POLE I. ELEKTROMAGNETYCZNE Zjawisko indukcji elektromagnetycznej 1. Zjawiskiem indukcji elektromagnetycznej nazywamy zjawisko powstawania prądu w zamkniętym obwodzie pod wpływem zmian strumienia indukcji magnetycznej. 2. Powstający prąd nazywamy prądem indukcyjnym. 3. Może on zostać wzbudzony w zamkniętym obwodzie wtedy, gdy zmienia się strumień indukcji pola magnetycznego obejmowany przez obwód. 4. Reguła Lenza (pozwala określić kierunek prądu indukcyjnego) Prąd indukcyjny na zawsze taki kierunek, że wytworzone przez niego pole magnetyczne przeciwdziała przyczynie, która go wywołuje (co wynika z zasady zachowania energii). Przykład wytwarzania prądu indukcyjnego Podczas zbliżania magnesu w cewce wzbudza się prąd indukcyjny. Przyczyną wzbudzania prądu jest więc zbliżanie do cewki północnego bieguna magnesu. Przeciwdziałaniem jest odpychanie bieguna jednoimiennego. Powoduje to wytworzenie wokół cewki pola magnetycznego skierowanego biegunem N w stronę magnesu. 1 5. Siła elektromotoryczna indukcji Eind Siła elektromotoryczna indukcji powstająca wskutek zjawiska indukcji elektromagnetycznej jest przyczyną przepływu prądu indukcyjnego w zamkniętym obwodzie . Może być utożsamiana z napięciem na końcach otwartego obwodu. Jej miarą jest stosunek pracy W wykonanej przez siły zewnętrzne powodujące przepływ przez przewodnik ładunku q, do wartości tego ładunku. ind W q Jednostką siły elektromotorycznej indukcji jest oczywiście 1V ( wolt ). 6. Prawo Faradaya Wartość siły elektromotorycznej indukcji ind jest równa zmianie strumienia magnetycznego podzielonej przez przyrost czasu t, w którym ta zmiana nastąpiła (siła elektromotoryczna indukcji jest proporcjonalna do szybkości zmian strumienia magnetycznego ) . ind t 7. Indukcja wzajemna Jeżeli ustawimy dwie cewki w taki sposób, że strumień magnetyczny wytwarzany przez prąd płynący w pierwszej z nich przenika przez zwoje drugiej, to w przypadku zmian natężenia prądu w pierwszej cewce (a więc i zmian strumienia magnetycznego, w drugiej cewce zostanie wyindukowana siła elektromotoryczna indukcji wzajemnej. Zjawisko to nazywa się indukcją wzajemną. Wartość wyindukowanej siły elektromotorycznej indukcji wzajemnej jest proporcjonalna do szybkości zmian natężenia prądu płynącego w pierwszej cewce. ind I M t 2 ind - siła elektromotoryczna indukcji wzajemnej ; I - zmiana natężenia prądu w pierwszej cewce; t - czas, w którym nastąpiła zmiana natężenia; M - współczynnik indukcji wzajemnej (indukcyjność wzajemna ). 8. Współczynnik indukcji wzajemnej Współczynnik M zależy od geometrycznych właściwości układu. Jego jednostką jest henr ( 1H) . Współczynnik indukcji wzajemnej ma wartość jednego henra, jeśli zmiana natężenia prądu o 1A w ciągu 1s wywoła siłę elektromotoryczną o wartości 1V. 9. Indukcja własna (samoindukcja) Indukcją własną lub samoindukcją nazywamy zjawisko wzbudzania siły elektromotorycznej w cewce (ogólnie w przewodniku), przez którą płynie prąd o zmieniającym się natężeniu, powodujący powstanie zmiennego pola magnetycznego. Wartość siły elektromotorycznej samoindukcji jest proporcjonalna do szybkości zmian natężenia prądu w obwodzie. I L t L - współczynnik indukcyjności własnej (indukcyjność własna). Jednostką indukcyjności własnej jest (tak jak indukcyjności wzajemnej henr (1H). II . Prąd przemienny 1. Prądem przemiennym nazywamy taki prąd, którego wartość natężenia i kierunek przepływu zmieniają się okresowo. 3 2. Najczęściej spotykanym prądem przemiennym jest prąd sinusoidałny. Jego napięcie i natężenie okreśłają wzory: U U m sin t I I m sin t Um - maksymalna wartość napięcia (amplituda napięcia); Im- maksymalna wartość natężenia (amplituda natężenia); - częstość kołowa ( = 2f , f - częstotliwość prądu); t - czas; t - faza prądu. 3. Natężenie skuteczne Natężeniem skutecznym prądu przemiennego nazywamy natężenie takiego prądu stałego, którego moc jest równa mocy rozważanego prądu przemiennego Prąd stały o takim natężeniu wykona w jednostce czasu pracę o takiej samej wartości jak dany prąd przemienny. I sk Im 2 Isk - natężenie skuteczne; Im- natężenie maksymalne. 