przymierze - WŻCh Lublin - Wspólnota Życia Chrześcijańskiego

+
AMDG
PRZYMIERZE 2002
WSPÓLNOTA ŻYCIA CHRZEŚCIJAŃSKIEGO W LUBLINIE
Poniższe materiały mają pomóc nam rozeznać i przygotować się do podjęcia lub odnowienia
Przymierza w tym roku. Zawierają przede wszystkim medytacje na tydzień poprzedzający Przymierze
(19 – 25. 05.). Dołączone zostały również Zasady Ogólne WŻCh oraz artykuł, który przedstawia
charyzmat i apostolstwo wspólnoty, jak i 14 punktów, które mogą pojawić się w tekście naszego
Przymierza (nie wszystkie naraz, jednak należy pamiętać o tym, że niezbędne są punkty 1, 2, 8, 9, 10,
14). Przymierze jest nie tylko wejściem w głębszą relację z Bogiem, ale również deklaracją pełnego
zaangażowania we wspólnotę, dlatego z uwagą rozważmy nie tylko medytacje, ale także przygotowane
dla nas materiały o WŻCh.
Najlepiej będzie, jeśli tekst Przymierza zostanie napisany samodzielnie, z serca – dlatego nie
przygotowano żadnego „obowiązującego” tekstu. Istnieje pełna dowolność, ale należy pamiętać, aby
zawrzeć następujące informacje: okres czasu, na który składa się Przymierze (rok) oraz akceptację
Zasad Ogólnych WŻCh. Można nadać naszemu Przymierzu jakieś szczególnie ważne dla nas motto z
Pisma Św., poprosić o wstawiennictwo Maryję i świętych patronów.
1
PRZYMIERZE 2002 – MEDYTACJE PRZYGOTOWUJĄCE
dla osób podejmujących Przymierze po raz pierwszy
1. Iz 55, 1-5
O, wszyscy spragnieni, przyjdźcie do wody, przyjdźcie, choć nie macie pieniędzy! Kupujcie i spożywajcie,
dalejże, kupujcie bez pieniędzy i bez płacenia za wino i mleko! Czemu wydajecie pieniądze na to, co nie jest
chlebem? I waszą pracę – na to, co nie nasyci? Słuchajcie mnie, a jeść będziecie przysmaki i dusza wasza
zakosztuje tłustych potraw. Nakłońcie wasze ucho i przyjdźcie do Mnie, posłuchajcie Mnie, a dusza wasza żyć
będzie. Zawrę z wami wieczyste przymierze: są to niezawodne łaski dla Dawida. Oto ustanowiłem cię
świadkiem dla ludów, dla ludów wodzem i rozkazodawcą. Oto zawezwiesz naród, którego nie znasz, i ci, którzy
cię nie znają, przybiegną do ciebie ze względu na Pana, twojego Boga, przez wzgląd na Świętego
Izraelowego, bo On cię przyozdobi.
Punkta:
 Chrystus jest wodą dla spragnionego, tylko On może zaspokoić każde nasze pragnienie. Jakie są moje
pragnienia, z którymi przychodzę do Jezusa? Czego pragnę podejmując Przymierze?
 Łaska Jezusa jest darmowa. Nie muszę się o nią starać, ani dokonywać wielkich, heroicznych czynów,
aby na nią zasłużyć. Wszystko otrzymuję jedynie z powodu miłości Boga do mnie. Czy przychodzę do
Jezusa z pustymi rękoma, otwarty na Jego dar? Czy przyjmuję Przymierze w WŻCh jako dar Boga?
2. Jr 31, 31-34
Oto nadchodzą dni – wyrocznia Pana – kiedy zawrę z domem Izraela i z domem judzkim nowe przymierze. Nie
jak przymierze, które zawarłem z ich przodkami, kiedy ująłem ich za rękę, by wyprowadzić z ziemi egipskiej. To
moje przymierze złamali, mimo, że byłem ich Władcą – wyrocznia Pana. Lecz takie będzie przymierze, jakie
zawrę z domem Izraela po tych dniach – wyrocznia Pana: Umieszczę swe prawo w głębi ich jestestwa i
wypiszę na ich sercu. Będę im Bogiem, oni zaś będą mi narodem. I nie będą się musieli wzajemnie pouczać
jeden mówiąc do drugiego: „Poznajcie Pana!” Wszyscy bowiem od najmniejszego do największego poznają
mnie – wyrocznia Pana, ponieważ odpuszczę im występki, a o grzechach ich nie będę już wspominał.
Punkta:
 Trwałość nowego przymierza nie polega na naszych wysiłkach, ale opiera się na Bożym Miłosierdziu.
To Bóg podejmuje inicjatywę, aby wypisać prawo w sercu człowieka i pozwolić się poznać człowiekowi.
Czy ufam Bożemu Miłosierdziu? Czy pozwalam Bogu prowadzić się po ścieżkach Przymierza?
 Nowe przymierze jest prawem wypisanym w sercu – to łaska WIARY. Czym jest dla mnie wiara? Jakie
jest jej miejsce w moim życiu?
