Prawo medyczne - Katedra Medycyny Sądowej

Katedra Medycyny Sądowej Uniwersytetu Medycznego we Wrocławiu
Lek. Radosław Drozd
PRAWO MEDYCZNE
OBOWIĄZEK WSPÓŁPRACY Z WYMIAREM
SPRAWIEDLIWOŚCI
Prawo medyczne
Obowiązek współpracy z wymiarem
sprawiedliwości
Sytuacje, które mogą „zmuszać” lekarza do kontaktów z organami „wymiaru sprawiedliwości”:
 Policja zwraca się o informację o stanie zdrowia pacjenta (podejrzanego,
pokrzywdzonego) leczonego w szpitalu.
 Policja lub prokurator zwracają się o wydanie dokumentacji medycznej.
 Lekarz zeznaje jako świadek, wyjaśnia jako podejrzany lub oskarżony.
 Policja doprowadza osobę zatrzymaną w celu ustalenia, czy z uwagi na stan zdrowia
może przebywać w warunkach pozbawienia wolności w areszcie.
 Policja doprowadza ofiarę przestępstwa (np. zgwałcenia) w celu dokonania jej
badania i zabezpieczenia materiału biologicznego do badań identyfikacyjnych
sprawcy.
 Policja doprowadza osobę zatrzymaną w celu pobrania krwi do badania na
zawartość alkoholu.
 Lekarz stwierdza w trakcie badania ślady obrażeń na ciele (mogące świadczyć np. o
przemocy).
 Pacjent prosi lekarza o wydanie zaświadczenia o niemożności stawienia się – z
uwagi na stan zdrowia – na wezwanie do sądu (lub prokuratury).
 Lekarz podejrzewa lub rozpoznaje chorobę zakaźną mogącą szerzyć się drogą
kontaktów seksualnych.
 Lekarz rozpoznaje chorobę stanowiącą przeciwwskazanie do prowadzenia pojazdów
mechanicznych.
Obowiązek współpracy z wymiarem
sprawiedliwości
OBOWIĄZEK WSPÓŁPRACY Z WYMIAREM SPRAWIEDLIWOŚCI I
POLICJĄ – ZAWIADOMIENIE O PRZESTĘPSTWIE
KODEKS POSTĘPOWANIA KARNEGO – Art. 304.:
§ 1. Każdy dowiedziawszy się o popełnieniu przestępstwa ściganego
z urzędu, ma społeczny obowiązek zawiadomić o tym prokuratora
lub Policję. Przepis art. 191 § 3 stosuje się odpowiednio.
§ 2. Instytucje państwowe i samorządowe, które w związku ze swą
działalnością dowiedziały się o popełnieniu przestępstwa
ściganego z urzędu, są obowiązane niezwłocznie zawiadomić o
tym prokuratora lub Policję oraz przedsięwziąć niezbędne
czynności do czasu przybycia organu powołanego do ścigania
przestępstw lub do czasu wydania przez ten organ stosownego
zarządzenia, aby nie dopuścić do zatarcia śladów i dowodów
przestępstwa. (…)
Obowiązek współpracy z wymiarem
sprawiedliwości
OBOWIĄZEK WSPÓŁPRACY Z WYMIAREM SPRAWIEDLIWOŚCI I
POLICJĄ – ZAWIADOMIENIE O PRZESTĘPSTWIE
KODEKS KARNY – Art. 240.:
§ 1. Kto, mając wiarygodną wiadomość o karalnym przygotowaniu albo
usiłowaniu lub dokonaniu czynu zabronionego określonego w art. 118,
127, 128, 130, 134, 140, 148
148,, 163, 166 lub 252, nie zawiadamia
niezwłocznie organu powołanego do ścigania przestępstw, podlega
karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 2. Nie popełnia przestępstwa określonego w § 1, kto zaniechał
zawiadomienia, mając dostateczną podstawę do przypuszczenia, że
wymieniony w § 1 organ wie o przygotowywanym, usiłowanym lub
dokonanym czynie zabronionym; nie popełnia przestępstwa również ten,
kto zapobiegł popełnieniu przygotowywanego lub usiłowanego czynu
zabronionego określonego w § 1.
§ 3. Nie podlega karze, kto zaniechał zawiadomienia z obawy przed
odpowiedzialnością karną grożącą jemu samemu lub jego najbliższym.
Tajemnica lekarska
Ustawa o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta z dnia 6 listopada 2008 r.
(Dz. U. 2009 Nr 52, poz. 417)
Rozdział 4. Prawo pacjenta do tajemnicy informacji z nim związanych
Art. 13. [Prawo pacjenta do tajemnicy informacji]
Pacjent ma prawo do zachowania w tajemnicy przez osoby wykonujące zawód
medyczny, w tym udzielające mu świadczeń zdrowotnych, informacji z nim
związanych, a uzyskanych w związku z wykonywaniem zawodu medycznego.
Art. 14. [Obowiązek zachowania w tajemnicy informacji związanych z pacjentem]
1. W celu realizacji prawa, o którym mowa w art. 13, osoby wykonujące zawód medyczny
są obowiązane zachować w tajemnicy informacje związane z pacjentem, w
szczególności ze stanem zdrowia pacjenta.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się, w przypadku gdy:
1) tak stanowią przepisy odrębnych ustaw;
2) zachowanie tajemnicy może stanowić niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia
pacjenta lub innych osób;
3) pacjent lub jego przedstawiciel ustawowy wyraża zgodę na ujawnienie tajemnicy;
4) zachodzi potrzeba przekazania niezbędnych informacji o pacjencie związanych z
udzielaniem świadczeń zdrowotnych innym osobom wykonującym zawód medyczny,
uczestniczącym w udzielaniu tych świadczeń.
Tajemnica lekarska
Ustawa o zawodach lekarza i lekarza dentysty (…) tekst jednolity z dnia 27 września 2011 r. (Dz. U. Nr
277, poz. 1634)
Art. 40. [Tajemnica informacji]
1. Lekarz ma obowiązek zachowania w tajemnicy informacji związanych z pacjentem, a uzyskanych w
związku z wykonywaniem zawodu.
zawodu.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się, gdy:
1) tak stanowią ustawy;
2) badanie lekarskie zostało przeprowadzone na żądanie uprawnionych, na podstawie odrębnych
ustaw, organów i instytucji; wówczas lekarz jest obowiązany poinformować o stanie zdrowia
pacjenta wyłącznie te organy i instytucje;
instytucje;
3) zachowanie tajemnicy może stanowić niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia pacjenta lub innych osób;
osób;
4) pacjent lub jego przedstawiciel ustawowy wyraża zgodę na ujawnienie tajemnicy, po uprzednim
poinformowaniu o niekorzystnych dla pacjenta skutkach jej ujawnienia;
5) zachodzi potrzeba przekazania niezbędnych informacji o pacjencie lekarzowi sądowemu;
6) zachodzi potrzeba przekazania niezbędnych informacji o pacjencie związanych z udzielaniem świadczeń
zdrowotnych innemu lekarzowi lub uprawionym osobom uczestniczącym w udzielaniu tych świadczeń.
