Elżbieta Sikora (ur. 20 października 1943), od ponad 30 lat mieszkająca we Francji należy do światowej czołówki kompozytorów współczesnych. Urodzona 20 października 1943 roku we Lwowie edukację muzyczną rozpoczęła w Gdańsku, gdzie ukończyła także liceum muzyczne. Następnie odbyła studia w zakresie reżyserii dźwięku w warszawskiej Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej. Jak mówi był to fantastyczny okres. Studia były bardzo ciekawie zorganizowane. Jako jeden z nielicznych wydziałów ten warszawski łączył już wtedy muzykę z technologią. Do niedawna zwykle tworzono typowo techniczne studia. Inaczej było jedynie w Niemczech, na których wzorował się nasz wydział. Po ukończeniu studiów reżyserskich wyjechała do Paryża, gdzie w latach 1968-70 studiowała muzykę elektroakustyczną pod kierunkiem Francois Bayle’a i Pierre’a Schaeffera. Pierre Schaeffer był, jak wspomina kompozytorka osobą niesłychanie wszechstronną. Człowiekiem o bardzo dużej charyzmie i uroku osobistym. Ale jednocześnie był też despotą i cała ekipa trochę się go bała. Schaeffer miał zdecydowane poglądy na to, jak powinno się tworzyć muzykę. Podchodził do niej jak analityk, filozof i uważny obserwator. Studia kompozytorskie kontynuowała w warszawskiej uczelni w klasie Tadeusza Bairda i Zbigniewa Rudzińskiego, a także jako stypendystka rządu francuskiego w paryskim L'Ircam (Institut de Recherche et Coordination Acoustique/Musique). Do IRCAM trafiłam dzięki Warszawskiej Jesieni – mówi w wywiadzie z Wojciechem Sitarzem. W 1981 roku został tam wykonany mój utwór „Głowa Orfeusza” na taśmę zrobiony w Studiu Eksperymentalnym. Tak się złożyło, że usłyszał go Tod Machover, który wtedy był odpowiedzialny za jeden z działów IRCAM i zaproponował mi przyjazd do Paryża, żeby skomponować nowy utwór. Tam powstała „Głowa Orfeusza II”, tym razem z towarzyszeniem fletu. Wyjechałam wtedy do Francji na stypendium rządu francuskiego i tak się potem stało, że zostałam tam na długo. W czasie studiów wraz Krzysztofem Knittlem i Wojciechem Michniewskim utworzyła grupę kompozytorską KEW, z którą występowała na koncertach w Polsce, Szwecji, Austrii i RFN. Elżbieta Sikora była stypendystką miasta Mannheim, a następnie Fundacji Kościuszkowskiej, w ramach której studiowała muzykę komputerowa w Center for Computer Research for Music and Acoustics (CCRMA) na Uniwersytecie Stanford pod kierunkiem Johna Chowninga. W 1999 roku została Doktorem Sztuki Akademii Muzycznej we Wrocławiu. W latach 1985-2008 prowadziła zajęcia z kompozycji muzyki elektroakustycznej w Konserwatorium oraz w École européenne supérieure de l’image w Angoulême, wykładała także na Université Paris-Est Marne-la-Vallée i University of Chicago. Prowadziła kursy kompozycji miedzy innymi w Gdańsku, Monachium, Hamburgu, Ulm. Jest dyrektorem artystycznym wrocławskiego festiwalu Musica Electronica Nova oraz profesorem wizytującym na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie. Od 1978 roku jest członkiem Związku Kompozytorów Polskich. W bogatym katalogu kompozytorskim Elżbiety Sikory, zawierającym ponad 70 utworów w tym opery, utwory symfoniczne i kameralne szczególne miejsce zajmuje muzyka wykorzystująca nowe technologie. Za swoją twórczość kompozytorka otrzymała wiele prestiżowych nagród. www.elzbietasikora.com/?lang=en www.pl.wikipedia.org/wiki/El%C5%BCbieta_Sikora www.polskieradio.pl/Elzbieta-Sikora/Tag85256