współczynnik przyswajania ciepła przez powierzchnię przegrody od
advertisement
STATECZNOŚĆ CIEPLNA Historycznie problem stateczności cieplnej przegród zewnętrznych jest jednym z najdawniejszych problemów fizyki cieplnej budowli i dotyczy głównie okresu letniego. Prace nad nim zostały zapoczątkowane wiele lat temu. Wiązało się to z wprowadzeniem nowych materiałów budowlanych o innych cechach od stosowanej powszechnie cegły ceramicznej pełnej, a nabrało jeszcze większej aktualności z zastosowaniem lekkich ścian zewnętrznych, tzw. osłonowych lub kurtynowych. Zagadnienie to dotyczy głównie przestrzeni nie posiadających klimatyzacji i jest problemem złożonej wymiany ciepła obejmującym przegrody i instalacje grzewcze Statecznością cieplną przegród, pomieszczeń i budynków nazywamy ich zdolność do utrzymywania względnej stałości temperatury wewnętrznej przy znacznej okresowości zjawisk oddziaływujących na daną przestrzeń (okres zimowy i letni) Stateczność cieplna wraz z izolacyjnością cieplną decydują o poprawności rozwiązań konstrukcyjnych przegród. Istotne znaczenie ma tu masa przegrody i akumulowana ilość ciepła przez zastosowane w niej materiały budowlane. Stateczność cieplną pomieszczeń rozpatruje się z reguły jako logiczną konsekwencję stateczności cieplnej przegród (fizyka budowli). Znając przebieg zmian w czasie temperatury zewnętrznej oraz wydajność urządzeń grzewczych otrzymać można np. przebieg czasowy temperatur wewnętrznych powierzchni przegród (przy uwzględnieniu opóźnienia czasowego) Niestacjonarny przepływ ciepła oraz jego akumulację w przegrodzie opisuje równanie różniczkowe Fouriera: λ 2 2 2 2 2 2 a 2 τ cpρ x y z - współczynnik przewodzenia ciepła, W/mK, gęstość materiału budowlanego (ciężar właściwy), kg/m3, cp - ciepło właściwe, J/kgK, a – współczynnik wyrównania temperatury, m2/s, 2 - operator różniczkowy Laplace’a Rozwiązanie powyższego równania można stosować do analizy zagadnienia stateczności cieplnej przegród. Wprowadza się tu jednak pewne uproszczenie uwzględniające tylko jednokierunkowy przepływ ciepła, np. w kierunku osi x. Wówczas otrzymujemy: 2 a τ x 2 Ostatecznie jednak rozwiązanie powyższego równania nie jest wykorzystywane na potrzeby inżynierskie ze względu pracochłonność tej metody Z tego względu opracowano metody przybliżone bazujące na opisie zmienności wahań strumieni cieplnych przepływających przez przegrodę, a także zdolności akumulacji ciepła przez materiał budowlany. Zakłada się harmoniczny charakter wahań strumieni cieplnych, które powstają na skutek okresowych wahań temperatury powietrza zewnętrznego wokół jej średniej wartości: 2π t e τ t em A te cos (τ ε),o C T tem – średnia wartość temperatury powietrza zewnętrznego, Ate – amplituda wahań temperatury powietrza zewnętrznego, T – okres wahań temperatury powietrza zewnętrznego (24h), przesunięcie w fazie obliczanych wahań zależne od bezwładności cieplnej przegród Najistotniejszy jest przebieg wahań gęstości strumienia cieplnego i temperatury powierzchni wewnętrznej przegrody (z uwzględnieniem opóźnienia ). Wahania te wywołane są zmianami temperatury powietrza zewnętrznego. Kolejne warstwy przegród odbierają wahania gęstości strumienia przy