Czy Kosciól Katolicki staje sie filia Synagogi

Czy Kościół Katolicki staje się filią Synagogi?
Is the Catholic Church Becoming
a Branch of the Synagogue?
Atila Sinke Guimarães – 27.10.2016
Tłum. Ola Gordon
Niniejsza analiza wizyty Jana Pawła II w rzymskiej synagodze 13 kwietnia 1986 pochodzi z
niewydanego tomu III mojego 11-tomowego zbioru o II SW Eli Eli, Lamma Sabacthani? Biorąc
pod uwagę to, że Benedykt XVI odwiedzi synagogę w Kolonii w sierpniu, wydawalo mi się, że te
rozważania o wizycie w 1986 mogą dać czytelnikom ogólny zarys, który prawdopo-dobnie
będzie odnosił się też do wizyty w 2005.
1. Symboliczno-teologiczny charakter wizyty
Wizyta Jana Pawła II w żydowskiej synagodze w Rzymie miała charakter , która istotnie była
teologiczna i nie powinno się jej postrzegać jako jedynie akt "duszpasterski", jak niektórzy
chcieliby ją przedstawiać w celu osłabienia jej znaczenia. Ks. Giuseppe de Rosa, S.J.,
potwierdził jej teologiczne znaczenie w artykule w La Civiltà Cattolica tak komentując to
wydarzenie:
"Spotkanie papieża ze wspólnotą hebrajską w Rzymie – która w jakis sposób przedstawiała wszystkie wspólnoty hebrajskie na świecie , przynajmniej symbolicznie – ma nie
tylko 'ludzki' kontekst, a faktycznie 'teologiczny'. Było to uznanie – albo lepiej, potwierdzenie, 20 lat po II SW – 'odwrotu' wypracowanego przez Sobór odnośnie teologicz-nego
podejścia Kościoła do judaizmu". [1]
Tą symboliczną wizytą teologiczną Jan Paweł II wyraźnie złamał tradycję Kościoła Świętego
wobec religii żydowskiej. Cytując przemówienie papieża wygłoszone w hebrajskiej światyni,
komentator La Civiltà Cattolica dokładnie powiedział tak:
W synagodze JPII pochyla głowę by usłyszeć słowa rabina
Toaffa [Le Monde des Religions, listopad-grudzień 2005]
"Co do 'historycznego' charakteru wydarzenia, polega on na tym, że ten gest stanowczo zamyka
erę relacji między chrześcijanami i żydami i otwiera nową. Jakie jest jego praw-dziwe
znaczenie? Papież sam powiedział to kiedy zadeklarował, że 'po pontyfikacie Jana XXIII i II SW,
to spotkanie, na którym nie wolno nam przestać reflektować tak, żeby mogło dostarczyć nam
odpowiednich nauk – kończy w jakiś sposób długi okres'. 'Długi okres' do którego nawiązuje
papież obejmuje wzajemną awersję żydów i chrześcijan… 'Długi okres' chrześcijańskiego
antysemityzmu… został zamknięty dzięki pontyfikatowi Jana XXIII i II SW". [2]
W dniu wizyty, włoski dziennik Il Giornale również podkreślił znaczenie tego wydarzenia:
"Żadna podróż tego papieża pielgrzyma na żaden kontynent nie była tak długa jak ta którą odbył
dzisiaj, krótki dystans między pałacem watykańskim i rzymską synagogą zabrała niemal 2.000
lat do realizacji". [3]
Ks. Giovanni Caprile, S.J., znany kronikarz II SW, napisał:
"Było to prawdziwie historyczne wydarzenie, pierwsza i do tej pory jedyna taka wizyta w życiu
Kościoła i wspólnoty hebrajskiej od czasów św. Piotra". [4]
W Izraelu papieski gest postrzeżono jako "bezprecedensowe otwarcie". [5]
Również rabini witający Jana Pawła II nie ukrywali swojego zadowolenia z zobaczenia papieża
porzucającego 2.000-letnie stanowisko doktrynalne Kościoła. W imieniu żydów, rabin Giacomo
Saban był pierwszym, który wyraził swoją "satysfakcję na widok rzymskiego papieża
przekraczającego próg synagogi po raz pierwszy". [6]
Elio Toaff, główny rabin rzymskich Izraelitów, wyraził podobną radość:
"Jako główny rabin tej wspólnoty… chciałbym wyrazić wielkie zadowolenie z gestu którego
pragnąłeś i dzisiaj urzeczywistniłeś go przychodząc pierwszy raz w historii Kościoła odwie-dzić
synagogę, gest który zostanie zapisany w historii". [7] Dlatego ogólna opinia była taka, że gest
Jana Pawła II cechowało symboliczne odrzucenie wcześniejszego stanowiska Koś-cioła, które,
oparte na głębokich przyczynach historyczno-teologicznych, zawsze żydowską religię postrzegał
jako wroga wiary katolickiej.
2. Otwarte "potępienie" wcześniejszego zachowania Kościoła
Ale Jan Paweł II nie zatrzymał się na symbolicznym odrzuceniu katolickiej tradycji. Również
ostro potępił wcześniejsze postawy Świetego Kościoła, celowo ignorując powody doktrynalne
jako ich podstawę. Czyniąc to postąpił tak jakby religijna opozycja między katolikami i żydami
była tylko zjawiskiem emocjonalnym. Oto co uroczyście i wyraźnie oświadczył, wywołując głośny
aplauz obecnych żydów [8]:
Ale ocena wielowiekowych tradycji kulturowych uniemożliwia nam uznanie, że akty dyskryminacji, nieuzasadnione ograniczenia w wolności religijnej, i opresja Hebrajczyków w sferze
swobód obywatelskich były bardzo obiektywnie powaznie godne ubolewania. Tak, jeszcze raz,
przez moja osobę, Kościół, słowami znanego dekretu Nostra aetate* (n. 4), 'ubolewa nad
nienawiścią, prześladowaniami, przejawami antysemityzmu, które kiedykolwiek i przez
kogokolwiek kierowane były przeciw Żydom'*. Powtarzam: 'przez kogokolwiek'". [9] Kogo
w końcu obejmuje otwarte potępienie Jana Pawła II?
*Nostra aetate tutaj: http://chrzescijanskie.info/read/1d0s / oryginalny tekst ang: ... były przeciw
Hebrajczykom]
Pierwsze, obejmuje niezliczonych papieży, którzy słusznie potępiali żydów, jak również liczne
sobory, które zrobiły to samo. Natępnie, ich sladem, obejmuje wielką liczbę ojców, doktorów i
świętych, którzy zwalczali judaizm, albo pozostawili po sobie pisma potępiające jego błędy. W
końcu obejmuje również wszystkich katolików w historii, którzy, w obronie wiary, walczyli z
judaizmem. Dlatego klatwa Jana Pawła II obejmuje cały Kościół – "kogo-kolwiek" – w 2.000 lat
historii – "w każdym czasie".
A.Papieże "potępieni" przez Jana Pawła II
Na przestrzeni wieków Kościół nigdy nie zmienił zdecydowanego, mądrego stanowiska wobec
kwestii żydowskiej. Z jednej strony Kościół zapobiegał złemu traktowaniu żydów, i pozwalał im
na prywatne praktykowanie religii. Ale z drugiej, licząc się z niemożliwością nawracania ich,
karcił ich za zbrodnię bogobójstwa, usilnie namawiał do pokuty, i izolował ich żeby
uniemożliwiać im demoralizować chrześcijan.
W związku z tym, w kwestii judaizmu, liczni papieże nauczali, potępiali i zalecali co następuje:
* św. Grzegorz Wielki (590-604), w Epistulae (VIII, XXV, cf. IX, LV), napisał, że nieograniczonej
wolności nie powinno się dawac żydom z powodu ich częstych obelg wobec wiary. [10]
W liście do frankońskich królów, Teodoryka i Theodebertusa, i do królowej Bruhildy, święty
przypomniał im, że chrześcijanie, członkowie Ciała Chrystusa, nigdy nie powinni być
poniewierani przez żydów, wrogów Chrystusa. [11]
* Honoriusz I (625-638) nalegał na VI Sobór w Toledo, 638, by stanowczo działał w kwestii
zagrożenia jakie Żydzi stanowili dla wiary katolickiej. [12]
Kard. Ratzinger w przyjaznej pozie z rabinem Sirat na
Międzynarodowej Konferencji Żydowsko-Chrześcijańskiej w
Jerozolimie w 1994 [30 Dias, luty 1994]
* Leon VII (936-939) autoryzowany abp Fryderyk Moguncji, Niemcy, wypędzić żydów z miasta,
biorąc pod uwagę ciągłe ataki na katolików. [13]
* W liście z 17.01.1208 do Księcia Nevers, Francja, [14] Innocenty III (1198-1216) lamentował,
że władcy feudalni zatrudniali żydów jako "ministrów swoich haraczy", bo oni poprzez lichwę
wykorzystywali chrześcijan. [15]
* W 1239, po otrzymaniu raportu opracowanego przez Nicolasa Donina, nawróconego żyda z La
Rochelle, który pokazywał 35 artykułów z Talmudu obrażających wiarę katolicką, Grzegorz IX
(1227-1241) napisał do zachodnich biskupów i suwerenów nakazując konfis-katę wszystkich
egzemplarzy żydowskiej księgi. Williama z Auvergne, biskupa Paryża, mia-nował na
organizatora śledztwa w tej sprawie. Po zbadaniu, Talmud potępiono i jego egzem-plarze
spalono pub;licznie w Paryżu w 1242. Na prośbę żydów, księgę zbadał ponownie w 1248 i
zdecydowanie potępił William z Auvergne i teolodzy z Paryża, wśród nich św. Albert Wielki. [16]
W pracy Excerpta talmudica [Fragmenty z Talmudu], napisanej dla uzasadnienia potępienia,
czytamy:
"Według tajnego planu Bożej Opatrzności, błędy, bluźnierstwa i bezeceństwa zawarte w
Talmudzie do tej pory uciekały uwadze doktorów Kościoła. Mur w końcu został usunięty, i teraz
można wyraźnie zobaczyć gady, ohydne bożki czczone przez
dom Izraela". [17]
* Innocenty IV (1243-1254) nakazał palenie Talmudu bo był pełen błędów i bluźnierstw. [18] W
Bulli Sicut tua nobis z 23.07.1254, upoważnił arcybiskupa Wiednia do wypędzenia żydów ze
swojej diecezji z powodu ich czynów wobec wiary katolickiej i ich nieposłuszeństwa wo-bec praw
Kościoła. [19]
* W Bulli Damnabili perfídia z 15.07.1267, Klemens IV (1265-1268) również potępił Talmud. [20]
* W Bulli Nimis in partibus anglicanis z 18.11.1285, Honoriusz IV (1285-1287) zajął takie samo
stanowisko wobec Talmudu jak jego poprzednicy. [21]
* Jan XXII (1316-1334) znowu potępił błędy Talmudu w Bulli Dudum felicis recordationis z
4.09.1320. [22]
* W Bulli Dudum ad nostram z 8.08.1442, Eugeniusz IV (1431-1447) zakazał żydom nie tylko
mieszkać z chrześcijanami, jak już postanowił III Sobór Laterański (Dekret V, VI, 5), ale również
mieszkać pośród chrześcijan, biorąc pod uwagę ciągłe bluźnierstwa i ataki żydów na wiare
katolicką. [23]
* Mikołaj V (1447-1455), Kalikst III (1455-1458), i Paweł II (1464-1471) odtworzył lub odnowił
decyzje swoich poprzedników. [24]
* W Bulli Intenta semper salutis z 31.05.1484, Sykstus IV (1471-1484) nakazał żydom i
muzułmanom na hiszpańskiej ziemi mieszkanie oddzielnie od chrześcijan, że powinni nosić inne
ubrania, i nie powinni mieć chrześcijańskich służących w swoich domach, poza innymi środkami
w celu ochrony wiernych przed zagrożeniami wobec ich wiary w wyniku mieszkania z żydami.
[25]
Deklaracje z Talmudu
Talmud uważa się za jedną z najważniejszych
ksiąg żydowskiej religii. Ma ogromny wpływ na
żydów, ustępuje tylko Torze, pracy zawierającej
główne księgi Starego Testamentu. Talmud
zawiera doktryny, prawa i komentarze o judaizmie
dokonane przez najbardziej wyrazistych rabinów w
historii.
Ponizej niektóre z deklaracji zawartych w
Talmudzie:
"1. Dusze żydów mają przywilej bycia częścia
samego Boga. Dusze innych ludów na ziemi
pochodzą od diabła i sa podobne do tych od
zwierząt…
"5. Kiedy oni czekaja na przyjście Mesjasza, żydzi
żyja w stanie ciągłej wojny z innymi narodami.
Kiedy zwycięstwo będzie pewne, narody przyjmą
żydowską wiarę, ale tylko chrześcijanie nie będą
uczestniczyć w tej łasce. Wręcz przeciwnie, oni
zostaną całkowicie unicestwieni, bo pochodzą od
diabła…
"8. Tylko żydzi sa ludźmi, inne narody są tylko
rodzajami zwierząt. Pies jest wart więcej niż nieżydzi. Nie-żydzi sa nie tylko psami, ale osłami.
Dusze nie-żydów pochodzą od nieczystego ducha,
a dusze Izraela pochodzą od ducha Boga.
"9. Nie-żydów stworzono tylko by służyli żydom
dzień i noc, nie uchylając się od służby.
"10. Zabrania się żydowi chwalić wiedzę czy zalety
chrześcijanina.
"11. Niesłuszne jest stosowanie litości wobec
wrogów…
"14. Żydzi mogą być obłudni wobec nie-żyda…
"16. Bóg dał żydom wszelką władzę nad bogami i
krwią innych narodów.
"17. Nie-żyd który obrabuje żyda, nawet gdyby to
była jałmużna, powinien zostać zabity. Wręcz
odwrotnie, pozwala się Żydom czynić zło wobec
nie-żydów. Okradanie poganina [czyli nie-żyda] jest
dozwolone…
"19. Można oszukiwac autsajdera i praktykowac na
nim lichwę…
"21. Kto kocha chrześcijanina nienawidzi swojego
stwórcy…
"23. Unicestwiajcie najlepszych nie-żydów.
Odbierzcie życie najuczciwszych bałwocjwalców.
"24. Jeśli poganin wpadnie w dół, powinniśmy
zakryć dół kamieniami i próbować zapobiec by
wykorzystał wszystko by się wydostać. Kiedy
widzimy go wpadającego do rzeki albo zagrożonego śmiercią, nie powinniśmy go ratować.
Maimonides radzi zadać śmiertelne rany każdemu
nie-żydowi kiedy to możliwe. To po to by eksterminować każdego heretyka [czyli nie-żyda] własną
ręką, kto przelewa krew bezbożnego składa Bogu
ofiarę…
"Ci którzy negują nauki Izraela, szczególnie
wyznawcy Nazarejczyka, powinni zostac zabici, i
zawsze dobrym czynem jest ich zabijanie, jeśli to
jest niemożliwe, powinniśmy próbowac doprowadzić do ich śmierci. Ale kto zabije duszę Izraela,
będzie sądzony jakby zabił cały świat…"
(apud H. Delassus, La conjuration antichrétienne,
vol. 3, s. 1125-1128)
* Za jego pontyfikatu, Leon X (1513-1521) był znany ze swojej dobroci wobec żydów, co,
nawiasem mówiąc, uznają hebrajscy historycy. Niemniej jednak, kilka razy musiał podjąć działania przeciwko praktykowanym przez nich nadużyciom. Kiedy dowiedział się, że żydzi wydali w
Wenecji książkę przeciwko wierze katolickiej, napisał w szczególnie ostry sposób w liście z
25.05.1518 do nuncjusza Wenecji. [26]
* Juliusz III (1550-1555) aprobował konfiskatę i spalenie ksiąg talmudycz-nych przez Inkwizycję.
