phosgard - BIO PARTNER Biologiczna ochrona roślin

PHOSGARD
Nawóz do fertygacji i oprysków dolistnych
Phosgard produkowany jest na podstawie nowej technologii, różnej od technologii produkcji innych nawozów
fosforowych. Źródłem fosforu w tym nawozie jest kwas fosforowy (III) – H3PO3 i jego sole – fosforyny. W produkcji
tradycyjnych nawozów fosforowych stosowany jest kwas fosforowy (V)= kwas ortofosforowy – H3PO4.
Kwas fosforowy (III) zawiera mniej tlenu niż kwas ortofosforowy. Przy neutralizacji przez substancje alkaliczne, np.
wodorotlenek potasu, powstają sole – fosforyny, które różnią się od soli kwasu ortofosforowego – fosforanów.
Odżywianie roślin fosforem:
Fosfor jest jednym z głównych elementów, niezbędnych do wzrostu roślin; jest składnikiem wielu substancji roślinnych
oraz uczestniczy w różnych procesach metabolizmu. Organizm roślin wykorzystuje go do produkcji kwasów
nukleinowych (DNA i RNA) a także do przechowywania i transportu energii (ADP i ATP). Te wysokoenergetyczne
substancje dostarczają energii dla syntezy takich związków, jak cukry, skrobia czy proteiny.
Przez oprysk dolistny jony fosforynów mogą być bezpośrednio pobrane przez liście i przechodzić w jony fosforowe lub
być bezpośrednio spożytkowane przez rośliny jako jony fosforynów. Przy stosowaniu doglebowym lub fertygację na
rośliny jednoroczne, oprócz bezpośredniego działania na te uprawy, może być również obserwowany pozytywny wpływ
na uprawy następcze.
Fosfor, zawarty w nawozie Phosgard ma bardzo duży wpływ na rośliny:
1. Uczestniczy w podziale komórkowym, produkcji tłuszczów i białek.
2. Stymuluje kwitnienie, zawiązywanie owoców i formowanie nasion.
3. W trakcie rozwoju rośliny przeciwdziała negatywnym następstwom nadmiaru azotu.
4. Wzmacnia wzrost systemu korzeniowego.
5. Zwiększa wytrzymałość łodyg roślin zbożowych, przez co zapobiega wyleganiu.
6. Poprawia jakość plonów, szczególnie roślin warzywnych i paszowych.
7. Poprawia odporność roślin na choroby oraz łagodzi skutki stresów roślin.
Dostępność fosforu:
W naturalnych ekosystemach dostępność fosforu jest najczęściej ograniczona. Przy niskim pH fosfor reaguje z żelazem
oraz aluminium i formuje słabo rozpuszczalne sole, które są właściwie niedostępne dla roślin. Na glebach alkalicznych
fosfor reaguje z wapniem, powstaje fosforan wapnia, który jest mało rozpuszczalny lub nierozpuszczalny i w związku z
tym niedostępny dla roślin.
Duża ilość fosforu w glebie występuje w formie organicznej, lecz te formy nie są łatwo dostępne dla roślin. Te związki
fosforu stają się dostępne dla roślin poprzez proces fosfatazy, zachodzący w korzeniach lub mikroorganizmach. Mimo to
dla roślin uprawnych zwykle gleba nie pokrywa zapotrzebowania na fosfor. Uzupełniane jest ono przez stosowanie
nawozów fosforowych. W warunkach glebowych rozpuszczalne nawozy fosforowe zwykle bardzo szybko przechodzą w
mniej rozpuszczalne związki i z czasem stają się coraz mnie dostępne dla roślin.
Na dostępność fosforu dla roślin wpływają:
1. ph gleby (podłoża).
2. Forma stosowanego fosforu.
3. Struktura gleby (podłoża) i jej właściwości.
4. Mikroorganizmy.
5. Zawartości substancji organicznych.
Nawozy fosforowe
Fosfor należy do najtrudniej pobieranych przez roślinę elementów odżywczych z powodu:
1. Wiązania fosforu przez glebę.
2. Słabe pobieranie fosforu przy stosowaniu dolistnym.
W celu zrekompensowania niedostatków fosforu należy stosować wysokie dawki nawozów, z których relatywnie
niewielka ilość dostaje się do roślin. Technologia, umożliwiająca zwiększenie efektywności fosforu, znacząco redukuje
wielkość jego stosowania. Rośliny potrzebują dostatecznie dużo fosforu szczególnie w następujących warunkach:
1. Wzrost przy chłodnej pogodzie.
2. Niedostateczny rozwój korzeni.
3. Zbyt szybki wzrost wierzchołkowy.
Stosowanie Phosgardu
Phosgard może być stosowany na wszystkich uprawach. Przed pierwszą aplikacją rośliny powinny
mieć, co najmniej 3-4 liście. Instrukcja stosowania dopuszcza metody: moczenie, opryskiwanie,
rozprowadzanie przez system nawadniania. Przy opryskiwaniu dolistnym i systemie nawadniania aplikacje
należy powtarzać, co 2 – 4 tygodnie.
Phosgard może być stosowany we wszystkich rodzajach szkółek roślin. W instrukcji wyszczególniono zalecenia
przy opryskach dolistnych, nawadnianiu, moczeniu. Przed pierwszą aplikacją rośliny powinny mieć rozwinięty
system korzeniowy. Należy się upewnić o braku pozostałości miedzi podczas stosowania.
Stosowanie Phosgardu na trawnikach, polach golfowych, bieżniach powinno być powtarzane, co 2 – 4
tygodnie latem. Pierwsza aplikacja powinna być wykonana wiosną na powierzchniach z ustabilizowanym
wzrostem roślin. Nie stosować Phosgardu na świeżo założonych trawnikach. Pierwsza aplikacja może być
wykonana po pierwszym koszeniu.
W szklarniach i na uprawach truskawek stosować Phosgard przez system nawadniania lub dolistnie.
Przy stosowaniu Phosgardu (0-40-0) dawka wynosi 1,25 l\ha 5-7 dni po posadzeniu na stałe miejsce. Zabieg
należy powtórzyć trzy razy w odstępach tygodniowych, a następnie comiesięcznie 4 razy po 1,25 l\ha.
Phosgard (0-28-25): 3 –5 l\ha po posadzeniu roślin na stałe miejsce, a następnie po miesiącu powtórzyć przez
system nawadniania lub oprysk dolistny. Powtarzać w miarę potrzeby przez oprysk dolistny. Przy pierwszych
objawach chorobowych zastosować Phosgard (0-28-25) dolistnie w dawce 3-5 l\ha.
Dostępne formy nawozu
Phosgard (0-28-25) – przeznaczony do stosowania doglebowego i\oraz oprysków dolistnych (P2O5 – 28%, K2O – 25%)
Phosgard (0-40-0) – przeznaczony do stosowania doglebowego (P2O5 – 40%)
Phosgard (0-60-0) – przeznaczony do stosowania doglebowego (P2O5 – 60%)
Phosgard (4-25-15) – przeznaczony do stosowania doglebowego i\oraz oprysków dolistnych (P2O5 – 25%, K2O – 15%)