4. Napięcie skuteczne Napięciem skutecznym prądu przemiennego nazywamy napięcie takiego prądu stałego, który ma taką samą moc, jak dany prąd przemienny. Um U sk 2 4 Usk - napięcie skuteczne; Um, - napięcie maksymalne. 5. Moc prądu przemiennego Moc średnia prądu przemiennego jest równa iloczynowi napięcia skutecznego, natężenia skutecznego i cosinusa kąta przesunięcia fazowego. Pśr I sk U sk cos 6. Transformator Transformator jest urządzeniem służącym do podwyższania lub obniżania napięcia prądu przemiennego. Zasada działania transformatora oparta jest na zjawisku indukcji wzajemnej. Transformator składa się z dwóch uzwojeń o różnej liczbie zwojów nawiniętych na wspólny rdzeń ferromagnetyczny. Do jednego z tych uzwojeń, zwanego uzwojeniem pierwotnym, przyłącza się źródło napięcia przemiennego. Powoduje to wzbudzenie w rdzeniu zmiennego strumienia magnetycznego, więc na skutek zjawiska indukcji wzajemnej w drugim uzwojeniu, zwanym uzwojeniem wtórnym, powstaje zmienna siła elektromotoryczna indukcji . Przekładnią transformatora nazywamy stosunek ilości zwojów w uzwojeniu wtórnym n2 do ilości zwojów w uzwojeniu pierwotnym n1 . Przekładni transformatora równy jest stosunek napięcia na uzwojeniu wtórnym U2 do napięcia na uzwojeniu pierwotnym U1 (oczywiście mowa o wartościach skutecznych napięć) . n2 U 2 n1 U 1 5 Przy założeniu, że moc prądu na wejściu transformatora jest równa mocy na jego wyjściu, stosunek natężeń prądu w ,uzwojeniu wtórnym I2 i w uzwojeniu pierwotnym I1 jest równy odwrotnemu stosunkowi liczby zwojów w tych uzwojeniach. I 2 n1 I1 n2 W rzeczywistych transformatorach moc uzyskiwana w uzwojeniu wtórnym jest mniejsza od mocy prądu w uzwojeniu pierwotnym. Sprawność transformatora można policzyć jako stosunek mocy wyjściowej P2 do mocy wejściowej P1 . P2 100% P1 Transformator podwyższa napięcie wtedy, gdy na uzwojeniu wtórnym jest więcej zwojów niż na uzwojeniu pierwotnym. Napięcie wyjściowe jest tyle razy większe od napięcia wejściowego, ile razy liczba zwojów uzwojenia wtórnego jest większa od liczby zwojów uzwojenia pierwotnego. Transformator podwyższając napięcie obniża natężenie prądu. III. Pierwsze prawo Maxwella Zmienne pole elektryczne wytwarza zmienne wirowe pole magnetyczne. Krążenie wektora indukcji magnetycznej B po krzywej L jest proporcjonalne do zmian strumienia pola elektrycznego (E) przechodzącego przez powierzchnię S rozpiętą na tej krzywej. 6 IV . Drugie prawo Maxwella Zmienne pole magnetyczne wytwarza wirowe (i także na ogół zmienne) pole elektryczne. Krążenie wektora natężenia pola elektrycznego po krzywej zamkniętej L jest równe ze znakiem przeciwnym czasowej pochodnej strumienia indukcji B przechodzącego przez powierzchnię rozpiętą na krzywej L. V . Pole elektromagnetyczne Polem elektromagnetycznym nazywamy wzajemnie przenikające się, sprzężone ze sobą pola elektryczne i magnetyczne Energia pola elektromagnetycznego Jeżeli w pewnej objętości V istnieje pole elektryczne E i pole magnetyczne B, to całkowita zawarta tam energia Ecał pola elektromagnetycznego jest sumą energii pola elektrycznego i energii pola magnetycznego. Obliczamy ją ze wzoru : Ecal 1 B2 2 ( 0 E ) V 2 0 VI. Fale elektromagnetyczne Falami elektromagnetycznymi nazywamy indukujące się wzajemnie zmienne pola elektryczne i magnetyczne. Wektor natężenia pola elektrycznego i wektor indukcji pola magnetycznego są w każdym punkcie prostopadłe do siebie i do kierunku rozchodzenia się fali Fale elektromagnetyczne są falami poprzecznymi. Prędkość rozchodzenia się fal elektromagnetycznych w próżni jest równa prędkości światła w próżni i jest określona wzorem: c 1 0 0 7 VII . Widmo elektromagnetyczne Widmem elektromagnetycznym nazywamy zestawienie fal elektromagnetycznych według ich częstotliwości. Fale elektromagnetyczne można podzielić na: fałe radiowe: - bardzo długie, - długie, - średnie, - krótkie, - ultrakrótkie; - mikrofale; podczerwień; światło widzialne; nadfiolet; promienie Roentgena X ; promienie gamma . 8