1 GROMADA VI-17 KRZEMIANY I GLINOKRZEMIANY Gromada

GROMADA VI-17
KRZEMIANY I GLINOKRZEMIANY
Gromada krzemianów i glinokrzemianów jest najliczniejszą wśród minerałów - do niej
zalicza się około 30% ogólnej liczby znanych minerałów. Krzemiany i glinokrzemiany
stanowią około 75% objętości skorupy ziemskiej, przy czym najbardziej rozpowszechnioną
grupą są skalenia potasowe - ich udział w litosferze wynosi 40- 45% jej objętości. Za nimi idą
miki, pirokseny, amfibole i granaty. W stosunku do rozpowszechnionych pierwiastków
chemicznych głównymi kationami w krzemianach i glinokrzemianach są K, Na, Ca, Mg, Fe.
Istotną rolę odgrywa takŜe Al, który w strukturze minerałów moŜe występować zarówno jako
kation, jak równieŜ jako cząstka składnikowa anionu kompleksowego.
Badania rentgenowsko- strukturalne ujawniły następujące wspólne cechy budowy
krzemianów i glinokrzemianów:
1. We wszystkich krzemianach liczba
koordynacyjna Si względem O wynosi 4.
Warunkuje
to
powstanie
anionu
kompleksowego (SiO4)4-, którego modelem
przestrzennym jest czworościan umiarowy
(tetraedr) (rys.1). Środek cięŜkości Si4+
pokrywa się ze środkiem geometrycznym
czworościanu, a środki cięŜkości anionów
O2- lokalizują się w jego naroŜach. Anion
krzemotlenowy (tetraedr) (SiO4)4- stanowi
podstawowy element struktury krzemianów.
Rys. 1. Modele tetraedru (SiO4)
Wiązania krzemu z tlenem są mieszane
jonowo- kowalencyjne o róŜnym stopniu jonowości w minerałach o róŜnych strukturach i z
róŜnymi kationami.
2. Tetraedry krzemotlenowe mogą być pojedyncze, i wtedy łączą się one w strukturze
minerału poprzez kationy, ale mogą polimeryzować tworząc rozliczne ugrupowania anionowe
- zjawisko to nazywane jest kondensacją tetraedrów krzemotlenowych, a polega na łączeniu
się dwóch lub więcej jednakowych anionów kompleksowych (tetraedrów) w kompleksy
bardziej złoŜone. Stopień kondensacji grup krzemotlenowych zaleŜy od stęŜenia tlenu w
stopie krzemianowym.
3. Glin w krzemianach moŜe być kationem, zajmując pozycje w pustkach oktaedrycznych
między tlenem, moŜe równieŜ wchodzić do tetraedrów (AlO4)5- zajmując w strukturze
minerałów pozycje adekwatne do pozycji Si. Na przykład w kaolinicie Al2(Si2O5)(OH)4 glin
jest kationem i ma liczbę koordynacyjną 6, natomiast w mikroklinie K(AlSi3O8) wchodzi do
kompleksu anionowego minerału i zajmuje taką samą pozycję co krzem, tj. znajduje się w
centrum tetraedru. Minerały pierwszego typu nazywane są krzemianami, drugiego - są ich
analogami i nazywane są glinokrzemianami. Występują minerały, w których Al zajmuje
jednocześnie pozycje kationowe i anionowe, jak na przykład w muskowicie
KAl2(AlSi3O10)(OH)2. Kaolinit jest krzemianem glinu, mikroklin - glinokrzemianem K, a
muskowit - glinokrzemianem Al i K.
Rozmiar tetraedrów (AlO4)5- i ich konfiguracja są odmienne, niŜ grup (SiO4)4-, charakter
wiązań chemicznych jest takŜe inny. Dlatego istnieje limit zastępowania Si4+ ← Al3+.
Ustalono, Ŝe w tetraedrach glinokrzemianów nie więcej niŜ połowa Si moŜe zostać zastąpiona
przez Al. To znaczy, Ŝe skrajne człony glinokrzemianów mogą być następujące: typu anortytu
Ca(Al2Si2O8), nefelinu Na(AlSiO4) itp.
4. Pomimo krzemotlenowych kompleksów anionowych w wielu krzemianach i
glinokrzemianach występują aniony dodatkowe - OH-, (CO3)2-, (SO4)2-, (S2)2-, (BO3)3-,
1
(P2O7)4- i inne. Na przykład, w kaolinicie i muskowicie dodatkowymi anionami są grupy
(OH)-.
Typy strukturalne kompleksów anionowych
RóŜnorodność struktur krzemianów jest praktycznie bezgraniczna. Jest to spowodowane
duŜą liczebnością sposobów polimeryzacji (kondensacji) grup (SiO4)4- i (AlO4)5- z
tworzeniem kompleksów anionowych o róŜnej konfiguracji i wymiarach oraz róŜnorodnością
składu krzemianów i glinokrzemianów (około 60- 70 pierwiastków chemicznych róŜniących
się rozmiarami jonów i charakterem realizowanych przez nie wiązań). W wyniku tego
geometria połączeń kationów i ugrupowań anionowych moŜe być róŜnorodna. Dlatego
rozpatrzymy tylko podstawowe typy strukturalne anionów kompleksowych, które
charakteryzują najbardziej rozpowszechnione minerały. Za podstawę systematyki
krzemianów i glinokrzemianów przyjmuje się stopień kondensacji anionów (SiO4)4-.
Krzemiany wyspowe zawierają w strukturze samodzielne aniony
kompleksowe (SiO4)4-. Taką strukturą charakteryzują się na przykład
granaty R3R2(SiO4)3, oliwiny (Mg, Fe)(SiO4), topazy Al2(SiO4)F2.
Tetraedryczne ugrupowania krzemotlenowe połączone są kationami.
Krzemiany grupowe zawierają aniony kompleksowe (Si2O7)6-. Grupy
(SiO4)4- polimeryzują i łączą w pary przez wspólny wierzchołek - atom
tlenu, w sumie uzyskuje się anion kompleksowy (Si2O7)6-. Za przykład
moŜe słuŜyć hemimorfit Zn4(Si2O7)(OH)2·H2O. Minerały z podobnymi
kompleksami anionowymi nazywają się krzemianami grupowymi.
Występują minerały (np. epidot, wezuwian) w strukturze których obecne
są grupy (SiO4)4- i (Si2O7)6-. Nazywane są one krzemianami grupowymi
zawierającymi inny anion krzemianowy.
Krzemiany pierścieniowe wyróŜniają się obecnością w strukturze odosobnionych pierścieni
krzemotlenowych lub glinokrzemotlenowych. Mogą one być trój-, cztero- i sześcioboczne.
WyróŜniono teŜ struktury zawierające podwójne pierścienie cztero- i sześcioboczne. Tylko
nieliczne z nich mają znaczenie skałotwórcze lub są zaliczane do surowców mineralnych.
Przykład minerałów: eudialit (Na,Ca,Fe)6Zr(Si3O9)2(OH,Cl) z kompleksem trójbocznym,
dioptaz Cu(Si6O18)·6H2O - z anionem sześciobocznym.
2
Krzemiany łańcuchowe zawierają aniony krzemotlenowe powiązane w łańcuchy. Jest to
liczna grupa minerałów. Najbardziej prostym i najczęściej spotykanym łańcuchem jest
łańcuch piroksenowy. Jest on nieskończony, jak widać na rysunku, period powtarzalności - to
dwa tetraedry, stąd ogólny wzór anionu (Si2O6)4-. Typowym przedstawicielem krzemianów
łańcuchowych jest diopsyd CaMg(Si2O6).
Krzemiany wstęgowe charakteryzują się
obecnością w strukturze wstęg utworzonych
wskutek kondensacji dwóch łańcuchów. Jest to
liczna
grupa
minerałów.
Najbardziej
rozpowszechnioną w krzemianach jest tak
zwana wstęga amfibolowa. Jest ona
nieskończona i utworzona z dwóch łańcuchów
piroksenowych. Mówi się Ŝe łańcuch piroksenowy jest to łańcuch pojedynczy, a
amfibolowy
podwójny.
We
wstędze
amfibolowej period powtarzalności odpowiada jednemu pierścieniowi tetraedrów.
Przykładami minerałów z takim anionem kompleksowym jest tremolit Ca2Mg5(Si4O11)2(OH)2
lub Ca2Mg5(Si8O22)(OH)2.
Krzemiany warstwowe cechują się obecnością w strukturze
warstwowego anionu kompleksowego. Najbardziej waŜnym
elementem w ich strukturze są warstwy kaolinitowe, dlatego Ŝe
są one obecne w większości mik, minerałów ilastych,
serpentynitów. W warstwach kaolinitowych tetraedry leŜą
swoimi podstawami w jednej płaszczyźnie, ich wierzchołki są
obrócone w jedną stronę, a najprostszym wielokrotnie
powtarzalnym elementem jest sześcioczłonowy pierścień
(Si2O5)2- lub podwojony (Si4O10)4-. Przykładami minerałów
zawierających
taką
grupę
anionową
jest
kaolinit
Al2(Si2O5)(OH)4, talk Mg3(Si2O5)2(OH)2,
lub Mg3(Si4O10)(OH)2.
Krzemiany przestrzenne charakteryzują się strukturami
trójwymiarowymi utworzonymi z (SiO4)4- tetraedrów. W
nich tetraedry są połączone wszystkimi swoimi
wierzchołkami z tetraedrami sąsiednimi, tworząc w ten
sposób nieskończoną budowlę przestrzenną z duŜymi
„pustkami”. Geometria i charakter ugrupowań mogą być
liczne z wyniku róŜnej orientacji tetraedrów w stosunku do
siebie.
JeŜeli wszystkie tetraedry obsadzone są przez Si,
takie struktury odpowiadają rozlicznym modyfikacjom
część tetraedrów w takim
krzemionki.
JeŜeli
3
krzemotlenowym karkasie jest zajęta przez Al, będą to glinokrzemiany przestrzenne. Jako
przykład glinokrzemianów juŜ wymieniliśmy mikroklin, anortyt, nefelin i wskazywaliśmy, Ŝe
nie więcej niŜ połowa tetraedrów moŜe być zajęta przez Al.
Są to główne ugrupowania tetraedrów w krzemianach i glinokrzemianach, a liczba
minerałów tej gromady jest znaczna. Występuje jeszcze wiele krzemianów o strukturze
niewyjaśnionej. Badania rentgenowsko-strukturalne doprowadzają do odkrycia coraz to
nowych struktur wśród krzemianów i glinokrzemianów.
