Cyryl i Metody Święty Cyryl (właściwie Konstantyn) (około 826 - 14 lutego 869) i Święty Metody (właściwie Michał) (około 825 - 6 kwietnia 885) byli braćmi, którzy pochodzili z Salonik (po słowiańsku Sołuń, stąd "bracia sołuńscy"). Ci greccy misjonarze, prowadzili w IX wieku misje chrystianizacyjne na ziemiach zamieszkałych przez Słowian. Początkowo bracia prowadzili misje wśród Chazarów na Krymie oraz w Bułgarii. Na prośbę księcia wielkomorawskiego Rościsława cesarz bizantyjski Michał wysłał kaznodziei Cyryla (Cyryl to imię zakonne Konstantyna) i Metodego z tą misją, ponieważ znali język Słowian. Rościsław nie chciał misjonarzy niemieckich, nieznających języka. Konstantyn-Cyryl studiował w Konstantynopolu pod kierunkiem Focjusza i Leona Matematyka w Akademi Konstantynopolitańskiej i następnie tam wykładał. Przygotowując się do działalności wśród Słowian stworzył, wraz ze swym bratem, 40-literowy alfabet oddający dźwięki występujące w języku staro-cerkiewno-słowiańskim, który nazywamy głagolicą. Rozpoczął również (wraz z bratem i uczniami) przekład Pisma Świętego i pism liturgicznych na ten język. W roku 862 Konstantyn i Metody opuścili Bizancjum udając się jako misjonarze na Morawy. Wskutek trudności stawianych ich działalności przez zależny od Kościoła zachodniego kler frankoński, prowadzący także działalność misyjną na Morawach, obaj bracia udali się w roku 868 do Rzymu. Uzyskali oni poparcie papieża dla swej działalności i uznanie słowiańskiej liturgii, ale Konstantyn nie zniósłszy trudów dalekiej podróży pozostał w Rzymie i tam umarł w roku 869 w jednym z klasztorów, w którym nosił zakonne imię Cyryla. Po śmierci Cyryla jego dzieło kontynuował brat - Metody, który był arcybiskupem Moraw. Ponownie jego działalność spotykała się ze sprzeciwem hierarchii kościelnej (niemieckiej), ponieważ obawiała się utraty swych wpływów. Z tego względu Metody był oskarżony o herezję i więziony przez duchowieństwo niemieckie. Metody zmarł w roku 885 prawdopodobnie w Welehradzie niedaleko dzisiejszej Bratysławy. Działalność świętych okazała się niezwykle ważna dla kultury Słowian, zapoczątkowując rozwój języka i piśmiennictwa. Cyryl i Metody prowadzili swoje misje w Księstwie Wielkomorawskim i na Rusi Kijowskiej. Relikwie świętych spoczywają w kościele Św. Klemensa w Rzymie. Cyryl i Metody zostawili po sobie uczniów (między innymi Kliment Ochrydzki lub Oslaw) którzy kontynuowali ich dzieło. Znaleźli oni schronienie w Bułgarii. Jeden, lub kilku z uczniów Cyryla i Metodego opracowali uproszczony alfabet nazwany od imienia prekursora cyrylicą. UNESCO w roku 1969 na całym świecie obchodziło 1100 rocznicę śmierci Cyryla, a papież Jan Paweł II uznał Cyryla i Metodego za patronów Europy. Benedykt z Nursji (ok. 480-543) - święty, zakonnik, autor zachodniego modelu reguły zakonnej, zaliczany do pisarzy starochrześcijańskich. Pochodził z bogatej rodziny rzymskiej z Umbrii. W młodym wieku został wysłany przez rodzców do Rzymu, aby tam odbyć studia. W ich czasie postanowił wycofać się z życia światowego do pustelni. Zatrzymał się w Subiaco, gdzie najpierw pod opieką starszego mnicha, a potem samodzielnie prowadził życie pustelnicze. Tam zyskał sobie wielu uczniów. Wobec nieporozumień z pobliskim klasztorem wyniósł się na południe i w roku 529 założył klasztor na Monte Cassino w