Autoryzował również Edykt o Inkwizycji z 12.09.1553, nakazując księciom, biskupom i
inkwizytorom zrobić to samo. W Bulli Cum sicut nupe z 29.05.l554, papież naka-zał żydom
przekazać wszystkie swoje księgi zawierające bluźnierstwa przeciwko naszemu Panu Jezusowi
Chrystusowi. [27]
* Paweł IV (1555-1559) wprowadził ostre środki w obronie integralności wiary i by zapobiec
żydowskiej dominacji nad katolikami. W Bulli Cum nimis absurdum z 14.07. 1555, papież
nakazał Izraelitom w Rzymie i innych miastach Państw Papieskich mieszkać oddzielnie od
chrześcijan w ich własnych dzielnicach. Zarządził także, że powinna być tylko jedna synagoga w
mieście, i że żydzi nie mogli mieć katolickich służących, pracować publicznie w katolickie święta,
pisać nieuczciwych kontraktów itd. [28]
Żydzi usiłowali przekupić Pawła IV proponując mu 40.000 escudos żeby anulował Bullę. [29]
Poza innymi środkami, papiez nakazał zniszczenie talmudycznych i antykatolickich książek
żydowskich. [30]
* Pius IV (1560-1565) w 1564 umieścił Talmud w Index librorum prohibitorum [Indeks
zakazanych ksiąg] i zabronił jego interpretowania, komentowania czy objaśniania. [31]
* W Bulli Hebraeorum gens z 26.02.1569, św. Pius V (1566-1572) wyraźnie potępił Żydów
którzy poświęcali się praktykom "wróżbiarstwa i czarów". [32] W tej bulli św. Pius V również
oskarzył Żydów o inne przestępstwa takie jak lichwa, kradzież, paserstwo i nakłanianie do
prostytucji. Bullę kończy następującymi słowami:
"I na koniec, uważamy za znane i sprawdzone jak ofensywnie ten przewrotny lud [Żydzi] ubliża
imieniu Chrystusa, jak wrogi jest dla tych, którzy nazywają się chrześcijanami, nawet usiłując
czychać na ich życie". [33]
Dekretem z 26.02.1569, św. Pius V wypędził Żydów z Państw Papieskich, skoro poza
wymienionymi przestępstwami, Żydzi szpiegowali na muzułmanów i popierali ich plany podboju
zagrażającemu całemu chrześcijaństwu. [34] W nim napisał:
"Wiemy, że ten najbardziej przewrotny lud zawsze był powodem i wylęgarnią niemal
wszystkich herezji". [35]
Do tej czujnej uwagi o żydowskiej perfidii, św. Pius V dodał swoje żarliwe pragnienie nawracania ich. Jedną z najbardziej niezwykłych konwersji jaką osiągnął była ta głównego rabina
Rzymu, Eliasza, a po niej konwersje jego trzech synów i jednego wnuka. 4 czerwca 1566
uroczyście przyjęli chrzest w Bazylice św. Piotra w obecności świętego Kolegium Kardyna-łów i
tłumu wiernych. [36]
* W Dekrecie z 27.05.1581, Grzegorz XIII (1572-1585) ostrzegł wiernych i władze religijne przed
fałszywymi nawracaniami Żydów jako metodą zinfiltrowania Kościoła Katolickiego. [37] W Bulli
Antiqua Judeorum improbitas z 1.06.1581, papież ustanowił następujące warunki pod którymi
Żydów poddawano czujności Inkwizycji:
a. kiedy atakują dogmaty katolickie
b. kiedy wzywają diabłów i składają im ofiary
c. kiedy uczą katolików by robili to samo
d. kiedy wypowiadają bluźnierstwa przeciwko naszemu Panu i Matce Bożej
e. kiedy próbuja zmuszać katolików do odejścia od wiary
f. kiedy zakazują konwersji Żydowi czy niewierzącemu
g. kiedy świadomie popieraja heretyków
h. kiedy rozpowszechniają heretyckie książki
i. kiedy z pogardą dla naszego Pana, krzyżują baranka – głównie w Wielki Piątek – a potem
opluwają go i mu ubliżają
j. kiedy katolickie mamki po przyjęciu Eucharystii zmuszają do wylewania ich mleka do toalety i
ścieków [38]
W Dekrecie z 28.02.1581, papież potwierdził zakaz udzielania pomocy przez żydowskich lekarzy
katolickim pacjentom. [39]
* W Bulli Cum Hebraeorum z 28.02.1593, [40] Klemens VIII (1592-1605) zakazał ksiąg
talmudycznych i kabalistycznych, jak również prac napisanych po hebrajsku zawierających
błędy. [41] Zakaz zawarty w tej bulli włączono jako normę do Indeksu opublikowanego
27.03.1596.
W 1592 Klemens VIII ponownie nakazał głoszenie kazań mających na celu nawracanie Żydów, i
w tym samym czasie w Bulli Caeca et obdurata z 25.01.1593, ponowił dekrety Pawła IV i św.
Piusa V wypędzające ich z Państw Papieskich, z wyjątkiem Rzymu, Ankony i Awinionu. [42]
* Urban VIII (1623-1644) 15.01.1628 wysłał list do króla Hiszpanii sprzeciwiając się przestępstwu lichwy praktykowanej przez portugalskich Żydów. [43]
* 15.09.1751, Benedykt XIV (1740-1758) podpisał i ogłosił dokument potwierdzający środki
ostrożności w kwestii Talmudu podjete przez papieży od Innocentego IV. [44]
* W październiku 1775 [45] i styczniu 1793 [46], Pius VI (1775-1799) wydał dwa edykty
potwierdzające dyrektywy Benedykta XIV odnośnie Żydów.
* W liście jego sekretarza stanu, kard. Merry del Vala, św. Pius X (1903-1914) pochwalił
klasyczne dzieło Msgr. Henri Delassusa, La conjuration antichrétinne [Spisek antychrześcijański], które demaskuje spisek judaizmu i masonerii przeciwko Kościołowi Katolickiemu i
chrześcijańskiej cywilizacji. [47]
Inne bulle i dekrety
Jest wiele liczących setki innych bulli papieskich i
dekretów rzymskich kongregacji odnośnie Żydów,
publikowanych w różnych zbiorach i monografiach.
W Juifs et chrétiens (cols. 1735-1736), F. Vernet
przedstawia bogatą dokumentację na ten temat,
zacytowanych tu dla zainteresowanych
czytelników.
* Corpus juris canonici, Decretal. V. 6; Sextus
Decretal., V, 13; Decret. Gratiani, Iª, XLV, 3, 5, LIV,
12-18; II, XIV, VI, 2, XXVIII, I, 10-15, 17; IIIq, IV, 93,
94, 98 and Septiumus Decretal., V, 1; A. Guerra,
Pontificiarum constitutionum epitome, Venice,
1772, vol. I, s. 191196 (podsumowuje 38 bulli
opublikowanych w Bullarium Romanum, Bullarium
magnum, i innych pracach);
* L. Ferraris, Prompta bibliotheca canonica, Venice,
1782, vol. IV, s. 208-37 (podsumowuje dużą liczbę
konstytucji papieskich i rzymskich kongregacji;
* E. Rodocanachi, Le Saint Siège et les Juifs,
Paryż, 1891, s. 322-29 (daje ogólny obraz
głównych bull odnoszących się do Żydów);
* F. Vernet, Le Pape Martin V et les Juifs, in Révue
des Questions Historiques, Paris, 1892, vol. 51, s.
410-423 (analizuje 84 dokumenty), i Papes et Juifs
au XIe. siècle, in L’Université Catholique, Lyon,
1896, vol. 21, s. 73-86 (analizuje dokumenty z
Formularium of Marin d’Eboli odnośnie Żydów);
* M. Stern, Urkundliche Beitrãge über die Stellung
der Pãpste zu den Juden, Kiel, 1893-1895, 2 tomy.
Pierwszy zawiera dokumenty Marcina V i jego
następców; drugi dokumenty od Innocentego III do
Innocentego IV;
• K. Eubel, Zu dem Verhalten der Pãpste gegen die
Juden, in Römische Quartalschrift, Rzym, 1899, t.
13, s. 29-43 (o papieżach przed Marcinem V);
* Constant, Les Juifs devant l’Eglise et l’Histoire,
Paryż, bez daty, wyd. 2, s. 267-323, zawiera 16
bulli na ten temat;
* Gregoire des Rives, Epitome canonum
conciliorum, Lyon, 1663, s. 264-68;
* A. Geiger, Das Verhalten der Kirche gegen das
Judenthum, in Das Judenthum und seine
Geschichte, Wrocław, 1870, t. 2, F. Frank, Dir
Kirche und die Juden, Regensburg, 1893.
O Kościele i Żydach w Państwach Papieskich,
zob. F. Gregorovius, Le ghetto et les Juifs de
Rome, w Promenades en Italie, Paryż, 1894, s. 160; E. Natali, Il ghetto di Roma, Rome, 1887, t. 1;
E. Rodocanachi, Le Saint Siège et les Juifs - Le
ghetto à Rome, Paryż, 1891; A. Berliner,
Geschichte der Juden in Rom, Frankfurt, 1893, 3
tomy; H. Vogelstaein - P. Rieger, Geschichte der
Juden in Rom, Berlin, 1895-96, 2 tomy.
O Kościele i Żydach w Awinionie, zob. L.
Bardinet, Condition civile des Juifs du ComptatVenaissin pendant le séjour des Papes à Avignon,
w Révue Historique, Paryż, 1880, t. 12, s. 1-47; R.
de Maulde, Les Juifs dans les Etats français du
Saint-Siège au Moyen Âge, Paris, 1886, także w
licznych artykułach w Révue des Études Juives.
B. Sobory "potępione" przez Jana Pawła II
Radykalna "klątwa" wypowiedziana przez Jana Pawła II w rzymskiej synagodze objęła również
następujące sobory/synody:
* Sobór w Elwirze (302) jaki odbył się pod koniec prześladowań chrześcijan przez Dioklecjana,
wydał prawo zakazujące chrześcijanom małżeństw ich córek z Żydami, inne prawo zakazywało
chrześcijanom siedzenia przy jednym stole z Hebrajczykami. [48]
* Te zakazy potwierdziły i odnowiły Sobory w Laodicea (IV wiek); Vannes (465); Agda (506);
Epaona (517) i w Orleans (530, 533 i 541). [49]
W kanonie powtórzonym w Decree Gracjana, (III, D.IV, 93), wyżej wymieniony Sobór w Agda
ustanowił szereg środków ostrożności podejmowanych przez chrzczeniem Żydów, "których
wiarołomstwo często często sprawia, że wracają do swoich wymiotów". [50]
* Sobór w Mâcon (581) zabronił Żydom zajmowania stanowisk pozwalających im wymierzać
kary na chrześcijan. [51]
* W kanonie 14, Sobór w Toledo (589) zakazał Żydom małżeństw z chrześcijankami. [52]
* Sobór w Paryżu (614) podtrzymał zakaz zajmowanie przez Żydów stanowisk publicznych,
cywilnych czy wojskowych. [53]
* IV Sobór w Toledo (633), kanon 59, stwierdził, że synowie Żydów, którzy fałszywie się
nawrócili, a później wrócili na judaizm, powinni być kształceni w katolickich klasztorach,
ratyfikował również środki przyjęte przez króla Sisenando odnośnie Żydów. [54]
Żydzi mają długi szereg
fałszywych mesjaszy. Jest to
kolejny dowód na wyjątkową
misję naszego Pana Jezusa
Chrystusa.
Powyżej, Jacob Frank,
fałszywy mesjasz.
Poniżej jeszcze jeden,
Sabbatai Zevi
30 Giorni, grudzień 2001
Powyżej, Menachen
Schneerson z Brooklinu, NJ,
współczesny "mesjasz" zm.
12.06.1994 nie spełniając
swojej rzekomej misji.
Corriere della Sera, 3.07.
1992
* VI Sobór w Toledo (638), kanon 3, wydał ostre słowa przeciwko żydom. [55]
* VII Sobór w Toledo (694) zwołany w celu dokonania analizy spisku mającego na celu
zainstalowania w Hiszpanii judaizmu, który wyglądałby jak religia katolicka. [56]
* Inne sobory także zakazywały katolikom zatrudniania żydowskich lekarzy, służących i mamek.
Zdaniem pewnych katolików moralistów z XVIII wieku, zależnie od okoliczności, naruszanie tych
przepisów mogło być grzechem śmiertelnym. [57]
* II Ekumeniczny Sobór w Nicei (787) potępił fałszywe konwersje Żydów. [58]
* Sobór w Metz (888), potwierdzający wcześniejsze przepisy w kan. 7, zakazujące
chrześcijanom jedzenie posiłku z Żydami. [59]
* III Ekumeniczny Sobór Laterański (1179) zakazał bogatym Żydom zatrudnianie
chrześcijańskich mamek i niewolników. [60] Rzucił klątwe również na tych, którzy woląc Żydów
od chrześcijan, przyjmowali świadectwa Żydów przeciwko chrześcijanom, a nie chrześcijan
przeciwko Żydom. [61]
* IV Sobór w Awinionie (1209) zakazał chrześcijanom współpracy z Żydami w sprawach
finansowych, Kan. 3 i 4 narzuciły groźbę ekskomuniki za taką współpracę. [62]
* IV Ekumeniczny Sobór Laterański (1215), Kan. 67 potępił żydowskich lichwiarzy i zabronił
chrześcijanom współpracy z nimi w handlu. Kan. 68 nakazał Żydom noszenie ubrań
odróżniających ich od katolików, i zakazał im także publicznego pokazywania się w Wielki
Piątek, by zapobiec szydzenia przez nich z chrześcijan w świątecznych ubraniach. Kan. 69
potwierdził zakaz Soboru w Toledo odnośnie Żydów zajmujących stanowiska publiczne. I w
końcu Kan. 70 potępił Żydów, którzy mimo że twierdzili iż się nawrócili na wiarę katolicką, nadal
praktykowali obrzędy hebrajskiej religii. [63]
* Sobór w Narbonne (1227) postanowił, że Żydzi powinni nosić rozróżniający ich znak w formie
małego kółka. Zdaniem J. Levi w artykule w Révue des Études Juives, [64] kółko symbolizowało
Hostię, zwykle bezczeszczoną przez Żydów. Ten symbol przyjęli i nosili Żydzi wszędzie poza
Hiszpanią. Papieże zaproponowali taki symbol po to, żeby rozróżniać Żydów od chrześcijan, bo
"faworyzowani przez zamieszanie,Żydzi zinfiltrowali katolickie szeregi i dokonywali przestępstw,
które byłyby trudne albo niemożliwe do popełniania, gdyby było podejrzenie, albo wiedziano by
wyraźnie, że to byli Żydzi". [65]
* Ekumeniczny Sobór w Bazylei (1434), wymagał, między innymi, by Żydzi słuchali
chrześcijańskich kaznodziejów, i zakazał katolikom uczestnictwa w żydowskich świętach. [66]
C. Ojcowie, doktorzy , święci i katoliccy pisarze "potępieni" przez Jana Pawła II
Wymienieni poniżej autorzy – lista obejmująca doktorów Kościoła – krytykowali żydowski atak na
wiarę katolicką. Oni też zostali objęci "klątwą" Jana Pawła II:
* Od początku chrześcijaństwa do Edyktu Mediolańskiego (313)
Sw. Justyn, Dialogus cum Tryphone; Tertullian, Adversus Judaeos; św. Cyprian, Testimonia ad
Quirinus; Pseudo-Cyprian, De montibus Sina et Sion and Adversus Judaeos; Novaciano, De
cibis Judaicis; Celsus, Ad Vigilium Episcopum de Judaica incredulitate; De solemnitatibus
sabbatis et neomeniis. Również św. Ireneusa, Orygenes, Commodian, Ariston de Pella;
Mistiades, św. Serarius z Antioch, Teodot z Ancyra, Zephirus, Artapanus [nawrócony żyd]. [67]
* Lata 313 - 1100
Na wschodzie: Euzebiusz; św. Grzegorz z Nissa, św. Jan Chryzostom; śwt. Bazyli z Seleucia;
św. Anastazy z Synaju; św. Efrem, św. Izydor z Pelusa; Teodor Abucara; Euzebiusz z Emesa;
św. Cyryl z Aleksandrii; Theodoretus z Cyrus; Jerome z Jerozolimy; Leontius z Neapolu na
Cyprze; Stefan z Bostra.