2a. W sytuacjach, o których mowa w ust. 2, ujawnienie tajemnicy może nastąpić wyłącznie w
niezbędnym zakresie.
3. Lekarz, z zastrzeżeniem sytuacji, o których mowa w ust. 2 pkt. 11-5, jest związany tajemnicą również po
śmierci pacjenta.
4. Lekarz nie może podać do publicznej wiadomości danych umożliwiających identyfikację pacjenta bez jego
zgody.
Tajemnica lekarska
Tajemnica lekarska jest tajemnicą zawodową i obejmuje „wszelkie informacje związane z
pacjentem, a uzyskane w trakcie wykonywania zawodu”.
Obowiązek zachowania tajemnicy lekarskiej i jej zakres zdefiniowane są obecnie (praktycznie w
identycznym zakresie) w dwóch aktach prawnych: w art. 40 Ustawy o zawodach lekarza i
lekarza dentysty oraz w art. 14 Ustawy o prawach pacjenta i rzeczniku praw pacjenta.
Należy podkreślić fakt, że tajemnicą nie są objęte wyłącznie (chociaż – „w szczególności”)
informacje dotyczące stanu zdrowia pacjenta, ale „wszystkie informacje”, i to uzyskane „w
trakcie wykonywania zawodu”. Tajemnica obejmuje zatem informacje uzyskane np. w
miejscu pracy, ale o „nie swoim” pacjencie, jak również informacje uzyskane poza miejscem
pracy, w trakcie wykonywania czynności zawodowych – np. gdy lekarz przypadkowo, na
ulicy udziela pomocy medycznej.
medycznej.
Tajemnica lekarska nie jest jednak tajemnicą bezwzględną, tzn. niemożliwą do uchylenia w
żadnych okolicznościach. Ww. akty prawne przewidują kilka wyjątków od obowiązku
zachowania tajemnicy. Tajemnica nie obowiązuje m.in., gdy:
 tak stanowią przepisy ustaw,
 badanie zostało przeprowadzone na żądanie uprawnionych organów lub instytucji,
 zachowanie tajemnicy może stanowić niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia pacjenta lub
innych osób.
W tych sytuacjach lekarz ma prawo i obowiązek przekazać informacje objęte tajemnicą bez
uprzedniego zwolnienia go z tajemnicy przez pacjenta lub przez uprawniony organ (sąd).
Udzielanie informacji Policji
Ustawa o Policji z dnia 6 kwietnia 1990 r. (…) tekst jednolity z dnia 14
października 2011 r. (Dz. U. Nr 287, poz. 1687)
Art. 14. [Czynności służbowe Policji]
1. W granicach swych zadań Policja w celu rozpoznawania, zapobiegania i
wykrywania przestępstw i wykroczeń wykonuje czynności: operacyjnooperacyjnorozpoznawcze, dochodzeniowodochodzeniowo-śledcze i administracyjnoadministracyjno-porządkowe.
2. Policja wykonuje również czynności na polecenie sądu, prokuratora,
prokuratora,
organów administracji państwowej i samorządu terytorialnego w zakresie, w
jakim obowiązek ten został określony w odrębnych ustawach. (…)
4. Policja w celu realizacji ustawowych zadań może korzystać z danych o
osobie,, w tym również w formie zapisu elektronicznego, uzyskanych przez
osobie
inne organy, służby i instytucje państwowe w wyniku wykonywania
czynności operacyjnooperacyjno-rozpoznawczych oraz przetwarzać je w rozumieniu
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z
2002 r. Nr 101, poz. 926, z późn
późn.. zm.), bez wiedzy i zgody osoby, której dane
te dotyczą. (…)
Udzielanie informacji Policji
Ustawa o Policji z dnia 6 kwietnia 1990 r. (…) tekst jednolity z dnia 14
października 2011 r. (Dz. U. Nr 287, poz. 1687)
Art. 15. [Uprawnienia]
1. Policjanci wykonując czynności, o których mowa w art. 14, mają prawo:
(…)
2) zatrzymywania osób w trybie i przypadkach określonych w przepisach
Kodeksu postępowania karnego i innych ustaw; (…)
6) żądania niezbędnej pomocy od instytucji państwowych, organów
administracji rządowej i samorządu terytorialnego oraz jednostek
gospodarczych prowadzących działalność w zakresie użyteczności
publicznej;; wymienione instytucje, organy i jednostki obowiązane są, w
publicznej
zakresie swojego działania, do udzielenia tej pomocy, w zakresie
obowiązujących przepisów prawa;
7) zwracania się o niezbędną pomoc do innych jednostek gospodarczych
i organizacji społecznych, jak również zwracania się w nagłych
wypadkach do każdej osoby o udzielenie doraźnej pomocy, w ramach
obowiązujących przepisów prawa;
Udzielanie informacji Policji
Rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie sposobu postępowania przy
wykonywaniu niektórych uprawnień policjantów z dnia 26 lipca 2005 r.
(Dz. U. nr 141, poz. 1186)
1. Rozporządzenie określa sposób postępowania (…) przy wykonywaniu
przez policjantów uprawnień określonych w (…) Ustawie z dnia 6 kwietnia
1990 r. o Policji (…) :
2) zatrzymywania osób: (…)
b) stwarzających w sposób oczywisty bezpośrednie zagrożenie dla życia lub
zdrowia ludzkiego, a także dla mienia; (…)
7) żądania niezbędnej pomocy od instytucji państwowych, organów
administracji rządowej i samorządu terytorialnego oraz jednostek
gospodarczych prowadzących działalność w zakresie użyteczności
publicznej,, a także zwracania się o niezbędną pomoc do innych jednostek
publicznej
gospodarczych i organizacji społecznych, w zakresie obowiązujących
przepisów prawa;
8) zwracania się w nagłych wypadkach do każdej osoby o udzielenie
doraźnej pomocy, w ramach obowiązujących przepisów prawa.
Udzielanie informacji Policji
Publiczne i niepubliczne podmioty wykonującego działalność leczniczą są „jednostkami
użyteczności publicznej”, dlatego ich pracownicy są zobowiązani udzielić pomocy
policji.
