IV. Rozważania z Benedyktem XVI

Rozważania różańcowe: Część IV Tajemnice Chwalebne
na podstawie Orędzie Benedykta XVI na Światowy Dzień Misyjny 2009 –
«W jego świetle będą chodziły narody» (Ap 21, 24)
Wstęp
Rozważamy tajemnice chwalebne różańca świętego. Przemierzając drogi świat z różańcem w
ręku, chcemy ogarnąć swą modlitwą wszystkie narody, aby oświecone blaskiem Chrystusa
Zmartwychwstałego, zdążały do Boga i „w Nim znalazły swą pełną realizację i spełnienie”.
Celem misji Kościoła jest przekazywanie światu światła Ewangelii, niech więc nasza wspólna
modlitwa będzie włączeniem w misterium zbawcze Jezusa wszystkich ludzi, wsparciem dla
misjonarzy i wszystkich współpracowników misji.
Tajemnica I – Zmartwychwstanie Pana Jezusa
„Nowy początek zainaugurowało zmartwychwstanie i wywyższenie Chrystusa, który wszystko
przyciąga do siebie, odnawia i daje udział w wiecznej radości Bożej. Przyszłość nowego
stworzenia już jaśnieje w naszym świecie i mimo sprzeciwów i cierpień rozpala nadzieję na
nowe życie.” (1)
O świcie pierwszego dnia tygodnia Maria Magdalena i druga Maria przyszły do grobu, aby
namaścić pogrzebane ciało, lecz nie znalazły Pana. Nagle ukazał im się Anioł, który przemówił
do nich słowami: „Wy się nie bójcie! Gdyż wiem, że szukacie Jezusa Ukrzyżowanego. Nie ma
Go tu bo zmartwychwstał, jak powiedział” (Mt 28, 5-6). Gdy kobiety odchodziły od grobu z
bojaźnią i wielką radością, sam Jezus Zmartwychwstały stanął przed nimi, pozdrowił je i rzekł
do nich: „Nie bójcie się, idźcie i oznajmijcie moim braciom: niech idą do Galilei, tam Mnie
zobaczą” (Mt 28, 10).
Apostołowie udali się więc do Galilei, jak Jezus im polecił. Tam Zmartwychwstały Chrystus
podszedł do nich i rozesłał ich na cały świat, aby szli i nauczali wszystkie narody, udzielając
im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Nieprzerwanie od dwóch tysięcy lat Kościół
na mocy otrzymanego mandatu misyjnego, kontynuuje misję Chrystusa. Panie Jezu, który wraz
ze swym Kościołem kroczysz po misyjnych szlakach, bądź dla niego światłem i mocą, aby
skutecznie gromadził wszystkie narody w jeden lud Boży.
Tajemnica II – Wniebowstąpienie Pana Jezusa
„Kościół powszechny, nie mający granic i barier, czuje się odpowiedzialny za głoszenie
Ewangelii wszystkim ludziom (por. Evangelii nuntiandi, 53). On to, będąc z powołania
zarodkiem nadziei, winien kontynuować posługę Chrystusa w świecie. Miarą jego misji i
posługi nie są potrzeby materialne czy też duchowe, które ograniczają się do życia ziemskiego,
ale transcendentne zbawienie, które urzeczywistnia się w Królestwie Bożym (por. Evangelii
nuntiandi, 27)”. (2)
Jezus po swym Zmartwychwstaniu przez czterdzieści dni ukazywał się swoim uczniom
umacniając ich w wierze. Następnie został wzięty do nieba, gdzie zasiadł po prawicy Boga.
1
Jego uczniowie natomiast rozeszli się na cały świat „i głosili Ewangelię wszędzie, a Pan
współdziałał z nimi i potwierdzał naukę znakami, które jej towarzyszyły” (Mk 16, 19).
Wniebowstąpienie Pana Jezusa ukazuje właściwą perspektywę naszych ziemskich zmagań,
które są uobecnianiem Królestwa Bożego już obecnego między nami, a którego pełnia będzie
w niebie. Dlatego ewangelizacja świata dokonywana w imię Jezusa dąży do zapewnienia
integralnego rozwoju człowieka, uwzględniając jego potrzeby zarówno duchowe, jak i
materialne, z ukierunkowaniem na osiągnięcie zbawienia wiecznego. Panie Jezu, który
pragniesz dla nas nieba, pokrzepiaj utrudzonych misjonarzy potrzebnymi siłami i
nadprzyrodzoną nadzieją, która ma swe źródło w Bogu.
Tajemnica III – Zesłanie Ducha Świętego
„Rozmach misyjny był zawsze oznaką żywotności naszych Kościołów (por. RMis 2).
Konieczne jest wszakże przypomnienie, że ewangelizacja jest dziełem Ducha i że zanim stanie
się działaniem, jest świadectwem i rozprzestrzenianiem światła Chrystusa (por. RMis 26) przez
Kościół lokalny, który posyła swoich misjonarzy i misjonarki, by działać poza swoimi
granicami” (5).
