Literatura

Literatura
Literatura niemiecka znajdując się w tej samej wspólnocie językowej co
Austria czy Szwajcaria, pozostawała z nimi w ścisłej więzi, jednak mimo to potrafiła
(ze względu na podziały polityczne) wykształcić indywidualne cechy narodowe.
Pierwsze zabytki piśmiennictwa niemieckiego należy zaliczyć już do kultury
chrześcijańskiej, a nie starogermańskiej. Wpływ szerzącej się chrystianizacji
zaznaczył się bowiem silnie w literaturze ówczesnych Niemiec, czyniąc ją
narzędziem w rękach Kościoła. Mimo to, obok piśmiennictwa religijnego, w XII i XIII
w. rozwijała się również poezja dworsko-rycerska, sięgająca do sag bretońskich i
germańskich. Jednocześnie z dalszym szerzeniem się tematyki kaznodziejskiej i
poezji maryjnej, w kolejnych stuleciach znaczenie zyskiwała literatura mieszczańska,
która w okresie renesansu (XV/XVI w.) nabrała cech dydaktyczno-moralizatorskich.
W tej epoce, zwanej epoką humanizmu rozwinął się także język niemiecki, stając się
obok łaciny drugim narzędziem literackim. Zapoczątkowana m.in. tłumaczeniem Biblii
w okresie reformacji w Niemczech, nowa wizja Boga, świata i człowieka zaważyła na
tematyce ówczesnego piśmiennictwa niemieckiego. Powstawały liczne traktaty
religijne i filozoficzne, zwrócono się także ku tradycji i ludowości (tzw. księgi ludowe i
farsy zapustne). W epoce baroku (XVII w.) trwało zainteresowanie piśmiennictwem
religijnym, choć do głosu zaczęta dochodzić także literatura dworska (poezja
okolicznościowa, powieść heroiczna i pasterska). W okresie oświecenia, które
zdominowało następne stulecie, na pierwszy plan wysunęły się tendencje klasyczne,
oraz
racjonalizm
mieszczańska
literacki,
(dramat,
jednakże
powieść
równocześnie
łotrzykowska),
a
rozwijała
znaczenia
się
twórczość
nabierał
nurt
sentymentalizmu i literatury sielankowej, które kontrastowały ze sztywnymi
szablonami klasycyzmu. Rozczarowanie niezrealizowanymi postulatami oświecenia
oraz rewolucja francuska z 1789 r. stały się tłem dla niemieckiego romantyzmu z 1.
potowy XIX w., które silnie wpłynęło na kulturę całej Europy. Czołowymi twórcami z
tego okresu są J. W. Goethe i F. Schiller, którzy nawiązując do ludowości, tradycji i
mistycyzmu odrzucali empiryzm i racjonalizm poprzedniej epoki. W 2. fazie tego
okresu powstało podłoże do rozwoju trendów pronarodowych, przejawiających się w
przywiązywaniu dużej wagi do rozwoju języka, kultury i tradycji niemieckiej.
Popularna stała się powieść historyczna, ale także zbiory pieśni ludowych i baśni.
Zasłynęli wówczas m.in. bracia Grimm, A. L. von Arnim, Z. Werner, F. de la Motte.
Od lat 30. XIX w. dominują radykalne nastroje tzw. Młodych Niemiec, zaś od 2.
połowy XIX w. prym wiodą tendencje realizmu mieszczańskiego, które przynoszą
popularność prozie (Th. Storm, W. Raabe) i dramatowi naturalistycznemu. Początek
XX w. to rozkwit poezji symbolicznej, która jednak ustąpiła wkrótce nastrojom
antywojennym i społeczno-politycznym, towarzyszącym I wojnie światowej. W tym
czasie literaturę niemiecką rozgłosiły na świecie utwory H. Hessego i T. Manna,
należące dziś do klasyki literatury. Po 1918 r. literatura niemiecka nabrała cech
konserwatywno-prawicowych, gloryfikujących wojnę i walkę, i poddających krytyce
strukturę narodową i społeczną (antysemityzm). Tendencje te przetrwały do końca III
Rzeszy Niemieckiej.
Sztuka
Jedną z podstawowych cech wyróżniających sztukę niemiecką jest jej
zróżnicowanie stylistyczne, wynikające z rozbicia politycznego oraz religijnego od
XVI w. Najważniejsze osiągnięcia sztuki niemieckiej przypadają na okres wczesnego
średniowiecza, późnego gotyku, późnego baroku i ekspresjonizmu, kiedy to
oddziaływała ona na sztukę krajów środkowej, północnej i wschodniej Europy. Okres
wczesnego średniowiecza to rozwój stylów karolińskiego i romańskiego, które
zaznaczyły się w kamiennej, surowej architekturze klasztornej, oraz malarstwie
monumentalnym i miniaturowym. Sztuka gotycka (XII-XV w.) to architektura sakralna
(Magdeburg, Kolonia, Strasburg), ceglane bazyliki miejskie i kościoły halowe. Późny
gotyk bogaty jest w mistrzów nie tylko architektury, ale i rzeźby, zwłaszcza w formie
ołtarzy szafiastych (Wił Stwosz, Mikołaj z Lejdy). Malarstwo niemieckie zaczęto
odgrywać przodującą rolę w okresie renesansu (XVI w.) Ówcześni malarze należą do
najbardziej twórczych indywidualności w sztuce niemieckiej (m.in. A. Durer, L.
