Utożsamianie Jezusa z Jahwe 7 zbieżności z przymiotami Boga

Boskość Jezusa Chrystusa
Dowód biblijny
Opracował K. Salamon
Tekst źródłowy: Bruce Milne „Poznaj prawdęKompendium teologii chrześcijańskiej” wyd. Areopag,
Katowice 1992
Tyt. oryginału : „Know the truth. A Handbook of
Christian Belief”, Inter Varsity Press, Leicester ,
England
Μὴ φοβοῦ ; ἐγώ εἰμι ὁ πρῶτος
καὶ ὁ ἔσχατος
Bezpośrednie stwierdzenia Boskości Jezusa Chrystusa w Nowym
Testamencie







„…Chrystus według ciała, Ten jest ponad wszystkim Bóg
błogosławiony na wieki! „ Rz . 9,5
„… lecz do Syna: Tron Twój o Boże na wieki wieków…”
Hebr. 1,8
„Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga i Bogiem
było Słowo” Jan 1,1
Boga nikt nigdy nie widział, lecz jednorodzony Bóg, który
jest na łonie Ojca objawił Go J 1.18
„ … oczekując błogosławionej nadziei i objawienia chwały
wielkiego Boga i Zbawiciela naszego Jezusa Chrystusa
„Odpowiedział Tomasz i rzekł mu: Pan mój i Bóg mój” J 20,
28
„… dzięki sprawiedliwości Boga naszego i Zbawiciela
Jezusa Chrystusa…” 2 P 1,1
Utożsamianie Jezusa z Jahwe
7 zbieżności z przymiotami Boga Starego Testamentu
1.



Imię Boże
‫ יְוהְָ֨וה‬,święte imię Boga zastąpiono w
Septuagincie greckim słowem Kyrios -Pan-ok. 7 tys.
miejsc gdzie zastosowano takie tłumaczenie.
Jezus jest Panem- prawdopodobnie
najwcześniejsze wyznanie wiary
Odniesienia w NT- Rz. 10.9, 1 Kor 12,3; 2 Kor 4.5
Teksty ST mówiące o Jahwe w odniesieniu do
Jezusa w NT- Dz. 2,34,Rz.8.34,Hbr 10,12, 1P 3,22
–cytują Ps 110,1; Inne teksty: Rz.10,13 cytuje Jl.
2,32;
Imię Boże c.d.


Flp. 2,9 cytuje Iz. 45,23; J 12,41 cytuje IZ.
6,10;Ef.4,8 cytuje Ps.68,18 -wszędzie wyraźne
utożsamienie Jezusa z Jahwe.
Samookreślenia Boga, których Jezus używał w
stosunku do siebie samego lub je do Niego
odnoszono: Ja Jestem 2M 3,14- NT- J 8.58 ;
6,35;8,12-24;11,25;14,6;18,5; Mk 14,62;
Oblubieniec- Iz 62,5;Jr 2,2 ;Ez 16,18 – NT- Mk
2,19; J 3,29; 2Kor 11,2; Obj.19,7; Pasterz Ps 23,1;
80,1; Iz 40,11; Ez 34,15- NT- J 10,11-16; Hbr
13.10; 1P 2,25; 5,4; Pierwszy i Ostatni Iz. 40,11 ,
48,12 NT- Obj.2,8; 22,13
2. Chwała Boża

Widzialny przejaw majestatu Boga- 2M
24,15-18;40,34 ;3M 9,6-23; 2Kor.3,7-13;
Iz 6,1-4 Ez 1,28. Jest nieprzekazywalnaIz 42,8, 48,11, a NT mówi o IZ 6,1 jako
objawieniu się chwały Boga - J
12,41;1Kor. 2,8 2Kor 4,4; Hbr 1,3 Jk
2,1; J 17,5
3. Cześć oddawana Bogu




Oddawanie czci komukolwiek poza Bogiem Jahwe
było dla Żyda najbardziej fundamentalnym
wykroczeniem spośród wszystkich grzechów- 2M
20,3-6,;5M 6,4;13-15. Wszyscy pierwsi uczniowie,
bez wyjątku Żydzi oddawali cześć Jezusowi.
Wierzący modlą się do Chrystusa- Dz 7,59;
9,13;!Kor 16,22;Obj 22,20
Chrystus jest adresatem różnych doksologii (Rz
9,5;2Tm 4,18; 2P 3,18; Obj 1,5. Dwie z nich
dotyczą jednocześnie Ojca i Syna –Obj 5,13; 7,10
Reakcja uczniów na widok zmartwychwstałego
Chrystusa: ”oddali mu pokłon” Mt 28,17; Łk 24,52
Cześć oddawana Bogu c.d.

