Etyka Mikolaja z Kuzy

WCZESNA
FILOZOFIA
NOWOŻYTNA
XV-XVII wiek
HISTORIA ETYKI (HISTORIA
FILOZOFII)
Mikołaj z Kuzy (Kues) (Mikołaj Krebs),
Kuzańczyk, Cusanus
(1401-1464)
Główne dzieła:
O oświeconej niewiedzy (De docta
ignorantia), 1440
Wpływy filozofii Pitagorasa, Platona,
Plotyna, św. Augustyna, Alberta Wielkiego,
Mistrza Eckharta.
Bóg jest zarazem minimum i maximum. To
sprawiło, iż doszukiwano się w myśli
Kuzańczyka wątków panteistycznych.
Jednak relacje między Bogiem a światem
stworzonym ujmował Kuzańczyk jako
zależność świata od Boga, przy zasadniczej
odrębności Stwórcy i stworzenia.
Wiedza o Bogu ma charakter
negatywny, choć pewien zakres
wiedzy pozytywnej nie jest całkowicie
wykluczony.
W nieskończoności sprzeczność może
być przezwyciężona.
Coincidentia oppositorum – zlanie się
przeciwieństw.
Stanowisko Kuzańczyka V. Bourke
określa jako eudajmonizm teleologiczny.
Ostatecznym celem czynu moralnego
jest Bóg. Zrozumienie jakiegoś
zagadnienia wymaga znajomości
pierwszych zasad, te zaś opierają się na
wierze.
Etyka (studium dobra moralnego)
wymaga połączenia wiary i poznania
naturalnego.
Natura ludzka jest
urzeczywistniona jedynie w
indywiduach.
Uczona/oświecona niewiedza –
istota mądrości, pokora wobec
nieskończoności, świadomość
granic rozumu.
Podstawowe, nieliczne zasady
moralne są znane intuicyjnie
wszystkim narodom. W przybliżeni
owe zasady to Dekalog i dwa
przykazania miłości Boga i człowieka
wskazane przez Chrystusa.
Miłość  prawa moralne.
Wpływy myśli Kuzańczyka widoczne u
Spinozy, Schellinga i Hegla.