wścieklizna stwierdzona u zwierząt
advertisement
INSPEKCJA W E T E RY N A RY J N A szkolenie przedstawicieli samorządów terytorialnych oraz pracowników służb i inspekcji powiatu tarnobrzeskiego Tarnobrzeg, dnia 28 marca 2012 r. WŚCIEKLIZNA ZWIERZĄT 1. CHARAKTERYSTYKA JEDNOSTKI CHOROBOWEJ. 1.1. Informacje ogólne. Wścieklizna jest chorobą zakaźną wywoływaną przez wirus powodujący zmiany zapalne w ośrodkowym układzie nerwowym i kończącą się zawsze zejściem śmiertelnym. Chorobę wywołuje wirus neurotropowy należący do rodziny Rhabdoviridae i rodzaju Lyssavirus. Na podstawie reakcji z przeciwciałami monoklonalnymi rodzaj Lyssavirus podzielono na 5 odrębnych serotypów: 1.serotyp 1 - klasyczny wirus wścieklizny; 2.serotyp 2 - Lagos bat virus; 3.serotyp 3 - Mokola virus; 4.serotyp 4 - Duvenhage virus; 5.serotyp 5 - European Bat Lyssavirus (EBLV). Występujące w obrębie rodzaju Lyssavirus szczepy wirusowe izolowane od nietoperzy europejskich sklasyfikowano jako serotyp 5. Zastosowanie metod biologii molekularnej umożliwiło wyróżnienie 6 genotypów, z których 4 pierwsze odpowiadają kolejnym serotypom, natomiast serotyp 5 podzielono na dwa genotypy: EBLV 1 i EBLV 2, gdzie EBLV 1 stanowi genotyp 5, a EBLV 2 genotyp 6. Szczepy wirusa wścieklizny izolowane w Australii od nietoperzy owoco- i owadożernych sklasyfikowano jako genotyp 7 w obrębie rodzaju Lyssavirus. Na zakażenie wirusem wścieklizny wrażliwe są wszystkie ssaki, w tym człowiek. Transmisja zakażenia następuje zazwyczaj poprzez pogryzienie przez zwierzę wydalające wirus ze śliną. Wścieklizna jest chorobą o zasięgu globalnym. Występuje na całym świecie z wyjątkiem tych krajów, czy obszarów, które mają większą możliwość izolacji dzięki swojemu naturalnemu położeniu geograficznemu oraz wprowadzeniu ostrych środków sanitarnych, które nie pozwalają na zawleczenie wirusa. Pewnym państwom udało się również wyeliminować wściekliznę m. in. w efekcie zastosowania szczepień u zwierząt. Choroba utrzymuje się w środowisku naturalnym w dwóch formach epizootiologicznych: •wścieklizna naturalna, czyli tzw. leśna, występująca u zwierząt wolno żyjących; •wścieklizna uliczna, występująca u bezpańskich psów oraz kotów. Wścieklizna leśna występuje na całym świecie i jest problemem także w tych krajach, które poprzez szczepienia psów wyeliminowały chorobę u tego gatunku. Krążenie wirusa w środowisku naturalnym podtrzymywane jest przez zwierzęta różnych gatunków, które mogą stanowić zarówno wektor, jak i rezerwuar wirusa wścieklizny. Zwierzęta takie charakteryzują się dużą wrażliwością na zakażenie oraz zdolnością do transmisji wirusa na inne zwierzęta i człowieka. Wśród gatunków wrażliwych można wyodrębnić również takie gatunki, które stanowią tzw. „ślepe” ogniwo w łańcuchu transmisji choroby, ponieważ przeważa u nich postać „cicha” wścieklizny, która przebiega z pominięciem okresów, kiedy występują napady agresji. Są to wśród zwierząt wolno żyjących sarna i jeleń, a wśród zwierząt domowych bydło. W Europie większość przypadków wścieklizny zwierząt stwierdzana jest u lisów wolno żyjących, wśród zwierząt domowych – u psów i kotów, a spośród zwierząt gospodarskich – u bydła. Wirus wścieklizny wykazuje stosunkowo dużą odporność na działanie czynników fizycznych i chemicznych oraz na gnicie. W gnijących i podlegających autolizie zwłokach zwierząt zachowuje on zakaźność przez kilka tygodni. W powierzchniowych warstwach ziemi wirus zachowuje zakaźność przez 2 – 3 miesiące. W płynnej ślinie wirus może zachowywać właściwości zakaźne nawet po 24 godzinach, a w wysuszonej – po 14 godzinach. Wirus wścieklizny wrażliwy jest na eter, chloroform i inne rozpuszczalniki tłuszczów oraz na kwaśny odczyn środowiska. W pH 3 ginie po 30 minutach, natomiast w pH 4 dopiero po 24 godzinach. Wirus jest szczególnie wrażliwy na formalinę, fenol, ług sodowy, alkohol etylowy i roztwory mydła (ma to duże znaczenie przy dezynfekcji ran). Roztwory 2-5% zwykle stosowanych środków odkażających