3. J 15, 5-10; 16
Ja jestem krzewem winnym, wy – latoroślami. Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity,
ponieważ beze mnie nic nie możecie uczynić. Ten, kto we Mnie nie trwa, zostanie wyrzucony jak winna latorośl
i uschnie. I zbiera się ją, i wrzuca do ognia, i płonie. Jeżeli we Mnie trwać będziecie, a słowa moje w was,
poprosicie, o cokolwiek chcecie, a to wam się spełni. Ojciec mój przez to dozna chwały, że owoc obfity
przyniesiecie i staniecie się moimi uczniami. Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem. Wytrwajcie w
miłości mojej! Jeśli będziecie zachowywać moje przykazania, będziecie trwać w miłości mojej, tak jak Ja
zachowałem przykazania Ojca mego i trwam w Jego miłości. (...) Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was
wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili, i by owoc wasz trwał – aby wszystko dał
wam Ojciec, o cokolwiek Go poprosicie w imię moje.
Punkta:
 Jezus pragnie z naszej strony wierności – trwania w Nim. Bez Niego nie możemy wydawać owoców,
tak jak jesteśmy do tego powołani. Czy pragnę budować moje życie na Jezusie i być Mu wiernym? Kto
jest fundamentem mojego Przymierza – ja czy Bóg?
 Naszym powołaniem jest szczęście i trwanie w miłości Boga. Mamy przynosić owoce – to znaczy,
służyć ku pomnażaniu chwały Bożej. Jakie owoce pragnę przynosić Bogu w tej wspólnocie?
4. Mszał Rzymski, I Modlitwa Eucharystyczna o Tajemnicy Pojednania
Zaprawdę, godne to jest, abyśmy Tobie składali dziękczynienie, Ojcze święty, Boże nieskończonej dobroci. Ty
nieustannie wzywasz grzeszników do odnowy w Twoim Duchu i najpełniej objawiasz swoją wszechmoc w łasce
przebaczenia. Wiele razy ludzie łamali Twoje przymierze, a Ty, zamiast ich opuścić, zawarłeś z nimi nowe
przymierze przez Jezusa Chrystusa, Twojego Syna i naszego Odkupiciela: przymierze tak mocne, że nic nie może
go złamać. Nam także dajesz czas pojednania i pokoju, abyśmy polecając się jedynie Twojemu miłosierdziu
odnaleźli drogę powrotu do Ciebie, otwierając się na działanie Ducha Świętego nowym życiem żyli w Chrystusie,
2
wychwalali nieprzerwanie Twoje imię i służyli braciom. Wdzięczni za tajemnicę Twojej dobroci, pełni podziwu i
radości z odnalezionego zbawienia, jednoczymy się z niezliczonymi chórami Aniołów i Świętych, aby śpiewać
Twoją chwałę. (...) Byliśmy umarli z powodu grzechu i niezdolni zbliżyć się do Ciebie, ale Ty dałeś nam najwyższy
dowód swego miłosierdzia, gdy Twój Syn, jedyny Sprawiedliwy, wydał się w nasze ręce i pozwolił przybić do
krzyża. On zanim wyciągnął ramiona między niebem i ziemią, na znak wiecznego przymierza, chciał obchodzić
Paschę ze swymi uczniami. Gdy spożywali wieczerzę, wziął chleb i dzięki Tobie składając błogosławił, łamał i
dawał swoim uczniom mówiąc: „bierzcie i jedzcie z tego wszyscy: to jest bowiem Ciało Moje, które za was będzie
wydane.” Podobnie po wieczerzy, wiedząc, że pojedna wszystko w sobie przez krew wylaną na krzyżu, wziął
kielich z winem i ponownie dzięki składając, podał swoim uczniom mówiąc: „Bierzcie i pijcie z niego wszyscy: to
jest bowiem kielich Krwi Mojej, nowego i wiecznego przymierza, która za was i za wielu będzie wylana na
odpuszczenie grzechów. To czyńcie na moją pamiątkę.”
Punkta:
 Nowe Przymierze, „którego nic nie może złamać,” zostało zawarte dzięki Męce i Zmartwychwstaniu Jezusa
Chrystusa. Czy odczuwam „podziw i radość z odnalezionego zbawienia”?
 Ciało i Krew Chrystusa jest ofiarą Nowego Przymierza, która daje nam odpuszczenie grzechów i łaskę
trwania w Jezusie. Jakie jest miejsce Eucharystii i modlitwy w moim życiu?
5. Jan Paweł II, Adhortacja apostolska „Christifideles Laici”, 16:
Wszyscy wierni z tytułu swej przynależności do Kościoła otrzymują powszechne powołanie do świętości i w nim
współuczestniczą. Są nim objęci na pełnych prawach i na równi ze wszystkimi członkami Kościoła także świeccy:
>wszyscy chrześcijanie jakiegokolwiek stanu i zawodu są powołani do pełni życia chrześcijańskiego i do
doskonałości miłości< (Lumen Gentium 40); >wszyscy więc chrześcijanie zachęcani są i zobowiązani do
osiągnięcia świętości i doskonałości własnego stanu< (Lumen Gentium 42).
Powołanie do świętości wyrasta z Chrztu i odnawia się w innych sakramentach, zwłaszcza w Eucharystii.