Na zachodzie: św. Leon Wielki; Evagrius, Altercatio Simionis Judaei et Theophili Christiani; św.
Sidonius Apollinarius, De altercatione Ecclesiae et synagogae dialogus; św. Jeremiasz; św.
Ambroży; św. Augustyn, De Fide Catholica ex Veteri et Novo Testamento contra Judaeos i
Adversus quinque haereses; Severus z Minorki; św. Maximus z Turynu; Cassiodore; św.
Grzegorz Wielki; św. Brunon z Würzburga; św. Izydor z Sewilli, De Fide Catholica contra
Judaeos; św. Ildefons z Toledo; św. Julian z Toledo; Paulo Alvares de Cordoba; św. Agobard z
Lyonu, De Judaicis superstitionibus, X; De insolentia Judaeorum, IV; Amolon z Lyonu, Contra
Judaeos; Rabano Mauro; Fulbert de Chartres; św. Piotr Damian.
* Lata 1100 - 1500
Odon z Cambray; Gilbert Crispin; Guibert de Nogent; Rupert de Deutz; Peter the Venerable,
Adversus Judaeorum inveteratam duritiam; Richard de Saint-Victor, De Emmanuele, Book II;
Inguetto Contard; Gautier de Chatillon and Baudoin de Valenciennes; Alain de Lille, De Fide
Catholica; William of Auvergne; św. Albert Wielki; św. Tomasz z Akwinu, De regimine
Judaeorum ad ducissam Brabantiae; Summa Theologiae, III, q.47, a.5-6; Raymond Martin,
Pugio Fidei adversus Mauros et Judaeos; Victor Porchetto de Selvatici; Nicolas de Lire; Lauterio
de Batineis; Bernard Oliver; Jean de Baconthorpe; Paul of Venice; Stephan Bodiker, Bishop of
Brandenburg; Juan de Torquemada; Peter George Schwartz; św. Antonin z Florencji, Dialogus
discipulorum Emauntinorum cum Peregrino; Paulo Morosini, De aeterna temporalique Christi
generatione; Pedro de Brutis, Victoriae adversus Judaeos; itd.
22 marca 1984, uśmiechnięty Jan Paweł II przyjął
przedstawicieli żydowskiej organizacji B'nai B'rith z Nowego
Jorku.
"Jest to spotkanie braci" – powiedział im.
Kilku żydowskich pisarzy którzy przeszli na wiarę katolicką również wskazali na błędy Synagogi:
R. Samuel de Fez, De adventu Messiae (PL 149, 337-368); Pedro Alfonso, Dialogi (PL 1.157,
535-572); Hermann (Judas of Colon), De sua conversione (PL 1.170, 805-836); Guillaume de
Bourges, Paul Christiani i Jerome de Santa Fe, Tractatus contra Judaeorum perfidiam; Paul de
Bonnefoy, Liber Fidei; Paulo de Burges czyde Santa Maria, Scrutinium Scripturarum; Alphonso
de Spina, Fortalitium Fidei; Pedro de la Caballeria, Zelus Christi; itd.
* Lata 1500 do chwili obecnej
Poniżej wymienię tylko kilka z najważniejszych prac z pośród ogromnej ich liczby
potwierdzających żydowską perfidię wobec Kościoła:
J. L. Vives, De veritate Fidei Christianae; P. Du Plessis-Mornay, Traité de la verité de la Religion
Chrétienne; P. Charron, Les trois vérités contre tous les athées, idolâtres, Juifs...; H. Grotius, De
veritate Religione Christianae; Bossuet, Discours sur l’Histoire Universelle; J. Bartolocci,
Bibliotheca magna rabbinica; P. L. B. Drach, Lettres d’un rabin converti aux Israélites ses frères;
J. M. Bauer, Le Judaïsme comme preuve du Christianisme; P. Loewengard, La splendeur
Catholique – du Judaïsme à l’Eglise. (68)
D. Wcześniejsze prawo kanoniczne zostało także "potępione" przez Jana Pawła II
Zasady ustanowione we wcześniejszym prawie kanonicznym o Żydach, które Jan Paweł II także
włączył do swojej "klątwy" można podsumować następująco:
"Padajcie na kolana przed Żydami"
To jest nakaz kard. Carlo Martini
z Mediolanu wydany katolikom. Stanowisko
diametralnie przeciwne do 2.2000 lat nauk
Kościoła Katolickiego - La Repubblica,
24.09.1997
Żydom nie wolno mieć ani katolickich niewolników, ani zatrudniać katolickie służące w
ich domach czy rodzinach. Katolikom zabrania się przyjąć stałą płatną posadę w
żydowskich domach.
Katolickim kobietom stanowczo zabrania się przyjmować zatrudnienie jako mamki w
żydowskicg domnach.
W przypadku choroby, katolikom nie wolno udać się do żydowskich lekarzy i stosować
leki przygotowane żydowskimi rękami
Katolikom zabrania się, pod groźbą ekskomuniki, mieszkać z Żydami.
Żydom powinno zabraniać się zajmować stanowiska publiczne, które dawałyby im
władzę nad katolikami.
Katolikom nie wolno uczestniczyć w żydowskich weselach i uczestniczyć w ich świętach.
Katolikom nie wolno zapraszać Żydów na posiłki, ani akceptować od nich zaproszeń. [69]
E. Podsumowanie
Ci niezliczeni papieże, sobory, ojcowie, doktorzy i święci Kościoła Katolickiego, jak również
zbiór jego wcześniejszych praw kanonicznych odnoszących się do Żydów, wszyscy mieli być
'ekskomunikowani' przez Jana Pawła II, kiedy potwierdził, że "ktokolwiek" walczy z Żydami "w
każdym czasie" będzie winien.
Rzucając klątwę w swoim przemówieniu, Jan Paweł II przywołał bardzo niedawną "tradycję",
jak sam zauważył, tę II SW z jego Deklaracją Nostra aetate, i przykład Jana XXIII. Odnośnie
tego ostatniego, Jan Paweł II zapewnił:
"Dziedzictwo z którego teraz chcę skorzystać jest właśnie to papieża Jana, który pewnego razu
przejeżdżając tutaj [obok synagogi] .... zatrzymał swój samochód by błogosławić tłum Żydów
wychodzących z tej właśnie świątyni". [70]
22-letnia "tradycja" Soboru i jeden przykład papieża Jana XXIII nie są aż tak ważne by
kwestionować liczącą 2.000 lat tradycję nauki katolickiej. Jest to raczej celowy sprzeciw wobec
Magisterium Kościoła, który wydawałby się definiować rozłam w tej nauce.
W tym przypadku Jan Paweł II wyraźnie wydawał się zrywać z tradycją Zwykłego Papie-skiego
Magisterium. W obliczu tej oczywistej sprzeczności, wierny katolik musi zapytać: Kto ma rację?
Czy Kościół, który z poważnych powodów teologicznych był czujny przez 2.000 lat na wrogość
synagogi? Czy Jan Paweł II, który, ignorując ten mądry powód, poszedł do synagogi, i nawet
bez nawiązania do starożytnych błędów Żydów, zaczął ich bronić i potę-piać wcześniejsze
postępowanie i stałe nauki Kościoła w tej sprawie?
3. Analiza przemówienia Jana Pawła II do Żydów
Żeby przeanalizować głębokie znaczenie wizyty papieża w synagodze, należy przyjrzeć się
wygłoszonemu tam przemówieniu.
Poniżej sedno papieskiego przemówienia:
"Pragniemy, aby dzisiejsza wizyta przyczyniła się w sposób zasadniczy do utrwalenia
dobrych stosunków pomiędzy naszymi wspólnotami zgodnie z przykładem wielu mężczyzn i
kobiet, którzy z jednej i z drugiej strony pracowali i pracują nad przezwyciężeniem starych
uprzedzeń i zbudowaniem podstaw coraz pełniejszego uznania tej "więzi" i tego "wspólnego
duchowego dziedzictwa", jakie istnieją między Żydami i chrześcijanami.
"Życzenie to wyraża wspomniany przeze mnie czwarty paragraf soborowej deklaracji Nostra
aetate o stosunku Kościoła do religii niechrześcijańskich. Ten krótki i lapidarny paragraf stał
się punktem zwrotnym w stosunkach pomiędzy Kościołem katolickim a judaizmem oraz
poszczególnymi Żydami.
"Wszyscy jesteśmy świadomi, że w całym bogactwie treści owego czwartego paragrafu Nostra
aetate trzy punkty są szczególnie doniosłe. Chciałbym je przypomnieć tutaj, w waszej
obecności, w tych doprawdy niepowtarzalnych okolicznościach.
"Po pierwsze, wgłębiając się we własną tajemnicę, Kościół Chrystusowy odkrywa wież
łączącą go z judaizmem. [72] Religia żydowska nie jest dla naszej religii rzeczywistością
zewnętrzną, lecz czymś wewnętrznym. Stosunek do niej jest inny aniżeli do jakiejkólwiek
innej religii. Jesteście naszymi umiłowanymi braćmi i - można powiedzieć - naszymi
starszymi braćmi.
"Po drugie, Sobór podkreślił, że nie można Żydom jako narodowi przypisywać żadnej
dziedzicznej ani zbiorowej winy za to, co popełniono podczas męki Jezusa. [73] Nie
można jej przypisać wszystkim bez różnicy Żydom wówczas żyjącym ani Żydom
dzisiejszym. Nie ma więc żadnych podstaw do jakiejkolwiek, rzekomo teologicznie
usprawiedliwionej dyskryminacji czy - co gorsza - prześladowań Żydów. Pan osądzi
każdego "wedle własnych czynów", tak Żydów, jak i chrześcijan (Rz 2, 6).
"Trzeci punkt, który w soborowej deklaracji chciałbym podkreślić, wypływa z drugiego.
Niezależnie od tego, jaka jest świadomość Kościoła co do własnej tożsamości, "nie
należy przedstawiać Żydów jako odrzuconych ani jako przeklętych, rzekomo na
podstawie świętych Ksiąg" [74] [i] Starego czy Nowego Testamentu. Faktycznie Kościół
powiedział już w tym samym tekście Nostra aetate, jak również w konstytucji Lumen gentium
(par. 6)…
"Nasze obecne stosunki opierają się na tych właśnie przekonaniach. Z okazji wizyty w waszej
synagodze pragnę na nowo je potwierdzić i głosić ich wieczystą wartość. I na tym właśnie
polega znaczenie mojej wizyty u was, rzymskich Żydów". [74]
[http://papiez.wiara.pl/doc/379108.Przemowienie-Jana-Pawla-II-w-Synagodze-Wiekszej/2]
Przeanalizuję główne myśli Jana Pawła II podkreślone tu tłustym drukiem.
A. "W sposób zasadniczy" do "przezwyciężenia starych uprzedzeń"
Co Jan Paweł II myślał przez "stare uprzedzenia" kiedy powiedział, że brał przykład z tych,
którzy pracowali nad pokonaniem starych uprzedzeń? W celu lepszego zrozumienia myślenia
papieża, zaczne od przyjrzenia się różnym możliwym znaczeniom tego wyrażenia.
a. Uprzedzenia rasowe?
7.04.1994, Jan Paweł II promował koncert
żydowskich śpiewaków na Pl. Św. Piotra. Pretekstem
było upamiętnienie ofiar nazistowskich
prześladowań. Po jednej stronie papieża był główny
rabin Toaff na honorowym miejscu symetrycznym dla
włoskiego prezydenta Scalfaro. - Corriere della
Sera, 8.04. 1994
On na pewno nie zamierzał porównywać wcześniejszych anty-żydowskich potępień Kościoła z
fałszywymi nazistowskimi teoriami o uprzedzeniach rasowych. Podniosła religijna motywacja na
której Kościół naszego Pana opierał swój sprzeciw wobec zwolenników Annasza i Kajfasza po
prostu ie pozwala na żaden rodzaj analogii z nazistowskim rasizmem. Nawet zachwycający się
tą papieską wizytą odrzucili taką absurdalną hipotezę. Na przykład w artykule w La Civiltà
Cattolica, ks. de Rosa napisał:
"Ten 'długi okres' chrześcijańskiego antysemityzmu, który opierał się głównie na motywach
religijnych, i nie powinno się go mylić z nowoczesnym antysemityzmem, który, przejawiając się
punktem kulminacyjnym jakim był 'holokaust', [75] został spowodowany raczej motywami
ekonomicznymi, nacjonalistycznymi i rasistowskimi, a nie religijnymi, nawet gdyby
wykorzystywał ten ostatni, zakończony pontyfikatem Jana XXIII i II SW". [76]
b. Uprzedzenia temperamentalne czy emocjonalne?
Po odrzuceniu hipotezy, że "stare uprzedzenia" miały charakter rasowy, można by zapytać czy
Jan Paweł II nawiązywał do pewnych uprzedzeń temperamentalnych czy emocjonalnych w
Kościele Katolickim wobec Żydów, niepowiązanych ze sprawami wiary?
Historia obiektywnie zapisała fakty, które wydarzyły się w relacjach między Kościołem Katolickim
i Synagogą. I mimo że takie fakty mogą nie zadowalać nurtu postępowego, to nie zmienia ich
istoty. "Historia vero testis temporum, lux veritatis, vita memoriae, magistra vitae, nuntia
vetustatis". [Historia jest świadkiem wszystkich czasów, światłem prawdy, życiem pamięci,
nauczycielką życia, posłańcem starożytności". [77]
Analizując fakty historii odnajduje się więcej "starych uprzedzeń" Żydów do katolików raczej, niż
odwrotnie. Niezmienna nienawiść Żydów do katolików generowała bezpośrednie i pośrednie
prześladowania katolików przez Żydów. Pozwolę sobie przedstawić niektóre fakty zapisane
przez historię prześladowań obu rodzajów.
* Bezpośrednie prześladowania katolików przez Żydów
* Od zbrodni bogobójstwa Żydzi nigdy nie przestali spiskować przeciwko wierze katolickiej. To
oni wszczęli pierwsze prześladowania Kościoła w Jerozolimie poprzez aresztowanie św. Piotra
(Dzieje 12:3), ukamienowanie św. Stefana (Dzieje 7:54-58), i ścięcie św. Jakuba Większego
(Dzieje 12:1-2). Nakazali chłostę apostołów (Dzieje 5:40) i podżegali Saula przeciwko uczniom
(Dzieje 8:3). Po nawróceniu św. Pawła, prześladowali go kalumniami i podżegali do buntów
przeciwko niemu (Dzieje 13:50; 17:5). W roku 65 w Jerozolimie wyciągnęli go z miasta by go
zabić. Apostoła pogan uratował trybun Lizjasz, który, żeby ratować go z rąk wściekłych Żydów w
Jerozolimie, kazał go wychłostać i wysłał go pod strażą do Cezarei. (Dzieje 24:7).