Systematyka
Systematyka krzemianów i glinokrzemianów odbywa się według ich struktur. Za
podstawę systematyki krzemianów i glinokrzemianów przyjmuje się stopień kondensacji
anionów (SiO4)4-. W ten sposób wyróŜnia się 7 klas: wyspowe, grupowe, pierścieniowe,
łańcuchowe, wstęgowe, warstwowe, przestrzenne.
klasa i typ anionu
1
Krzemiany wyspowe: (SiO4)4-
2
Krzemiany grupowe: (Si2O7)6-
3
Krzemiany pierścieniowe:
(Si3O9)6-, (Si4O12)8- (Si6O18)12-,
(Si8O20)8-, (Si12O30)12-
4
Krzemiany łańcuchowe: (Si2O6)4-
5
Krzemiany wstęgowe: (Si8O22)12-
6
Krzemiany warstwowe: (Si4O10)4-
7
Krzemiany przestrzenne
przykłady
oliwin Mg2(SiO4), cyrkon Zr(SiO4), grossular Ca3Al2(SiO4)3,
kyanit Al2(SiO4)O, topaz Al2(SiO4)F2
hemimorfit Zn4(Si2O7)(OH)2⋅H2O,
wezuwian Ca10Mg2Al4(SiO4)(Si2O7)2(OH)4
katapleit Na2Zr(Si3O9)⋅2H2O,
schörl NaFe2+3Al6(BO3)3(Si6O18)(OH)4,
beryl Be3Al2(Si6O18),
kordieryt (Mg,Fe)2Al3(AlSi5O18)
diopsyd CaMg(Si2O6), jadeit NaAl(Si2O6),
egyrin NaFe(Si2O6), spodumen LiAl(Si2O6)
tremolit Ca2Mg5(Si8O22)(OH)2,
glaukofan Na2Mg3Al2(Si8O22)(OH)2
serpentyn Mg3(Si2O5)(OH)4, kaolinit Al2(Si2O5)(OH)4,
talk Mg3(Si4O10)(OH)2, flogopit KMg3(AlSi3O10)(OH,F)2
kwarc SiO2, mikroklin K(AlSi3O8), albit Na(AlSi3O8),
nefelin Na3K(AlSiO4)4, sodalit Na4(AlSiO4)3Cl,
stilbit NaCa2(Al5Si13O36)⋅14H2O, chabazyt Ca(Al2Si4O12)⋅6H2O,
analcym Na(AlSi2O6)⋅H2O, natrolit Na2(Al2Si3O10)⋅2H2O
KLASA I. KRZEMIANY WYSPOWE
Wśród krzemianów jest to najliczniejsza grupa minerałów. Krzemiany tej klasy
charakteryzują się rozmaitym składem chemicznym – występują w nich następujące
pierwiastki chemiczne: Mg, Fe, Ca, Mn, Ti, Al, TRz, Th, Zr i inne.
Do minerałów skałotwórczych oraz najbardziej rozpowszechnionych w przyrodzie
zaliczane są oliwiny, granaty, kyanit, tytanit, cyrkon.
Szczegóły krystalochemiczne minerałów klasy krzemianów wyspowych określa się:
1) obecnością w ich strukturze anionów kompleksowych (SiO4)4-,
2) obecnością kationów o koordynacji oktaedrycznej (promień jonowy waha się od
0,060 do 0,080 nm- Ti4+- 0,064; Fe3+- 0,067; Nb5+- 0,069; Mg2+- 0,078, Fe2+- 0,082, według
W.M Goldmischta), głównymi wśród nich są Mg i Fe. Oprócz wymienionych kationów duŜą
rolę (ale nie we wszystkich, lecz w niektórych krzemianach wyspowych) odgrywają kationy o
liczbie koordynacyjnej 8 (oraz >8)- Ca2+ (0,108 nm), Na+ (0,098 nm), Ce3+ (0,118 nm). Ich
poliedry koordynacyjne są niewspółmierne z oktaedrami czy tetraedrami. Struktura takich
minerałów, z małym wyjątkiem (grossular), jest mniej kompaktowa.
Cechą charakterystyczną jest to, Ŝe Al w krzemianach wyspowych zawsze zajmuje
pozycje oktaedryczne i jest w tych krzemianach kationem.
4
RóŜnorodność kationów, róŜne promienie oraz cechy doprowadzają do komplikacji
struktur krzemianów wyspowych i często do wchodzenia w ich struktury anionów
dodatkowych: F- i (OH)-. Aniony dodatkowe są charakterystyczne dla krzemianów w skład
których wchodzą grupy (SiO4)4- i glin jako kation- np., topaz Al2(SiO4)F2, kyanit Al2(SiO4)O.
Wśród krzemianów wyspowych wyróŜnia się dwie grupy:
grupa 1. Proste krzemiany wyspowe;
grupa 2. Krzemiany wyspowe zawierające inny anion.
Krótka charakterystyka wybranych minerałów
grupa 1. Proste krzemiany wyspowe
grupa oliwinu A22+SiO4, gdzie A2+ = Fe, Mg, Mn, Ni.
Najbardziej rozpowszechnione są człony szeregu izomorficznego forsteryt-fajalit, przy czym
częściej spotykane są odmiany magnezowe. Odmiany zawierające Mn, Ni są bardzo rzadkie.
Jest to grupa minerałów tworzących ciągły szereg izomorficzny od forsterytu Mg2(SiO4) do
fajalitu Fe2(SiO4).
Występowanie: Magnezowy oliwin – forsteryt - jest waŜnym minerałem skałotwórczym
większości ultramafitów (dunity, oliwinity, perydotyty, pikrity, kimberlity), a takŜe wielu
mafitów (gabra oliwinowe, noryty, bazalty, dolerity, diabazy). Forsteryt jest typowym
minerałem skał metamorficznych, tworzącym się przewaŜnie przy metamorfizmie
regionalnym lub kontaktowym po dolomitach zkrzemionkowanych. Jest minerałem
charakterystycznym dla marmurów i kalcyfirów Archaiku; jest takŜe jednym z głównych
minerałów skałotwórczych skarnów magnezowych.
śelazisty oliwin – fajalit - w skałach magmowych spotykany jest dosyć rzadko,
przewaŜnie w zawierających kwarc wulkanitach (diabazy kwarcowe, dacyty i inne kwaśne
lawy i ich tufy, kwaśne szkła wulkaniczne - obsydiany, trachyty) i plutonitach (granity
rapakiwi, niektóre pegmatyty granitowe, sjenity kwarcowe, gabroidy alkaliczne).
Forsteryt zwykle tworzy asocjacje z kalcytem, zielonym lub bezbarwnym flogopitem,
magnetytem, spinelem (czarnym lub róŜowym), chondrodytem Mg5(SiO4)2F2.
Oliwiny są nie tylko minerałami skałotwórczymi skorupy ziemskiej, ale takŜe są
pospolitymi komponentami meteorytów.
W procesach hydrotermalnych forsteryt i oliwiny magnezowe łatwo poddają się
hydrolizie i zastępowane są przez serpentyn i talk. Schematycznie te reakcje moŜna zapisać w
następujący sposób:
4Mg2(SiO4) + H2O + 5CO2 = Mg3(Si4O10)(OH)2 + 5MgCO3,
lub 2Mg2(SiO4) + 2H2O + CO2 = Mg3(Si4O10)(OH)4 + MgCO3.
W Polsce ubogie w Fe odmiany forsterytu obecne są w marmurach dolomitowych Rędzin
koło Kamiennej Góry (Dolny Śląsk), bazaltów dolnośląskich okolic Lubania i Lwówka.
Relikty oliwinów stwierdzono takŜe w skałach serpentynowych okolic Ząbkowic Śląskich.
Podstawowe cechy rozpoznawcze:
Układ krystalograficzny- rombowy, pokrój kryształów, skupienia - zwykle spotykane w
agregatach ziarnistych, dobrze wykształcone kryształy bardzo rzadko występują w pustkach
lub jako wtrącenia w skalach metamorficznych;
Twardość- 6.5-7, kruchy, łupliwość- niewyraźna (010), rzadziej (100), przełam- często
muszlowy; Gęstość: 3,27- 4,2 (wzrasta wraz ze wzrostem zawartości FeO);
Barwa- odmiany Mg- od bezbarwnych, do zabarwionych na Ŝółtawo, zielonkawo, wraz ze
wzrostem zawartości Fe zwiększa się intensywność zabarwienia od barwy oliwkowo-zielonej
do brunatnej, połysk- szklisty, tłustawy;
Występowanie- szeroko rozpowszechnione (typy skał) - patrz opis powyŜej;
5
Fajalit w świecie: USA- St.Peters Dome area, koło Pikes Peak, ElPaso Co., Colorado; Obsidian Cliff,
Yellowstone National Park, Wyoming i Coso Hot Springs, Inyo Co., California; Kanada- Blue Bell mine,
Riondel, British Columbia; Niemcy- Brocken massif, Harz Mountains; Norwegia- Raftsund; GrenlandiaSkaergaard i Ilímaussaq intrusions.
Forsteryt- Włochy- Monte Somma i Vesuvius, Campania; Finlandia- Ojamo, Lohja; Norwegia- Møre og
Ramsdel; Rosja- duŜe kryształy masyw Kowdor, półwysep Kolski, Złatoust i góra Itkuł, Ural; Niemcy- Eifel
district; USA- Peridot Mesa, 4 km od San Carlos, Gila Co. i Buell Park, Apache Co., Arizona; kryształy
jubilerskiej jakości- Sapat, 24 km N-E od Naran, N-W Frontier Province, Pakistan; Kingiti, Tanzania; Island of
Zabargad (Zabirget lub St,Jons), morze Czerwone, Egipt.
w Polsce: patrz opis powyŜej.
Zastosowanie: Oliwinity wykorzystywane są jako surowiec ogniotrwały, przezroczyste
odmiany oliwinu o barwie zielonej (chryzolit) wykorzystywane są jako kamienie jubilerskie.
Grupa granatu A3B2(SiO4)3, gdzie A = Ca, Fe2+, Mg, Mn2+, B = Al, Cr3+, Fe3+, Mn3+,
Ti, V3+, Zr. Si jest zastępowany głównie przez Al, Fe3+.
Jest to obszerna grupa minerałów o ogólnym wzorze krystalochemicznym A3B2(SiO4)3.
WyróŜnia się następujące główne podgrupy granatów według zawartości w ich składzie
kationów w pozycji A i B:
1) wapniowe- uwarowit, grossular, andradyt - ugrandyty;
2) glinowe- pirop, almandyn, spessartyn - piralspity, do nich takŜe moŜna zaliczyć
grossular (on kwalifikuje się do obydwu podgrup);
3) tytanowe- Ti odmiany andradytu (melanit i schorlomit, morimotoit),
4) cyrkonowe – kimzeyit.