Cranach, M. Grunewald, H. Stobelin mł.). Równocześnie rozwijała się architektura
sakralna i świecka, jednak proces ten przerwały wojny w XVIII stuleciu. Wiek XVIII i
początki XIX upłynęły pod znakiem dominacji klasycyzmu, który najszybciej w
malarstwie wyparty został przez romantyzm (C. D. Friedrich, P. D. Runge), a
następnie realizm. Na przełomie XIX i XX wieku na krótko pojawiła się niemiecka
odmiana secesji, jednak prawdziwym odkryciem dla sztuki niemieckiej był
ekspresjonizm, rozwijający się od lat 30. XX stulecia. Jego dwoma ośrodkami były
ugrupowania Die Brucke i Der Blaue Reiter. Kierunki nowoczesne, które w okresie III
Rzeszy tępione były jako „sztuka zwyrodniała", odżyły w Niemczech po II wojnie
światowej.
Bertolt Brecht, właśc. Eugen Berthold Friedrich Brecht (ur. 10 lutego 1898 w
Augsburgu, zm. 14 sierpnia 1956 w Berlinie) – niemiecki pisarz, dramaturg, teoretyk
teatru, inscenizator, poeta.
W 1916 r. poznał o prawie trzy lata młodszą Paulę Banholzer, córkę
augsburskich lekarzy – Anny i Karola Banholzerów. Rok później rozpoczął studia
medyczne i filozoficzne na Uniwersytecie Monachijskim. W 1919 r. Bertoldowi i Pauli
urodził się syn, który otrzymał imię Frank. Jego życie skończyło się w 1943 r.,
śmiercią na froncie wschodnim. Bertold i Paula nigdy nie wzięli ślubu. Pauli, którą
Bertold zwykł nazywać "kochaną małą złośnicą" (niem. Liebste kleine zornige), albo
"Bi" ("Bittersweet") zawdzięczamy wspomnienia o Brechcie ("So viel wie eine Liebe:
unbekannte Brecht").
Gdy wybuchła II wojna światowa, Brecht udał się na emigrację. Najpierw do
Szwecji, później Finlandii i w końcu zamieszkał w USA, w Santa Monica. Jednak
również tam groziły mu represje, bowiem amerykańskie służby bezpieczeństwa
uznały go za podejrzanego o spiskowanie przeciwko Ameryce. Było to już po wojnie,
więc Brecht wrócił do Europy i założył w NRD swój własny teatr – Berliner Ensamble.
Muzyka
Pierwsze sygnały powstania muzyki profesjonalnej w Niemczech datują się od
potowy XV w., kiedy to doszło do rozwoju pieśni, twórczości organowej (Adam z
Fuldy) oraz muzyki lutniowej. Od XVI w. pod wpływem włoskim i francuskim
zainteresowano się muzyką operową, której początki w Niemczech związane są z
działalnością H. Schutza, autora pierwszej, niemieckiej opery „Daphne" (1627 r.).
Wiek XVII to także rozwój muzyki instrumentalnej i oratorium. Wśród głównych
twórców wymienić należy m.in. l. H. Scheina, S. Schedta, czy H. Alberta. Barok, a
następnie XVIII-wieczne oświecenie to najpłodniejszy okres muzyki niemieckiej.
Tworzyli wówczas tacy kompozytorzy jak G. F. Handel, J. S. Bach i D. Schubart. W
Niemczech działał także L. van Beethoven, związany z ośrodkiem wiedeńskim, a w
okresie romantyzmu zaistnieli kolejni wybitni kompozytorzy niemieccy, tacy jak F.
Mendelssohn, F. Liszt, oraz R. Schumann, którzy zdominowali 1. połowę XIX w.
Kontynuatorami tradycji romantycznych byli w 2. połowie XIX stulecia R. Wagner
oraz R. Strauss, chociaż niektórzy twórcy opierając się tym nastrojom, tworzyli
równocześnie nowe trendy (J. Brahms). Okres świetności muzyków niemieckich
skończył się z nadejściem XX wieku.
Film
Film niemiecki powstał na przełomie XIX i XX wieku. Pionierami jego byli M. i
E. Skladonowscy i O. Mester. Produkcja zaczęta się rozwijać dopiero w okresie
międzywojennym, do czego przyczyniło się powstanie w 1917 r. koncernu Universum
FilmAktiengesellchafd (UFA), decydującego o losie filmu niemieckiego aż do upadku
hitlerowskich Niemiec. W okresie II wojny światowej kino niemieckie służyło jedynie
celom propagandy i agitacji, ale i tuż po wojnie produkcja była niewielka. W 1949 r.
po utworzeniu RFN i NRD powstały dwie odrębne kinematografie niemieckie, które
po zjednoczeniu państwa zespoliły się na nowo.
Wim Wenders, właściwie Ernst Wilhelm (Wim) Wenders (urodzony 14 sierpnia
1945 w Düsseldorfie w Niemczech), reżyser, scenarzysta, fotograf i producent.
Wim Wenders studiował medycynę i filozofię w Monachium, Freiburgu i
Düsseldorfie. W 1968 podjął studia na Wyższej Szkole Filmu i Telewizji w
Monachium. Pracą dyplomową był film Summer in the city. W 1974 reżyser założył
własną firmę "Wim Wenders Produktion". Obecnie Wim Wenders wykłada gościnnie
na Wyższej Szkole Sztuk Pięknych w Hamburgu. W 2005 roku zdobył prestiżowe
niemieckie odznaczenie Pour le Mérite.
Wybrana filomgrafia:

Paris, Texas (1984)

Niebo nad Berlinem (1987)

Tak daleko, tak blisko (1993)

Lisbon Story (1994)

The Million Dollar Hotel (1999)

Buena Vista Social Club (1999)

Don't Come Knocking (2004)
Werner Herzog wł. Werner Stipetič (ur. 5 września 1942 w Monachium)
niemiecki reżyser i producent filmowy pochodzenia chorwackiego.
Wychowywał się w odciętej od świata bawarskiej wiosce. Z wykształcenia
historyk (studiował na uniwersytecie w Monachium). Jako reżyser był samoukiem, w
1963 założył własną firmę producencką Werner Herzog Film Produktion, fundusze na
pierwsze filmy zdobywał pracując jako robotnik w hucie. Przez długi czas
współpracował z ekscentrycznym aktorem Klausem Kinskim, z którym dzielił
mieszkanie w młodości. W jego filmach często grywali aktorzy nieprofesjonalni
(najbardziej znanym z nich był Bruno S.). Jego twórczość uchodzi za trudną w
odbiorze, wizyjną, bardzo emocjonalną. Herzog, nawiązując do egzystencjalizmu,
wielokrotnie podejmował temat szaleństwa i zachowań ludzkich w sytuacjach
ekstremalnych.
Filomgrafia:

Aguirre, gniew Boży (Aguirre, der zorn gottes, 1972)

Zagadka Kaspara Hausera (Jeder für sich und Gott gegen alle, 1974)

Szklane serce (Herz aus Glas, 1976)

Stroszek (1977)

Nosferatu wampir (Nosferatu: Phantom der Nacht, 1979)

Woyzeck (1979)

Fitzcarraldo (1982)

Cobra Verde (1987)

Krzyk kamienia (Cerro Torre: Schrei aus Stein, 1991)
Kuchnia
Potrawy w Niemczech są względnie tanie i dobre. Kuchnia niemiecka jest
bardzo kaloryczna i pożywna. Najbardziej usatysfakcjonowani będą turyści
podzielający tutejsze zamiłowanie do ciężkich, tłustych posiłków, a także amatorzy
świeżych warzyw i sałatek. Stały składnik niemieckiego menu to wieprzowina. To
również główny składnik kiełbasy, która jest nie tylko popularną przekąską, ale i
podstawowym elementem tutejszej kuchni. W Bawarii są np. specjalne, objęte
klasyfikacją Michelina, Wurstküchen (kuchnie kiełbasowe).
Wybór zup jest dosyć ograniczony, gdyż w Niemczech nie należą one do
tradycji kulinarnych (2–4 €). Najbardziej popularna to Gulaschsuppe, rozcieńczona
wersja
podstawowej
węgierskiej
potrawy
(nazywana
często
„węgierską”
–
Ungarische)
oraz
Bohnensuppe,
często
ostra,
pochodzenia
serbskiego
i
Zwiebelsuppe – podróbka znanej, francuskiej zupy z czerwonej cebuli, zwykle z
serem i grzankami. We wschodnich Niemczech króluje Soljanka, ostra ukraińska
zupa z pokrojoną kiełbasą. Bardziej niemieckie są klarowne zupy z knedlami, pośród
których najbardziej znana jest bawarska Leberknödelsuppe. Inne przystawki są na
ogół mało wyszukane – sałatka, pasztet lub zimne mięso w cenach zbliżonych do
cen zup.
Podstawą dań głównych w niemieckich restauracjach jest wieprzowina, a
przeróżne sosy, których może być i 20 rodzajów, nadają jej wyrafinowanego smaku.
Żeby oderwać się od wszechobecnego sznycla, warto sięgnąć po Schweinehaxe lub
Eisbein, pieczoną lub gotowaną golonkę. Menu wypełniają oczywiście także
różnorodne wersje regionalnych kiełbasek.
W północnych Niemczech szefowie kuchni polecają bogaty wybór świeżych ryb
morskich; poza tym regionem można liczyć na różnorodną ofertę ryb słodkowodnych,
oprócz czerwca i lipca, gdy restauracje w całym kraju oferują specjalne menu z
młodych śledzi (Matjes). Najbardziej popularny jest pstrąg; należy polecić też mniej
znanego okonia czerwonego (Rotbarsch), który w smaku przypomina witlinka.
Większy wybór świeżych ryb spotyka się we wschodnich Niemczech, do czego
przyczyniła się zapewne prywatyzacja działającej tu od dawna sieci Gastmahl des
Meeres.
Ziemniaki zwykle się piecze, smaży lub też dodaje do zimnych sałatek; rzadko
robi się purée. Jeszcze innym sposobem wykorzystania tego warzywa są knedle.
Kapusta to kolejny popularny składnik – odmianę zieloną marynuje się jako
Sauerkraut, natomiast czerwoną gotuje z jabłkami, co daje Apfelrotkohl. Sałatki z
sałaty, ogórków, buraków, marchewki czy korniszonów traktuje się często jako
przystawki. W sezonie na szparagi (od kwietnia do końca czerwca) wiele restauracji
oferuje dodatkowe, specjalne „szparagowe menu” (Spargelkarte). Kluski zwane
Spätzle i Maultaschen są wyróżniającym składnikiem kuchni Szwabii, choć pojawiają
się także poza tym regionem.
Piwa