Podobnie czynią w niebie aniołowie – ” Godzien
jest ten Baranek zabity wziąć moc i bogactwo, i
mądrość i siłę i cześć i chwałę i
błogosławieństwo”- Obj. 5,12, zob. też Obj . 4,811. Powyższe fragmenty NT są jednoznacznym
stwierdzeniem Boskości.
4. Boże stworzenie
Podstawowy element wiary ST-wszystko , co
istnieje stworzył Jahwe –co oznacza , że Jahwe
jest Panem – 1M 1,1 ; Ps 33,6-9; 148,5; Iz 42,5;
48,13 ; 51,9-16. NT przypisuje ten akt stwórczy
Jezusowi.
 Dzieło stworzenia ma 4 aspekty
1. Na początku Bóg stworzył świat
2. Bóg podtrzymuje i zachowuje istnienie
wszystkiego
3. Wszechświat jest środkiem do realizacji
przedwiecznego celu Boga
4. Bóg dokona nowego stworzenia

Boże stworzenie c.d.

1.
2.
3.
4.
Każdy z wymienionych aspektów został odniesiony do
Jezusa
Przez Niego wszystko się stało- J 1,1; Hbr 1,3; por. Kol
1,16 i 1J 1,1
On jest tym ,który podtrzymuje i zachowuje istnienie
wszystkiego- Mt 28,18; 1Kor 8,6; Kol 1,17; Hbr 1,3
W Nim wszechświat ma zostać doprowadzony do
końca swych dziejów - Rz 11,36;Ef 1,9-10
Nowe stworzenie jest realizacją zamiarów Bożych w
Chrystusie Jezusie-Iz 65,17; 66,22- Fil. 3,20; Kol 3,1011; 2P 3-1-10; Obj 21,1-5;także 2Kor 5,17, J3,5; 20,22
5. Boże zbawienie

Jahwe jest Bogiem Zbawicielem- jedynie On ma moc
zbawić- Iz 43,11- także 45,21; Jer 3,23;11,12. Boże
wybawienie często nadchodziło przez ludzkiego
wybawiciela- Joz 10,6; Sdz2,16-18;6,14-ale
odpuszczenie grzechów i wskrzeszenie z martwych do
życia wiecznego są jedynie przywilejem Boga. NT
przypisuje możliwość czynienia tych rzeczy Jezusowi.
Po narodzinach został On nazwany tym, który „zbawi
swój lud od grzechów jego ”- Mt1,21. Oznajmiał, że jest
w mocy udzielać Bożego przebaczenia Mk 2,5-10; Łk
7,48. Przedstawiony jako Zbawiciel grzeszników- J
3,17; Dz 4,12; 5,31; 15,11; Ga 1,4; Ef 5,23; Hbr.
7,25; Obj 1,5
Boże zbawienie c.d.


Wskrzeszał umarłych- Mk 5,35-43; Łk 7,11-17,22;
J 11
Udziela życia wiecznego tym, którzy w Niego
uwierzą- Mk 10,21; J 3,16; 5;24; 1J 5,11 i będzie
ono w pełni doświadczane przez nich w
przyszłości- Mk 10,30; 1Kor 15,22-54; 1Tes 1,10;
2Tes 1,10
6. Boży sąd

W ST tylko Jahwe jest sędzią. Świętość i majestat
Boga znajdują odzwierciedlenie w Jego
sprawiedliwych wyrokach - 5 M 32,4; Ps 99; Iz
5,16. Niektóre formy sądu Bóg realizował
używając człowieka jako narzędzia w Jego ręku-5
M 1,16; Iz 10,5; 45,1-jednak ostatecznie sąd
należy do Boga –Dn 7,9; Kzn 12,14; Jl 2,31. Jezus
twierdzi , że posiada wymienione przywileje Mt
25,31-46; Mk8,38; J 5,22-30; Dz 17,31; 2Kor 5,10;
2Tes 1,7-10; Obj 14,14-20. W dniu ostatecznym
Jezus odda „ukryte sprawy ludzkie” pod
ostateczny Boży sąd – Rzym 2,16.
7. Świadectwo Boga