* Sam św. Paweł daje świadectwo o tej skierowanej przeciwko niemu radykalnej nienawiści,
kiedy napisał, że Żydzi "nigdy nie przestali zwalczać Kościoła Jezusa Chrystusa". (1 Tes 2:14)
* Kiedy tylko pwstający Kościół zaczął pojawiać się w Rzymie, lokalni Żydzi próbowali zatop[ić
go we krwi pierwszych chrześcijan. W 64 AD spalono Rzym. O tajemnicy czy byli to Żydzi czy
poganie, którzy nakazali spalenie Rzymu za panowania Nerona, debatuje się do dzisiaj. Ale tymi
którzy na tym skorzystali byli głównie Żydzi, którzy opanowali imperatora. [78] Pożar posłużył
jako pretekst do wszczęcia krwawych prześladowań pierwszych chrześcijan przez pogańskich
imperatorów. [79]
* Od 70 AD, ze zdobyciem Jerozolimy przez wojska Wespazjana i Tytusa, pisma rabinów
stawały się coraz bardziej gwałtowne i wrogie wobec chrześcijan. [80]
Płaskorzeźba w Diecezjalnym Muzeum w Trencie przedstawiająca grupę Żydów
zadających tortury St. Simonino Unverdorben [Młodzianek], albo św. Szymonowi z Trentu.
Zdaniem wiarygodnych dokumentów historycznych, Simonino, dziecko w wieku 30
miesięcy, zostało porwane i zamordowane w Trencie przez 7 żydów podczas rytuału
religijnego w czasie ich Pesah w 1475. Okaleczone ciało dziecka znaleziono w ścieku, i
przyniesiono do Kościoła św. Piotra gdzie spoczywa nadal.
Podobne mordy rytualne dzieci przez Żydów mialy miejsce w Kolonii, Moguncji, Trever,
Lublinie i Lincoln.
W 1584 św. Simonino został wprowadzony do rzymskiej martyrologii. W 1588 papież
Sykstus V zezwolił na specjalny Boski Urząd i Mszę dla uhonorowania św. Simonino. W
1965 Paweł VI usunął św. Simonino z listy świetych. Niemniej jednak kult małego świętego
jest w Trebcie nadal bardzo popularny. - Historia, październik 1991
* W latach 132-135, w czasie powstania Żydów w Jerozolimie pod przywództwem Szymona
Barcochba przeciwko rzymskiej władzy, chrześcijan brutalnie dręczyli zwolennicy tego
fałszywego mesjasza. [81] W całym imperium synagogi stały się ośrodkami prześladowań. Ten
fakt wyraziło słynne powiedzenie Tertuliana: "Synagogae Judaeorum fontes persecutionum"
[Synagoga Żydów jest źródłem prześladowań]. [82]
* W erze Kościoła Męczenników, Żydzi niemal zawsze byli wśród tych, którzy podżegali do rzezi
chrześcijan. Jak czytamy w Liście do Kościoła w Smyrnie (Letter of the Church of Smyrna rozdz. 12 i 13), kronice męczeństwa św. Polikarpa napisanej przez wiernych, Żydzi odegrali
ważną rolę w doprowadzeniu do egzekucji św. Polikarpa, [83] dokonanej 23 lutego 155, w dniu
wielkiego szabatu. Kiedy biskupa-męczennika skazano na spalenie, niesforna hołota
pośpiesznie zbierała drewno na ogień, i "jak było w zwyczaju, Żydzi byli tymi którzy wykazali się
największą gorliwością w tym zadaniu". [84]
* W okresie prześladowań przez Decjusza w 250, także w Smyrnie, w rocznicę męczeństwa św.
Polikarpa, przed sądem postawiono św. Pioniusza i jego towarzyszy, Sabinę i Asklepiadesa.
Duża liczba Żydów przyszła by żądać śmierci chrześcijan, którzy odmówili odejścia od wiary. "Ci
ludzie już żyją za długo!" – krzyczeli. [85]
* Sw. Kalikst, papież w latach 217 - 222, był kolejną wybitną ofiarą żydowskiej nienawiści we
wczesnych latach Kościoła. Wcześniej niewolnik, św. Kalikst przeprowadził nieudany biznes w
imieniu swojego pana, i szukał pomocy u swoich wierzycieli, wśród nich Żydów. Ci donieśli na
niego jako chrześcijanina do pogańskiej władzy. Prefekt wychłostał go i skazał na przymusową
pracę w kopalniach w Sardynii. [86]
* W dziele Contra Celsum (VI, XXVII), Orygenes z przekonaniem stwierdził, że Żydzi wymyślali
kalumnie, które były tak złowieszczo fatalne dla chrześcijan. Uważał, że to Żydzi szerzyli
pogłoski iż chrześcijanie ścinali dzieci podczas nocnych spotkań w katakumbach. [87]
* Julian Apostata znalazł sobie zwolenników w Żydach podczas wojny z naszym Panem
Jezusem Chrystusem. Sw. Grzegorz z Nazjanzu powiedział, że wielowiekowa nienawiść Żydów
do chrześcijan była przyczyną ich pomocy tyranowi. [88]
* Euzebiusz opowiadał jak cesarz Konstantyn Wielki, w liście o świętowaniu Wielkanocy,
przypominał zajadłe prześladowania chrześcijan przez żydów. Radził: "Nie miejmy nic
wspólnego z najbardziej wrogą hołotą żydowską". [89]
* Żydowska nienawiść do chrześcijan występowała także na Wschodzie. Prześladowania
chrześcijan przez króla Sapora w Persji w połowie IV wieku wszczęli Żydzi, "ci stali wrogowie
chrześcijan, którzy zawsze w niespokojnych czasach są stali w swojej zajadłej nienawiści i
stanowczy w wymyslaniu oszczerczych oskarżeń", zdaniem Dzieł św. Simeona-bar-Sabae,
patriarchy Seleucji, który zmarł w 341. [90]
* Na początku V wieku Żydzi w Aleksandrii doprowadzili do wybuchu przemocy wobec
chrześcijan. [91]
Wycinek z brazylijskiego dziennika, który doniósł, że pierwszy numer żydowskiego
dwumiesięcznika Galileo z lipca 1997, wydawanego w Jerozolimie, opublikował zdjęcie
Maryi Dziewicy z nałożoną na Jej głowę głową krowy.
Kiedy red. Stephena Svitiskiego zapytano o wyjaśnienie, sarkastycznie odpowiedział, że to było
tylko badanie techniki klonowania między ludźmi i zwierzętami.
Ks. Elias Audi z Nazaretu skomentował, że ten "epizod pokazuje mentalność Żydów, że oni są
wybranym narodem a inni nie zasługują na żaden szacunek". - Estado de Sao Paulo, 5.07.1997
* W Afryce północnej w V i VI wieku etiopscy chrześcijanie którzy osiedlili się w Nedjran i Saphar
byli ofiarami antychrześcijańskiej wściekłości Żydów. W 523 miało miejsce symptomatyczne
wydarzenie, kiedy szef Himarytów, Dhu-Nowas, religii żydowskiej, podżegał cały region i zdobył
Saphar, zmasakrował katolicki kler i żołnierzy z lokalnego garnizonu, i przekształcił kościół w
synagogę. Następnie osaczył Ndjran, gdzie przyjął poddanie się jego mieszkańców. Potem,
naruszając złozone obietnice, zarządził rzeź wszystkich chrześcijan. [92]
* W 608 żydzi w Antiochii, korzystając z inwazji Syrii przez wojska Bonosiusa, zaatakowali
chrześcijan, zabili dużą ich liczbę i spalili ich ciała. Jak pisze Graetz, wyrachowanym
okrucieństwem torturowali patriarchę św. Atanazego, ciągnąc go ulicami miasta zanim go
zamordowali. [93]
* Około połowy VII wieku, Żydzi przekonali kalifa Omara, który rządził Jerozolimą, by z miasta
usunął wszystkie krzyże, zwłaszcza ten na Górze Oliwnej. [94]
* Na Półwyspie Iberyjskim Żydzi kolaborowali z muzułmanami w podbiciu Hiszpanii Wizygotów.
[95]
* W 723 w Syrii dekret kalifa Yezida nakazał zniszczenie wszystkich wizerunków "czy to w
świątyniach, kościołach czy domach". W raporcie mnicha Jana dla II Soboru Nicejskiego,
patriarcha Nicephorus stwierdził, że żyd z Tyberiady zaproponował Yezidowi by podjął ten krok,
obiecując mu długie panowanie jeśli to zrobi. Pomimo tego "proroctwa" kalif Yezid zmarł rok po
wydaniu tego dekretu. [96]
* Na początku XI wieku, Żydzi z Orleanu, Francja, wysłali list do sułtana Hakema, wtedy
posiadającego święte miejsca, "informując" go, że armie chrześcijańskie wkrótce zostaną
wysłane by odzyskać Jerozolimę. Ta fałszywa historyjka spowodowała, że sułtan zniszczył
Kościół Grobu Świetego i zerwał porozumienie pozwalające chrześcijanom na pielgrzymki do
Ziemi Świetej. [97]
Wiadomość o tej podstępnej żydowskiej intrydze i skutkującym zbezczeszczeniu Ziemi Świetej
przez Maurów zrozumiale doprowadziła do fali oburzenia religijnego w całej Europie. Czy była
przesadna reakcja przeciwko Maurom i zydom? Prawdopodobnie tak. Ale pierwszymi winnymi
za możliwe nadużycia byli raczej sprawcy tej zbrodni profanacji – muzułmanie, i ich żydowscy
"informatorzy", a nie wskazywanie palcem tylko na tych którzy chcieli usunąć prawa dotyczące
ich obrażanej wiary. Przypisywanie takiej religijnej reakcji temperamentalnej czy emocjonalnej
fobii byłoby wielkim uproszczeniem.
Na tym zakończę listę przykładów żydowskiej nienawiści wobec Świętego Kościoła wyrażany
bezpośrednimi prześladowaniami w pierwszych 11 wiekach historii Kościoła.
Historia zanotowała też prześladowania wszczynane przez Żydów wobec katolików. Teraz
przedstawię niektóre z tych bardziej zasługujących na uwagę.
Charakterystyczną żydowską arogancję
wobec katolików wyraża dziś jawne
naruszenie międzynarodowego statusu
prawnego Jerozolimy jako neutralnego
religijnego miasta. Gardząc prawami
katolików i muzułmanów, Żydzi siłą przejęli
miasto i ogłosili je swoją stolicą.
Inside the Vatican, październik 2001
* Prześladowania prowadzone przez Żydów wobec katolików albo wrogości doktrynalne
Oprócz zwalczania Kościoła Świętego bezpośrednio, Żydzi zinfiltrowali kręgi katolickie żeby
wypaczać wiarę w Jezusa Chrystusa i Trójcę Przenajświętszą, a tym samym promować herezję.
Potwierdza to mądry tekst Bossueta w komentarzach o Apokalipsie.
Tête-à-tête kard. Lustigera z głównym rabinem
Francji. Jewish Telegraphic Agency powiedział:
"Decyzja stania się chrześcijaninem nie
przedstawiała się jako negacja mojej żydowskiej
tożsamości". Inside the Vatican, grudzień 1997
"Od powstania chrześcijaństwa fałszywie nawróceni Żydzi mieszali się z wiernymi dążąc do
zasiania wśród nich ukrytego kwasu judaizmu, głównie poprzez odrzucanie tajemnicy Trójcy i
Wcielenia. Takimi byli Cerintho i Ebion, którzy negowali boskość Jezusa Chrystusa i uznawali
tylko jedną osobę w Bogu… Od czasu do czasu te rzeczy [żydowska propaganda] wychodziły z
piekła, gdzie [argumenty] Ewangelii św. Jana wydawały się ich więzić. Pod koniec II wieku [196],
powstała sekta pod nazwą Alogeans(i) [grecki 'bez słowa'], założyciel nieznany. Nazwali się tak
dlatego, że nie uznawali Boskiego Słowa. Z nienawiści do Słowa głoszonego przez św. Jana,
odrzucili jego Ewangelię i nawet jego Apokalipsę, w której Jezus Chrystus również nazwany jest
Słowem Bożym…
"Inna sekta która powstała z niej, tak pomniejszała Jezusa Chrystusa, że ulokowała go po-niżej
Melchizedeka. [99] Powtarzała żydowskie teorie, które pomniejszały Trójcę tylko do nazw. To
samo potwierdzał wtedy Prakseas, przecisko któremu pisał Tertulian. Ten błąd wyznawał też
Noetus, co później przejął Sabeliusz, który zdobył wielu uczniów nie tylko w Mezopotamii, ale
też w Rzymie…
"Można wyraźnie zobaczyć, że te herezje były pozostałościami po tym żydowskim kwasie… i że
chrześcijanie którzy je przyjęli, pod chrześcijańską nazwą, faryzeusze i Żydzi, jak nazwał ich
Epifaniusz i inni Ojcowie. [100]
"Ale to nigdy nie było tak oczywiste, że te opinie pochodziły od Żydów, jak w czasach Pawła z
Samosaty, biskupa Antochii. Kiedy Artemon przyjął herezje Cerynta i Teodatusa, które redukowały Jezusa Chrystusa tylko do człowieka, Paweł przyjął je razem z Zenobią, królową
Palmiry, która miała powiązania z religią zydowską. [101] Dlatego Żydzi byli faktycznie auto-rami
tej bezbożności, i podżegali królową by ją przyjęła…
"Konsekwencje tego błędu dla Kościoła były straszne, bo przyjęli go nie tylko Fotinus, biskup
Sirmium, ale także Arianie, Nestorianie i wszystkie inne sekty, które później atakowały Boskość
albo Wcielenie Syna Bożego, każda z nich będąc niczym więcej niż pochodnymi żydowskiej
herezji.
"Dlatego Kościół długo cierpiał rodzaj prześladowań przez Żydów poprzez szerzenie tych
faryzejskich doktryn". [102]
W 1967 kard. Silva Henriquez z Chile odwiedził
synagogę w Santiago
ICI, 15.10.1967
Jest wiele dokumentów pokazujących, że dwa rodzaje żydowskich prześladowań – krwawe
przeciwko katolikom i bezkrwawe przeciwko doktrynom i zwyczajom Kościoła – przeprowadzano nie tylko w pierwszym 1000 lat ery chrześcijańskiej, ale również kontynuowano aż do
czasów nowoczesnych i współczesnych. Świadectwo Bernarda Lazare, francuskiego Żyda,
pokazuje jeden tego przykład. [103] Lazare pokazał znaczną rolę odegraną przez jego żydowskich kolegów w rewolucyjnym procesie przeciwko cywilizacji chrześcijańskiej i Kościo-łowi
Katolickiemu. [104]
Oto co powiedział Bernard Lazare na temat żydowskiej rewolucyjnej roli w historii:
"Od X do XV wieku ci 'żydowscy' racjonaliści i filozofowie byli kolaborantami w tym co można
ogólnie nazwac rewolucją ludzkości…
"Większość awerroistów stanowili niewierzący, którzy mniej lub bardziej atakowali
chrześcijańską religię. Oni byli potomkami ludzi renesansu. To dzięki nim powstał duch
zwątpienia. Od nich pochodzili florentyńscy platonisci, włoscy arystotelianie, niemieccy
humaniści. Dzieki nim Pomponazzo napisał traktaty przeciwko amoralności duszy, dzięki nim też
teizm, który zgadzał się z dekadencją katolicyzmu, pojawił się wśród XVI-wiecznych myślicieli".
[105]
Lazare pokazał rolę odegrana przez żydów w protestantyzmie:
"Reformacja w Niemczech jak i w Anglii była jednym z tych ruchów kiedy chrześcijaństwo w
żydowskich źródłach nabrało nowej siły. Żydowski duch zatriumfował w protestantyzmie.
