Kuźnia Imperiów, 1860-1670

Prusy, Kuźnia Imperiów, 1861-1871 i jej skutki
Iwo Cyprian Pogonowski
WWW.pogonowski.com
Podstawą budowy imperium niemieckiego, ze stolicą w Berlinie, były rozbiory Polski. Warto
spojrzeć na historię pasożytniczej działalności Brandenburgii, która to działalność doprowadziła
do uformowania się Królestwa Pruskiego. Pasożytnictwo Hohenzollernów opisywał już Mikołaj
Kopernik, kiedy przygotowywał reformę systemu monetarnego Polski i wydał w 1526 roku
książkę pod tytułem „Monetae Cudende Ratio,” podstawowego uzasadnienia Aktu Reformy
Monetarnej z 1526 roku w Polsce.
Wówczas wprowadzono złotego jako monetę w Polsce, a w Prusach w 1528 roku i na Litwie w
1569 roku. Ciekawe jest, że hołd pruski z 1525 roku, Albrechta von Hohenzollerna, z polskiego
lenna Prus, odbył się w Krakowie i był pierwszym układem w Europie między katolickim królem
i protestanckim wasalem. Hołdy Hohenzollernów, na kolanach przed tronem Polski skończyły,
się w 1656 roku, kiedy Fredrick Wilhem Hohenzollern, protoplasta cesarzy niemieckich, został
wasalem Szwecji z lenna Prus.
Faktycznie Królestwo Prus powstałe w 1701 roku, bylo sfinansowane w dużej mierze przez
bankierów, Żydów polskich, którzy byli przerażeni rzezią Chmielnickiego na Ukrainie, po „złotej
dekadzie” eksploatacji żydowskiej Ukrainy w 1648 roku doszli oni do przekonania, że Żydzi
będą wypędzani z Polski tak jak z Hiszpanii i z tego powodu Żydzi zaczęli masowo przerzucać
kapitały z Polski do Berlina.
Wcześniej w podstawowej książce „Monetae Cudende Ratio,” Kopernik sformułował po raz
pierwszy w historii prawo ekonomiczne stwierdzające, że „zły pieniądz wypędza dobry pieniądz
z obiegu.” Powodem kryzysu monetarnego w Polsce było właśnie fałszowanie monety polskiej
przez Hohenzollernów. Należy wspomnieć, że prawo Kopernika przywłaszczyli sobie Anglicy,
nazywając je prawem „Thomas’a Gresham’a,” który w 1526 roku był dzieckiem.
Podobnie po Drugiej Wojnie Światowej, angielscy autorzy kłamliwie twierdzili, że niemieckie
szyfry Enigmy, były rozwiązane przez Anglików, a nie przez Polaków. W rzeczywistości
rozwiązanie Enigmy przez Polaków było „jednym z kamieni węgielnych zwycięstwa Aliantów
nad Niemcami,” według David’a A. Hatch’a z Center of Criptic History, NSA, Fort George G.
Meade, Mayland.
Trzeba pamiętać, że Królestwo Prus przeżywało kryzys w wojnie siedmioletniej (1758-1763) i
Berlin był spalony przez Rosjan w 1760 roku, kiedy minister, Alexis Bestużew-Ruimin (16931766), zaoferował Polsce Prusy i Śląsk, w zamian za część Białorusi. Rząd Rosji planował
zniszczenie Królestwa Prus, w celu nie dopuszczenia do zjednoczenia 350 niezależnych
państewek rzeszy niemieckiej, pod królem Prus, ze stolicą w Berlinie. Wówczas Polscy
obywatele na Białorusi nie chcieli być poddanymi cara Rosji i ich protest uratował Królestwo
Prus od zagłady.
Pasożytnicza działalność Hohenzollernów wobec Polski powtarzała się i w 1761 roku sejm wydał
ustawę regulującą system monetarny w Polsce z powodu powtarzających się oszustw Berlina
kosztem waluty polskiej. Wówczas, Frederick II Hohenzollern zdobył Saksonię wraz z mennicą
polskich monet i zaczął bić fałszywe polskie monety. Za pomocą zysków z polskiego pieniądza
ratował się on od grożącego mu bankructwa.
„Cudowny” ratunek sytuacji Królestwa Prus miał miejsce po zabójstwie cara Piotra III i objęciu
władzy w Rosji przez Niemkę, jego żonę Katarzynę II (1729-1796), 9go lipca, 1762 roku.
