„Wszystko jest łaską” Drodzy bracia i przyjaciele, przesłanie papieża

„Wszystko jest łaską”
Drodzy bracia i przyjaciele,
przesłanie papieża Franciszka na Wielki Post roku 2017 podpowiada mi rozważanie, do
którego byłoby rzeczą korzystną powrócić i zatrzymać się na chwilę. Dwa razy papież używa
określenia „dar”: za pierwszym odnosi je do bliźniego (bliźni (drugi) jest darem); za drugim
razem odnosi je do Słowa, bez którego pozostaje się ślepym i niezdolnym do uwolnienia z
niewoli i zła. Poprzez relację jaką papież ustanawia w odniesieniu do obu określeń,
wychodząc z przypowieści o Łazarzu i bogaczu, pragnie podkreślić jak z powodu braku
słuchania i przyjmowania Słowa, staje się niemożliwym bycie uważnym i pełnym szacunku
wobec bliźniego.
Refleksja papieża w rzeczywistości wzywa nas do odnowienia w sposób najpełniejszy
perspektywy, która nie jest nowa w teologii i duchowości chrześcijańskiej, ale często
zagubiona, podobnie jak dominująca pośród praw logika do ich ponownego przywracania:
jest to perspektywa daru, która zostaje określona przez św. Teresę od Dzieciątka Jezus w
słowach „wszystko jest łaską”, określenie, które Bernanos wkłada w usta umierającego
młodego proboszcza z Ambricourt, w Pamiętniku wiejskiego proboszcza.
Jednakże przed św. Teresą był św. Paweł, który przyjmuje swoje „nawrócone” życie
jako łaskę, kiedy stwierdza: „Cóż masz, czego byś nie otrzymał? A jeśliś otrzymał, to czemu
się chełpisz, tak jakbyś nie otrzymał” (1 Kor 4, 7). I jeszcze: „Lecz za łaską Boga jestem tym,
czym jestem, a dana mi łaska Jego nie okazała się daremna; przeciwnie, pracowałem więcej
od nich wszystkich, nie ja, co prawda, lecz łaska Boża ze mną” (1 Kor 15, 10).
Jesteśmy więc w centrum misterium łaski, która jako taka, jest darmowa (niezasłużona) i
zaskakująca. Łaska, która wprawia w zdumienie ale i odpowiedzialność. Nie posiadamy nic
czego możemy się domagać, ale tylko i wyłącznie trzeba nam dziękować: dziękczynienie jest
najbardziej adekwatną odpowiedzią na otrzymaną łaskę. Całe nasze życie winno stać się
życiem łaski, które ukazuje, więcej, nieustannie wyśpiewuje wdzięczność. W jaki sposób?
Odpędzając smutek naszego serca i naszego oblicza, broniąc się przed pokusą narzekania,
gasząc nadgorliwość naszego ja, która kusi do przypisywania sobie tego, co do niego nie
należy, przyjmując z ewangeliczną cierpliwością sprzeczności i trudności obecnego życia,
które służą weryfikacji autentyczności życia opartego na Bogu (wydarzenia Hioba są
wyjątkowym przykładem tego znaczenia), konkretyzując zasadę ewangeliczną, która mówi:
„Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie” (Mt 10, 8).
Perspektywa daru zmienia także nasze relacje oraz nasze podejście do rzeczywistości, z
którą mamy kontakt: stąd swój początek bierze poszanowanie, uprzejmość, gościnność,
bliskość, opiekuńczość, miłość. Poza owa perspektywą daru nigdy nie będziemy mieli
dostępu do egzystencjalnej przestrzeni wyrażonej przez Eucharystię, która stanowi
fundament i sposób bycia człowiekiem nowym; człowiekiem wolnym i dojrzałym.
Wielki Post, który na nas czeka, może być dla nas czasem zbawiennym do odnowienia,
jeśli taka jest potrzeba, i umocnienia w naszym życiu oraz w naszej posłudze owej
perspektywy daru, która jak nigdy pozwala nam rozwinąć w nas oraz świadczyć w świecie o
misterium Królestwa, do służenia któremu zostaliśmy powołani.
Dobrego Wielkiego Postu!
Giuliano