KINO FASZYSTOWSKIE-PRACA

KINO FASZYSTOWSKIE-PRACA.doc
(43 KB) Pobierz
DOMINIKA NIECHOJ
SEMESTR I
GRUPA C-1, ZK-5
KINEMATOGRAFIE FASZYSTOWSKIE
Kinematografia faszystowska rozwijała się w czasach II wojny światowej, które zapisały
się na kartach historii jako krwawe i mroczne. Kinematografia pomimo że znacznie się rozwinęła
w tym czasie, stanowiła narzędzie propagandowe w rękach reżimu hitlerowskiego. Wrażenie
autentyzmu kina faszystowskiego, czyniło go pierwszorzędną machiną upolityczniającą wobec
zdezorientowanych i chwiejnych ludzi żyjących w czasach kryzysu i wojny, niepewnych swej
przyszłości. Szybkie uświadomienie sobie wagi propagandy, wyrażone z naciskiem przez Hitlera
w „Mein Kampf”, a także roli, jaką mogłoby w niej odegrać kino – powoduje położenie ręki na
kinematografii, która zostaje zorientowana wyłącznie na punkt widzenia pożądany przez
rządzących
STRUKTURA KINA FASZYSTOWSKIEGO
Hitler został kanclerzem dnia 30.01.1933r., a 13.03 mianował ministrem propagandy
Goebbelsa, człowieka wykształconego i wielbiciela filmów Eisensteina (szczególnie „Pancernika
Potiomkin”), doskonale zdającego sobie sprawę z wagi kina dla uprawianej przez siebie
propagandy.
W strukturze kina nazistowskiego najważniejszą rolę odgrywał V departament ministerstwa
propagandy, kierowany przez Fritza Hipplera, którego biura nadzorowały wszystkie etapy
produkcji filmowej. Aby zrealizować film, trzeba było być członkiem oficjalnej organizacji
korporacyjnej, Izby Kultury Rzeszy, kierowanej przez Goebbelsa, utworzonej 22.09.1933 r.
System ten pozwolił usunąć ze stanowisk wszystkich niepożądanych, począwszy od Żydów.
Wszechobecnie panowała cenzura, którą kierował Goebbels. Zaopatrywała ona również filmy w
odpowiednie określenia w rodzaju: „film szczególnie wartościowy z punktu widzenia
artystycznego”. Określeniem najwyższej rangi było „Film Narodu”. Pomiędzy pierwszymi
filmami zakazanymi przez nazizm figurują: „Testament doktora Mabuse” (F.Lang), „Kuehle
Wampe” (Slatan Dudow, dzieło komunistyczne).Partia nazistowska nadzorowała również
bezpośrednio kino, czy to poprzez departament IV Kierownictwa Propagandy Rzeszy NSDAP,
czy tez za pośrednictwem Narodowosocjalistycznego Stowarzyszenia na Rzecz Kultury
niemieckiej, kierowanego przez głównego teoretyka nazizmu – Alfreda Rosenberga.
W Niemczech wytwórnią, która zdominowała rynek, była UFA ( Universum Film
Aktiengesellschaft), która powstała w czasie I wojny światowej. Naziści zachęcali producentów
do stowarzyszania się, aby można ich łatwiej kontrolować.
W 1939 r. nie pozostało więcej niż 17 wytwórni, produkcję kinematograficzną opanowały 4
wytwórnie: UFA, TERRA, TOBIS, BAVARIA
Kinematografie faszystowskie, uważane za broń nowoczesnej wojny, korzystały ze
znacznego poparcia finansowego. Naziści i faszyści włoscy postawili sobie za cel nakręcenie
ogromnej ilości filmów, szczególnie w okresie wojny: Niemcy jeszcze w 1945 rozpoczęli
kręcenie 72 filmów, a Włosi w 1942 wyprodukowali 118 filmów (w stosunku do 7 z 1930 r.!)
Kinematografie były wsparte przez doskonałą technikę, szczególnie rozwiniętą w Niemczech. 27
hal zdjęciowych, a szczególnie gigantyczny zespół studiów w Babelsbergu były w pełni
wykorzystywane. W laboratoriach prowadzono liczne eksperymenty – pierwsze filmy w
Agfacolorze. Ulubionym realizatorom nie odmawiano żadnych środków – Leni Riefenstahl
korzystała z 120-osobowej ekipy, 30 kamer i kosztownych urządzeń by nakręcić „Triumph des
Willens” („Triumf woli”) lub Veit Harlan przy kręceniu „Kolberga”(1944): 187 000 ludzi, 6 000
koni – najdroższy film, jaki nakręcono w Niemczech .Choć pewna liczba filmowców, aktorów,
techników, Żydów i opozycjonistów, na początku nazizmu wyemigrowała (Fritz Lang, Billy
Wilder, Leontine Sagan, Conrad Veidt), lub została usunięta – to poważna ich część pozostała i
służyła reżimowi; główni aktorzy ekspresjonizmu i Kammerspielu uwiarygodniali więc kino