niszczą wirus w ciągu kilku minut. •W temperaturze 60 0C wirus wścieklizny ginie po 5 minutach, a w temperaturze 100 0C – po 2 minutach. W wyniku działania promieni słonecznych wirus traci zjadliwość po 2 godzinach. Natomiast glicerol wpływa na wirusa konserwująco. Rdzeń przedłużony chorego zwierzęcia przetrzymywany w glicerolu w chłodni zachowuje zakaźność do 900 dni. 1.2. Patogeneza i okres inkubacji choroby. Do zakażenia może dojść następującymi drogami: •poprzez wniknięcie wirusa znajdującego się w ślinie lub moczu przez uszkodzoną skórę lub błonę śluzową; •aerogennie; •poprzez transplantację tkanek. Do zakażenia dochodzi jednak głównie w wyniku pogryzienia przez chore lub będące w okresie inkubacji zwierzęta. W ślinie zwierzęcia wirus wścieklizny może pojawiać się na 6-14 dni przed wystąpieniem objawów klinicznych choroby, a największą koncentrację osiąga po ich wystąpieniu. Z moczem wirus wydalany jest przez chore zwierzę jedynie w niewielkich ilościach. •Okres inkubacji choroby jest różny w zależności od: •ilości wprowadzonego do organizmu wirusa; •jego zjadliwości; •wrót zakażenia (miejsca zranienia); •charakteru (rozległości) ran; •gatunku i wieku wrażliwego zwierzęcia (ogólnie okres inkubacji u zwierząt młodych jest krótszy niż u dorosłych). Przyjmuje się, że okres ten wynosi odpowiednio: •u psów – 7 – 150 dni (najczęściej ok. 30 dni), •u kotów – 10 – 260 dni (najczęściej ok. 30 dni), •u bydła i koni – 30 – 90 dni, •u małych przeżuwaczy i świń – 14 – 42 dni, •u człowieka – 15 – 150 dni i dłużej (najczęściej 20 – 80 dni), •u lisów – ok. 30 dni. 1.3. Objawy kliniczne wścieklizny u zwierząt towarzyszących (domowych). •Objawy kliniczne u psów – choroba trwa od wystąpienia pierwszych objawów klinicznych zwykle 1-7 dni, rzadko dłużej, prowadząc zawsze do zejścia śmiertelnego. Z uwagi na przebieg i występujące objawy kliniczne, wyróżnić można ogólnie dwie postaci choroby: 1.postać gwałtowna (szałowa); 2.postać porażenna (cicha). W postaci gwałtownej wyróżnia się następujące stadia: 1)zwiastunowe (prodromalne); 2)pobudzenia; 3)porażeń. W stadium zwiastunowym obserwuje się zmiany w zachowaniu zwierzęcia. Może wystąpić brak zainteresowania jedzeniem i piciem (anoreksja), w miejscu pokąsania świąd, rozszerzone źrenice, wypadanie 3 powieki oraz zez. Potem następuje stadium pobudzenia, w czasie którego występuje wzrost agresywności. Zwierzę jest niespokojne, bardzo ruchliwe. Zaczyna atakować człowieka i przedmioty. Obserwuje się „włóczęgostwo” psów, czyli uciekanie z domów, a także zjadanie niejadalnych przedmiotów (dysfagia), wydawanie nienaturalnych dźwięków (dysfonia, np. ciągłe wycie, chrapliwy głos), ślinotok oraz zaburzenia orientacji. Choroba kończy się stadium porażeń, podczas którego zanikowi ulegają objawy agresywności. Występują objawy nerwowe takie jak zaburzenia koordynacji ruchu, napady drgawek. Zwierzęta przewracają się, a następnie mają miejsce porażenia, w tym porażenie żuchwy z wypadaniem języka. Z czasem porażenia obejmują inne części ciała, występują ruchy wiosłowe kończyn, porażenie mięśni oddechowych i śmierć. Należy jednocześnie zaznaczyć, iż nie wszystkie objawy i stadia choroby muszą pojawić się u zakażonego zwierzęcia. Postać porażenna (cicha) – trwa średnio 2-4 dni (1-10 dni) i cechuje się szybkim przejściem początkowych objawów w stadium porażenne bez okresu pobudzenia i ataków szału. •Objawy kliniczne u kotów – przebieg choroby jest podobny jak u psów, częściej występuje postać szałowa, choć brak jest wyraźnego podziału na stadia. W większości przypadków przebieg choroby jest gwałtowny. •Można zaobserwować następujące objawy: •zwierzęta chowają się, •uciekają, •nieustannie miauczą, •przy podrażnieniu zachowują się agresywnie, •źrenice są rozszerzone, często nierównomiernie, •występuje zez i wypadanie III powieki, •dysfagia, •podczas okresów ciszy koty mogą wykazywać drżenia mięśniowe oraz obfite pieniste ślinienie, •śmierć zwierzęcia poprzedzona jest zwykle porażeniem kończyn. 