052zał_ - Formularz PE_06 02 2012` FIN

Ministerstwo Gospodarki
Departament Energetyki
Konsultacje Społeczne projektu ustawy Prawo Energetyczne
ZGŁOSZENIE
Zainteresowania pracami nad projektem ustawy Prawo Energetyczne - Zmiany danych*
A. Oznaczenie podmiotu zainteresowanego pracami nad projektem
1. Nazwa / imię i nazwisko**
Polskie Towarzystwo Elektrociepłowni Zawodowych
2. Siedziba / miejsce zamieszkania**
Ul. Krucza 6/14, 00-950 Warszawa
3. Adres do korespondencji
Ul. Krucza 6/14, 00-950 Warszawa, skr. poczt. 441
4. Adres e-mail
[email protected]
B. Wskazanie osób uprawnionych do reprezentowania podmiotu wymienionego w części A
w pracach nad projektem
Lp.
1.
2.
3.
4.
5.
Imię i nazwisko
Marian Babiuch
Adres
Włodzimierz Kędziora
Jacek Piekacz
Janusz Ryk
Andrzej Schroeder
C. Opis postulowanego rozwiązania prawnego, ze wskazaniem interesu będącego przedmiotem
ochrony
Przedstawione poniżej szczegółowe zapisy wskazują na problemy i nieścisłości, które widzimy na
gruncie obecnych projektów ustaw, przedstawiają również rozwiązania, naszym zdaniem optymalne dla
rozwoju ciepłownictwa, elektroenergetyki w tym energetyki odnawialnej w Polsce.
D. Załączone dokumenty
1.
2.
Aktualny odpis z KRS
Kopia pełnomocnictwa p. Janusza Ryka
1
E. Niniejsze zgłoszenie dotyczy Uzupełnienia braków formalnych / Zmiany danych **
zgłoszenia dokonanego dnia ……………………………………………………………
(proszę podać z części F poprzedniego zgłoszenia)
F. Osoba składająca zgłoszenie
Imię i nazwisko:
Data
Janusz Ryk
6.02.2012 r.
Podpis
G. Klauzula odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań
Jestem świadomy odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia
……………………………
(podpis)
* Jeżeli zgłoszenie nie jest składane w trybie art. 7 ust. 6 ustawy z dnia 7 lipca 2005 r. o działalności
lobbingowej w procesie stanowienia prawa, treść: „— Zgłoszenie zmiany danych” skreśla się.
** Niepotrzebne skreślić.
Pouczenie:
1. Jeżeli zgłoszenie ma na celu uwzględnienie zmian zaistniałych po dacie wniesienia urzędowego
formularza zgłoszenia (art. 7 ust. 6 ustawy z dnia 7 lipca 2005 r. o działalności lobbingowej w procesie
stanowienia prawa) lub uzupełnienie braków formalnych poprzedniego zgłoszenia (§ 3 rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 22 sierpnia 2011 r. w sprawie zgłaszania zainteresowania pracami nad
projektami aktów normatywnych oraz projektami założeń projektów ustaw (Dz. U. Nr 181, poz. 1080)),
w nowym urzędowym formularzu zgłoszenia należy wypełnić wszystkie rubryki, powtarzając również
dane, które zachowały swoją aktualność.
2. Część B formularza wypełnia się w przypadku zgłoszenia dotyczącego jednostki organizacyjnej
oraz w sytuacji, gdy osoba fizyczna, która zgłasza zainteresowanie pracami nad projektem założeń
projektu ustawy lub projektem aktu normatywnego, nie będzie uczestniczyła osobiście w tych pracach.
3. W części D formularza, stosownie do okoliczności, uwzględnia się dokumenty, o których mowa w
art. 7 ust. 5 ustawy z dnia 7 lipca 2005 r. o działalności lobbingowej w procesie stanowienia prawa, a
także pełnomocnictwa do wniesienia zgłoszenia lub do reprezentowania podmiotu w pracach nad
projektem aktu normatywnego lub projektu założeń projektu ustawy.
4. Część E formularza wypełnia się w przypadku uzupełnienia braków formalnych lub zmiany danych
dotyczących wniesionego zgłoszenia.
2
Uwagi szczegółowe do projektu ustawy Prawo Energetyczne
Ogólna
Do projektu ustawy nie dołączono projektów rozporządzeń, które przesądzają o
prawach, obowiązkach i relacjach przedsiębiorstw energetycznych działających, lub
zainteresowanych działaniem, na rynku energii elektrycznej. Jest to niezgodne z
zasadami techniki tworzenia prawa.
Rozdział 1
Art. 1-6
1) Art. 2 pkt 38 – Definicja „paliwa”

Definicja jest niejasna, użyto w treści definicję słowa definiowanego.

Jednocześnie zwracamy uwagę, że paliwem mogą być również substancje
w postaci gazowej (np. gaz).
W związku z powyższym proponujemy następującą definicję "paliwa":
„38) paliwa – substancje paliwa stałe, i ciekłe lub gazowe będące nośnikami energii
chemicznej.”
Proponujemy zmianę definicji zgodnie z przedstawioną powyżej propozycją.
2) Art. 2 pkt 55 – Definicja „sprzedaży awaryjnej”
Zgodnie z proponowaną definicją sprzedaży awaryjnej takiej sprzedaży dokonuje
operator systemu dystrybucyjnego. W świetle takiej definicji pozostałe
postanowienia projektu ustawy, tj. m.in. art. 30 ust. 2 czy art. 31, nabierają nowego
znaczenia. Zgodnie z dotychczasowym brzemieniem Prawa energetycznego
interpretowano te zapisy jako obowiązki dla sprzedawcy „z urzędu”. Po
zaproponowanych zmianach obowiązki te są niejasno oznaczone. Dotyczyłyby
wszystkich sprzedawców energii elektrycznej, co prawdopodobnie nie było
celem ustawodawcy. Dodatkowo, sprzedaż awaryjna to działalność w ramach
obrotu energią elektryczną, zaś operator systemu dystrybucyjnego nie posiada i nie
może posiadać koncesji na obrót energią elektryczną z uwagi na obowiązek
unbundlingu.
Definicja oraz sama instytucja wymagają ponownej analizy oraz skorygowania
zapisu.
3) Art. 4 ust. 1 - Obowiązek
energii elektrycznej i ciepła
świadczenia usług przesyłania i dystrybucji
Obowiązek zapewnienia świadczenia usług przesyłania i dystrybucji energii
elektrycznej i ciepła powinien być zagwarantowany w sposób równoprawny nie
tylko odbiorcom oraz przedsiębiorstwom zajmującym się sprzedażą, przesyłaniem i
dystrybucją energii elektrycznej i ciepła, ale również wytwórcom.
Wprowadzenie równoprawnego traktowania wytwórców, z zastrzeżeniem pewnych
przywilejów przyznanych ustawą (np. obowiązek zapewnienia pierwszeństwa dla
przesyłania energii elektrycznej i ciepła z OZE i wysokosprawnej kogeneracji), jest
nieodłącznym warunkiem zapewnienia bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej
i ciepłą i zrównoważonego rozwoju systemu elektroenergetycznego i
ciepłowniczego.
W związku z powyższym proponujemy następujące brzmienie art. 4 ust. 1 ustawy:
"Art. 4. 1. Przedsiębiorstwo energetyczne wykonujące działalność gospodarczą w
zakresie przesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej lub przesyłania i dystrybucji
ciepła jest obowiązane zapewnić wszystkim wytwórcom, odbiorcom oraz
przedsiębiorstwom zajmującym się sprzedażą energii elektrycznej lub ciepła, na
zasadzie równoprawnego traktowania, świadczenie usług przesyłania lub
dystrybucji energii elektrycznej lub ciepła, na zasadach i w zakresie określonym w
ustawie.".
3
4) Art. 6 ust. 1 - Obowiązki operatora informacji pomiarowych
Obowiązek świadczenia usługi udostępnienia informacji pomiarowych przez
operatora tychże informacji powinien dotyczyć również wytwórców energii
elektrycznej, a nie tylko przedsiębiorstw obrotu i operatorów systemu.
Prosimy o doprecyzowanie zapisu poprzez nadanie przepisowi następującego
brzmienia:
"Art. 6 ust. 1. Operator informacji pomiarowych jest obowiązany zapewnić
przedsiębiorstwom energetycznym wykonującym działalność gospodarczą w
zakresie wytwarzania, obrotu energią elektryczną, oraz operatorom systemu
elektroenergetycznego, na zasadzie równoprawnego traktowania, świadczenie
usługi udostępniania informacji pomiarowych, na zasadach i w zakresie określonym
w ustawie; udostępnianie informacji pomiarowych odbywa się na podstawie umowy
o świadczenie tej usługi.".
Rozdział 2
Art. 7-26
5) Art. 13 ust. 2 - 4 – Wniosek o przyłączenie pozostawiony bez rozpatrzenia
Proponowane rozwiązanie pozwala operatorom sieci z łatwością zadeklarować, że
pewne odcinki sieci są przepełnione i żadne nowe źródło (szczególnie OZE) nie
może zostać przyłączone. Kompetencje Prezesa URE w tym zakresie pozostają
iluzoryczne. Zwracamy uwagę, że w ostatnim czasie proponowano wprowadzić do
obecnie obowiązującego Prawa energetycznego przepisy w tym zakresie, jednakże
odstąpiono od tego projektu w toku prac nad nowelizacją z uwagi na sprzeczność
takiego zapisu z Dyrektywą 2009/28/WE, która zobowiązuje Państwa Członkowskie
do wprowadzenia przepisów ułatwiających, a nie utrudniających, przyłączenie do
sieci źródeł odnawialnych.
Przepisy art. 13 ust. 2 - 4 powinny zostać wykreślone.
6) Art. 18 - Umowa o przyłączenie do sieci
Art. 17 ust. 2 przewiduje, że „w okresie ważności warunki przyłączenia stanowią
zobowiązanie przedsiębiorstwa energetycznego do zawarcia umowy o przyłączenie
do sieci”. Art. 18 określa natomiast minimalny zakres umowy o przyłączenie do
sieci. W tym zakresie istnieje obecnie stanowisko, reprezentowane przez jednego z
dużych OSD elektroenergetycznych, że zawarcia umowy o przyłączenie można
żądać jedynie, gdy źródło energii zostało już wybudowane. Należy jasno
przesądzić, że zawarcia umowy o przyłączenie można żądać już przed
rozpoczęciem budowy przyłączanego obiektu (zarówno domu mieszkalnego,
jak i źródła energii). W przeciwnym wypadku dojść może do zatrzymania
jakichkolwiek inwestycji, skoro inwestor nie będzie miał pewności, że budowany
przez niego obiekt zostanie przyłączony do sieci.
Proponujemy doprecyzowanie art. 18 pkt 1 poprzez wskazanie w umowie o
przyłączenie terminu realizacji obiektu przyłączanego, co rozstrzygnie
dotychczasowe wątpliwości prawne w tym zakresie i potwierdzi, że obiekt
przyłączany ma być wybudowany w przyszłości, po zawarciu umowy o przyłączenie.
Proponujemy następujące brzmienie przepisu:
"1) termin realizacji przyłączenia oraz obiektu, który ma zostać przyłączony;"
7) Art. 19 pkt 3 – Koszty przyłączenia
W art. 19 pkt 3, który dotyczy przyłączenia źródeł, jest odniesieniem do
rzeczywistych kosztów przyłączenia, ale nie ma w nim odniesienia do odcinków
sieci służących do przyłączenia jako podstawy obliczania opłaty przyłączeniowej.
Należy jasno stwierdzić, analogicznie jak w art. 19 pkt 2, że podmioty
przyłączane – tu wytwórcy – pokrywają koszty odcinków sieci służących do
przyłączania, nie zaś wysokie koszty przyłączenia (rozbudowy czy
4
przebudowy sieci, z której korzystają inni użytkownicy systemu).
Proponujemy następujące brzmienie tego punktu:
"3) za przyłączenie źródeł współpracujących z siecią oraz sieci przedsiębiorstw
energetycznych zajmujących się przesyłaniem lub dystrybucją energii elektrycznej
lub przesyłaniem i dystrybucją ciepła pobiera się opłatę ustaloną na podstawie
rzeczywistych nakładów inwestycyjnych poniesionych na realizację przyłączenia
budowę odcinków sieci służących do przyłączania tych źródeł, z wyłączeniem
odnawialnych źródeł energii o mocy elektrycznej zainstalowanej nie wyższej niż 5
MW oraz jednostek kogeneracji o mocy zainstalowanej poniżej 1 MW, za których
przyłączenie pobiera się połowę opłaty ustalonej na podstawie rzeczywistych
nakładów."
8) Art. 26 - Warunki dla źródeł ciepła przyłączanych do sieci ciepłowniczej

