Stobrawski Park Krajobrazowy powolano decyzjl\

Stobrawski Park Krajobrazowy powołano decyzją wojewody opolskiego w 1999 roku.
Powierzchnia parku wynosi ponad 52 000 ha, co pozwala na zaliczenie go do grupy
parków dużych w skali kraju. Położony jest on w północnej części województwa
opolskiego i obejmuje głównie tereny. min: Lubsza, Pokój, Murów, Popielów oraz w
niewielkim stopniu obszary gmin przyległych, m.in. Świerczów, Łubniany, Lewin Brzeski.
Pod względem fizyczno-geograficznym teren parku położony jest na obszarze styku 3
mezoregionów Niziny Śląskiej: Pradoliny Wrocławskiej, Równiny Oleśnickiej i Równiny
Opolskiej. Większość terenów parku zlokalizowana jest na Równinie Opolskiej. Obszar
parku należy do najniżej położonych i najmniej zróżnicowanych hipsometrycznie w
województwie opolskim. Wysokości bezwzględne sięgają tu od ok. 195 m n.p.m. w
okolicach Starych Budkowic do ok. 130 m n.p.m. w dolinie Odry . Większość obszaru
parku ma wysokość 150 - 170 m n.p.m., wysokości względne maksymalnie wynoszą 30 40 m, przeważają jednak nieznaczne deniwelacje 5 - 15 m. Na szczególną uwagę
zasługuje gęsty system hydrologiczny. Składają się na niego Odra ze Smortawą,
Stobrawą, równoleżnikowo przebiegające dopływy Stobrawy: Bogacica, Budkowiczanka i
Brynica ze swoimi licznymi małymi dopływami, liczne kompleksy stawów oraz liczne,
stosunkowo dobrze zachowane w dolinie Odry i Stobrawy starorzecza. Obszar parku
krajobrazowego charakteryzuje się bardzo gęstą siecią rzeczną. Wynosi ona od 1,0 do 1,5
km/km2 i należy do największych w regionie. Najważniejszymi elementami w strukturze
przestrzennej krajobrazu są lasy. Dominują siedliska boru mieszanego wilgotnego i
świeżego. Licznie reprezentowany jest również las mieszany świeży i wilgotny, las świeży
i las wilgotny. Dominującym składnikiem większości drzewostanów jest sosna. Na
terenach wilgotnych występują: świerk, dąb, olsza, w mniejszym stopniu topola i brzoza.
Do najwartościowszych kompleksów leśnych parku należą łęgi (wykształcone
fragmentarycznie) grądy i olsy dolin rzek oraz buczyny i liściaste lasy mieszane położone
poza dolinami. Badania florystyczne potwierdziły występowanie 34 gatunków roślin
chronionych i kilkudziesięciu gatunków roślin rzadkich. Około 10 gatunków znajduje się na
polskiej czerwonej liście gatunków zagrożonych wyginięciem (długosz królewski, salwinia
pływająca, rosiczka okrągłolistna, kotewka orzech wodny, kukułka Fuchsa, nawodnik
sześciopręikowy, nawodnik trójpręcikowy, lindemia mułowa, ponikło jajowate, turzyca
cienista, turzyca ciborowata), a 3 - kotewka orzech wodny, salwinia plywająca oraz
lindemia mułowa są wskazywane jako zagrożone w Europie i chronione Konwencją
Berneńską. Podobnie korzystnie przedstawia się świat zwierząt w parku. Zidentyfikowano
tu aż 181 gatunków zwierząt chronionych ( ok. 60 % wszystkich gatunków chronionych w
województwie ), z czego 154 gatunki to ptaki. Należy zauważyć, że duża część
zinwentaryzowanych taksonów należy do rzadkich, aż 11 z nich to gatunki z Polskiej
czerwonej księgi zwierząt zagrożonych wyginięciem (kormoran, bąk, gągoł, kania rdzawa,
bielik, orlik krzykliwy, kropiatka, zielonka, szczeżuja wielka, minóg strumieniowy, koszatka.
Na uwagę zasługuje szczególnie wysoka w skali Dolnego Śląska liczba istniejących lub
projektowanych stref ochrony dla gatunków strefowych: bielika, orlika krzykliwego,
bociana czarnego, kani czarnej, kani rdzawej - łącznie 23 strefy. Największymi
zgrupowaniami gatunków szczególnie cennych charakteryzują się podmokle ekosystemy
łąkowe, wodne i leśne typowe dla dolin rzecznych. Obok istniejących 4 rezerwatów
przyrody ("Lubsza", "Rogalice", "Śmiechowice", "Leśna Woda"), 1 użytku ekologicznego
("Gęsi Staw") i ok. 50 pomników przyrody. Proponuje się powołanie 2 rezerwatów
przyrody "Czapliniec" oraz "Odra", ok. 10 zespołów przyrodniczo-krajobrazowych
chroniących najcenniejsze fragmenty dolin rzecznych, kilkunastu użytków ekologicznych
chroniących rzadkie typy ekosystemów z licznymi gatunkami zwierząt i roślin chronionych,
kilkunastu stanowisk dokumentacyjnych przyrody nieożywionej chroniących najlepiej
wykształcone i zachowane wydmy oraz pomników przyrody, w większości dorodnych
drzew lub ich grup.