Uchwała Nr XXXV/316/09 Rady Miejskiej Legnicy z dnia 23 lutego 2009 r. w sprawie rozpatrzenia wniosku o wyrażenie zgody na rozwiązanie stosunku pracy z radnym Rady Miejskiej Legnicy Na podstawie art. 25 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym z dnia 8 marca 1990 r. ( Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, z 2002 r. Nr 23, poz. 220, Nr 62, poz. 558, Nr 113, poz. 984, Nr 153, poz. 1271 i Nr 214, poz. 1806, z 2003 r. Nr 80, poz. 717 i Nr 162, poz. 1568, z 2004 r. Nr 102, poz. 1055 i Nr 116, poz. 1203, z 2005 r. Nr 172, poz. 1441 i Nr 175, poz. 1457, z 2006 r. Nr 17, poz. 128, Nr 181, poz. 1337 oraz z 2007 r. Nr 48, poz. 327, Nr 138, poz. 974, Nr 173, poz. 1218 oraz z 2008 r. Nr 180, poz. 1111 i Nr 223, poz. 1458 ) uchwala się, co następuje: § 1. 1. Rada rozpatrzyła wniosek Prezesa Zarządu KGHM „Polska Miedź” S.A. w Lubinie i nie wyraża zgody na rozwiązanie stosunku pracy z radnym panem Janem Kurowskim. 2. Uzasadnienie stanowi załącznik do uchwały. § 2. Uchwała wchodzi w życie z dniem podjęcia. WICEPRZEWODNICZĄCA RADY EWA SZYMAŃSKA 1 Załącznik do uchwały Nr XXXV/316/09 Rady Miejskiej Legnicy z dnia 23 lutego 2009 r. UZASADNIENIE W dniu 29 grudnia 2008 r. na ręce Przewodniczącego Rady Miejskiej w Legnicy wpłynął wniosek Pracodawcy - KGHM Polska Miedź Spółki Akcyjnej z siedzibą w Lubinie (PK/1051/08) w przedmiocie wyrażenia przez Radę zgody na rozwiązanie stosunku pracy z Panem Janem Kurowskim, będącym jednocześnie Radnym Rady Miejskiej w Legnicy. Jak wynika z treści powyższego Wniosku, na podstawie Uchwały Zarządu nr 697/VI/2008 z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie zmiany struktury organizacyjnej Biura Zarządu KGHM Polska Miedź S.A. – Pionu Dyrektora Naczelnego ds. Pracowniczych, nastąpiła reorganizacja polegająca na likwidacji Departamentu Kadr i utworzeniu w jego miejsce Wydziału Kadr. Skutkiem likwidacji Departamentu Kadr była również likwidacja stanowiska Dyrektora Departamentu Kadr, na którym zatrudniony jest obecnie Pan Jan Kurowski. Powyższa Uchwała Zarządu stanowiła załącznik do przedmiotowego Wniosku o wyrażanie przez Radę zgody na rozwiązanie stosunku pracy z Panem Janem Kurowskim – Radnym Rady Miejskiej w Legnicy. W związku z powyższym, zgodnie z treścią Wniosku, konieczne jest również wypowiedzenie umowy o pracę Panu Janowi Kurowskiemu, a to na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz.U. z 2003 r. nr 90 poz. 844 z późn. zm.). Pracodawca zwrócił się zatem do Rady Miejskiej w Legnicy o wyrażanie w trybie art. 25 ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001 r. Nr 142 poz.1591 z późn. zm.) zgody na rozwiązanie umowy o pracę zawartej z Radnym Janem Kurowskim. Rada Miejska w Legnicy, po wszechstronnym rozważeniu wszelkich wskazanych we Wniosku okoliczności niniejszej sprawy, po przeprowadzeniu dyskusji Radnych co do podstaw mającego nastąpić wypowiedzenia i wysłuchaniu Radnego Jana Kurowskiego, doszła do przekonania, iż podane przez Pracodawcę podstawy nie stanowią wystarczającego uzasadnienia do wyrażenia przez Radę zgody na rozwiązanie stosunku pracy z Radnym Janem Kurowskim. Informacje przekazane przez Pracodawcę nie uzasadniały bowiem twierdzenia Wniosku, iż rzeczywistą i wyłączną przyczyną wypowiedzenia stosunku pracy Radnemu Janowi Kurowskiemu stanowią przyczyny niedotyczące pracownika, które mogłyby uzasadniać rozwiązanie z pracownikiem umowy o pracę