Chrześcijanie, przyobleczeni w Jezusa Chrystusa i napojeni Jego Duchem, są >święci<, a więc upoważnieni i
zobowiązani do tego, by świętość swojego być okazywali w świętości wszystkich swoich działań. Paweł apostoł
stale upomina wszystkich chrześcijan, aby żyli tak, >jak przystoi świętym< (Ef 5,3).
Życie wedle Ducha, które wydaje owoc uświęcenia (por. RZ 6,22; Ga 5,22), pobudza ochrzczonych i wymaga od
nich wszystkich razem i każdego z osobna tego, by naśladując Jezusa Chrystusa przyjęli Jego błogosławieństwa,
słuchali i rozważali słowa Boże, świadomie i aktywnie uczestniczyli w liturgicznym i sakramentalnym życiu
Kościoła, pamiętali o osobistej, rodzinnej i wspólnotowej modlitwie, byli głodni i spragnieni sprawiedliwości,
praktykowali miłość we wszystkich sytuacjach życiowych i by służyli braciom, zwłaszcza najmniejszym, ubogim i
cierpiącym.
Punkta:
 Każdy z nas został osobiście przez Boga powołany, aby być “świętym i nieskalanym przed Jego
Obliczem.” Czy widzę, że świętość jest moim osobistym powołaniem? Czy odczuwam pragnienie
doskonałego naśladowania Chrystusa?
 Powołanie do świętości to zarówno dar, jak i zadanie. Jesteśmy wezwani do tego, by żyć
błogosławieństwami, służąc Bogu, Kościołowi, bliźnim. Do jakiego rodzaju służby czuję się powołany
konkretnie i osobiście w tej wspólnocie?
6. św. Ignacy z Loyoli, „List o Doskonałości i Gorliwości Apostolskiej” (fragmenty):
Jest rzeczą pewną, że [Bóg] ze swej strony jest gotów dawać, byleby tylko z naszej strony nie zabrakło pokory i
pragnienia jakby naczynia gotowego na przyjęcie łaski i byleby widział, że należycie korzystamy z otrzymanych
darów i że gorliwie i pilnie prosimy o jego łaskę. (...)
Tak wielkiemu więc zobowiązaniu czynienia dobrze, które na Was ciąży, nie zadośćuczyni żadna rzecz przeciętna.
Przypatrzcie się Waszemu powołaniu, a zobaczycie, że to, co w wypadku innych nie byłoby mało, w Waszym
wypadku nie wystarczy. (...)
Jeśli więc uznajecie swe zobowiązanie i pragniecie poświęcić się pomnażaniu tej jego czci, pamiętajcie, że żyjecie
w czasie, w którym jest rzeczą ze wszech miar konieczną czynami udowodnić to pragnienie. (...)
Nie dajcie się wyprzedzać synom tego świata, którzy z większą troskliwością i pilnością szukają rzeczy doczesnych
niż Wy wiecznych. Wstydźcie się, że biegną oni szybciej do śmierci niż Wy do życia. (...)
To, co dotychczas powiedziałem, aby zbudzić śpiącego i zachęcić do szybszego biegu opieszałego i marudera, nie
powinno być okazją do popadnięcia w druga skrajność: w nieroztropną gorliwość. Przyczyną chorób ducha jest nie
tylko chłód, np. oziębłość, lecz także gorąco, np. nieumiarkowana gorliwość. „Niech wasza służba będzie rozumna”
– pisał św. Paweł (Rz 12,1). (...)
Nade wszystko jednak chciałbym, by Was do tego pobudzała czysta miłość Jezusa Chrystusa i pragnienie Jego
czci oraz zbawienie dusz, które odkupił. (...)
Punkta:
 Skoro jesteśmy powołani do świętości, nie możemy być letni – jesteśmy powołani do „magis”, więcej. Św.
Ignacy zachęca nas, aby wypłynąć na głębię i szukać woli Bożej. Jakie Boże pragnienia rozpoznaję wobec
mnie? Czy pragnę coraz doskonalej wypełniać Bożą wolę?
3
 Do apostolskiej gorliwości i nieprzeciętnej służby ma nas pobudzać miłość Chrystusa. Jakimi intencjami i
motywacjami kieruję się w życiu?
7. Zasady Ogólne Wspólnoty Życia Chrześcijańskiego
Punkta:
 W sakramencie Chrztu i Eucharystii Bóg zapisał w moim sercu trwałe Przymierze ze sobą. Jest ono
wezwaniem do świętości i doskonałego naśladowania Chrystusa. My mamy możliwość realizowania tego
powołania w konkretnej wspólnocie – WŻCh – w jej duchowości i misji. Czym jest dla mnie WŻCh? Jakie
elementy charyzmatu tej wspólnoty są dla mnie szczególnie ważne?
Napisz teraz swój tekst Przymierza. Pamiętaj, aby zawrzeć następujące punkty:
 Przymierze zawierasz z Bogiem i ze Wspólnotą Życia Chrześcijańskiego;
 ma ono pomóc Ci w pełniejszym spełnianiu Twojego powołania jako chrześcijanina (tzn. głoszenia
Ewangelii) w tej konkretnej wspólnocie;
 napisz, do czego konkretnie się zobowiązujesz (np. do codziennej Eucharystii, pełniejszego
zaangażowania we wspólnocie podstawowej, życia wg powołania do małżeństwa, życia wg duchowości
ignacjańskiej, itp.)
 napisz, na jaki okres czasu zawierasz Przymierze (na rok)
 napisz, że Przymierze rozumiesz tak, jak jest to określone w Zasadach Ogólnych WŻCh;
 poproś Boga o wytrwałość w realizacji Przymierza, a Maryję o wstawiennictwo. Możesz również prosić o
wstawiennictwo świętych i aniołów.