Wnosimy o wprowadzenie obowiązku dotrzymywania przez przyłączane do
sieci ciepłowniczej źródła ciepła wszystkich parametrów jakościowych sieci,
takich jak: temperatura zasilania, przepływ i ciśnienie w całym zakresie
pracy sieci, zarówno w sezonie letnim, jak też w szczycie zapotrzebowania
w sezonie grzewczym, co przyczyni się do poprawy stanu bezpieczeństwa
systemu ciepłowniczego.

Jednocześnie,
wprowadzenie
możliwości
zapewnienia
wymogu
bezpieczeństwa dostaw poprzez współpracę, na zasadach umownych, z
innymi źródłami ciepła, stworzy możliwości bezpiecznego przyłączania do
istniejących sieci nowych małych jednostek, w tym wykorzystujących paliwa
odnawialne lub odpady komunalne.

Powyższe zmiany zapewnią odpowiedni poziom rozwoju i bezpieczeństwa
systemów ciepłowniczych przy jednoczesnym zachowaniu jednakowych
warunków odpowiedzialności za poziom bezpieczeństwa systemu ze strony
istniejących i nowych jednostek wytwórczych.
Proponujemy wprowadzenie w art. 26 na końcu nowych ustępów w następującym
brzmieniu:
"5. Jednostka wytwórcza przyłączana do sieci ciepłowniczej musi posiadać
możliwość zapewnienia parametrów dostaw ciepła zgodnych z tabelą regulacyjną
dla wszystkich warunków pracy systemu ciepłowniczego, do którego ma zostać
przyłączona, w tym dla obciążenia szczytowego.
4. Przedsiębiorstwo energetyczne wykonujące działalność gospodarczą w zakresie
przesyłania i dystrybucji ciepła może przyłączyć do sieci ciepłowniczej jednostkę
wytwórczą nie spełniającą warunku, o którym mowa w ust. 5, jeżeli istnieją
techniczne możliwości zapewnienia odpowiednich parametrów dostawy ciepła w
systemie ciepłowniczym w drodze umowy z innym źródłem ciepła przyłączonym do
tej sieci ciepłowniczej.".
5
Art. 27-37
9) Art. 27 ust. 1 pkt. 1 oraz art. 28 pkt 2 – Postanowienia umowne
Zgodnie z obecnym brzmieniem Prawa energetycznego zarówno w umowie
sprzedaży, jak i w umowie świadczenia usług przesyłania lub dystrybucji (lub
umowie
kompleksowej),
należy
wskazać
ilość
sprzedawanej,
przesyłanej/dostarczanej energii elektrycznej lub ciepła. Praktyka wskazuje, że
dokładne określenie takiej ilości energii lub ciepła jest nieomal niemożliwe. Dlatego
też przepisy te powinny zobowiązywać strony umów, o których mowa w ww.
przepisach, do wskazywania w umowach ilości energii lub ciepła lub „sposobu
określenia
ilości
energii
lub
ciepła”,
która
ma
zostać
sprzedana/przesłana/dostarczona.
W związku z powyższym proponujemy następujące brzmienie art. 27 ust. 1 pkt 1
ustawy:
"1) miejsce dostarczania energii elektrycznej lub ciepła do odbiorcy oraz ilość
dostarczanej energii elektrycznej lub ciepła w podziale na okresy umowne albo
sposób określania ilości dostarczanej energii elektrycznej lub ciepła;"
oraz następujące brzmienie art. 28 pkt 2:
"2) ilość przesyłanej energii elektrycznej lub ciepła w podziale na okresy umowne
albo sposób określania ilości przesyłanej energii elektrycznej lub ciepła;"
10)
Art. 28 pkt 9 – Kwestie zabezpieczeń finansowych w umowie
Należy wykreślić pojęcie „kwestie zabezpieczeń finansowych” jako elementu
umowy. Pojęcie to budzi wątpliwości interpretacyjne, a nadto może być
rozumiane jako obligatoryjny warunek każdej umowy, nawet zawieranej z
gospodarstwem domowym. W rzeczywistości jest stosowany zazwyczaj tylko w
określonych sytuacjach i tylko przez niektóre podmioty (głównie OSP). Naszym
zdaniem kwestię tą należy zostawić do uznania stron zawierających umowę, a nie
wprowadzać na gruncie ustawy obowiązek uregulowania kwestii zabezpieczeń
finansowych w umowie.
Proponujemy wykreślić "kwestie zabezpieczeń finansowych" z brzmienia przepisu i
nadać mu następujące brzmienie:
"9) odpowiedzialność stron za niedotrzymanie warunków umowy oraz okres
obowiązywania umowy i warunki jej rozwiązania, w tym kwestie zabezpieczeń
finansowych.".
11)
Art. 36 – Prawo wyboru dostawcy
Aktualnie obowiązujące Prawo energetyczne zapewnia prawo wyboru dostawcy
zarówno energii elektrycznej, jak również ciepła. Proponowane brzmienie art. 36
projektu ustawy ogranicza zasadę TPA wyłącznie do energii elektrycznej, pomijając
prawo wyboru dostawcy ciepła. Brak takiego zapisu ogranicza rozwój konkurencji
na lokalnych rynkach ciepła. Należy dodać również postanowienia dotyczące
prawa odbiorcy ciepła do zakupu ciepła od wybranego przez siebie
sprzedawcy. Brak jest przesłanek eliminowania zasady TPA z rynku ciepła.
Proponujemy następujące brzmienie art. 36 ustawy:
"Art. 36. 1. Odbiorca energii elektrycznej lub ciepła ma prawo zakupu energii
elektrycznej lub ciepła od wybranego przez siebie sprzedawcy.
2. Przedsiębiorstwo energetyczne wykonujące działalność gospodarczą w zakresie
przesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej lub ciepła, stosując obiektywne i
przejrzyste zasady zapewniające równe traktowanie użytkowników systemu,
umożliwia odbiorcy energii elektrycznej lub ciepła przyłączonemu do jego sieci,
zmianę sprzedawcy, na warunkach i w trybie określonym w przepisach wydanych
6
na podstawie art. 51 i art. 52".
Art. 42 – Obowiązki odbiorcy wrażliwego
12)
Ustawa nie nakłada na odbiorcę wrażliwego obowiązku niezwłocznego
poinformowania przedsiębiorstwa energetycznego o utracie statusu odbiorcy
wrażliwego. Fakt, czy dany odbiorca posiada status odbiorcy wrażliwego,
determinuje, czy przedsiębiorstwo energetyczne zobowiązane jest pomniejszać
kwotę należną do zapłaty za energię elektryczną przez takiego odbiorcę.
Prosimy o wprowadzenie odpowiednich przepisów.
Art. 38-48
Art. 46 ust. 1 – Wstrzymywanie dostaw
13)

Obecny przepis nie stanowi zmiany dotychczas obowiązujących zapisów
Prawa energetycznego w tym przedmiocie. Tymczasem przepisy
obowiązującego Prawa energetycznego rodziły duże wątpliwości
interpretacyjne. Z tego względu należy jasno zaznaczyć, że wstrzymanie
dostarczania energii elektrycznej lub ciepła jest możliwe w przypadku
spełnienia się jednej z wymienionych w art. 46 ust. 1 pkt 1 przesłanek
(alternatywnie), a nie łącznego spełnienia się tychże przesłanek.

Treść pkt 2 tego przepisu jest sprzeczna z pierwszą częścią tego przepisu.
Na początku przepisu stanowi się, że przedsiębiorstwo ma prawo
wstrzymać dostarczanie energii elektrycznej lub ciepła, zaś w pkt 2
zobowiązuje się przedsiębiorstwo energetyczne do powiadomienia odbiorcy
o zamiarze wypowiedzenia umowy. Naszym zdaniem, skoro uprawnienie
przedsiębiorstwa energetycznego jest wstrzymać dostarczanie, to
przedsiębiorca ten powinien powiadomić odbiorcę o zamiarze wstrzymania
dostarczania, a nie - o zamiarze wypowiedzenia umowy. Bezcelowe jest
zamieszczenie zapisów nakazujących przedsiębiorstwu energetycznemu
informowanie odbiorcy o zamiarze wypowiadania umowy, jak również
dokonywanie takich wypowiedzeń w sytuacji, gdy odbiorca zwleka z zapłatą
za pobraną energię elektryczną lub ciepło. W przypadku uiszczenia przez
odbiorcę wszystkich bieżących i zaległych należności umowa taka będzie
musiała zostać zawarta ponownie. Należy zamienić w pkt 2 obowiązek
informowania odbiorcy o zamiarze wypowiedzenia umowy na
obowiązek poinformowania odbiorcy o zamiarze wstrzymania
dostarczania energii elektrycznej lub ciepła.
Proponujemy następujące brzmienie art. 46 ust. 1:
"Art. 46. 1 Przedsiębiorstwo energetyczne wykonujące działalność gospodarczą w
zakresie przysłania lub dystrybucji energii elektrycznej albo przesyłania i dystrybucji
ciepła może wstrzymać dostarczanie energii elektrycznej lub ciepła, jeżeli:
1) w wyniku przeprowadzonej kontroli, o której mowa w art. 45 ust. 1, stwierdzono,
że:
a) instalacja znajdująca się u odbiorcy stwarza bezpośrednie zagrożenie dla życia,
zdrowia lub środowiska, lub
b) nastąpił nielegalny pobór energii elektrycznej lub ciepła; lub
2) odbiorca zwleka z zapłatą za pobraną energię elektryczną lub ciepło albo
świadczone usługi co najmniej miesiąc po upływie płatności, pomimo uprzedniego
powiadomienia na piśmie o zamiarze wypowiedzenia umowy wstrzymania
dostarczania energii elektrycznej lub ciepła i wyznaczenia dodatkowego,
dwutygodniowego terminu do zapłaty zaległych i bieżących należności, z
zastrzeżeniem art. 48 ust. 2.".
7
14)
Art. 46 ust. 2 – Koszt wznowienia dostaw
Sugeruje się, aby przepis jednoznacznie wskazywał, iż koszt wznowienia
dostarczania energii elektrycznej lub ciepła w przedmiotowym przypadku
ponosi odbiorca, po którego stronie wystąpiły przyczyny wstrzymania dostarczania
energii. Nie jest zasadne, aby koszty te ponosiły przedsiębiorstwa energetyczne,
skoro do wstrzymania dostarczania doszło z winy odbiorcy. Nadmienić należy, że
najczęściej sytuacje te dotyczą odbiorców notoryjnie nie płacących za dostarczaną
energię elektryczną lub ciepło, więc przerzucanie kosztów wznowienia dostaw na
przedsiębiorstwo energetyczne jest nieuzasadnione.
Proponujemy następujące brzmienie tego przepisu:
"2. Przedsiębiorstwo energetyczne jest obowiązane niezwłocznie wznowić, na koszt
odbiorcy, dostarczanie energii elektrycznej lub ciepła, wstrzymanego z powodów, o
których mowa w ust. 1, jeżeli ustaną przyczyny uzasadniające wstrzymanie ich
dostarczania".
15)
Art. 47 ust. 1 i 2 – Wstrzymywanie dostaw w przypadku złożenia skargi
Przepisy zakazujące wstrzymania dostaw energii elektrycznej i ciepła przez
przedsiębiorstwo w razie złożenia przez odbiorcę skargi lub wniosku o rozpatrzenie
sprawy przez Prezesa URE są niejasne i znacznie ograniczają swobodę
działalności gospodarczej. Nie jest wiadomo, o jaką skargę chodzi, do kogo miałaby
ona być składana. Dodatkowo, przepisy nie przewidują, w jakim terminie mogłaby
taka skarga złożona przez odbiorcę, jak długo więc przedsiębiorstwo miałoby
czekać na decyzję odbiorcy w zakresie złożenia skargi. Nie jest jasne, co w sytuacji,
gdy przedsiębiorstwo wstrzyma dostarczanie, zaś odbiorca dopiero później złoży
skargę. Należy też zauważyć, że przepis w brzmieniu proponowanym może
posłużyć odbiorcom, którzy notorycznie nie regulują swoich zobowiązań wobec
przedsiębiorstw energetycznych, jako doskonała podstawa do nieregulowania
rachunków bez konsekwencji, skoro odbiorca ten - złożeniem skargi - skutecznie
będzie mógł zablokować możliwość wstrzymania mu dostarczania energii
elektrycznej lub ciepła na co najmniej kilka miesięcy.
Proponujemy wykreślenie tego przepisu.
8
Art. 49-57
Art. 48 – Przedpłatowy układ pomiarowo-rozliczeniowy
16)