Inicjatorem międzynarodowej zbrodni rozbiorów Polski był król Prus Frederic II, Hohenzollern,
który wykorzystywał wojnę Polski przeciwko opresji rosyjskiej. Konfederacja Barska, pod
dowództwem Kazimierza Pułaskiego, później generała amerykańskiego, w latach 1768-1772 była
przegraną wojną, o w obronie Rzeczypospolitej, przeciwko zbrodniczemu rozbiorowi ziem
polskich, który to rozbiór nastąpił w 1772 roku jako pogwałcenie traktatu w Westfalii z 1648
roku.
Królestwo Prus wykorzystało, w celu ekonomicznej eksploatacji Polski, trzy wojny rosyjskopolski, poprzedzające rozbiory Polski (1772-1795). Prusy dzięki rozbiorom stały się
największym państwem w rzeszy niemieckiej, składającej się z 350 księstw i na tej podstawie
było w stanie zdominować i zjednoczyć Niemcy, po raz pierwszy ze stolicą w Berlinie. W czasie
przejmowania ziem polskich, żołnierze pruscy mieli rozkaz wypędzania na wschód biedoty
żydowskiej, tak zwanych „Bettel Juden.” Wzmocniło to sytuację zamożnych Żydów na terenie
Niemiec.
Napoleon Bonaparte, dwulicowy wobec Polaków, zwerbował do swych armii około ćwierć
miliona żołnierzy polskich, którym obiecywał odbudowę państwa polskiego, podczas gdy
prowadził konszachty z carem Rosji i obiecywał mu w listach, że imię Polski już nigdy nie
znajdzie się na mapie Europy. Napoleon obiecywał Żydom emancypację we wszystkich krajach,
które miał zamiar podbić i urzędnicy napoleońscy przydzielali Żydom nazwiska, po raz pierwszy
w historii Europy, w celu rejestrowani ich. Przedtem Żydzi mieli imiona i tylko podawali imię
ojca.
Po klęsce Napoleona, dzięki staraniom Adama Czartoryskiego, 3go stcznia, 1815 roku, Rosja i
Prusy, podpisały pakt o zjednoczeniu ziem polskich w unii personalnej z Rosją, w zamian za
dominację Saksonii przez Berlin. W. Brytania obawiając się wzrostu potęgi Rosji, zaprotestowała
pod groźbą wojny i zniszczyła możliwość połączenia ziem polskich w 20 lat po zaborach.
Kanclerz Austrii Klemens von Metternich był architektem układów dyplomatycznych po klęsce
Napoleona. Układy te dotrwały do czasów „żelaznego konclerza” Otto Bismarck’a (1815-1898),
który walczył o dominację Prus nad Europą Środkową.
Po 1815 roku rząd w Berlinie wznowił usiłowania niszczenia polskiego języka i kultury na
Śląsku i innych ziemiach zaboru pruskiego tak, że ludność polska protestowała w 1817 roku w
takich miejscowościach jak Ostróda i Nidzica na Mazurach, w Prusach Wschodnich. Tajne
polskie organizacje powstawały we Wrocławiu i innych miastach. Wielkie Księstwo Poznańskie
miało z początku autonomię i konstytucję. Szczecin został stolicą Pomorza, w którego granicach
był Gdańsk.
W 1827 roku sejm w Poznaniu protestował przeciwko dyskryminowaniu Polaków. Królestwo
Pruskie wyzyskiwało walki Polaków przeciwko Rosjanom. Rewolucja przemysłowa wzmocniła
ekonomicznie, zwłaszcza północne i zachodnie Niemcy, oraz dała okazję do wielkiego wzrostu
wpływów, żydowskich rodzin bankierskich, takich jak Rothschild’owie. Na zjeździe we
Frankfurcie w 1848 roku omawiano zjednoczenie Niemiec i tam po raz pierwszy użyto wyrażenia
„Lebensraum,” które później było hasłem Hitlera.
Faktycznie architektem zjednoczenia Niemiec ze stolicą w Berlinie był Otto Bismark jako
premier Prus 1862-1890. Był on od 1867 roku kanclerzem Konfederacji Niemiec Północnych, a
po zjednoczeniu Niemiec w 1871 roku „Żelaznym Kanclerzem” Niemiec. Miał on poglądy
darwinistyczne i już w 1861 roku mówił żeby „Strzelać do Polaków jak do wilków” oraz
„Niszczyć Polaków ta żeby tracili ochotę do życia.” i pisał że „jeżeli Niemcy chcą przetrwać, to
konieczna im jest eksterminacja Polaków.” (Werner Richter „Bismarck,” Nowy Jork, Putnam
Press, 1964, strona 101).
Bismarck uważał, że Prusy tylko mogą być albo niemieckie albo polskie i dlatego nawoływał do
eksterminacji Polaków według zasad „socjalnego darwinizmu.” Poglądy te później wprowadzał
w życie Adolf Hitler.