1.4. Objawy kliniczne wścieklizny u zwierząt gospodarskich. •U zwierząt gospodarskich wyróżnić można również porażenną i szałową postać choroby, z różnym nasileniem każdej z nich. •Objawy kliniczne u bydła – nietypowy przebieg początkowej fazy choroby może powodować trudności w jej rozpoznaniu w początkowym stadium: przeważnie obserwuje się wtedy niestrawność i obniżone łaknienie, atonię żwacza, wzdęcie, zaparcie lub biegunkę. W późniejszym okresie stwierdza się: •różnego stopnia drgawki poszczególnych grup mięśni, •parcie na prostnicę, •ślinotok, •ciągłe ryczenie, •nienaturalne położenie głowy lub ogona, •chwiejność i porażenia kończyn tylnych. W przypadku przewagi postaci szałowej zwierzęta są podniecone i niespokojne, wpadają na ściany, ryją ziemię, przy czym często dochodzi do złamań kończyn. Wykazują również nadmierną pobudliwość na dźwięki i ruch. •Objawy kliniczne u świń – występuje podniecenie i lękliwość, ochrypłe chrząkanie, kurczowe ruchy głowy i gryzienie ściółki, otępienie i porażenia. W postaci szałowej chore świnie mogą atakować inne zwierzęta. •Objawy kliniczne u owiec i kóz – wykazują niepokój, wzmożony popęd płciowy, ochrypłe beczenie, nagłe porażenia i upadki. Przeważa postać cicha choroby. •Objawy kliniczne u koni – przeważa postać szałowa choroby. Zwierzęta wpadają na ściany stajni, wykazują niepokój i agresywność. Obserwowane są drgawki mięśniowe, objawy kolkowe oraz występuje częste oddawanie moczu. 1.5. Objawy kliniczne wścieklizny u zwierząt dzikich. •Podstawowym objawem wścieklizny zwierząt dzikich jest utrata ich wrodzonego lęku. Pojawiają się w dzień w miejscach zamieszkałych przez ludzi, często dochodzi do pogryzienia psów przez chore zwierzęta, natomiast ludzi atakują rzadko, ale utrata wrodzonej bojaźliwości stwarza dogodne warunki do bezpośredniej ekspozycji człowieka na kontakt z zakażonym zwierzęciem, a w związku z tym z wirusem. •W miarę rozwoju choroby ataki stają się coraz bardziej nieskoordynowane i trwają do momentu wystąpienia porażeń. •Objawy kliniczne u nietoperzy – obserwuje się: 1.aktywność dzienną – rzadko spotykaną u zdrowych osobników, 2.porażenie skrzydeł i upośledzoną nawigację (zwierzę traci zdolność do lotu, ale potrafi chodzić po ziemi), 3.tendencję do nagłego, spontanicznego lub indukowanego bodźcami dotykowymi lub dźwiękowymi przewracania się zwierzęcia na grzbiet, 4.często zwierzę jest brudne, wychudzone i ma posklejane futro, przy czym zdarza się, że ma w jamie ustnej ziemię, 5.nadpobudliwość na dotyk lub nagły hałas (zwierzę po dotknięciu pałąkowato wygina grzbiet i głośno „skrzeczy”), poza tym zazwyczaj występuje apatia i bezruch, 6.zamknięte lub przymknięte oczy, 7.kłopoty z przełykaniem – w początkowym okresie choroby nietoperz próbuje pić i jeść, ale z biegiem czasu zwykle przestaje cokolwiek połykać, 8.obserwowano również gwałtowne rzucanie się na pokarm i rozszarpywanie go bez normalnego gryzienia i połykania, 9.w końcowym stadium choroby nietoperz słabo reaguje na jakiekolwiek bodźce. Nie wszystkie wyżej wymienione symptomy choroby muszą wystąpić u zakażonego wścieklizną nietoperza. 1.6. Rozpoznawanie wścieklizny. •Wyróżnia się zasadniczo dwie postacie choroby, jednakże często notuje się przypadki o mniej charakterystycznym przebiegu, dlatego w diagnozowaniu wścieklizny należy zawsze uwzględnić aktualną sytuację epizootyczną, a w wywiadzie – możliwość zakażenia zwierzęcia. W rozpoznaniu różnicowym należy wziąć pod uwagę inne choroby, którym towarzyszą zmiany w ośrodkowym układzie nerwowym, np. BSE, toksoplazmozę, chorobę Aujeszky’ego, listeriozę. Ponadto, objawy przypominające wściekliznę mogą występować w zaburzeniach przemiany materii (niedobór tiaminy u kotów), w przypadku obecności ciał obcych w jamie ustnej i przełyku, bólu w jamie brzusznej, silnej inwazji pasożytniczej, zatruć, a u psów w nerwowej postaci nosówki. U lisów w diagnostyce różnicowej należy uwzględnić zapalenie