Wszystkie granaty tworzą dobrze wykształcone kryształy o postaciach 12-ścianów
rombowych i 24- ścianów deltoidowych lub ich kombinacji. Charakteryzują się połyskiem
szklistym i wysoką twardością (6,5-7,5). Najbardziej rozpowszechnione granaty, ich barwa i
typy genetyczne skał przedstawione są w tabeli.
minerał
grossular
andradyt
uwarowit
melanit,
schorlomit
barwa
biała, zielona, róŜowa, jasnobrązowa
ciemno- brązowa, czarna
szmaragdowo- zielona
ciemno-brązowa, czarna
spessartyn
czerwono- fioletowa,
malinowa
róŜowa
pirop
bordowo- czerwona
almandyn
typ skał
skarny
skarny
chromity w oliwinitach
alkaliczne skały nefelinowe,
skarny (melanit)
łupki, gnejsy, pegmatyty
łupki, gnejsy, pegmatyty
kimberlity, bazalty, gnejsy,
eklogity
Podstawowe cechy rozpoznawcze:
Układ krystalograficzny- regularny, pokrój kryształów- 12-ściany rombowe, 24-ściany
deltoidowe, skupienia- ziarniste, zbite;
Twardość- 6.5-7.5 (kruche), łupliwość- nie wykazuje (oddzielność wg (110)), przełamnierówny, muszlowy;
Barwa- w zaleŜności od składu chemicznego (patrz tabelę), połysk- szklisty, tłusty;
Geneza oraz minerały współwystępujące- patrz tabela.
Występowanie- w świecie: bardzo rozpowszechnione.
w Polsce: Pirop jest znany z zserpentynizowanych perydotytów i serpentynitów Bystrzycy
Górnej na Dolnym Śląsku, granaty szeregu pirop-almandyn są obecne w eklogitach i
granulitach Gór ŚnieŜnickich i Sowich na Dolnym Śląsku. Almandyny występują w skałach
6
metamorficznych Gór Sowich, w pegmatytach (okolic Lubachowa), łupkach krystalicznych
Karkanoszy i Tatr. Znaczne ilości występują w bałtyckich piaskach plaŜowych. Spessartyn
stwierdzono w pegmatytach Wilczej Poręby, w granitoidach Chwałkowa koło Sobotki.
Granaty szeregu grossular-andradyt występują w rodingitach z Nasławic i Jordanowa,
skarnach masywu Strzelińskiego, wśród skał metamorficznych ŚnieŜnika Kłodzkiego.
Uwarowit w Polsce jest znany z łomu nefrytu w Glinicy koło Jordanowa.
Zastosowanie: Przezroczyste, ładnie zabarwione odmiany granatów są wykorzystywane jako
kamienie szlachetne, odmiany pospolite, głównie almandyn, pirop, spesartyn, stanowią
surowiec dla przemysłu materiałów ściernych.
Hydrogranaty (hibschit i katoit) Ca3Al2(SiO4)3-x(OH)4x (obydwa gatunki naleŜą do
szeregu izomorficznego grossular-hydrogrossular).
Hydrogranaty charakteryzują się obecnością podstawień (SiO4)4- przez (OH)44-. Takie
podstawienia izomorficzne w nieznacznych ilościach występują praktycznie we wszystkich
granatach. Hydrogranaty zawierające w swoim składzie znaczną ilość grup (OH) naleŜą do
szeregu izomorficznego grossular-hydrogrossular. Hydrogranaty często występują w formie
idiomorficznych ziaren lub stanowią składniki skrytokrystalicznych agregatów, w skład
których wchodzą granaty i wezuwian. Występują w skałach metasomatycznych wapiennokrzemianowych oraz wśród produktów hydrotermalnego przeobraŜenia skał magmowych w
temperaturze 200-400°C przy duŜym ciśnieniu H2O. Wykazują takie same cechy fizyczne co
granaty.
Podstawowe cechy rozpoznawcze:
Układ krystalograficzny- regularny, pokrój kryształów- ośmiościany, 12-ściany rombowe, 24ściany deltoidowe oraz kombinacje tych postaci prostych, skupienia- ziarniste, zbite;
Twardość- 6-7, łupliwość- nie okazuje, przełam- nierówny;
Barwa- bezbarwne, zielonkawe, Ŝółtawe, róŜowawe, cieliste, połysk- szklisty;
Inne cechy rozpoznawczeGeneza - w marglach wapniowych (Marianska Hora, Czechy), w zeolito-kalcytowych
skałach, zmetamorfizowanych marglach (Hatrurim, Izrael), rodingitach (Nasławice, Polska),
jako minerał hydrotermalny w pustkach potoków law fonolitowych;
minerały współwystępujące- kwarc, tremolit, gips (Czechy); kalcyt, aragonit, wateryt,
portlandyt (Izrael); grossular-andradyt, wezuwian, diopsyd, zoisyt, prehnit (rodingity);
gehlenit, portlandyt, apofillyt, chabazyt, granat, wollastonit, gips, kalcyt, kwarc, hematyt
(lawy fonolitowe).
Cyrkon ZrSiO4
W niektórych typach złóŜ spotykane są odmiany cyrkonu zawierające róŜne domieszki
izomorficzne (Th, Ce, Hf, Nb, Ta, Al), czasem domieszki te są znaczne. Cyrkon krystalizuje
zwykle w postaci idealnie rozwiniętych tetragonalnych słupów, wykazujących cechy
typomorficzne- w bardziej alkalicznych skałach tworzą się kryształy krótko-słupowe, w
skałach kwaśnych- długo-słupowe. Połysk na ścianach kryształów- diamentowy. Zabarwiony
w róŜne odcienie brązu. Twardość- 7-8.
Spotykany jest w skałach magmowych, najczęściej w sjenitach nefelinowych oraz
pegmatytach alkalicznych. Radioaktywne odmiany cyrkonu spotykane są w pegmatytach
granitowych. Zwykle spotykany jest takŜe w albitytach. Jest bardzo wytrzymały na
wietrzenie, dosyć cięŜki i dlatego kumuluje się w piaskach. Koncentracje przemysłowe (złoŜa
okruchowe) charakterystyczne są dla piaszczystych skał osadowych (tak zwane piaski
cyrkonowe).
Przezroczyste odmiany czerwone, Ŝółte są kamieniami drogocennymi.
7
Podstawowe cechy rozpoznawcze:
Układ krystalograficzny- tetragonalny, moŜe być metamiktyczny,
pokrój kryształów- słupkowy, bipiramidalny, izometryczny, tabliczkowy; skupienia- ziarniste,
ziemiste;
Twardość- 7.5 (kruchy), łupliwość- niewyraźna według (100), przełam- muszlowy;
Barwa- bezbarwny, Ŝółty, czerwonawy do pomaranczowo-czerwonego, zielonkawy,
niebieskawy, brązowy, połysk- szklisty, diamentowy, tłusty;
Inne cechy rozpoznawcze- metamiktyczny wykazuje radioaktywność, termoluminescencję,
katodoluminescencję, moŜe wykazywać fluorescencję pod UV.
Geneza- jako minerał akcesoryczny skał magmowych i metamorficznych, kryształy o duŜych
rozmiarach moŜna spotkać w pegmatytach i karbonatytach, gromadzi się w aluwiach,
minerały współwystępujące- skalenie potasowe, amfibole, biotyt, kwarc.
Występowanie:
w świecie: minerał szeroko rozpowszechniony, ale ładne, duŜe kryształy są rzadkie; Norwegia- Lavrik i
Hakedal; Finladnia- Sillinjärvi; Niemcy- Sibnitz, Saxony; Rosja- Miass, Ilmeny Mt., Ural; USA- Deer Hill,
Orange Co. i Fine, St.Lavrence Co., New York; blisko Franklin, Sussex Co., New Jersey; blisko Green River,
Henderson Co., North Caroline, blisko Pikes Peak, El Pasco Co., Colorado; Kanada- Turner’s Island, Lake
Clear oraz Kuethl Lake, Renfrew Co., Ontario; Sri Lanka- Matura i Saffragam districts; MadagaskarMt.Ampanobe, blisko Fianarantsoa, i Itrongahy, blisko Betroka; Mozambik- Teete; duŜe kryształy znajdowane
w Australii- Mud Tank, Valley Bore.
w Polsce: jest akcesorycznym składnikiem granitów i innych skał magmowych. Większe
osobniki znaleziono w Ŝyle pegmatytowej na wzgórzu Skalna Brama oraz w pegmatytach
granitowych w pobliŜu ujścia potoku Bystroń do Szklarki koło Szklarskiej Poręby. Częsty
składnik plaŜowych piasków bałtyckich.
Wykorzystywanie- do produkcji metalicznego cyrkonu i jego związków. Wykorzystywany w
przemyśle materiałów ogniotrwałych i odlewnictwie. Ładnie zabarwione odmiany cenione
jako kamienie szlachetne.
grupa 2. Krzemiany wyspowe zawierające inny anion.
Grupa kyanitu (dystenu). Do tej grupy naleŜą dwa krzemiany wyspowe o róŜnej
strukturze – kyanit Al2(SiO4)O i andaluzyt AlAl(SiO4)O, a takŜe krzemian łańcuchowysyllimanyt Al(AlSiO5).
W kyanicie cały Al rozmieszczony jest w pozycjach oktaedrycznych (oktaedrach tlenowych),
w andaluzucie połowa Al znajduje się w niezwykłym okrąŜeniu (5), a w sillimanycie połowa
rozmieszczona jest w tetraedrach. W tejŜe kolejności obniŜa się gęstość minerałów, dlatego Ŝe
im większa jest liczba koordynacyjna atomu, tym gęściej jest on upakowany w strukturze
minerału między anionami (tlenami). TakŜe zmniejsza się ciśnienie przy którym te minerały
są stabilne: im większe ciśnienie, tym bardziej kompaktowe są struktury i odwrotnie.
Kyanit spotykany w postaci wydłuŜono-tabliczkowych kryształów (tw. 7 wzdłuŜ i 5-6 w
poprzek). Andaluzyt spotykany jest w kryształach słupkowych – róŜowych, zielonych i
szarych, sillimanyt- w postaci bezbarwnych igiełek.
Tworzą się one w wyniku metamorfizmu na skutek przeobraŜeń podczas wzrostu
ciśnienia i T skał bogatych w Al2O3, na przykład w łupkach mikowych (muskowitowych).