Kolejny czynnik utożsamiający Jezusa z Jahwe to
starotestamentowe stwierdzenie Boga o jego ludzie
izraelskim” Wy jesteście moimi świadkami-mówi Pan „Iz 43,10 . W Dz 1.8 Jezus przemawia do apostołów
identycznymi słowami: „ Będziecie moimi świadkami” .
Pomimo bezpośrednich stwierdzeń autorów NT o
boskości Jezusa, należy zauważyć ,że w ich
żydowskiej mentalności prawda ta przybiera częściej
formę oświadczeń, że Jezus posiada absolutnie
nieprzekazywalne atrybuty i przywileje , właściwe
jedynie Bogu. Dla nas oznacza to , że Jezus, człowiek
który chodził ulicami Nazaretu, spływał krwawym potem
w Getsemane i który umarł na krzyżu Golgoty , jest
tożsamy z Jahwe- Bogiem Stwórcą i Odkupicielem.
Teksty trynitarne

Boskość Jezusa jest potwierdzona
również w Biblii przez fragmenty, które
umieszczają Go w jednym rzędzie wraz
z Ojcem i Duchem- Mt 28,19; J 14-1523; 1Kor 12,4-6; 2Kor 13,13 ;Ef 1,3-14
;2,18-22;3,14-17;4,4-6;Obj 1,4
Boskość Jezusa
Zmartwychwstanie
W ST widzimy ,że obdarzanie życiem jest jedynie
przywilejem Boga 1M 2,7; 1 Sam 2,6. Jezus twierdził ,
że sam daje życie- J 5,21; 11,25 i udowodnił to
powstając z martwych- 1Kor 15,45. Zmartwychwstanie
bez biblijnego kontekstu mogłoby nie stanowić
bezpośredniego dowodu boskości Chrystusa,
wziąwszy jednak pod uwagę twierdzenie Jezusa jak i
Jego posługę, trudno jest interpretować je inaczej niż
dowód prawdziwości Jego słów, gdy mówił , że jest
Bogiem.
 Spontaniczna reakcja uczniów w postaci adoracji i czci
dowodzi, że oglądali oni coś więcej w osobie
zmartwychwstałego Pana niż zwykłe, wzbudzone z
martwych ciało fizyczne. Widzieli oni Zwycięzcę nad
śmiercią.

Wniebowstąpienie

Wniebowstąpienie Jezusa –Mt 28,16;Łk 24,50;Dz1,111- może być właściwie pojęte tylko w pełnym
kontekście odkupieńczej misji Chrystusa . Po
zmartwychwstaniu ukazywał się On swoim uczniom w
ciągu 40 dni , aby dopełnić swego nauczania ,
wzbudzić w apostołach pewność swego zwycięstwa
nad śmiercią oraz rychłego nadejścia Królestwa
Bożego. Gdy uświadomimy sobie jakie znaczenie miał
obłok w ST-(2M 40,34;1Krl 10,8- por. Łk 9,34 –
manifestacja Bożej chwały i obecności)-zobaczymy ,że
wystarcza to, aby wyjaśnić fakt wniebowstąpienia jako
prawdziwego wydarzenia mającego miejsce w czasie i
przestrzeni.
Wniebowstąpienie c.d.

Apostołowie widzieli w jaki sposób Jezus zniknął
im z oczu zakryty przez obłok . Jak zostało
podkreślone wielokrotnie w listach Nowego
Testamentu , wniebowstąpienie Jezusa stanowi
niebywale istotny przyczynek do stwierdzenia
Jego Boskiej natury, znaczy bowiem, że ma On
udział w chwale Boga i sprawowaniu Jego władzy
na niebie i na ziemi.
Samoświadomość Jezusa i Jego wypowiedzi o sobie samym
Szczególnie widoczna jest w Jego relacji z Ojcem. W wieku 12
lat wykazywał niezwykłe poczucie jedności z Ojcem. Do Boga
zwraca się w wyjątkowy sposób- Abba- słowem tym dzieci
zwracały się do ojca : „mój drogi ojcze , a nawet „tatusiu”. Ten
zwyczaj Jezusa nie ma odniesienia do żadnego miejsca w
całym ST ani żadnej z modlitw i liturgii żydowskich z I wieku.
 Jezus miał świadomość swej przedwiecznej egzystencji wraz z
Ojcem- J 17,5; J 8,58, przyjmował też cześć od ludzi- Łk 5,8; J
20,28. Widział siebie jako spełnienie oczekiwania ludu
starotestamentowego na odkupienie . Wynika to z tytułów
przyznawanych Jezusowi w ewangeliach. Oto 4 z nich:
1.
Mesjasz(gr. Christos, hebr Mashiah) . Jezus uznawał ten tytuł
np. podczas wjazdu do Jerozolimy – Mk 11,1-10 , czy też w
czasie procesu –Mk 14,61-62. Pozwalał swoim uczniom
tytułować się w ten sposób.