Przepis ten wskazuje przesłanki dla zainstalowania u odbiorcy
przedpłatowego
układu
pomiarowo-rozliczeniowego.
Sugerujemy
doprecyzowanie, że licznik przedpłatowy może być zainstalowany w
przypadku zaistnienia każdej z przesłanek wskazanych w ust. 1 pkt 1-3
art. 48, a nie - jak czasami jest interpretowane - w przypadku łącznego
zaistnienia przesłanek określonych w tym przepisie.

Proponujemy również uregulowanie bardzo często spotykanego w
praktyce mechanizmu przedpłat, służącego do rozliczeń pomiędzy
przedsiębiorstwem energetycznym a dużymi odbiorcami jako
zabezpieczenia
należytego
wykonania
umowy
przez
kupującego/korzystającego ze świadczonych usług przesyłania lub
dystrybucji energii elektrycznej lub ciepła. Często mechanizm przedpłat jest
stosowany zamiast tzw. przedpłatowego układu pomiarowo rozliczeniowego (np. w sytuacjach braku możliwości zainstalowania takiego
układu) i w rzeczywistości spełnia te same funkcje, co taki przedpłatowy
układ.
W związku z powyższym proponujemy następujące brzmienie art. 48:
" Art. 48. 1 Przedsiębiorstwo energetyczne może zainstalować przedpłatowy układ
pomiarowo - rozliczeniowy służący do rozliczeń za dostarczoną energię elektryczną
lub ciepło albo zażądać od odbiorcy dokonywania przedpłat na poczet należności za
dostarczaną elektryczną lub ciepło, jeżeli odbiorca:
1) co najmniej dwukrotnie w ciągu kolejnych 12 miesięcy zwlekał z zapłatą za
pobraną energię elektryczną lub ciepło albo świadczone usługi przez okres co
najmniej jednego miesiąca; lub
2) nie ma tytułu prawnego do nieruchomości, obiektu lub lokalu, do jest którego
dostarczana energia elektryczna lub ciepło; lub
3) użytkuje nieruchomość, obiekt lub lokal w sposób uniemożliwiający cykliczne
sprawdzanie stanu układu pomiarowo - rozliczeniowego.
2. Przedsiębiorstwo energetyczne instaluje przedpłatowy układ pomiarowo rozliczeniowy, o którym mowa w ust. 1, lub ma prawo żądania dokonywania
przedpłat, o których mowa w ust. 1, jeżeli odbiorca wrażliwy, korzystający z prawa
do pomniejszenia należności za dostarczoną energię elektryczną o ryczałt, zwleka z
zapłatą za pobraną energię elektryczną albo świadczone usługi, co najmniej miesiąc
po
upływie
terminu
płatności,
pomimo
wyznaczenia
dodatkowego,
dwutygodniowego terminu do zapłaty zaległych i bieżących należności.
3. Koszty zainstalowania układu pomiarowo-rozliczeniowego, o którym mowa w ust.
1 lub 2, ponosi przedsiębiorstwo energetyczne.
4. Funkcję przedpłatowego układu pomiarowo-rozliczeniowego, o którym mowa w
ust. 1, może pełnić licznik inteligentny.
5. W przypadku braku zgody odbiorcy na zainstalowanie układu pomiaroworozliczeniowego lub stosowanie przedpłat, o których mowa w ust. 1,
przedsiębiorstwo energetyczne może wstrzymać dostarczanie energii elektrycznej
lub ciepła.
17)
Art. 49 ust. 2 – Postanowienie o kontynuowaniu dostaw do czasu
rozstrzygnięcia sporu

Nie usunięto szeregu wątpliwości, które ten przepis rodzi w praktyce na
gruncie obecnego Prawa energetycznego. Należy uregulować w
szczególności kwestię, jak długo obowiązywać ma postanowienie
wydane na podstawie art. 49 ust. 2., czy do czasu wydania decyzji
przez Prezesa URE, czy do czasu uprawomocnienia się decyzji, czyli
9
często - przez kolejnych kilka lat - do uprawomocnienia się wyroku
sądu II instancji rozstrzygającego sprawę z odwołania od decyzji
Prezesa URE.

W celu uniknięcia wątpliwości, które istnieją w oparciu o dotychczasowe
brzmienie art. 8 ust. 2 Prawa energetycznego, należy jednoznacznie
zaznaczyć w brzmieniu przepisu, że obowiązek kontynuowania dostaw
istnieje tylko wtedy, gdy odbiorca na bieżąco reguluje swoje
zobowiązania za dostarczaną energię elektryczną lub ciepło.
Proponujemy następujące brzmienie przepisu:
"2. W sprawach spornych dotyczących odmowy zawarcia umowy sprzedaży, umowy
o świadczenie usług przesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej lub ciepła oraz
umowy kompleksowej, Prezes URE może wydać, na wniosek jednej ze stron,
postanowienie, w którym określa warunki podjęcia bądź kontynuowania
dostarczania energii elektrycznej lub ciepła do czasu ostatecznego rozstrzygnięcia
sporu wydania decyzji przez Prezesa URE. Przedsiębiorstwo energetyczne
dostarczające energię elektryczną lub ciepło na podstawie tego porozumienia
uprawnione jest do wstrzymania dostarczania energii elektrycznej lub ciepła w
przypadkach, o których mowa w art. 46 ust. 1."
18)
Art. 50 - Funkcjonowanie systemu ciepłowniczego
Proponujemy wprowadzenie do ustawy ogólnych ram funkcjonowania wytwórców
ciepła w warunkach konkurencji rynku ciepła. Ze względu na fakt, że sposób
dysponowania mocą konkurencyjnych jednostek wytwórczych przez dystrybutora
ciepła wpływa na ich wyniki ekonomiczne, a także możliwości odtworzenia i rozwoju
majątku produkcyjnego, niezbędne jest wprowadzenie wymogu równego
traktowania wszystkich wytwórców działających na danym rynku ciepła. Brak
takiego nakazu może powodować nieuzasadnione pogorszenie sytuacji
ekonomicznej przedsiębiorstwa energetycznego, co może - poprzez ograniczenie
jego możliwości remontowych i inwestycyjnych - ostatecznie doprowadzić do
pogorszenia stanu bezpieczeństwa dostaw ciepła.
W związku z powyższym prosimy o wprowadzenie w art. 50 jako ust. 2
(dotychczasowe brzmienie przepisu należałoby ująć jako ust. 1) w następującym
brzmieniu:
"2. Z zastrzeżeniem art. 90 ust. 2, przedsiębiorstwo energetyczne wykonujące
działalność gospodarczą w zakresie przesyłania i dystrybucji ciepła, prowadzi ruch
źródeł ciepła przyłączonych do systemu ciepłowniczego w sposób zapewniający
równe warunki prowadzenia działalności przez przedsiębiorstwa energetyczne
prowadzące działalność w zakresie wytwarzania ciepła i wywiązania się z realizacji
zgłoszonych umów sprzedaży ciepła na warunkach określonych w przepisach
wydanych na podstawie art. 52.".
19)
Art. 52 ciepłowniczego
Szczegółowy
zakres
rozporządzenia
systemowego
W celu uszczegółowienia obowiązku zapewnienia równoprawnego traktowania
wytwórców ciepła przyłączonych do tej samej sieci ciepłowniczej, będących
często konkurentami na danym rynku ciepła (zob. propozycja w pkt [18]),
proponujemy rozszerzenie zakresu rozporządzenia systemowego. Rozporządzenie
takie stanowiłoby pewnego rodzaju instrukcję ruchu sieci ciepłowniczej, czy wręcz
kodeks dobrych praktyk w ciepłownictwie.
Proponujemy następujące brzmienie art. 52:
"Art. 52. 1. Minister właściwy do spraw gospodarki określi, w drodze
rozporządzenia, szczegółowe warunki funkcjonowania systemów ciepłowniczych,
biorąc pod uwagę: bezpieczeństwo i niezawodne funkcjonowanie tych systemów,
10
równoprawne traktowanie odbiorców ciepła i wytwórców ciepła przyłączonych do
tego samego systemu ciepłowniczego, wymagania w zakresie ochrony środowiska
oraz budowy i eksploatacji urządzeń, instalacji i sieci określone w przepisach
odrębnych.
2. Rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1, określa w szczególności:
1) kryteria podziału na grupy podmiotów ubiegających się o przyłączenie do sieci;
2) warunki świadczenia usług przesyłania i dystrybucji ciepła, prowadzenia ruchu
sieciowego i eksploatacji sieci;
3) sposób prowadzenia obrotu ciepłem;
4) warunki świadczenia usług przesyłania i dystrybucji ciepła, prowadzenia ruchu
sieciowego i eksploatacji sieci;
5) sposób określania podziału obciążeń pomiędzy jednostki wytwórcze przyłączone
do systemu ciepłowniczego;
5)6) zakres i sposób przekazywania informacji między przedsiębiorstwami
energetycznymi oraz między przedsiębiorstwami energetycznymi a odbiorcami;
6) parametry jakościowe nośnika ciepła i standardy jakościowe obsługi odbiorców;
7) sposób załatwiania reklamacji.".
20)
Art. 56 ust. 1 – Informowanie o zawartych umowach sprzedaży energii
elektrycznej
Zapisy art. 56 ust. 1 nakładają na wytwórców energii elektrycznej, którzy rozwiązali
KDT, obowiązek raportowania o sprzedanej energii w ciągu 7 dni od zawarcia
transakcji. Z praktycznych powodów okres 7 dni jest zbyt krótki. Proponujemy
wydłużenie tego okresu do 30 dni.
Proponujemy następujące brzmienie przepisu:
"1. Przedsiębiorstwa energetyczne, o których mowa w art. 54 ust. 1, przekazują
Prezesowi URE informacje o zawartych umowach, na podstawie których sprzedają
wytworzoną energię elektryczną na zasadach innych, niż określone w art. 54, w
ciągu 7 30 dni od dnia ich zawarcia. W informacji należy wskazać strony umowy,
ilość i cenę energii elektrycznej oraz okres, na jaki umowa została zawarta.".
21)
Art. 56 ust. 3 - Sprawozdanie z realizacji obowiązku publicznej
sprzedaży
Błędnie podane odniesienie do art. 49. Prawdopodobnie w tym miejscu powinno
znaleźć się odniesienie do art. 54.
Proponujemy dokonać odpowiedniej korekty.
Rozdział 3
Art. 58-70
22)
Art. 59 ust. 1 pkt 5 - Warunki uzyskania koncesji
Wprowadzono niezrozumiały warunek uzyskania koncesji w pkt 5 tego
przepisu, tj. "uzyskanie decyzji zabudowy i zagospodarowania terenu w rozumieniu
przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym". Koncesja jest
wydawana już po wybudowaniu obiektu, który służyć ma prowadzeniu działalności
gospodarczej w zakresie objętym koncesją, więc jakakolwiek decyzja uzyskiwana
przed budową tego obiektu, jest całkowicie bezzasadna, skoro obiekt został oddany
do użytku.
Proponujemy wykreślić pkt 5 z art. 59 ust. 1.
11
23)
Art. 59 ust. 3 - Warunki uzyskania koncesji
Błąd w numeracji – brak ust. 2. Ust. 3 winien mieć numer 2.
Proponujemy dokonać odpowiedniej zmiany numeracji.
24)
Art. 65 ust. 1 - Uprawnienie do zmiany koncesji
Błędnie oznaczona jednostka redakcyjna – przepis nie ma kolejnych ustępów.
Proponujemy wykreślić oznaczenie ust. 1.
Art. 66 ust. 3 - Uprawnienie do cofnięcia koncesji
25)
Zgodnie z proponowanym przepisem Prezes URE mógłby cofnąć koncesję w
przypadku podziału lub łączenia przedsiębiorstwa energetycznego z innymi
podmiotami. O ile zrozumiałe jest, że działalność w zakresie energetyki jest
reglamentowana, a przez to nie może każdy prowadzić takiej działalności, to
przyznanie Prezesowi URE aż tak szerokiego uprawnienia do decydowania o
tym, bez jakichkolwiek warunków, komu odebrać koncesję, jest zbyt daleko
idące. Naszym zdaniem Prezes URE mógłby cofnąć koncesję w przypadku
podziału lub łączenia przedsiębiorstwa energetycznego jedynie w przypadku, gdyby
nowo utworzony podmiot, na który przeszłaby koncesja, nie spełniał warunków do
uzyskania koncesji, gdyby złożył taki wniosek.
Proponujemy doprecyzowanie przepisu poprzez nadanie mu następującego
brzmienia:
"3. Prezes URE może cofnąć koncesję albo zmienić jej zakres w przypadku:
1) określonym w art. 58 ust. 3 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności
gospodarczej lub
2) podziału przedsiębiorstwa energetycznego lub jego łączenia z innymi
podmiotami, jeżeli podmiot, który w wyniku podziału lub łączenia ma wykonywać
działalność
gospodarczą
objętą
koncesją
udzieloną
dotychczasowemu
przedsiębiorstwu energetycznemu, nie spełnia warunków, o których mowa w art.
59".
Rozdział 4
Art. 71-81
Art. 72 ust. 3 - Przesłanki do udzielenia certyfikatu niezależności
26)
Określona w tym przepisie przesłanka, że Prezes URE bierze pod uwagę m.in.
okres obowiązywania koncesji jest sprzeczny z art. 62, zgodnie z którym koncesja
udzielana jest na czas nieokreślony.
Prosimy o odpowiednią korektę.
Art. 82-97
27)
Art. 83 - Jednostki rezerwy interwencyjnej