Oprócz tego możesz napisać wszystko, co uważasz za istotne w Twoim Przymierzu, np. podziękować Bogu na
początku za otrzymane łaski.
Pamiętaj, żeby nie pisać tekstu Przymierza na ostatnią chwilę, tzn. pięć minut przed Mszą Św. w niedzielę 26.05.
Przymierze jest znakiem Twojej więzi z Bogiem we wspólnocie – pokaż, że traktujesz ją poważnie.
Do zobaczenia w Wandzinie!
4
PRZYMIERZE WE WSPÓLNOCIE ŻYCIA CHRZEŚCIJAŃSKIEGO
Nie Wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem
I przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili.
(J 15, 16)
Wspólnota Życia Chrześcijańskiego jest ruchem świeckich w Kościele posiadającym swój charyzmat.
Powołanie nasze realizuje się w świecie poprzez wcielanie Chrystusa we wszystkie wymiary naszego życia:
osobistego, rodzinnego, zawodowego, eklezjalnego, społecznego, ekonomicznego i politycznego.
Przymierze jest realizacją daru wezwania Chrystusa, czyli naszą odpowiedzią na powołanie ku Wspólnocie
Życia Chrześcijańskiego. Nasza duchowość prowadzi do pełnego podjęcia życia z Chrystusem ukrzyżowanym i
zmartwychwstałym w konkretnej rzeczywistości świata przez człowieka świeckiego. Pedagogika Ćwiczeń
Duchownych integruje wszystkie aspekty naszego życia codziennego z doświadczeniem żywej wiary, prowadząc
do tego, abyśmy bardziej stawali się darem dla innych. Realizacja tego powołania dokonuje się we wspólnocie i
jest drogą budowania apostolskiej wspólnoty wiary.
Przymierze, jako realizacja powołania, powinno być odczytywane w konkrecie życia, w jakim Bóg pozwala
każdemu z nas podjąć ten dar.
Doświadczenie duchowości drogi Wspólnoty Życia Chrześcijańskiego trwa od czterech wieków. Na nowo
podjęte po Soborze Watykańskim II znalazło swój wymiar w Zasadach Ogólnych zatwierdzonych przez Stolicę
Apostolską w 1971 roku. Doświadczenie to jest stale rozeznawane na zjazdach światowych WŻCh oraz w naszej
Wspólnocie Narodowej.
Zjednoczenie z misją Chrystusa
Jak Ty mnie posłałeś na świat,
Tak i Ja ich na świat posyłam
(J 17,18)
Sensem, celem naszego życia i rozwoju we Wspólnocie Życia Chrześcijańskiego jest realizacja misji
Chrystusa powierzonej nam w konkretnym wymiarze świata i Kościoła. Realizuje się ona poprzez wcielanie tu i
teraz obecności i działania Boga w świecie. Wcielamy Jego miłość w życie, przemieniamy z Nim świat, co dokonuje
się przez rozeznawanie i podejmowanie działań apostolskich. Dążymy do tego, aby każdy element naszego życia i
zaangażowania, zarówno wewnętrznego, jak i zewnętrznego, był realizacją misji Ojca w konkretnej sytuacji świata,
w której Bóg nas stawia. Nasze życie i zaangażowanie apostolskie staje się świadectwem jedności z Chrystusem
ukrzyżowanym i zmartwychwstałym. Nasze głoszenie Ewangelii dokonuje się poprzez zaangażowanie w życie i
pracę. Dojrzewamy do tego, aby przeżywać codzienność, rzeczywistość świata tak, jak przezywa je Chrystus, a
więc z miłością i zatroskaniem o życie i zbawienie całego człowieka i wszystkich ludzi.
Droga realizacji naszego zaangażowania w świecie
Kto trwa we Mnie, a Ja w nim,
ten przynosi owoc obfity
(J 15,5
Abyśmy mogli wzrastać jako ludzie świeccy, duchowo, społecznie i apostolsko, Wspólnota Światowa oraz
Narodowa rozpoznała jako ważne następujące środki, które mogą nam w tym dopomóc:
1. Podjęcie trudu życia w świecie z Chrystusem w naszym życiu codziennym, a więc w obowiązkach,
zadaniach, pracy, z ta świadomością, że w tym powołuje nas Bóg, obdarza darem przemiany (nawrócenia)
oraz wzywa do bycia świadkiem wobec ubóstwa i niesprawiedliwości społecznej.
2. Podjęcie rozwoju dojrzałego życia apostolskiego poprzez rozeznawanie konkretnych zaangażowań w życiu
codziennym i społecznym, w których w sposób szczególny podejmujemy ich przemianę w zaangażowania
apostolskie.
