parki_narodowe

Tatrzański Park Narodowy
Jest najstarszym parkiem narodowym Słowacji. Został założony w 1949 roku i
zajmuje obszar 741 kilometrów kwadratowych. Pokrywa słowacką część Tatr
Zachodnich i Wysokich oraz całe Tatry Bielskie.
Granice Tatrzańskiego
Parku Narodowego
(TANAP-u), wyraźnie oznaczone na wszystkich
dochodzących drogach, tworzą: na północy granica
państwowa słowacko-polska, na wschodzie droga
Ździar - Tatrzańska Kotlina, na południu w
przybliżeniu dolna granica pasma lasów a na
zachodzie Dolina Sucha, Biała Skała, ponad Zubercem
ku Orawicom i Cichą Doliną Orawicką do granicy
państwa.
>>>>
Karkonowski Park Narodowy
Powierzchnia 5578,56 ha, z czego 1710 ha objęto
ochroną ścisłą. Wokół Parku wyznaczono otulinę o
powierzchni 11.265,00 ha. Zespoły leśne zajmują
powierzchnie 3766 ha. Reszta to tereny powyżej górnej
granicy
lasu.
Park
obejmuje
najwyższe,
graniczne
partie
Karkonoszy, od Mumlawskiego Wierchu na zachodzie do
przełęczy Okraj na wschodzie oraz dwie enklawy: okolice
wodospadu Szklarki i górę Chojnik. Po stronie czeskiej
sąsiaduje z dużym obszarem chronionym. Obszary
Karkonoskiego Parku Narodowego sa najwyższa partia
Sudetów z głównymi szczytami Snieżka (1602 m n.p.m.),
Wielkim Szyszakiem (1508 m n.p.m.) i Szczernica (1361 m n.p.m.).
Rezerwat Biosfery Karkonosze/Krkonose spełnia trzy podstawowe, korespondujące
ze
sobą
funkcje:
konserwatorską chroniącą
ekosystemy
Karkonoszy,
ekonomiczną - promującą na poziomie lokalnym zrównoważony rozwój
ekonomiczny,
logistyczną - popierającą badania naukowe, monitoring, edukację ekologiczną i
wymianę
informacji
dla
celów
ochrony
i
rozwoju.
Skupienie tak wielu terenów chronionych na stosunkowo niewielkiej
powierzchni świadczy najlepiej o niepowtarzalnych wartościach przyrodniczych,
krajobrazowych i kulturowych tej części Sudetów Zachodnich. >>>>
Wielkopolski Park Narodowy
Wielkopolski Park Narodowy utworzony w 1957 roku, a jego granice objęły
powierzchnię 7584 ha. Wokół Parku znajduje się strefa ochronna tzw. otulina,
której powierzchnia razem z terenem Parku wynosi 14840 ha.
W Parku utworzono 18 obszarów ochrony ścisłej o łącznej powierzchni 260 ha.
Chronią one rozmaite formy krajobrazu polodowcowego oraz najbardziej naturalne
zbiorowiska roślinne, a także związane z nimi zwierzęta. Ochroną objęto także 32
drzewa
pomnikowe
i
1
głaz
narzutowy.
Wielkopolski Park Narodowy jest odwiedzany przez ponad milion turystów
rocznie. Przez Park biegnie pięć znakowanych szlaków turystycznych o łącznej
długości 85 km. Szlakami tymi wyznaczono 7 tras wycieczkowych pozwalających
na poznawanie nie tylko wartości przyrodniczych ale także kulturowych tego
terenu. >>>>
Bieszczadzki Park Narodowy
Bieszczadzki Park Narodowy o powierzchni 29202 ha jest ostoją dzikiej
przyrody jedynej polskiej części Karpat Wschodnich. Sposród polskich gór tylko
tutaj spotkamy tak specyficzny piętrowy układ roślinności, gdzie regiel dolny
przechodzi w strefę subalpejską, zwaną połoninami.
Głównymi walorami Parku sa: naturalne formy
krajobrazu
Karpat
Wschodnich,
fragmenty
pierwotnej
puszczy
karpackiej,
unikatowe,
połoninowe zbiorowiska roślinne, dobrze zachowane
torfowiska
wysokie,
gatunki
roślin
wschodniokarpackich i alpejskich, rzadkie i
endemiczne gatunki bezkręgowców, ostoje dużych
ssaków i ptaków drapieżnych, ślady kultury
materialnej.
Geologiczną specyfiką Bieszczadów jest równoległy (tzw. rusztowy) układ
pasm górskich, poprzedzielanych głębokimi dolinami potoków. W ukształtowaniu
rzeźby terenu charakterystyczne są wychodnie piaskowcowe i rumowiska skalne
(gorgany) na poloninach oraz odsłonięcia fliszu w dolinach potoków.
Wsród lasów najwiekszą powierzchnię zajmuje buczyna karpacka, w której runo
tworzy między innymi marzanka wonna, żywiec gruczołowaty i żywokost
sercowaty. Miejscami spotykamy też kwasną buczynę górską z kosmatką i
borówką. Cieniste i urwiste stoki porastają jaworzyny, gdzie występuje
miesiącznica trwała i języcznik zwyczajny. Wzdłuż potoków ciągnie się olszyna
karpacka z dużymi lepieżnikami, śnieżyca wiosenna i pióropusznik strusi, a w
miejscach bezodpływowych pojawia się olszyna bagienna z kniecią górską.