miejscu dawnego pogańskiego sanktuarium. Opracował nowy model wspólnoty monastycznej, żądając od zakonników potrójnych ślubów: ubóstwa, czystości i posłuszeństwa. Od im. świętego Benedykta zakon posługujący się jego regułą nosi nazwę benedyktynów. O jego losach opowiada papież Grzegorz Wielki w drugiej części swoich "Dialogów". W trakcie Soboru Watykańskiego II papież Paweł VI ogłosił świętego Benedykta patronem Europy, podkreślając w ten sposób rolę jaką zakony oparte na jego regule odegrały w łączeniu tradycji Wschodu i Zachodu oraz cywilizowaniu Europy. Jego święto jest obchodzone w Kościele 11 lipca. Święta Katarzyna ze Sieny, wł. Caterina Benincasa, (ur. 25 marca 1347 r. w Sienie (Włochy), zm. 28 kwietnia 1380 r. w Rzymie), święta, włoska mistyczka. W wieku 7 lat (w 1354 r.) ślubowała dziewictwo. Wbrew woli rodziców, w 1363 roku wstąpiła do Sióstr od Pokuty św. Dominika (tercjarek dominikańskich) i po złożeniu ślubów wieczystych prowadziła tam klasztorne życie, pomagając trędowatym. W 1370 roku, uzasadniając to wolą Chrystusa w trakcie widzenia, rozpoczęła życie apostolskie. Z jej wielu refleksji i duchowych przeżyć zrodziło się zaangażowanie w sprawy Kościoła i świata. Wielu mężczyznom i kobietom, pochodzącym z różnych warstw społecznych, pomagała w drodze do nawrócenia i osiągnięcia pokoju w duszach i domach. 1 kwietnia 1375 roku otrzymała święte stygmaty męki Chrystusa. Nie jednak, jak w przypadku ojca Pio, w postaci ran, ale krwawych promieni. Zmarła w Rzymie w wieku 33 lat. Jej relikwie, bez głowy spoczywającej w Sienie, znajdują się w rzymskim kościele Santa Maria sopra Minerva. Papież Pius II kanonizował ją 14 kwietnia 1461 roku. W 1970 papież Paweł VI ogłosił ją doktorem kościoła. Jan Paweł II ogłosił ją w 1999 roku współpatronką Europy, obok św. Wojciecha.Katarzynie ze Sieny przypisuje się autorstwo Dialogów Katarzyny z Sienny, niekiedy nazywanych Dialogami świętej dziewicy. Rodzaj śmierci Po długotrwałych cierpieniach z powodu niezidentyfikowanej choroby. PatronkaJest też opiekunką Włoch, Sieny, diecezji Allentown (Pensylwania, USA), Rzymu, Europy oraz pielęgniarek, strażników i strażaków. Także cierpiących oraz kobiet, które poroniły. Święta Brygida Szwedzka (ur. 1303, zm. 23 lipca 1373 w Rzymie) pisarka, teolog, założycielka klasztoru, święta, patronka Europy. Urodziła się jako Birgitta Birgersdotter w rodzinie głównego sędziego Upplandii Birgera Perssona oraz Ingeborg Bengtsdotter, która należała do rodu Folkungów Święta Brygida urodziła się, według dawnej, choć najprawdopodobniej fałszywej tradycji, około roku 1303 na dworze Finsta na zachód od Norrtälje w Upplandii. Finsta była siedzibą rodu Finstaätten i przez pewien czas (ale nie w czasie, gdy Brygida się rodziła) właścicielem jej był jej ojciec Birger Persson – główny sędzia Upplandii (głównymi sędziami Upplandii byli też jej dziadkowie ze strony matki i ojca oraz jej brat; ona sama wyszła za mąż za takiego sędziego, którego ojciec też zajmował to stanowisko, mało tego zajmował je również jeden z jej synów oraz wnuków). Jej dziadek ze strony matki był kuzynem Magnusa Ladulåsa – w ten sposób była Brygida spokrewniona z rodem królewskim. W tym dworze Brygida stawiała pierwsze kroki. W pobliżu Finsty znajduje się kościół Skederids z XIII wieku – kościół czasów dziecięcych Brygidy. W