"Przeciwko katolicyzmowi Żydzi wyposażyli ich w groźną egzegezę, którą rabini kultywowali i
budowali przez wieki: wolne badanie które protestantyzm dobrze wykorzysta". [106]
"Żydowski wpływ dal się odczuć także w rewolucji francuskiej. Bernard Lazare wykazał to
podając nazwiska głównych kolaborantów i ich funkcje:
"Żydzi uczestniczyli we wszystkich ruchach rewolucyjnych, bo oni brali czynny udział we
wszystkich rewolucjach, co zobaczymy kiedy będziemy badac ich rolę we wszystkich okresach
niepokoju i zmian…
"Żydowski duch to zasadniczo duch rewolucyjny, i świadomie czy nie, żyd jest rewolucjonistą…
"Podczas rewolucji zydzi nie byli bezczyni, biorąc pod uwage jak niewielu było ich w Paryżu.
Stanowisko jakie zajmowali jako okręgowi elektorzy, oficerowie legionu i sedziowie, było
ważne". [107]
JPII i Toaff trzy razy obejmowali się
podczas wizyty w synagodze.
Avvenire, 9.01.1993
Potwierdzając opinie Lazare'a o roli Żydów w rewolucji francuskiej, dokument zatytułowany
"Agonia Rzymskiego Wszechświata" [The Agony of the Roman Universe], opublikowany w
hebrajskim czasopiśmie Haschophet pod koniec XIX wieku, stwierdził, że rewolucja francuska
była dziełem identyfikowanym z judaizmem:
"Na próżno potrójna korona [papiestwo] walczy z berłem żydowskiej rewolucji z 1793,na próżno
chciałaby [potrójna korona] uwolnić się od żelaznego uchwytu semickiego olbrzyma który ją
zaciska, wszystkie jej wysiłki są bezużyteczne. Niebezpieczeństwo jest nieuchronne, i
katolicyzm umiera do stopnia w jakim judaizm przenika warstwy społeczeństwa". [108]
W tym samym tonie angielskie czasopismo The Mouth w paździeniku 1896 uzasadniło słowa
felietonu w Haschophet :
"Żydzi nawet nie próbują ukrywać faktu, że z wiecznej nienawiści do chrześcijaństwa, z pomocą
szefów masonerii, byli autorami [francuskiej] rewolucji". [109]
Bernard Lazare również powiedział, że Żydzi żarliwie działali w komunistycznych i socjalistycznych przewrotach XIX wieku:
"Podczas drugiego okresu rewolucyjnego, który rozpoczął się w 1830, wykazywali jeszcze
większą żarliwość niż w pierwszym… Działając dla triumfu liberalizmu, pracowali dla włas-nego
dobra. Nie ulega żadnej wątpliwości, że Żydzi, dzięki swojemu bogactwu, energii i talentom,
wspierali i ułatwiali postęp europejskiej rewolucji… ich wkład w socjalizm do dnia dzisiejszego
był, jak dobrze wiadomo, i nadal jest wielki".
Do dokumentów potwierdzających prześladowania wywoływane przez Żydów wobec kato-lików,
powinno dodac się inny fakt, że ich doktrynalna wrogość i uczestnictwo w procesie
rewolucyjnym niszczyła chrześcijaństwo. Nakazy z Talmudu, które pokazują ogromną nienawiść Kościoła i katolików, chcą nadac fundament religijny izraelicie nienawidzącemu
chrześcijaństwo. [111] Tę nienawiść wzmacniano po wejściu w życie Talmudu, czyli w II wie-ku,
kiedy jego jego podstawy wyłożyli Barchochbas, Akiba i Aquila, aż do dzisiaj. Bernard Lazare
zauważył:
"Tanaim [wcześni "nauczyciele"] chcieli zachować wiernych przed skażeniem chrześcijańs-kim,
w tym celu Ewangelie porównywano z księgami o magii, i Samuel Junior, z nakazu patriarchy
Gamaliela, zamieścił w codziennych modlitwach klątwę przeciwko chrześcijanom, Birkat
Haminim, która stanowiła podstawę dla zarzutu, że Żydzi przeklinają Jezusa 3 razy dziennie".
[111]
Nawet gdyby nie było innych dokumentów, to przedstawione poniżej kanony z Talmudu stanowiłyby dowód na ciągłą nienawiść Żydów wobec religii katolickiej. [112]
Deklaracje z Talmudu
Talmud uważa się za jedną z najważniejszych ksiąg żydowskiej religii. Ma ogromny wpływ na
Żydów, ustępujący tylko Torze, dziełu zawierającemu główne księgi Starego Testamentu.
Talmud zawiera doktryny, prawa i komentarze o judaizmie napisane przez najbardziej wyrazistych rabinów w historii.
Poniżej niektóre z twierdzeń pochodzących z Talmudu:
“1. Dusze Żydów mają przywilej bycia częścią samego Boga. Dusze innych ludzi na ziemi
pochodzą od diabła i są podobne do zwierzęcych…
“5. Kiedy oczekuja na Mesjasza, Żydzi żyja w stanie ciągłej wojny z innymi narodami. Kiedy
zwycięstwo jest pewne, ludzie zaakceptują zydowską wiarę, ale tylko chrześcijanie nie będą
uczestniczyć w tej łasce. Wręcz odwrotnie, oni zosytana całkowicie unicestwieni, bo pochodzą
od diabła…
“8. Tylko Żydzi są ludźmi, inne narody sa nie więcej niż rodzajami zwierząt. Pies jest więcej wart
niż nie-żydzi. Nie-żydzi sa nie tylko psami, a osłami. Dusze nie-żydów pochodzą z nieczystego
ducha i dusze Izraela pochodza od ducha Boga.
“9. Nie-żydów stworzono jedynie po to by dzień i noc służyli Żydom, bez uchylania się od tej
służby.
“10. Zabrania się Żydowi chwalić wiedzę lub cnoty chrześcijanina.
“11. Niesprawiedliwe jest stosowanie litości wobec wrogów…
“14. Żydzi mogą być hipokratyczni wobec nie-żydów…
“16. Bóg dał Żydom wszelką władzę nad dobrami i krwią innych narodów.
“17. Nie-żyd który ograbi Żyda, nawet gdyby to była jałmuzna, powinien zostac zabity. I
odwrotnie, zezwala się Żydom czynić zło wobec nie-żydów. Zezwala się na profanowanie
poganina [tzn. nie-żyda]…
“19. Można iszukiwac autsajdera i praktykować na nim lichwę…
“21. Każdy kto miłuje chrześcijanina nienawidziłby własnego stwórcę…
“23. Unicestwiać najlepszych nie-żydów. Odbierać życie najbardziej uczciwego z
bałwochwalców.
“24. Jeśli poganin wpadnie do dołu, powinniśmy pokryć dół kamieniami i próbować uniemożliwić
wszelkie sposoby jakich uzyje by się wydostac. Kiedy widzimy go wpadającego do rzeki, albo w
niebezpieczeństwie śmierci, nie powinniśmy go ratować. Majmonides radzi by zadawać
śmiertelne rany każdemu nie-żydowi jeśli to lezy w naszej mocy. Eksterminacja każdego
heretyka [tzn. nie-żyda] własną ręką, każdy kto przelewa krew bezbożnego składa ofiarę Bogu…
“Ci którzy negują nauki Izraela, szczególnie wyznawcy nazarejczyka, powinni zostac zabici, i
zawsze dobrym czynem jest zabijanie ich, jeśli nie jest to możliwe, powinniśmy doprowadzić do
ich śmierci. Ale każdy kto zabije dusze Izraela będzie sądzony jakby zabił cały swiat…" (apud
H. Delassus, La conjuration antichrétienne, vol. 3, s. 1125-1128)
Biorąc pod uwage to co omówiliśmy do tej pory, dla mnie nienawiść Żydów do katolików na
przestrzeni dziejów jest tak nieracjonalna [dosł. trzewna] i zajadła, ze można powiedzieć iż
spełnia objawienie Boga dla Izajasza:
"Bo wszystko co mówi ten lud jest spiskiem" (Iz 8:12) [polski tekst z nonpossumus: "Nie
nazywajcie spiskiem wszystkiego, co ten lud nazywa spiskiem…" / Ang. "For all that this people
speaketh, is a conspiracy"]
Można też powiedzieć, że to inne ostrzezenie Izajasza odnosi się do historycznej roli Żydów
przeciwko Kościołowi Katolickiemu w historii:
"Oni uknuli podstęp (czyli ranili bliźniego) i spłodzili niegodziwość".
"Tłuką jaja żmijowe i tkają pajęczyny; kto zjada te jaja, umiera, gdy je stłucze, wylęga się żmija".
"…dzieło krzywdy jest w ich rękach… Nogi ich biegną do zbrodni, spieszą się do rozlania krwi
niewinnej". (Iz 59:4-7).
*
Jasne jest, że gdyby w ogóle było emocjonalne "stare uprzedzenie" w relacjach Kościół Synagoga, to nie było ze strony katolików, którzy cierpieli skutki żydowskiego spisku. Raczej
praktykowali to zydzi, którzy przejeli inicjatywe w walce religijnej.
Notabene, tuz przed pojawieniem się teorii o narodowym socjalizmie z ich pogańskimi i
absurdalnymi pretensjami etnicznymi, przebiegły charakter judaizmu wobec Koscioła i jego
antykatolicka nienawiść wśród katolików była powszechnie widoczna i ogolnie uznawana. Z
pewnego punktu widzenia nazistowsskie i faszystowskie prześladowania Żydów stały się bardzo
dobrymi narzędziami do ratowania judaizmu przed tymi dobrze zasłużonymi oskarżeniami.
* Stała dobroć Kościoła wobec prześladowanych Żydów
W obliczu tego złego traktowania, Kościół nigdy nie przestał miłosiernie zapraszać Żydów do
nawracania i przyjmowania ich z otwartymi ramionami kiedy na to zasługiwali. Świety Kościół
Katolicki poszedł jeszcze dalej. Zawsze dobitnie zabraniał prześladowań, które często
wszczynali ludzie w reakcji na stałą nienawiść Synagogi do Kościoła.
Oficjalne poświadczenie tego stanowiska można znaleźć w przemówieniu wygłoszonym na
spotkaniu Wielkiego Sanhedrynu 30 października 1806 w Paryzu w czasach Napoleona. Na tej
sesji francuscy zydzi oklaskiwali przemówienie rabina Isaaca Samuela Avigdora, w którym
uznał, i zaprosił Sanhedryn do uznania, stałej i nieustającej łaskawości Kośicoła Katolickiego
wobec Żydów. Rozpoczął od przypomnienia, ze najbardziej szanowani katoliccy moraliści
zakazywali prześladowań, wyznawali tolerancję i głosili braterskie miłosierdzie. Poniżej ważne
fragmenty tego tekstu:
Katolickie zakonnice pozują z żydowskimi
dziećmi które uratowały w czasie II wojny
swiatowej.
Inside the Vatican, luty 2005
Hebrajczycy których Pius XII gościł w
rezydencji Castel Gandolfo by uciekli od
nazistowskich prześladowań.
30 Giorni, październik 2001
"Św. Atanazy: 'Straszną herezją jest próbowanie zmusić siłą, biciem lub więzieniem tych, którzy
nie mogą się przekonać za pomocą rozumu' (Księga I)
"Św. Justyn Męczennik: 'Nic nie jest bardziej przeciwne religii niż przymus w sprawach wiary'
(Księga V)
"Św. Augustyn: 'Czy mamy prześladować tych, których Bóg toleruje?'
"W tej sprawie Lactance mówi: 'Siłą karmiona religia nie jest religia. Konieczne jest przekonanie
raczej niż zmuszanie. Religii nie da się narzucić'. (Księga V)
"Św. Bernard: 'Doradzaj, a nie zmuszaj"…
"Te wzniosłe cnoty ludzkości i sprawiedliwości często praktykowali naprawdę dobrze
wykształceni chrześcijanie, a przede wszystkim godni pasterze tej czystej moralności, która
uspokaja pasje i wpaja cnoty.
"W wyniku tych świętych zasad moralności, w różnych czasach papieże chronili i przyjmowali w
swoich państwach prześladowanych Żydów wydalonych z różnych części Europy, a duchowni
ze wszystkich krajów często bronili ich w wielu państwach w tej części świata.
"W połowie VI wieku św. Grzegorz bronił i chronił żyudów w całym chrześcijańskim świecie.
"W X wieku biskupi w Hiszpanii najbardziej energicznie sprzeciwiali się ludziom którzy chcieli ich
wymordować. Papież Aleksander II napisał do tych biskupów list gratulacyjny za rozważne
zachowanie jakie pokazali w tym przypadku.
Rabin Israel Zolli w 1945 nawrócił się
na katolicyzm. Zmienił imię na
Eugenio z szacunku dla papieża
Piusa XII, Eugenio Pacelli
Inside of the Vatican, luty 1999
"W XI wieku dość liczni Żydzi w Diecezjach Uzès i Clermont byli energicznie chronieni przez
biskupów.
"W XII wieku św. Bernard bronił ich przed zaciekłością Krzyżowców.
"Innocenty III i Aleksander III podobnie ich chronili.
"W XIII wieku Grzegoorz IX chronił ich w Anglii, Francji i Hiszpanii przed grożącymi ich
nieszczęściami, pod karą ekskomuniki zabronił gwałcić ich sumienia…
"Klemens VI udzielił im azylu w Awinionie…
"W połowie tego samego stulecia biskup Spiry [Speyer] zakazał ludziom winnym Żydom
pieniądze wycofania się z ich obowiązku często używanymi wymówkami o lichwie.
"W następnym stuleciu Mikołaj II napisał Inkwizycję by zakazać zmuszanie Żydów do
przyjmowania chrześcijaństwa…
"Łatwo byłoby przywoływac niezliczone inne miłosierne czyny wobec Izraelitów, w wielu
epokach, praktykowane przez duchownych dobrze wykształconych w obowiązkach człowieka w
ich religii…
-o–0–o–
O Inkwizycji
Ktoś mógłby sprzeciwić się, że Inkwizycja prześladowała Żydów, i że ipso facto Kościół
odpowiada za takie traktowanie. Moja odpowiedź jest taka:
1. Trybunału Świętej Inkwizycji, ustanowionego dla obrony integralności wiary katolickiej, nie
obchodziła żydowska religia jako taka, ani nie uniemożliwiała Żydom wyznawania fałszywych
wierzeń, tak długo jak nie propagowali swoich przekonań wśród katolików. Trybunał zajmo-wał
się tylko tymi, którzy obłudnie nawrócili się na katolicyzm i wchodzili do łona Kościoła, albo tymi
którzy, szczerze nawracając się,później powracali do swoich starych błędów (Joseph de Maistre,
Cartas sobre a Inquisição Espanhola, Niteroi: Leituras Católicas, 1949, s. 27).
W XVI wieku Żydzi nadużywali wolności danej im przez królów na Półwyspie Iberyjskim poprzez
ciągłe bluźnierstwa i ataki na wiarę katolicką. W tym okresie było tez wielu Żydów którzy
fałszywie nawracali się na katolicyzm. Z tych dwóch powodów Żydzi stanowili powa-żne
niebezpieczeństwo dla wiary w królestwach Portugalii i Hiszpanii (Ernest Lavisse - Alfred
Rambaud, Histoire Générale du IVe siécle à nos jours, Paris: Armand Colin, 1984, vol. 4, s.
332). Ponadto zagrazali stabilności politycznej tych państw (Juan Baptista Weiss, História
Universal, vol. 8, s. 304).
Następnie, w legalnej obronie wiary i sprawowania stanowiska ziemskich rządców, katoliccy
monarchowie zadekretowali, że Żydzi powinni wybrac: albo opuszczą Półwysep Iberyjski
kosztem ich królewskiej władzy, albo pozostaną jako prawi katolicy lub jako Żydzi bez sze-rzenia
swoich fałszywych przekonań. W drugim przypadku Żydzi, a zwłaszcza konwertyci, będą
poddani czujności Inkwizycji w sprawach wiary. Takie były środki podjęte przez hisz-pańską
Inkwizycję. Ale należy tu podkreślić, że takie środki przyjęły doczesne władze Hisz-panii i
Portugalii , a nie Kościół, i dlatego nie powinno się mu ich przypisywać.