Najpierw tworzy się sillimanyt lub andaluzyt. Przy jeszcze większym ciśnieniu pojawia się
kyanit. Dlatego w łupkach krystalicznych czasem spotykane są paramorfozy kyanitu po
andaluzycie jako świadectwo wzrostu ciśnienia w trakcie metamorfizmu doprowadzającego
do przekształceń polimorficznych. (wykorzystywane przy produkcji materiałów
ogniotrwałych, w metalurgii i przemyśle ceramicznym).
8
Kyanit Al2(SiO4)O
Podstawowe cechy rozpoznawcze:
Układ krystalograficzny- trójskośny, pokrój kryształów- płytkowe, tabliczkowe, typowe są
kryształy wygięte i bliźniaki, skupienia- ziarniste, promieniste, zbite;
Twardość- 5.5 ║[001], 7║[100], łupliwość- doskonała wg (100), dobra wg (010), przełamdrzazgowy;
Barwa- biały, niebieski, szary, rzadziej zielonkawy, Ŝółtawy, róŜowawy, czarny, połyskszklisty, perłowy;
Geneza- metamorficzny (gnejsy, łupki), pegmaty i Ŝyły kwarcowe,
minerały współwystępujące- staurolit, sillimanit, andaluzyt, talc, almandyn, korund;
Występowanie:
w świecie: Austria- Mt.Greiner, Zillertal, Tirol; Szwajcaria- Alpe Sponda, Pizzo Forno i Alpe
Campolungo, Tessin; Włochy- Pfitschtal, Tretino-Alto Adige; Norwegia- Röros; Rosja- blisko Ekatierinburga,
Ural Mt.; Ełowyj, Klavoloke, Karelia; Kenia- Sultan Hamud, Machakos district; Brazilia- Minas Gerais; USALyme, Grafton Co., New Hampshire; Judd’s Bridge, Litchfield Co., Connecticut; Darby, Delaware Co.,
Pennsylvania; Willis Mt., Buckingham Co., Virginia.
w Polsce: w skałach metamorficznych Sudetów. Pojawia się w granulitach Gór Sowich, w
eklogitach Nowej Wsi i Jaworka Górnego pod ŚnieŜnikiem koło Bystrzycy. Dość
rozpowszechniony wśród minerałów cięŜkich piasków i piaskowców, np. w piaskach
złotonośnych dawniej eksploatowanych w okolicy Złotoryji.
Zastosowanie- wyrób materiałów ogniotrwałych i kwasoodpornych, przezroczyste kryształy
uŜywane jako kamienie ozdobne.
Andaluzyt AlAl(SiO4)O
Podstawowe cechy rozpoznawcze:
Układ krystalograficzny- rombowy, pokrój kryształów- słupkowe, skupienia- ziarniste,
włóknisto-promieniste, zbite, pręcikowe;
Twardość- 6.5-7.5 (kruchy), łupliwość- dobra wg (110), niewyraźna wg (100), przełamnierówny, czasem muszlowy;
Barwa- biały, czerwonawoszary, brązowy, zielony, róŜowawy, połysk- szklisty, perłowy;
Inne cechy rozpoznawcze- andaluzyt zawierający wrostki substancji węglistych i wykazujący
na przekroju charakterystyczny wzór krzyŜa nosi nazwę chiastolitu; wykazuje on
luminescencję zieloną lub Ŝółtozieloną;
Geneza- metamorficzny (gnejsy, łupki mikowe, rogowce), rzadziej spotykany w pegmatytach,
granitach, minerały współwystępujące- kyanit, sillimanit, kordieryt, korund, kwarc, turmalin,
granaty, miki;
Minerały podobne- turmalin;
Występowanie:
w świecie: Hiszpania- Hornachuelos, blisko Córdoba, Córdoba Province; Austria- Lisens Alp, Selraintal,
Tirol; Niemcy- Gefrees, Bodenmais oraz w wielu innych miejscach w Bawarii; USA- Lancaster, Worcester Co.,
Massachusetts; Leiperville, Delaware Co, Pennsylvania; Custer, Custer Co., South Dakota; Australia- Mt.
Howden, Bimbowrie; Sri Lanka- Nawalapitiya; Brazylia- kryształy jubilerskiej jakości Santa Tersa district,
Espírito Santo;
w Polsce: dość pospolity w hornfelsach związanych z granitami Karkanoszy, Strzegomia i
skał kłodzko-złotostockich intruzji magmowych oraz łupków krystalicznych strefy Niemczy i
Kamieńca Ząbkowickiego, w gnejsach i pegmatytach Gór Sowich;
Zastosowanie- materiały ogniotrwałe i kwasoodporne, czasem jako kamień ozdobny.
Sillimanit Al(AlSiO5)
Podstawowe cechy rozpoznawcze:
9
Układ krystalograficzny- rombowy, pokrój kryształów- igiełkowy, skupienia- włókniste,
spilśnione, zbite;
Twardość- 6-7 (kruchy), łupliwość- doskonała wg (010), przełam- nierówny;
Barwa- , bezbarwny, Ŝółtoszary, jasnoniebieski, szarozielony, czerwonawy, biały, rysa- biała,
połysk- szklisty, jedwabisty;
Inne cechy rozpoznawczeGeneza- metamorficzny (łupki, gnejsy), kontaktowo-metamorficzny (rogowce), minerały
współwystępujące- andaluzyt, kyanit, skalenie potasowe, almandyn, kordieryt, biotyt, kwarc;
Minerały podobne- kyanit, mullit;
Występowanie:
w świecie: Austria- Lisens Alp, Selraintal, Tirol; Czechy- Marsová; Niemcy- Bodenmais, Bavaria;
Francja- Pongibaud, Auvergne; USA- Chester, blisko Saybrook, Middlesex Co., i blisko Norwich, New London
Co., Connecticut; Chester, Delaware Co., Pennsylvania; Monroe, Orange Co., New York; Sri Lanka- kryształy
jubilerskiej jakości Okkampitiya, Ratnapura, Deniyaya oraz Balangoda districts; Antarktyka- Christmas Point,
Enderby Land;
w Polsce: w paragnejsach i migmatytach Gór Sowich, w niektórych łupkach
łyszczykowych Gór Złotych i w gnejsach izerskich. Gnejsy zasobne w sillimanit wystepują w
miejsowościach Zimnydół i Dobroszów koło Strzelina. Obecny jest równieŜ w łupkach
granatowo-sillimanitowo-biotytowych, w gnejsach i tonalitach północnej wyspy krystalicznej
Tatr;
Zastosowanie- materiały ogniotrwałe, izolatory, czasami jako kamień ozdobny.
Topaz Al2SiO4(F,OH)2
Krystalizuje w układzie rombowym. Charakterystyczne są kryształy słupkowe z rysami
wzdłuŜ ścian słupa oraz z doskonałą poprzeczną łupliwością wzdłuŜ ścian dwuścianu
(pinakoidu) {001}. Rzadziej spotykany w agregatach promienistych i nieforemnych. Połysk
mocny, szklisty. Kryształy przezroczyste, bezbarwne, niebieskie, jasno-Ŝółte, róŜowe, często
barwa rozmieszcza się sektorowo, strefowo, plamiście.
Podstawowe cechy rozpoznawcze:
Układ krystalograficzny- rombowy, pokrój kryształów- krótko- i długo-słupkowe kryształy z
pionowymi zbruŜdŜeniami, skupienia- ziarniste, promieniste;
Twardość- 8, łupliwość- doskonała wg (001), przełam- muszlowy, nierówny;
Barwa- bezbarwny, Ŝółty, złocistoŜółty, róŜowy, niebieski, czerwony, fioletowy, zielonkawy,
brązowawy, połysk- szklisty;
Inne cechy rozpoznawcze- twardy, wykazuje luminescencję złocistoŜółtą, kremową, zieloną;
Geneza- w Ŝyłach i pustkach w granitach, pegmatytach granitowych, ryolitach, w grejzenach,
utworach wysokotemperaturowych hydroterm., minerały współwystępujące- turmalin, beryl,
mikroklin, albit, fluoryt, kwarc, kasyteryt;
Minerały podobne - fenakit, beryl;
Występowanie:
w świecie: Rosja- Murzinka, Ural; Adun-Czylon i Borszczewocznyj grzbiet, Nerczinsk, Syberia; NiemcySchneckenstein, Saxony; Chiny- Xilingeleimeng, Inner Mongolia; Pakistan- Ghundao Hill, blisko Katlang,
Mardan district oraz Skardu i Gilgit districts; Birma- Mogok district, Myanmar; Japonia- Tanokamiyama, Shiga
Prefecture; Naegi district, Gifu Prefecture; Brazylia- Ouro Preto i Virgem da Lapa, Minas Gerais; USA- Devils
Head, Douglas Co., Colorado; Thomas Range, Juab Co., Utah; Lord’s Hill, Stoneham, Oxford Co., Maine;
Baldface Mt., Carroll Co., New Hampshire; Ramona, San Diego Co., California, Streeter, Mason Co., Texas;
Meksyk- Tepetate, San Luis Potosí; Zimbabwe- St. Anne’s mine, Miami district; Mozambik- Alto Ligonha;
Namibia- Klein Spitzkopje; Nigeria- Jos district; Ukraina- Wołyń;
w Polsce: w strefach kontaktowych granitognejsów izerskich na Pogórzu Izerskim, z
pegmatytów granitu strzegomskiego, z granitu Karkonoszy (okolice Michałkowice koło
Szklarskiej Poręby, na Garbach Izerskich) i z granitów strzelińskich. Stanowi 40% jasnej
10
skały kwarcowo-topazowej koło wioski Wysoki Kamień w pobliŜu Mirska na Dolnym
Śląsku;
Zastosowanie - do wytwarzania materiałów ogniotrwałych, jako kamień szlachetny.
Staurolit (Fe2+,Mg,Zn)Al9(Si,Al)4O20(OH)4
Specyficzny minerał łupków krystalicznych biotytowych lub innych. Spotykany w postaci
dobrze wykształconych brązowych lub czarnych kryształów słupowych lub agregatów
krystalicznych. Asocjacja- z biotytem, kyanitem (lub sillimanytem, kwarcem, almandynem).
Tworzy się w procesach metamorfizmu regionalnego najprawdopodobniej skał ilastych
(z kaolinitem i limonitem).
Podstawowe cechy rozpoznawcze:
Układ krystalograficzny- jednoskośny, pseudo-rombowy, pokrój kryształów- krótkie i
wydłuŜone słupy, bliźniaki krzyŜowe, bliźniaki potrójne, skupienia- kryształy pojedyncze,
bliźniaki, skupienia ziarniste;
Twardość- 7-7.5, łupliwość- dobra według (010), przełam- muszlowy, zadziorowaty;
Barwa- brązowy do brązowo-czarnego, rysa- białą do szarawej, połysk- szklisty, matowy,
tłusty;
Geneza- metamorficzny (łupki mikowe, fyllity, granulity, gnejsy),
minerały współwystępujące- almandyn, sillimanyt, kyanit, turmalin, muskowit, kwarc,
chlorytoid; Minerały podobne- granaty (andradyt, schorlomit).