3. Nasze zjednoczenie z misją Chrystusa. Apostolstwo wyraża się w wewnętrznej trosce o ubogich i
sprawiedliwość społeczną, w naszym świadectwie życia codziennego, prowadząc ku wcielaniu
Chrystusowej miłości poprzez konkretne działania apostolskie wobec różnorodnych form ubóstwa i
niesprawiedliwości, dotykających człowieka i społeczności.
4. Troska o świat i budowanie Królestwa Bożego zachęca nas do rozwijania wartości osobowych,
społecznych, oraz umiejętności zawodowych, tak, aby nasze zaangażowanie i świadectwo apostolskie były
coraz bardziej kompetentne i konkretne.
5. Podjecie sakramentu małżeństwa jako dynamicznego daru stałej, rozwijającej się miłości miedzy
małżonkami, rodzącego nowe życie i troskę o pełny rozwój naszych dzieci, prowadzącego do świadczenia
naszą miłością małżeńską i rodzinna wobec potrzebujących.
6. Coraz dojrzalsze jednoczenie się z działaniem Chrystusa w nas i w zmieniającej się rzeczywistości świata
rozwijając postawę codziennego rozeznawania, ku czemu Chrystus prowadzi nas wewnętrznie, w naszej
codzienności i zaangażowaniu w świat, szczególnie poprzez rewizję życia prowadzącą do integracji
naszego życia z wiarą.
5
7. Rozwój stałej postawy nawrócenia, abyśmy grzech, słabości, ograniczenia, zarówno osobiste, wspólnoty
jak i społeczne, przezywali w miłosierdziu Boga, wprowadzając miłosierdzie w życie osobiste wspólnotowe
i społeczne. Pomaga nam w tym m. in. Sakrament Pojednania i Eucharystia.
8. Skoncentrowanie na życiu Eucharystią tak, aby Chleb Życia, który otrzymujemy, był Chlebem Życia dla
innych, a codzienność stawała się Eucharystią. W praktyce oznacza to pogłębiony udział w Eucharystii
niedzielne, a o ile to możliwe, dodatkowo w ciągu tygodnia.
9. Ważny środkiem rozwoju naszego powołania są Ćwiczenia Duchowne św. Ignacego Loyoli. Dążymy do
tego, aby nasz rozwój indywidualny i wspólnotowy oraz zaangażowanie apostolskie dokonywały się w
dynamice pedagogiki Ćwiczeń Duchownych. W praktyce zakłada to troskę, aby nasze życie osobiste,
spotkania we wspólnocie, spotkania formacyjne, dni skupienia, seminaria, rekolekcje i zaangażowania
apostolskie były realizowane z uwzględnieniem procesu Ćwiczeń Duchownych.
10. Rozwój naszej jedności z Chrystusem przez modlitwę, abyśmy dzięki kontemplacji Chrystusa
ukrzyżowanego i zmartwychwstałego, żyjącego i działającego w nas i w świecie dzisiaj, urzeczywistniali
Jego styl życia i działania. Zakłada to troskę o pogłębianie naszej codziennej modlitwy oraz o to, aby
codzienność stawała się modlitwą.
11. Abyśmy mogli iść coraz bardziej za Chrystusem ubogim, troszczymy się we wszystkich wymiarach
naszego życia o prostotę. Dzięki wewnętrznej wolności stajemy się bardziej dyspozycyjni wobec działania
Ducha Świętego i potrzeb ludzi w zmieniającej się sytuacji naszego życie w świecie.
12. Pomocą w naszym rozwoju jest również kierownictwo duchowe, które dokonuje się poprzez: wspólnotę,
Ćwiczenia Duchowne oraz ewentualne spotkanie z kierownikiem duchowym.
13. Podjecie zaangażowania w życie wspólnoty podstawowej, które pogłębia naszą dojrzałość w życiu
duchowym, społecznym, eklezjalnym i apostolskim, kształtując motywację, postawy i działania w duchu
Ewangelii i nauki Kościoła.
14. Pogłębiamy naszą miłość do Maryi jako tej, która jest dla nas wzorem wcielania Jezusa Chrystusa w świat.
Ona uczy nas dojrzałego pośredniczenia w przekazywaniu życia i zbawienia człowiekowi i społecznościom.
Apostolska Wspólnota Wiary
Dar powołania, jaki otrzymaliśmy od Chrystusa, prowadzi do tworzenia wspólnoty. Nasze wspólnoty są
apostolskimi wspólnotami wiary, ukierunkowanymi na wspólną realizację istoty naszego powołania – bycia darem
dla innych. Każda wspólnota posiada swój konkretny program apostolski, który integruje w jedną całość działania
apostolskie indywidualnych osób, zaangażowanie podejmowane przez całą grupę, jak i niektóre propozycje
programów apostolskich rozeznanych przez Wspólnotę Narodową.
Ważną pomocą w realizacji zaangażowania apostolskiego przez poszczególne osoby są grupy apostolskie
skupiające ludzi podejmujących zaangażowania apostolskie w podobnych sferach życia społecznego. Grupy te
spotykają się co dwa – trzy miesiące.
Wspólnota, uwzględniając swój charakter apostolski, jest również miejscem stałej formacji duchowej,
osobowej, społecznej.