2. Trybunały Inkwizycji były trybunałami mieszanymi, składającymi się częściowo z duchow-nych
i częściowo z przedstawicieli władzy doczesnej. Duchowni osądzali przestępstwa prze-ciwko
wierze i ich wyroku ograniczały się do sfery duchowej. Natomiast przedstawiciele władzy
doczesnej wydawali wyroki, które w każdym kraju i na różne i niezależne sposoby zgadzały się z
wyrokami duchowymi. Żarliwy obrońca autonomii między władzami ducho-wymi i doczesnymi z
ich różnymi rolami, Kościół nie uczestniczył w wykonywaniu świeckich wyroków, z oczywistym
wyjątkiem zapewniania komfortu duchowego skazanym. (J. de Maistre, Cartas sobre a
Inquisição Espanhola, s. 17-18.; E. Vacandard, hasło Inquisition, Dictionnaire de Théologie
Catholique, vol. 7-2, col. 2065; Henri Hello, A verdade sobre a Inquisição, Petropolis: Vozes,
1936, s. 11; W. Devivier, Curso de Apologética Christã, São Paulo: Melhoramentos, 1924, s.
457-9).
A zatem Kościoła nie można oskarżać o bezpośrednią odpowiedzialność za ogłoszenie i
wymierzenie świeckich wyroków wydawanych przez trybunały Inkwizycji w kilku krajach w
których istniały. Ani nie można pzrypisywac mu odpowiedzialności za możliwe niesprawiedliwości dokonane przez doszecnych szefów Inkwizycji.
3. Rzymska Inkwizycja była charakterystycznym przykładem sprawiedliwości i spokoju Świętego Kościoła w wydawaniu wyroków w sprawach wiary. Był to jedyny trybunał Kościoła, który
pełnił funkcje duchowe i doczesne. Od ustanowienia go przez papieża Pawła III w 1542,
zawsze zależał od suwerennych papieży. Rzymska Inkwizycja była sławnym wzorem wyższego
sytemu sądowniczego i uznawano ją wszędzie za rozwage i spokój w wymierzaniu doczesnej
sprawiedliwości. Wprowadziła różne ulepszenia w przepisach prawnych na rzecz oskarżonych,
umieszczającą ją na czele najsłynniejszego prawodawstwa w tamtych cza-sach, fakt uznany
przez bezstronnych komentatorów nawet dzisiaj. (John Tedeschi, “A outra face da Inquisição,” O
Estado de São Paulo, March 16, 1986, Cultural Supplement, s. 1-4).
Dobroć Rzymskiej Inkwizycji pod patronatem papieża stała się przysłowiowa. To jest uznane
przez świadectwo Wielkiego Sanhedrynu Żydowskiego w poniższej transkrypcji. Dlatego można
powtórzyć bez przesady słowa Josepha de Maistre, że Rzym był "Rejem dla Żydów" (Cartas
sobre a Inquisição Espanhola, s. 13). To ma też zastosowanie popularnego niemie-ckiego
powiedzenia o tych którzy żyli pod doczesnymi rządami książąt Kościoła: Jak dobrze jest żyć w
cieniu pastorału! (R. Aubenas, Hérétiques et sorciers, Fliche-Martin, Histoire de l’Eglise, vol. 15,
s. 385-6.).
A zatem żadnych niesprawiedliwości czy prześladowań Żydów nie można przypisać Kościołowi
kiedy sprawował doczesne obowiązki.
Dlatego sprzeciw jest błędny w swoim założeniu – Inkwizycja prześladowała zydów – i w
konsekwencji – że Kościół również to robił.
-o-0–o"Naród Izraela… nigdy nie miał środków ani okazji by pokazać uznanie za tak wiele korzyści,
uznanie tym słodsze iż należy się bezinteresownym i bardzo szanowanym ludziom.
"Przez 18 wieków sytuacja w jakiej znajdujemy się teraz jest jedyną, która powstała dla nas
byśmy pokazali uczucia którymi przesiąknięte sa nasze serca.
"Ta wielka i szczęśliwa okoliczność, którą zawdzięczamy naszemu wspaniałemu i nieśmiertelnemu cesarzowi, daje nam najbardziej dogodną, wspaniałą i chwalebną okazję by wyrazić ....
zwłaszcza do duchownych, naszą pełną wdzięczność dla nich i ich poprzedników.
"Dlatego, panowie, przyspieszmy by skorzystać z tej pamiętnej okazji żeby złozyć słuszny hołd
uznania jaki jesteśmy im winni, niech ta sala rozbrzmiewa wyrazem naszej wdzięcz-ności,
uroczyście dajmy świadectwo naszego szczerego uznania dla nieprzerwanych korzyści, jakie
oni dawali poprzedzającym nas pokoleniom". [113]
Żydowskie zgromadzenie oklaskiwało to przemówienie, przegłosowało jego akceptację, i
zamieściło je w obradach 5 lutego 1807. Później aprobowano następującą zmianę:
"Przedstawiciele Hebrajskiego Synodu w Cesarstwie Francji i Królestwie Włoch… są pełni
wdzięczności za kolejne korzyści otrzymane od chrześcijańskiego duchowieństwa przez
Izraelitów w różnych państwach Europy w minionych wiekach,
"W pełni uznają przyjęcie jakie kilku papieży i wielu innych duchownych dawali w róznych
czasach dla Izraelitów z róznych krajów…
"Dekretujemy tu, żeby wyraz tych nastrojów został zarejestrowany w dzisiejszych obradach jako
stałe i autentyczne świadectwo wdzięczności Izraelitów tego zgromadzenia za korzyści
otrzymywane przez pokolenia które je poprzedzały, od duchownych z różnych krajów Europy".
[114]
Ten unikalny przejaw wdzięczności ze strony Wielkiego Sanhedrynu zgromadzonego we Francji,
jest świadectwem korzyści obdarzanych przez Kościół na przestrzeni wieków. On, wraz z
przedstawionym powyżej materiałem o prześladowaniach wszczynanych przez Żydów
przeciwko religii katolickiej, wyraźnie pokazują, że Kościół Święty nigdy nie wykazy-wał
stronniczości temperamentalnej czy emocjonalnej, która mogłaby posłużyć za podstawę dla
oświadczenia Jana Pawła II, że jego historia obejmuje "stare uprzedzenia" wobec Żydów.
c. Uprzedzenia teologiczne?
Dlatego z braku adekwatnej podstawy historycznej podtrzymującej, że to wyrazenie "stare
uprzedzenia" zastosowane przez Jana Pawła II, odnosi się do uprzedzeń rasowych czy
emocjonalnych przeciwko Żydom, trzeba zapytać czy papież nawiązywał do spraw
doktrynalnych.
Czy Jan Paweł II odnosił się do "uprzedzeń" teologicznych? Ale żeby przyjąć taka hipotezę,
trzeba by zapytać czy bardzo powazne sprawy teologiczne, które rozdzielają Kościół Katolicki od
Synagogi są "uprzedzeniami"? Na przykład, czy "uprzedzeniem" byłoby potwierdzenie boskości
naszego Pana Jezusa Chrystusa, albo wyznawanie dogmatu o Trójcy Przenajświętszej? Albo
głoszenie pochodzących z niego artykułów wiary?
To są pytania na które Jan Paweł II nie odpowiedział. Zamiast tego katolików śledzących
wiadomości o jego wizycie w rzymskiej synagodze zostawił w stanie zakłopotania,
oszołomionych wrażeniem papieża, który okazał się porzucić wspomniane dogmaty naszej
wiary, żeby faworyzować żydowską religię.
B. "Decydujący zwrot w relacjach Kościoła Katolickiego z judaizmem"
Svolta decisiva było włoskim wyrażeniem wybranym przez papieża dla opisania nowych relacji
Kościoła Katolickiego z judaizmem. Svolta oznacza całkowitą zmianę kierunku. [115] A zatem
svolta decisiva oznacza decydujący zwrot.
Zdaniem Jana Pawła II Deklaracja Nostra aetate rozpoczęła istotny zwrot w relacjach Kościoła z
judaizmem. Zwrot któremu, jak widać, chciał zaproponować "decydujący wkład". Nie mógłby być
bardziej stanowczy w wyrażeniu pragnienia porzucenia wcześniejszego stanowiska
doktrynalnego Kościoła Świetego w kwestii judaizmu.
C. "Wgłębiając się we własną tajemnicę, Kościół Chrystusowy odkrywa wież łączącą go z
judaizmem"
1 grudnia 2003, rabin Marvin Hier daje Janowi
Pawłowi II menorah w nagrodę za jego wsparcie
dla żydowskiej religii
America, 15.12.2003
To oświadczenie Jana Pawła II jest dość niezwykłe. Wymieniłem listę wielu papieży, soborów,
doktorów i świętych którzy zwalczali judaizm jako doktrynalne zło. Z perspektyw historycznych i
doktrynalnych można powiedzieć, że nie ma większej i bardziej trwałej opozycji między dwiema
religiami, jaka istnieje między Kościołem Katolickim i judaizmem. Dlatego, jeśli ktoś udaje iż
anuluje taki antagonizm, to musi mieć mocne argumenty. To jest co najmniej czego moglibyśmy
oczekiwac. Jaki argument wykorzystuje Jan Paweł II żeby anulować ten dwumillenijny
antagonizm?
Żaden. Ani jednego. On tylko odwołuje się do mętnego pojęcia "tajemnicy". Katolicy powinni
zmienić swoją postawę wobec Żydów dlatego, że "Kościół odkrył więź z judaizmem wgłębiając
się we własną tajemnicę". Co oznacza ta wspomniana "tajemnica"? Nikt nie potrafi tego
wyjaśnić.
Opierając się na tej zagadce, bez dalszego wyjaśnienia, wychodzi z założeniem bardziej
radykalnych konsekwencji doktrynalnych: katolicy powinni odrzucić swoją całą przeszłość i
trzymać się nowego soborowego pro judaistycznego stanowiska.
W kategoriach praktycznych, to wykorzystanie tajemnicy wydaje się być metodą przykrycia
czegoś czego Jan Paweł II nie chce ujawnić opinii publicznej. Co to może być? To
prawdopodobnie oznaczałoby, że Kościół soborowy i judaizm stają się soraz bardziej związane i
bliższe sobie.
D. "Religia żydowska nie jest dla naszej religii rzeczywistością 'zewnętrzną', lecz czymś
'wewnętrznym'".
To oświadczenie także wydaje się potwierdzac, że judaizm jest wzorem dla soborowego
Kościoła. Ostatecznym celem progresywizmu byłoby przekształcenie Kościoła na filię judaizmu.
E. "Jesteście naszymi umiłowanymi braćmi… naszymi starszymi braćmi.
W komentarzu do tego stwierdzenia Jana Pawła II, ks. de Rosa napisał w La Civiltà Cattolica:
"Nie można było mocniej wyrazić więzi istniejących między chrześcijanami i Żydami. W
chrześcijańskiej terminologii 'brat' oznacza wspólnotę wiary. Nazywając chrześcijan i Żydów
'bracmi' papież nawiązuje szczególnie do tej [wspólnoty wiary], mimo że Żydzi nie wierzą, jak
wierzą chrześcijanie, w Jezusa Chrystusa czy w tajemnicę trynitarną". [116]
Różne amerykańskie sekty protestanckie stały się żarliwymi
zwolennikami judaizmu. Powyżej: demonstracja
ewangelików w Jerozolimie "lobbująca" za przyjściem
żydowskiego mesjasza… Czy Kościół soborowy idzie tą
samą drogą?
Le Monde des Religions, listopad-grudzień 2003
Tych kilka linijek jezuickiego komentatora wydają się wskazywac na sprzeczność wypowiedzianą przez Jana Pawła II. Prawdziwe znaczenie słowa "brat" jest, jak słusznie zauważa ks.
de Rosa, brat w wierze. Więc jak to możliwe, żeby mieć wspólnotę wiary z tymi, którzy negują jej
najgłębsze podstawy, takie jak Trójca Przenajświętsza i boskość Jezusa Chrystusa?
Dlatego, oprócz użycia ekspresji 'drodzy hebrajscy przyjaciele i bracia' w tym otwierającym
oświadczeniu w synagodze, [117] Jan Paweł II dalej wyznawców Kajfasza nazywa
"umiłowanymi braćmi" i "starszymi bracmi". Dzięki temu można zobaczyć, że papież nie tylko
potwierdza jedność z nimi w tej samej religii, ale także zachowuje się jakby mieli jakieś
"szczególne upodobanie" i "prawa pierworództwa" niezależne od prawd wiary katolickiej.
Jak byłoby możliwe żeby Żydzi cieszyli się tym samym "szczególnym upodobaniem" jak katolicy,
jeśli, jak wyraźnie mówi Pismo, " Bez wiary zaś nie można podobać się Bogu". (Hebr 11:6)
Wzmianka Jana Pawła II o "starszych braciach" ma też zakładać "prawo pierworództwa", które
współcześni Żydzi mieliby nad katolikami.
Ks. Bruno Hussar, założyciel
Katolicko-Hebrajskiego
Kościoła Neve Shalom, który
udaje że jednoczy dwie
religie. Napisał to co mówi
Nostra aetate o Żydach.
Domenica del
Corriere, 7.07.1984
Starożytne i prawdziwe prawo pierworództwa wśród Żydów, ustanowione w oczekiwaniu na
przyjście naszego Pana, zakładało wiarę. Bez niej nie byłoby ani obietnicy, ani Starego
Przymierza. To dlatego św. Paweł mówi pisząc konkretnie do Żydów:
"Wiara zaś jest poręką tych dóbr, których się spodziewamy, dowodem tych rzeczywistości,
których nie widzimy". (Hebr 11:1)
"Przez wiarę Abel złożył Bogu ofiarę cenniejszą od Kaina… Przez wiarę Henoch został
przeniesiony, aby nie oglądał śmierci… Przez wiarę Noe został pouczony cudownie o tym,
czego jeszcze nie można było ujrzeć, i pełen bojaźni zbudował arkę, aby zbawić swą rodzinę.
Przez wiarę też potępił świat i stał się dziedzicem sprawiedliwości, którą otrzymuje się przez
wiarę. (Hebr 11:4-5,7)
"Przez wiarę ten, którego nazwano Abrahamem, usłuchał wezwania Bożego, by wyruszyć do
ziemi, którą miał objąć w posiadanie. Wyszedł nie wiedząc, dokąd idzie. Przez wiarę
przywędrował do Ziemi Obiecanej… Przez wiarę także i sama Sara, mimo podeszłego wieku,
otrzymała moc poczęcia… (Hebr 11:8-9,11)
"Przez wiarę Abraham, wystawiony na próbę, ofiarował Izaaka… Przez wiarę w przyszłość Izaak
pobłogosławił Jakuba i Ezawa. Przez wiarę umierający Jakub pobłogosławił każdego z synów
Józefa… Przez wiarę [Mojżesz] opuścił Egipt… Przez wiarę uczynił Paschę… Przez wiarę
upadły mury Jerycha… (Hebr 11:18, 20-21,27-28,30)
"I co jeszcze mam powiedzieć? Nie wystarczyłoby mi bowiem czasu na opowiadanie o
Gedeonie, Baraku, Samsonie, Jeftem, Dawidzie, Samuelu i o prorokach, którzy przez wiarę
pokonali królestwa, dokonali czynów sprawiedliwych, otrzymali obietnicę, zamknęli paszcze
lwom, przygasili żar ognia, uniknęli ostrza miecza i wyleczyli się z niemocy, stali się bohaterami
w wojnie i do ucieczki zmusili nieprzyjacielskie szyki…. (Hebr 11:32-34)
"A ci wszyscy, choć ze względu na swą wiarę stali się godni pochwały, nie otrzymali
przyrzeczonej obietnicy, gdyż Bóg, który nam lepszy los zgotował, nie chciał, aby oni doszli do
doskonałości bez nas. (Hebr 11:39-40)
Dalej apostoł mówi wyraźnie, że wiara starożytnych patriarchów była wiarą w Jezusa Chrystusa:
"Pamiętajcie o swych przełożonych, którzy głosili wam słowo Boże, i rozpamiętując koniec ich
życia, naśladujcie ich wiarę! Jezus Chrystus wczoraj i dziś, ten sam także na wieki". (Hebr. 13:78.)
