Materiały i techniki architektoniczne w starożytnej Mezopotamii

Materiały i techniki architektoniczne w starożytnej
Mezopotamii.doc
(36 KB) Pobierz
Materiały i techniki architektoniczne w starożytnej Mezopotamii.
Na terenie Mezopotamii rozwinęły się trzy kultury: Hassuna, Samarra oraz Tell Halaf.
Tell Hassuna – górny bieg Tygrysu, tzw. Mezopotamia turecka – ok. 6200 – 5700 p. n. e. – początkowo budowle
wznoszone z brył z suszonej gliny (nie formowano jeszcze cegieł), konstrukcje okrągłe i prostokątne.
Kultura Samarra – ok. 6100 – 5500 p. n. e. – zajmuje rejon położony na południe od kultury Hassuna;

FAZA WCZESNA: domostwa składające się z kilku prostokątnych pomieszczeń, ściany regularne i cienkie –
po raz pierwszy zastosowano cegłę suszoną, kształtowaną w formach, ściany i podłogi wylepiano gliną,
dachy przypuszczalnie płaskie, o lekkiej konstrukcji, również pokrywano gliną;

FAZA ŚRODKOWA: osady otoczone murami z występami od strony wewnętrznej, obejmującymi
prostokątną przestrzeń, na której usytuowane były duże domy złożone z kilku pomieszczeń o
przeznaczeniu mieszkalnym i magazynowym, jednokondygnacyjne domostwa wzniesione z cegły suszonej
przyjmowały kształt litery T, na dziedzińcach pomiędzy domami znajdowały się piece oraz jamy zasobowe.
Kultura Tell Halaf (ok. 5600 – 5000 p. n. e.) – stanowisko w północnej Mezopotamii w połowie odległości pomiędzy
Eufratem i Tygrysem – budowle określane mianem tolosów – obiekty wzniesione na planie koła, na kamiennym
fundamencie, w późniejszych warstwach posiadały dodatkowo rodzaj prostokątnych przedsionków. Na kamiennej
kolistej podbudowie wznosiły się gliniane ścianki nadające całości kształt ula, natomiast przyległy prostokąt mógł
mieć charakter otwartego dziedzińca lub był nakryty płaskim albo dwuspadowym dachem.
Kultura Eridu (ok. 5500 – 5000 p. n. e.)- południowa Mezopotamia – pozostałości prostokątnych budowli z
suszonej cegły, z charakterystycznymi odciskami palców na górnej powierzchni, reprezentujące kolejne fazy
niewielkiego sanktuarium. W pobliżu odsłonięto także resztki konstrukcji okrągłych, uważanych za piece,
ewentualnie miejsca składania ofiar.