Samoświadomość Jezusa i Jego wypowiedzi o sobie
samym c.d.
2. Syn Człowieczy – tak Jezus określał siebie najczęściej. To
miano pochodzi z Dn 7.13 gdzie Syn Człowieczy, postać
niebiańska przychodzi pod koniec historii świata jako Pan i
Sędzia wszystkich i dziedziczy Królestwo. Nader ważny jest
fragment z Mk 14,62 gdzie Jezus wykracza poza „zarzucany”
mu tytuł mesjański i twierdzi, że spełnia rolę Syna
człowieczego z Dn 7. Dla Jezusa określenie Syn Człowieczy
jest szczególnie blisko związane z sądem – Mt 25,31; J 5,27.
3. Syn Boży- w ST nazwani są w ten sposób Izraelici-2M 4,22 , raz
królowie 2 Sam 7,14 , a raz Mesjasz w Psalmach Królewskich –
Ps 2,7 . NT łączy ten tytuł z tytułem Mesjasza- Mt.16,16; Mk
14,61 . Elementem wspólnym tych ujęć jest wybranie oraz
posłuszeństwo jakie się z tym wiążą. Tytuł ten implikuje jedność
z Bogiem. Wszelkie do niego pretensje były przez Żydów
rozumiane jako bluźniercze roszczenia Boskości ( J 10, 33-36).
Samoświadomość Jezusa i Jego wypowiedzi o sobie
samym c.d.
W pierwotnym kościele często określano Jezusa tym mianem- Dz 9,20; Rz
1,4; Hbr 1,1 ; 1 J 4,15 – wyrażającym Jego życie w posłuszeństwie ,
niepowtarzalny związek z Ojcem , a także w sposób szczególny
podkreślającym Boskość Jezusa jako odwiecznego Syna Bożego.
4. Pan (gr. Kyrios) - w czasach nowotestamentowych tytuł ten występował
w ogólnym znaczeniu „pana” lub „właściciela”, jest to także określenie
bogów ( 1Kor 8,5). Użyte w stosunku do cesarza wyrażało zarówno
władzę polityczną jak i jego boskość. Zasadnicze zastosowanie słowa
„Pan” ( hebr. Adon) polegało na zastępowaniu nim imienia Boga, które
uważano za zbyt święte, aby mogło być wymawiane. W Septuagincie
grecki odpowiednik tytułu Pan (Kyrios)zastąpił hebrajskie Jahwe. Po
zmartwychwstaniu tytuł ten był przyznawany wywyższonemu i
panującemu Chrystusowi –Dz 2,34-36. Jezus jest Panem Panów -1
Tym 6,15, w tym ujęciu tytuł ten jest podobny do tytułu królewskiego. W
NT często występuje fragment z Ps 110,1 odnoszony do Pana Dz 2,
34; Kol 3,1; Rz 8,34; Hbr 1,13; 1 P 3,22 tutaj jest to potężny i wzniosły
tytuł stwierdzający Boskość Chrystusa.
Cuda

Podczas swego życia na ziemi nasz Pan
przejawiał niezwykłą moc nad chorobami
,przyrodą, a nawet śmiercią. NT nie zachęca
jednak do wiary opartej jedynie na cudownych
znakach Mt 16,1-4; J 6, 30. Cuda mogą być użyte
jako dodatkowy materiał dowodowy
przemawiający za Boskością Jezusa, (J 10,24-25),
ale należy je rozumieć raczej jako znaki mówiące
o nadejściu Królestwa Bożego i jego charakterze.
Mt.11,4-6; Łk 4,17-19; 11,20.
Narodzenie z Dziewicy
Narodzenie z dziewicy wskazuje na wyjątkowy charakter
dziecka , które ma się narodzić. W Biblii często jest tak ,że
wyjątkowe dzieci przychodzą na świat w wyjątkowy sposób.
 Wykazuje ono działanie czynnika nadprzyrodzonego w procesie
wcielenia. Jeśli przyjmujemy istnienie Wszechmogącego Boga
dziewicze poczecie staje się całkowicie możliwe.
 Zstąpienie Ducha Bożego na Marię było deklaracją ,że w
osobie Chrystusa Bóg bez reszty stał się uczestnikiem
naszego ludzkiego doświadczenia już od momentu poczęcia.
 Narodzenie z dziewicy jest zgodne z faktem preegzystencji
naszego Pana. W przypadku człowieka akt poczęcia jest
początkiem istoty ludzkiej . W przypadku Jezusa Odwieczne
Słowo istniało przed początkiem egzystencji istoty ludzkiej,
widać to wyraźnie w słowach iż „Duch święty zstąpi „ i „zacieni”
Marię (Łk 1,35)