Przymierze Boga z Abrahamem opierało się na wierze. Dlatego przymierze w całości
zależy od wierności tej samej wierze. Potomkowie Abrahama są raczej duchowi niż
rasowi.
A zatem wiara była powodem obietnicy, a obietnicę złożono w przewidywaniu Chrystusa.
Przez naszego Pana obietnica została spełniona i datego zakończone Stare Przymierze.
Pan ustanowił Nowe Przymierze które zastąpiło Stare:
"Ponieważ zaś mówi o nowym, pierwsze [Bóg] uznał za przestarzałe; a to, co się
przedawnia i starzeje, bliskie jest zniszczenia". (Hebr 8:13)
Tak więc, zarówno jako istota ciągłości Starego Przymierza i jako fundament Nowego, wiara w
naszego Pana Jezusa Chrystusa jest podstawą jakiegokolwiek upodobania i jedyną podstawą
do prawa pierworodnego.
Dlatego nie do zaakceptowania jest mówienie o "upodobaniu" współczesnych Żydów i
przypisywanie im religijnego prawa pierworództwa względem katolików, całkowicie pomijające
kwestię wiary. To wydaje się być albo wyraźnym odrzuceniem katolickich dogmatów i ich
podstawy w Piśmie, albo bezsensowną deklaracją wyższości rasy żydowskiej nad innymi.
Analiza słów papieża zmusza, w umysłach katolickich wiernych, do postawienia przerażającego
pytania: Czy Jan Paweł II wydał takie oświadczenia nie porzucając wiary katolickiej?
F. "…nie można Żydom jako narodowi przypisywać żadnej dziedzicznej ani zbiorowej
winy za to, co popełniono podczas Jego męki, nie może być przypisane ani wszystkim
bez różnicy Żydom wówczas żyjącym, ani Żydom dzisiejszym. Chociaż Kościół jest
nowym Ludem Bożym, nie należy przedstawiać Żydów jako odrzuconych ani jako
przeklętych przez Boga, rzekomo na podstawie Pisma świętego". (NA 4)
Pierwszą niedopuszczalną rzeczą, która zwraca uwagę w tym rozumowaniu jest odwrócenie
najbardziej elementarnych zasad logiki. Jan Paweł II bierze wniosek za przesłankę, i jako
wniosek wyciąga zniesienie obietnic.
Rzeczywiście, elementarne w myśleniu teologicznym jest to, że obowiązkowymi przesłankami
są dane z Objawienia pochodzące z Pisma Świętego i Tradycji. Gdyby Jan Paweł II zamierzał
zwolnić Żydów z winy zbrodni bogobójstwa, to powinien się oprzec na wersetach z Pisma
Świętego, które pozwoliłyby mu na taką obronę. Albo, w braku takich podstaw, powinien oprzeć
się na elementach przekazanych przez Tradycję. Żeby wzmocnić to bezprecedensowe
"rozgrzeszenie" Żydów, papież nie przedstawia żadnej podstawy ze źródeł Objawienia.
Żeby wypowiedzieć ten niesłychanie powazny osąd, powołuje się tylko na dwa p[unkty, które nie
stanowią per se solidnej podstawy dla argumentacji: pojęcie "tajemnicy" i soborową Deklarację
Nostra aetate (n. 4). Pojęcie tajemnicy nie jest jasne, jak pokazuje samo słowo, i nie pozwala na
wniosek o takim znaczeniu. Tekst Nostra aetate jest podobnie nieadekwatny, bo nie pokazuje
danych z Pisma Świetego czy Tradycji, żeby uzasadnić "rozgrzeszenie" Żydów. Dlatego w
każdym praktycznie celu, powoływanie się na soborową Deklarację ma wartość petycji / wniosku
o zasadę [118], co sprowadza się do stwierdzenia, że to nie ma żadnej wartości.
A zatem Jan Paweł II przyjął za przesłankę to co powinno być wnioskiem z argumentu.
Z tej wadliwej przesłanki, on wyciąga, jako wniosek, niepokojące stwierdzenie, że "a zatem,
udawane teologiczne uzasadnienie środków dyskryminujących lub prześladowczych jest
niespójne". Co naprawdę Jan Paweł II mysli przez ten wniosek? Co jest w "niespójnym"
uzasadnieniu o którym mówi? Czy przypadkiem odnosi się do fragmentów z Pisma Świetego,
które wyraźnie mówią o zbrodni bogobójstwa jako dokonanej przez cały naród, więc słusznie
uważa Żydów za winnych? [119] Jeśli tak, to czy to czy widzimy powoływanie się na
PismoŚwięte? Czy papież miałby władzę by zaprzeczać Objawieniu?
Dalej, dlaczego uważałby, że wszystko czego nauczali na przestrzeni wieków papieże, sobory,
ojcowie , doktorzy i święci Kościoła o winnie całego narodu zydpwskiego za zbrodnię
bogobójstwa jako "niespójne uzasadnienia teologiczne"? Czy takie twierdzenie byłoby
unieważnieniem odwiecznych nauk Kościoła? Znowu zapytam: Czy papież ma taką władzę?
Biorąc pod uwagę dziwaczną "dowodową" metodę wykorzystaną przez papieża, wnikliwa
analiza jego oświadczenia doprowadziłaby do wniosku, że czyn Jana Pawła II był tylko
nadużyciem władzy, któremu brakowało jakiejkolwiek podstawy teologicznej. To powinni zostać
przyjęte jako despotyczny czyn papieża, który uzasadnia swoje stanowisko mówiąc: macie to
zaakceptować, bo ja jestem silniejszy, quia nominor leo... [120]
Jeśli ta hipoteza jest poprawna, to taki czyn byłby tyranicznym narzucaniem dialogu
międzywyznaniowego z Żydami podejmowanego w takich konwulsjach, że to anuluje podstawy
wiary katolickiej. Co dziwne, ten międzywyznaniowy dialog przedstawiano najpierw jako
przepełnienie miłosierdzia Kościoła. To ciekawe miłosierdzie wobec Żydów w ten sposób
prowadziłoby postępowy Kościół do przeklęcia całej przeszłości Kościoła Katolickiego. Tym
sposobem kroki dialogu idą od dialogu do przekleństwa… [121] Jaki ciekawy paradoks!
G. "Niegodziwe jest mówienie… że Żydzi są 'odrzuceni albo przeklęci'"
Tutaj jednoznacznie pokazuje się bezwzględny charakter celów Jana Pawła II. Non licet... to jest
niegodziwe… Nieuzasadniony zakaz jest konsekwencją wcześniejszej nielogicznej i
despotycznej klątwy.
Bardzo przydatne byłoby gdyby papież wyjaśnił katolikom w jaki sposób jego oświadczenie
zgadza się ze słowami św. Pawła o Żydach:
"… a Izrael, który zabiegał o Prawo usprawiedliwiające, do celu Prawa nie doszedł. Dlaczego?
Ponieważ zabiegał o usprawiedliwienie nie z wiary, lecz - jakby to było możliwe - z uczynków.
Potknęli się o kamień obrazy, jak jest napisane: Oto kładę na Syjonie kamień obrazy i skałę
zgorszenia…"
(Rzym. 9:31-33).
Paweł VI ma na sobie symbol
hebrajskiego arcykapłana, mały
kwadratowy wisiorek zwisający
ze stuły. Jest wysadzany 12 drogimi
kamieniami, które reprezentują
12 plemion Izraela.
30 Dias, maj 1994
W sprzeczności z klątwą Jana Pawła II, św. Paweł następnie wyjaśnia dlaczego Izrael został
odrzucony:
"Izrael nie osiągnął tego, czego skwapliwie szukał; osiągnęli jednak wybrani. Inni zaś pogrążyli
się w zatwardziałości, jak jest napisane: Dał im Bóg ducha odurzenia; takie oczy, by nie mogli
widzieć, i takie uszy, by nie mogli słyszeć aż po dzień dzisiejszy.
"
A Dawid powiada: Niech stół ich stanie się sidłem, pułapką, kamieniem potknięcia i odpłatą!
Niech oczy ich się zaćmią, by nie mogli widzieć, a grzbiet ich trzymaj zawsze pochylony!" [ang: a
ich grzbiet zawsze pochylony [pod ciężarem prawa] (Rzym 11:7-10).
Św. Paweł jest również wyraźny kiedy mówi o Żydach którzy opuścili Kościół po nawróceniu:
"Jeśli bowiem dobrowolnie grzeszymy po otrzymaniu pełnego poznania prawdy, to już nie ma
dla nas ofiary przebłagalnej za grzechy, ale jedynie jakieś przerażające oczekiwanie sądu i żar
ognia, który ma trawić przeciwników [Boga]. Kto przekracza Prawo Mojżeszowe [stając się
bałwochwalcą], ponosi śmierć bez miłosierdzia na podstawie [zeznania] dwóch albo trzech
świadków. Pomyślcie, o ileż surowszej kary stanie się winien ten, kto by podeptał Syna Bożego i
zbezcześcił krew Przymierza, przez którą został uświęcony, i obelżywie zachował się wobec
Ducha łaski. Znamy przecież Tego, który powiedział: Do Mnie [należy] pomsta i Ja odpłacę. I
znowu: Sam Pan będzie sądził lud swój. Straszną jest rzeczą wpaść w ręce Boga żyjącego".
(Hebr 10:26-31)
Poniższy fragment z Listu do Hebrajczyków również sprzeciwia się pragnieniu wykluczenia
Żydów z klątwy Boga:
"Niemożliwe jest bowiem tych - którzy raz zostali oświeceni, a nawet zakosztowali daru
niebieskiego i stali się uczestnikami Ducha Świętego, zakosztowali również wspaniałości słowa
Bożego i mocy przyszłego wieku, a [jednak] odpadli – [niemożliwe jest żeby] odnowili się ku
nawróceniu. Krzyżują bowiem w sobie Syna Bożego i wystawiają Go na pośmiewisko. Ziemia
zaś, która pije deszcz często na nią spadający i rodzi użyteczne rośliny dla tych, którzy ją
uprawiają, otrzymuje błogosławieństwo od Boga. A ta, która rodzi ciernie i osty, jest
nieużyteczna i bliska przekleństwa, a kresem jej spalenie".
(Hebr 6:4-8)
Anatema przez Jana Pawła II wyraźnie kłóci się z tych i wielu innych fragmentów Pisma
Świętego.
Papież zakończył swoje przemówienie podkreślając punkty, które właśnie poddłem analizie i
ogłaszając, że jego klątwa przeciwko wcześniejszej nauce Kościoła ma charakter wieczny:
"Z okazji tej wizyty w waszej synagodze, chcę potwierdzić i ogłosić ich [przeanalizowanych
wyżej wyrażeń) wieczną trwałość. Dlatego takie jest znaczenie, które powinno się przypisac
mojej wizycie u was, rzymskich Żydów". [122]
4. Żydzi potwierdzają swoje fałszywe przekonania
Niezależnie od tego jak oszałamiające te słowa Jana Pawła II mogą być dla umysłów kato-lików,
to niemniej jednak wyrażają tylko część rzeczywistości: pragnienie papieża by porzu-cić 2000letnie stanowisko Kościoła Katolickiego wobec błędów żydowskiej religii. Innym aspektem
rzeczywistości jest ceremonia – hymny i psalmy – jakimi rabini przyjęli Jana Pawła II, jak
również przemówienia żydowskich przedstawicieli. Teraz przeanalizuję te symboliczne akty:
A. Wersety z Pism, hymny i psalmy śpiewane przez Żydów na przyjęciu Jana Pawła II
(123)
Ponieważ był to pierwszy raz w historii żeby papież odwiedził synagogę, ceremonie obu stron sa
szczególnie symboliczne. Dzieje się tak zwłaszcza, jeśli weźmiemy pod uwagę to, że
Hebrajczycy, z charakteru mają skłonność do wyrażania swoich myśli i uczuć dużo bardziej
poprzez metafory i symbole niż dyskursywne i systematyczne wyrazy. Ponadto, ponieważ
największa zderzenie przekonań religijnych jakie świat kiedykolwiek widział jest walka między
wiarą Pana naszego Jezusa Chrystusa i fałszywą wiarą Żydów, wydaje się niezbędne
przeanalizowanie ceremonii przeprowadzonych podczas wizyty Jana Pawła II w rzymskiej
synagodze, żeby uświadomić sobie jakie są intencje żydowskie wobec Świętej Matki Kościoła.
(124)
Okładka broszury rozdawanej Żydom w synagodze podczas wizyty Jana Pawła II.
Napisana jest w językach wloskim i hebrajskim.
Kiedy papieża usadzono na najważniejszym miejscu w synagodze, na równym poziomie
z Elio Toaffem, głównym rabinem rzymskich Żydów, inny rabin zaczął recytować fragment
z Księgi Rodzaju (15:1-7) nawiązujący do obietnicy złożonej przez Boga Abrahamowi:
"Po tych wydarzeniach Pan tak powiedział do Abrama podczas widzenia: "Nie obawiaj
się, Abramie, bo Ja jestem twoim obrońcą; nagroda twoja będzie sowita".
Abram rzekł: "O Panie, mój Boże, na cóż mi ona, skoro zbliżam się do kresu mego życia,
nie mając potomka; przyszłym zaś spadkobiercą mojej majętności jest Damasceńczyk
Eliezer". 3 I mówił: "Ponieważ nie dałeś mi potomka, ten właśnie zrodzony u mnie sługa
mój, zostanie moim spadkobiercą". 4 Ale oto usłyszał słowa: "Nie on będzie twoim
spadkobiercą, lecz ten po tobie dziedziczyć będzie, który od ciebie będzie pochodził". 5 I
poleciwszy Abramowi wyjść z namiotu, rzekł: "Spójrz na niebo i policz gwiazdy, jeśli
zdołasz to uczynić"; potem dodał: "Tak liczne będzie twoje potomstwo".
Abram uwierzył i Pan poczytał mu to za zasługę.
Potem zaś rzekł do niego: "Ja jestem Pan, który ciebie wywiodłem z Ur chaldejskiego,
aby ci dać ten oto kraj na własność". [125]
TOASTY
30 grudnia 1993, przedstawiciele Watykanu i
Izraela wznoszą toasty po ustanowieniu
stosunków dyplomatycznych. Praktycznie to
oznacza, że Stolica Apostolska uznaje Izrael
jako legalne państwo.
Poniżej: upamiętniając okazję, rabin Henry
Sobel całuje kard. Arnsa w Sao Paulo
Poniżej: ambasador Watykanu w Izraelu,
Msgr. Montezemolo, przedstawia swoje
dokumenty uwierzytelniające izraelskiemu
prezydentowi Weizmanowi
Zdjecia: Estado de Sao Paulo, 31.12.1993;
1.01.1994; 17.08.1994
Ten fragment wyraźnie pokazuje, że współcześni Żydzi uważają się za spadkobierców danej
Abrahamowi obietnicy. Jak nauczał św. Paweł w wersetach zainspirowanych Duchem Świętym,
[126] obietnica dana patriarsze została spełniona przez naszego Pana Jezusa Chrystusa. Jego
duchowym potomkiem jest Świety Kościół, i spadek wybranych polega na łasce. Niemniej
jednak, czytając wspomniany tekst Księgi Rodzaju, Żydzi nalegali, że obietnica jest rasowa a nie
duchowa, i nie opiera się na łasce nadprzyrodzonej.