na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Przede wszystkim jednak, informacje przekazane przez Pracodawcę w żaden sposób nie przekonały Rady, że przyczyną tego wypowiedzenia nie było w rzeczywistości wykonywanie mandatu przez Radnego Jana Kurowskiego. Wskazać należy, iż zgodnie z art. 25 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym: "Rozwiązanie z radnym stosunku pracy wymaga uprzedniej zgody rady gminy, której jest członkiem. Rada gminy odmówi zgody na rozwiązanie stosunku pracy z radnym, jeżeli podstawą rozwiązania 2 tego stosunku są zdarzenia związane z wykonywaniem przez radnego mandatu.”. Wskazany przepis stanowi realizację zasady szczególnej ochrony stosunku pracy radnego gminy, który mógłby doznać od swego pracodawcy ujemnych skutków z racji zajmowania się funkcjami publicznymi ze szkodą dla swej pracy zawodowej. Analiza treści powyższego przepisu prowadzi przy tym do oczywistego wniosku, że pracodawca nie może rozwiązać z radnym stosunku pracy bez uzyskania zgody rady wyrażonej w postaci uchwały. Zdaniem Rady zestawienie ze sobą treści obydwu zdań przytoczonego przepisu prowadzi do konkluzji, że w przypadku, gdy rozwiązanie stosunku pracy z radnym następuje w związku z wykonywaniem przez niego mandatu, to rada ma obowiązek odmówić zgody na takie rozwiązanie stosunku pracy (zdanie drugie art. 25 ust. 2). W pozostałych zaś przypadkach rada ma prawo uzależnić swoją decyzję od okoliczności danej sprawy, ma bowiem w takich przypadkach daleko idącą swobodę w ocenie, czy wyrazić zgodę na rozwiązanie stosunku pracy z radnym, czy też takiej zgody odmówić (wyrok WSA w Krakowie z dnia 20 maja 2008 r., III SA/Kr 210/08). W orzecznictwie sądowym i doktrynie zgodnie wskazuje się bowiem, iż wyrażenie zgody na rozwiązanie z radnym stosunku pracy lub jej odmowa pozostawione jest uznaniu właściwej rady gminy, a okoliczności rozwiązania tego stosunku, wskazane w piśmie pracodawcy, podlegają jej ocenie. Oznacza to, że wyrażenie takiej zgody lub jej odmowa pozostawione zostały swobodnemu uznaniu właściwej rady gminy (por. m.in. wyrok NSA w Lublinie z dnia 12.10.1990 r., S.A./Lu 663/90 ONSA 1990/4/6; por. też uchwałę SN z dnia 22 listopada 1994r., I PZP 48/1994 z glosą aprobującą T. Kuczyńskiego, OSP 1995/10/215; wyrok NSA z dnia 6 maja 2003 r., II SA/Kr 363/03, ST 2003/12/66; także wyrok SN z dnia 11.07.2006 r. sygn. l PK 9/06, OSNP 2007/13-14/193). Nieuprawnione jest zatem wyprowadzanie z przytoczonej regulacji prawnej wniosku, że wyrażenie zgody przez Radę na rozwiązanie przez Pracodawcę stosunku pracy z radnym wymagane i możliwe jest tylko wówczas, gdy podstawą rozwiązania stosunku pracy są zdarzenia związane z wykonywaniem przez radnego mandatu. W przypadku, gdy rozwiązanie stosunku pracy z radnym następuje z przyczyn związanych z wykonywaniem mandatu, rada gminy ma obowiązek zgody odmówić, w pozostałych zaś przypadkach rada ma prawo zająć stanowisko w sposób nieskrępowany, oceniając wniosek pracodawcy z punktu widzenia poszanowania standardów i kryteriów obowiązujących w prawie pracy (tak: S. Płażek w: "Komentarz do ustawy o samorządzie gminnym, P. Chmielnicki (red.), Warszawa 2007, s. 312). W ocenie Rady, nie sposób zatem uznać, aby intencją ustawodawcy było wyłącznie zapewnienie radnemu ochrony przed rozwiązaniem stosunku pracy z powodów jego działalności związanej z pełnieniem funkcji radnego. Taki pogląd prowadziłby do znacznego i nieuprawnionego