DOBRE MANIERY

Kiedy człowiek przychodzi na świat, nic nie potrafi.
Wszystkiego się więc stopniowo uczy : siadania,
stania, chodzenia, mówienia itp.. Uczy się tego
wszystkiego w taki sposób, że naśladuje innych.
To właśnie rodzice i inne osoby uczą go tych
procedur i umacniają je w nim. W ten sposób już
od dzieciństwa nabywa się podstawowych manier,
które są niezbędnym elementem wychowania.
Warunkiem dobrych manier dziecka jest przejęcie
przez niego odpowiedniego wzorca zachowań od
dorosłych. Dobre maniery natomiast są jednym z
elementów savoir-vivre, czyli sztuki życia.
Ustępujmy miejsca starszym
osobom
Pomagajmy starszym i
niewidomym osobom na pasach
Dobre maniery w kinie i teatrze
Ubiór w teatrze
• Jednym z ważniejszych wyznaczników etykiety w teatrze, jest ubiór. Nasz strój
musi być strojem eleganckim, stosownym do sposobu ubierania się w danej
społeczności. Niedopuszczalne jest wybranie się do teatru w roboczym czy
porwanym ubraniu- pewnie by nas nawet w takim stroju nie wpuszczono do
środka. W niektórych teatrach lub w sytuacjach, gdy wybieramy się na uroczystą
premierę, będzie obowiązywał nas strój wizytowy, tak więc panowie
obowiązkowo będą musieli założyć garnitury wieczorowe. Bardzo ważne przy
tym jest, by nasz strój nie wyróżniał się spoza grona innych osób obecnych w
teatrze. Nie powinniśmy też szokować zbytnią przesadnością w doborze
dodatków do stroju. Powinien być on elegancki a przy tym- skromny. Jeśli mamy
problem z wyborem odpowiedniego stroju- poradźmy się znajomych, którzy
częściej od nas chodzą do teatru. Okrycia wierzchnie pozostawione zostać
powinny w teatralnej szatni.
Odpowiedni ubiór
Jeśli chodzi o kina, tam również obowiązują zasady savoir
vivre. Nie są one jednak aż tak rygorystyczne, jak w
przypadku teatru. Można powiedzieć, że kinowe zasady
savoir vivre są identyczne jak teatralne, poza paroma
wyjątkami. Do kina możemy pójść w luźnym codziennym
ubraniu- nie musimy zatem ubierać się na galowo. Nie
mamy obowiązku zostawiania wierzchniej odzieży w szatniw większości kin szatni w ogóle nie ma. Ponadto na salę
kinową możemy wnosić napoje oraz słodycze. I chociaż
nadal nie wypada szeleścić papierkami po cukierkach czy
ciasteczkach, to nie musimy obawiać się, że ktoś nas z tego
powodu wyrzuci z kinowej sali.
W obu tych miejscach zasady dobrego wychowania są bardzo ważne.
Bez ich obecności wizyta w obu tych miejscach nie dostarczałaby nam
aż takiej przyjemności i nie byłaby wydarzeniem, na które bylibyśmy w
stanie wydawać nasze pieniądze.
Niektóre zasady dobrych manier znamy tak
dobrze, że stosujemy je nieświadomie. Jednak gdy
brakuje nam obycia w sytuacjach formalnych,
zakłopotanie może nam odebrać pewność siebie.
Lepiej więc przypomnieć sobie niektóre reguły
Savoir Vivre i wprowadzić w życie dobre
zachowanie!
Parę zasad
dotyczących
podawania ręki
1. Kobieta pierwsza podaje rękę mężczyźnie. Wyjątkiem od tej reguły jest
sfera stosunków służbowych - wtedy musi czekać aż dłoń wyciągnie
przełożony. Jeśli jednak oboje spotkają się po pracy na stopie prywatnej,
znów pierwszeństwo należy do niewiasty.
2. Starszy podaje rękę młodszemu.
3. Gospodarz wyciąga pierwszy dłoń do gościa.
4. Nie należy podawać ręki przez stół lub biurko. Jeśli chcemy się przywitać
uściskiem dłoni, należy zbliżyć się do gościa.