równoczesnym przewodzeniu ciepła w kierunku przemieszczenia się fali cieplnej i z powrotem. Strumień ciepła na danej powierzchni jest oddawany przez konwekcję i promieniowanie, powodując tłumienie amplitudy fali ciepła i temperatury. Wartość amplitudy wahań temperatury na wewnętrznej stronie przegrody jest zależny od wartości amplitudy wahań gęstości strumienia i od cech fizycznych materiału przegrody q - gęstość strumienia ciepła i - temperatura na wewnętrznej stronie przegrody Aq - amplituda wahań gęstości strumienia Ai amplituda wahań temperatury na wewnętrznej stronie przegrody T – okres wahań - przesunięcie w fazie Tłumienie fali temperatury to stosunek amplitud: = Ate/A Jest to tzw. wskaźnik tłumienia fali temperatury napływającej od zewnętrznej powierzchni przegrody Przebieg wahań gęstości strumienia cieplnego i temperatury powierzchni przegrody (okres letni) Drugą składową charakteryzującą zmianę temperatury wygodnie jest przedstawić w postaci wektora. Wielkość ta może być określona jako rzut na oś pionową wektora obracającego się wokół początku współrzędnych, w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówki zegara Wymiar wektora (modułu) równy jest amplitudzie wahań Ate, a kąt (argument) równy odchyleniu w czasie . Jeżeli początek odliczania czasu zgodny jest z początkiem okresu, to wartości = 0 odpowiada pionowe położenie wektora, przy którym cos 2/T = 0, a jego rzut równy jest Atecos 0 = Ate. Jeżeli wektor odchyli się o czwartą część okresu ( = 1/4 T), to i rzut wektora na oś pionową również równy jest zeru. Po upływie połowy okresu ( = 1/2 T) rzut wektora równy jest Ate, a po = 3/4 T równy zeru i na koniec, gdy = T, wynosi on znowu Ate. Po pełnym obrocie wektor zajmuje pozycję początkową, po czym zaczyna się nowy okres, w którym zajmuje on powtórnie wszystkie wymienione poprzednio położenia. Jeżeli początek odliczania czasu przesunięty zostanie o - od początku okresu i nie będzie z nim zgodny w czasie, albo jak przyjęto mówić w fazie, to w chwili = 0 wektor znajdzie się o /T okresu od jego początku i także z prędkością jednego obrotu w T godzin kolejno zajmować będzie rozpatrywane poprzednio położenia z opóźnieniem o godzin Można w postaci wzorów matematycznych oraz w postaci wektorowej opisać regularne harmoniczne zmiany temperatury, strumieni ciepła oraz inne wielkości charakteryzujące procesy cieplne przebiegające w dowolnym przekroju przegrody. Odtworzenie przebiegu procesu w postaci wektorowej pozwala w sposób poglądowy przedstawić poszczególne charakterystyczne zjawiska fizyczne w periodycznie zmieniającym się, złożonym procesie Stateczność cieplną w okresie letnim określa się przyrostem temperatury powietrza w pomieszczeniu ponad temperaturę odniesienia (średnia temperatura powietrza zewnętrznego w rozpatrywanym przedziale czasowym). Przyrost ten, a bardziej ogólnie mówiąc zyski ciepła w pomieszczeniu, zależą przede wszystkim od: wielkości powierzchni przeszklonych, współczynnika przepuszczalności energii cieplnej oraz orientacji elewacji z powierzchniami przeszklonym względem stron świata Zmiany temperatury powietrza w pomieszczeniach w okresie letnim zachodzą głównie pod wpływem promieniowania