okolicy miejsca urodzin Brygidy znajduje się "Bönegrottan" (zbudowana w XX wieku) otwarta przez cały czas dla odwiedzających, aby mogli się tam pomodlić. Brygida doświadczała wizji już jako dziecko. Pewnego razu ukazała jej się Dziewica Maryja z koroną na głowie. Innym razem widziała ona ukrzyżowanie Chrystusa i jego śmierć na krzyżu. Te dwa wątki – gorliwe poświęcenie się Matce Boskiej i medytacje nad męką Chrystusa – zajmowały ją do końca życia. Gdy Brygida miała dziesięć lat, umarła jej matka. Jej ojciec uważał, że nie jest w stanie wychować ją stosownie do tego, jak powinna być wychowana dziewczynka o jej pozycji, więc wysłał ją do swojej szwagierki Katarzyny Bengtsdotter w Aspanäs nad jeziorem Sommen w Östergötland. Kilka lat później, gdy miała już około trzynaście lat, została wydana za mąż wbrew swojej woli za Ulfa Gudmarssona księcia Närke. Z pewnością wolała ona żyć jako dziewica i udało jej się nawet przekonać męża, aby przez pierwsze kilka lat żyć w czystości, jednak później urodziła mu ośmioro dzieci, z których jedno (Katarzyna z Vadsteny) zostało również wyniesione na ołtarze. Religijność Brygidy miała wpływ też na jej męża Ulfa. Na przykład małżonkowie wspólnie uczestniczyli w pielgrzymkach do Nidaros i do Santiago de Compostela. W trakcie rozpoczętej w roku 1341 jednej z takich pielgrzymek Ulf zachorował. Było to w drodze powrotnej z Hiszpanii we francuskim mieście Arras. Gdy sytuacja stała się poważna, Brygidzie ukazał się francuski narodowy święty Dionizy i oznajmił, że jej małżonek nie umrze. Po powrocie do domu w roku 1342 Brygida i Ulf zamieszkali w cysterskim klasztorze Alvastra, gdzie Ulf umarł w roku 1344 (niektóre źródła podają rok 1346). Brygida rozdzieliła jego własność między dziedziców oraz biednych, aby móc samej żyć w zaciszu goszczącego ją dotychczas klasztoru. Tam miała wiele widzeń i w tym okresie, do wyjazdu do Rzymu, doznała ich najwięcej. Brygida w swoich objawieniach otrzymywała od Boga, Chrystusa oraz Maryi polecenia, aby przekazywać wiadomości władzom politycznym i kościelnym. Jednak oprócz tego prowadziła ona też dialogi ze świętymi oraz osobami zmarłymi. Objawienia jej zostały później zebrane w księdze zatytułowanej Revelationes coelestes (Objawienia niebieskie, szw. Himmelska uppenbarelser). Wcześniej były one przetłumaczone na łacinę przez Mateusza, kanonika Linköping, oraz przez jej spowiednika Piotra, przeora Alvastra. Księga ta cieszyła się dużym szacunkiem w czasach średniowiecza. Mniej więcej też w tym czasie Brygida założyła zgromadzenie zakonne, które stało się początkiem późniejszego Zakonu Najświętszego Zbawiciela zwanego też zakonem brygidek, którego główny dom (w Vadstena) został hojnie obdarowany przez króla Magnusa II Erikssona i jego żonę. W roku 1349 Brygida udała się do Rzymu. Powodem była chęć wzięcia udziału w świętowaniu jubileuszowego roku 1350 oraz uzyskania audiencji u papieża w celu utworzenia nowego zakonu. Pewnym problemem było to, że papieże od roku 1309 przebywali we francuskim Avignonie oraz fakt, iż kościół zabronił tworzenia nowych reguł zakonnych. Jednak to nie powstrzymywało Brygidy, która w jednym z wcześniejszych swoich objawień widziała spotkanie papieża i cesarza w Rzymie. Wzmianki o tak nieprawdopodobnym zdarzeniu w momencie przybycia Brygidy do Rzymu wywoływały tylko