Rolą OSP zgodnie z Prawem energetycznym jest przesyłanie i dystrybucja
energii elektrycznej, a nie wytwarzanie energii elektrycznej. OSP nie
posiada koncesji na wytwarzanie energii elektrycznej, nie może więc
prowadzić działalności w tym zakresie. Proponowane rozwiązanie jest też
niezgodne z obowiązkiem unbundlingu.

OSP powinien dokonywać u wytwórców zakupu usług systemowych na
warunkach rynkowych, a nie budować i eksploatować własne jednostki
wytwórcze.

Proponowany przepis jest niejasny, nie wiadomo, jaka miałaby być moc
tychże jednostek interwencyjnych.
12
Proponujemy wykreślenie art. 83 i wszelkich odniesień w tekście ustawy do
jednostek rezerwy interwencyjnej.
28)
Obowiązek odbioru i pierwszeństwa w przesyłaniu i dystrybucji ciepła
z OZE i wysokosprawnej kogeneracji
Art. 90 nakłada na operatora systemu obowiązki zapewnienia pierwszeństwa
świadczenia usług przesyłania lub dystrybucji oraz odbioru energii elektrycznej z
OZE oraz z wysokosprawnej kogeneracji.
Ten sam obowiązek odbioru i pierwszeństwa w przesyłaniu powinien dotyczyć
również ciepła z tych źródeł, w szczególności w obliczu proponowanego przez nas
obowiązku zakupu ciepła z tych źródeł (zob. propozycja w pkt [30]). Zauważyć
należy, że brak odbioru i przesłania ciepła z kogeneracji uniemożliwi dostarczenie
tego ciepła do odbiorcy zobowiązanego do zakupu ciepła z OZE i wysokosprawnej
kogeneracji.
W związku z powyższym proponujemy dodanie w art. 90 ust. 2 w brzmieniu:
"2. Przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się przesyłaniem i dystrybucją ciepła
zobowiązane jest:
1) zapewnić wszystkim podmiotom pierwszeństwo w świadczeniu usług przesyłania
i dystrybucji ciepła wytworzonego w odnawialnych źródłach w wysokosprawnej
kogeneracji oraz wytworzonego w wysokosprawnej kogeneracji, z zachowaniem
niezawodności i bezpieczeństwa systemu ciepłowniczego;
2) do odbioru ciepła wytworzonego w odnawialnych źródłach w wysokosprawnej
kogeneracji oraz wytworzonego w wysokosprawnej kogeneracji w źródłach
przyłączonych do sieci tego przedsiębiorstwa energetycznego w ilości nie większej
niż zapotrzebowanie odbiorców tego przedsiębiorstwa przyłączonych do sieci, do
której przyłączone jest odnawialne źródło energii lub jednostka kogeneracji".
29)
Art. 95 – Zasady uzgadniania przez Prezesa URE instrukcji
Proponujemy wprowadzić zapisy wskazujące, iż w wypadku zgłoszenia przez
użytkowników systemu uwag do projektu instrukcji przesłanego im wcześniej przez
Operatora systemu przesyłowego lub Operatora systemu dystrybucyjnego, Prezes
URE przed zatwierdzeniem instrukcji powinien zwrócić się do użytkowników
systemu o ich stanowisko w sprawie, szczególnie w zakresie wymagań
technicznych dla jednostek wytwórczych.
Art. 98-103
30)
Art. 99 pkt. 7 - Zakres odpowiedzialności operatora informacji
pomiarowych
W punkcie tym występuje błędne odwołanie do art. 53 ust. 2 ustawy. Nie jest jasne,
do jakiego obowiązku odnosi się ten punkt.
Prosimy o doprecyzowanie brzmienia punktu.
Rozdział 5
Art. 104-124
31)
Obowiązek zakupu ciepła z kogeneracji oraz z OZE
Postulujemy wprowadzenie obowiązku zakupu ciepła z kogeneracji oraz z
OZE.
W związku z tym, że do sieci ciepłowniczej może być przyłączonych jednocześnie
kilka źródeł wytwarzania, proponujemy następującą kolejność obowiązkowego
zakupu ciepła:
1. ciepło wytworzone w wysokosprawnej kogeneracji, będące jednocześnie ciepłem
wytworzonym w odnawialnych źródłach energii,
2. ciepło wytworzone w wysokosprawnej kogeneracji, nie będące jednocześnie
13
ciepłem z odnawialnych źródeł energii.
Podmiotami zobowiązanymi do obowiązkowego zakupu ciepła byłyby
przedsiębiorstwa energetyczne zajmujące się obrotem ciepłem i sprzedające ciepło
odbiorcom końcowym.
Ilość ciepła podlegająca obowiązkowemu zakupowi byłaby nie większa niż
zapotrzebowanie odbiorców tego przedsiębiorstwa, przyłączonych do sieci, do
której są przyłączone źródła kogeneracyjne, gdy ceny są równe lub niższe od
obowiązującej średniej ceny sprzedaży ciepła, o której mowa w art. 167 ust. 2 pkt
24 lit. c., lub oferowane ceny ciepła są niższe od cen oferowanych przez innych
dostawców na tym rynku.
W obowiązującym Prawie energetycznym jest zawarty zapis dotyczący obowiązku
zakupu ciepła z odnawialnych źródeł energii przez przedsiębiorstwa ciepłownicze
(art. 9 a ust 7 obecnego Prawa energetycznego). Obecnie istnieją systemy
ciepłownicze, do których są przyłączone różne źródła wytwarzania produkujące
ciepło w kogeneracji i w kotłach wodnych, zatem ustawa powinna wskazywać, które
źródła ciepła powinny w pierwszej kolejności zostać zakupione. Zaproponowana
kolejność wynika z potrzeby zabezpieczenia, aby „zwykłe” spalanie biomasy w
wodnym kotle rusztowym nie wyeliminowało technologii kogeneracyjnych. Ponadto
odwołanie się do cen benchmarkowych wyeliminuje niebezpieczeństwo wzrostu cen
ponad ceny średnie stosowane w ciepłownictwie.
Proponujemy wprowadzenie np. jako dotychczasowego art. 104 projektu ustawy
następującego przepisu:
"Art. […]. Przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się obrotem ciepłem i
sprzedające to ciepło odbiorcy końcowemu jest obowiązane, w zakresie określonym
w przepisach wydanych na podstawie art. […], do zakupu oferowanego ciepła lub
chłodu wytwarzanego w wysokosprawnej kogeneracji oraz ciepła lub chłodu z
odnawialnych źródeł energii w źródłach w przyłączonych do sieci, według
następującej kolejności:
1) ciepło lub chłód wytworzone w odnawialnych źródłach energii, będące
jednocześnie ciepłem wytworzonym w wysokosprawnej kogeneracji;
2) ciepło lub chłód wytworzone w wysokosprawnej kogeneracji, nie będące
ciepłem wytworzonym w odnawialnych źródeł energii
w ilości nie większej niż zapotrzebowanie odbiorców tego przedsiębiorstwa,
przyłączonych do sieci, do której są przyłączone jednostki kogeneracji lub jednostki
odnawialnego źródłą energii; zakup ten odbywa się po cenie nie wyższej niż średnia
cena sprzedaży ciepła, o której mowa w art. 167 ust. 2 pkt 24 lit. c."
W dalszych przepisach ustawy musiałby się również znaleźć przepis stanowiący
delegację dla ministra właściwego ds. gospodarki do wydania rozporządzenia
precyzującego zakres obowiązku, w tym uregulowanie sytuacji, gdy na rynku
dojdzie do nadpodaży danych świadectw pochodzenia, jak również określać
powinno szczegółowy zakres obowiązku zakupu w przypadku współspalania paliw.
Dodatkowo, w przepisach karnych (art. 207) - przewidziana być powinna sankcja za
niewykonanie obowiązku. Jednocześnie, kolejne artykuły ustawy musiałyby zyskać
nową numerację.
32)
Art. 104 ust. 3 – Definicja "biomasy"
Przepis ten przywołuje definicję biomasy z ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o
biokomponentach i biopaliwach (Dz.U. z 2006 r., Nr 169, poz. 1199 z późn. zm.).
Inna, szersza definicja biomasy została określona na gruncie projektu ustawy o
odnawialnych źródłach energii. Należy ujednolicić definicję biomasy w projekcie
ustawy Prawo energetyczne, projekcie ustawy o OZE oraz w ustawie o
biokomponentach i biopaliwach, albowiem definicje te powinny być tożsame.
Jednocześnie, definicje te muszą być tożsame z Dyrektywą 2009/28/WE.
Proponujemy odpowiednią modyfikację przepisów projektu ustawy, projektu ustawy
14
o OZE z ustawą o biokomponentach i biopaliwach oraz z Dyrektywą 2009/28/WE.
33)
Art. 109 ust. 2 pkt 1 - Zakres obowiązku zakupu i umorzenia świadectw
pochodzenia z kogeneracji
W treści przepisu jest błąd, przepis ten powinien brzmieć:
"1) przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się wytwarzaniem energii
elektrycznej lub jej obrotem i sprzedające energię elektryczną odbiorcom
końcowym, niebędącychm odbiorcami końcowymi, o których mowa w pkt 4;"
Prosimy o poprawienie brzmienia przepisu.
34)
Art. 110 ust. 1 - Sposób obliczenia opłaty zastępczej
W opisie do symboli "Eog" i "Eom" zastosowano błędne odniesienie – zamiast
odniesienia do art. 103 winno być odniesienie do art. 113.
Prosimy o dokonanie odpowiedniej korekty numeru przepisu.