w świetle treści art. 25 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym ograniczenia ustawowej zasady ochrony stosunku pracy radnego. Przyznany radzie gminy przez ustawodawcę zakres uprawnień ma zatem szeroki charakter, obejmując też przypadki rozwiązania stosunku pracy z innych przyczyn niż związane z wykonywaniem mandatu. Prezentowane wyżej stanowisko Rady znajduje potwierdzenie między innymi w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 27 lutego 2008 r., zgodnie z którym: „Przyjęcie odmiennego stanowiska oznaczałoby, że w każdym przypadku, gdy podstawą rozwiązania stosunku pracy z radnym byłyby zdarzenia niezwiązane z wykonywaniem przez radnego mandatu, rada musiałaby wyrazić zgodę (uwzględnić wniosek pracodawcy radnego). Prowadziłoby to do znacznego ograniczenia ochrony radnego i 3 mogłoby mieć istotny negatywny wpływ na jego pracę w radzie gminy, gdyż z obawy przed utratą pracy radny mógłby zaniedbywać swoje obowiązki. Sytuacja jest oczywiście konfliktowa; gdyby jednak ustawodawca chciał narzucić radzie gminy dodatkowe ograniczenia w udzielaniu powyższej zgody, to wyraźnie zaznaczyłby to w treści ustawy o samorządzie gminnym. Skoro takiego ograniczenia nie ma to nie można go domniemywać, gdyż swoboda rady w odmawianiu zgody jest korzystna dla radnego, a domniemywanie ograniczeń byłoby domniemywaniem mniejszej ochrony radnego. Takie wnioskowanie jest sprzeczne z zasadami interpretacji prawa publicznego.” (wyrok WSA w Krakowie z dnia 27.02.2008 r., III SA/Kr 992/07). Powyższe stanowisko Rady znajduje pełne potwierdzenie również w ugruntowanym już dorobku orzeczniczym Sądu Najwyższego. W szczególności wskazać w tym miejscu należy na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 lipca 2006 r. zgodnie z którym: „Stanowisko rady powiatu w kwestii zgłoszonego przez pracodawcę zamiaru rozwiązania z radnym stosunku pracy (art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym, jednolity tekst: Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1592 ze zm.) jest uzależnione od przyczyn, które je uzasadniają tylko w tym sensie, że w przypadku, gdy przyczyny te wiążą się ze zdarzeniami związanymi z wykonywaniem mandatu, rada ma obowiązek odmówienia zgody; w przypadkach, w których takiego związku nie ma, wyrażenie zgody lub jej odmowa zostały pozostawione jej uznaniu.” (wyrok SN z dnia 11.07.2006 r. I PK 9/06, OSNP 2007/13-14/193). Również w swym kolejnym wyroku z dnia 11 grudnia 2007 r., Sąd Najwyższy stwierdził, że: „Przepis art. 25 ust. 2 ustawy z 8.3.1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) nie określa żadnych warunków ani kryteriów, jakimi miałaby kierować się rada gminy przy podejmowaniu decyzji o wyrażeniu zgody na rozwiązanie stosunku pracy radnego lub jej odmowie. Nie zobowiązuje on również rady do uzasadnienia swojego stanowiska. Nie ogranicza prawa rady do sprzeciwu wobec zamiaru pracodawcy rozwiązania stosunku pracy z radnym tylko do sytuacji, gdy przyczyną tego zamiaru są zdarzenia związane z wykonywaniem mandatu przez radnego, lecz jedynie zobowiązuje radę do odmowy wyrażenia zgody w takim przypadku, pozostawiając pozostałe decyzje jej swobodnemu uznaniu.” (wyrok SN z dnia 11.12.2007 r., I PK 152/07, M.P.Pr. 2008/5/255). Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, iż zgodnie z informacjami przekazanymi przez Pracodawcę zmiana struktury organizacyjnej Biura Zarządu KGHM polegająca na likwidacji Departamentu Kadr, skutkowała jednocześnie utworzeniem w jego miejsce nowej jednostki organizacyjnej - Wydziału Kadr. Jak wynika jednak z treści dokumentacji przedłożonej przez Pracodawcę, Wydział Kadr realizował będzie większość dotychczasowych zadań i obowiązków likwidowanego Departamentu Kadr. Nie zmienił się również charakter zależności organizacyjnej reorganizowanej jednostki w strukturze Biura Zarządu KGHM, która w dalszym ciągu przynależeć będzie do Pionu Dyrektora Naczelnego ds. Pracowniczych. Ponadto, treść Wniosku wyraźnie wskazuje, iż skutkiem powyższej zmiany nie była likwidacja poszczególnych stanowisk pracy w dotychczasowym Departamencie Kadr, lecz jedynie ich przeniesienie ze zlikwidowanej do nowej jednostki organizacyjnej. Likwidacja dotyczyła natomiast stanowiska Dyrektora Departamentu Kadr. Zauważyć zatem należy, iż podstawową przesłanką stosowania powołanego we Wniosku przepisu art. 10 ust. 1 ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, jest konieczność 4 rozwiązania stosunku pracy z przyczyn niedotyczących pracownika, jeżeli przyczyny te stanowią wyłączny powód uzasadniający wypowiedzenie stosunku pracy lub jego rozwiązanie na mocy porozumienia stron. Przyczyny niedotyczące pracowników w rozumieniu art. 10 powołanej ustawy, muszą jednak uzasadniać wypowiedzenie umowy zawartej na czas nieokreślony w świetle przepisu art. 45 Kodeksu pracy. Jak zauważył bowiem Sąd Najwyższy w swym wyroku z dnia 16 maja 1997 r. „Indywidualne wypowiedzenie umowy o pracę na podstawie ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. z 1990 r. Nr 4, poz. 19 ze zm.) podlega ocenie sądu pracy w zakresie zasadności wypowiedzenia (art. 45 § 1 KP) oraz ewentualnego nadużycia prawa (art. 8 KP).” (wyrok SN z dnia 16.05.1997 r., I PKN 161/97, OSNAPiUS 1998, z. 8, poz. 237). Tym samym, w przypadku, gdy pracodawca nie rozwiązuje stosunków pracy ze wszystkimi pracownikami zatrudnionymi w jednostce organizacyjnej poddanej procesowi zmian organizacyjnych, zachodzi konieczność doboru pracowników podlegających procesowi zwolnienia z pracy. Wybór pracowników do zwolnienia powinien przy tym zostać dokonany przy pomocy kryteriów selekcji zgodnych z przepisami prawa pracy, w tym w szczególności kryteriów zgodnych z przepisem art. 45 Kodeksu pracy. Jest również oczywiste, iż z koniecznością taką mamy do czynienia tym bardziej w przypadku, gdy skutkiem reorganizacji jest wypowiedzenie umowy o pracę wyłącznie jednemu pracownikowi danej jednostki organizacyjnej. W doktrynie wskazuje się bowiem, iż „w przypadku konieczności wytypowania pracowników do zwolnienia spośród większej grupy osób pojawia się kwestia oceny prawidłowości zastosowanych kryteriów selekcji. Ocena ta winna być dokonywana na podstawie przepisów kodeksu pracy. W grę wchodzą tu przede wszystkim: cytowany art. 45 k.p. przewidujący wymóg zasadności wypowiedzenia oraz art. 8 k.p. zakazujący czynienia użytku ze swojego uprawnienia w sposób niezgodny z zasadami współżycia społecznego i społeczno-gospodarczym przeznaczeniem prawa.” (tak: J. Stelina w: K. Jaśkowski, E, Maniewska, J. Stelina, Grupowe zwolnienia. Komentarz, Oficyna, 2007, wyd. II.). W tym samym kierunku wypowiedział się również Sąd Najwyższy w swym wyroku z dnia 27 lutego 1997 r. wskazując, iż: "Klauzula generalna zawarta w art. 45 k.p. odnosi się do wszystkich wypowiedzeń umów o pracę zawartych na czas nie określony, a więc