Instrukcja szczegółowa
advertisement
Załącznik 1 Instrukcja szczegółowa sporządzania raportów okresowych za 2012 rok W stosunku do raportów sporządzanych do 2011 r., aktualny wzór raportu zawiera dodatkowo trzy nowe kolumny: nowy podział na zakażenia wykrywane przed i po upływie 72 godzin od rozpoczęcia hospitalizacji (kolumny nr 8 i 9) oraz wystandaryzowany wskaźnik lekooporności dla wybranych gatunków drobnoustrojów w poszczególnych oddziałach (kolumna nr 10). Raportowaniu w kolumnach nr 8-9 podlegają drobnoustroje z zakażeń objawowych według listy zamieszczonej w formularzu raportu, która jest węższa niż wykaz czynników alarmowych w w/w rozporządzeniu. Podyktowane jest to znaczeniem poszczególnych drobnoustrojów dla zdrowia publicznego, jak również równoległym raportowaniem wybranych czynników w ramach zgłoszeń chorób zakaźnych. Czas podany w kolumnach nr 8 i 9 dotyczy momentu pobrania materiału do badania mikrobiologicznego po przyjęciu do szpitala, który sporządza w/w raport. W kolumnie nr 8 wpisuje się liczbę pacjentów, u których stwierdzono objawowe zakażenie czynnikiem alarmowym wymienionym w kolumnie nr 7 w posiewie pobranym w zakresie 0-72 godziny od momentu przyjęcia, w kolumnie nr 9 wpisuje się liczbę pacjentów, u których stwierdzono objawowe zakażenie czynnikiem alarmowym wymienionym w kolumnie nr 7 w posiewie pobranym po 72 godzinach od momentu przyjęcia. W kolumnie nr 7 w pozycji trzeciej wymienione są pałeczki Enterobacteriaceae z różnymi mechanizmami oporności na antybiotyki beta-laktamowe. W tej pozycji należy ograniczyć raportowanie jedynie do nabytych mechanizmów lekooporności (naturalna lekooporność nie spełnia kryterium czynnika alarmowego) w rozbiciu na 3 wskaźnikowe gatunki tych pałeczek: Escherichia coli, Klebsiella spp., Enterobacter spp. Dla każdego z w/w 3 gatunków drobnoustrojów należy podać wszystkie mechanizmy oporności na antybiotyki beta-laktamowe łącznie, z wyjątkiem szczególnego mechanizmu oporności tzw. KPC, który należy podać oddzielnie. W kolumnie nr 10 do wyliczenia wskaźnika lekooporności konieczne jest wskazanie badań mikrobiologicznych pochodzących z zakażeń objawowych i wyliczenie według wzoru podanego pod tabelą w formularzu. Do wyliczenia tego wskaźnika konieczna jest dodatkowa informacja w postaci liczby pacjentów z zakażeniem objawowym wywołanych czynnikiem biologicznym określonego gatunku, nie wykazującym określonego w raporcie mechanizmu lekooporności. Optymalne jest, aby było to potwierdzone na podstawie indywidualnej analizy każdego przypadku, jednak w sytuacji dużej liczby badań może to być zbyt czasochłonne, dlatego możliwe jest zastosowanie procedury uproszczonej, polegającej na przyjęciu wykazu materiałów uznanych za istotne kliniczne i podstawieniu do w/w wzoru liczby pacjentów, od których wyizolowano z w/w materiału drobnoustrój podany w kolumnie nr 7. Zgodnie z aktualną wiedzą, za materiały istotne klinicznie uznaje się: materiał z kanału szyjki macicy od pacjentki z zakażeniem narządu rodnego kał od chorego z biegunką infekcyjną, krew od pacjenta z zakażeniem inwazyjnym, jałowe płyny z jam ciała (mózgowo-rdzeniowy, otrzewnowy, stawowy, opłucnowy) od pacjenta z zakażeniem inwazyjnym, materiał ze świeżo zakażonej rany (z wyłączeniem materiału m.in. z odleżyn, owrzodzeń, oparzeń pobieranego jako powierzchowny wymaz), aspirat tchawiczy lub materiał bronchoskopowy od chorego z zapaleniem płuc, mocz od chorego z zakażeniem układu moczowego materiał śródoperacyjny od pacjenta z zakażeniem w obrębie operowanego narządu/okolicy. Praktycznym problemem występującym w zakresie obliczania wskaźnika lekooporności w kolumnie nr 10 jest niewielka liczba pacjentów. Jeśli łączna liczba pacjentów z zakażeniem wywołanym określonym gatunkiem drobnoustroju jest niższa niż 30, to ze statystycznego punktu widzenia, podawanie wskaźnika procentowego może być obarczone dużym błędem (optymalna liczba pacjentów dla każdego gatunku drobnoustroju wymienionego w kolumnie nr 7 raportu wynosi 100 lub więcej pacjentów). Dlatego w przypadkach, gdy łączna liczba pacjentów z zakażeniem wywołanym czynnikiem alarmowym danego gatunku jest niższa niż 30, nie należy wyliczać wskaźnika, a w tabeli wstawić oznaczenie „x” wyjaśniając pod tabelą, że liczebność szczepów jest zbyt mała aby wyliczyć w/w wskaźnik.