śmiech. W Rzymie początkowo zamieszkała ona w pałacu niedaleko od bazyliki San Lorenzo in Damaso. W Rzymie nie wahała się mówić, co sądziła o upadku duchowym społeczności miasta, czego doświadczali zarówno kardynałowie, jak i zwykły lud. Dodatkowo poświęcała swój czas na pisanie listów do papieża w Avignonie, w których żądała, by wrócił do stolicy Piotrowej. Na co dzień zaś odwiedzała różne miejscowe kościoły, gdzie modliła się przy grobach świętych. W kościele San Lorenzo in Panisperna w Wiminale często prosiła przechodniów o dary dla ubogich. Oprócz tego pielgrzymowała do różnych miejsc w tym do Asyżu, Farfy, Neapolu oraz na południe Włoch. W roku 1368 zdarzyła się ta rzecz, którą wcześniej uznawano za nieprawdopodobną. Papież Urban V wrócił do Rzymu i 21 października spotkał się tam z cesarzem Karolem IV Luksemburskim. Brygida dostała możliwość przekazania swojej reguły zakonnej papieżowi, który oddał ją do zbadania. W roku 1370 reguła została zatwierdzona, jednak w wersji, która niezbyt odpowiadzała Brygidzie. Urban V zdecydował też, aby ze względów bezpieczeństwa ponownie opuścić Włochy, było to jednak coś, czego Brygida nie mogła zaakceptować. Prorokowała mu, że Bóg uderzy w niego z ogromną siłą i odbierze mu zdrowie. W kilka miesięcy po zamieszkaniu w Avignonie papież rzeczywiście umarł. Sześćdziesięcioośmioletnia Brygida w roku 1371 rozpoczęła pielgrzymkę do Ziemi Świętej. Droga wiodła przez Neapol i Cypr. W Neapolu umarł jej syn Karol, co spowodowało jej wielką żałobę. Śmierć syna dotknęła ją bardzo głęboko, ale w jakiś czas później doznała objawienia, w którym dowiedziała się, iż dzięki jej prośbom i łzom jej syn został zbawiony. Do Rzymu wiosną 1373 wróciła osłabiona chorobą i 23 lipca umarła w swojej siedzibie przy obecnym Piazza Farnese. Zgodnie z jej własną wolą po pogrzebie w kościele San Lorenzo in Panisperna jej ciało przewieziono do Vadsteny w Szwecji. W roku 1377 przyjaciel Brygidy biskup Alfonso z Jaén wydał pierwsze wydanie jej Revelationes coelestes, zaś w roku 1378 zatwierdzona została nowa reguła jej zakonu, dzięki czemu w roku 1384 mógł zostać oficjalnie ustanowiony klasztor w Vadstena. Proces kanonizacji Brygidy rozpoczął się w roku 1377 i zakończył jej wyświęceniem w roku 1391 przez papieża Bonifacego IX. Jej świętość została potem potwierdzona na Soborze w Konstancji w roku 1415. W roku 1999 święta Brygida razem z Katarzyną ze Sieny i Edytą Stein została patronką Europy. Założony przez Brygidę zakon istnieje do dziś jako zakon brygidek (inne nazwy to: Zakon Najświętszego Zbawiciela, Zakon im. Św. Brygidy, Ordo Sancti Salvatoris). Szczątki Brygidy znajdują się obecnie w relikwiarzu w kościele klasztornym w Vadstena. Jej święto obchodzone jest 23 lipca (dawniej było ono 8 października). Budynek, w którym mieszkała Brygida w Rzymie, Casa di Santa Brigida, mieści obecnie kościół, klasztor i dom noclegowy. Edyta Stein (św. Teresa Benedykta od Krzyża, ur. 12 października 1891 we Wrocławiu - zginęła ok. 9 sierpnia 1942 w obozie Auschwitz) Żydówka z pochodzenia, obywatelka Prus (później Niemiec), filozof, karmelitanka bosa. Beatyfikowana (1 maja 1987), kanonizowana (11 października 1998) i ogłoszona patronką Europy (1 października 1999) przez papieża Jana Pawła II. W Lublińcu, który był jej ukochanym miastem, znajduje się Muzeum