Elżbieta Sikora (ur. 20 października 1943), od ponad 30 lat

Elżbieta Sikora (ur. 20 października 1943), od ponad 30 lat mieszkająca we Francji
należy do światowej czołówki kompozytorów współczesnych. Urodzona 20
października 1943 roku we Lwowie edukację muzyczną rozpoczęła w Gdańsku, gdzie
ukończyła także liceum muzyczne. Następnie odbyła studia w zakresie reżyserii
dźwięku w warszawskiej Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej. Jak mówi był to
fantastyczny okres. Studia były bardzo ciekawie zorganizowane. Jako jeden z
nielicznych wydziałów ten warszawski łączył już wtedy muzykę z technologią. Do
niedawna zwykle tworzono typowo techniczne studia. Inaczej było jedynie w
Niemczech, na których wzorował się nasz wydział.
Po ukończeniu studiów reżyserskich wyjechała do Paryża, gdzie w latach 1968-70
studiowała muzykę elektroakustyczną pod kierunkiem Francois Bayle’a i Pierre’a
Schaeffera. Pierre Schaeffer był, jak wspomina kompozytorka osobą niesłychanie
wszechstronną. Człowiekiem o bardzo dużej charyzmie i uroku osobistym. Ale
jednocześnie był też despotą i cała ekipa trochę się go bała. Schaeffer miał
zdecydowane poglądy na to, jak powinno się tworzyć muzykę. Podchodził do niej jak
analityk, filozof i uważny obserwator.
Studia kompozytorskie kontynuowała w warszawskiej uczelni w klasie Tadeusza
Bairda i Zbigniewa Rudzińskiego, a także jako stypendystka rządu francuskiego w
paryskim L'Ircam (Institut de Recherche et Coordination Acoustique/Musique). Do
IRCAM trafiłam dzięki Warszawskiej Jesieni – mówi w wywiadzie z Wojciechem
Sitarzem. W 1981 roku został tam wykonany mój utwór „Głowa Orfeusza” na taśmę
zrobiony w Studiu Eksperymentalnym. Tak się złożyło, że usłyszał go Tod Machover,
który wtedy był odpowiedzialny za jeden z działów IRCAM i zaproponował mi
przyjazd do Paryża, żeby skomponować nowy utwór. Tam powstała „Głowa Orfeusza
II”, tym razem z towarzyszeniem fletu. Wyjechałam wtedy do Francji na stypendium
rządu francuskiego i tak się potem stało, że zostałam tam na długo.
W czasie studiów wraz Krzysztofem Knittlem i Wojciechem Michniewskim utworzyła
grupę kompozytorską KEW, z którą występowała na koncertach w Polsce, Szwecji,
Austrii i RFN. Elżbieta Sikora była stypendystką miasta Mannheim, a następnie
Fundacji Kościuszkowskiej, w ramach której studiowała muzykę komputerowa w
Center for Computer Research for Music and Acoustics (CCRMA) na Uniwersytecie
Stanford pod kierunkiem Johna Chowninga. W 1999 roku została Doktorem Sztuki
Akademii Muzycznej we Wrocławiu.
W latach 1985-2008 prowadziła zajęcia z kompozycji muzyki elektroakustycznej w
Konserwatorium oraz w École européenne supérieure de l’image w Angoulême,
wykładała także na Université Paris-Est Marne-la-Vallée i University of Chicago.
Prowadziła kursy kompozycji miedzy innymi w Gdańsku, Monachium, Hamburgu,
Ulm. Jest dyrektorem artystycznym wrocławskiego festiwalu Musica Electronica
Nova oraz profesorem wizytującym na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina
w Warszawie. Od 1978 roku jest członkiem Związku Kompozytorów Polskich.
W bogatym katalogu kompozytorskim Elżbiety Sikory, zawierającym ponad 70
utworów w tym opery, utwory symfoniczne i kameralne szczególne miejsce zajmuje
muzyka wykorzystująca nowe technologie. Za swoją twórczość kompozytorka
otrzymała wiele prestiżowych nagród.
www.elzbietasikora.com/?lang=en
www.pl.wikipedia.org/wiki/El%C5%BCbieta_Sikora
www.polskieradio.pl/Elzbieta-Sikora/Tag85256