także do wypowiedzeń dokonywanych z przyczyn dotyczących zakładu pracy. Na podstawie art. 45 k.p. sąd pracy może oceniać prawidłowość postępowania pracodawcy w zakresie doboru pracowników przewidzianych do zwolnienia." (wyrok SN z dnia 27.02.1997 r., I PKN 20/97, OSNAPiUS 1997, z. 21, poz. 417). Biorąc pod uwagę przedstawione powyżej kryteria oceny selekcji pracowników do zwolnienia, stwierdzić należy, iż wypowiedzenie umowy o pracę z powodu likwidacji zajmowanego przez pracownika stanowiska, może być uzasadnione w rozumieniu art. 45 Kodeksu pracy jedynie wówczas, gdy zakład pracy nie dysponuje innym stanowiskiem odpowiednim do kwalifikacji pracownika lub gdy pracownik odmówi przyjęcia pracy na innym zaproponowanym mu stanowisku. W tym kierunku wypowiedział się bowiem Sąd Najwyższy, w szczególności w swym wyroku z dnia 18 sierpnia 1982 r., gdzie stwierdził, iż: „Wypowiedzenie umowy o pracę z powodu likwidacji zajmowanego przez pracownika stanowiska, jeżeli zakład pracy nie ma żadnych zastrzeżeń do pracownika, może być uzasadnione w rozumieniu art. 45 k.p. dopiero wtedy, gdy zakład pracy nie dysponuje innym 5 stanowiskiem odpowiednim do kwalifikacji pracownika lub gdy pracownik odmówi przyjęcia zaproponowanej pracy. Jeżeli zakład pracy w takim przypadku dokonuje wypowiedzenia definitywnego bez zaproponowania pracownikowi innej pracy, którą dysponuje, pracownik może zasadnie domagać się ochrony trwałości swego zatrudnienia na zasadzie art. 45 k.p. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18.08.1982 r., I PRN 54/82, Lex nr 14613). Tymczasem z informacji przekazanych Radzie w żaden sposób nie wynika, jakimi kryteriami posłużył się Pracodawca podejmując decyzję o rozwiązaniu umowy o pracę z Radnym Janem Kurowskim. W ocenie Rady, podstawy takiej nie sposób dopatrywać się wyłącznie w likwidacji samego stanowiska Dyrektora Departamentu Kadr, albowiem co oczywiste, likwidacja tego stanowiska nie przesądza jednocześnie o braku u pracodawcy innych stanowisk pracy odpowiadających kwalifikacjom zwalnianego Pracownika. Zresztą, w treści Wniosku nie powołano się nawet na brak u Pracodawcy innych stanowisk pracy odpowiednich do kwalifikacji Radnego Jana Kurowskiego, jak i nie wskazano, aby pracownik ten odmówił przyjęcia pracy na innym, zaproponowanym mu stanowisku. Niezależnie od powyższego stwierdzić należy, iż w ocenie Rady, jedynie likwidacja stanowiska pracy w ramach rzeczywistych zmian organizacyjnych skutkujących wyłączeniem z zakresu statutowych zadań zakładu pracy czynności przypisanych danemu stanowisku lub faktycznym zmniejszeniem stanu zatrudnienia u pracodawcy, może uzasadniać wypowiedzenie pracownikowi umowy o pracę. W przeciwnym wypadku zachodzi bowiem podejrzenie, iż likwidacja stanowiska pracy może mieć charakter pozorny, mający jedynie uzasadnić rozwiązanie umowy o pracę z konkretnym pracownikiem. Powyższe stanowisko Rady znajduje pełne potwierdzenie w orzecznictwie Sądu Najwyższego. W szczególności należy w tym miejscu wskazać na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 maja 1997 r., zgodnie z którym: „Likwidacja stanowiska pracy w ramach rzeczywistych zmian organizacyjnych, polegających na zmniejszeniu zatrudnienia, uzasadnia wypowiedzenie pracownikowi umowy o pracę.” (wyrok SN z dnia 23.05.1997 r., I PKN 176/97, OSNP 1998/9/263). Wskazać również należy na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 października 