mózgu. •Rozpoznanie choroby powinno opierać się o zespół informacji zebranych z wywiadu, sytuację epizootyczną na danym terenie, objawy kliniczne, zmiany anatomopatologiczne oraz o wynik badania laboratoryjnego. •Zmiany anatomopatologiczne przy wściekliźnie są mało charakterystyczne, jednak nienaturalna zawartość żołądka sekcjonowanego zwierzęcia może nasuwać podejrzenie wścieklizny. •Mimo charakterystycznych objawów klinicznych, zasadnicze znaczenie przy rozpoznaniu wścieklizny odgrywa badanie laboratoryjne. Występowanie większości przypadków choroby u zwierząt wolno żyjących stwarza sytuację, że do placówek służby weterynaryjnej trafiają zwykle zwierzęta padłe. W tych przypadkach rozpoznanie stawia się głównie na podstawie badań przeprowadzanych metodą immunofluorescencji (FAT), testu izolacji wirusa w hodowli komórek neuroblastomy (RTCIT) lub testu izolacji wirusa na wrażliwych myszkach (MIT). WŚCIEKLIZNA Aktualna sytuacja epizootyczna województwo podkarpackie Tarnobrzeg, dnia 28 marca 2012 r. Występowanie wścieklizny na terenie województwa podkarpackiego (2005-2011) 500 422 400 300 200 100 158 63 20 9 18 7 13 9 2 13 15 0 01 02 03 04 05 06 07 08 09 10 11 12 na dzień 13.03.2012 PRZYPADKI WŚCIEKLIZNY – 63 województwo podkarpackie (2011r.) PRZYPADKI WŚCIEKLIZNY – 15 województwo podkarpackie (stan na: 13.III.2012 r.) WŚCIEKLIZNA STWIERDZONA U ZWIERZĄT WEDŁUG POWIATÓW (stan na dzień 23 marca 2012 r.) Liczba przypadków wścieklizny ROK 2010 2011 2012 Woj. Podkarpackie 13 63 25 POWIATY: Brzozowski Krośnieński Jasielski Sanocki Leski Bieszczadzki Rzeszowski Leżajski Mielecki Ropczyckosędziszow Strzyżowski kolbuszowski Przemyski Jarosławski Lubaczowski Przeworski Tarnobrzeski Niżański Stalowowolski Dębicki Łańcucki 1 19 12 4 3 1 6 2 1 4 3 2 17 10 3 5 2 1 1 3 1 2013 2014 Nowy rezerwuar? ROK 2010 PIW Lubaczów – 4 styczeń 2010 r. – lis, 8 grudnia 2010 r. – lis, 31 grudnia 2010 r. – lis. PIW Przemyśl – 15 styczeń 2010 r. – lis, 24 września 2010 r. – lis, 8 listopada 2010 r. – lis, 16 grudnia 2010 r. – lis, PIW Ustrzyki D. – 27 października 2010 r. – 2 lisy, 8 listopada 2010 r. – lis PIW Dębica – 10 listopada 2010 r. – lis, 23 grudnia 2010 r. – lis, 31 grudnia 2010 r. – lis. ROK 2011 PIW Lubaczów – 1 styczeń 2011 r. – lis, 18 kwiecień 2011 r. – lis, 7 listopada 2011 r. – lis, PIW Krosno – 12 stycznia 2011 r. – lis, PIW Przemyśl – 4 styczeń 2011 r. – lis, 19 styczeń 2011 r. sarna, 26 styczeń 2011 r. - borsuk, 10 lutego 2011 r. pies, 16 marzec 2011 r. – lis, 5 kwiecień 2011 r. - pies, 19 kwietnia 2011 r. 2 lisy,11 maja – pies, 17 maja 2011 r. pies, 19 maja 2011 r. - lis, 6 lipiec 2011 r. – lis, 15 lipca 2011 r. – lis, 30 września 2011 r. – lis, 4 listopada 2011 r. – pies, 18 listopada 2011 r. – kuna, 2 grudnia 2011 r. – jenot, PIW Jasło – 1 luty 2011 r. - lis i pies, 19 lipiec 2011 r. – kuna, 19 sierpnia 2011 r. - lis, 22 sierpnia 2011 r. - lis, 25 sierpnia 2011 r. - lis, 1 wrzesień 2011 r. - lis, 13 wrzesień 2011 r. – lis, 16 września 2011 r. – lis, 4 październik 2011 r. – lis, 6 październik 2011 r. – lis, 7 października 2011 r. – lis, 24 października 2011 r. – lis, 25 październik 2011 r. – lis, 4 listopada 2011 r. – krowa, 15 listopada 2011 r. – 2 lisy, 23 listopada 2011 r. – lis, 29 listopada 2011 r. – lis, PIW Jarosław – 23 luty 2011 r. – lis, 3 marca 2011 r. – sarna, 23 marca 2011 r. – lis, 29 marca 2011 r. – lis, 4 kwiecień 2011 r. – borsuk, 27 lipca 2011 r. – lis, 2 września 2011 r. – 2 lisy, 6 wrzesień 2011 r. – lis, 9 listopada 2011 r. – krowa, PIW Przeworsk – 28 marzec 2011 r.- lis, 14 kwietnia 2011 r. – lis, 13 maja 2011 r.