Występowanie:
w świecie: Szwajcaria- Pizzo Forno i Alpe Piona, Ticino; Austria- Mt. Greiner, Zillertal, Tirol; RosjaKiejwy masyw, półwysep Kolski; Francja- Finistère i Morbihan Province, „Bretania”; Portugalia- Fanzeres;
USA- Franconia, Grafton Co., New Hampshire; Chesterfield, Harmpshire Co., Massachusetts, blisko Blue
Ridge, Fannin Co., Georgia; koło Picures, Taos Co., New Mexico; Brazylia- Rubellita i Ardenela, Minas
Gerais; Agua Quente, Rio Pardo de Minas; Fazenda Graniais;
w Polsce: w łupkach mikowych Sudetó, np. w Górach ŚnieŜnickich i w Górach Złotych.
Znany z dolnodewońskich łupków kwarcytowych okolicy Głuchołazów, a takŜe ze skał Gór
Izerskich.
Tytanit CaTiSiO4O
Podstawowe cechy rozpoznawcze:
Układ krystalograficzny- jednoskośny, moŜe być metamiktyczny, pokrój kryształów- klinowe,
tabliczkowy, słupkowy, często bliźniaki wg (100) kontaktowe lub przerastania, skupieniaziarniste, zbite, promieniste;
Twardość- 5-5.5, łupliwość- dobra wg (110), przełam- nierówny, muszlowy;
Barwa- brązowy, czarny, zielonkawy, Ŝółty, biały, połysk- szklisty, tłusty, diamentowy;
Geneza- jako minerał akcesoryczny skał magmowych, pegmatytów i Ŝył typu alpiejskiego;
spotykany w skałach metamorficznych (gnejsach, łupkach) oraz skarnach, minerały
współwystępujące- albit, chloryt, epidot, apatyt, allanyt, monacyt, magnetyt, ilmenit, nefelin,
diopsyd, kalcyt, kwarc;
Minerały podobne- aksynit.
Występowanie:
w świecie: Szwajcaria- Tavetsch, Graubünden; St. Gottland, Ticino; Zermatt, Valais; Włochy- Val Maggia
i St. Marcel, Val d’Aosta; Austria- Schwartzenstein i Rothenkopf mt., Zillertal, Tirol; Norwegia- Arendal;
Szwecja- Nordmakr, Värmland; Rosja- masywy Łowoziero i Chibiny, półwysep Kolski; duŜe kryształy złoŜe
Dodo, 100 km na W-N od Saranpauł, Ural Płn.; USA- Tilly Foster mine, Brewster, Putnam Co., Diana, Lewis
Co., Natural Bidge, Jefferson Co. i Monroe, Orange Co., New York; Kanada- Eganville i Turner’s Islands, Lake
Clear, Renfrew Co., Ontario; Litchfield, Quebec; Meksyk- Baja California, El Rodeo, La Huerta, Piño Solo;
Brazylia- Campo do Boa, Capelinha, Minas Gerais; Madagaskar- Naevatanana; Ambalavaokely;
w Polsce: znany z granitów, granodiorytów i granitognejsów. Pokaźne ilości zawierają
amfibolity i gnejsy amfibolowe Tatr i Sudetów. Znany jest takŜe ze zmetamorfizowanych
11
wapieni Sławniowic, Gębczyc, Kamieniczek i in. na Dolnym Śląsku. Występuje w
cieszynitach rozpowszechnionych na Śląsku Cieszyńskim i w przyległej części Karpat.
Datolit CaBSiO4(OH)
Podstawowe cechy rozpoznawcze:
Układ krystalograficzny- jednoskośny, pokrój kryształów- krótkosłupowy lub tabliczkowy,
skupienia- groniaste, promieniste, ziarniste, skrytokrystaliczny;
Twardość- 5-5.5 (kruchy), łupliwość- niewyraźna wg (001), przełam- nierówny, muszlowy;
Barwa- bezbarwny lub biały, zwykle z zielonkawym odcieniem, moŜe być szarawy, Ŝółty,
zielony, czerwony, róŜowy, połysk- szklisty, tłustawy na powierzchniach przełamu;
Inne cechy rozpoznawcze- czasem wykazuje luminescencję niebieską lub białą;
Geneza- jako minerał wtórny w maficznych skałach magmowych, geodach tufów; w skarnach
i wapieniach; w serpentynitach oraz łupkach hornblendowych; niektórych Ŝyłach;
minerały współwystępujące- kalcyt, prehnit, zeolity, danburyt, aksynit, granat.
Minerały podobne- kolemanit, danburyt.
Występowanie:
w świecie: Norwegia- Arendal; Hardangerfjord; Niemcy- Harz Mt., Włochy- Serra dei Zanchetti koło
Bologna, Emilia-Romagna; Alpe di Siusi, Trentino-Alto Adige; Austria- Kranzerberg, Habachtal; JaponiaIwato copper mine, Miyazaki Prefecture; Rosja- Dalnegorsk, Primorskij kraj; USA- Lane quarry, Westfield,
Hampden Co., Massachusetts; Roncari quarry, East Granby, Hartford Co., Connecticut; Bergen Hill, Hudson
Co., Great Notch, Essex Co. oraz Paterson i Prospect Park, Passsaic Co., New Jersey; Goose Creek quarry koło
Leesburg, Loudoun Co., Virginia; Meksyk- Charcas, San Luis Potosí;
w Polsce: Międzyrzecze koło Cieszyna.
KLASA 2. KRZEMIANY GRUPOWE
Krótka charakterystyka wybranych minerałów
Grupa 1. Krzemiany grupowe z anionami (Si2O7)6
Melility A2BZSiO7, gdzie A = Na, Ca; B = Al, Be, Mg, Zn; Z = Al, Si.
W tej serii wyróŜniono kilka minerałów, wśród nich najbardziej rozpowszechnione są:
akermanit Ca2MgSi2O7, gehlenit Ca2Al(AlSi)O7.
Podstawowe cechy rozpoznawcze:
Układ krystalograficzny- tetragonalny, pokrój kryształów- krótkosłupkowy, tabliczkowy,
skupienia- ziarniste, zbite;
Twardość- 5-6 (kruchy), łupliwość- zauwaŜalna wg (001), przełam- nierówny, muszlowy;
Barwa- biały, szarozielony, miodowy, brązowy, połysk- szklisty, tłusty;
Geneza- produkt metamorfizmu kontaktowego, magmowy (bazalty melilitowe), metamorfizm
kontaktowy, metasomatoza, minerały współwystępujące- magmowe: flogopit, perowskit,
magnetyt, oliwin; metamorficzne: kalcyt, wollastonit, wezuwian, granat.
Występowanie:
w świecie: Włochy- Monte Somma i Vesuvius, Campania; Monte Cavalluchio, Sacrofano koło Rome,
Lazio; Mt. Monzoni, Val di Fassa i Val di Fiemme, Tretino-Alto Adige; Irlandia- Scawt Hill koło Larne i
Carneal, Co. Antrim; Szkocja- Camas Mòr, Isle of Muck; Caphouse, Ardnamurchan, Argyllshire; NiemcyBellerberg volcano, 2 km na N od Mayen, Eifel district; USA- Crestmore, Riverside Co., California; Cascade
Mt., Adirondack Mt, Essex Co., New York; Tres Hermanas district, Luna Co., New Mexico; Iron Hill, Gunnison
Co., Colorado; Kanada- Dufresne Hill, Oka, Quebec; Meksyk- Terneras mine, Velardeña, Durango; RPACape Province
w Polsce: znane z bazaltów Strachowa koło Leśnej.
12
Hemimorfit Zn4Si2O7(OH)2·H2O
Podstawowe cechy rozpoznawcze:
Układ krystalograficzny- rombowy, pokrój kryształów- tabliczkowe, skupieniacharakterystyczne są snopkowe, wachlarzowe agregaty, sferolity, stalaktyty, ziarniste,
ziemiste;
Twardość- 4.5-5 (kruchy), łupliwość- doskonała wg (110), zła wg (101), przełam- muszlowy,
nierówny;
Barwa- brązowy, Ŝółtawy, zielonkawy, szary, biały, bezbarwny, połysk- szklisty, perłowy,
jedwabisty;
Inne cechy rozpoznawcze- czasem wykazuje luminescencję Ŝółtą, pomarańczową, niebieskobiałą; silny piroelektryk,
Geneza- wtórny w strefach utlenienia złóŜ minerałów Zn, minerały współwystępującesmithsonit, sfaleryt, galena, cerusyt, anglezyt, kalcyt, hydrocynkit, chryzokola;
Minerały podobne- smithsonit, chalcedon, prehnit.
Występowanie:
w świecie: Rumunia- BaiŃa (Rézbánya); Słowacja- Banská Stiavnica; Anglia- Caldbeck Fells, Cumbria;
Belgia- Moresnet; Niemcy- Freiberg i Altenberg, Saxony; Włochy- Sa Duchessa mine, Oridda district, Sardinia;
Rosja- Nerczinsk, Syberia; Iran- Tchah Kuh, Esfahan; USA- Franklin i Sterling Hill, Ogdensburg, Sussex Co.,
New Jersey; Bisbee, Cochise Co. i 79 mine, Gila Co., Arizona; Emma mine, Little Cottonwood Canyon, Salt
Lake Co., Utah; Ibex i Wolftone mines, Leadville, Lake Co., Colorado; Elkhorn mine, Elkhorn district, Jefferson
Co., Montana; Meksyk- Santa Eulalia, Chihuahua i Ojuela mine, Mapimí, Durango;
w Polsce: okolice Tarnowskich Gór, Bobrownik, Brzezin Ślaskich, Wojkowic Komorne,
Miechowic, Radzionkowa, Strzemierzyc.
Grupa 2. Krzemiany grupowe zwierające inny anion.
Grupa epidotu A2B3(SiO4)3(OH) lub A2B3Si3O11(OH,F)2, gdzie A = Ca, Ce, La, Pb, Sr,
Y; B = Al, Fe3+, Mg, Mn3+, V3+.
Do grupy epidotu naleŜy kilkanaście minerałów, najbardziej znane są następujące minerały:
allanit (Ce,La,Y,Ca)2(Al,Fe2+,Fe3+)3(SiO4)3(OH), clinozoisyt Ca2Al3(SiO4)3(OH), epidot
Ca2(Fe3+,Al)3(SiO4)3(OH), zoisyt Ca2Al3(SiO4)3(OH).