35)
Art. 110 ust. 2 - Sposób obliczenia opłaty zastępczej
Zastosowano błędne odniesienie – zamiast odniesienia do art. 168 ust. 2 pkt 24 lit.
b winno być odniesienie do art. 167 ust. 2 pkt 24 lit. b.
Prosimy o dokonanie korekty.
36)
Art. 112 – Świadectwa pochodzenia z kogeneracji dla wytwórców
otrzymujących środki na pokrycie kosztów osieroconych
Obecny zapis wywołuje wątpliwości co do możliwości korzystania z systemu
wsparcia przez wytwórców, którzy otrzymują środki na pokrycie kosztów
osieroconych na podstawie ustawy z dnia 29 czerwca 2007 r. o zasadach
pokrywania kosztów powstałych u wytwórców w związku z przedterminowym
rozwiązaniem umów długoterminowych sprzedaży mocy i energii elektrycznej (Dz.U.
z 2007 r., Nr 130, poz. 905, z późn. zm.). Zaproponowana propozycja przepisów
wyłącza, w naszej ocenie, możliwość skorzystania z przyznanego wytwórcom
energii elektrycznej w kogeneracji wsparcia przez wytwórców otrzymujących środki
na pokrycie kosztów uzasadnionych. Brak jest uzasadnienia, aby wytwórca
otrzymujący środki na pokrycie kosztów uzasadnionych pozbawiony był
prawa do otrzymywania świedectw pochodzenia i uzyskiwania przychodów ze
sprzedaży tych świadectw.
Proponujemy doprecyzowanie, że umorzenie świadectw pochodzenia po ich
wydaniu dotyczy jedynie tych świadectw, które dotyczą energii elektrycznej
wytworzonej do dnia zawarcia umów rozwiązujących KDT zgodnie z ustawą o
rozwiązaniu KDT. W związku z powyższym proponujemy następujące brzmienie art.
112 ustawy:
"112. Do wypełnienia obowiązku, o którym mowa w art. 109 ust. 1 pkt 1, nie zalicza
się umorzonych świadectw pochodzenia z kogeneracji, o których mowa w art. 104
ust. 1, wydanych dla energii elektrycznej wytworzonej w jednostce kogeneracji
przez wytwórcę wytwórcy, o którym mowa w art. 2 pkt 7 ustawy z dnia 29 czerwca
2007 r. o zasadach pokrywania kosztów powstałych u wytwórców w związku z
przedterminowym rozwiązaniem umów długoterminowych sprzedaży mocy i energii
elektrycznej, zwaną dalej "ustawą rozwiązującą KDT", otrzymującemu środki na
pokrycie kosztów osieroconych zgodnie z ustawą rozwiązującą KDT, dla energii
elektrycznej wytworzonej w jednostce kogeneracji przez tego wytwórcę do dnia
zawarcia przez tego wytwórcę umowy, o której mowa w art. 3 ust. 2 ustawy
rozwiązującej KDT.".
15
37)
Art. 113 ust. 1 - Rozporządzenie określające szczegółowy zakres
realizacji obowiązku zakupu i przedstawienia do umorzenia świadectw
pochodzenia z kogeneracji
W przepisie art. 113 ust. 1 dokonano odniesienia do błędnego przepisu ustawy
(art. 99 ust. 1 zamiast art. 109 ust. 1).
Prosimy o zmianę treści przepisu.
38)
Uprawnienie
dla
Ministra
Gospodarki
do
wprowadzenia
współczynników korekcyjnych dla nowych źródeł kogeneracyjnych
Proponujemy wprowadzenie mechanizmu weryfikacji przez Ministra Gospodarki co
4 lata (w wyniku sporządzanego raportu, o którym mowa w art. 124)
funkcjonującego systemu wsparcia wysokosprawnej kogeneracji. lub w przypadku
jeżeli Minister Gospodarki stwierdzi, że udział energii elektrycznej z wysokosprawnej
kogeneracji jest niewystarczający i nie stanowi wystarczającej zachęty dla budowy
nowych źródeł kogeneracyjnych, może on wprowadzić i przyznać
nowobudowanym
jednostkom
kogeneracji
dodatkowe
świadectwa
pochodzenia (poprzez możliwość wprowadzenia i określania współczynników
korekcyjnych) na okres zwrotu inwestycji budowy takich nowych jednostek
(15 lat). W sytuacji, jeżeli dotychczasowy model wsparcia okaże się zbyt małym
bodźcem dla budowy nowych źródeł kogeneracyjnych, taki dodatkowy mechanizm
powinien stanowić dodatkowy czynnik zachęcający do inwestowania w budowę
źródeł kogeneracyjnych.
W związku z powyższym proponujemy wprowadzić po art. 124 ustawy dodatkowy
przepis art. 125 w następującym brzmieniu:
"125. Minister właściwy do spraw gospodarki uprawniony jest do wprowadzenia i
określenia, w drodze rozporządzenia, współczynników korekcyjnych, wyższych niż
1,0, dla świadectw pochodzenia z kogeneracji przysługujących planowanym
jednostkom kogeneracji na okres 15 lat od dnia oddania takiej jednostki kogeneracji
do użytku w rozumieniu przepisów prawa budowlanego dla poszczególnych
rodzajów źródeł i paliw wykorzystywanych do wytwarzania energii elektrycznej z
wysokosprawnej kogeneracji, jeżeli stwierdzi, że zakres obowiązku, o którym mowa
w art. 109 ust. 1, w niewystarczającym stopniu wpływa na budowę nowych
jednostek kogeneracji lub, że warunki rynkowe są niewystarczające do założonego
rozwoju kogeneracji albo jeżeli raport, o którym mowa w art. 124 wykaże, że postęp
osiągnięty w zwiększaniu udziału energii elektrycznej w wysokosprawnej
kogeneracji w cdałkowitej krajowej produkcji energii elektrycznej jest mniejszy od
założonego na ten okres."
39)
Wprowadzenie mechanizmu zapewniającego utrzymanie minimalnego
poziomu ceny świadectw pochodzenia
Celem wprowadzenia systemu zbywalnych praw majątkowych jest wsparcie rozwoju
kogeneracji, którego fundamentalnym warunkiem właściwego funkcjonowania jest
właściwe ukształtowanie ich cen. Obserwowany na rynku certyfikatów spekulacyjny
spadek cen negatywnie wpływa na rozwój kogeneracji, ograniczając środki
przeznaczone na jej rozwój.
Proponujemy wprowadzenie do ustawy przepisów, które pozwolą na właściwe
ustalenie cen na poziomie gwarantującym skuteczność mechanizmów
wsparcia, m.in. przepisów nakładających na Narodowy Fundusz Ochrony
Środowiska i Gospodarki Wodnej (NFOŚ) obowiązek odkupienia świadectw
pochodzenia (np. po cenie odpowiadającej 0,8 wysokości opłaty zastępczej). Taki
obowiązek pozwoliłby na uniknięcie sytuacji, w której podmioty zobowiązane
wnoszą opłatę zastępczą do NFOŚ (nie kupują świadectw pochodzenia od
wytwórców) i jednocześnie poprzez powstałą nadwyżkę i spekulacyjny obrót
16
prawami majątkowymi doprowadzają do spadku cen świadectw pochodzenia z
kogeneracji. Proponowane rozwiązanie nie będzie skutkowało zwiększeniem
kosztów funkcjonowania systemu wsparcia ponoszonego przez odbiorców energii
elektrycznej. NFOŚ dokonywałby zakupu tych świadectw pochodzenia ze środków,
jakie otrzymuje z opłat zastępczych, które przecież mają być przeznaczone na
wsparcie technologii kogeneracji. Wykupienie świadectw pochodzenia przez NFOŚ
skieruje ponownie do wytwórców środki przeznaczone pierwotnie na ich rozwój.
Prosimy o wprowadzenie odpowiednich przepisów.
Rozdział 6
Art. 125-136
Art. 133 - Ograniczenie odpowiedzialności OSP za szkody
40)
Art. 133 ustanawia limit odpowiedzialności finansowej OSP za szkody
wyrządzone użytkownikom systemu m.in. w związku z niedbalstwem w
działaniu OSP. Zasadne jest w związku z powyższym wprowadzenie
analogicznego ograniczenia w stosunku do wytwórców i przedsiębiorstw
obrotu. Brak takiego
ograniczenia sprawia, że wytwórcy i
przedsiębiorstwa obrotu są eksponowani w pełnym zakresie na ryzyko
roszczeń ze strony swoich klientów w sytuacji, gdy im nie zostanie pokryta w
całości szkoda wyrządzona przez OSP w związku z limitem odpowiedzialności
OSP. Ustawodawca nie tylko więc ogranicza odpowiedzialność OSP, ale
przenosi ryzyko zawinionych działań lub zaniechań OSP na pozostałych
uczestników rynku.
Proponujemy przeredagowanie brzmienia przepisów i wprowadzenie limitu
odpowiedzialności wytwórców i przedsiębiorstw obrotu w sytuacjach, o których
mowa w przepisie tego artykułu.
Art. 137-146
Rozdział 7
Art. 147-149
Rozdział 8
Art. 150-159
Art. 155 – Konsultacje planów OSD rozwoju sieci
41)
Plan rozwoju sieci OSP podlegają konsultacjom z użytkownikami systemu (w tym
potencjalnymi użytkownikami systemu). W obecnym brzmieniu art. 155 nie jest
jasne, czy plany rozwoju OSD podlegają tym samym procedurom konsultacji
społecznych, jak plany rozwoju sieci OSP. Plany rozwoju OSD, do których sieci
przyłączane jest szereg instalacji wytwórczych i odbiorczych, powinny
podlegać konsultacjom społecznym podobnie, jak plany OSP.
Proponujemy doprecyzowanie brzmienia art. 155 w tym zakresie.
Art. 154-155 – Działalność planistyczna
42)