- lis, 11 lipca 2011 r – lis, 20 września 2011 r. – kot, PIW Mielec – 24 czerwca 2011 r. – lis, 7 lipca 2011 r. – lis, 15 lipiec 2011 r. – lis, 20 lipca 2011 r – lis, 2 sierpnia 2011 r. – kuna, 16 wrzesień 2011 r. – lis, PIW Kolbuszowa – 17 sierpnia 2011 r. – lis, 30 listopada 2011 r. – lis, ROK 2012 PIW Łańcut – 12 stycznia 2012 r. – lis, PIW Tarnobrzeg – 17 stycznia 2012 r. – lis, PIW Jarosław – 19 stycznia 2012 r. – lis, PIW Krosno – 23 stycznia 2012 r. – lis, 31 stycznia 2012 r. – lis, 21 luty 2012 r. – lis, 27 luty 2012 r. – lis, 28 luty 2012 r. – lis, 1 marca 2012 r. – lis, 8 marca 2012 r. – lis, 12 marca 2012 r. – lis, PIW Rzeszów – 31 stycznia 2012 r. – lis, PIW Jasło – 3 lutego 2012 r. – lis, 7 marca 2012 r. – 2 lisy, Akcje szczepienia lisów wolno żyjących w roku 2012 Rok 2012 - planowane terminy akcji: Wiosna: od 21 - 28 kwietnia 2012 r. (483 990 dawek) Jesień: od 27 września – 4 października 2012 r. – (483 990 dawek) Razem: 967 980 dawek Całe województwo: wyłożenie 30 dawek na km2 w liniach zrzutu co 500 m. PODSTAWY PRAWNE DZIAŁANIA INSPEKCJI WETERYNARYJNEJ W ZWIĄZKU Z PODEJRZENIEM, STWIERDZENIEM CHORÓB ZAKAŹNYCH ZWIERZĄT PODLEGAJĄCH OBOWIĄZKOWI ZWALCZANIA (wścieklizna) Ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r. o Inspekcji Weterynaryjnej (tekst jednolity Dz. U. z 2010, Nr 112, poz. 744 późn. zm.), Ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz o zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt (tekst jednolity Dz. U. z 2008 Nr 213, poz. 1342 z późn. zm.), Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (tekst jednolity Dz. U. z 2003 Nr 106, poz. 1002 z późn. zm.), Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 7 stycznia 2005 r. w sprawie zwalczania wścieklizny (Dz. U. z 2005 r. Nr 13, poz. 103) Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia z dnia 16 stycznia 2008 r. w sprawie sposobu prowadzenia dokumentacji związanej ze zwalczaniem chorób zakaźnych zwierząt (Dz. U. z 2008 r. Nr 17, poz. 107). Publikacja aktów prawa miejscowego USTAWA z dnia 23 stycznia 2009 r. o wojewodzie i administracji rządowej w województwie (Dz. U. Nr 31, poz. 206, z późn. zm.). Rozdział 6 Akty prawa miejscowego stanowione przez wojewodę oraz organy niezespolonej administracji rządowej Art. 59. 2. Organy niezespolonej administracji rządowej działające w województwie są obowiązane do uzgadniania z wojewodą projektów aktów prawa miejscowego stanowionych przez te organy na podstawie odrębnych przepisów. Publikacja aktów prawa miejscowego ROZPORZĄDZENIE Prezesa Rady Ministrów z dnia 23 grudnia 2009 r. w sprawie trybu kontroli aktów prawa miejscowego ustanowionych przez wojewodę i organy niezespolonej administracji rządowej (Dz. U. Nr 222, poz. 1754) § 5. 1. Organ niezespolonej administracji rządowej przekazuje ustanowiony akt prawa miejscowego, wraz z uzasadnieniem, niezwłocznie po jego podpisaniu właściwemu rzeczowo ministrowi, a gdy akt ten reguluje sprawy należące do właściwości dwóch lub więcej ministrów - wszystkim właściwym rzeczowo ministrom. 2. Właściwy rzeczowo minister dokonuje kontroli zgodności aktu prawa miejscowego ustanowionego przez organ niezespolonej administracji rządowej z przepisami powszechnie obowiązującymi, a także z zasadami rzetelności i gospodarności. 3. Akt prawa miejscowego ustanowiony przez organ niezespolonej administracji rządowej wraz z wynikami kontroli, o której mowa w ust. 2, właściwy rzeczowo minister przekazuje Prezesowi Rady Ministrów w celu dokonania kontroli zgodności tego aktu z polityką Rady Ministrów. 4. W razie stwierdzenia w wyniku kontroli, o której mowa w ust. 2, uchybień uzasadniających uchylenie kontrolowanego aktu prawa miejscowego ustanowionego przez organy niezespolonej administracji rządowej właściwy rzeczowo minister przekazuje ten akt Prezesowi Rady Ministrów wraz z projektem zarządzenia nadzorczego oraz uzasadnieniem. Publikacja aktów prawa miejscowego USTAWA z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt (Dz. U. z 2008 r. Nr 213, poz. 1342, z późn. zm.). Art. 45. 1. W przypadku zagrożenia wystąpienia lub wystąpienia choroby zakaźnej zwierząt podlegającej obowiązkowi zwalczania powiatowy lekarz weterynarii, w drodze rozporządzenia aktu prawa miejscowego, może (…). 3. Rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1, wchodzi w życie z dniem podania do wiadomości publicznej w sposób zwyczajowo przyjęty na danym terenie. wójt burmistrz prezydent Procedura w sprawie trybu postępowania podczas stanowienia aktów prawa miejscowego przez Powiatowych Lekarzy Weterynarii województwa podkarpackiego oraz wzoru tych aktów. Procedura obowiązuje Powiatowych Lekarzy Weterynarii województwa podkarpackiego oraz osoby przez nich upoważnione do podjęcia czynności podczas stanowienia prawa miejscowego. Rozdział VI W przypadku zaistnienia przesłanek koniecznych do zastosowania środków przewidzianych w art. 45 ustawy - Powiatowy Lekarz Weterynarii: pkt 10 - Przesyła kopie rozporządzenia organom administracji rządowej i samorządowej, instytucjom, organizacjom oraz podmiotom, które wykonują zadania przewidziane w wydanym akcie normatywnym. WŚCIEKLIZNA ZWIERZĄT WOLNO ŻYJĄCYCH (DZIKICH) POWIATOWY LEKARZ WETERYNARII W TARNOBRZEGU 2012 ROK PIW. Z – 4001/1.4/2012 Tarnobrzeg, dnia 18 stycznia 2012 r. STRONA DECYZJI Pan…………………… miejscowość Knapy 39-450 Baranów Sandomierski DECYZJA Nr 14/2012 Na podstawie art. 3 ust. 2 pkt. 1, art. 5 ust. 1 pkt. 3, art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 stycznia 2004r. o Inspekcji Weterynaryjnej (Dz. U. z 2010r. Nr 112, poz. 744 z późn. zm.), art. 44 ust. 1 pkt 1, 2, 5, i ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt (Dz. U. z 2008 Nr 213, poz. 1342 z późn. zm.), § 4 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 1 lit a i pkt 1 lit d, § 4 ust. 2 lit. b rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 7 stycznia 2005 r. w sprawie zwalczania wścieklizny (Dz. U. 2005 Nr 13 poz.103) oraz art. 104, 108 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. 2000 Nr 98, poz. 1071 z późn. zm.) oraz wyniku badania przeprowadzonego w Zakładzie Higieny Weterynaryjnej w Krośnie, Pracowni Mikrobiologii i Immunologii w Rzeszowie – sprawozdanie z badań nr WIWZHW.931.1/00093/MI/W/00010/12 z dnia 17 stycznia 2012 r. - Powiatowy Lekarz Weterynarii w Tarnobrzegu WYZNACZA teren posesji: Knapy ……, 39-450 Baranów Sandomierski, Pana Stanisława Opałki jako ognisko choroby zakaźnej – wścieklizny, oraz ZAKAZUJE •Leczenia zwierząt podejrzanych o zakażenie. •Przemieszczania zwierząt z gatunków wrażliwych na wściekliznę do gospodarstwa i z gospodarstwa. •Wstępu osobom postronnym do miejsc przebywania zwierząt. NAKAZUJE •Niezwłoczne odosobnienie i obserwację zwierząt podejrzanych o zakażenie •Oczyszczenie, odkażenie lub zniszczenie przedmiotów, które miały kontakt ze zwierzęciem chorym. •Natychmiast poinformować Powiatowego Lekarza Weterynarii w Tarnobrzegu o każdej zmianie zdrowia zwierząt poddawanych obserwacji. WŚCIEKLIZNA ZWIERZĄT WOLNO ŻYJĄCYCH (DZIKICH) POWIATOWY LEKARZ WETERYNARII W TARNOBRZEGU 2012 ROK UZASADNIENIE W dniu 17 stycznia 2012 r. Powiatowy Lekarz Weterynarii w Tarnobrzegu otrzymał wynik badania WIWZHW.931.1/00093/MI/W/00010/12 przeprowadzonego w Zakładzie Higieny Weterynaryjnej w Krośnie, Pracowni Mikrobiologii i Immunologii w Rzeszowie, stwierdzający obecność antygenu wirusa wścieklizny u lisa rudego padłego, znalezionego na terenie gospodarstwa w miejscowości Knapy …, gmina Baranów Sandomierski. Dochodzenie epizootyczne przeprowadzone w związku z uzyskanym dodatnim wynikiem badania laboratoryjnego w kierunku wścieklizny nie wykluczyło możliwości kontaktu 2 sztuk kotów ze zwłokami lisa znalezionego na terenie posesji oraz psa będącego własnością Pana ………………………………………………………………………………. W związku z tym, iż choroba jaką jest wścieklizna jest chorobą zakaźną zwierząt podlegającą obowiązkowi zwalczania koniecznym i uzasadnionym jest wprowadzenie przez Powiatowego Lekarza Weterynarii w Tarnobrzegu niniejszą decyzją nakazów dla właściciela zwierząt zgodnie z art. 44 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt (tekst jednolity Dz. U. 2008 Nr 213, poz. 1342 z późn. zm.). Z uwagi na to, że wścieklizna jest chorobą odzwierzęcą i stanowi ogromne zagrożenia dla zdrowia i życia ludzkiego, stąd też