słonecznego, przedostającego się do pomieszczeń przez okna. Przy wyeliminowaniu wpływu nasłonecznienia, temperatura w pomieszczeniach jest praktycznie wyrównana i zbliżona do średniej temperatury powietrza zewnętrznego w rozpatrywanych kilku lub kilkunastu dni, traktowanej jako temperatura odniesienia; od tej temperatury można liczyć wzrost temperatury spowodowanej nasłonecznieniem. Natężenie promieniowania słonecznego, padającego na płaszczyznę prostopadłą do promieni na górnej umownej granicy atmosfery, jest w przybliżeniu stałe i równe średnio Io = 1355W/m2 (tzw. stała słoneczna). Po przejściu przez warstwę powietrza natężenie promieniowania maleje wskutek absorpcji promieniowania przez parę wodną oraz rozpraszania go na stałych i ciekłych zawiesinach w powietrzu, w wyniku czego atmosfera staje się dodatkowym źródłem tzw. promieniowania rozproszonego W atmosferze nasyconej dymami, pyłami i parą wodną promieniowanie bezpośrednie maleje, natomiast promieniowanie rozproszone wzrasta. Natężenie promieniowania słonecznego z kierunku wschodniego i zachodniego są jednakowe i symetryczne względem południa. W rzeczywistości przegrzanie pomieszczeń jest bardziej odczuwalne przy orientacji zachodniej, co wynika z faktu, że również temperatura powietrza osiąga maksimum po południu (około godziny 1500). W wyniku pokrycia nieba chmurami może następować zanik promieniowania bezpośredniego, skompensowany tylko częściowo jednoczesnym wzrostem natężenia promieniowania rozproszonego Wpływ zachmurzenia ujmowany jest w stacjach klimatologicznych przez obserwacje nasłonecznienia, tj. czasu trwania promieniowania bezpośredniego Nasłonecznienie względne, liczone w procentach, dla okresu letniego przykładowo wynosi: na obszarze Polski 5060%, w Sztokholmie 57%, w Atenach 85%, a w Edynburgu 41%. Temperatura powietrza zewnętrznego w okresie letnim wykazuje znaczną zmienność w ciągu doby przy jednoczesnych dużych różnicach między poszczególnymi dobami W okresie zimowym przepływ ciepła odbywać się będzie od strony wewnętrznej do zewnętrznej. Na grubości przegrody występują zmiany temperatury mające tendencje do zanikania (amplitudy wahań tych temperatur będą malały w stronę zewnętrznej powierzchni przegrody) granica obszaru zmian amplitudy temperatury ti ti q te A amplitudy wahań temperatury na wewnętrznej powierzchni przegrody i kolejnych (w głębi przegrody) i e te A linowy spadek temperatury - ustalony przepływ ciepła dB dB – warstwa silnych wahań opóźnienie wahań amplitudy temperatury w czasie Do oceny procesów stateczności cieplnej przegród niezbędna jest znajomość: 1. Współczynnika przyswajania ciepła przez powierzchnię przegrody Ui A q Stosunek amplitud wahań gęstości strumienia ciepła (Aq) i amplitud A wahań temperatury na wewnętrznej powierzchni przegrody (Ai); dla Aq = const.; większym wartościom współczynnika Ui odpowiadają i mniejsze amplitudy wahań temperatury powierzchniowej 2. Współczynnika przyswajania ciepła przez materiał przegrody Charakteryzuje on zdolność materiału do przejmowania (lub oddawania) ciepła przy wahaniach temperatury na jego powierzchni; określa także amplitudę wahań strumienia ciepła odpowiadającą jednostkowej amplitudzie wahań