Ucz, jak radzić sobie z porażką, wskazuj konstruktywne sposoby

Jak rozwijać inteligencję
emocjonalną dziecka ?
RODZICU
Im wcześniej zaczniesz edukację
emocjonalną dziecka, tym lepiej.
Warto zacząć od siebie – staraj się
być wrażliwy na potrzeby
emocjonalne swojego dziecka.
„Każdy może się rozgniewać– to bardzo łatwe.
Ale rzadką umiejętnością jest złoszczenie się na właściwą
osobę, we właściwym stopniu i właściwym momencie, we
właściwym celu i we właściwy sposób. To bardzo trudne.”
Arystoteles
„Niezbędnym elementem inteligentnego życia jest dostrzeganie
świata uczuć i panowanie nad nimi.”
Charmaine Liebertz
INTELIGENCJA EMOCJONALNA Klucz do sukcesu
Inteligencja emocjonalna decyduje
o umiejętnościach przystosowania się do
otoczenia, udanych relacjach
międzyludzkich i sukcesach zawodowych.
Jest więc bardzo ważnym elementem
prawidłowego rozwoju każdego dziecka.
 Rozmawiaj z dzieckiem o uczuciach, opisuj je
na głos, pytaj jak to czuje, naucz, że można
mieć dwa różne uczucia w tym samym czasie,
że ludzie różnią się w sposobie reagowania na
sytuacje trudne.

Aktywnie poszukuj takich momentów
w ciągu dnia, kiedy możecie wspólnie przyjrzeć
się emocjom – swoim, innych ludzi - nazwać je
i zastanowić się skąd się biorą różnice.
Wykorzystaj własne historie, filmy, programy
w telewizji, wizyty w muzeum.

Zachęcaj dziecko do prowadzenia pamiętnika emocji.
Możecie nawet robić to wspólnie i potem porównywać
zapiski – kiedy wasze emocje były podobne, a kiedy się
różniły. Rozmawiajcie o tym, dlaczego tak się działo.

Prowokuj jak najwięcej sytuacji społecznych,
w których dziecko będzie miało szanse porozmawiać
z rówieśnikami, np. zapraszaj kolegów dziecka do domu,
pozwól iść im do kina, plac zabaw itp.
Zachęcaj dziecko do nawiązywania kontaktów
rówieśniczych i zawierania przyjaźni. Podkreślaj rolę
przyjaciela w życiu człowieka.

Pamiętaj: emocjom nigdy nie należy
zaprzeczać!
Akceptuj uczucia, słuchaj bardzo uważnie –
zamiast słuchać jednym uchem, akceptuj
uczucia słowami: „Mmm, rozumiem, chyba
jesteś smutny, to musiało być przykre”. Nigdy nawet w najlepszej wierze – nie mów –
„nieładnie wyglądasz jak się złościsz, nie bądź
smutny, to głupstwo, nie płacz”.
Nie wyśmiewaj lęków dziecka, rozmawiaj
o nich.

Ucz dziecko akceptować własne wady
i niedoskonałości. Nie stawiaj zbyt wygórowanych
wymagań, by dziecko nie przestało wierzyć we
własne możliwości.

Nie myl radzenia sobie z uczuciami z ich
wypieraniem przez dzieci.
Wypieranie to jeden z mechanizmów obronnych
pojawiający się w trudnej dla nas sytuacji,
świadczy o nieprawidłowościach radzenia sobie
z uczuciami.

Ucz, jak radzić sobie z porażką, wskazuj
konstruktywne sposoby radzenia sobie
z negatywnymi emocjami, radzenia sobie ze
stresem i frustracją.
Pomóż przeanalizować niepowodzenie, pomyślcie
razem, co można zrobić następnym razem, by
uniknąć porażki, kto może w tym pomóc, czego
dziecko dowiedziało się z popełnionych błędów.
Ucz słuchania
Od najmłodszych lat pokazuj dziecku, co to znaczy
aktywne słuchanie, że dobra rozmowa wymaga
skupienia, dopytywania, czasu.
 Pokazuj różne punkty widzenia – patrzenie na świat
oczami innych jest jedną z cech wysokiej inteligencji
emocjonalnej
Dobrym ćwiczeniem, na przykład w razie konfliktu
między dziećmi, jest pytanie - co czułbyś i myślał,
gdybyś był Jackiem, Asią, a nie sobą? Czytając bajki,
oglądając telewizję, zadawaj pytania: co czuli
bohaterowie, skąd dziecko to wie, czy czułby to
samo, dlaczego.