nadano jej rygor natychmiastowej wykonalności. Niepodporządkowanie się postanowieniom niniejszej decyzji zagrożone jest mocą art. 78 pkt. 2 cytowanej ustawy o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt karą grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 3. W związku z powyższym postanowiono jak w sentencji. POUCZENIE Od niniejszej decyzji służy stronie prawo wniesienia odwołania do Podkarpackiego Wojewódzkiego Lekarza Weterynarii w Krośnie, ul. Ściegiennego 6A, 38-400 Krosno za pośrednictwem Powiatowego Lekarza Weterynarii w Tarnobrzegu, w terminie 14 dni od daty doręczenia decyzji. Otrzymują : •Adresat •a/a. ROZPORZĄDZENIE NR 1 / 2012 POWIATOWEGO LEKARZA WETERYNARII W TARNOBRZEGU z dnia 19 stycznia 2012 r. w sprawie zwalczania wścieklizny zwierząt na terenie gminy Baranów Sandomierski w powiecie tarnobrzeskim Na podstawie art. 45 ust. 1 pkt 1 pkt 3 lit. b pkt 4 pkt 8 pkt 10 oraz ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt (Dz. U. z 2008 r. Nr 213, poz. 1342, z późn. zm.) – po stwierdzeniu wystąpienia wścieklizny u lisa padłego na terenie posesji w miejscowości Knapy, gmina Baranów Sandomierski w powiecie tarnobrzeskim zarządzam, co następuje: § 1. Uznaje się teren miejscowości: Knapy, Durdy, Marki, Wola Baranowska, Skopanie Osiedle, Skopanie, Dąbrowica, Ślęzaki w gminie Baranów Sandomierski za obszar zagrożony wścieklizną zwierząt i oznacza się je tablicami ostrzegawczymi z trwałym i widocznym napisem o treści: „UWAGA! Obszar zagrożony wścieklizną zwierząt”. § 2. Na obszarze zagrożonym wścieklizną zwierząt, o którym mowa w § 1, nakazuje się: 1) umieszczenie tablic z napisem ostrzegawczym, o którym mowa w § 1; 2) trzymanie psów na uwięzi, a kotów w zamknięciu; 3) odstrzał sanitarny lisów wolno żyjących na zasadach określonych przez Powiatowego Lekarza Weterynarii w Tarnobrzegu. § 3. Na obszarze zagrożonym wścieklizną zwierząt, o którym mowa w § 1, zakazuje się: 1) organizowania polowań i odłowów zwierząt łownych; 2) przemieszczania psów i kotów bez zezwolenia Powiatowego Lekarza Weterynarii w Tarnobrzegu. § 4. Wykonanie nakazów wymienionych w § 2 pkt 1 powierza się Burmistrzowi Miasta i Gminy Baranów Sandomierski, a wykonania nakazów wymienionych w § 2 pkt 3 powierza się Zarządowi Koła Łowieckiego: „Nadwiślańskie” Tarnobrzeg. § 5. Rozporządzenie podlega ogłoszeniu w Dzienniku Urzędowym Województwa Podkarpackiego. § 6. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem podania do wiadomości publicznej w sposób zwyczajowo przyjęty na danym terenie. POWIATOWY LEKARZ WETERYNARII w Tarnobrzegu lek. wet. Tadeusz Sech Uznaje się teren miejscowości: Knapy, Durdy, Marki, Wola Baranowska, Skopanie Osiedle, Skopanie, Dąbrowica, Ślęzaki w gminie Baranów Sandomierski za obszar zagrożony wścieklizną zwierząt i oznacza się je tablicami ostrzegawczymi z trwałym i widocznym napisem o treści: „UWAGA! Obszar zagrożony wścieklizną zwierząt”. „UWAGA! Obszar zagrożony wścieklizną zwierząt” ROZPORZĄDZENIE RADY MINISTRÓW z dnia 25 kwietnia 2006 r. w sprawie współpracy organów Inspekcji Weterynaryjnej, Państwowej Inspekcji Sanitarnej, Państwowej Inspekcji Farmaceutycznej, Inspekcji Handlowej, Inspekcji Transportu Drogowego, Inspekcji Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych oraz jednostek samorządu terytorialnego przy zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt, w tym chorób odzwierzęcych (Dz. U. z 2006 r., Nr 83, poz. 575) Na podstawie art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt (Dz. U. Nr 69, poz. 625, z 2005 r. Nr 23, poz. 188 i Nr 33, poz. 289 oraz z 2006 r. Nr 17, poz. 127) zarządza się, co następuje: •§ 1. Rozporządzenie określa warunki, tryb i formę współpracy organów Inspekcji Weterynaryjnej, Państwowej Inspekcji Sanitarnej, Państwowej Inspekcji Farmaceutycznej, Inspekcji Handlowej, Inspekcji Transportu Drogowego, Inspekcji Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych oraz jednostek samorządu terytorialnego