temperatury (10C); im większa jest wartość ST, tym więcej ciepła potrzebuje materiał na podniesienie temperatury o 10C; im dla T = 24 godziny krótszy jest okres zmian T, tym większa jest zdolność materiału do zachowania stałości temperatury (dla T 0 wahania temperatury zanikają – S24 0,0085 λ cρ proces staje się stacjonarny) 2 ST λ cρ T 3. Wskaźnika bezwładności cieplnej (B lub D) B Rp ST B Σ(Rp ST ) j wraz ze wzrostem okresu wahań (T) wskaźnik B spada (zmniejsza się liczba fal przy jednoczesnym wzroście ich długości Uwaga: warstwa materiału budowlanego, dla której B (D) = 1 (o grubości dB = 1), nosi nazwę warstwy silnych wahań (patrz rysunek powyżej) Warstwa silnych wahań wpływa na wartość współczynnika przyswajania ciepła przez wewnętrzną powierzchnię przegrody (Ui). Dlatego też przy określaniu wskaźnika B (może być większy lub mniejszy od 1) korzysta się 4 charakterystycznych przypadków: o wskaźnik bezwładności dla 1-szej warstwy (1) B(1) R(1) S p T Gdy B(1) = 1 granica pierwszej warstwy pokrywa się granicą silnych waha, gdy B(1) 1 to warstwa silnych wahań występuje w obrębie pierwszej warstwy przegrody. o wskaźnik bezwładności dla pierwszej warstwy B(1) 1, ale suma wskaźników dla dwóch warstw wynosi B(1) + B(2) 1 wtedy na współczynnik Ui wpływ ma materiał drugiej warstwy: Ui (1) 2 (2) R (1) (S ) S p T T (2) 1 R (1) S p T o przegroda składa się z n-warstw, a suma wskaźników bezwładności wynosi: B(1) B(2) ... B(n 1) 1 z pominięciem ostatniej warstwy (licząc od zewnątrz) B(1) B(2) ... B(n) 1 z uwzględnieniem ostatniej warstwy Obliczanie współczynnika przyswajania ciepła rozpoczyna się od (n-1)-warstwy: U (n 1) 1) (n 1) 2 (n) R (n (S ) S p T T U (n 2) 2) 1 R (n S (n) p T Obliczenia prowadzone są do pierwszej warstwy włącznie: o ostatni przypadek występuje, gdy U (n) Jeżeli 2) (n 2) 2 (n 1) R (n (S ) U p T 2) 1 R (n U (n 1) p Ui U (1) (1) 2 (2) R (1) p (S T ) U (2) 1 R (1) U p B(1) B(2) ... B(n) 1 (1) 2 R (n) p (S T ) α e 1 R (n) p αe B(1) B(2) ... B(n) 1 to U(n) S(n) T W literaturze znane są szczegółowe zależności pozwalające obliczać stateczność cieplną przegród zewnętrznych Praktyczny efekt stateczności cieplnej pomieszczeń i budynków sprowadza się do określania amplitudy wahań temperatury wewnętrznej za pomocą wzoru: Ati = 0,7 m Qśr / Y Ai Ati max Qśr - średni wydatek urządzenia grzewczego (równy całkowitym potrzebom cieplnym pomieszczenia), W; m współczynnik określający nierównomierność oddawania ciepła przez urządzenie grzewcze (m = (qmax – qmin)/qśr; Y = i 1/(Ri + 1/Ui) - opory napływu i współczynniki przyswajania ciepła wewnętrznych powierzchni przegród; Ai - powierzchnie przegród, m2 Współczynnik oddawania ciepła przez urządzenie grzejne waha się od 0,2 do 1,2 i zależy od dostosowania dostawy ciepła do zmian temperatury zewnętrznej, zaś współczynnik poprawkowy (0,7) wynika z wzajemnego przesunięcia fazowego temperatury i strumienia ciepła. Wartość współczynnika Y dla okien zewnętrznych wynosi 0,93UO, zaś dla przegród wewnętrznych jest obliczany podobnie jak dla przegród zewnętrznych (przyjmując, że pośrodku tych przegród współczynnik przyswajania ciepła jest równy U = 0) Nieustalone warunki pojawiają się również w pracy