Herb - siedlce.oaza.pl
advertisement
Herb Przesłanie Krucjaty wyraża jej herb. Zawołaniem są słowa "Nie lękajcie się!" często wypowiadane przez Chrystusa, a także często przywoływane przez Jana Pawła II. Przypominają one członkom Krucjaty, że głównym ich zadaniem jest wyzwalanie ludzi od lęku, który czyni człowieka niewolnikiem. Krzyż to znak Krucjaty wyprawy krzyżowej, a zarazem znak najgłębszej tajemnicy wolności. Litera „M” symbolizuje stojącą pod Krzyżem Maryję wzór naszego oddania się Chrystusowi i zjednoczenia z Nim. Małe „m” po drugiej stronie krzyża to „my”, którzy stajemy na zawołanie Papieża, aby wraz z Nim zjednoczyć się z Maryją (Totus Tuus) w oddaniu się Chrystusowi. Dlatego Krucjata Wyzwolenia Człowieka nazywana jest także Dziełem Niepokalanej Matki Kościoła. Kościół - wotum Wybudowanie tego kościoła ku czci Niepokalanej Jutrzenki Wolności związane jest z aktem proklamacji KWC. Jan Paweł II poświęcił 8 VI 1979 r. w Nowym Targu kamień węgielny pod budowę kościoła, który miał zostać wybudowany (z ofiar powstałych z wyrzeczenia się alkoholu) jako wotum za ocalenie narodu od klęski alkoholizmu. Jest to dar wdzięczności Niepokalanej za uratowanie narodu polskiego od klęski alkoholizmu. Kamień węgielny pod jego budowę został wzięty od grobu św. Stanisława, biskupa i męczennika, patrona Krucjaty. Poświęcenia i konsekracji świątyni pw. Matki Kościoła Niepokalanej Jutrzenki Wolności dokonał ks. Arcybiskup Metropolita Górnośląski Damian Zimoń w dniu 25.09.2001r. Przy kościele - wotum mieści się Ośrodek ProfilaktycznoSzkoleniowy im. ks. Franciszka Blachnickiego, poświęcony 21 IX 1997 r. Księga Czynów Wyzwolenia Księga Czynów Wyzwolenia zawiera nazwiska tych, którzy zadeklarowali swoją abstynencję i przynależność do Krucjaty Wyzwolenia Człowieka. Sługa Boży Jan Paweł II wpisał do niej swoje błogosławieństwo 7 czerwca 1979 r. w Oświęcimiu, po modlitwie w celi śmierci św. Maksymiliana Marii Kolbego, Patrona Krucjaty. Swoim błogosławieństwem Ojciec Święty objął tych, których nazwiska już widniały w Księdze, jak i tych, których nazwiska znajdą się w niej w przyszłości. Pierwsza Księga Czynów Wyzwolenia znajduje się w Stanicy Nr 1. Obecnie lokalne stanice mają własne (diecezjalne) Księgi Czynów Wyzwolenia. Ikona Krzyża KWC Krzyż Krucjaty Wyzwolenia Człowieka jest ikoną inspirowaną ikoną krzyża z kościoła św. Damiana pod Asyżem zwany również krzyżem św. Franciszka. Jest wielce prawdopodobne, że krzyż w kościele św. Damiana zastępował w pewnym stopniu Najświętszy Sakrament, gdyż w ówczesnym czasie w małych kościołach i kaplicach nie przechowywało się Sanctissimum. Stanowił centralny element wyposażenia kościoła. Podczas wpatrywania się w krzyż Franciszek ujrzał poruszające się wargi Jezusa i usłyszał słowa: "Franciszku idź i odbuduj mój dom, który jak widzisz popada w ruinę". Na krzyżu Krucjaty przyciąga wzrok ornament otaczający całą ikonę składający się on z dużej ilości złotych muszli, które w starożytności, ze względu na swoją wytrzymałość i piękno były symbolem piękna i wieczności. Wprowadza on nas w tajemnicę przebóstwionej niebieskiej szczęśliwości. Całość krzyża uwypuklają dwa kolory: czerwień - symbol miłości Bożej i przelania krwi, i czerń - symbol sprzeciwu, śmierci i grzechu. Miłość Chrystusa, wyrażona w akcie