5. Podajemy całą dłoń, nie tylko czubki palców. Przy powitaniu należy
patrzyć drugiej osobie w twarz. Uścisk dłoni powinien być krótki, energiczny
i zdecydowany. Dłoni nie należy potrząsać ani przytrzymywać.
6. Nie powinno podawać się dłoni, trzymając drugą rękę w
kieszeni.
7. Jeśli prawa dłoń jest brudna, wyjaśniamy to drugiej osobie i
witamy się bez uścisku ręki.
8. Gdy zachodzi sytuacja, że przychodzimy w gości ubrani w
kurtkę lub płaszcz, najpierw gospodarz powinien pomóc nam
się rozebrać z wierzchniego odzienia, a wtedy należy podać mu
dłoń (chyba, że sam zdecyduje inaczej i pierwszy wyciągnie rękę
przy wejściu - jako gospodarz ma prawo decydować).
9. Kiedyś kobieta podawała rękę, unosząc ją do góry, aby
mężczyzna mógł złożyć pocałunek na jej nadgarstku. Dziś
obyczaj ten staje się już przestarzały.
Sztuka przedstawiania się
Zasady przedstawiania sobie ludzi są bardzo
proste. Warto więc przyswoić te zalecenia :
1. Młodszych przedstawiamy starszym, niższych rangą wyższym rangą, panów - paniom, pojedynczą osobę - parze,
nowoprzybyłych gości - obecnym.
2. Jeśli przedstawiamy kogoś, kogo imienia lub nazwiska nie
pamiętamy, nie należy wpadać w panikę. Najłatwiejszą drogą w
tym przypadku jest przyznanie się do niewiedzy: "Przepraszam,
ale nie pamiętam twojego imienia..."
3. Gdy jesteśmy na przyjęciu i dostrzegamy osobę samotną i
onieśmieloną, możemy śmiało podejść, przedstawić się i
rozpocząć rozmowę, na przykład: "Sympatyczna impreza,
prawda?" Innym sposobem jest podejście do nieznajomej lub
nieznajomego z tacką z orzeszkami lub krakersami i
poczęstowanie, a następnie rozpoczęcie rozmowy. Lady
Penelopę przypomina: "Dobre maniery są aktywne, a nie
bierne; używając ich, czynisz życie przyjemniejszym."
Czas Dżentelmenów
Historia pojęcia
Dżentelmenów
W swym pierwotnym i ścisłym znaczeniu pojęcie to określało
mężczyznę z dobrej rodziny.
W Wielkiej Brytanii długo ograniczało się do mężczyzn posiadających
godność - szlachty , właściwej objętej zasadą wzajemnej równości.
Należy tu jednak zaznaczyć że słowo Gentleman używanego w
angielskich tekstach na określenie osoby z dobrej rodziny.
Miała duże ze znaczenia klasy społecznej francuskiej , niemieckiej i
polskiej szlachty, ale licznych wymagań tych systemów.
Dżentelmen w Polsce
Na podstawie Polskiego Kodeksu Honorowego z 1919 r. można
określić polską wizję tego wzorca: był mężczyzną
odznaczającym się nienagannymi manierami,
nieposzlakowanym imieniem i uznawaniem honoru za
najwyższą wartość. Był pełnoletni, niezależny i posiadający
przynajmniej średnie wykształcenie. Odznaczał się męstwem,
czyli zdecydowaniem, odwagą i walecznością.
Od dżentelmenów wymagano więc lojalności, wierności i
uczciwości, ale tylko względem innych członków elity. Istniała
zasada bezwzględnie nakazująca oddawać długi honorowe,
zaciągane na słowo i bez weksla, która jednak nie potępiała
ignorowania długów u kupców i rzemieślników.
Prawdziwy Dżentelmen
Człowiek honoru zawsze
miał działać jawnie i jest
prawdomówny
względem swoich
towarzyszy.
Niedopuszczalne jest
przywłaszczanie sobie
tytułów i godności.
„Kiedy nie wiesz, jak się zachować,
zachowaj się przyzwoicie”
Stanisław Słonimski