„Niezbędna pomoc” polegać może np. na udzieleniu informacji o stanie zdrowia pacjenta
– np. ofiary przestępstwa lub wypadku drogowego. Najczęstszą formacją zwracającą
się o udzielenie takich informacji są prowadzący postępowanie policjanci z wydziału
ruchu drogowego. Ich pytania dotyczą zwykle stanu zdrowia ofiary wypadku
drogowego, zakresu udzielonej tej osobie pomocy i jej dalszych losów: czy pozostanie
w szpitalu, czy zostanie wypisana do domu.
W powyższym zakresie lekarz ma obowiązek udzielić informacji funkcjonariuszom po to,
by mogli oni zadecydować o dalszym trybie postępowania ze sprawcą wypadku:
wypadku : czy
mogą (przy niewielkich obrażeniach) zakończyć postępowanie w trybie mandatowym,
czy też sprawę o spowodowanie uszczerbku na zdrowiu będzie z urzędu prowadził
prokurator.
Należy mieć świadomość i poinformować policjantów, że udzielone informacje dotyczą
wyłącznie aktualnego stanu zdrowia ew. pokrzywdzonego i nie stanowią
rozstrzygającej „opinii” w sensie prawnym.
prawnym.
Jakiekolwiek późniejsze pogorszenie stanu zdrowia pacjenta nie pozbawia go bowiem
prawa do zmiany trybu postępowania z uwagi na zmianę stopnia ciężkości
stwierdzonych obrażeń.
Obowiązek współpracy z wymiarem
sprawiedliwości
Oprócz lekarza także inne zawody (psycholog, notariusz
adwokat, radca prawny, dziennikarz) zawierają w swoich
zasadach obowiązek zachowania tajemnicy zawodowej.
Osoby wykonujące te zawody mogą być zwolnione z obowiązku
zachowania tajemnicy i przesłuchiwane jako świadkowie tylko
wtedy, gdy jest to niezbędne dla dobra wymiaru
sprawiedliwości, a okoliczność nie może być ustalona na
podstawie innego dowodu (art. 180 kpk
kpk))
Nie wolno natomiast przesłuchiwać jako świadka: obrońcy lub
adwokata – co do faktów, o których dowiedział się udzielając
porady prawnej lub prowadząc sprawę, a także duchownego
– co do faktów, o których dowiedział się przy spowiedzi. (art.
178 kpk
kpk))
Lekarz jako świadek
Przesłuchanie „podejrzanego” lekarza w charakterze świadka:
 Możliwe tylko po uchyleniu tajemnicy lekarskiej.
 Świadek musi zeznawać prawdę, ponieważ za zeznanie nieprawdy lub
zatajenie prawdy grozi mu odpowiedzialność karna.
 Przesłuchanie „podejrzanego” lekarza jako świadka pozwala
prokuratorowi na weryfikację wstępnej wersji co do sprawstwa
przesłuchiwanego lekarza oraz uzyskanie jego stanowiska co do
zakładanego sprawstwa.
 Opisując w określony sposób przebieg działań diagnostycznych czy
terapeutycznych lekarz – świadek zaprezentuje swoje stanowisko
procesowe w sprawie.
Wniosek: Nie należy być zbyt „wylewnym”, należy przede wszystkim
żądać możliwości zapoznania się ze stworzoną osobiście dokumentacją
medyczną (ważna jej jakość!), podawać jedynie fakty wynikające z tej
dokumentacji (bez ich komentowania), a w szczególności – nie dać się
wciągnąć w próby komentowania postępowania innych lekarzy.
W oparciu o: Robert Augustyn: „Zarys metodyki obrony lekarza w postępowaniu
karnym w sprawach o błąd medyczny”, Uni-Druk, Poznań 2010.
Lekarz jako świadek
Przesłuchanie „podejrzanego” lekarza w charakterze świadka:
 Żeby nie stawiać osoby przesłuchiwanej w sytuacji konfliktu (albo zezna prawdę i
narazi się na odpowiedzialność za błąd medyczny, albo zezna nieprawdę i narazi
się na odpowiedzialność za fałszywe zeznania) Kodeks karny daje świadkowi
prawo uchylenia się od odpowiedzi na zadane pytanie, jeżeli udzielenie
odpowiedzi mogłoby narazić jego lub osobę jemu najbliższą na
odpowiedzialność za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe.
 Świadek nie musi podawać motywów uchylenia się od odpowiedzi, ani dowodzić,
że powyższe okoliczności są spełnione (wypaczałoby to sens ochrony świadka –
„ochrona będzie przysługiwać, gdy ujawnisz powody, dla których powinna ci
przysługiwać”). Wystarczy powołanie się na przepis art. 183 1 kpk
kpk..
 Zaznaczono tu, że możliwość uchylenia się dotyczy „odpowiedzi na pytanie”, a
nie ma zastosowania do „swobodnej wypowiedzi” świadka, jednak prawnicy
uważają, że prawo przemilczenia okoliczności przysługuje również w fazie
wypowiedzi spontanicznej.
 Złożenie fałszywych zeznań dotyczących okoliczności mających znaczenie dla
realizacji prawa do obrony nie stanowi przestępstwa.
Wnioski: Należy ograniczać spontaniczność wypowiedzi w stosunku do prokuratora
lub funkcjonariusza policji i starać się odpowiadać tylko na zadawane pytania.
Można pominąć okoliczności, które w ocenie świadka narażałyby go na
odpowiedzialność karną.
Obowiązek współpracy z wymiarem
sprawiedliwości
Rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie sposobu
postępowania przy wykonywaniu niektórych uprawnień
policjantów z dn. 26.07.2005 r. (Dz. U. nr 141, poz. 1186)
1. Rozporządzenie określa sposób postępowania (…) przy
wykonywaniu przez policjantów uprawnień określonych w (…)
ustawie z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (…):
Funkcjonariusze Policji mają m.in. prawo do:
„ 2. (…) Zatrzymywania osób:
osób: (…)
1. stwarzających w sposób oczywisty bezpośrednie zagrożenie dla
życia lub zdrowia ludzkiego, a także dla mienia; (…)
7. żądania niezbędnej pomocy od instytucji państwowych, organów
administracji rządowej i samorządu terytorialnego oraz jednostek
gospodarczych prowadzących działalność w zakresie użyteczności
publicznej,, a także zwracania się o niezbędną pomoc do innych
publicznej
jednostek gospodarczych i organizacji społecznych,
społecznych, w zakresie
obowiązujących przepisów prawa; (...)”
Obowiązek współpracy z wymiarem
sprawiedliwości
Rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie sposobu
postępowania przy wykonywaniu niektórych uprawnień
policjantów z dn. 26.07.2005 r. (Dz. U. nr 141, poz. 1186)
§ 9. 1. Policjant jest obowiązany udzielić, w granicach dostępnych
środków, pierwszej pomocy medycznej osobie zatrzymanej, która
ma widoczne obrażenia ciała lub utraciła przytomność.
przytomność .