Dla piwoszy Niemcy są prawdziwym rajem. W tym kraju znajduje się ok. 40%
wszystkich światowych browarów, w liczbie ponad 1200, a w samej tylko Bawarii
(800 zakładów) – ponad połowa browarów niemieckich. Najwięcej jest ich w
Frankonii Górnej, gdzie nadal funkcjonuje instytucja tzw. Hausbrauerei, połączenia
małego browaru i pubu, oferującego często również noclegi.
Wszystkie niemieckie browary dobrowolnie przestrzegają Reinheitsgebot
(Prawo o czystości) z 1516 r., wymagającego zachowania najwyższych standardów
produkcji, w tym zakazu stosowania środków chemicznych. Przyszłość niemieckiego
browarnictwa rysuje się całkiem obiecująco. Chociaż każdego roku upada kilka
zakładów, powstają małe browary Hausbrauereien, które na nowo wprowadzają
stare, zapomniane techniki produkcji.
Piwną wycieczkę po Niemczech najlepiej zacząć od Monachium, które
zajmuje trzecie miejsce w światowej lidze producentów piwa. Tutejsze piwne ogródki
i hale są najsłynniejszymi w kraju miejscami wyszynku i oferują szeroki wybór
pierwszorzędnych produktów, od piwa ciemnego, poprzez cierpkie Weizen po mocne
Bock. Pobliski Freising chlubi się najstarszym browarem świata, datowanym na XI w.
We Frankonii najdłuższe tradycje mają Bamberg, krajowy mistrz w spożyciu piwa na
głowę mieszkańca, Kulmbach i Bayreuth.
W Badenii-Wirtembergii gatunki piwa są słodsze i łagodniejsze, bardziej
odpowiadające winiarskim przyzwyczajeniom smakowym; Stuttgart i Mannheim to
główne ośrodki produkcyjne. Środkowe Niemcy bardziej związane są z winem, choć i
tutaj wpływ piwa jest widoczny. Frankfurt, stolica niemieckiego jabłecznika, ma także
jeden z największych w kraju browarów w Binding.
Dalej na północ, gdzie jest za zimno na uprawę winogron, znów przeważają
tradycje piwiarskie. Kolonia jest rekordzistą na światową skalę pod względem ilości
miejskich browarów, z których wszystkie produkują Kölsch. Także Düsseldorf ma
swój odmienny gatunek – ciemne Alt. Dortmund (jako mistrz Europy w produkcji piwa
bije nawet Monachium); szczególnie związany jest z marką Export. Mniej znane, ale
równie dobre są delikatne gatunki Sauerlandu i Siegerlandu, wytwarzane z
tamtejszej miękkiej wody źródlanej. Intensywnie promowany Pils produkcji
Warsteinera jest obecnie najlepiej sprzedającym się piwem w Niemczech, choć jego
udział w całości rynku wynosi niecałe 5%.
Tradycją browarniczą mogą się poszczycić Hanower, Brema i Hamburg – ich
produkty są znane i szeroko dostępne za granicą. Najbardziej charakterystyczne
piwa
północnych
landów
pochodzą
z
Einbeck
(gatunek
Bock)
i
Jever.
Przeciwieństwem tych mocnych gatunków jest berlińskie kwaskowate piwo Weisse,
które dzięki dodaniu odrobiny słodkiego soku staje się napojem świetnie gaszącym
pragnienie.
Wschodnie Niemcy są pod względem piwa mniej ciekawe, aczkolwiek i tu są
wyjątki. W Bad Köstritz na obrzeżach Gery warzy się znakomite ciemne Köstritzer.
Lipsk przypomniał sobie długą i bogatą tradycję piwowarstwa, jednakże poza tymi
miejscami próżno szukać tutaj czegoś więcej ponad standardowy wybór jasnych piw i
lokalnych odmian Pils, z których najlepsze są te produkowane z miękkiej wody
Vogtlandu, i te pochodzące z Radebergu koło Drezna.