Rabin della Rocca natychmiast zaczął czytać tekst Micheasza (4:1-5), który kończy się tym
wersetem, który Żydzi odnoszą do siebie:
"Choćby wszystkie ludy występowały, każdy w imię swego boga, my jednak występować
będziemy w imię Pana, Boga naszego, zawsze i na wieki". (Mich 4:5).
Czytanie tego fragmentu w obecności Jana Pawła II, widocznej głowy Kościoła Katolickiego, to
mocna insynuacja, że katolicy – "lud" inny niż żydzi – nie czczą prawdziwego Boga, a czczą go
Żydzi. I znowu intencją tutaj wydaje się być obrażanie Jezusa Chrystusa i dogmatu Trójcy –
której Osoby dla Żydów są fałszywymi bogami – i żeby potwierdzić swoje stare błędy.
Co zrobił Jan Paweł II po tej obrazie i przemówieniach, które przeanalizujemy w dalszej części?
Recytował Psalm 133 (Vulgata 132) wyrażający radość braci żyjących we wspólnocie.
W odpowiedzi na tę łagodzącą radość Jana Pawła II, główny rabin przeczytał Psalm 124
(Vulgata 123), który ujawnia żydowską niechęć: katolicy sa wyraźnie postrzegani jako wrogowie
Boga, niesprawiedliwi i bestialscy prześladowcy Izraelitów, którzy są prawdziwymi wiernymi
chronionymi przez Pana. W żydowskiej broszurze czytamy:
"Gdyby Pan nie był po naszej stronie - niech to już przyzna Izrael - gdyby Pan nie był po naszej
stronie, gdy ludzie przeciw nam powstawali, wtedy połknęliby nas żywcem, gdy ich gniew
przeciw nam zapłonął: wówczas zatopiłaby nas woda, przepłynąłby nad nami potok; wówczas
przelałyby się nad nami wezbrane wody.
"Błogosławiony Pan, który nas nie wydał na pastwę ich zębom. Dusza nasza jak ptak się
wyrwała
z sidła ptaszników, sidło się porwało, a my jesteśmy wolni. Nasza pomoc jest w imieniu Pana,
który stworzył niebo i ziemię".
Takie aluzje do rzekomych katolickich prześladowań Żydów, poza tym że są obraźliwe, są
bezpodstawne, jak wykazaliśmy powyżej.
Zakończywszy tę gwałtowną metaforyczną aluzję Psalmem 124, wyraźnie obwiniającym
katolików za prześladowania jakie cierpieli, wszyscy obecni Żydzi – około 1.500 – powstali by
zaśpiewać hymn Ani Ma’amin (Wierzę), (127) ich odpowiednik wyznania wiary.
Tym obraza honoru Świetego Kościoła sięgnęła zenitu. Prawdziwa wiara w Jezusa Chrystusa
został wyraźnie zanegowana przez Następcę Chrystusa, obecnego w synagodze by pomóc
wyznawaniu fałszywej wiary tych, którzy sa dziedzicami bogobójstwa, i których bezwzględnym
celem jest zniszczenie Świętej Matki Kościoła.
Po zaśpiewaniu Ani Ma’amin – którą mówi się Żydzi śpiewali kiedy prowadzono ich do
nazistowskich obozów eksterminacyjnych (128) – ci obecni uczcili minutą ciszy ofiary Auschwitz.
Czas tego aktu rzuca jeszcze mniej przychylny cień na rzekome prześladowania przez
katolików. Rzeczywiście, wydawało się, że organizatorzy ceremonii próbowali obwinić Święty
Kościół za nazistowskie rzezie, albo przynajmniej porównać prześladowania prowadzone przez
neopogański Narodowy Socjalizm z tymi rzekomo dokonywanymi przez katolików.
U podstaw tej ceremonii, jeszcze raz zauważa się chęć obrażania Kościoła. Po tym zaśpiewano
Psalm 16 (Vulgata 15):
"Ci, którzy idą za obcymi [bogami], pomnażają swoje boleści. Nie wylewam krwi w ofiarach dla
nich, imion ich nie wymawiam swoimi wargami". (Ps 16:3-4)
Skoro Żydzi zaprzeczają boskości naszego Pana Jezusa Chrystusa i Trójcy Przenajświętszej, to
takie afirmacje rabinów i Żydów na pewno odnosiły się do katolików – "tych którzy idą za obcymi
bogami". Po tym afroncie, każdy powtarzał: "Ani nie wymawiam ich imion swoimi wargami". A
zatem, uznanie Jezusa Chrystusa i Trójcy Przenajwiętszej, jak również możliwości konwersji nie
wchodzą w rachube. Nawiasem mówiąc, Żydzi zadbali by uniknąć przynajmniej wzmianki
imienia naszego Pana podczas całej ceremonii.
Kontynuowali psalm nawiązujący do fałszywej idei, że dziedzictwo współczesnych Żydów jest
prawdziwym dziedzictwem Boga:
"Pan częścią dziedzictwa i kielicha mego: To właśnie Ty mój los zabezpieczasz". (Ps 15:5)
Psalm kończył się tekstem odnoszącym się do błędów synagogi oznaczającym, że ona idzie
słusznymi drogami Pana prowadzącymi do wiecznego szczęścia. To pośrednio oznacza hymn
zwycięstwa nad Kościołem, jedyną drogą osiągnięcia życia wiecznego:
"Ukażesz mi ścieżkę życia, pełnię radości u Ciebie, rozkosze na wieki po Twojej prawicy". (Ps
16:11)
W styczniu 2005, w watykańskiej bibliotece, JPII przyjmuje
nagrodę od izraelskich rabinów za stałe popieranie
żydowskiej religii.
National Catholic Reporter, 30.01.2005
Tak więc w tym ostatnim psalmie śpiewanym podczas wizyty Jana Pawła II do rzymskiej
synagogi, można wyraźnie widzieć wyraźną intencję obrażania katolików, "wyznawców
fałszywych bogów", i potwierdzenie starożytnych żydowskich błędów.
Kiedy zaończono śpiewanie Psalmu 16, Jan Paweł II i główny rabin ponownie się objęli, a
następnie wyszli na prywatne spotkanie. Dzienniki i czasopisma obsługujące to wydarzenie nie
poinformowały co mogło się zdarzyć przy tej okazji.
Podczas ceremonii Jan Paweł II otrzymał egzemplarz Torah, świętej księgi Żydów, i menorah, 7ramienny świecznik.
Ceremonia zakończyła się, jak mówi rozprowadzona w synagodze broszura, tekstem krótkiego
wyznania "wiary", którą Żydzi odśpiewali razem. Uważam, że była to uproszczona formuła
dłuższego wyznania "wiary", wymienioną wyżej Ani Ma’amin, a którą już odśpiewano. Poniżej
słowa kantyku, zamieszczonego w żydowskiej broszurze, śpiewanego przez hebrajski chór
kiedy Jan Paweł II opuszczał synagogę:
"Wierzę z idealną wiarą w nadejście Mesjasza!
"I nawet jeśli to zabierze dużo czasu, będę czekał codziennie aż przyjdzie!"
Obraza naszego Pana Jezusa Chrystusa jest wyraźna. Śpiewając to na zakończenie ceremonii,
Żydzi kategorycznie zaprzeczyli iż Chrystus jest Bogiem i Mesjaszem, i potwierdzili stare błędy
ich religii. Jeśli w ten sposób obrażają Słowo Wcielone, to można sobie wyobrazić jak
pogardliwie patrzą na papieża, Namiestnika Chrystusa.
Po wyjściu z synagogi Jan Paweł II objął głównego rabina po raz trzeci.
W skrócie, konsekwencje odśpiewania tych psalmów i hymnów w synagodze w obecności
papieża Kościoła Katolickego były następujące:
* Wyraźne potwierdzenie przez Żydów swoich błędów doktrynalnych, a mianowicie negowanie
boskości Jezusa Chrystusa i Trójcy Przenajświętszej.
* Symboliczne ponowne potwierdzenie, że oni są jedynymi wyznawcami Boga.
* Prawdziwe potwierdzenie licznych, cienko zawoalowanych obelg wobec Kościoła Świętego i
katolików: że katolicy wyznają fałszywych bogów, żywią wściekłość wobec Żydów, są bestiami,
których zęby miażdżą Żydów jako zdobycz, byli współsprawcami nazistowskich prześladowań
itd.
I w końcu, jako czynnik obciążający powinno się zauważyć, że przestrzegając procedur
watykańskich, ta ceremonia musiała być wcześniej przygotowana i uzgodniona z kompetentnymi
organami Stolicy Apostolskiej. To oznacza, że Watykan i prawdopodobnie papież wiedzieli
wczesniej, że te obelgi będą miały miejsce, i je aprobowali.
B. Przemówienia rabinów
Otwierające powitanie Jana Pawła II przez przedstawiciela rzymskiej wspólnoty hebrajskiej,
rabina Giacomo Sabana, miało także arogancki ton z zawoalowanymi zniewagami i obrazą.
Poniżej punkty które powinniśmy odnotować:
* Mimochodem, erę chrześcijańską rabin pejoratywnie nazwał "erą wulgarną":
"Tuż po pierwszym millenium ery wulgarnej… syn tej wspólnoty w Rzymie… napisał l’Arukh,
pierwsze kompendium zasad dla Hebrajczyków w diasporze". [129]
* Twierdził, że II SW przyciągnął bliżej Kościół Katolicki "do wiary Izraela", mimo że odmówił
wymienić wiare katolicką z nazwy, odnosząc się do niej jako "wiara świata":
"Nostra aetate, jeden z soborowych dokumentów, który najbardziej się z nami wiąże,
wprowadza inne relacje między wiarą Izraela i tą świata która nas otacza, przywracając
nam nie tylko to czego nam od wieków odmawiano, ale także godność do której zawsze
mieliśmy prawo". [130]
* Uznanie państwa Izrael przez Stolicę Apostolską uczynił warunkiem podjęcia następnego
kroku w "braterskim dialogu" proponowanym przez Nostra aetate:
"Uwazam, że powinienem pokazać nadzieję, że porzucone zostanie wahanie dotyczące
państwa Izrael. Ziemia Izraela, pod względem emocjonalnym i duchowym, ma centralne miejsce
w sercu każdego Żyda, i zmiana postawy w tej sprawie zadowoliłaby nie tylko tu obecnych, ale i
także cały judejski świat…Dlatego to byłoby kolejnym krokiem w "braterskim dialogu" o którym
mówi Nostra aetate… Nie zawaham się wierzyć, że to się osiągnie". [113]
12 marca 2000, kard. Ratzinger zapala 7-ramienny świecznik
by prosić o wybaczenie za "grzech" przeszłości katolickiej
wojowniczości. To obejmowało walkę z żydowskimi błędami
religijnymi.
Inside the Vatican, styczeń 2001
Jak wiadomo, dla Żydów państwo Izrael przedstawia mesjańską aspirację wiążącą się z długo
oczekiwaną dominacja Izraela nad całym światem. [132] A zatem, prośbę rabinów o uznanie
Izraela przez Stolicę Apostolską powinno się postrzegac w świetle ich religijnego przekonania do
światowej hegemonii.
W późniejszym przemówieniu głównego rabina Elio Toaffa, należy zauważyć następujące
potwierdzenia o fałszywej żydowskiej wierze i więcej obelg wobec Świętego Kościoła i wiary
katolickiej:
* Liczącą 2.000 lat politykę Kościoła wobec żydowskich błędów nazwał "niedopuszczalnym
nauczaniem pogardy":
" Mamy zatem do czynienia z prawdziwym i autentycznym zwrotem w polityce Kościoła,
która już patrzy na Żydów z uczuciami szacunku i poważania, porzucając tę [wcześniejszą]
nauke pogardy, niedopuszczalności na którą Jules Isaac… zwrócił uwagę papieża Jana". [133]
* Potwierdził niezachwianą "wierność" narodu żydowskiego ich fałszywej wierze na przestrzeni
dziejów, co rzekomo uczyniło ich ostatnim narodem starożytnego świata który przeżył. Warto
zauważyc, że to chwalenie się judaizmem jako religią, wyrażone tuż po bezczelnej krytyce
postępowania Świętego Kościoła wobec Żydów, zacytowanej powyżej, wyraźnie sugeruje, że
żydowscy "męczennicy" byli ofiarami "nauczania pogardy" przez Kościół. Powiedział:
"W historycznej chwili w której żyjemy, moje myśli zwracają się z podziwem, uznaniem i
smutkiem do nieskończonej liczby żydowskich męczenników, którzy spokojnie stawali w obliczu
śmierci za uświęcenie Imienia Boga. Im winniśmy przyznać zasługę za to, że nasza wiara
nigdy się nie zachwiała, i że wierność Panu i Jego Prawu nigdy nie osłabła z upływem
stuleci. Dzięki tej zasłudze naród żydowski żyje nadal, wyjątkowy pośród wszystkich
starożytnych narodów". [134]
* Zaproponował szerzenie żydowskich błędów jako sposób realizacji pacyfistycznych i
międzywyznaniowych tęsknot Jana Pawła II:
"Proponujemy szerzenie idei Izraela moralnego i duchowego monoteizmu w celu
zjednoczenia ludzi i wszechświata w miłości". [135]
* W sposób zawoalowany wspomniał tez o gnostycznej żydowskiej doktrynie Wiecznej
Kobiecości [click here]:
"Jednocześnie potwierdzamy uniwersalną ojcowskość Boga nad wszystkimi ludźmi, czerpiąc
inspiracje od proroków, którzy nauczali nas, że ta synowska milość jednoczy wszystkie żywe
istoty w matczynym łonie nieskończonego jak w swoim naturalnym matryksie". [136]
* Znowu nalegał na konieczność uznania państwa Izrael, ogłaszając w ten sposób religijnomesjańską-hegemonistyczną rolę jaką przypisują jej Żydzi:
"Powrót narodu hebrajskiego na swoje ziemie należy uznać za dobre i nieodwołalne
zwycięstwo dla świata, bo to jest preludim... do tej epoki powszechnego braterstwa do
którego wszyscy aspirujemy, i do tego odkupieńczego pokoju, którego stanowcza obietnica
znajduje się w Biblii. Uznanie tej wyjątkowej funkcji Izraela w planie ostatecznego
zbawienia obiecanego przez Boga nie można zaprzeczyć". [137]
Dlatego przemówienia rabinów w obecności Jana Pawła II stanowiły kategoryczne
potwierdzenie ich starych błędów i obelg wobec Kościoła.
5. Konkluzja tej analizy
Konkluzja analizy tej wizyty, według mnie, jest jasna i bolesna, Jan Paweł II poszedł do
rzymskiej synagogi w następujących celach:
* żeby spróbowac anulować podstawę Objawienia za zbrodnię bogobójstwa
* żeby potepić mądre 2.000-letnie postępowanie Świętej Matki Kościoła wobec Żydów
* żeby pochwalić fałszywą wiarę i przekląć każdego krytykującego albo cenzurującego
wyznawców Kajfasza z religijnego punktu widzenia.
I przeciwnie, rabini, wyraźnie w swoich przemówieniach i symbolicznie w czytaniach psalmów i
wersetów z Biblii, dokonali tej aroganckiej zemsty:
*usilnie potwierdzali swoją fałszywą wiarę
* potępili historyczną postawę Kościoła
* obrazili honor Kościoła i katolików
* ogłosili potrzebę żydowskiej hegemonii nad całym swiatem
* zażądali uznania państwa Izrael przez Stolicę Apostolską, któremu przypisali mesjański los
Takie są dokonania wizyty Jana Pawła II w rzymskiej synagodze.”Qui habet aurem, audiat...”
[Kto ma uszy, niechaj posłyszy, Apok 2:7]
Przypisy pod linkiem
http://tradcatknight.blogspot.com/2016/10/is-catholic-church-becoming-branch-of.html#more