posłuszeństwa Ojcu, w darze swojego życia, podejmuje ciężar zła. Jezus jest solidarny z grzeszną ludzkością. Jego miłość jest źródłem przemiany wewnętrznej. "Gdzie wzmógł się grzech, tam jeszcze obficiej rozlała się łaska" (Rz 5,20). Wokół głowy Chrystusa widzimy "koronę chwały". Nie jest to korona cierniowa, o jakiej mówią Ewangelie, ale aureola, czyli złota korona chwały. Ta aureola wokół głowy Chrystusa wraz z ornamentem na obramowaniu nadaje ton całej ikonie. Tajemnica bolesnej męki i śmierci Chrystusa nie zostaje zapomniana, ale odnajduje swój prawdziwy sens i dopełnienie w chwale i przebóstwieniu. W aureoli widoczne są linie krzyża. Ten szczegół jeszcze raz uwypukla całą tajemnicę Syna Człowieczego: Jego uniżenie we wcieleniu i konsekwencje, jakie to uniżenie przyniosło, to znaczy w męce i śmierci na krzyżu, a także w Jego wywyższeniu do chwały (aureola). W górnej części krzyża, nad aureolą chwały, znajduje się napis podyktowany przez Piłata: "Jezus Nazarejczyk, Król Żydowski" (J 19,19). Ewangelista Jan jest jedynym, który zamieszcza tytuł Nazarenus. Nazarejczyk to nieustanne przypominanie Jego ubogiego, ukrytego i pracowitego życia. Twarz i szyja Chrystusa są nieco zaciemnione i ten cień jest jakby rodzajem zasłony (por. Wj 24, 16). Chwała Pańska okryta była obłokiem, gdyż nie można było patrzeć Bogu "w twarz". W Starym Testamencie zobaczenie Boga było jednoznaczne ze śmiercią. Dla człowieka, póki pozostaje on w ciele, chwała, wielkość Boga pozostaje nie do poznania. Mimo iż widzimy Chrystusa na krzyżu w chwale wywyższenia, to jednak pozostaje ona zakryta przed osłoną ludzkiej natury. Ludzka natura jest cieniem, która osłania Jego Bóstwo. Według Starego Testamentu Miejsce Święte w świątyni odgrodzone było od Świętego Świętych zasłoną. W Nowym Przymierzu od Chwały odgradza ludzka natura Chrystusa - tak długo dopóki pozostajemy w ciele. Św. Paweł w 1 Liście do Koryntian (13, 12) mówi, że w chwale życia wiecznego poznamy Boga twarzą w twarz, tak jak zostaliśmy poznani zasłona zostanie usunięta. Jezus Chrystus jest ukazany jako postać zraniona, ale silna. Stoi prosto i zdecydowanie. Jego aureola już ukazuje wizerunek chwalebnego krzyża. Biel i jasność ciała Pana kontrastuje z ciemnoczerwoną i czarną barwą wokół ciała i dlatego uwydatnia wyniesienie Jezusa. Użyty zestaw barw (złota bóstwo, czarna – rzeczywistość ziemska, natura ludzka, czerwona męczeństwo) podkreśla życie boskiej natury w ciele przeszytym gwoźdźmi na rękach i nogach, okaleczonym przez koronę cierniową na głowie i przez włócznię żołnierza w Jego boku. Postać Chrystusa zdominowała całą ikonę z dwóch powodów: 1) ze względu na rozmiary, znacznie większe od innych umieszczonych tam osób i 2) ze względu na światło, jakie z niej emanuje. Na twarzy Chrystusa nie widać oznak cierpienia. Jednak z jego rąk, boku i nóg obficie wypływa krew. Na krzyżu Krucjaty bardzo wyraźnie widać, jak krew Chrystusa spływa na postacie symbolizujące Kościół otaczający Chrystusa. Z prawego boku Chrystusa wypływa krew, o której Sobór Watykański II powie, że stała się źródłem i początkiem Kościoła. Patrząc na szatę Chrystusa, widzimy, że jest ona bogato zdobiona i musi to mieć szczególne znaczenie (z badań historycznych wynika, że skazani na śmierć krzyżową pozostawali nadzy, mając zakrytą