Narodzenie z Dziewicy c.d.

Stanowi ono analogię odkupienia opisanego w
innym miejscu jako nowe narodziny –J 1,12; 3,3;
1P 2,2; Tt 3,3. Wyeliminowanie Józefa z całego
tego procesu w obrazowy sposób ukazuje
bezradność człowieka i w ten sposób osądza jego
stan w perspektywie Bożego dzieła odkupienia .
Chrystus transcedentny

W okresie bezpośrednio następującym po śmierci i
zmartwychwstaniu – autorzy NT -szczególnie Paweł- mówią
o Jezusie nie tylko jako o osobie. Chrześcijanie są „w
Chrystusie” – Rz 8.1, 16,7 1Kor 15,22 ; 2Kor 5,17. Kościół
jest „Ciałem Chrystusa” –Rz 12,4; 1Kr 12,12;Ef 3,6 oraz
świątynią Chrystusa, śmierć Chrystusa jest „ dla jego ludu”
Rz. 8,32; 1P 2,21; 1 J 3,16 i „za ich grzechy” Ga 1,4 ; 1P
3,18) . Ci najwcześniejsi świadkowie Zbawiciela wiedzieli
oczywiście, że Jezus żył pośród nich w ziemi Izraela jako
odrębna indywidualna istota ludzka. A jednak te zbiorowe
określenia odzwierciedlają chrześcijańskie doświadczenie
Chrystusa, z którego wynikają przymioty, jakie każdy teista
przypisałby samemu Bogu.
Ludzkie debaty w świetle prawdy biblijnej
Baczcie, aby was kto nie sprowadził na
manowce filozofią i czczym urojeniem
opartym na żywiołach świata , a nie na
Chrystusie.
List św. Pawła do Kolosan 2.8
Ebionizm

Ten nurt judaistycznego chrześcijaństwa rozwiązał problem
obecności w Chrystusie natury Boskiej i poprzez odrzucenie
Jego Boskości . Wyznawcy tego nurtu twierdzili , że Jezus
był jedynie człowiekiem, choć ustanowionym przez Boga
Mesjaszem, który ma powrócić przy końcu tego wieku , aby
panować na ziemi suwerenną mocą Boga. W istocie
ebionizm pozostawiał nieprzebytą przepaść między Bogiem ,
a człowiekiem.
Doketyzm

W przeciwieństwie do ebionizmu rozwiązał on problem
podwójnej natury Jezusa , odrzucając Jego
człowieczeństwo. Jezus jedynie wydawał się być
człowiekiem ( gr. dokeo- wydawać się ). Ruch ten wywodzi
się z czasów apostolskich. U źródeł tego poglądu stoją
hellenistyczno- orientalne filozofie wg których materia jest zła
i Bóg nie może doświadczać uczuć , ani też innych ludzkich
doznań. Pogląd ów burzył most pomiędzy Bogiem, a
człowiekiem niejako z drugiej strony. Znaczyłoby to, że Bóg
nie przyszedł do nas , a więc nie byłaby możliwa ofiara za
grzechy.
Gnostycyzm

Dokładne ustalenie daty powstania gnostycyzmu jest ciągle
sprawą otwartą. Świat gnostycyzmu pełen rozmaitych
spekulacji nie pozwala stwierdzić w jakim zakresie system
ten był jednolity. Chrystus widziany jest przez niektórych
gnostyków jako osoba, która zstąpiła z niebiańskiej
stratosfery lub pełni. Zjednoczył się on na pewien czas z
historyczną osobą Jezusem , którego ciało zostało
utworzone z substancji psychicznej. Te dwa elementy
pozostawały w nim luźno powiązane. Pogląd ten wykazywał
wyraźnie doketyckie tendencje , podkopując z obu stron
most nad przepaścią dzielącą Boga i człowieka. Chrystus
nie będąc prawdziwym Bogiem ani prawdziwym człowiekiem
nie może być pośrednikiem.
Arianizm