Allanit (Ce,La,Y,Ca)2(Al,Fe2+,Fe3+)3(SiO4)3(OH)
Podstawowe cechy rozpoznawcze:
Układ krystalograficzny- jednoskośny, moŜe być metamiktyczny, pokrój kryształówtabliczkowy, słupkowy, igiełkowy, bliźniaki polisyntetyczne wg (100), skupienia- pręcikowe,
promieniste, ziarniste, zbite;
Twardość- 5.5-6 (kruchy), łupliwość- wyraźna wg (001), niewyraźna wg (100) i (110),
przełam- muszlowy, nierówny, zadziorowaty;
Barwa- pistacjowy, ciemnozielony do Ŝółtawozielonego, rysa- szara, połysk- szklisty;
Inne cechy rozpoznawcze- moŜe wykazywać radioaktywność;
Geneza- jako minerał akcesoryczny w granitach i pegmatytach granitowych, sjenitach,
rzadziej w pegmatytach gabrowych, rzadko- w łupkach, gnejsach oraz skałach kontaktowych,
minerały współwystępujące- epidot, muskowit, fluoryt;
Minerały podobne- hornblenda, aktynolit, augit, wezuwian, turmalin.
Występowanie:
w świecie: Grenlandia- Qáqarssuatsiaq, Alluk; Szwecja- Ytterby i Finbo; Norwegia- Kragerö, Arendal i
Hitterö Island, Flekkefjord; Finlandia- Sillböle, Stansvik i Vaarala; Rosja- Miass, Ural Mt.; Francja- Trimouns
talc deposit, Ariège; USA- Pacoima Canyon, Los Angeles Co., California; Baringer Hill pegmatite i Rode
Ranch, Llano Co., Texas; Kanada- Olden Township, Frontenac Co., Quebec; McDonald mine, Hybla, Ontario;
Hoidas Lake koło Nisikkatch Lake, Saskatchewan; Meksyk- Telixtlahuaca, Oaxaca; Australia- Mary Kathleen
mine, Queensland i Broken Hill, New South Wales; Mozambik- Ribuae;
13
w Polsce: w granitach Karkonoszy, granitach strzegomskich (Strzegom, Grabina,
Jaroszów, Zimnik, w pegmatytach miejsowości Czarne i w Szklarskiej Porębie koło Jeleniej
Góry, w porfirze ze Starej Góry (koło Wojcieszowa), obecność ich stwierdzono takŜe w
niektórych granito- gnejsach i migmatytach okolic Lądka Zdroju.
Zoisyt Ca2Al3(SiO4)3(OH)
Podstawowe cechy rozpoznawcze:
Układ krystalograficzny- rombowy, pokrój kryształów- słupkowe, skupienia- promieniste,
zbite;
Twardość- 6-7 (kruchy), łupliwość- doskonała według (100), przełam- nierówny;
Barwa- szarobiały, zielony, brązowy, róŜowy (thulit), czerwony, Ŝółtawy, niebieski (tanzanit),
połysk- szklisty, perłowy;
Geneza- metamorficzny w łupkach krystalicznych, eklogitach, w pegmatytach,
Minerały współwystępujące- granat, albit, biotyt, hornblenda, kwarc, kalcyt;
Minerały podobne- pumpellyit;
Występowanie:
w świecie: Austria- Sauaple, Carinthia i Zillertal, Tirol; Norwegia- koło Trodheim; USA- Goshen i
Williamsburg, Hampshire Co., Massachusetts; Keystone quarry koło Cornog, Chester Co., Pennsylvania;
Milford Heights, Baltimore Co., Maryland; Spurce Pine, Mitchell Co., North Carolina; Ducktown, Polk Co.,
Tennessee; Tunk Creek area, east of Riverside, Okanogan Co., Washington; Kanada- Asbestos, Quebec;
Meksyk- Juarez district, Baja California; Tanzania- jubilerskie odmiany, Merelani Hills, Lelatema Mt., 40 km
od Arusha; Pakistan- Alchuri village, Shigar Valley, Baltistan;
w Polsce: zmetamorfizowane gabra Braszowic koło Ząbkowic Śląskich, okolice
Jordanowa (często róŜowy), Sokolec koło Kłodzka.
Zastosowanie- ładnie zabarwione odmiany wykorzystywane jako kamień ozdobny.
Epidot Ca2(Fe3+,Al)3(SiO4)3(OH)
Podstawowe cechy rozpoznawcze:
Układ krystalograficzny- jednoskośny, pokrój kryształów- słupkowy, tabliczkowy,
izometryczny, bliźniaki, skupienia- ziarniste, pręcikowe, promieniste, zbite;
Twardość- 6-7 (kruchy), łupliwość- bardzo dobra według (001), dobra według (100), przełamnierówny, zadziorowaty;
Barwa- pistacjowy, ciemnozielony do Ŝółtawozielonego, połysk- szklisty, czasem perłowy,
tłusty;
Geneza- metamorficzne, kontaktowo-metasomatyczne, jako minerał wtórny po plagioklazie
(suassurityzacja), minerały współwystępujące- zeolity, amphibole, plagioklazy, skalenie
potasowe, kwarc, aktynolit, kalcyt (facja zieleńcowa); amfibole, wezuwian, talk, wollastonit,
pyrokseny, granat (facja rogowcowa epidot-hornfels); pumpellyit, glaukofan, ribekit, granat,
omfacyt (facja niebieska);
Minerały podobne- hornblenda, aktynolit, augit, wezuwian, turmalin.
Występowanie:
w świecie: Francja- Bourg d’Oisans, Isère; Norwegia- Arendal; Włochy- Traversella, Piedmont; Austriawyjątkowe kryształy, Knappenwand, Untersulzbachtal, Salzburg; USA- Sulzer, Prince of wales Island, Alaska;
Garnet Hill, Calaveras Co., California; Calumet mine, Chaffee Co., Colorado; Seven Devils district, Adams Co.,
Idaho; Julie claim, Pamlico district, Mineral Co., Nevada; Meksyk- San Quentin, Baja California; NamibiaNaukluft Farm, Rehoboth; Pakistan- wyjątkowe kryształy, Tormiq;
w Polsce: w granitach strzegomskich (Grabina, śółkiewka, Kostrza), strzelińskich
(Strzelin, Gębczyce, Mikoszów) oraz Tatrzańskich. Są powszechnimi składnikami
amfibolitów, np. Grodziszcza koło Ząbkowic Śląskich, Sobótki, Kowar. Znane równieŜ z
gnejsów Kamienia koło Lwowka, sjenitów Bukowca i pegmatytów Czernego oraz łupków
diorytowych koło Jeleniej Góry.
14
Grupa wezuwianu
Wezuwian Ca19(Al,Mg,Fe,Ti4+,Mn)13(B,Al)0-5Si18O68(OH,O,F)4
Wiluit Ca19(Al,Mg,Fe,Ti)13(B,Al, )5Si18O68(O,OH)10
Podstawowe cechy rozpoznawcze:
Układ krystalograficzny- tetragonalny lub jednoskośny, pokrój kryształów- słupki
bipiramidalne, igiełki, izometryczne, skupienia- ziarniste, zbite, promieniste;
Twardość- 6-7, łupliwość- niewyraźna wg (110), (100) i (001), przełam- nierówny,
zadziorowaty;
Barwa- zielony, ciemnozielony, brązowy, niebieski, Ŝółty, czerwonawy, połysk- szklisty,
tłusty;
Geneza- metamorfizm kontaktowy, skarny, Ŝyły typu alpieskiego, rodingity, serpentynity,
Minerały współwystępujące- granat, diopsyd, wollastonit, epidot, skapolit, spinel, kalcyt,
chloryt;
Minerały podobne- epidot, grossular, cyrkon.
Występowanie:
w świecie: Włochy- Monte Somma i Vesuviaus, Campania; Aricca, Val di Fassa, Trentino-Alto Adige; Val
d’Ala, Piedmont; Szwajcaria- Zermatt, Valais; Norwegia- Arendal, Stromskien i Egg; Rosja- złoŜe
Achmatowsk koło Złatoustu, Ural; rzeka Wiluj koło Czernyszewskiego, Jakucja; USA- Amity, Orange Co., i
Olmsteadville, Essex Co., New York; Belvidere Mt. Quarries, Lowell, Orleans Co., Vermont; Sanford, York Co.
i Auburn, Androscoggin Co., Maine; Georgetown, El dorado Co. i Crestmore, Riverside Co., California; koło
Ludwig, Yerington district, Lyon Co., Nevada; Kanada- Litchfield, Asbestos i Mont Saint-Hilaire, Quebec;
Meksyk- Xalostoc, Morelos i LakeJaco, Chihuahua; Pakistan- Baluchistan;
w Polsce: znany ze skał wapienno-diopsydowych i marmurów osłony strzelińskiego
masywu granitowego (Samborowiczki), z dolomitów krystalicznych Czarnowa koło
Kamiennej Góry, krystalicznych wapieni Starej Kamiennej koło Jeleniej Góry oraz z
rondingitów Jordanowa i Nasławic.
KLASA 3. KRZEMIANY I GLINOKRZEMIANY PIERŚCIENIOWE
Cechą wyróŜniającą minerały tej klasy jest obecność w ich strukturze odosobnionych
pierścieni krzemotlenowych lub glinokrzemowych. Mogą one być trój-, cztero- i
sześcioboczne.
Krótka charakterystyka wybranych minerałów
Grupa aksynitu A3Al2BSi4O15(OH), gdzie A = Ca, Fe2+, Mg, Mn. W zaleŜności od tego,
który pierwiastek przewaŜa w pozycji A odpowiednio nazywa się odmiany aksynituferroaksynit, magnezioaksynit, manganaksynit, tinzenit.
Podstawowe cechy rozpoznawcze:
Układ krystalograficzny- trójskośny, pokrój kryształów- tabliczkowy, klinowaty, kryształy o
charakterystycznej formie , skupienia- ziarniste, włókniste, zbite, impregnacje;
Twardość- 6.5-7 (kruchy), łupliwość- dokładna wg (100), wyraźna wg (001), niewyraźna wg
(110), przełam- nierówny, muszlowy;
Barwa- brązowy, szary, fioletowy, zielonkawy, Ŝółto-brązowy, połysk- szklisty, matowy;
Geneza- metamorfizm kontaktowy, skarny borowe, pegmatyty, hydrotermalny, Ŝyły typu
alpiejskiego, minerały współwystępujące- prehnit, andradyt, hedenbergyt, aktynolit, datolit,
turmalin, wezuwian, kalcyt, albit, skalenie potasowe, chloryt, epidot, kwarc;
Minerały podobne- tytanit.