Nasze wspólnoty, będąc żywą częścią Kościoła, są budowane przez ludzi, którzy posiadają to samo
powołanie, a więc nie są to tylko grupy znajomych, przyjaciół, osób o podobnych zainteresowaniach.
Troszczymy się o to, aby tworzenie naszych wspólnot wypływało ze współpracy z miłością i mądrością,
jakiej udziela nam Chrystus. Każdy przejaw życia, działania i zaangażowania apostolskiego wspólnoty powinien
być rozeznawany, abyśmy mogli odnaleźć to, ku czemu Duch Święty w danej chwili wzywa nas w konkrecie
rzeczywistości, w której żyjemy.
W związku z tym, że Wspólnota Życia Chrześcijańskiego jest wspólnotą ludzi świeckich, odpowiedzialnymi
za wspólnotę są w sposób szczególny: koordynator i animator formacji (osoby świeckie) oraz asystent kościelny
(zazwyczaj ksiądz lub zakonnik), który współpracując ze świeckimi na płaszczyźnie troki o formację, zapewnia więź
z hierarchicznym wymiarem Kościoła.
Każdy z uczestników wspólnoty jest współodpowiedzialny za jej budowanie i powinien brać czynny udział w
jej spotkaniach, działaniach i zaangażowaniach apostolskich.
Pełne włączenie we Wspólnotę Narodową i Światową dokonuje się przez pdjęcie Przymierza na całe życie.
Aby jednak dokonało się dojrzałe rozeznanie i rozwój powołania do WŻCh, po doświadczeniu etapu pre-wspólnoty
podejmujemy Przymierze czasowo na rok, głównie realizując punkty 1, 2, 8, 9, 10, 14, a następnie co roku je
odnawiamy, poszerzając o kolejne środki naszego rozwoju. Dopiero po okresie kilku lat zobowiązujemy się do
realizacji Przymierza na całe życie.
Proces rozeznania Przymierza przez konkretną osobę dokonuje się na bazie refleksji nad doświadczeniem
rozwoju wiary, życia powołaniem i charyzmatem WŻCh, zaangażowania apostolskiego oraz refleksji nad
„środkami” wzrostu, które powinny wspierać dalszy rozwój. Osobiste rozeznanie Przymierza zostaje spisane i
poddane rozeznaniu wspólnoty.
Życie drogą, powołaniem i duchowością WŻCh, wyrażające się w realizacji Przymierza przez indywidualną
osobę, jak i wspólnotę, jest naszą wolą takiego świadczenia o Chrystusie przez człowieka świeckiego i wspólnotę,
abyśmy byli „solą i światłem dla świata.”
6
PRZYMIERZE 2002 – MEDYTACJE PRZYGOTOWUJĄCE
dla osób odnawiających Przymierze
1. Iz 55, 1-5
O, wszyscy spragnieni, przyjdźcie do wody, przyjdźcie, choć nie macie pieniędzy! Kupujcie i spożywajcie, dalejże,
kupujcie bez pieniędzy i bez płacenia za wino i mleko! Czemu wydajecie pieniądze na to, co nie jest chlebem? I
waszą pracę – na to, co nie nasyci? Słuchajcie mnie, a jeść będziecie przysmaki i dusza wasza zakosztuje tłustych
potraw. Nakłońcie wasze ucho i przyjdźcie do Mnie, posłuchajcie Mnie, a dusza wasza żyć będzie. Zawrę z wami
wieczyste przymierze: są to niezawodne łaski dla Dawida. Oto ustanowiłem cię świadkiem dla ludów, dla ludów
wodzem i rozkazodawcą. Oto zawezwiesz naród, którego nie znasz, i ci, którzy cię nie znają, przybiegną do ciebie
ze względu na Pana, twojego Boga, przez wzgląd na Świętego Izraelowego, bo On cię przyozdobi.
Punkta:
 Chrystus jest wodą dla spragnionego, tylko On może zaspokoić każde nasze pragnienie. Jakie są moje
pragnienia, z którymi przychodzę do Jezusa? Czego pragnę podejmując Przymierze w tym roku?
 Łaska Jezusa jest darmowa. Nie muszę się o nią starać, ani dokonywać wielkich, heroicznych czynów,
aby na nią zasłużyć. Wszystko otrzymuję jedynie z powodu miłości Boga do mnie. Czy przychodzę do
Jezusa z pustymi rękoma, otwarty na Jego dar? Czy przyjmuję nowy rok Przymierza w WŻCh jako dar
Boga?
2. J 15, 5-10; 16
Ja jestem krzewem winnym, wy – latoroślami. Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity, ponieważ
beze mnie nic nie możecie uczynić. Ten, kto we Mnie nie trwa, zostanie wyrzucony jak winna latorośl i uschnie. I
zbiera się ją, i wrzuca do ognia, i płonie. Jeżeli we Mnie trwać będziecie, a słowa moje w was, poprosicie, o
cokolwiek chcecie, a to wam się spełni. Ojciec mój przez to dozna chwały, że owoc obfity przyniesiecie i staniecie
się moimi uczniami. Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem. Wytrwajcie w miłości mojej! Jeśli będziecie
zachowywać moje przykazania, będziecie trwać w miłości mojej, tak jak Ja zachowałem przykazania Ojca mego i
trwam w Jego miłości. (...) Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i
owoc przynosili, i by owoc wasz trwał – aby wszystko dał wam Ojciec, o cokolwiek Go poprosicie w imię moje.