Niewielką powierzchnię zajmują pochodzące z nasadzeń lasy świerkowe i
modrzewiowe. Powyżej górnej granicy lasu, na wysokości od 1200 m n.p.m.,
rozciąga się strefa polonin. Roślinność różnicuje się tu wraz z wysokością. Niższe
partie zajmują zwykle zarośla jarzębiny i olszy zielonej (olszy kosej). W miejscach
źródliskowych występują ziołorośla z gatunkami wschodniokarpackimi: pelnikiem
alpejskim, chabrem Kotschyego i ciemieżyca biała.>>>>
Babiogórski Park Narodowy
Babiogórski Park Narodowy znajduje się przy granicy Polski ze Słowacją.
Obejmuje północną stronę masywu Babiej Góry wraz z najwyższym szczytem
Beskidu Wysokiego Diablakiem (1725 m npm). Powierzchnia parku wynosi 3392
ha, w tym 3198 ha (94.3 %) lasów. Ochroną ścisłą objęte jest 1062 ha (31.3%).
Początki ochrony omawianego obszaru sięgają okresu międzywojennego, kiedy to
uchwałą walnego Zgromadzenia PAU utworzono w 1933 roku "Rezerwat na Babiej
Górze" obejmujący 642 ha. Park utworzony został 30 października 1954 roku na
obszarze 1727.54 ha. Od 1977 r. uznany jest przez UNESCO za jeden ze
światowych rezerwatów biosfery i włączony do realizacji programu MaB. >>>>
Park Narodowy Gór Stołowych
Utworzony rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 16
września 1993 roku w województwie wałbrzyskim - obecnie
województwie dolnoślaskim. Powierzchnia Parku wynosi 6340,37 ha. Wokół Parku wyznaczono otulinę o powierzchni
10515 ha. Park reprezentuje region Gór Stołowych w Kotlinie
Kłodzkiej i obejmuje południowo - wschodnią część Gór
Stołowych. Zasadniczymi drzewostanami są lasy świerkowe.
W części bezleśnej dominują wyniesienia skalne Gór
Stołowych. Góry Stołowe stanowią jedyny w Polsce przykład
gór płytowych, zbudowanych z górnokredowych piaskowców
ciosowych, poprzegradzanych ławicami margli z wkładkami wapieni i piaskowców
wapnistych lub glaukonitowych. W obrębie piskowca ciosowego powstał system
korytarzy tworzący labirynty skalne, szczególnie znane i atrakcyjne w obrębie
Blędnych Skał. >>>>
Kampinowski Park Narodowy
Idea utworzenia Parku powstała w latach dwudziestych XX w. W latach
trzydziestych powstają w Puszczy Kampinoskiej pierwsze rezerwaty (Granica,
Sieraków, Zamczysko), które obecnie są obszarami ochrony ścisłej w
Kampinoskim Parku Narodowym i mają znacznie wiekszą powierzchnię.
Kampinoski Park Narodowy utworzony został uchwalą Rady Ministrów z dnia 16
stycznia 1959 roku. Pierwotnie zajmował prawie 40700 ha. Największe zasługi w
jego utworzeniu mieli Roman i Jadwiga Kobendzowie, którzy na terenie Puszczy
Kampinoskiej w latach 30-tych prowadzili szerokie badania florystycznofitosocjologiczne (R.Kobendza) i geomorfologiczno-geologiczne (J.Kobendzina).
Aktualna powierzchnia parku wynosi 38544 ha, w tym 68 ha zajmuje Ośrodek
Hodowli Żubrów im. prezydenta RP Ignacego Mościckiego w Smardzewicach k.
Tomaszowa Mazowieckiego w województwie łódzkim. Pod ochroną ścisłą 4 638
ha (22 wydzielone obszary). Ustanowiona w 1977 r. strefa ochronna wokół Parku,
zwana otuliną, ma powierzchnię 37 756 ha. Ponad 70% powierzchni Parku zajmują
lasy. Podstawowym gatunkiem lasotwórczym jest sosna, a dominującym
siedliskiem bór świeży. W krajobrazie Parku, niezwykle rozmaiconym, dominują
dwa kontrastujace ze sobą elementy - wydmy i bagna.>>>>
Ojcowski Park Narodowy
Utworzony w 1956 roku. Powierzchnia Parku wynosi 2145,62 ha, z czego 385
ha objęto ochroną ścisłą. Wokół Parku utworzono otulinę o powierzchni 6777 ha.
W herbie Parku znajduje się stylizowany nietoperz wznoszący się nad ruinami
ojcowskiego zamku. Park reprezentuje przyrodę Jury Krakowsko Czestochowskiej. Obejmuje malownicze tereny dolin Prądnika i Saspówki
rozcinające południową część Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej z przyległymi
skrawkami wierzchowiny jurajskiej.>>>>
Świętokrzyski Park Narodowy
Żałożony w 1922 w województwie
świętokrzyskim (jako Park Narodowy im. S.
Żeromskiego), formalnie powołany do życia
w 1950 roku. Powierzchnia 5910 ha (w tym
1741 pod ochroną ścisłą). Obejmuje
niewysokie pasmo Łysogór, z najwyższym
szczytem Łysica (612 m n.p.m.), część Pasma
Klonowskiego, Doliny Wilkowskiej i Doliny
Dębniańskiej, a także dwie enklawy: Górę
Chelmową i Las Serwis. Na grzbietach charakterystyczne rumowiska skalne goloborza