przy zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt, w tym chorób odzwierzęcych, zwanych dalej „chorobami zakaźnymi”. •§ 2. Przy zwalczaniu chorób zakaźnych współpracują ze sobą: 1) na obszarze powiatu: a) powiatowy lekarz weterynarii, b) państwowy powiatowy inspektor sanitarny, c) wojewódzki inspektor farmaceutyczny, d) wojewódzki inspektor inspekcji handlowej, e) wojewódzki inspektor transportu drogowego, f) wojewódzki inspektor jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych, g) właściwy miejscowo starosta, h) właściwy miejscowo wójt, burmistrz lub prezydent miasta; § 3. 1. Współpraca organów, o których mowa w § 2, jest realizowana w szczególności przez: 1) wzajemne informowanie o podejrzeniu wystąpienia lub wystąpieniu choroby zakaźnej; 2) wzajemne wykorzystanie posiadanych sił i środków, które mogą zostać przeznaczone do zwalczania chorób zakaźnych, na podstawie podjętych ustaleń; 3) niezwłoczne udostępnianie i wymianę informacji oraz dokumentów, w tym wyników badań laboratoryjnych, na wniosek zainteresowanego organu; 4) koordynowanie rozpowszechniania informacji o wystąpieniu choroby zakaźnej w sposób zwyczajowo przyjęty na danym terenie; 5) organizowanie i przeprowadzanie wspólnych szkoleń i ćwiczeń pracowników organów, o których mowa w § 2, obejmujących zagadnienia związane ze zwalczaniem chorób zakaźnych; 6) opracowywanie i aktualizowanie procedur postępowania poszczególnych organów na wypadek podejrzenia wystąpienia lub wystąpienia choroby zakaźnej. 2. Oprócz działań, o których mowa w ust. 1, współpraca w zakresie zwalczania chorób zakaźnych jest realizowana między: 1) organami Państwowej Inspekcji Sanitarnej i organami Inspekcji Weterynaryjnej przez: a) prowadzenie akcji informacyjnej w zakresie bezpieczeństwa zdrowotnego ludności, b) wspieranie działań: – w zakresie kontroli obrotu detalicznego produktami pochodzenia zwierzęcego w obszarze zapowietrzonym i zagrożonym, – zmierzających do wycofania z obrotu produktów pochodzenia zwierzęcego, które mogą spowodować szerzenie się choroby zakaźnej, c) udzielanie, w razie potrzeby, pomocy przy przeprowadzaniu odkażania związanego ze zwalczaniem chorób zakaźnych; 2) organami Inspekcji Transportu Drogowego i organami Inspekcji Weterynaryjnej przez: a) przeprowadzanie kontroli pojazdów w celu sprawdzenia, czy: – przewożą one ładunki zgodnie z nakazami wydanymi w związku ze zwalczaniem chorób zakaźnych, – nie przewożą one ładunków, których przewóz podlega zakazom wydanym w związku ze zwalczaniem chorób zakaźnych, b) sprawowanie nadzoru nad przestrzeganiem ograniczeń w ruchu ludzi i pojazdów zgodnie z nakazami i zakazami wydanymi na podstawie przepisów o ochronie zdrowia zwierząt oraz o zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt; 3) jednostkami samorządu terytorialnego i organami Inspekcji Weterynaryjnej przez: a) współdziałanie przy oznakowaniu obszaru zapowietrzonego i zagrożonego, w tym odpowiednie oznakowanie dróg lądowych i wodnych, b) prowadzenie akcji informacyjnej w obszarze zapowietrzonym i zagrożonym oraz na terenach graniczących z tymi obszarami, w celu zmniejszenia ryzyka rozprzestrzeniania się chorób zakaźnych, c) zapewnienie, w przypadku zagrożenia wystąpienia lub wystąpienia choroby zakaźnej, pomieszczeń wyposażonych w środki łączności, sprzęt komputerowy, mapy i inne środki techniczne oraz obsługi merytorycznej i technicznej, w tym również umożliwienie korzystania z infrastruktury i zaplecza logistycznego gminnych i powiatowych zespołów reagowania kryzysowego 3. Organy, o których mowa w 2, w ramach współpracy przy zwalczaniu chorób zakaźnych, mogą zawierać między sobą umowy lub porozumienia. • 4. [1] Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia. wścieklizna (pies) materiał Inspekcji Weterynaryjnej POWIATOWY INSPEKTORAT WETERYNARII ul. Konfederacji Dzikowskiej 20, 39-400 Tarnobrzeg tel.: (15) 822 27 52, fax.: (15) 822 27 04, e-mail: [email protected] http://piw.tarnobrzeg.pl