Dziel się swoimi uczuciami
Jeśli płaczesz przy dziecku, nigdy nie zaprzeczaj,
bojąc się przyznać do łez, gdy dziecko pyta, czy
coś się stało, lepiej powiedzieć: tak, jestem
smutna, jest mi przykro, zamiast: nic się nie stało;
jak najczęściej mów o swoich uczuciach –
jestem wesoły, złości mnie to, zawstydziłem się...

Opisuj zachowanie i jego skutki, oddzielaj
sprawcę od czynu
Okłamałeś mnie, trudno mi będzie teraz ci
zaufać – zamiast zdania: jesteś kłamcą;
Źle zrobiłeś – zamiast: jesteś głupi.

Podkreślaj konsekwencje wynikające
z dobrego i złego postępowania dziecka, unikaj
natomiast stosowania kar.
Kiedy dziecko widzi konsekwencje swojego
postępowania, łatwiej mu zrozumieć, że to ono
kieruje swoim życiem. Jeśli zaś spotyka się tylko
z karą, uczy się, że to dorośli kontrolują sytuację
i podejmują decyzje.

Nie utrwalaj i nie „nagradzaj” zachowań, które
świadczą o niedostatecznym rozwoju
emocjonalnym np. dąsanie, napady złości,
wymuszanie itp..
Ucz, że niewypowiedziane emocje są źródłem
konfliktów
Niech dziecko wie, że czasami trudno odkryć czyjeś
uczucia i można się pomylić, pokazuj, że
nagromadzona złość przeciwko koledze może
skończyć się agresją.
 Chwal jak najczęściej
Średnio dziecko słyszy około 50 negatywnych uwag
dziennie –„nie rób”, „nie wolno”, „zostaw”, itp., a
tylko 5 uwag pozytywnych. Chwalenie ma
magiczną moc, bo jest dla dziecka komunikatem,
co zrobiło dobrze (co warto powtarzać), najlepiej
opisz, za co dziecko zasłużyło na pochwałę.

INTELIGENCJA EMOCJONALNA
 Czyli wysokie kompetencje społeczne i emocjonalne
w rozumieniu relacji, rozpoznawaniu własnych emocji
i nastrojów oraz innych osób, a także
w nawiązywaniu znajomości – daje większą szansę
na sukces i dobre samopoczucie w życiu dorosłym osobistym i zawodowym.
 Inteligencję emocjonalną można kształtować
i wzmacniać już od dzieciństwa. Możesz to robić
w pięciu podstawowych obszarach:
ROZUMIENIE SIEBIE I INNYCH
 Polega na umiejętności rozpoznawania,
nazywania i rozumienia swoich i cudzych
emocji, rozumieniu różnicy miedzy własnymi
myślami, odczuciami i działaniami oraz
zrozumieniu, że nasze działania mają
konsekwencje w odniesieniu do uczuć innych
ludzi. To także świadomość, że wewnętrzne
stany emocjonalne nie muszą korespondować
z ich zewnętrznymi oznakami zarówno
u siebie, jak i u innych .
SAMOSKUTECZNOŚĆ EMOCJONALNA
 To poczucie kontroli i akceptacji
własnych stanów emocjonalnych, to
zdolność do sterowania nastrojem,
głównie trudnymi uczuciami, kontrola
gniewu, złości i rozpaczy .
MOT YWACJA
 Zdolność do wyznaczania sobie celów
i nieustawanie w dążeniu do nich,
optymistyczne patrzenie w przyszłość
nawet
w
obliczu
chwilowych
niepowodzeń.
EMPATIA
 Zdolność do wejścia „w cudze buty”
zarówno poznawczo, jak i emocjonalnie,
do przyjęcia cudzego punktu widzenia,
zdolność
do
współczującego
zaangażowania
w
doświadczenia
emocjonalne innych.
ZARZĄDZANIE RELACJAMI
 Poznawanie nowych przyjaciół,
rozwiązywanie konfliktów, bycie i trwanie
w relacji, współpraca, wspólna nauka.