Ariusz ( 256-336) prezbiter z Aleksandrii , doszedł do
wniosku , że „ Syn został stworzony” . Przyjął on
wyznawany przez Platona podział na materialny świat
doświadczenia zmysłowego i niematerialny świat idei. Bóg ,
nie mające początku źródło wszechrzeczy należał do
drugiego z tych światów. Przyjąwszy te założenia Ariusz
napotkał trudności w określeniu pozycji Syna Bożego (
Logos , Słowo, J 1,1). Doszedł do wniosku, że Logos musi
należeć do świata istot stworzonych. Opozycjonistą Ariusza
był Atanazy ( 296- 373) . Z niebywałą dalekowzrocznością
rozumował on, że jedynie Zbawiciel, który jest w pełni
Bogiem może wystarczająco zaspokoić nasze potrzeby
dlatego stał na stanowisku , że Jezus jest współistotny Ojcu i
które zostało przyjęte przez sobór w Nicei i Konstantynopolu.
Chrystologie tego typu występują obecnie m. in. w
doktrynach chrystadelfian i Świadków Jehowy.
Apolinarianizm

Apolinary ( 310-390) - twierdził, że w Jezusie odwieczne
Słowo ( Logos) zajęło miejsce ludzkiej duszy. Dokonując
aktu wcielenia Bóg Syn zamieszkał w ludzkim ciele , a więc
Chrystus nie posiadał w pełni natury ludzkiej. Stanowisko to,
mocno zabarwione doketyzmem zostało odrzucone,
ponieważ w istocie rzeczy zaprzeczało ono temu iż Jezus
prawdziwie stał się człowiekiem.
Nestorianizm

Nestoriusz- arcybiskup Konstantynopola , powołany na ten
urząd w roku 423. Pragnąc zachować pełne
człowieczeństwo pośrednika w swym nauczaniu uwydatniał
odrębność dwóch natur Chrystusa do tego stopnia, że aż
podawało w wątpliwość Jego autentyczną jedność osobową.
To uniemożliwiał wcielenie i stanowiło zagrożenie dla
zbawienia. Uważa się , ż e sam Nestoriusz nie wyznawał
wszystkich tych poglądów, które przypisywali mu jego
prawowierni przeciwnicy. Zdjęty z urzędu w roku 431 spędził
pozostałą część życia na aktywnej pracy misyjnej.
Eutychianizm

Eutyches- elokwentny przeciwnik nestorianizmu , przywódca
nurtu głoszącego jedność osoby Chrystusa. Twierdził, że
choć przed wcieleniem Chrystus posiadał dwie natury, to po
wcieleniu istniała tylko połączona w jedno natura. Można
było wywnioskować , że Jezus jest istotą jakiegoś trzeciego
rodzaju , nie jest ani prawdziwym człowiekiem , ani
prawdziwym Bogiem, a więc nie może spełniać roli
pośrednika. Eutyches został potępiony na synodzie w
Konstantynopolu w roku 448, a następnie w nieco
podejrzany sposób zrehabilitowany w Efezie w roku 449.
Zakończenie
Aby zakończyć ogólny zamęt doktrynalny, zwołano sobór w
Chalcedonie w roku 451. Najważniejsze orzeczenie soborowe
brzmiało: „ Idąc za Świętymi Ojcami wszyscy jednogłośnie uczymy
wyznawać, że jest jeden i ten sam Syn, Pan nasz Jezus Chrystus
doskonały w Bóstwie i doskonały w człowieczeństwie, prawdziwy
Bóg i prawdziwy człowiek, złożony z rozumnej duszy i ciała ,
współistotny Ojcu co do Bóstwa , współistotny nam co do
człowieczeństwa.” *
Przedstawiony krótki wykład nie obejmuje pozostałych, znaczących
koncepcji wyjaśniających jedność osoby Jezusa Chrystusa. Osoby
zainteresowane odsyłam do dzieła stanowiącego tekst źródłowy lub
innych pozycji literackich z dziedziny teologii systematycznej.
* cytat-Breviarium fidei. Wybór doktrynalnych wypowiedzi Kościoła , oprac. S.
Głowa SI, I. Bieda SI, Księgarnia Św. Wojciecha, Poznań 1988, s. 226
Dziękuję za uwagę