Ostatnio została wydana książka Michael’a Knox Beran’a pod tytułem „Kuźnia Imperiów, 18611871” w której autor analizuje sytuację w USA, w Rosji i w Niemczech. Autor przypisuje
Bismarck’owi umiejętność stosowania politycznych reform, w celu wzmocnienia rządów silnej
ręki i dominowania parlamentu oraz ustalenia absolutnej kontroli wojska i jego budżetu przez
monarchę. Sytuacja Niemiec była mniej skomplikowana niż sytuacja USA, osłabionego wojną
domową, lub sytuacji Rosji, która przegrała wojnę krymską (1853-1856) przeciwko Francji,
Anglii, Królestwu Sardynii i Imperium Tureckiemu.
Premier W. Brytanii Beniamin Disraeli uważał Bismarck’a za „białego rewolucjonistę,” który
dokonał niemieckiej rewolucji i zjednoczył Niemcy pod przywództwem Prus ze stolicą w
Berlinie. Natomiast wobec Polaków, Bismarck był prześladowcą, którego darwinizm uzasadniał
jego pogląd, że „jeżeli Niemcy chcą przetrwać, to konieczna im jest eksterminacja Polaków.”
Zwycięstwo Niemiec nad Francją w 1870 roku i wzrost ich potęgi przemysłowej wywołało w
Berlinie ambicje stworzenia wielkiego imperium kolonialnego i uczynienia z Rosji takiej kolonii
tak jak W. Brytania uczyniła z Indiami. Dwie wojny światowe były spowodowane kolizją ambicji
imperialnych Niemiec z Imperium Brytyjskim.
W. Brytania miała najliczniejszą flotę na świecie tak, że rekrutowanie załóg i budowa statków
powodowały brak rąk do pracy, co przyśpieszyło rewolucję przemysłową Anglii i wprowadzanie
maszyn do produkcji przemysłowej, przy jednoczesnej eksploatacji dzieci w długich godzinach
pracy. Londyn stał się ważnym ośrodkiem banków w dużej mierze żydowskich.
Szybko rosnąca przewaga Niemiec w eksporcie towarów oraz w tempie budowy okrętów
spowodowały w1909 roku radykalne pomysły polityków w W. Brytanii, jak na przykład „żeby
bez wypowiadania wojny nagłym atakiem okręty wojenne brytyjskie zatopiły całą flotę
niemiecką.” W „Kuźni Imperiów” profesor Beran ukazuje jak to zwykle intencje polityczne nie
dochodzą do skutku w konfrontacji z rzeczywistością.
Zjednoczenie Niemiec przez Prusy ze stolicą w Berlinie było możliwe dzięki zbrodni zaborów
Polski zainicjowanych przez Berlin. Następnie wzrost potęgi Niemiec spowodował przymierze
Anglii z Francją i Rosją w czasie obydwu wojen światowych, w których decydującą rolę
odegrały Stany Zjednoczone. Przegrana zaborców Austrii, Niemiec i Rosji dała możliwość
odrodzenia państwa polskiego dzięki patriotyzmowi Polaków. Natomiast w nagrodę za
wciągnięcie USA do pierwszej wojny światowej syjoniści otrzymali brytyjską deklarację
obiecującą im Palestynę, w liście zaadresowanym do syjonisty, lorda Waltera Rothschild’a.
Ponowna przegrana Niemiec w następnej wojnie światowej dała Stanom Zjednoczonym pozycję
największej potęgi na świecie tak ekonomicznej jak i wojskowej. Niemcy stracili ziemie podbite
na wschodzie, a Polska została przemieszczona na ziemie piastowskie, niestety zdradzona przez
Aliantów na pół wieku sowieckiej niewoli, żeby po latach wyzysku ekonomicznego stać się
członkiem drugiej klasy Unii Europejskiej.
Wśród skutków „kuźni imperiów” jest powstanie państwa Izrael za skutecznym poparciem
premiera w. Brytanii, Winston’a Churchill’a, Żyda po matce. Syjoniści dostali po ostatniej
wojnie dosyć ludzi, za pomocą pogromów naprzód w krajach satelickich, a następnie w krajach
arabskich, żeby stworzyć państwo Izrael w 1948 roku i następnie uczynić z niego potęgę
wojskową. Państwo to jest rządzone na zasadzie apartheidu, gnębi ludność arabską oraz
destabilizuje Bliski Wschód, broniąc swego monopolu nuklearnego, nie tylko zdobytego
nielegalnie, ale również destabilizującego pokój w epoce nuklearnej, w której światu grozi
samobójcza wojna „ostateczna” dla ludzkości.