2. Osobie zatrzymanej należy zapewnić badanie lekarskie w
przypadku:
1) wymienionym w ust. 1;
2) żądania przez osobę zatrzymaną niezwłocznego zbadania przez
lekarza;
3) oświadczenia osoby zatrzymanej, że cierpi ona na schorzenia
wymagające stałego lub okresowego leczenia, którego przerwanie
zagrażałoby życiu lub zdrowiu;
4) gdy z posiadanych przez Policję informacji lub z okoliczności
zatrzymania wynika, że osoba zatrzymana jest chora zakaźnie;
zakaźnie;
5) zatrzymania kobiety ciężarnej.
ciężarnej.
Obowiązek współpracy z wymiarem
sprawiedliwości
Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych w
sprawie badań lekarskich osób zatrzymanych przez
Policję z dn. 13.09.2012 r. (Dz.U
(Dz.U.. z 2012 r. poz. 1102)
§ 1.
1. Osobie zatrzymanej przez Policję, zwanej dalej „osobą
„osobą
zatrzymaną”,
zatrzymaną
”, udziela się niezwłocznie pierwszej pomocy
lub kwalifikowanej pierwszej pomocy w przypadku, gdy
osoba ta znajduje się w stanie nagłego zagrożenia
zdrowotnego,, określonego w przepisach o państwowym
zdrowotnego
ratownictwie medycznym.
2. Policjant niezwłocznie podejmuje działania zmierzające
do skutecznego powiadomienia dyspozytora
medycznego o stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego
osoby zatrzymanej i postępuje zgodnie z przekazanymi
przez niego informacjami.
Obowiązek współpracy z wymiarem
sprawiedliwości
Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych w sprawie badań
lekarskich osób zatrzymanych przez Policję z dn. 13.09.2012 r. (Dz.U
( Dz.U.. z
2012 r. poz. 1102)
§ 1.
3. Osobę zatrzymaną poddaje się badaniu lekarskiemu w przypadku, gdy:
1) osoba ta oświadcza, że cierpi na schorzenia wymagające stałego lub
okresowego leczenia, którego przerwanie powodowałoby zagrożenie życia
lub zdrowia, żąda przeprowadzenia badania lekarskiego lub posiada
widoczne obrażenia ciała niewskazujące na stan nagłego zagrożenia
zdrowotnego;
2) z posiadanych przez Policję informacji lub z okoliczności zatrzymania
wynika, że osobą zatrzymaną jest:
a) kobieta w ciąży,
b) kobieta karmiąca piersią,
c) osoba chora zakaźnie,
d) osoba z zaburzeniami psychicznymi,
e) nieletni po spożyciu alkoholu lub innego, podobnie działającego środka.
Obowiązek współpracy z wymiarem
sprawiedliwości
Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych w sprawie badań lekarskich osób
zatrzymanych przez Policję z dn. 13.09.2012 r. (Dz.U
(Dz.U.. z 2012 r. poz. 1102)
§ 2. Badanie lekarskie osoby zatrzymanej przeprowadza lekarz udzielający jej świadczeń
zdrowotnych na miejscu lub lekarz najbliższego podmiotu wykonującego działalność
leczniczą, właściwego ze względu na stan zdrowia tej osoby.
§ 3.
1. Przewiezienie osoby zatrzymanej do najbliższego podmiotu leczniczego w celu
przeprowadzenia badania lekarskiego zapewnia Policja.
2. Jeżeli osoba zatrzymana, o której mowa w § 1 ust. 3 pkt. 2 lit. d, dopuszcza się zamachu na
życie lub zdrowie człowieka lub w sposób gwałtowny niszczy lub uszkadza przedmioty
znajdujące się w jej otoczeniu, przewiezienie tej osoby do najbliższego podmiotu
leczniczego następuje specjalistycznym środkiem transportu sanitarnego.
3. W przypadkach, o których mowa w ust. 2 oraz w § 1 ust. 1 i ust. 3 pkt. 2 lit. c, przewóz osoby
zatrzymanej specjalistycznym środkiem transportu sanitarnego następuje w obecności
policjanta, jeżeli wynika to z decyzji osoby kierującej akcją prowadzenia medycznych
czynności ratunkowych.
§ 4.
1. Badanie lekarskie osoby zatrzymanej przeprowadza się niezwłocznie, w miarę możliwości
przed innymi oczekującymi osobami.
2. Decyzję o obecności policjanta w trakcie badania lekarskiego osoby zatrzymanej podejmuje
lekarz wykonujący to badanie.
Obowiązek współpracy z wymiarem
sprawiedliwości
Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych w sprawie badań lekarskich osób
zatrzymanych przez Policję z dn. 13.09.2012 r. (Dz.U
(Dz.U.. z 2012 r. poz. 1102)
§ 5.
1. Po przeprowadzeniu badania lekarskiego osoby zatrzymanej lekarz stwierdza:
1) brak przeciwwskazań medycznych do przebywania tej osoby w pomieszczeniu
przeznaczonym dla osób zatrzymanych lub doprowadzonych w celu wytrzeźwienia, pokoju
przejściowym, tymczasowym pomieszczeniu przejściowym, policyjnej izbie dziecka,
areszcie śledczym, zakładzie karnym, schronisku dla nieletnich lub zakładzie poprawczym
albo
2) wystąpienie przeciwwskazań medycznych do przebywania tej osoby w policyjnym
pomieszczeniu przeznaczonym dla osób zatrzymanych lub doprowadzonych w celu
wytrzeźwienia, pokoju przejściowym, tymczasowym pomieszczeniu przejściowym,
policyjnej izbie dziecka, areszcie śledczym, zakładzie karnym, schronisku dla nieletnich lub
zakładzie poprawczym oraz konieczność skierowania jej do podmiotu leczniczego.
2. W przypadkach, o których mowa w ust. 1, lekarz może stwierdzić wskazania do stosowania
leków i ich dawkowania.
3. Okoliczności, o których mowa w ust. 1 i 2, stwierdza się w zaświadczeniu, którego wzór jest
określony w załączniku do rozporządzenia.
4. W sytuacji, o której mowa w ust. 1 pkt. 2, lekarz podejmuje decyzję, czy przewiezienie
osoby zatrzymanej do podmiotu leczniczego nastąpi policyjnym środkiem transportu czy
specjalistycznym środkiem transportu sanitarnego.
