Pismo Bliskiego Wschodu

Pismo Bliskiego
Wschodu
Pismo Klinowe
Pismo dawnej Mezopotamii
Pismo klinowe

to najstarsza, na Bliskim Wschodzie, odmiana pisma,
stworzona najprawdopodobniej przez Sumerów ok. 3500 lat
przed naszą erą. Pierwotnie było złożone z przedstawień
rysunkowych, które wyobrażały przedmioty albo jeden
charakterystyczny ich element, a przy bardziej
abstrakcyjnych pojęciach – kompozycje symboliczne. Na
początku system był całkowicie ideograficzny (obrazkowy).
Każdy znak miał znaczenie podstawowe, do którego
dochodziły znaczenia poboczne. Nazwa pochodzi od kształtu
znaków odciskanych na glinianych tabliczkach za pomocą
kawałka trzciny. Jego powstanie, w IV tysiącleciu p.n.e.,
związane było z administracyjnymi i gospodarczymi
potrzebami rozwijającej się coraz bardziej cywilizacji. Do
największego rozkwitu doszło w XIV-XIII w. p.n.e. z uwagi
na wagę języka akadyjskiego na Bliskim Wschodzie, w
którym było zapisywane. Pismo klinowe używane było aż do
okresu panowania na Bliskim Wschodzie hellenistycznej
dynastii Seleucydów w II w. p.n.e.
Tabliczka zapisana pismem
klinowym z kolekcji Kirkora
Minassiana w Bibliotece
Kongresu
Dzieje pisma klinowego



W postępie duchowym człowieka - czy ogólniej, w rozwoju
cywilizacji - początki i rozwój pisma zajmują miejsce o
znaczeniu pierwszorzędnym, ustępując doniosłością jedynie
początkom mowy, mowa i pismo są bowiem zasadniczymi
środkami porozumiewania się w obrębie społeczności
ludzkiej
Pismo klinowe zaliczane jest do jednego z najstarszych
systemów pisma, wyróżnia się tym, że jego znaki
zbudowane są z połączonych kresek w kształcie klinów,
stożków lub ćwieków. Używali go Sumerowie, Babilończycy
i Asyryjczycy, a także wiele innych ludów należących do
różnych ras i posługujących się różnymi językami np.
Elamici, Kasyci itd.
Gliniane tabliczki znajdowane na terenie starożytnej
Mezopotamii, od poł. XIX w., pozwoliły zyskać uczonym
wiele cennych informacji dotyczących dziejów i kultury
ludów, które żyły na tych terenach od drugiej poł. IV
tysiąclecia do poł. I w. n.e.
Zagadki:
Dlaczego pismo klinowe jest w
obecnych czasach nie używane?
Pismo klinowe nie jest już używane,
ponieważ wolimy pisać na papierze –
piórem lub długopisem, co zajmuje o
wiele mniej czasu niż wykuwanie liter w
kamieniu

Pismo Hebrajskie

Gdy język aramejski wyparł z powszechnego
użycia język hebrajski, pismo hebrajskie
kultywowano w pewnych kręgach w czasach
Machabeuszów (II w. p.n.e.), ponownie pojawiło
się w I w. p.n.e./ I w. n.e. (rękopisy z Qumran).
Pismo aramejskie ("asyryjskie" i "kwadratowe")
nie zmieniło się przez wieki, każdą literę należało
pisać oddzielnie.
Wyróżnia się dwa typy pisma hebrajskiego:
aszkenazyjskie i sefardyjskie. Z pisma
aszkenazyjskiego powstało dzisiejsze pismo
drukowane, litery są używane dla oznaczenia liczb,
kierunek pisma od prawej ku lewej, samogłoski
oznaczano specjalnym systemem znaków pod i
nad spółgłoskami.
Pismo hebrajskie kwadratowe stało się oficjalnym
pismem judaizmu.
 Na
początek sam alef-bet
napisany starannie przez młodego
izraelskiego nauczyciela
informatyki:

Różnice w stosunku do "przedszkolnego"
wzorca są tu dość typowe. Przede
wszystkim: bardzo wysoka pionowa część
litery alef, bardzo wysoki tet, dolna część
kaf wyraźnie szersza niż górna, bardzo
nisko schodzący "ogonek" litery mem sofit,
wyraźnie schodzący łukiem pod linię
bazową nun ,dość wysoki szin/sin i w
końcu - długa i daleko sięgająca lewa
"nóżka" litery taw.
Poniższy, kilkuzdaniowy tekst zawiera
wszystkie litery występujące w
hebrajskim
 Czterech
Izraelczyków, młodych
nauczycieli w wieku ok. 25 lat, zostało
poproszonych o przepisanie tego
tekstu.
Zachęcam do dogłębnej analizy
porównawczej :-)
(Nad każdą próbką znajduje się imię piszącego )
Aldon
Ido:
Irit:
Jakot:
Alfabet Hebrajski

alfabet stosowany do zapisu języka
hebrajskiego, jidysz, ladino i innych
języków żydowskich, wywodzący się z
alfabetu aramejskiego, a pośrednio z
fenickiego i egipskich hieroglifów. Składa
się z 22 znaków, a w przeciwieństwie do
alfabetu łacińskiego nie rozróżnia się w
nim liter małych i wielkich.
Pismo fenickie
Północnosemickie pismo alfabetyczne,
spółgłoskowe, wykształcone w Fenicji około
II tysiąclecia p.n.e. Pismo to posiadało 22
litery oznaczające spółgłoski. Brak było liter
odpowiadających samogłoskom. Pisano od
strony prawej ku lewej, a poszczególne
wyrazy oddzielano pionową kreską. W
piśmie tym nie było znaków
przestankowych. Najstarsze inskrypcje
pochodzą z X w. p.n.e.
Historia


Fenicjanie byli semickim narodem żeglarzy i kupców.
Zamieszkiwali libańskie wybrzeże, a podczas wypraw po
Morzu Śródziemnym poznali pismo egipskie i klinowe. Swoje
pismo stworzyli około roku 1300 p.n.e. Zawierało ono 22
znaki fonetyczne, które czytano i pisano od prawej strony do
lewej. Przerwy między słowami oznaczano kreską.
Fenicjanie mieli swój alfabet. Był on prostszy w użyciu od
hieroglifów egipskich i od pisma klinowego, dlatego
rozpowszechniając się w pierwszym tysiącleciu p. n.e. Stał
się podstawa wszystkich innych alfabetów. W ten sposób od
pisania słów przeszło się do pisania liter i powstał pierwszy
alfabet. Stał się on bezpośrednim lub pośrednim prawzorem
wszystkich alfabetów świata, a głównie alfabetów:
hebrajskiego, syryjskiego, arabskiego i etiopskiego.
Pismo to jest używane do tych czasów
Alfabet fenicki
Będący modyfikacją istniejącego wcześniej
pisma Proto-Kananejskiego jest najstarszym
zachowanym alfabetem świata. Uważa się, że
powstał około 1050 p.n.e., najprawdopodobniej dla
potrzeb rozwijającego się handlu. Służył do
zapisu fenickiego, języka z grupy północnosemickiej,
używanego w starożytności na terenie
dzisiejszego Libanu oraz w
licznych fenickich koloniach. Zapis ten, poprzez
oparte na nim pisma greckie i hebrajskie, dał
początek wszystkim alfabetom stosowanym
współcześnie na terenie Europy oraz arabskiemu, a
nawet dewanagari używanemu obecnie w Indiach.