Brak miesiączki na skutek zaburzeń hormonalnych. • Dziwaczne

490 CZĘŚĆ 3 Problemy w promocji zdrowia i terapii chorób w różnych okresach życia
yyBrak miesiączki na skutek zaburzeń hormonalnych.
yyDziwaczne zachowania żywieniowe, np. krojenie produktów na małe kawałki
lub ograniczanie się do spożywania tylko kilku produktów.
yyNiska samoocena.
yyStosowanie intensywnych ćwiczeń fizycznych.
Postępowanie dietetyczne
Celem leczenia powinno być odzyskanie dobrego stanu odżywienia i rozwiązanie
leżących u podstaw anoreksji problemów psychologicznych. Preferowaną metodą
postępowania jest leczenie w ośrodkach ambulatoryjnych, które powinno obejmować całą rodzinę. Natomiast osoba z anoreksją o masie ciała niższej od prawidłowej o 30%, u której nie uzyskuje się przyrostów masy i nie wykazuje ona chęci
leczenia lub ma skłonności samobójcze, powinna być hospitalizowana. Wszyscy
członkowie zespołu terapeutycznego powinni być świadomi konieczności indywidualizacji postępowania terapeutycznego. Do zadań pielęgniarki należy staranne
nadzorowanie i zachęcanie pacjentów do spożywania podawanej diety. Absolutnie
niezbędne jest zaufanie pacjenta do pracownika służby zdrowia. Należy pamiętać,
że postępowanie lecznicze jest procesem długotrwałym, wymagającym oparcia
w rodzinie i znacznej ilości czasu. Postępowanie terapeutyczne nie zawsze bywa
skuteczne.
Bulimia
Terminem bulimia określa się kompulsywne objadanie, po którym następuje zachowanie kompensacyjne polegające na prowokowaniu wymiotów, nadużywaniu
środków przeczyszczających lub też oba te zachowania łącznie. Osoba chora obawia się przytycia i jest świadoma nienormalności swoich zachowań żywieniowych.
Jednak osoby z bulimią tracą kontrolę nad procesem jedzenia i często spożywają
ogromne ilości pożywienia w krótkim czasie. Podczas takich epizodów objadania
preferowana jest żywność wysokokaloryczna i łatwa do spożycia. Potem następują
okresy poszczenia, często prowadzące do wahań masy ciała rzędu 4,5 kg. Bulimoreksja lub bulimia psychiczna określa naprzemiennie występujące napady kompulsywnego objadania i zachowań „oczyszczających” (prowokowanie wymiotów lub
nadużywanie środków przeczyszczających) połączonych ze zmniejszeniem spożycia. Pracownicy służby zdrowia powinni mieć wiedzę na temat bulimii i jej szkodliwego wpływu na równowagę elektrolitową i stan uzębienia. Leczeniem bulimii
powinien zajmować się zespół specjalistów, należy też pamiętać o konsultacjach
stomatologicznych.
Postępowanie dietetyczne
W czasie pobytu w szpitalu spożycie powinno być znormalizowane do odpowiednich
posiłków; istotna jest również kontrola po jedzeniu w celu ograniczenia wymiotów.
Priorytetem powinna być ocena psychologiczna pacjenta i ustalenie długoterminowego planu ambulatoryjnego doradztwa obejmującego także rodzinę, prowadzonego przez wyspecjalizowanego w leczeniu zaburzeń odżywiania pracownika służby
zdrowia. Wspólny wysiłek zespołu terapeutycznego jest niezbędny do zapewnienia
skutecznego leczenia. Krótkoterminowy wskaźnik śmiertelności jest istotnie niższy
niż w przypadku anoreksji, jednak w ocenie długoterminowej zaobserwowano sytuację odwrotną. Ambulatoryjnie prowadzone postępowanie dietetyczne w bulimii
skupia się na wprowadzeniu regularnych, odpowiednich pod względem wielkości
posiłków, tak aby zaspokoić uczucie głodu. Należy również unikać sytuacji, w których jedzenie traktowane jest jako forma nagrody lub też zmniejszenia napięcia.