Punkta:
 Jezus pragnie z naszej strony wierności – trwania w Nim. Bez Niego nie możemy wydawać owoców,
tak jak jesteśmy do tego powołani. Czy pragnę budować moje życie na Jezusie i być Mu wiernym? Kto
jest fundamentem mojego Przymierza – ja czy Bóg?
 Naszym powołaniem jest szczęście i trwanie w miłości Boga. Mamy przynosić owoce – to znaczy,
służyć ku pomnażaniu chwały Bożej. Jakie owoce pragnę przynosić Bogu w tej wspólnocie?
3. św. Ignacy Loyola, „List o Doskonałości i Gorliwości Apostolskiej” (fragmenty):
Jest rzeczą pewną, że [Bóg] ze swej strony jest gotów dawać, byleby tylko z naszej strony nie zabrakło pokory i
pragnienia jakby naczynia gotowego na przyjęcie łaski i byleby widział, że należycie korzystamy z otrzymanych
darów i że gorliwie i pilnie prosimy o jego łaskę. (...)
Tak wielkiemu więc zobowiązaniu czynienia dobrze, które na Was ciąży, nie zadośćuczyni żadna rzecz przeciętna.
Przypatrzcie się Waszemu powołaniu, a zobaczycie, że to, co w wypadku innych nie byłoby mało, w Waszym
wypadku nie wystarczy. (...)
Jeśli więc uznajecie swe zobowiązanie i pragniecie poświęcić się pomnażaniu tej Jego czci, pamiętajcie, że żyjecie
w czasie, w którym jest rzeczą ze wszech miar konieczną czynami udowodnić to pragnienie. (...)
Nie dajcie się wyprzedzać synom tego świata, którzy z większą troskliwością i pilnością szukają rzeczy doczesnych
niż Wy wiecznych. Wstydźcie się, że biegną oni szybciej do śmierci niż Wy do życia. (...)
To, co dotychczas powiedziałem, aby zbudzić śpiącego i zachęcić do szybszego biegu opieszałego i marudera, nie
powinno być okazją do popadnięcia w druga skrajność: w nieroztropną gorliwość. Przyczyną chorób ducha jest nie
tylko chłód, np. oziębłość, lecz także gorąco, np. nieumiarkowana gorliwość. „Niech wasza służba będzie rozumna”
– pisał św. Paweł (Rz 12,1). (...)
Nade wszystko jednak chciałbym, by Was do tego pobudzała czysta miłość Jezusa Chrystusa i pragnienie Jego
czci oraz zbawienie dusz, które odkupił. (...)
Punkta:
 Abyśmy mogli przyjmować Boże dary, musimy być naczyniami gotowymi na przyjęcie łaski. Mamy być
gotowi do codziennego nawrócenia i rozwoju. Czy jest we mnie taka codzienna gotowość?
 To, co w przypadku innych jest wystarczające, w przypadku naszego powołania, powołania chrześcijanina
świeckiego zaangażowanego w życie Kościoła nie jest wystarczające. Jesteśmy wzywani do ‘magis’ – tzn.
do ciągłego rozeznawania, rozwoju i rewizji. Czy żyję według ‘magis’? Czego Bóg oczekuje teraz?
7
4. Mt 5, 1-12
Jezus, widząc tłumy, wyszedł na górę. A gdy usiadł, przystąpili do Niego Jego uczniowie. Wtedy otworzył sowje
usta i nauczał ich tymi słowami:
‘Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie.
Błogosławieni, którzy się smucą, albowiem oni będą pocieszeni.
Błogosławieni cisi, albowiem oni na własność posiądą ziemię.
Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, albowiem oni będą nasyceni.
Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią.
Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą.
Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój, albowiem oni będą nazwani synami Bożymi.
Błogosławieni, którzy cierpią prześladowania dla sprawiedliwości, albowiem do nich należy królestwo niebieskie.
Błogosławieni jesteście, gdy ludzie wam urągają i prześladują was, i gdy z mego powodu mówią kłamliwie
wszystko złe na was. Cieszcie się i radujcie, albowiem wasza nagroda wielka jest w niebie.’
Punkta:
 Jesteśmy wezwani do prostoty serca i prostoty życia: ubóstwa w duchu, czystości serca, pokoju. Czy w
moim życiu panuje taka Jezusowa prostota i pokora?
 Jesteśmy równocześnie wezwani, aby pragnąć sprawiedliwości, być miłosiernym i współ-odczuwającym.
Postawa, do której zaprasza nas Jezus, to solidarność z ubogimi – ubogimi w sensie fizycznym i
duchowym. Czy w moim codziennym życiu wyrażam tą solidarność w sposób konkretny?