Obowiązek współpracy z wymiarem
sprawiedliwości
Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych w sprawie badań
lekarskich osób zatrzymanych przez Policję z dn. 13.09.2012 r. (Dz.U
( Dz.U.. z
2012 r. poz. 1102)
§ 6.
Policjant niezwłocznie informuje dyżurnego komendy powiatowej (miejskiej,
rejonowej) Policji lub komisariatu specjalistycznego Policji, w których
obszarze działania przebywa osoba zatrzymana, o każdym przypadku:
1) udzielenia osobie zatrzymanej pierwszej pomocy, kwalifikowanej pierwszej
pomocy, poddania osoby zatrzymanej badaniu lekarskiemu lub wykonania
medycznych czynności ratunkowych;
2) odmowy osoby zatrzymanej na udzielenie jej pierwszej pomocy,
kwalifikowanej pierwszej pomocy, na poddanie się badaniu lekarskiemu lub
medycznym czynnościom ratunkowym albo zachowania tej osoby
uniemożliwiającego dokonanie takich czynności oraz sporządza na tę
okoliczność notatkę urzędową; w notatce tej odnotowuje się w
szczególności imię i nazwisko lekarza, w obecności którego nastąpiła
odmowa, albo fakt, że odmowa nastąpiła podczas nieobecności lekarza.
Obowiązek współpracy z wymiarem
sprawiedliwości
Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych w sprawie badań lekarskich osób
zatrzymanych przez Policję z dn. 13.09.2012 r. (Dz.U
(Dz.U.. z 2012 r. poz. 1102)
§ 7.
1. Dyżurny, o którym mowa w § 6, dokumentuje w policyjnych systemach informatycznych, a w
przypadku braku takiej możliwości – w książce przebiegu służby, każdy przypadek:
1) udzielenia osobie zatrzymanej pierwszej pomocy, kwalifikowanej pierwszej pomocy,
poddania osoby zatrzymanej badaniu lekarskiemu lub wykonania medycznych czynności
ratunkowych;
2) odmowy osoby zatrzymanej na udzielenie jej pierwszej pomocy, kwalifikowanej pierwszej
pomocy, na poddanie się badaniu lekarskiemu lub medycznym czynnościom ratunkowym
albo zachowania tej osoby uniemożliwiającego dokonanie takich czynności.
2. Książka przebiegu służby, o której mowa w ust. 1, może być prowadzona w postaci
elektronicznej.
§ 8.
Brak zgody osoby zatrzymanej na udzielenie jej pierwszej pomocy, kwalifikowanej pierwszej
pomocy, na przeprowadzenie badania lekarskiego lub wykonanie medycznych czynności
ratunkowych nie stanowi przeszkody w umieszczeniu tej osoby w pomieszczeniu
przeznaczonym dla osób zatrzymanych lub doprowadzonych w celu wytrzeźwienia, pokoju
przejściowym, tymczasowym pomieszczeniu przejściowym, policyjnej izbie dziecka,
areszcie śledczym, zakładzie karnym, schronisku dla nieletnich lub zakładzie poprawczym.
Obowiązek współpracy z wymiarem
sprawiedliwości
Badanie osoby zatrzymanej – PODSUMOWANIE:
Badanie osoby zatrzymanej nie jest świadczeniem zdrowotnym finansowanym
ze środków publicznych,
publicznych, dlatego nie ma znaczenia, czy zatrzymany jest
ubezpieczony, czy nie. Nie jest to również świadczenie samofinansowane
przez zatrzymanego.
zatrzymanego. W zasadzie publiczne podmioty udzielające świadczeń
zdrowotnych na żądanie policji wykonują te czynności nieodpłatnie.
W sytuacji odmowy udzielenia pomocy lub przeprowadzenia badania przez
lekarza lub w przypadku jego nieobecności – policjant ma obowiązek
niezwłocznie poinformować o tym fakcie dyżurnego komendy policji, który
ma obowiązek odnotowywać wszystkie przypadki udzielenia pomocy lub
przeprowadzenia badania lekarskiego, a także odmowy osoby zatrzymanej
poddania się badaniom. Taka odmowa nie stanowi natomiast
przeciwwskazania do pobytu w warunkach zatrzymania.
Po przeprowadzeniu badania wobec osoby zatrzymanej są zatem możliwe
tylko dwie drogi postępowania:
 albo pobyt w palcówce dokonującej zatrzymania
zatrz ymania (np. policyjnej izbie
zatrzymań, areszcie śledczym, zakładzie karnym, izbie wytrzeźwień,
policyjnej izbie dziecka, schronisku dla nieletnich, zakładzie poprawczym),
 albo pobyt w szpitalu.
szpitalu.
Stan nietrzeźwości
Ustawa z dn. 26.10.1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu
alkoholizmowi.
Art. 46. [Stan po użyciu; stan nietrzeźwości]
1. Napojem alkoholowym w rozumieniu niniejszej ustawy jest produkt
przeznaczony do spożycia zawierający alkohol etylowy pochodzenia
rolniczego w stężeniu przekraczającym 0,5% objętościowych alkoholu.
2. Stan po użyciu alkoholu zachodzi, gdy zawartość alkoholu w organizmie
wynosi lub prowadzi do:
1) stężenia we krwi od 0,2‰ do 0,5‰ alkoholu albo
2) obecności w wydychanym powietrzu od 0,1 mg do 0,25 mg
alkoholu w 1 dm3.
3. Stan nietrzeźwości zachodzi, gdy zawartość alkoholu w organizmie
wynosi lub prowadzi do:
1) stężenia we krwi powyżej 0,5‰ alkoholu albo
2) obecności w wydychanym powietrzu powyżej 0,25 mg alkoholu w
1 dm3.
Pobranie kwi do badania na zawartość
alkoholu
KONSTYTUCJA RP
Art. 31.: Zasada poszanowania i ochrony wolności człowieka
1. Wolność człowieka podlega ochronie prawnej.
2. Każdy jest obowiązany szanować wolności i prawa innych.
Nikogo nie wolno zmuszać do czynienia tego, czego prawo
mu nie nakazuje.
3. Ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych
wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i
tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie
dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź
dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej,
albo wolności i praw innych osób. Ograniczenia te nie
mogą naruszać istoty wolności i praw.
Pobranie kwi do badania na zawartość
alkoholu
[Ustawa] Kodeks Postępowania Karnego
Art. 74.:
§ 1. Oskarżony nie ma obowiązku dowodzenia swej niewinności ani
obowiązku dostarczania dowodów na swoją niekorzyść.