św. Edyty Stein oraz jedyny w Europie kościół pod jej wezwaniem. Urodziła się w święto Jom Kippur w licznej, ale zamożnej rodzinie żydowskiej na wrocławskim Ołbinie, przy ulicy Dubois. Była najmłodszym z jedenaściorga dzieci wrocławskiego handlarza drzewem, Zygfryda. Ojciec zmarł, kiedy miała tylko dwa lata, od tego czasu matka, Augusta zajmowała się zarówno dziećmi, jak i dużą firmą swego zmarłego męża. Pomimo żywej wiary całej rodziny, a zwłaszcza matki, w 14 roku życia Edyta zadeklarowała iż jest ateistką. Studiowała na Uniwersytecie Wrocławskim germanistykę i historię pod kierunkiem Williama Sterna, twórcy skali IQ. Od 1912 roku studiowała w Getyndze pod kierunkiem Edmunda Husserla. Napisała i obroniła u niego rozprawę doktorską "O zagadnieniu wczucia". Spotkała wtedy Maxa Schelera stykając się jednocześnie z nietypowym dla niej spojrzeniem na katolicyzm. Dzięki także Schelerowi fenomen wiary znowu zaczął pojawiać się przed nią powodując zmiany. Poznała wtedy także swego późniejszego przyjaciela, Romana Ingardena, świadka jej duchowych przemian. Po gwałtownej śmierci swojego dobrego znajomego w czasie walk I wojny światowej - Adolfa Reinacha - miała wpaść w apatię i rozdarcie duchowe. Wstąpiła do Niemieckiej Partii Demokratycznej. Podbudowana postawą jego żony, ewangeliczki zaczęła przeżywać nawrócenie. Swoją kulminację miało to w domu Jadwigi Conrad-Martius. Edyta wspomina w swej autobiografii: "Sięgnęłam na chybił trafił i wyjęłam książkę sporej objętości. Nosiła tytuł: Życie św.Teresy z Avilla spisane przez nią samą. Zaczęłam czytać, zachwyciłam się natychmiast i nie przerwałam lektury aż do jej ukończenia. Gdy zamknęłam książkę, powiedziałam sobie: To jest prawda". 1 stycznia 1922 r. przyjęła chrzest w Kościele katolickim. Jej wiara zostaje pogłębiona podczas studiowania m.in. prac świętego Tomasza z Akwinu, którego zaczęła tłumaczyć. Rozpoczęła także serie wykładów i pogadanki w radiu. Po dojściu Hitlera do władzy została jednak zwolniona z pracy. 13 października 1933 roku pożegnała się z rodziną. Jej matka nigdy nie pogodziła się z decyzjami jej i swoich innych dzieci. Następnego dnia wstąpiła do Karmelu w Kolonii i przyjęła imię Teresa Benedykta od Krzyża. Na duchowych opiekunów wybrała św.Teresę z Avilla i św.Jana od Krzyża. W obliczu narastających prześladowań Żydów 31 grudnia 1938 r. została przeniesiona do Holandii. Cztery lata później 2 sierpnia 1942 r. aresztowało ją Gestapo, widziano ją następnie na dworcu we Wrocławiu. W czasie aresztowania miała powiedzieć swojej siostrze, Róży: "Chodź, idziemy cierpieć za swój lud". W tym samym roku (prawdopodobnie 9 sierpnia) została zagazowana w Auschwitz Edyta Stein prowadziła bardzo bogatą działalność naukową, przede wszystkim filozoficzną. Początkowo była czystej wody fenomenologiem, później zaczęła łączyć fenomenologię z tomizmem. Zajmowała się tłumaczenieniami tekstów świętego Tomasza z Akwinu oraz J. H. Newmana. Jako karmelitanka bosa o niezwykle bogatym życiu wewnętrznym dała wyraz pięknu i wartości przeżyć mistycznych pisząc pracę poświęconą św. Janowi od Krzyża "Wiedza Krzyża". Z wielu względów filozofia Edyty Stein bywa określana mianem "filozofii światła". Jest poświęcona przede wszystkim człowiekowi jako istocie świadomej, myślącej i wolnej oraz Bogu i drodze, która do niego prowadzi.