Występowanie:
w świecie: Niemcy- St. Andreasberg, Harz Mt.; Anglia- Roscommon Cliff i Botallack mine, St. Just,
Cornwall; Francja- Bourg d’Oisans, Isère; Szwajcaria- Maderantal, Uri; Rosja- nadzwyczajne kryształy, Pujva
koło Saranpauł, Ural Płn.; Złatoust, GóryUral; Pakistan- Skardu; Japonia- Obira mine, Bungo, Oita Prefecture;
Toroku mine, Miyazaki Prefecture; USA- Coarse Gold, Madera Co., koło Yreka, Siskiyou Co. i New Melones
15
Lake, Calaveras Co., California; Elkhorn, Jefferson Co., Montana; Kanada- koło Hope, British Columbia i
Moneta mine, Timmins, Ontario; Meksyk- Trinidad, Baja California; Brazylia- Conquista, Bahia;
w Polsce: łom Grabina, w Ŝyłach pegmatytowych przecinających granitoidy strzegomskie.
Beryl Be3Al2Si6O18
Podstawowe cechy rozpoznawcze:
Układ krystalograficzny- heksagonalny, pokrój kryształów- słupkowy, niekiedy tabliczkowy,
skupienia- ziarniste, zbite, promieniste (słońca berylowe); bardzo rzadko tworzy bliźniaki.
Twardość- 7.5-8 (kruchy), łupliwość- niewyraźna według (0001), przełam- nierówny,
muszlowy;
Barwa- bezbarwny, bały, Ŝółtawobiały, Ŝółtawozielony, zielony, szmaragdowy, róŜowy,
niebieskawy, niebieskozielony, złocistoŜółty, połysk- szklisty, matowy, tłusty;
Geneza- granity i pegmatyty granitowe, rzadko w sjenitach nefelinowych. TakŜe w
maficznych skałach metamorficznych, nisko- i średniotemperaturowych Ŝyłach
hydrotermalnych oraz w pustkach w ryolitach; minerały współwystępujące- kwarc, ortoklaz,
muskowit, lepidolit, spodumen, turmalin, topaz, kasyteryt, kolumbit, tantalit;
Minerały podobne- apatyt, turmalin, topaz.
Występowanie:
w świecie: Rosja- Murzinka koło Ekatierinburga, Góry Ural; Nerczynsk, Góry Ałdun-Czylon, Syberia;
Ukraina- Wołyń; Mozambik- Muiâne pegmatite, Alto Ligonha district; Madagaskar- Mt. Bity, Antsirable;
gygantyczne kryształy- Malakialina district; Nigeria- Rafin-Gabas Hills koło Jos; Zimbabwe- Mweza Range;
Kolumbia- wyjątkowe zielone kryształy, Muzo i Chivor districts, Boyacá Province; Brazylia- Minas Gerais,
Teófilo Otoni, Governador Valadares, Conselheiro Pena i Itabira; Pakistan- Mingora, Swat district; Dassu i
Skardu district; Kunar i Nagar koło Karimabad, Hunza district; Afganistan- Khenj, Panjshir Valley; USA- Pala i
Rincon district, San Diego Co., California; Hiddenite, Alexander Co., North Caroline; Wah Wah Mt., Beaver
Co., Utah; Mt. Antero, Chaffee Co., Colorado; Sawtooth Mt. Area, Idaho;
w Polsce: z Ŝył pegmatytowych Gór Sowich, np. w RóŜanej, z Kamionki, Bielawy,
Owiesna i Piławy Środkowej; występuje równieŜ w druzach pegmatytowych granitu
strzegomskiego (Grabina), a takŜe w pegmatytach Jakuszyc; w gnejsach Sierpic koło
Wałbrzycha, Kowarach i Szklarskiej Porębie.
Grupa turmalinu
Turmalin przedstawia skomplikowaną według składu chemicznego grupę minerałów
zawierających bor- szeroko rozpowszechnionych w naturze. Ogólny wzór krystalochemiczny
turmalinów:
XY3Z6(T6O18)(BO3)3V3W, gdzie
X = Ca, Na, K, (wakansja);
Y = Li, Mg, Fe2+, Mn2+, Al, Cr3+, V3+, Fe3+, (Ti4+);
Z = Mg, Al, Fe3+, V3+, Cr3+;
T = Si, Al, (B); B=B, ( ); V = OH, O; W = OH, F, O,
w nawiasach pokazana jest ewentualna dodatkowa pozycja. Podstawę struktury turmalinów
stanowią sześcioczłonowe pierścienie Si6O18. Bor znajduje się w pozycji tetraedrycznej, a
jego tetraedr ma wspólny wierzchołek z tetraedrem krzemotlenowym.
Turmaliny często tworzą kryształy idiomorficzne, często wydłuŜone słupkowo, zaokrąglone
ziarna, lub tworzy wypełnienia interstycjalne, albo masy ziarniste, tworzy kwarc (matryca)turmalinowe simplektyty płaskie lub przestrzenne promieniste agregaty („słońca
turmalinowe”). Kryształy turmalinu są piezo- i piroelektrykami. Są one równieŜ
hemimorficzne, często posiadające jednościan podstawowy (monoedr) na jednym końcu słupa
trygonalnego (lub bardziej skomplikowanego słupa) oraz romboedr na drugim końcu. Dla
kryształów cechą charakterystyczną jest kreskowanie wzdłuŜ ścian słupa oraz rozbudowany
(trójkąt zaokrąglony) przekrój poprzeczny powstający dzięki kombinacji róŜnych słupów
tworzących postać kryształów.
16
Podstawę do podziału turmalinów na podgrupy stanowi stosunek kationów w pozycji X. Tak
na przykład, wyróŜniają się trzy podgrupy: alkaliczna z przewagą w tej pozycji Na nad K;
wapniowa z przewagą Ca; oraz wakansyjna z przewagą wakansji strukturalnej. Wśród
istniejących oraz moŜliwych 39 końcowych członów serii izomorficznych 13 stwierdzono w
naturze (tabela).
X
Y3
Elbait
Drawit
Chromdrawit
Schörl
Olenit
Burgerit
Powondrait
Na
Na
Na
Na
Na
Na
Na
Li1.5Al1.5
Mg3
Mg3
Fe2+3
Al3
Fe3+3
Fe3+3
Uwit
Hydrosyferruwit
Liddiokoatyt
Ca
Ca
Ca
Mg3
Fe2+3
Li2Al
Rossmanit
Foityt
Magnesiofoetyt
LiAl2
Fe2+2Al
Mg2Al
Z6
T6O18
(BO3)3
Turmaliny alkaliczne
Al6
Si6O18
(BO3)3
Al6
Si6O18
(BO3)3
Al6
Si6O18
(BO3)3
Al6
Si6O18
(BO3)3
Al6
Si6O18
(BO3)3
Al6
Si6O18
(BO3)3
Fe3+4Mg2 Si6O18
(BO3)3
Turmaliny wapniowe
Si6O18
(BO3)3
Al5Mg
Si6O18
(BO3)3
Al6
Si6O18
(BO3)3
Turmaliny X-wakansyjne
Al6
Si6O18
(BO3)3
Al6
Si6O18
(BO3)3
Al6
Si6O18
(BO3)3
V3
W
(OH)3
(OH)3
(OH)3
(OH)3
O3
O3
(OH)3
(OH)
(OH)
(OH)
(OH)
(OH)
F
O
(OH)3
(OH)3
(OH)3
F
(OH)
F
(OH)3
(OH)3
(OH)3
(OH)
(OH)
(OH)
Turmaliny posiadają wysoką odporność na niskotemperaturowe chemiczne oraz mechaniczne
oddziaływanie; mogą się kumulować w skałach okruchowych.
Elbait NaLi1.5Al1.5Al6Si6O18(BO3)3(OH)4
Minerał tworzy wydłuŜone słupkowe kryształy, rzadziej nieforemne ziarna. Odmiany
kolorowe elbaitu mają własne nazwy: achroit- bezbarwny, rubelit- róŜowy do czerwonego,
indygolit- niebieski, werdelit- zielony. Czasem kryształy elbaitu są polichromatyczne,
zmieniają barwę wzdłuŜ kryształu. Elbait spotykany jest w granitach i pegmatytach litowych,
niektórych skałach metamorficznych, w wysokotemperaturowych Ŝyłach hydrotermalnych.
Znajduje się w asocjacji z kwarcem, albitem, topazem, lepidolitem, mikroklinem, granatem,
berylem, apatytem, spodumenem.
Drawit NaMg3Al6Si6O18(BO3)3(OH)4
Dla niego charakterystyczne są krótko-słupowe kryształy, masy ziarniste, nieprawidłowe
skupiska. Tworzy ciągły szereg izomorficzny z szerlem z jednej strony oraz z uwitem z
drugiej. Drawit spotykany jest w róŜnorodnych skałach w asocjacji z krzemianami
(zuboŜałymi w Ŝelazo oraz wzbogaconymi w Mg). Jest to typowy minerał ługowania
kwasowego tworzący się w warunkach hydrotermalnych (pomagmowych) po skałach
magmowych i metamorficznych spotykany w grejzenach i kwarcytach wtórnych z
muskowitem, topazem, fluorytem oraz skaleniami potasowymi. Spotykane jest takŜe w
przesyconych w glin, wzbogaconych w magnez skałach, gdzie powstaje drogą metasomatozy
z dostarczeniem boru w asocjacji z krzemianami Al, flogopitem, muskowitem, kordierytem;
w hydrotermalnie zmienionych granitach i innych skalach magmowych. Drawity mogą się
tworzyć w skarnach magnezowych w warunkach stosunkowo wysokotemperaturowych w
procesie skarnowego tworzenia się boranów endogenicznych w asocjacji z kwarcem,
kalcytem, dolomitem, epidotem, mikroklinem, albitem, muskowitem, fluorytem, titanitem.
17
Uwit CaMg3Si6O18(BO3)3(OH)3(OH)
Trudno go odróŜnić od drawitu wg cech fizycznych.
Paragenezy są takŜe podobne jak dla drawitu, ale jeŜeli drawit występuję w paragenezach
Mg-Al, nie dosyconych w Ca, to dla uwitu charakterystyczne są paragenezy bardziej zasobne
w Ca (z zasadowym plagioklazem, Ca-piroksenami, dolomitem, kalcytem).