1995 r., w którym Sąd uzasadniając tezę, iż swoboda dokonywania zmian organizacyjnych przez pracodawcę nie może być wykorzystana w celu obejścia przepisów o szczególnej ochronie trwałości stosunku pracy, stwierdził, co następuje: „Pracodawca nie może więc połączyć czynności wykonywanych na stanowisku zajmowanym przez członka zarządu zakładowej organizacji związkowej i czynności przydzielonych innym stanowiskom takiego samego czy podobnego rodzaju po to, aby szczególnie chronionego pracownika zwolnić z powołaniem się na likwidację jego stanowiska pracy. Aby się zatem na wypadek sporu uwolnić od zarzutu obejścia prawa, zakład pracy musi wykazać, że zatrudnienie funkcjonariusza związkowego nie byłoby z merytorycznych przyczyn, tzn. z przyczyn pozostających poza sferą jego działalności związkowej, możliwe również po przekształceniu dotychczasowego stanowiska, polegającym na zaproponowaniu szerszego zakresu pracowniczych czynności.” (wyrok SN z dnia 3.10.1995 r. I PRN 62/95, OSNAP 1996/7/101). Tymczasem informacje przekazane przez Pracodawcę wyraźnie wskazują, iż skutkiem przedmiotowej reorganizacji nie było faktyczne zmniejszenie stanu zatrudnienia u pracodawcy, albowiem pracodawca nie rozwiązał stosunków pracy z dotychczasowymi pracownikami reorganizowanej jednostki organizacyjnej. Co więcej, zdaniem Rady treść przedłożonej dokumentacji wskazuje również, iż w rzeczywistości skutkiem powołanych 6 zmian organizacyjnych nie była nawet likwidacja przedmiotowej jednostki organizacyjnej, lecz wyłącznie zmiana nazwy tej jednostki, przy zachowaniu jej dotychczasowych zadań i obowiązków oraz charakteru jej podporządkowania i zależności w strukturze organizacyjnej Biura Zarządu KGHM. Wynikiem przedmiotowej reorganizacji była zatem wyłącznie likwidacja stanowiska Dyrektora Departamentu Kadr, która zdaniem Rady miała na celu uzasadnić jedynie rozwiązanie umowy o pracę z zajmującym to stanowisko Radnym Janem Kurowskim. Pracodawca w żaden sposób nie wykazał bowiem, iż przyczyną likwidacji przedmiotowego stanowiska pracy jest wyłączenie z zakresu statutowych zadań zakładu pracy czynności przypisanych stanowisku Dyrektora Departamentu Kadr. Przeciwnie z treści przekazanej Radzie dokumentacji jednoznacznie wynika, iż zadania związane ze stanowiskiem Dyrektora Departamentu Kadr są nadal realizowane w ramach stanowisk pracowników Wydziału Kadr i pozostałych Departamentów Biura Zarządu KGHM. Również powyższa okoliczność uzasadnia wniosek o jedynie pozornej likwidacji przedmiotowego stanowiska pracy. Tym bardziej, że pracodawca nie zakwestionował kwalifikacji merytorycznych Radnego do pełnienia powyższej funkcji. W tym miejscu należy podkreślić fakt ukończenia przez Pana Jana Kurowskiego dwóch kierunków studiów na Uniwersytecie Wrocławskim. Jest magistrem prawa oraz magistrem administracji o specjalności zarządzanie. Ponadto ukończył studia podyplomowe: „Fundusze Unii Europejskiej” Uniwersytet Łódzki w Łodzi, „Nowoczesne Zarządzanie Kadrami” Akademia Ekonomiczna we Wrocławiu (sfinansowane przez KGHM PM S.A.) „Psychologia Zarządzania” Uniwersytet Wrocławski „Kurs dla kandydatów na członków do rad nadzorczych i zarządów spółek”, „Kurs pedagogiczny”. Ostatnie szkolenia zawodowe sfinansowane przez KGHM PM S.A. „Czas pracy w pytaniach i odpowiedziach” – październik 2008r., „Prawo pracy w 2008 problemy praktyczne” – listopad 2008r. Należy nadmienić, że staż pracy Radnego wynosi