§ 2. Oskarżony jest jednak obowiązany poddać się: (…)
2) badaniom psychologicznym i psychiatrycznym oraz badaniom
połączonym z dokonaniem zabiegów na jego ciele, z wyjątkiem
chirurgicznych, pod warunkiem że dokonywane są przez uprawnionego
do tego pracownika służby zdrowia z zachowaniem wskazań wiedzy
lekarskiej i nie zagrażają zdrowiu oskarżonego, jeżeli przeprowadzenie
tych badań jest nieodzowne
nieodzowne;; w szczególności oskarżony jest
obowiązany przy zachowaniu tych warunków poddać się pobraniu krwi,
włosów lub wydzielin organizmu.
§ 3. W stosunku do osoby podejrzanej można (…), przy zachowaniu
wymagań określonych w § 2 pkt. 2, pobrać krew,
krew, włosy lub wydzieliny
organizmu.
Pobranie kwi do badania na zawartość
alkoholu
Ustawa z dn. 26.10.1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i
przeciwdziałaniu alkoholizmowi.
Art. 47.
1. Jeżeli zachodzi podejrzenie, że przestępstwo lub wykroczenie
zostało popełnione po spożyciu alkoholu, osoba podejrzana
może być poddana badaniu koniecznemu do ustalenia zawartości
alkoholu w organizmie, w szczególności zabiegowi pobrania
krwi.. Zabiegu pobrania krwi dokonuje fachowy pracownik służby
krwi
zdrowia.
2. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z Ministrem
Sprawiedliwości, ministrem właściwym do spraw wewnętrznych
oraz ministrem właściwym do spraw pracy, w drodze
rozporządzenia, określa warunki i sposób dokonywania badań, o
których mowa w ust. 1 i w art. 17 ust. 3.
Pobranie kwi do badania na zawartość
alkoholu
Ustawa z dn. 26.10.1982 r. o wychowaniu w trzeźwości
i przeciwdziałaniu alkoholizmowi.
Art. 17.
1. Kierownik zakładu pracy lub osoba przez niego
upoważniona mają obowiązek niedopuszczenia do
pracy pracownika, jeżeli zachodzi uzasadnione
podejrzenie,, że stawił się on do pracy w stanie po
podejrzenie
użyciu alkoholu albo spożywał alkohol w czasie pracy.
Okoliczności stanowiące podstawę decyzji powinny być
podane pracownikowi do wiadomości. (…)
3. Na żądanie pracownika, o którym mowa w ust. 1,
kierownik zakładu pracy lub osoba przez niego
upoważniona jest obowiązana zapewnić
przeprowadzenie badania stanu trzeźwości pracownika.
pracownika.
Pobranie kwi do badania na zawartość
alkoholu
Rozporządzenie MZiOS z dn. 06.05.1983 r. w
sprawie warunków i sposobu dokonywania
badań na zawartość alkoholu w organizmie:
Badania wykonuje się w stosunku do:
 osób podejrzanych o popełnienie przestępstwa lub
wykroczenia w stanie po spożyciu alkoholu,
 pracowników nie dopuszczonych do pracy z powodu
uzasadnionego podejrzenia, że stawili się do pracy
po spożyciu alkoholu albo spożywali alkohol w czasie
pracy.
Do pobrania krwi do badań obowiązany jest lekarz lub
na jego zlecenie pracownik medyczny.
Pobranie kwi do badania na zawartość
alkoholu
Rozporządzenie MZiOS z dn. 06.05.1983 r. w sprawie warunków i
sposobu dokonywania badań na zawartość alkoholu w
organizmie.
§ 5.
6. W razie odmowy osoby (…) poddania się zabiegowi
pobrania krwi należy przystąpić do pobrania krwi
mimo braku zgody tej osoby, o czym należy ją
uprzedzić.
Środki przymusu bezpośredniego stosują funkcjonariusze
Policji, sposób ich stosowania nadzoruje lekarz.
Pobranie kwi do badania na zawartość
alkoholu
Rozporządzenie MZiOS z dn. 06.05.1983 r. w sprawie
warunków i sposobu dokonywania badań na
zawartość alkoholu w organizmie:
§ 5.
5. W razie powzięcia uzasadnionego podejrzenia, że
pobranie krwi spowoduje zagrożenie życia lub zdrowia,
decyzję o dokonaniu zabiegu podejmuje lekarz. (…)
7. W razie niepobrania krwi z przyczyn wymienionych w
ust. 5 lub utrudniania pobrania krwi przez badanego
należy o tym zamieścić wzmiankę w protokole.
8. O pobraniu krwi bądź odstąpieniu od pobrania
sporządza się protokół.
Pobranie kwi do badania na zawartość
alkoholu
Rozporządzenie MZiOS w sprawie warunków i sposobu dokonywania
badań na zawartość alkoholu w organizmie:
§ 8. Kierownik zakładu pracy jest obowiązany na żądanie pracownika
zapewnić przeprowadzenie badań, o których mowa w § 2.
§ 9.
1. Pobieranie materiału do badań przez zakłady społeczne służby zdrowia
(…) jest nieodpłatne.
2. Jednostki określone w § 7 ust.1 pkt. 1 i 2 nie pobierają opłat za
wykonanie badania krwi lub moczu, z wyjątkiem badań zleconych przez
zakład pracy. Jednostki te przekazują organowi lub zakładowi pracy,
który zlecił przeprowadzenie badania krwi lub moczu, wyniki badań oraz
wykaz należności za wykonanie badania według obowiązujących
stawek.
3. Koszty związane z badaniami krwi i moczu przeprowadzonymi na
żądanie pracownika ponosi zakład pracy. W razie dodatniego wyniku
badania zakład pracy kosztami związanymi z badaniami obciąża
pracownika.
Obowiązek współpracy z wymiarem
sprawiedliwości
PRZEMOC W RODZINIE:
Kto może zawiadomić? – każdy, kto się dowie o popełnieniu przestępstwa
ściganego z urzędu (przez prokuratora – art. 304 kpk
kpk))
Czy jest obowiązek zawiadomienia? To nie jest „sprawa rodziców”!
Społeczny – wobec każdego obywatela.
Prawny – wobec pracowników instytucji państwowych i samorządowych,
które w związku ze swoją działalnością dowiedzą się o popełnieniu
przestępstwa. (art. jw.)
Również „Ustawa o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie”:
rodzinie”: „Osoby, które
w związku z wykonywaniem swoich obowiązków służbowych powzięły
podejrzenie o popełnieniu przestępstwa z użyciem przemocy wobec
członków rodziny, powinny niezwłocznie zawiadomić o tym Policję lub
prokuratora. (art.12)
Etyczny – lekarz ma prawo do ujawnienia zauważonych faktów zagrożenia
zdrowia lub życia w wyniku łamania praw człowieka (KEL – art. 27).
Takie zawiadomienie nie stanowi złamania tajemnicy lekarskiej (Ustawa o
Z.L. – art. 40).