nazistowskie. Emil Jannings, Werner Krauss, Paul Wegener, Heinrich George, Ferdinand Marian
i inni kręcili filmy z Zarah Leander, Kristina Sörderbaum, Marika Rökk, Hilda Krahl i innymi
aktorkami.
Faszyzm chciano ukazać jako dziedzica historii oraz wielkich mitów narodowych, stąd idea
powrotu do natury i na wieś, do kolebki historii i mitów. Zapowiedzi można dopatrywać już w
„Nibelungach” Fritza Langa – mimo częściowo żydowskiego pochodzenia reżysera Niemcy
zaproponowali mu kierownictwo nazistowskiej kinematografii. Wątkami poruszanymi we filmach były
również: wsparcie tradycyjnych struktur rodziny, apoteoza matki w jej roli rodzicielki z równoczesnym
podkreśleniem „zasady wodzostwa”.
Czystość etniczna wyrażana była poprzez propagowanie ideologii czystości etnicznej:
zachwyt nad urodą rasy aryjskiej, antysemityzm, antymarksizm, obrzydzanie Żydów,
przydzielanie im niestosownych ról: „Leinen aus Irland” – „Płótno z Irlandii” Hansa Helbiga
(Żyd usiłuje zrujnować tkaczy niemieckich), „Robert und Bertram” Hansa Zerletta (bankieroszust); „Jud Süss” – „Żyd Süss”, Veit Harlan, 1940, (wykorzystanie przeinaczonych faktów,
Süss wyzyskuje chłopów i gwałci Aryjkę; obsadzenie ról znanymi aktorami!).
METODA PRZESADZANIA
Objawiała się ona poprzez posługiwanie się symbolami nazistowskimi: swastyką,
hitlerowskim powitaniem, portretami Hitlera. Wykorzystywano rolę muzyki, np. łączenie hymnu
i Beethovena, marszu i Wagnera, pierwszeństwo linii i kątów prostych, podnoszących wrażenie
siły. Zbliżenie i muzyka były jednakowo stosowane: zbliżenie zakrzywionych palców Żydów,
byczych karków bolszewików czy szybkie przejście na muzykę orientalną czy murzyńską
(jazz),uwypuklanie brzydoty przeciwnika, Żydzi „zakamuflowani” – bez brody. Od chwili
dojścia Hitlera do władzy żaden Żyd nie mógł być zatrudniony w żadnej z dziedzin przemysłu
filmowego. Wśród wybitnych talentów straconych dla teatru i filmu znajdowali się: Gropius,
Pölzig, Fritz i Adolf Buschowie. Wyświetlanie starych, wartościowych filmów zostało wkrótce
zakazane (m.in. „M-Morderca”). Wśród specyficznie nazistowskich filmów było kilka
wybitnych np. „Triumf woli” Leni Riefenstahl
Do najgorszego rodzaju niemieckich filmów propagandowych należą filmy antysemickie,
występują najliczniej około roku 1940, filmy antyradzieckie, antybrytyjskie .
W okresie Trzeciej Rzeszy powstało blisko 1500 filmów, jednak tylko około 1/6 stanowiło
bezpośrednią propagandę polityczną. Ludźmi miano manipulować z zatajeniem kierunku, w
jakim mieli być prowadzeni. Goebbels sprawował kontrolę nad departamentem, który wydawał
pozwolenia na rozpoczęcie pracy nad filmami, decydował, czy zakończony film może zostać
dopuszczony do publicznego rozpowszechniania
Przemysł filmowy nacjonalizowano etapowo. Na wiosnę 1942 wszystkie spółki zostały
podporządkowane centralnemu zarządzaniu. „Kopia ministra” – kopia filmu przedstawiana
Goebbelsowi – film puszczony w kinie mógł wyglądać nieco inaczej.
Gromadzenie frazesów i podobnych wyobrażeń o wartościach moralnych, było w tak
zwanych niepolitycznych filmach Trzeciej Rzeszy raczej regułą niż wyjątkiem. Filmowcom z
góry została narzucona treść i forma danego przedsięwzięcia filmowego. Moim zdaniem
faszystowska kinematografia nie powinna być traktowana jako sztuka filmowa a jako produkt
upolityczniający bezdusznego reżimu.
3
Plik z chomika:
dominika1009
Inne pliki z tego folderu:

KINO FASZYSTOWSKIE-PRACA.doc (43 KB)
Inne foldery tego chomika:


Historia mediów
 Historia sztuki
KLASYCZNE ZAGADNIENIA TEORII POZNANIA
 KOMUNIKACJA MIĘDZYKULTUROWA
 MACHIAVELLI- KSIĄŻĘ
Zgłoś jeśli naruszono regulamin







Strona główna
Aktualności
Kontakt
Dla Mediów
Dział Pomocy
Opinie
Program partnerski




Regulamin serwisu
Polityka prywatności
Ochrona praw autorskich
Platforma wydawców
Copyright © 2012 Chomikuj.pl