Obyczaje i święta
Święta ogólnoniemieckie
Dni świąteczne są generalnie wolne od pracy. Tylko niektóre zakłady
usługowe, jak np. kawiarnie, piekarnie, restauracje i kina są z reguły otwarte. Święta
Bożego Narodzenia i Wielkanocy to tradycyjny okres odwiedzania rodziny.
Znaczenie religijne tych świąt w ogólnej świadomości raczej zanika.
Nowy Rok
Początek Nowego Roku jest świętowany w noc sylwestrową z 31 grudnia na 1
stycznia. Tak jak w wielu innych krajach, również w Niemczech wszędzie jest
świętowany Sylwester i o północy fajerwerkami wita się Nowy Rok. 1 stycznia (Nowy
Rok) jest ogólnoniemieckim dniem świątecznym.
Święta Wielkanocne
Wielkanoc
wraz
z
„Wielkim
Piątkiem“,
„Niedzielą
Wielkanocną“
i
„Poniedziałkiem Wielkanocnym“ jest największym chrześcijańskim świętem i stanowi
główne święto w roku kościelnym. To najstarsze święto Kościoła upamiętniające
śmierć (ukrzyżowanie) i zmartwychwstanie (=Niedziela Wielkanocna) Chrystusa.
Ukrzyżowanie i Zmartwychwstanie to fundamenty wiary chrześcijańskiej. Śmierć nie
jest postrzegana jako koniec, lecz jako zbawienie. Wielkanoc przypada zawsze na
pierwszą niedzielę po wiosennej pełni księżyca. Wielki Piątek i Poniedziałek
Wielkanocny to dni świąteczne wolne od pracy.
1 maja
1 maja, tak jak w wielu innych krajach, jest świętem „ruchu robotniczego“.
Niemieckie Zrzeszenie Związków Zawodowych (DGB) rano, w dniu 1 maja w wielu
większych miastach organizuje demonstracje i manifestacje polityczne. W wieczór
poprzedzający dzień 1 maja wszędzie organizuje się imprezy pod hasłem „Taniec w
maj“. W ten sposób, kontynuując stare tradycje, witany jest wiosenny miesiąc maj. W
niektórych miejscowościach ustawia się również „Majowe drzewka“. Również to jest
starą tradycją: Majowe drzewko było pierwotnie symbolem płodności wiosny.
Wniebowstąpienie
„Wniebowstąpienie Chrystusa“ przypada w 40-tym dniu po Wielkanocy i
upamiętnia wstąpienie Jezusa do Ojca w Niebie. Święto Wniebowstąpienia
Chrystusa zawsze przypada w czwartek, dziewięć dni przed Zielonymi Świątkami.
Zielone Świątki
„Zielone Świątki“ z niedzielą i poniedziałkiem Zielonych Świątek przypadają na
50 dzień po Wielkanocy. Zesłanie „Ducha Świętego“ w Zielone Świątki było punktem
wyjścia misjonarskiego działania uczniów Jezusa. Dlatego też Zielone Świątki można
określić mianem narodzin Kościoła. Poniedziałek Zielonych Świątek jest dniem
świątecznym wolnym od pracy.
3 października
3 października jest dniem oficjalnego, ponownego zjednoczenia Niemiec
Zachodnich i Wschodnich w roku 1990. To „święto narodowe“ w porównaniu ze
świętami narodowymi w innych państwach – chociażby „dniem republiki“ (14 lipca)
we Francji lub „dniem niepodległości“ (4 lipca) w USA – świętowane jest bardziej
powściągliwie. Nie ma parad wojskowych, a jedynie festyny i spotkania z
politycznymi przemowami w parlamentach i wielu ratuszach.
Święta Bożego Narodzenia
„Boże Narodzenie“ obejmuje trzy dni: 24 grudnia, „Wigilię“, pierwszy dzień
Świąt Bożego Narodzenia, narodziny Jezusa Chrystusa (25.12.) i drugi dzień Świąt
Bożego Narodzenia (26.12.). W Wigilię w chrześcijańskich rodzinach przed lub po