5. Mszał Rzymski, I Modlitwa Eucharystyczna o Tajemnicy Pojednania
Zaprawdę, godne to jest, abyśmy Tobie składali dziękczynienie, Ojcze święty, Boże nieskończonej dobroci. Ty
nieustannie wzywasz grzeszników do odnowy w Twoim Duchu i najpełniej objawiasz swoją wszechmoc w łasce
przebaczenia. Wiele razy ludzie łamali Twoje przymierze, a Ty, zamiast ich opuścić, zawarłeś z nimi nowe
przymierze przez Jezusa Chrystusa, Twojego Syna i naszego Odkupiciela: przymierze tak mocne, że nic nie może
go złamać. Nam także dajesz czas pojednania i pokoju, abyśmy polecając się jedynie Twojemu miłosierdziu
odnaleźli drogę powrotu do Ciebie, otwierając się na działanie Ducha Świętego nowym życiem żyli w Chrystusie,
wychwalali nieprzerwanie Twoje imię i służyli braciom. Wdzięczni za tajemnicę Twojej dobroci, pełni podziwu i
radości z odnalezionego zbawienia, jednoczymy się z niezliczonymi chórami Aniołów i Świętych, aby śpiewać
Twoją chwałę. (...) Byliśmy umarli z powodu grzechu i niezdolni zbliżyć się do Ciebie, ale Ty dałeś nam najwyższy
dowód swego miłosierdzia, gdy Twój Syn, jedyny Sprawiedliwy, wydał się w nasze ręce i pozwolił przybić do
krzyża. On zanim wyciągnął ramiona między niebem i ziemią, na znak wiecznego przymierza, chciał obchodzić
Paschę ze swymi uczniami. Gdy spożywali wieczerzę, wziął chleb i dzięki Tobie składając błogosławił, łamał i
dawał swoim uczniom mówiąc: „bierzcie i jedzcie z tego wszyscy: to jest bowiem Ciało Moje, które za was będzie
wydane.” Podobnie po wieczerzy, wiedząc, że pojedna wszystko w sobie przez krew wylaną na krzyżu, wziął
kielich z winem i ponownie dzięki składając, podał swoim uczniom mówiąc: „Bierzcie i pijcie z niego wszyscy: to
jest bowiem kielich Krwi Mojej, nowego i wiecznego przymierza, która za was i za wielu będzie wylana na
odpuszczenie grzechów. To czyńcie na moją pamiątkę.”
Punkta:
 Nowe Przymierze, „którego nic nie może złamać,” zostało zawarte dzięki Męce i Zmartwychwstaniu Jezusa
Chrystusa. Czy odczuwam „podziw i radość z odnalezionego zbawienia”?
 Ciało i Krew Chrystusa jest ofiarą Nowego Przymierza, która daje nam odpuszczenie grzechów i łaskę
trwania w Jezusie. Jakie jest miejsce Eucharystii w moim życiu? Czy otwieram się na przyjęcie łaski Boga
poprzez codzienną modlitwę, Ćwiczenia Duchowe, kierownictwo duchowe?
6. Christifideles Laici 30
(...) Przedstawione tu podstawowe kryteria [charakteru kościelnego zrzeszeń laikatu] weryfikują się przez
konkretne rezultaty towarzyszące życiu i działalności rozmaitych stowarzyszeń ludzi świeckich, jak na przykład
ożywienie umiłowania modlitwy, kontemplacji, życia liturgicznego i sakramentalnego; działalność na rzecz wzrostu
powołań do chrześcijańskiego małżeństwa, do sakramentalnego kapłaństwa i do życia konsekrowanego; gotowość
uczestniczenia w przedsięwzięciach i działaniach Kościoła zarówno na szczeblu lokalnym, jak krajowym i
międzynarodowym; zaangażowanie w dziedzinie katechezy i pedagogiczne umiejętności w wychowaniu
chrześcijan; pobudzenie do chrześcijańskiej obecności w różnych środowiskach społecznych i udział w
organizowaniu i animacji dzieł charytatywnych, kulturalnych i duchowych; duch wyrzeczenia i powrót do
ewangelicznego ubóstwa jako do źródeł wspaniałomyślnej miłości wszystkich ludzi; nawrócenie na drogę
chrześcijańskiego życia lub powrót do wspólnoty ochrzczonych tych, którzy niegdyś ‘odeszli’.
Punkta:
 Jan Paweł II przedstawia w tym fragmencie „owoce”, po których można poznać żywotność wspólnoty. Czy
moja wspólnota podstawowa i lokalna spełnia któreś z wyżej wymienionych kryteriów?
 To, czy wspólnota jest naprawdę komunią i jest owocna, zależy ode mnie. Jak ja się do tego przyczyniam?
8
7. Zasady Ogólne Wspólnoty Życia Chrześcijańskiego i tekst mojego Przymierza
Punkta:
 Rok temu składałem Przymierze, gdzie złożyłem konkretne zobowiązania. Czy zrobiłem wszytsko, aby jes
spełnić?
 W sakramencie Chrztu i Eucharystii Bóg zapisał w moim sercu trwałe Przymierze ze sobą. Jest ono
wezwaniem do świętości i doskonałego naśladowania Chrystusa. My mamy możliwość realizowania tego
powołania w konkretnej wspólnocie – WŻCh – w jej duchowości i misji. Czym jest dla mnie WŻCh? Jakie
elementy charyzmatu tej wspólnoty są dla mnie szczególnie ważne w tym roku?
Nie zapomnijcie o napisaniu tekstu Przymierza odpowiednio wcześniej!
Do zobaczenia w Wandzinie!
9