urządzeń grzewczych, jednak ich charakter jest inny niż ma to miejsce w przypadku przegród i pomieszczeń. Oczywistym warunkiem w tym przypadku jest takie zaprojektowanie przegród, aby były one w stanie „ochronić” pomieszczenie przed zbyt szybkim spadkiem jego temperatury (od tego chronić powinny także przegrody wewnętrzne akumulujące pewne ilości ciepła - oraz wyposażenie pomieszczeń). Praktyka wykazuje, że stosowane rozwiązania urządzeń i układów grzewczych zapewniają w okresie zimowym wystarczającą stabilność temperatury powietrza wewnętrznego nawet w warunkach osłabionego działania tych układów. Trudności w zapewnieniu stałości tej temperatury z określoną tolerancją jej zmienności mogą wystąpić głównie w warunkach wiosennych z uwagi na większe nasłonecznienie (i przegrzewanie pomieszczeń) ti te 5 1 2 3 4 Przykładowe wyniki dla przegrody: 1 – tynk wapienny (0,015m); 2 – beton z kruszywa kamiennego (0,24m); 3 – styropian (0,12m); 4 - cegła dziurawka; 5 – tynk cementowowapienny (0,015m) 1 2 B, U,W/ m2K 8,498 0,178 12,334 13,175 2,437 13,175 S24,W / m2K Warstwa Lp Tynk wapienny Beton z kruszywa kamiennego 3 Styropian 0,233 0,813 0,283 4 Cegła dziurawka 7,429 1,441 7,429 5 Tynk cementowo - wapienny 9,595 0,173 18,384 Dla całej przegrody: R , R (m / U ) i i t t t i e ,0 C imin i t t ,K i imin 28,282 18,6 1,4 t t S i e , t i imin 28,571 Istnieje możliwość dokonania obliczeń za pomocą innej metody (macierzowej) W procesach cyklicznych, trwających tak długo, iż początkowy rozkład temperatury w przegrodzie nie ma już wpływu na pole temperatury, funkcja zależna od współrzędnej przestrzennej opisana jest wzorem - tłumienie (zmiany amplitudy) fali temperatury i jej j j ( x ) Achx Bshx a a przesunięcie fazowe, - prędkość kątowa, x - współrzędna przestrzenna Wykorzystując powyższe równanie i prawo Fouriera można napisać wyrażenie na gęstość strumienia cieplnego: Stałe całkowania A i B można wyrazić korzystając z obu j j j Ashx równań, przez temperaturę i gęstość strumienia qx Bchx a a a cieplnego przy x = 0 q(0) B A (0) j a (d) Wprowadzając oznaczenie można uzyskać zapisy Y - współczynnik przyswajania ciepła; c Y a shRY j (d) (0)chRY j q(0) Y j R = d/ q(d) (0)Y jshRY j q(0)chRY j Współczynnik przyswajania ciepła zależy nie tylko od właściwości cieplnych materiałów, ale także od prędkości kątowej , a więc od okresu wahań fali temperatury. Rozpatruje się fale temperatury o dwóch wartościach okresu wahań: dobowym – dobowa zmienność temperatury zewnętrznej i temperatury wewnętrznej (w przypadku ogrzewania z osłabieniem w nocy) oraz godzinowym – okres wahań wywoływanych przez urządzenia regulacji systemu centralnego ogrzewania (np. zawory termostatyczne) Wtedy układ równań jest równoważny jednemu równaniu macierzowemu (d) q (d ) Z11Z12 (0) Z21Z22 q(0) Z11 chRY j Z12 Z 21 Y j shRY j Poszczególne Z są elementami macierzy przenoszenia (charakterystycznej) Z shRY Y Z 22 chRY j j Z 11Z 12 Z 21Z 22 Dla zmiennej rzeczywistej definiuje się chx exp x exp( x) 2 shx exp x exp( x) 2 Są to funkcje monotoniczne rosnące, przy czym dla odpowiednio dużych wartości x słuszne jest przybliżenie chx shx j exp x 2 W przypadku ścianki warstwowej, składającej się z „n” warstw