W dniu Pięćdziesiątnicy, gdy Apostołowie przebywali razem, usłyszeli szum z nieba i
uderzenie jakby gwałtownego wichru, który napełnił cały dom. Ujrzeli także języki jakby z
ognia, które się rozdzieliły i na każdym z nich spoczął jeden. Wówczas „zostali napełnieni
Duchem Świętym i zaczęli mówić obcymi językami” (Dz 2, 4) tak, że wszyscy przebywający
w Jerozolimie, mogli ich zrozumieć. Św. Piotr jako głowa Kościoła po raz pierwszy wystąpił i
odważnie przemówił do wszystkich zgromadzonych ogłaszając im tajemnicę dzieła zbawienia
dokonanego przez Jezusa Chrystusa.
Duch Święty kieruje misją Kościoła wspomagając pracę misjonarzy i otwierając serca
słuchaczy na światło Ewangelii. Nikt też nie może powiedzieć bez pomocy Ducha Świętego:
„Panem jest Jezus” (1 Kor 12, 3). Należy nieustannie prosić Ducha Świętego, aby wzbudzał w
Kościele coraz większą pasję szerzenia Królestwa Bożego, aby wszystkie narody poznały
światło Ewangelii. Panie Jezu, który dałeś nam swego Ducha, aby nas prowadził drogami misji,
otwieraj nieustannie nasze serca i umysły na Jego natchnienia i uczyń z nas odważnych
świadków wiary.
Tajemnica IV – Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny
„…nakaz głoszenia Ewangelii wszystkim ludziom jest pierwszorzędnym (...) posłannictwem
Kościoła» (EN 14), a ze względu na rozległe i głębokie przemiany we współczesnym
społeczeństwie nakaz ten i posłannictwo stają się jeszcze bardziej naglące. W grę wchodzi
bowiem wieczne zbawienie osób, będące celem i spełnieniem historii ludzkiej i całego świata”
(3).
Jezus głosząc na ziemi prawdę Ewangelii nauczał, że w domu Jego Ojca jest mieszkań wiele.
„Gdyby tak nie było, to bym wam powiedział. Idę przecież przygotować wam miejsce” (J 14,
2). Maryja była pierwszą i najdoskonalsza Uczennicą swego Syna, w sposób wyjątkowy
zasługującą na niebo. Dlatego Kościół katolicki od początku wyrażał wiarę, że Maryja z ciałem
i duszą została wzięta do nieba. W poł. XX wieku (1950 r.) papież Piusa XII ogłosił dogmat,
2
że Maryja po zakończeniu swojego ziemskiego życia została z ciałem i duszą wzięta do
wiecznej chwały.
Maryja, która obecna była w misji Syna, teraz z nieba nadal towarzyszy swym dzieciom, które
podejmują trud głoszenia światu Dobrej Nowiny. Przekaz Orędzia Ewangelii, który musi
uwzględnić wiele naglących zmian społecznych, w swej istocie pozostaje jednak niezmienny,
gdyż zawsze będzie dotyczył wiecznego zbawienia człowieka. Misje chociaż są bardzo głęboko
włączone w ten świat, dotyczą jednakże wiecznego szczęścia człowieka i jego powołania do
świętości. Panie Jezu, który pragnąłeś, by Twoja Matka przebywała z Tobą w niebie, daj nam
pragnienie nieba i świętości życia.
Tajemnica V – Ukoronowanie Najświętszej Maryi Panny na Królową nieba i ziemi
„Niech nas prowadzi w działalności misyjnej Maryja Dziewica, Gwiazda nowej ewangelizacji,
która wydała na świat Chrystusa, ustanowionego światłością dla narodów, aby niósł zbawienie
«aż po krańce ziemi» (Dz 13, 47)” (5).
W całym swoim życiu Maryja wiernie realizowała wolę Bożą współpracując w dziele
zbawienia. Św. Jan ukazuje nam w swej księdze apokaliptyczny obraz Niewiasty ukoronowanej
koroną z gwiazd: „Potem wielki znak ukazał się na niebie: Niewiasta obleczona w słońce i
księżyc pod Jej stopami, a na Jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu” (Ap 12, 1). Maryja staje
się Królową nieba i ziemi, ale Jej królowanie jest służbą, wyrażającą się w trosce o cały Kościół,
którego jest Matką.
Kościół obdarza Maryję różnymi tytułami, poprzez które lud Boży wzywa Jej wstawiennictwa.
Jest Ona Gwiazdą nowej ewangelizacji, Królową Męczenników, Matką Miłosierdzia… Maryja
zawsze przychodzi nam z pomocą, zwłaszcza w sytuacjach po ludzku bez wyjścia wstawia się
za nami u swego Syna. Ona również pragnie, by Chrystus, który jest światłością narodów, przez
wszystkich został przyjęty jako Pan i Zbawiciel. Panie Jezu, który sam dałeś przykład, że
królowanie jest służbą, wspomóż Twój Kościół, by na wzór Maryi, zawsze był wierny i
posłuszny.
s. Anna Miśkowiec FMM, PDM
3