ponad 19 lat. W trakcie pracy w KGHM PM S.A. Radny był wielokrotnie odznaczany i nagradzany za wzorowo wykonywaną pracę. M.in. otrzymał z rąk Ministra Gospodarki Stopień Dyrektora Górniczego III stopnia. Ponadto brał udział w pracach wielu zespołów interdyscyplinarnych również jako Przewodniczący Zespołu. Jest aktywnym członkiem Związku Zawodowego NSZZ Solidarność, Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Górnictwa. Pełnił w Polskiej Miedzi wiele odpowiedzialnych funkcji, w tym funkcję Sekretarza Rady Nadzorczej spółki „Energetyka” sp. z o.o. z/s w Lubinie. W judykaturze wprost wskazuje się bowiem, iż „Likwidacja stanowiska pracy w sytuacji, gdy zadania związane z tym stanowiskiem są nadal realizowane w zakładzie pracy nie może być uznana za podstawę stwierdzenia niemożliwości przywrócenia pracownika do pracy na poprzednich warunkach.” (wyrok SN z dnia 25.07.2006 r., I PK 56/06). W związku z powyższym, informacje przekazane przez Pracodawcę nie przekonały Rady, iż rzeczywistą i wyłączną przyczyną wypowiedzenia stosunku pracy Radnemu Janowi Kurowskiemu stanowiły w rzeczywistości przyczyny niedotyczące tegoż pracownika. W konsekwencji Rada Miejska w Legnicy uznała, że okolicznością warunkującą decyzję Pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę Janowi Kurowskiemu mogły być zdarzenia związane z wykonywaniem przez niego mandatu Radnego. Zdaniem Rady nie bez znaczenia pozostaje również fakt, iż przedmiotowy Wniosek dotyczący wyrażenia przez Radę zgody na rozwiązanie stosunku pracy z Radnym Janem Kurowskim, jest już kolejnym złożonym w ostatnim czasie wnioskiem KGHM Polska Miedź 7 S.A. odnoszącym się do Radnych tutejszej Rady Miejskiej w Legnicy. W każdym przypadku, jako uzasadnienie konieczności rozwiązania umowy o pracę z poszczególnymi Radnymi, wskazywane były zmiany organizacyjne u Pracodawcy, które jak się okazywało w toku postępowania, skutkować miały likwidacją wyłącznie tych stanowisk pracy, na których zatrudnieni zostali Radni tut. Rady Miejskiej. Znamienne jest również, iż zarówno wspominane zmiany organizacyjne, skutkujące likwidacją stanowisk pracy zajmowanych obecnie przez Radnych, jak i samo złożenie przez wskazanego Pracodawcę wniosków w przedmiocie wyrażenia zgody na rozwiązanie z nimi umowy o pracę, miały miejsce bezpośrednio po sesji Rady Miejskiej w Legnicy, która odbyła się w dniu 27 października 2008 roku. Tymczasem na powyższą sesję wezwani zostali członkowie władz KGHM Polska Miedź S.A., w tym między innymi wiceprezes zarządu wskazanej spółki - Pan Herbert Wirth, który musiał odpowiadać na liczne pytania Radnych dotyczące między innymi przyszłości (likwidacji) Huty Miedzi „Legnica”, możliwości pozyskiwania złomu miedzianego, stanu instalacji Solinox, czy wreszcie przyszłości Parku Technologicznego Letia. Zdaniem Rady, również powyższe okoliczności mogą dodatkowo uzasadniać przypuszczenie, iż okolicznością warunkującą decyzję Pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę Radnemu Janowi Kurowskiemu były zdarzenia związane z wykonywaniem przez niego mandatu Radnego, w tym w szczególności fakt uczestniczenia w sesji Rady, na którą wezwani zostali i przesłuchani członkowie władz KGHM Polska Miedź S.A. Wobec powyższego Rada postanowiła nie wyrażać swej zgody na rozwiązanie tej umowy. Biorąc powyższe pod uwagę Rada Miejska w Legnicy postanowiła, jak w § 1 Uchwały Nr XXXV/316/09 z dnia 23 lutego 2009 r. 8