Jak wynika z praktyki, budowa nowych źródeł wytwórczych czasami jest
dokonywana mimo rzeczywistego zapotrzebowania. Dlatego też
postulujemy wprowadzenie wymogu uzyskania zgody Prezesa URE na
budowę nowego źródła wytwarzania ciepła o planowanej mocy
cieplnej wynoszącej nie mniej, niż 5 MWt, z którego ciepło ma być
dostarczane do sieci ciepłowniczej, w obrębie której aktualne i
planowane zapotrzebowanie na ciepło będzie zaspokajane przez
istniejące źródła wytwarzające ciepło ze źródeł odnawialnych lub w
wysokosprawnej kogeneracji. Przed wydaniem takiej zgody Prezes URE
powinien przeprowadzić badanie funkcjonowania rynku ciepła z
uwzględnieniem planowanego źródła ciepła.
Poddanie kontroli Prezesa URE budowy nowych źródeł wytwórczych będzie
skutkować ekonomiczną racjonalizacją rozwoju istniejących źródeł oraz
chronić będzie odbiorców końcowych przed nieuzasadnionym wzrostem
17
cen ciepła. Wprowadzenie takich regulacji ograniczy ryzyko powstawania
nieuzasadnionej nadwyżki mocy w systemie ciepłowniczym.
Prezes URE w ramach wydawania zgody na budowę nowych źródeł
analizowałby, czy eksploatacja nowego źródła nie spowoduje
nieuzasadnionego wzrostu cen ciepła dla odbiorców przyłączanych do sieci
ciepłowniczej lub nie pogorszy warunków konkurencji i równoprawności
funkcjonowania przedsiębiorstw wytwórczych działających na danym rynku
ciepła.

Wnosimy, aby nowe źródła ciepła miały obowiązek posiadania
odpowiednio zarezerwowanych mocy, tak by móc wytwarzać nie tylko
w sezonie letnim, ale także we właściwym sezonie grzewczym, tj. w zimie.
W przypadku zastosowania takiego rozwiązania, budowa nowych źródeł nie
powinna prowadzić do spadku efektywności tych już istniejących.

Brakuje również zapisów określających moment, kiedy z wnioskiem o zgodę
ba budowę nowego źródła ciepłą należałoby zwrócić się do Prezesa URE taka zgoda winna być wydawana dla projektu każdego źródła jeszcze przed
wydaniem pozwolenia na budowę.
Proponujemy w art. 155:

Ust. 1 nadać następujące brzmienie:
"Art. 155. 1.Projekty planów rozwoju podlegają uzgodnieniu z Prezesem
URE, z wyłączeniem planów rozwoju przedsiębiorstw energetycznych
wykonujących działalność gospodarczą w zakresie dystrybucji energii
elektrycznej, dla mniej niż 100 odbiorców, którym przedsiębiorstwo to
dostarcza rocznie mniej niż 50 GWh tej energii albo przesyłu i dystrybucji
ciepła dla odbiorców, dla których łączna moc cieplna zamówiona w
przedsiębiorstwie wynosi mniej niż 5 MWt."

Dodać ust. 6 w brzmieniu:
"Przedsiębiorstwo energetyczne wykonujące działalność gospodarczą w
zakresie przesyłania i dystrybucji ciepła dokonuje aktualizacji planu rozwoju
przed rozpatrzeniem każdego wniosku o wydanie warunków przyłączenia
do sieci ciepłowniczej źródła ciepła, jednak nie rzadziej niż co 3 lata,
uwzględniając zmiany w miejscowych planach zagospodarowania
przestrzennego albo, w przypadku braku takiego planu - zgodnie z
ustaleniami
zawartymi
w
studium
uwarunkowań
i
kierunków
zagospodarowania przestrzennego gminy, uwzględniając optymalizację
kosztu dostaw ciepła do odbiorców."

Dodać ust. 7 w brzmieniu:
"Przed uzgodnieniem planu rozwoju, o którym mowa w ust. 1, Prezes URE
bierze pod uwagę zasadność budowy nowych źródeł ciepła podłączonych
do istniejącego systemu ciepłowniczego z punktu widzenia interesów
odbiorców ciepła z tego systemu na podstawie analizy przedstawionej przez
przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się przesyłaniem i dystrybucją
ciepła. W przypadku, gdy Prezes URE negatywnie zaopiniuje projektu planu
rozwoju w zakresie przyłączenia źródła ciepła, przedsiębiorstwo
energetyczne zajmujące się przesyłaniem i dystrybucją ciepła odmawia
wydania warunków przyłączenia tej jednostki do sieci.".
Jednocześnie, wprowadzenie tychże przepisów wymaga wprowadzenia w art. 10
zastrzeżenia, że obowiązek przyłączenia do sieci nie dotyczy przypadku, o którym
mowa w art. 155 ust. 7 ustawy.
Rozdział 9
Art. 160-169
43)
Art. 167 ust. 2 – Kompetencje Prezesa URE
Zgodnie z proponowanym zapisem „do zakresu działania Prezesa URE należy w
18
szczególności (…)”.
Naczelną zasadą prawa administracyjnego jest zakaz domniemania kompetencji. Z
tego też powodu art. 167 ust. 2 projektu ustawy powinien brzmieć, jak obecny art.
23 ust. 2 i wymieniać enumeratywnie uprawnienia Prezesa URE, tj.: „Do zakresu
działania Prezesa URE należy (…)”. Sformułowanie „w szczególności” winno
zostać wykreślone. Analogicznie, sformułowanie to powinno zostać usunięte
m.in. z art. 181 ust. 3 in fine [zasady kształtowania taryf dla ciepła], czy też art.
193 art. 3 [przesłanki zwolnienia przedsiębiorstwa energetycznego z obowiązku
przedstawiania taryf do zatwierdzania].
Proponujemy wykreślenie sformułowania "w szczególności" w art. 167 ust. 2, art.
181 ust. 3 in fine oraz art. 193 ust. 3.
Art. 167 ust. 2 pkt 24 lit. c – Średnie ceny sprzedaży ciepła
44)
W obecnym brzmieniu tego przepisu wyznaczana ma być jedna cena średnia
sprzedaży ciepła dla danego rodzaju paliwa, niezależnie od faktu, czy dany podmiot
objęty jest postanowieniami Dyrektywy 2003/87/WE ustanawiającej system handlu
emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie (tzw. Dyrektywa ETS), czy też nie. Na
skutek takiego uregulowania art. 167 ust. 2 pkt 24 lit. c, wszystkie źródła
kogeneracyjne, zarówno te podlegające regulacjom ETA, jak i pozostałe,
zobowiązane będą ustalać maksymalne ceny na podstawie cen także tych
podmiotów niekogeneracyjncych, które nie są zobowiązane na mocy Dyrektywy
ETS do wykupu pozwoleń emisyjnych CO 2. A tym samym, z perspektywy dużych i
średnich wytwórców oznacza to, że cena referencyjna ustalana na podstawie
średniej ceny wszystkich niekogeneracyjnych źródeł ciepła będzie zaniżone.
Dlatego też należy stworzyć dwa oddzielne systemy określania średnich cen
sprzedaży ciepła – jeden dla podmiotów objętych nakazami Dyrektywy ETS,
oraz drugi system – dla podmiotów nieobjętych postanowieniami tej
Dyrektywy.
Wnosimy o zapewnienie dwóch rodzajów średnich cen sprzedaży ciepła w art. 167
ust. 2 pkt 24 lit c - dla podmiotów zobowiązanych do zakupu uprawnień zgodnie z
Dyrektywą ETS oraz dla podmiotów nie zobowiązanych do tego zakupu.
Proponujemy następujące brzmienie art. 167 ust. 2 pkt 24 lit. c:
"c) średnich cen sprzedaży ciepła, wytworzonego w jednostkach wytwórczych
niebędących jednostkami kogeneracji:
- opalanymi paliwami węglowymi,
- opalanymi paliwami gazowymi,
- opalanymi olejem opałowym,
- stanowiącymi odnawialne źródła energii
w poprzednim roku kalendarzowym, oddzielnie dla instalacji objętych systemem
handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych w rozumieniu ustawy z dnia
28 kwietnia 2011 r. o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów
cieplarnianych oraz instalacji nie objętych tym systemem;".
45)
Art. 167 ust. 2 - Kompetencje Prezesa URE (brak wpisanych
kompetencji)

Brak jest wpisanego w treści art. 167 ust. 2, określającego zakres
kompetencji Prezesa URE, uprawnienia do ustalania wskaźnika
referencyjnego, o którym mowa w art. 190 ust. 7 ustawy.

Jednocześnie, podobnie jak w przypadku ustalania średnich cen sprzedaży
ciepła, wskaźniki referencyjne winny być oddzielnie ustalane dla
jednostek uczestniczących w systemie handlu uprawnieniami do
emisji i jednostek wytwórczych nie uczestniczących w tym systemie
19
(zob. uwaga w pkt [43]).