jednorodnych, równanie można napisać w odniesieniu do każdej warstwy Z warunku brzegowego IV rodzaju (ciągłość temperatury i gęstość strumienia cieplnego) na styku każdych dwóch warstw wynika, że (d ) i q(d ) i (0) i 1 q(0) i 1 czyli macierz przenoszenia ścianki warstwowej wyrazi się iloczynem , Z Z n Z n1 ...Z 3 Z 2 Z1 Z to macierze przenoszenia różnych warstw komponentu, zaczynając numerację od warstwy wewnętrznej Dla przegrody wielowarstwowej wykonanej z takich materiałów, że do zera , dąży albo opór cieplny, albo gęstość materiału, przyjmuje się RY 0. Elementy macierzy charakterystycznej w odniesieniu do każdej warstwy , wyrażą się wzorami Z11 1 Z R Z 21 0 Z 22 1 12 a macierz charakterystyczna przyjmuje postać Dla lekkich przegród warstwowych, macierz charakterystyczna ścianki wielowarstwowej wyraża się wzorem 1 R 0 1 Z11Z12 Z 21Z 22 1 ( R1 R2 ... Rn ) 0 1 PODSUMOWANIE STATECZNOŚĆ CIEPLNA PRZEGRODY W OKRESIE LETNIM Przegrody powinny chronić wnętrze przed nadmiernym wzrostem temperatury, a także umożliwić przesunięcie w czasie oddawania ciepła ze ściany do pomieszczenia. Miarą skuteczności przegród w ochronie przed przegrzewaniem wnętrza, jest: - tłumienie fali temperatury ν (stosunek amplitud) A v te A ti ν 0,9e D 2 * s1 α i s 2 U 1 s U n 1 α e U n * * ... * n * s1 U 1 s 2 U 2 sn Un αe Przegroda powinna spełniać warunek: ν ≥ ν min - przesunięcie fazowe η dla przegród jednowarstwowych dla przegród wielowarstwowych η η D (B) – wskaźnik bezwładności cieplnej, i e – współczynniki napływu i odpływu ciepła, s – współczynnik przyswajania ciepła materiałów kolejnych warstw, U – współczynnik przyswajania ciepła przez powierzchnie kolejnych warstw (licząc od powierzchni wewnętrznej) Ue 1 αi (40,5 D arctg arctg ) 15 αi s 2 s αe 2 Ue 1 αi (40,5 D arctg arctg ) 15 αi Ui 2 Ue α e 2 Jeśli przegroda charakteryzuje się wysokim tłumieniem fali cieplnej to przesunięcie fazowe ma już tylko niewielkie znaczenie. Jeśli natomiast przegroda tłumi przepływ ciepła tylko w niewielkim stopniu, to wymagane jest przesunięcie fazowe rzędu 12 godzin STATECZNOŚĆ CIEPLNA PRZEGRODY W OKRESIE ZIMOWYM Stateczność cieplną w okresie zimowym charakteryzuje wskaźnik stateczności Φ - stosunek różnicy temperatur obliczeniowych po obu stronach przegrody do różnicy temperatury obliczeniowej powietrza wewnątrz pomieszczenia i najniższej temperatury na powierzchni przegrody od strony pomieszczenia. t t Φ i e t i υimin Przy obliczaniu wskaźnika stateczności cieplnej wykorzystuje się RT zależność: Φ Ri m Ui gdzie: Ф - wskaźnik stateczności cieplnej przegrody, RT - opór przenikania ciepła przez przegród (m2K/W), m - współczynnik nierównomierności oddawania ciepła przez urządzenia grzewcze, Ui - współczynnik przyswajania ciepła przez powierzchnię przegrody od strony pomieszczenia (W/m2K) Przegroda musi spełniać warunek Ф ≥ Ф min Często wprowadza się założenie, że średnia temperatura powietrza wewnątrz pomieszczenia ti oraz na zewnątrz pomieszczenia te są ustalone w czasie (czyli nie zmieniają się) a wahaniom ulega jedynie temperatura na wewnętrznej powierzchni przegrody od υ i min do υ i max. Współczynnik przyswajania ciepła przez powierzchnię Ui (W/m2K) oblicza się