konceptualizacja

1. Definicja interakcji
 Interakcja czyli wzajemne oddziaływanie społeczne jednostek na siebie najczęściej
przy użyciu języka i innych kodów kulturowych.
 Jest procesem komunikowania, w wyniku którego jednostki nawzajem modyfikują
swoje działania.
 Komunikacja ta ma charakter werbalny lub niewerbalny.
 Nieodłącznym składnikiem procesu interakcji jest definiowanie sytuacji oraz
interpretacja zachowań partnera.
2. Teoria wymiany Georga Homansa
Teoria wymiany – ujmuje takie elementy rzeczywistości społecznej, jak interakcja
społeczna, porządek społeczny, czy struktura społeczna, w kategoriach interpersonalnych
relacji wymiany dóbr, usług oraz innych materialnych, a także niematerialnych korzyści i
świadczeń; opiera się na założeniu, iż działanie społeczne polega na wymianie (lub też
jest wymianą) dóbr, akceptacji, aprobaty i prestiżu przyczyniającej się do utrwalania
systemu; śledzi on przyczyny podejmowania, ponawiania, kontynuowania i utrwalania
zachowań społecznych.
Dla Homansa, którego inspirowały ekonomia i behawioryzm, interakcja była tożsama z
wymianą. Jego zdaniem z interakcją mamy do czynienia wtedy, kiedy „aktywność (lub
sentyment) jednego człowieka zostaje nagrodzona lub ukarana przez innego człowieka".
3. Relacje w naszej grupie na podstawie teorii wymiany
Zasada wymiany w naszej grupie polega na wymienianiu się pomiędzy sobą informacjami
np. na temat organizacji zajęć (odwołanie, odrabianie zajęć), wymagań dotyczących
wykonania jakiegoś zadania itp., a także na wymienianiu się notatkami, np. z poprzednich
zajęć.
Jednak nie zawsze zasada ta działa u nas prawidłowo, ponieważ zdarza się, że oddając
komuś przysługę nie zawsze dostajemy za to coś w zamian i w związku z tym następnym
razem nie dzielimy się już naszymi informacjami czy notatkami tak chętnie jak
poprzednio.
4. Teoria dramaturgiczna Goffmana
Dramaturgiczna koncepcja życia społecznego E. Goffmana nazwę zapożyczyła od
teatralnego sposobu jego analizy, dokonywanej na wzór przedstawienia teatralnego
będącego swoistym dramatem. Analiza ta przyjmuje również teatralną aparaturę
pojęciową. Jednostki uczestniczące w interakcji Goffman nazywa aktorami, a sytuację, w
jakiej ona zachodzi - sceną. Każdy aktor występując przed publicznością okazuje się w taki
sposób, aby wywrzeć pozytywny wpływ na będące z nim w interakcji jednostki składające
się na tę zbiorowość.
Interakcja według Goffmana podlega społecznym regułom i odbywa się w określonych
ramach społecznych. Jest od tych reguł zależna i wpływa na ich utrwalanie.
Rytuał interakcyjny ma zasadnicze znaczenie ponieważ podtrzymuje zaufanie do
podstawowych stosunków społecznych. Pokazują naszą pozycję w strukturze społecznej.
Rytuał interakcyjny to przyjęte powszechnie reguły komunikacji pomiędzy jednostkami.
Najpowszechniej spotykanymi przykładami czynności ceremonialnych są pozdrowienia,
komplementy, przeprosiny w jakie obfitują stosunki międzyludzkie jakie możemy nazwać
rytuałami statusu lub rytuałami interpersonalnymi. Jednostka będąc w obecności
obiektu, który ma dla niej szczególną wartość musi mieć na uwadze kontrolę swoich
skutków działania. Posiadanie dla kogoś szacunku może wynikać tylko i wyłącznie z faktu,
że należy ona do jakiejś kategorii lub coś reprezentuje.
Termin „występ” określa wszelką działalność jednostki, która przebiega podczas stałej
obecności pewnej grupy obserwatorów i wywiera na nich jakiś wpływ.
Fasada to niezmiennie funkcjonująca część występu, która skrywa w sobie definicję
sytuacji. Inaczej mówiąc są to środki wyrazu używane w czasie występu. Jest to swego
rodzaju „dekoracja” czyli np. sprzęty, rekwizyty itd.
Termin „dekoracja” odnosi się do scenicznej części środków wyrazu.
„Fasada osobista” dotyczy środków wyrazu najmocniej dotyczących wykonawcy.
Elementy fasady przemieszczają się razem z nim.
Do elementów „fasady osobistej” możemy zaliczyć: wiek, płeć, strój, cechy rasowe,
mimikę, sposób mówienia oraz gesty.
Fasada to także jedna z możliwości socjalizacji mającej zmieniać występ tak, by pasował
do sposobu myślenia i oczekiwań zbiorowości.
5. Relacje w naszej grupie na podstawie teorii dramaturgicznej
aktorzy – członkowie naszej grupy oraz wykładowcy
scena – uczelnia, a dokładniej Instytut Socjologii
występ- chęć zdobycia wiedzy, chęć ukończenia studiów i otrzymanie tytułu licencjata,
nawiązywanie znajomości w celu: np. zdobycia notatek lub w celu zaprzyjaźnienia się,
fasada- w relacji student-wykładowca zauważyć można, że wykładowcy używają
odpowiedniego tonu głosu by zainteresować studentów danym zagadnieniem oraz
starają się używać w miarę prostego języka, by student potrafił zrozumieć dany problem
społeczny; w relacjach między studentami widoczne są różne gesty i tony głosu w
zależności od tego jaki kto chce osiągnąć cel: jeżeli chcemy się z kimś zaprzyjaźnić to
mówimy spokojnym głosem, pytamy się tej osoby o zdrowie, o to co u niej słychać,
uśmiechamy się i jesteśmy życzliwi, a co najważniejsze robimy to, a przynajmniej
większość z nas robi to szczerze bez żadnych ukrytych celów. Inaczej sytuacja wygląda
jeśli udajemy życzliwość, by osiągnąć jakiś swój cel np. zdobyć notatki z zajęć na których
byliśmy nieobecni. Z reguły również mówimy wtedy spokojnym tonem głosu, staramy się
być życzliwi choć najczęściej sztucznie nam to wychodzi, udajemy szczery uśmiech po to
by zdobyć to na czym nam tak bardzo zależy. Mimo tej naszej gry i sprytnego udawania
ludzie potrafią poznać nasze zamiary i doskonale wiedzą kiedy jesteśmy szczerzy, a kiedy
zwyczajnie udajemy tylko po to, żeby zrealizować swój cel.
6. Pytania i hipotezy
 Pytanie badawcze 1: Z jakich powodów członkowie naszej grupy wchodzą w
interakcje?
 Hipoteza 1: Członkowie naszej grupy wchodzą w interakcje głównie celu realizacji
własnych interesów, a zdecydowanie rzadziej po to, aby tworzyć związki koleżeńskie i
zawierać przyjaźnie.
 Pytanie badawcze 2: Czy ludzie zawsze potrafią rozpoznać cel ludzkich zachowań i
zastanawiają się co zrobiliby gdyby znaleźli się w podobnej sytuacji?
 Hipoteza 2: Ludzie interpretując zachowania innych stawiają się w ich sytuacji i
zastanawiają się co zrobiliby będąc na ich miejscu.
 Jakie są kryteria wyboru osób, z którymi wchodzimy w interakcje?
 Hipoteza 3: Najważniejszym kryterium wyboru osób, z którymi wchodzimy w
interakcje jest znajomość tych osób.