Brak jest wpisanego do przepisu uprawnienia Prezesa URE do zwalniania
z obowiązku przedstawiania taryf do zatwierdzenia w trybie art. 193
ustawy oraz art. 189 ust. 3 (zob. uwaga w pkt [51 i 52]), jak również do
zwalniania z obowiązku publicznego obrotu zgodnie z art. 55 ust. 2
ustawy.
W związku z powyższym proponujemy:

dopisać w art. 167 ust. 2, po pkt 25, nowy punkt w następującym brzmieniu
"26) obliczanie i ogłaszanie, w terminie do dnia 31 marca każdego roku,
wskaźników referencyjnych, o których mowa w art. 190 ust. 7, oddzielnie
dla instalacji objętych systemem handlu uprawnieniami do emisji gazów
cieplarnianych w rozumieniu ustawy z dnia 28 kwietnia 2011 r. o systemie
handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych oraz instalacji nie
objętych tym systemem".;

dopisać w art. 167 ust. 2, po pkt 11, następujące punkty w brzmieniu:
"12) udzielanie i cofanie zwolnienia z obowiązku zatwierdzania taryf
zgodnie z art. 193 i art. 189 ust. 3;,
13) udzielanie zwolnienia z obowiązku, o którym mowa w art. 55 ust. 2;".
Kolejne punkty przepisu wymagałyby odpowiedniej zmiany numeracji.
Art. 170-178
46)
Art. 172 ust. 3 – Postępowanie ws. odwołania od decyzji Prezesa URE
Dotychczasowy system rozstrzygania sporów zostaje utrzymany. Z obecnej praktyki
wynika, że Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, do którego wnosi się
odwołania do decyzji Prezesa URE, ani też Sąd Apelacyjny w Warszawie, nie
dokonują kontroli poprawności stosowania przepisów kpa przez regulatora. W
naszej ocenie należy wprowadzić sądową kontrolę poprawności stosowania
przepisów postępowania administracyjnego w postępowaniu prowadzonym
przez Prezesa URE przez sądy rozpatrujące odwołania od decyzji Prezesa
URE.
Postępowanie w sprawie odwołania od decyzji Prezesa URE toczyć się ma, zgodnie
z art. 172 ust. 3 projektu ustawy, według przepisów kodeksu postępowania
cywilnego o postępowaniu w sprawach gospodarczych. W związku z nowelizacją
kodeksu postępowania cywilnego, która wejdzie w życie w maju br., odwołanie od
decyzji Prezesa URE będzie toczyć się według przepisów o postępowaniu w
sprawach gospodarczych (bowiem takiego postępowania nie będzie), a
według przepisów z zakresu regulacji energetyki.
Prosimy o dokonanie odpowiedniej korekty.
47)
Art. 174 ust. 1 - Zakres spraw rozpatrywanych przez sądy polubowne
Przepis przewiduje, że sądy polubowne rozpatrują spory m.in. dotyczące
nieuzasadnionego wstrzymania dostarczania energii elektrycznej lub ciepła. Ta
sama kompetencja przyznana została Prezesowi URE na podstawie art. 49 ust. 1
projektu ustawy. Przepisy te wykluczają się, nie wiadomo, jaka droga będzie
przysługiwała stronie, która zechce rozpatrzeć spór na tym tle w sytuacji, gdy
będzie miała odpowiedni zapis na sąd polubowny w umowie: czy będzie mogła
najpierw spróbować rozpoznać spór przez Prezesa URE, czy powinna skierować
sprawę do sądu polubownego, czy Prezes URE nie odmówi rozpoznania sprawy,
jeżeli stronie przysługuje prawo do rozpoznania sprawy przez sąd polubowny, i
odwrotnie - czy sąd polubowny nie odmówi rozpoznania sprawy, jeżeli strona może
zwrócić się do Prezesa URE o rozstrzygnięcie sporu. Innymi słowy, czy strona
będzie mogła wybrać organ, do którego zwróci się o rozwiązanie sporu i jaki
20
organ jest właściwy w sprawie rozstrzygnięcia tej sprawy.
Przepis wymaga doprecyzowania.
Rozdział 10
Art. 179-194
48)
Art. 180 – Obowiązek ustalania taryf dla energii elektrycznej
Prosimy o wykreślenie wszelkich sformułowań w ustawie, jakie sugerować
mogą możliwość domniemania konieczności opracowywania, zatwierdzania i
stosowania taryf w stosunku do wszystkich podmiotów, oprócz gospodarstw
domowych.
Rynek hurtowy energii elektrycznej jest rynkiem konkurencyjnym.
Powtarzanie zapisów o konieczności sporządzania taryf, zatwierdzania taryf i
korzystaniu ze zwolnienia w kontekście art. 194 stwarza nieuzasadnione ryzyko
biznesowe i obarczone jest ryzykiem, że Prezes URE, po wejściu w życie ustawy,
stwierdzi, że istnieje obowiązek zatwierdzania taryf przez wszystkich uczestników
rynku energii elektrycznej, a przez to zażąda przedstawienia takich taryf do
zatwierdzenia. Jednocześnie, w przypadku zwolnienia z obowiązku taryfowania,
opracowywanie przez przedsiębiorstwo energetyczne taryfy zgodnie z metodologią
taryfową, jest zbędne - cena jest bowiem ustalana na zasadach rynkowych zgodnie
z prawami popytu i podaży.
W związku z powyższym w każdym miejscu w ustawie, jakie odnosić się będzie do
taryf innych, niż dla gospodarstw domowych, proponujemy wykreślić sformułowania
sugerujące ich opracowywanie, zatwierdzanie i ustalanie.
49)
Art. 180 i 181 – Sposób obliczania wartości regulacyjnej aktywów w
taryfach
Jako podstawa kalkulacji zwrotu kapitału wprowadzona została wartość regulacyjna
aktywów („WRA”) trwałych i obrotowych z uwzględnieniem planowanych inwestycji i
związanej z nimi amortyzacji dla energii elektrycznej (art. 180 ust. 6 pkt. 2) i ciepła
(art. 181 ust. 4 pkt 2). Brak jest jednakże w ustawie definicji WRA. W
upoważnieniach do wydania rozporządzeń taryfowych brak jest delegacji
upoważniających do określenia sposobu ustalania WRA. Kwestia wartości
regulacyjnej aktywów powinna być doprecyzowana.
Proponujemy, podobnie jak w przypadku zwrotu z kapitału, aby rozporządzenie
taryfowe określało sposób kalkulacji wartości regulacyjnej aktywów. W związku z
powyższym proponujemy dodanie w art. 188 ust. 2 po pkt 7 kolejnego punktu w
brzmieniu:
"8) sposób kalkulacji wartości regulacyjnej aktywów, o której mowa w art. 181 ust. 4
pkt 2".
W związku ze zmianą kolejne punkty tego ustępu powinny uzyskać nową
numerację.
Taką samą zmianę proponujemy w zakresie dotyczącym rozporządzenia
taryfowego dla energii elektrycznej - art. 187 ust. 2 projektu ustawy.
50)
Art. 182 ust. 3 - Składniki taryfy
W przepisie tym występuje błędne odniesienie do artykułu ustawy.
Przepis ten powinien brzmieć:
"3. Taryfy dla energii elektrycznej powinny uwzględniać, w odniesieniu do
odbiorców, skutki wprowadzenia opłaty przejściowej, o której mowa w ustawie
wymienionej w art. 4954 ust. 2."
Prosimy o korektę brzmienia przepisu.
21
Art. 188 ust. 2 pkt 3 oraz 189 ust. 3 i ust. 4 – Warunek efektywności
51)
Zgodnie z projektem ustawy, aby zostać zwolnionym z obowiązku przedłożenia
taryfy do zatwierdzenia Prezesowi URE, przedsiębiorstwo energetyczne musi
spełniać tzw. warunek efektywności. Konsekwentnie, nader istotne są szczegóły
określające warunek efektywności. Nie jest jasne, co oznaczać ma warunek
efektywności, jak go stosować. Kwestia definicji warunku efektywności powinna
być szczegółowo doprecyzowana, albowiem jest niejasna.
Proponujemy doprecyzowanie zapisów projektu ustawy w tym zakresie.
Art. 189 ust. 3 – Taryfikacja ex ante ciepła
52)

Metodologia obliczania efektywności, która jest podstawową przesłanką
braku obowiązku przedkładania taryf do zatwierdzenia, ma zostać określona
w rozporządzeniu. Jeśli przesłanka ta zaistnieje, zwolnienie to następuje z
mocy prawa – brak obowiązku ubiegania się o wydanie decyzji przez
Prezesa URE w tym zakresie. Zagadnienie, czy przedsiębiorstwo
energetyczne ma prawo samodzielnie stwierdzić, że warunek
efektywności spełnia, czy też powinien to potwierdzić Prezes URE,
należy uregulować na gruncie ustawy. Jeśli regulator miałby potwierdzać
tę okoliczność, winna być określona forma prawna potwierdzenia
spełniania warunku efektywności.

W przypadku spełnienia warunku efektywności zwolnienie z obowiązku
przedkładania taryf do zatwierdzania następuje ex lege – przedsiębiorstwo
energetyczne nie ma obowiązku wystąpienia z wnioskiem do Prezesa URE
w celu wydania decyzji w tym zakresie. Wobec zagrożeń, jakie niesie za
sobą zaproponowane uregulowanie, tj. (i) warunek efektywności pozostaje
nieokreślony, (ii) brak wskazań, kto przesądza o jego zaistnieniu, (iii)
możliwości weryfikacji cen i stawek opłat przez Prezesa URE nawet w
przypadku zwolnienia z taryfikacji, w tym nałożenia obowiązku zwrotu
różnicy, zgodnie z art. 194, postulujemy, by zwolnienia z obowiązku
przedkładania taryf do zatwierdzania na postawie art. 189 ust. 3 nie
następowało z mocy prawa. Należy tak ukształtować art. 189 ust. 3, by po
spełnieniu warunku efektywności przedsiębiorstwo energetyczne miało
prawo uzyskać zwolnienie od Prezesa URE na mocy decyzji
administracyjnej.

Należy również wyjaśnić istniejące wątpliwości, czy elektrociepłownia
może wybrać sposób ustalania ceny ciepła albo w trybie art. 189 ust. 1,
albo w trybie art. 181 ust. 5. Obecne przepisy w tym zakresie nie
odpowiadają jednoznacznie na to pytanie.

Jednocześnie
istotne
jest
zapewnienie
poprzez
wprowadzenie
odpowiedniego przepisu, że przedsiębiorstwo energetyczne zwolnione z
obowiązku zatwierdzania taryfy zgodnie z art. 189 ust. 3, może
zdecydować, czy zwrócić się, pomimo braku takiego obowiązku, do
Prezesa URE o zatwierdzenie taryfy dla ciepła, a Prezes URE
zobowiązany rozpoznać taki wniosek i wydać decyzję merytorycznie
rozpatrującą wniosek (nie umarzając postępowania w związku z
bezprzedmiotowością postępowania).
Wnosimy o przeredagowanie art. 189 ust. 3.
53)
Art. 190 ust. 5 - Brak możliwości stosowania taryfy dotychczasowej
Zgodnie z proponowanym brzmieniem przepisu, taryfy dotychczasowej nie stosuje
się, jeżeli decyzja odmawiająca zatwierdzenia taryfy jest uzasadniona
koniecznością obniżenia cen i stawek opłat poniżej cen i stawek opłat zawartych w
22
dotychczasowej taryfie. W przepisie tym pojawiają się następujące niejasności:

Przepis ten przyznaje Prezesowi URE zbyt szeroki zakres swobody w
uznaniu, że uzasadnione jest obniżenie cen. Pojęcie "uzasadniona
konieczność obniżenia cen i stawek opłat poniżej cen i stawek opłat
zawartych w dotychczasowej taryfie" jest zbyt ogólny. Przepis powinien
precyzyjnie wskazywać, jakie są przesłanki do niestosowania
dotychczasowej taryfy.