według następującego algorytmu: 1. Obliczenie oporów cieplnych kolejnych warstw przegrody, zachowując następującą numerację warstw 2. Obliczenie lub odczytanie z tablicy współczynników przyswajania ciepła przez materiał s1, s2, s3, ..., sn kolejnych warstw przegrody 3. Obliczenie wskaźników bezwładności cieplnej D1, D2, D3, ..., Dn (lub B) kolejnych warstw przegrody 4. Wyznaczenie grubości strefy wahań temperatury – dB (m) 5. Obliczenie współczynnika przyswajania ciepła STATECZNOŚĆ CIEPLNA POMIESZCZENIA W OKRESIE ZIMOWYM Stateczność cieplna pomieszczenia jest to zdolność pomieszczenia do przeciwdziałania wahaniom temperatury powietrza w pomieszczeniu. Na stateczność cieplną pomieszczeń mają wpływ: cechy przegród wewnętrznych i zewnętrznych, urządzenia grzewcze, ciepło bytowe związane z intensywnością zaludnienia oraz wyposażenie wewnętrzne Wielkością, która charakteryzuje stateczność cieplną pomieszczenia, jest amplituda wahań temperatury powietrza wewnątrz pomieszczenia, którą wyznacza się ze wzoru: * 0,7m Q A ti BA gdzie: m - współczynnik niejednorodności oddawania ciepła przez urządzenia grzewcze, Q - średnia wartość strumienia ciepła dostarczanego do pomieszczenia przez urządzenie grzewcze równa strumieniowi ciepła przenikającemu przez przegrody budowlane pomieszczenia (W) * * Q Q0 (1 d) gdzie: Q0 – strata ciepła przez przenikanie poszczególnych przegród, dla których obliczeniowy współczynnik przenikania ciepła ma jednakową wartość (W), d - dodatki do strat ciepła , B - współczynnik pochłaniania ciepła przez powierzchnię przegrody otaczające pomieszczenie (W/m2K), który wynosi: B 1 1 Ri Ui dla przegród B U 1,08 dla okien i przeszklonych drzwi A - powierzchnia przegród otaczających pomieszczenie (obliczana według wymiarów pomieszczenia w świetle otaczających przegród) - m2 Aby zapewnić warunki komfortu cieplnego w pomieszczeniu, amplituda wahań temperatury powietrza Ati w pomieszczeniu nie powinna przekroczyć 3K WNIOSKI Należy bezwzględnie pamiętać, że Akumulacyjnością przegrody nazywa się jej zdolność do gromadzenia ciepła. Jest ona tym większa, im większa jest masa przegrody, stąd budynki murowane mają zdecydowanie większą akumulacyjność niż lekkie budynki szkieletowe Zależnie od masy i materiału, nie różniące się izolacyjnością termiczną przegrody zewnętrzne mogą mieć różną akumulacyjność cieplną. Dlatego też bardzo „ciepłe”, a więc dobrze izolowane budynki szkieletowe stygną stosunkowo szybko po wyłączeniu ogrzewania, ale też zaraz po jego ponownym uruchomieniu można je szybko nagrzać W podobnie ocieplonych budynkach murowanych temperatura wewnętrzna spada wolniej, ale po ponownym włączeniu ogrzewania trzeba długo czekać na efekt – do czasu aż nagrzeją się wyziębione ściany Od akumulacyjności przegród i ich izolacyjności zależy stateczność cieplna budynku, czyli czas, w jakim utrzymuje się w nim stała temperatura wewnętrzna, mimo zmian warunków zewnętrznych (np. znacznego obniżenia temperatury zewnętrznej wystąpienia lub pojawienia się porywistych wiatrów) albo planowanego czy awaryjnego wyłączenia centralnego ogrzewania. Aby przegrody mogły akumulować ciepło i oddawać je do wnętrza, muszą być ocieplone od strony zewnętrznej