Obowiązek współpracy z wymiarem
sprawiedliwości
PRZEMOC W RODZINIE:
Kogo zawiadomić – Policję lub prokuratora. Dalsze działania w
gestii organów ścigania.
Co grozi za zaniechanie zawiadomienia?
zawiadomienia?
Kto wbrew swemu obowiązkowi nie zawiadamia odpowiedniego
organu lub osoby o wiadomym mu niebezpieczeństwie grożącym
życiu lub zdrowiu człowieka (…), podlega karze aresztu albo
grzywny. (KW – art. 73)
Co grozi za „fałszywe” oskarżenie rodziców?
rodziców?
Nic, chyba że umyślnie podano fałszywe informacje (wtedy
odpowiedzialność karna – art.. 233, 234 kk
kk).
). Złożenie opartego
na wiarygodnych przesłankach zawiadomienia o popełnieniu
przestępstwa nie narusza dóbr osobistych ew. podejrzanego i nie
daje podstaw do roszczeń z tytułu odpowiedzialności cywilnej
(odszkodowania i zadośćuczynienia).
Od 2011 r. każdy lekarz ma obowiązek przeprowadzić badanie osoby będącej ofiarą
przemocy w rodzinie, dokumentując rodzaj, ew. przyczyny i czas powstania obrażeń.
Usprawiedliwianie niestawiennictwa
USTALENIE ZDOLNOŚCI DO STAWANIA PRZED
SĄDEM
KODEKS POSTĘPOWANIA KARNEGO – Art. 117.:
§ 4: Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z
ministrem właściwym do spraw zdrowia, określi, w
drodze rozporządzenia, warunki i tryb
usprawiedliwienia niestawiennictwa oskarżonych,
świadków i innych uczestników postępowania z
powodu choroby oraz sposób wyznaczania lekarzy
uprawnionych do wystawiania zaświadczeń
potwierdzających niemożność stawienia się na
wezwanie lub zawiadomienie organu prowadzącego
postępowanie (...).
Usprawiedliwianie niestawiennictwa
USTALENIE ZDOLNOŚCI DO STAWANIA PRZED
SĄDEM
Ustawa o lekarzu sądowym z dn. 15.06.2007 r. (wchodzi
w życie od 1.02.2008 r.)
Art. 1.
(…) Przepisy ustawy stosuje się w przypadkach
dotyczących usprawiedliwiania niestawiennictwa z
powodu choroby, na wezwanie lub zawiadomienie
sądu lub organu prowadzącego postępowanie karne,
zwanych dalej „organem uprawnionym” (…)
Przepisów ustawy nie stosuje się do osób pozbawionych
wolności, których usprawiedliwienie niestawiennictwa
z powodu choroby regulują odrębne przepisy.
Usprawiedliwianie niestawiennictwa
USTALENIE ZDOLNOŚCI DO STAWANIA PRZED SĄDEM
Ustawa o lekarzu sądowym z dn. 15.06.2007 r.
Art. 2.
Lekarzem sądowym w rozumieniu ustawy jest lekarz, z którym
prezes sądu okręgowego zawarł umowę o wykonywanie
czynności lekarza sądowego
Lekarz sądowy wystawia zaświadczenia potwierdzające
zdolność albo niezdolność do stawienia się na wezwanie lub
zawiadomienie organu uprawnionego (…) na obszarze
właściwości danego sądu okręgowego.
Lekarz sądowy przy wykonywaniu czynności związanych z
wydawaniem zaświadczeń korzysta z ochrony prawnej
przysługującej funkcjonariuszom publicznym.
Usprawiedliwianie niestawiennictwa
USTALENIE ZDOLNOŚCI DO STAWANIA PRZED SĄDEM
Ustawa o lekarzu sądowym z dn. 15.06.2007 r.
Art. 6.
Prezes sądu okręgowego zwraca się z pisemnym wnioskiem do
właściwej okręgowej rady lekarskiej o przekazanie listy
kandydatów na lekarzy sądowych, określając liczbę
kandydatów w danych specjalnościach. (…)
Art. 7.
Prezes sądu okręgowego prowadzi wykaz lekarzy sądowych dla
obszaru właściwości danego sądu okręgowego. (…)
Art. 8.
Informacje o miejscach, dniach i godzinach przyjęć lekarzy
sądowych (…)wywiesza się na tablicach ogłoszeń w
siedzibach podmiotów (…).
Usprawiedliwianie niestawiennictwa
Ustawa o lekarzu sądowym z dn. 15.06.2007 r.
Art. 11. Lekarz sądowy wystawia zaświadczenie po uprzednim
osobistym zbadaniu uczestnika postępowania i po zapoznaniu się z
dostępną dokumentacją medyczną.
Art. 12.
Właściwym dla wystawienia zaświadczenia jest lekarz sądowy objęty
wykazem lekarzy dla obszaru sądu okręgowego właściwego dla
miejsca pobytu uczestnika postępowania.
Jeżeli stan zdrowia uczestnika postępowania uniemożliwia stawienie
się na badanie, lekarz sądowy przeprowadza badanie i wydaje
zaświadczenie w miejscu pobytu tej osoby.
W przypadku pobytu uczestnika postępowania w szpitalu, hospicjum
(…) lekarz sądowy może wydać zaświadczenie na podstawie
udostępnionej dokumentacji, bez osobistego badania uczestnika
postępowania. Przyczynę odstąpienia od osobistego badania lekarz
podaje w zaświadczeniu.
Usprawiedliwianie niestawiennictwa
Ustawa o lekarzu sądowym z dn. 15.06.2007 r.
Art. 13. Zaświadczenie może być wystawione po okazaniu
wezwania lub zawiadomienia (…) lub po złożeniu oświadczenia
o otrzymaniu [ww.] i okazaniu dokumentu potwierdzającego
tożsamość.
Art. 14. 1. Uczestnik postępowania jest obowiązany przedstawić
lekarzowi sądowemu posiadaną dokumentację medyczną (…)
2. Zakład opieki zdrowotnej oraz lekarze udzielający świadczeń
zdrowotnych są obowiązani niezwłocznie, na żądanie lekarza
sądowego, udostępnić mu dokumentację medyczną z przebiegu
leczenia osoby ubiegającej się o zaświadczenie.
Art. 18. 1. Lekarzowi sądowemu przysługuje wynagrodzenie za
każde wydane zaświadczenie.
Art. 19. 1. Prezes sądu okręgowego (…) wstrzymuje wypłatę
wynagrodzenia: w razie uzasadnionych wątpliwości co do
rzetelności zaświadczenia (…).