okres wczesnodynastyczny I – ok. 2900 – 2750

okres wczesnodynastyczny II – ok. 2750 – 2600

okres wczesnodynastyczny IIIa – ok. 2600 – 2500

okres wczesnodynastyczny IIIb – ok. 2500 – 2400
W okresie wczesnodynastycznym I na południu kraju weszła w użycie nowa odmiana budulca, tzw. cegła płasko –
wypukła, stosowana w charakterystycznych wątkach. Przez krótki okres w rejonie Dijali i w Nippur stosowano
wciąć jeszcze cegłę typu „Riemchen”, natomiast cegła płasko – wypukła stała się typowym materiałem
budowlanym Mezopotamii aż do okresu IIIb.
Świątynia Sina VI w Chafadżi – zbudowana z zastosowaniem cegły płasko – wypukłej. Cały obiekt otoczony murem,
który włączył w obręb sanktuarium także pomieszczenia pomocnicze. Na teren wydzielonego w ten sposób zespołu
prowadziło monumentalne wejście ze stopniami, wzmocnione z obu stron wieżami. Główne sanktuarium
usytuowane było na dziedzińcu przeznaczonym dla wiernych. W następnej fazie świątynia Sina nawiązuje wyraźnie
do poprzedniej budowli: mury nowego obiektu są bezpośrednio powyżej starej świątyni. Na dziedzińcu zbudowano
z wypalanej cegły płasko – wypukłej kolisty basen.
W Tell Asmar na miejscu dawnego sanktuarium „archaicznego”, na znacznie wyższym poziomie, wzniesiono
budowlę o odmiennych cechach. Jest to tzw. świątynia kwadratowa. Obiekt ten posiada obecnie trzy sanktuaria, a
nie jak poprzednio – jedno. W centrum założenia znajdował się kwadratowy dziedziniec, a w trakcie badań
wyróżniono trzy poziomy użytkowe.
Pałac w Eridu wzniesiony z cegieł płasko – wypukłych,
Okres wczesnodynastyczny IIIb – budowle były wznoszone z cegły suszonej jak i kamienia. Świątynie oparte są na
planie typu północnego, tzn. z zastosowaniem wydłużonej prostokątnej celli z ołtarzem na jednym z krótszych
boków, natomiast domy mieszkalne należą do typu południowobabilońskiego, z pomieszczeniami zgrupowanymi
wokół centralnego dziedzińca.
Domostwa rozmieszczane były dość chaotycznie. Prostokątne lub trapezoidalne pomieszczenia mieszkalne,
pozbawione okien, grupowały się wokół centralnego dziedzińca, będącego jednocześnie źródłem światła. Ściany
zewnętrzne stanowiły równocześnie rodzaj muru ograniczającego cały kompleks mieszkalny, do którego z zewnątrz
prowadziło tylko jedno wejście. Miasta okresu wczesnodynastycznego były otaczane murami obronnymi o solidnej
konstrukcji.
Stosunkowo dobrze znane są osiągnięcia architektoniczne z okresu III dynastii z Ur. Jako materiał konstrukcyjny,
oprócz cegieł suszonych, stosowano również cegły wypalane. Najczęściej stosowano cegły kwadratowe, obok
których używano także cegieł prostokątnych. Rozmiary cegieł były dość zróżnicowane. Szczególnie dużo budowli
powstało w czasach Urammu.
Duże osiągnięcie okresu III dynastii z Ur stanowi ustalenie zasady i klasycznych form zigguratu. Konstrukcja ta
wywodzi się jeszcze z okresu Dżemet Nasr, z obiektów świątynnych wznoszonych na wysokich tarasach, takich jak,
np. Biała Świątynia w Uruk. W czasie panowania III dynastii z Ur większość miast Sumeru posiadała zigguraty. Do
najważniejszych i najlepiej zachowanych obiektów architektonicznych czasów III dynastii z Ur należy ziggurat w Ur,
wzniesiony przez Urnammu ku czci boga księżyca Nanny. Ta charakterystyczna tarasowo – wieżowa budowla,
poczynając właśnie od czasów Urnammu, stała się typową monumentalną konstrukcją architektury sakralnej
Mezopotamii przez wiele następnych stuleci. Ziggurat w Ur był założony na planie prostokąta i składał się z trzech
zmniejszających się tarasów, nałożonych kolejno jeden powyżej drugiego. Na powierzchni ostatniego tarasy
wznosiło się niewielkie sanktuarium. Trzon konstrukcji był zbudowany z cegły suszonej (RZYGAM WASZYMI
CEGŁAMI DRODZY MIESZKAŃCY MEZOPOTAMII, POZDRAWIAM, KLAUDIA), natomiast z zewnątrz okrywała go
warstwa z cegły wypalanej około dwumetrowej grubości. Opisana budowla wznosiła się na terenie prostokątnego
dziedzińca otoczonego szeregiem mniejszych pomieszczeń kultowych.
Od okresu III dynastii z Ur poczynając, rozpowszechnił się w południowej Mezopotamii inny typ budowli kultowej,
zarzucający plan oparty na schemacie tzw. osi łamanej. Jej cechą charakterystyczną jest układ kolejnych
pomieszczeń (dziedziniec, przedsionek, cella) na wspólnej osi oraz usytuowanie posągu bóstwa w szerokiej,
poprzecznej celli na wprost wejścia.
Plany domów mieszkalnych – zarówno na północy, jak i na południu – są oparte na zasadzie grupowania
pomieszczeń wokół centralnego dziedzińca.
Plik z chomika:
jkapica6
Inne pliki z tego folderu:

3.1.Porównanie plastyki sumeryjskiej oraz akadyjskiej _ cz.1 czyli plastyka
sumeryjska.docx (3201 KB)
 OKRES ŚREDNIOASYRYJSKI.pdf (4069 KB)
 1, 2 i 5- architektura starozytnej Mezopotamii.docx (1971 KB)
 Rzymskie rzemiosło artystyczne.docx (3569 KB)
 rzeźba i malarstwo starego państwa.odt (777 KB)
Inne foldery tego chomika:

Dokumenty
Galeria
 Prywatne

Zgłoś jeśli naruszono regulamin





Strona główna
Aktualności
Kontakt
Dział Pomocy
Opinie


Regulamin serwisu
Polityka prywatności
Copyright © 2012 Chomikuj.pl