jedynie intymną część ciała dla uniknięcia zgorszenia - obrazy publicznej). W ikonie krzyża Krucjaty uderza tajemnica życia trynitarnego Boga. Bóg Ojciec od wieków wypowiada się w Słowie, któremu udziela swojej istoty, rodzi niejako w ten sposób Syna - Drugą Osobę Bożą, który jest Słowem wypowiedzianym przez Ojca i jednocześnie odpowiedzią na to Słowo; oddaje się Ojcu w miłości. Owocem wzajemnego oddania się Ojca i Syna jest Duch Święty - uosobiona miłość Ojca i Syna, wzajemne przyjęcie tej miłości. Nad głową Chrystusa widzimy gołębicę – symbol Ducha Świętego: Jego mocą dokonało się zmartwychwstanie i odkupienie, począwszy od wcielenia Słowa Bożego poprzez Chrzest w wodach Jordanu, publiczną działalność Chrystusa, aż do zapowiedzi zesłania Pocieszyciela i jej realizacji po Wniebowstąpieniu w dniu Pięćdziesiątnicy. Postacie stojące pod krzyżem są zanurzone w świetle emanującym z Uwielbionego, wszystkie są tej samej wysokości, wszystkie równe. Maryja – Matka Jezusa stoi zupełnie po prawej stronie. Według tradycji żydowskiej prawa strona jest wyjątkowo uprzywilejowana. Dlatego należy się tam miejsce osobie najbardziej uprzywilejowanej ze wszystkich ludzi – Matce Kościoła. Krucjata Wyzwolenia Człowieka nosi drugą równoległą nazwę naddaną jej przez Założyciela: „Dzieło Niepokalanej, Matki Kościoła”. Maryja – wzór Nowego Człowieka, ideał Osoby odnajdującej siebie w dawaniu siebie jest główną patronką Krucjaty. Twarz Niepokalanej zwrócona jest na przedstawiciela nas wszystkich – na św. Jana Apostoła. Jan zaś patrzy na Maryję. Maryja lewą ręką uniesioną pod podbródek, co w ikonografii wyraża zachwyt – tu wobec tajemnicy paschalnej swego Syna. Maryja ma na sobie biały płaszcz, który okrywa jej głowę, ramiona i plecy. Jest to nawiązywanie do kilku miejsc w Apokalipsie, gdzie tego rodzaju i koloru szata oznacza zwycięstwo odniesione poprzez niezachwianą wiarę i wierność Chrystusowi (por. Ap 3, 5). Biała szata jest znakiem oczyszczenia i uświęcenia wysłużonego poprzez Baranka (por. Ap 7, 9-17), wyrazem pełnej gotowości na udział w Jego zwycięstwie i chwale. Pod białą szatą jest szata koloru ciemnoczerwonego, oznaczającego miłość, tym większą, im kolor jest intensywniejszy. Maryja odziana jest także w szatę koloru granatowego. Oznacza to, że jest ona w pełni człowiekiem, ale szczególnie uprzywilejowanym, uczestniczącym w dziele zbawienia przez posłuszeństwo woli Ojca. Jan Apostoł zajmuje również miejsce uprzywilejowane: podobnie jak w czasie Ostatniej Wieczerzy znajduje się najbliżej prawego boku Chrystusa przebitego ręką oprawcy z miłości ku nam. Szata koloru czerwonego wskazuje, że Jan był umiłowanym uczniem Jezusa i ta miłość zaprowadziła go aż pod krzyż. Po lewej stronie krzyża widzimy kolejnych Patronów Krucjaty Wyzwolenia Człowieka. Są to św. Stanisław Biskup i Męczennik i św. Maksymilian Maria Kolbe. Obydwaj zostali dani Kościołowi na trudne czasy, jakie przeżywała nasza Ojczyzna. Aniołowie na obrzeżach poprzecznych belki krzyża adorują rany dłoni, są poruszone wydarzeniem krzyża. Ich gestykulacja rękami wskazuje na dyskusję o tym cudownym misterium - śmierci Syna Bożego. Pozostali aniołowie pod ramionami wyrażają uwielbienie i zachwyt nad tajemnicą Krwi Chrystusa, przelanej za zbawienie świata. Za serwisem: http://www.kwc.oaza.pl