Schörł NaFe2+3Al6Si6O18(BO3)3(OH)4
Geneza: Występuje w granitach i pegmatytach granitowych, wysokotemperaturowych Ŝyłach
hydrotermalnych, niektórych skałach metamorficznych;
Minerały współwystępujące: kwarc, albit, mikroklin, ortoklaz, epidot, granat, muskowit,
topaz, kasyteryt, scheelit, fluoryt, beryl.
Podstawowe cechy rozpoznawcze: (ogólnie turmaliny)
Układ krystalograficzny- trygonalny, pokrój kryształów- słupkowy, igiełkowy, skupieniakryształy, ziarniste, zbite, pręcikowe, włókniste, promieniste (słońca turmalinowe);
Twardość- 7-7.5, łupliwość- niewyraźna według (10 1 1 ), przełam- nierówny, muszlowy;
Barwa- barwy róŜne (patrz opis powyŜej), połysk- szklisty;
Inne cechy rozpoznawcze- przekrój poprzeczny kryształu jest to trójkąt okrągły, piroelekryki,
piezoelektryki.
Geneza- magmowy, metamorficzny, hydrotermalny, składniki pegmatytów i Ŝył typu
alpiejskiego;
Minerały podobne- hornblenda, aktynolit, beryl, andaluzyt, ilwait.
Występowanie:
w świecie: elbait- Włochy- okolice San Piero in Campo, Elba; Rosja- Murzinka, Lipowka, Ural Śr.;
Zabajkalie; Afganistan- Korgal i Mawi, Laghman Province; Pakistan- okolice Gilgit i Stak Nala; MadagaskarAmpantsikahitra, Anjanaboina, Antandrokomby, Mahrotra w okolicach Bity Mt.; Mozambik- Alto Logonha
district; Namibia- Karibib; Usakos; USA- Mt. Mica koło Paris, Newry, Oxford Co., Maine; Haddam, Middlesex
Co., Connecticut; Pala i Mesa Grande district, San Diego Co., California; Brazylia- okolice Araçuaí-ItingaSalinas i Itatiaia district, Governador Valadares, Minas Gerais; São José da Batalha, Paraíba;
drawit- Słowenia- Dravograd; Włochy- Beura, Val d’Ossola, Piedmont; Norwegia- Arendal i Snarum;
Finlandia- Outokumpu i Kaavi, Kuopio; USA- Gouverneur, Pierrepont i Macomb, St. Lawrence Co., New
York; Franklin i Hamburg, Sussex Co., New Jersey; Newry, Oxford Co., Maine; Kanada- Hull Township,
Quebec; Wilberforce, Ontario; Brazylia- Brumado, Bahia; Australia- Yinnietharra, 800 km na N od Perth;
Kenia- Osarara, Narok district; Nepal- Gujarkot;
schörl- Niemcy- St. Andreasberg, Harz Mt., Anglia- Bovey Tracey, Devon; Włochy- San Piero in Campo, Elba;
Rosja- Murzinka, Ural Mt.; USA- Haddam, Middlesex Co., Connecticut; Pierrepont, St. Lawrence Co., New
York; Stony Point, Alexander Co. I koło Statesville, Iredell Co., North Carolina; Little Three mine, Ramona, San
Diego Co., California; Meksyk- Santa Cruz; Brazylia- Bom Jesus de Lapa I Meddes Pimental, Minas Gerais;
Namibia- Anibib I Farm Etemba; Afganistan- Nuristan district, Laghman Province;
w Polsce: występuje w strefach kontaktowych granitognejsów izerskich z łupkami
krystalicznymi na Pogórzu Izerskim, lokalnie występują tam skały kwarcowo-turmalinowe
oraz grejzeny zawierające schörl (okolice Mirska). Obecny jest w druzach pegmatytowych
granotoidów strzegomskich, w osłonie masywu granitoidowego Strzelina oraz w pegmatytach
Gór Sowich. W tatrach Zachodnich (np. Czuba Goryczkowa) czarny turmalin jest
składnikiem Ŝył pegmatytowych.
Kordieryt (Mg,Fe2+)2Al3(AlSi5O18)
Podstawowe cechy rozpoznawcze:
Układ krystalograficzny- rombowy, pokrój kryształów- krótkie słupy, bliźniaki; skupieniaziarniste, zbite, ziarna w złoŜach aluwialnych;
Twardość- 7-7.5, łupliwość- wyraźna wg (100), przełam- muszlowy, nierówny;
Barwa- niebieski, niebieskozielony, szary, fioletowy, połysk- szklisty, tlusty;
Geneza- metamorficzny (łupki, gnejsy, granulity), magmowy, pegmatyty,
18
Minerały współwystępujące- sillimanit, skalenie potasowe, muskowit, biotyt, korund, granat,
spinel, andaluzyt;
Minerały podobne- kwarc.
Występowanie:
w świecie: Niemcy- Bodenmais, Bavaria; Finlandia- Orijärvi i Leppävirta; Norwegia- Kragerö koło
Tvedestrand; Akland, Söndeled koło Risör; Madagaskar- Mt. Bity district, Antsirabe; Zimbabwe- Treasure
Casket claims, Fungure Reserve; Namibia- Okolice Namib; Indie- Tiruchchirappalli i Coimbatore, Tamil Nadu;
Australia- Harts Range, Nothern Territory; USA- Richmond, Cheshire Co., New Hampshire; Haddam,
Middlesex Co., Connecticut; Kanada- Thompson, Manitoba;
w Polsce: składnik kontaktowych hornfelsów w osłonie granitu Karkonoszy, a takŜe
kontaktów intruzji kłodzko- złotostockiej. Występuje w gnejsach Gór Sowich (np. Bystrzuca
koło Świdnicy; Dziećmorowice i Niedźwiedzice koło Wałbrzycha) oraz w gnejsach
Wieściszowic koło Kamiennej Góry i Szklarskiej Poręby. W Młynsku koło Lwówka w
granitach porfirowych. W utworach kontaktowych koło Krzeszowic.
Eudialit Na4(Ca,Ce)2(Fe2+,Mn2+)ZrSi8O22(OH,Cl)2,
Podstawowe cechy rozpoznawcze:
Układ krystalograficzny- trygonalny, pokrój kryształów- tabliczkowe, romboedryczne,
słupkowe, skupienia- ziarniste, zbite, wypełnienie Ŝył;
Twardość- 5-6 (kruchy), łupliwość- dokładna wg (0001), niewyraźna (11 2 0), przełammuszlowy, nierówny, zadziorowaty;
Barwa- róŜowy, czerwony, Ŝółty, Ŝóltawobrązowy, fioletowy, połysk- szklisty;
Geneza- w sjenitach nefelinowych, granitach i pegmatytach alkalicznych, minerały
współwystępujące- mikroklin, nefelin, egiryn, lamprofyllit, lorenzenyt, arfedsonit, sodalit,
tytanit, cyrkon.
Występowanie:
w świecie: Grenlandia- Kangerdluarssuk Plateau, Ilímaussaq intrusion, Narssârssuk; NorwegiaLangesundsfjord; Rosja- masywy Lowoziero i Chibiny, półwysep Kolski; Barynga, Tajmyr; masyw Burpala,
120 km na N od Bajkału, Syberia; USA- Magnet Cove, Hot Spring Co., Arkansas; Point of Rock, Colfax Co. i
Pajarito Mt., Otero Co., New Mexico; Kanada- Seal Lake i Red Wine complex, Labrador, Newfoundland;
Sheffield Lake complex, Kipawa River, Villedieu Township; Mont Saint-Hilaire i koło Saint-Amable, Quebec;
w Polsce: w karbonatytach w Ełku.
Katapleit Na2ZrSi3O9·2H2O
Podstawowe cechy rozpoznawcze:
Układ krystalograficzny- jednoskośny, pseudoheksagonalny, pokrój kryształów- tabliczkowe,
skupienia- ziarniste, rozetki;
Twardość- 5.5-6 (kruchy), łupliwość- dokładna wg (100), wyraźna wg (101) i (102), przełamnierówny, muszlowy;
Barwa- Ŝółty, brunatny, szary, brązowy, połysk- szklisty, matowy;
Geneza- alkaliczne skały magmowe (sjenity, sjenity nefelinowe) oraz ich pegmatyty, tworzy
się takŜe po eudyalicie jako minerał wtórny; minerały współwystępujące- cyrkon, eudyalit,
astrofyllit, sodalit, analcym, egyrin.
Występowanie:
w świecie: Norwegia- Låven Island oraz inne lokalizacje w okolicach Langesundsfjord; Bratthagen; USAMagnet Cove, Hot Spring Co.; Granite Mt. Koło Little Rock, Pulaski Co., Arkansas; Rocky Boy stock, Bearpaw
Mt., Hill Co., Montana; Wind Mt., Otero Co., New Mexico; Kanada- Mont Saint-Hilaire, Quebec; Miron
Quarry, Montreal; Saint-Amable, Ice River valley, British Columbia; Grenlandia- Ilímaussaq intrusion,
Narssârssuk, Kangerdluarssuk Fjord; Szwecja- Norra Kärr complex koło Gränna; Rosja- masywy Chibiny i
Łowoziero, półwysep Kolski; Masyw Inagli, Ałdan, Jakucja; Gwinea- Los Islands;
w Polsce: w karbonatytach w Ełku.
19
Dioptaz CuSiO2(OH)2
Podstawowe cechy rozpoznawcze:
Układ krystalograficzny- trygonalny, pokrój kryształów- krótkie słupy, romboedryczne
kryształy, skupienia- druzy, ziarniste, zbite;
Twardość- 5 (kruchy), łupliwość- dobra wg (10 1 1 ), przełam- muszlowy, nierówny;
Barwa- szmaragdowozielony, ciemnozielony, rysa- zielona, połysk- szklisty;
Geneza- wtórny w strefach utlenienia złóŜ Cu, minerały współwystępujące- chryzokola,
malachit, wulfenit, cerusyt, hemmimorfit, fluoryt, kwarc.
Występowanie:
w świecie: Kazachstan- Ałtyn-Tiube, 50 km na E od Karagandy; Rumunia- BaiŃa (Rézbánya); USAMammoth-St. Anthony mine, Tiger, Ray; Table Mt. Mine, Galiuro Mt., Pinal Co. oraz Harquehala mine,
Harquehala Mt., Yuma Co., Arizona; Blue Bell claims koło Baker, San Bernardino Co., California; ArgentynaChiviquin, Córdoba Province; Chile- Mine de La Verde, Copiapó; Kongo- Renéville, Mindouli; Pimbi;
Namibia- Tsumeb, Guchab i Omaue deposit, Kaokoveld; Angola- Mavoyo; Zimbabwe- kilka złóŜ w
Lomagundi district; Inez mine, Hartley district; Midway mine, Fort Victoria.
Opracowała: dr Irina Galuskina
20