Choroby zakaźne
Ustawa o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u
ludzi z dnia 5 grudnia 2008 r.:
Art. 26. [Pouczenie zakażonego lub chorego]
1. Lekarz, felczer, pielęgniarka lub położna, którzy podejrzewają lub
rozpoznają zakażenie lub chorobę zakaźną, są obowiązani pouczyć
zakażonego lub chorego na chorobę zakaźną lub osobę sprawującą
prawną pieczę nad osobą małoletnią lub bezradną albo opiekuna
faktycznego (…) o środkach służących zapobieganiu przeniesieniu
zakażenia na inne osoby oraz o ewentualnym obowiązku
wynikającym z art. 6 ust. 1 pkt 1, 2, 4 i 5.
2. W przypadku rozpoznania zakażenia, które może przenosić się drogą
kontaktów seksualnych, lekarz lub felczer ma obowiązek
poinformować zakażonego o konieczności zgłoszenia się do lekarza
partnera lub partnerów seksualnych zakażonego.
3. Informację o powiadomieniu zakażonego o obowiązku, o którym
mowa w ust. 2, wpisuje się do dokumentacji medycznej i potwierdza
podpisem zakażonego.
Choroby zakaźne
Ustawa o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi z
dnia 5 grudnia 2008 r.:
Art. 27. [Zgłoszenie rozpoznania lub powzięcia podejrzenia zakażenia]
1. Lekarz lub felczer, który podejrzewa lub rozpoznaje zakażenie, chorobę
zakaźną lub zgon z powodu zakażenia lub choroby zakaźnej, określonej na
podstawie ust. 9 pkt. 1, ma obowiązek, w ciągu 24 godzin od momentu
rozpoznania lub powzięcia podejrzenia zakażenia, choroby zakaźnej lub zgonu
z powodu zakażenia lub choroby zakaźnej, zgłoszenia tego faktu:
1) państwowemu powiatowemu inspektorowi sanitarnemu właściwemu dla
miejsca rozpoznania zakażenia lub choroby zakaźnej lub
2) państwowemu wojewódzkiemu inspektorowi sanitarnemu, lub
3) innym podmiotom właściwym ze względu na rodzaj choroby zakaźnej,
zakażenia lub zgonu z powodu choroby zakaźnej.
2. W przypadku osób przyjmowanych do szpitala z powodu zakażenia lub choroby
zakaźnej lub poddanych hospitalizacji z innych przyczyn, u których rozpoznano
zakażenie lub chorobę zakaźną, obowiązek, o którym mowa w ust. 1, spoczywa
na kierowniku szpitala.
Choroby zakaźne
Ustawa o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi z dnia
5 grudnia 2008 r.:
Art. 28. [Działania zapobiegające szerzeniu się zachorowań]
Lekarz lub felczer, który podejrzewa lub rozpoznaje chorobę szczególnie
niebezpieczną i wysoce zakaźną, stanowiącą zagrożenie dla zdrowia
publicznego, lub stwierdza zgon w wyniku takiej choroby, podejmuje działania
zapobiegające szerzeniu się zachorowań, w tym:
 kieruje osobę podejrzaną o zakażenie lub zachorowanie oraz zakażoną lub
chorą na chorobę zakaźną do szpitala specjalistycznego zapewniającego
izolację i leczenie tej osoby oraz niezwłocznie informuje szpital o tym fakcie;
 organizuje transport uniemożliwiający przeniesienie zakażenia na inne osoby;
 poucza osobę chorą lub osobę sprawującą prawną pieczę nad osobą małoletnią
lub bezradną albo opiekuna faktycznego (…) o obowiązkach wynikających z art.
5 ust. 1;
 niezwłocznie powiadamia państwowego powiatowego inspektora sanitarnego
właściwego dla miejsca podejrzenia, rozpoznania choroby szczególnie
niebezpiecznej i wysoce zakaźnej lub stwierdzenia zgonu o podjętych
działaniach.
Choroby zakaźne
Ustawa o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi z dnia 5 grudnia 2008
r.:
Art. 36. [Środek przymusu bezpośredniego]
1. Wobec osoby, która nie poddaje się obowiązkowi szczepienia, badaniom sanitarnosanitarnoepidemiologicznym, zabiegom sanitarnym, kwarantannie lub izolacji, a u której podejrzewa się
lub rozpoznano chorobę szczególnie niebezpieczną i wysoce zakaźną,
zakaźną, stanowiącą
bezpośrednie zagrożenie dla zdrowia lub życia innych osób, może być zastosowany środek
przymusu bezpośredniego polegający na przytrzymywaniu, unieruchomieniu lub przymusowym
podaniu leków.
2. O zastosowaniu bądź zaprzestaniu stosowania środka przymusu bezpośredniego decyduje
lekarz lub felczer udzielający pomocy osobie, o której mowa w ust. 1. Każdy przypadek
zastosowania środka przymusu bezpośredniego odnotowuje się w dokumentacji medycznej.
3. Lekarz lub felczer może zwrócić się do Policji, Straży Granicznej lub Żandarmerii Wojskowej o
pomoc w zastosowaniu środka przymusu bezpośredniego. Udzielenie pomocy następuje pod
warunkiem wyposażenia funkcjonariuszy lub żołnierzy w środki chroniące przed chorobami
zakaźnymi przez tego lekarza lub felczera.
4. Przed zastosowaniem środka przymusu bezpośredniego uprzedza się o tym osobę, wobec
której środek przymusu bezpośredniego ma być zastosowany, i fakt ten odnotowuje się w
dokumentacji medycznej. Przy wyborze środka przymusu bezpośredniego należy wybierać
środek możliwie dla tej osoby najmniej uciążliwy, a przy stosowaniu środka przymusu
bezpośredniego należy zachować szczególną ostrożność i dbałość o dobro tej osoby. (…)
Choroby zakaźne
Ustawa o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi z
dnia 5 grudnia 2008 r.:
Art. 52. [Naruszenie obowiązku informacyjnego]
Kto:
1) wbrew obowiązkowi nie poucza pacjenta, osoby sprawującej prawną pieczę
nad osobą małoletnią lub bezradną albo opiekuna faktycznego (…) o
środkach ostrożności zapobiegających przeniesieniu zakażenia na inne
osoby lub o ewentualnym obowiązku wynikającym z art. 6,
2) wbrew obowiązkowi nie informuje zakażonego o konieczności zgłoszenia
się do lekarza jego partnera lub partnerów seksualnych, (…)
- podlega karze grzywny.
(…) W sprawach o czyny, o których mowa w art. 5050 -53, orzekanie następuje w
trybie przepisów ustawy (…) Kodeks postępowania w sprawach o
wykroczenia (…).
Dziękuję za uwagę…