uczestnictwie w Mszy Świętej zapala się świece na choince i wtedy rozpoczyna się
„gwiazdka“ tzw. „Bescherung“. Śpiewa się lub słucha się kolęd i członkowie rodziny
obdarowują się wzajemnie prezentami. Dzieciom opowiada się legendę mówiącą, iż
prezenty przyniósł Święty Mikołaj lub Dzieciątko Jezus. Wiele rodzin wynajmuje
nawet Mikołaja, którego rolę odgrywają studenci przebrani w kostium. W pierwszym i
drugim dniu Świąt Bożego Narodzenia wielu ludzi udaje się do kościoła na
świąteczne msze. 25 i 26 grudnia są dniami świątecznymi wolnymi od pracy.
Święta regionalne
Następujące święta są dniami wolnymi od pracy tylko w wymienionych krajach
związkowych.
Święto Trzech Króli
Jest świętowane w Bawarii, Badenii - Wirtembergii i Saksonii - Anhalt. Poprzez
Święto Epifanii (Epifania = objawienie) czczone są narodziny i chrzest Jezusa
Chrystusa. Zgodnie z ludowym obyczajem w tym dniu święci się domy. Dzieci
przebrane za Trzech Króli piszą nad drzwiami domów litery C + M + B. Oznaczają
one „Christus mansionem benedicat“, „Niech Chrystus błogosławi dom“.
Boże Ciało
Katolickie święto Bożego Ciała obchodzone jest w drugi czwartek po
Zielonych Świątkach. Nazwa „Boże Ciało“ wskazuje na elementy eucharystii. W
Badenii -Wirtembergii, Bawarii, Hesji, Północnej Nadrenii - Westfalii, Nadrenii Palatynacie, Kraju Saary, Saksonii i Turyngii dzień ten jest dniem wolnym od pracy.
Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny
Przyjęcie ciała i duszy Maryi, „Matki Boskiej“ do Nieba określane jest jako
Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny i jest świętowane 15 sierpnia tylko w
Bawarii i w Kraju Saary.
Dzień Reformacji
31 października chrześcijanie wyznania protestanckiego na całym świecie
obchodzą Dzień Reformacji jako święto szczególne. W Niemczech, Dzień Reformacji
jest dniem świątecznym w następujących krajach związkowych: Brandenburgia,
Meklemburgia – Pomorze Przednie, Saksonia, Saksonia - Anhalt i Turyngia. Dzień
Reformacji wywodzi się z Reformacji Kościoła prowadzonej w XVI w. przez Martina
Luthra i związanego z tym utworzenia nowej wspólnoty kościelnej – Kościoła
ewangelicko - luterańskiego.
Wszystkich Świętych
Co roku 1 listopada wspomina się wszystkich Świętych, męczenników i
zmarłych. Krewni odwiedzają i przystrajają groby na cmentarzach, katolicy zapalają
znicze, które świecą się także w następnym dniu, dniu zadusznym; Znicz jest
symbolem „wiecznego światła“, które świeci zmarłym. W Badenii - Wirtembergii,
Bawarii, Północnej Nadrenii - Westfalii, Nadrenii - Palatynacie i Kraju Saary święto to
jest dniem wolnym od pracy.
Dzień Pokuty i Modlitwy
Dzień Pokuty i Modlitwy przypada regularnie na środę przed ostatnią niedzielą
w roku kościelnym. Pierwszy ewangelicki Dzień Pokuty i Modlitwy odbył się w
Strassburgu w roku 1532 jako reakcja na „wojny tureckie“. Jeszcze tylko w Saksonii
Dzień Pokuty i Modlitwy jest dniem wolnym od pracy.
Stereopyt Niemca
Tabela 1. Stereopyt Niemca
http://pl.wikipedia.org/wiki/Bertolt_Brecht
strona 3
http://pl.wikipedia.org/wiki/Wim_Wenders strona 4
http://pl.wikipedia.org/wiki/Werner_Herzog strona 4\5
http://liberator.lbl.pl/l/html/modules.php?name=News&file=print&sid=1398
tabeli
do