Przepis nie wyjaśnia, jakie ceny i stawki opłat stosować w sytuacji, gdy
Prezes URE odmówi zatwierdzenia taryfy, a jednocześnie nie zgodzi się na
stosowanie cen i stawek opłat z dotychczasowej taryfy.
Przepis wymaga doprecyzowania.
54)
Art. 190 ust. 7 – Kalkulacja taryfy dla ciepła dla jednostek kogeneracji
w sposób uproszczony
Planowane przychody ze sprzedaży ciepła przyjmowane do kalkulacji cen i stawek
opłat w taryfie dla ciepła dla jednostek kogeneracji oblicza się przy zastosowaniu
wskaźnika referencyjnego ustalanego przez Prezesa URE zgodnie z metodologią
określoną w przepisach wydanych na podstawie art. 188 średnich cen sprzedaży
ciepła, o których mowa w art. 167 ust. 2 pkt 24 lit. c. (błędne odniesienie do art.
166, zamiast art. 167). Z przedmiotowego uregulowania wynika, że rozwiązanie to
winno odnosić się do przedsiębiorstw stosujących metodę uproszczoną kalkulacji
taryfy. Dlatego też obliczanie planowanych przychodów ze sprzedaży ciepła
przyjmowanych do kalkulacji cen i stawek opłat w taryfie dla ciepła jednostek
kogeneracyjnych, na podstawie art. 190 ust. 7, powinno odnosić się do
jednostek kogeneracji stosujących metodę uproszczoną.
Brak takiego uszczegółowienia powoduje, że przepis ten może być interpretowany,
jako jedyna metoda kształtowania cen dla ciepła. Wprowadzenie proponowanego
zapisu doprecyzuje, że jest to tylko jedna z możliwości.
W tekście brakuje również litery "i".
Proponujemy następujące brzmienie art. 190 ust. 7:
"7. Planowane przychody ze sprzedaży ciepła przyjmowane do kalkulacji cen i
stawek opłat
w taryfie dla ciepła dla jednostek kogeneracji stosujących
uproszczoną metodę kalkulacji taryfy, oblicza się przy zastosowaniu wskaźnika
referencyjnego ustalanego przez Prezesa URE zgodnie z metodologią określoną w
przepisach wydanych na podstawie art. 188 i średnich cen sprzedaży ciepła, o
których mowa w art. 1667 ust. 2 pkt 24 lit. c".
55)
Art. 193 ust. 1 – Zwolnienie z obowiązku przedkładania taryf do
zatwierdzania
Forma prawna udzielenia zwolnienia z obowiązku zatwierdzania taryf nie została
jednoznacznie określona, mimo licznych sporów wynikłych z zastosowania
przedmiotowego artykułu. Dla uniknięcia potencjalnych rozbieżności
interpretacyjnych należy określić wprost, w jakiej formie następuje zwolnienie,
o którym mowa w art. 193 ust. 1.
Prosimy o doprecyzowanie zapisu.
56)
Art. 193 ust. 3 – Przesłanki zwolnienia z obowiązku przedkładania taryf
do zatwierdzania
Przed przesłankami, jakie Prezes URE bierze pod uwagę, wydając decyzję o
zwolnieniu z obowiązku przedkładania taryf do zatwierdzania, wstawiono
sformułowanie „w szczególności”.
23
Powoduje to, iż przesłanki zwolnienia z omawianego obowiązku mają jedynie
charakter przykładowy, a nie stanowią enumeratywnie wymienionego zbioru
zasad do takiego zwolnienia, co pozostawia zbyt dużą swobodę organowi
regulacyjnego w podejmowaniu decyzji w tym zakresie.
Prosimy o wykreślenie sformułowania „w szczególności”.
57)
Art. 194 ust. 1 – Weryfikacja taryf przedsiębiorstw zwolnionych z
obowiązku przedkładania taryf do zatwierdzania

Jak rozumiemy, przepis art. 194 dotyczy przedsiębiorstw zwolnionych z
obowiązku zatwierdzania taryf zgodnie z art. 189 ust. 3 - obecny zapis
odsyła do art. 190 ust. 3, który nie stanowi o zwolnieniu z obowiązku
zatwierdzania taryf.

Propozycja przyznaje zbyt dużą swobodę uznaniową w weryfikacji taryfy
przedsiębiorstwa zwolnionego z obowiązku jej przedkładania do
zatwierdzenia. Możliwość nakazania zwrotu różnicy wskazanej w decyzji
Prezesa URE wraz z odsetkami w przypadku stwierdzenia zawyżenia cen i
stawek opłat jest bardzo rygorystyczną sankcją, dodatkowo - powiązaną z
karami pieniężnymi.

W szczególności brak jest sprecyzowanych jakichkolwiek zasad
określania, co oznacza sformułowanie z art. 194 ust. 1 „zawyżone ceny
i stawki opłat”, co daje prawo do dużej uznaniowości Prezesa URE w
stosowaniu tego przepisu.

Rozwiązanie to wprowadza niepewność wykonywania działalności
gospodarczej. Dodatkowo art. 207 ust. 1 pkt 15 przewiduje karę pieniężną
za zawyżenie ceny.

Ustawa nie precyzuje, czy podmiot po dokonaniu zwrotu w dalszym ciągu
może prowadzić działalność na podstawie taryfy i określonych w niej cen i
stawek opłat, mimo uznania przez Prezesa URE, że przedmiotowe ceny i
stawki opłat są zawyżone. Nie jest jasne, jakie ceny i stawki opłat ma
stosować przedsiębiorstwo, któremu Prezes URE zarzucił stosowanie
"zawyżonych" cen i stawek opłat.

Prosimy o zniesienie sankcji karnej (art. 207) za stosowanie "zawyżonych"
cen i stawek opłat - obowiązek zwrotu różnicy wraz z odsetkami jest
wystarczającą sankcją dla przedsiębiorstwa energetycznego, dwukrotne
karanie go jest zbyt dotkliwą sankcją tym bardziej, że to ustawa przyznaje
sama prawo do samodzielnego ustalania cen i stawek opłat.
Proponujemy doprecyzowanie zapisów i wykreślenie sankcji karnej za stosowanie
"zawyżonych cen i stawek opłat".
Rozdział 11
Art. 195-206
z Rozdział 12
Art. 207-216
Art. 207 – Kary pieniężne (czyny zagrożone sankcją)
58)
59)

Należy
wprowadzić
karę
pieniężną
za
niezakupienie
ciepła
wyprodukowanego z odnawialnych źródeł energii oraz z wysokosprawnej
kogeneracji (zob. uwaga w pkt [30]).

Należy wykreślić możliwość karania przedsiębiorstwa energetycznego za
stosowanie "zawyżonych" cen - art. 207 pkt 15 (zob. uwaga w pkt [56]).
Art. 207 - Kary pieniężne (zasady sankcjonowania czynów)
24
Wnosimy o zmianę zasad postępowania Prezesa URE w sprawach wymierzania kar
pieniężnych. Na gruncie dotychczasowego art. 56 Prawa energetycznego i
utrwalonej linii orzeczniczej Prezes URE zobowiązany jest obligatoryjnie wymierzyć
karę pieniężną przedsiębiorstwu w każdym przypadku, w którym ustawa przewiduje
taką karę zgodnie z zasadą: "nastąpiło naruszenie przepisu, jest kara". Przy tym
całkowicie bez znaczenia jest stan faktyczny, w którym doszło do naruszenia
danego przepisu, w szczególności - czy przedsiębiorstwo energetyczne dołożyło
należytej staranności w wykonaniu danego obowiązku i czy ponosi winę za
naruszenie tego obowiązku. Częste są przypadki nakładania kar pieniężnych np. za
nieutrzymywanie zapasów paliw w sytuacji, gdy brak takiego zapasu powstał u
wytwórcy energii elektrycznej lub ciepła z winy dostawcy paliwa, za którego
działanie lub zaniechanie wytwórca nie ponosi odpowiedzialności. Obowiązujące
zasady sankcjonowania na gruncie Prawa energetycznego są dalece
niesprawiedliwe i muszą zostać zmienione. Przedsiębiorstwo energetyczne,
podobnie jak osoba odpowiadająca w procesie karnym, powinno mieć zapewnione
domniemanie niewinności, a przez to - wydawanie decyzji wymierzających
kary pieniężne przez Prezesa URE powinno być uzależnione od istnienia winy
po stronie tego przedsiębiorstwa energetycznego.
W związku z powyższym prosimy o zmianę przepisów art. 207 w taki sposób, aby
zapewnić przedsiębiorstwom energetycznym domniemanie niewinności przez
Prezesa URE i przyznać uprawnienie Prezesowi URE do nakładania kar
pieniężnych wyłącznie w przypadku, gdy przedsiębiorstwu energetycznemu da się
przypisać winę w niewykonaniu obowiązków, o których mowa w art. 207 projektu
ustawy.
60)
Art. 212 – Zażalenie na postanowienie ws. uiszczenia kary pieniężnej
Proponowane
rozwiązanie
przewidujące
brak
możliwości
zaskarżenia
postanowienia Prezesa URE w przedmiocie (i) odroczenia kary pieniężnej na raty
oraz (ii) uchylenia odroczenia uiszczenia kary pieniężnej na raty jest niezgodne z
Konstytucją i narusza zasadę postępowania administracyjnego gwarantującą
dwuinstancyjność postępowania i kontrolę sądową.
Wnioskujemy o wskazanie w ustawie, że przedmiotowe postanowienia podlegają
zaskarżeniu.
Rozdział 13
Art. 217-228
Art. 229-254
61)
Art. 252 – Okres obowiązywania mechanizmu wsparcia dla kogeneracji
Zaproponowano jedynie wydłużenie okresu wsparcia dla kogeneracji (obowiązek
zakupu i umarzania świadectw pochodzenia) do marca 2021 r. na zasadach
dotychczasowych.
Okres ten jest zbyt krótki, aby mógł stanowić wystarczającą motywację dla rozwoju
nowych źródeł (biorąc pod uwagę okres trwania budowy wynoszący 3-5 lat,
faktyczny okres wsparcia wynosi zaledwie 5-7 lat). Niezbędne jest wydłużenie
okresu wsparcia do 2030 r.
Proponujemy wydłużenie okresu wsparcia do 2030 r.
62)
Przepisy końcowe
Art. 124 ustawy nakłada na Ministra Gospodarki obowiązek opracowywania raportu
oceniającego postęp rozwoju kogeneracji.
Brak jest w ustawie przepisu, który stwierdzałby, kiedy należy opracować
pierwszy taki raport. Powinien on zostać opracowany niezwłocznie po wejściu
25
w życie ustawy.
Proponujemy wprowadzenie np. po art. 235 ustawy nowego artykułu w brzmieniu:
"[…] W terminie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, minister
właściwy do spraw gospodarki ogłosi raport, o którym mowa w art. 124.".
Przepisy przejściowe
63)

W przepisach przejściowych brak jest jasnego sformułowania, które
utrzymywałoby w mocy dotychczas udzielone zwolnienia z obowiązku
przedkładania taryf do zatwierdzania, jak uczyniono to m.in. odnosząc się
do zachowania ważności koncesji w momencie zmiany prawa (tak art. 236).
Powstaje zatem ryzyko, że wszystkie przedsiębiorstwa energetyczne będą
objęte obowiązkiem przedstawiania taryf do zatwierdzania na podstawie art.
189. Należy wprowadzić odpowiednie przepisy przejściowe
stwierdzające utrzymanie w mocy dotychczas udzielonych zwolnień (w
jakiejkolwiek formie) na podstawie art. 49 ustawy z dnia 10 kwietnia
1997 r. Prawo energetyczne.

Brak jest przepisów przejściowych, które jasno stwierdzałyby, jakie
przepisy należy stosować do spraw wszczętych i niezakończonych do
dnia wejścia w życie ustawy.

Brak jest przepisów przejściowych precyzujących, w jaki sposób należy
oceniać realizację obowiązków, które na mocy nowej ustawy zostały
zmienione.

Brak jest odpowiednich przepisów przejściowych, które gwarantowałyby, że
do umów zawartych przed dniem wejścia w życie ustawy stosuje się
przepisy dotychczasowe.
Prosimy o wprowadzenie odpowiednich przepisów.
Uzasadnienie
Ocena
Skutków
Regulacji
26