Las Kabacki

Las Kabacki
Rezerwat przyrody
Informacje ogólne
Ochronę prawną, ze względu na swoje wartości przyrodniczo-krajobrazowe,
teren ten uzyskał na mocy zarządzenia Ministra Leśnictwa i Przemysłu
Drzewnego z dnia 11 sierpnia 1980 r., które zostało opublikowane w Monitorze
Polskim nr 19 z 1980 r., pod pozycją 94. Ochroną objęto 902,68 ha terenu. Jest
to rezerwat krajobrazowy. Położony on jest na płaskim terenie urozmaiconym
we wschodniej części wzniesieniami pochodzenia wydmowego. Pięknym
akcentem krajobrazowym jest wysoka skarpa nad pradoliną Wisły, która jest
jednocześnie granicą najbardziej na wschód wysuniętej części rezerwatu. Las
Kabacki położony jest w południowej części Warszawy, na terenie dzielnicy
Ursynów, pomiędzy dużymi arteriami komunikacyjnymi, ulicami Puławską i
Łukasza Drewny. Celem ochrony jest fragment Skarpy Warszawskiej wraz ze
zespołem leśnego grądowym. Jest to także rezerwuar świeżego powietrza dla
otaczających osiedli mieszkaniowych, wspaniałe miejsce wypoczynku i rekreacji
oraz edukacji, z których to dóbr mieszkańcy chętnie i często korzystają,
szczególnie, że dojazd, poza autobusami miejskimi dodatkowo ułatwiło metro.
Już z oddali, szczególnie gdy jedzie się ulicą Puławską jest dobrze widoczna
panorama zwartego kompleksu leśnego graniczącego od południa z gminami
Piaseczno i Konstancin-Jeziorna. Jest to największy na Mazowszu rezerwat
przyrody. Ma on nie tylko ogromne znaczenie przyrodniczo-krajobrazowe, ale i
historyczne.
Pochodzenie nazwy
Nazwa rezerwatu pochodzi od dawnej wsi Kabaty,
położonej na malowniczej, pociętej jarami skarpie
wiślanej.
Imię Stefana Starzyńskiego rezerwat otrzymał z
racji wykupienia tych terenów z rąk prywatnych na
rzecz miasta w 1938 r. przez ówczesnego
prezydenta Warszawy Stefana Starzyńskiego,
znanego ze swojej patriotycznej postawy. Pozwoliło
to na uchronienie tego kompleksu leśnego przed
modną w okresie międzywojennym parcelacją lasów
na cele budowlane i zachowanie go dla
mieszkańców stolicy.
Kontekst historyczny
Las Kabacki to także miejsce historyczne,
związane z losami naszego kraju. Tutaj znajdują
się miejsca straceń i mogiły partyzanckie z
ostatniej wojny. W latach 1943-1944 chroniły się
tu grupy partyzanckie i był to teren ćwiczeń
oddziałów AK, szczególnie tajnych
podchorążówek. W okresie powstania
warszawskiego koncentrowały się tu, stąd
atakowały i odbierały broń zrzutową oddziały AK
zgrupowania "Grzymały". Te z nich, którym
udało się przebić przez linie niemieckie stały się
podstawą obrony dolnego Mokotowa.
Obiekty na terenie lasu
Ciekawostką turystyczną jest stojąca na skraju lasu
leśniczówka z II poł. XIX w. – zabytek kultury.
W południowo-wschodniej części lasu położony jest park
rozrywki w Powsinie, graniczy z nim ogród botaniczny Polskiej
Akademii Nauk. Obiekty te są popularnymi miejscami
wypoczynku i istotnie zwiększają pieszy oraz rowerowy ruch
w granicach rezerwatu.
W pobliżu zachodniej krawędzi lasu znajduje się natomiast
Pomnik Ofiar Katastrofy Lotniczej samolotu "Tadeusz
Kościuszko" z 9 maja 1987 roku.
Na terenie lasu znajduje się również jednostka wojskowa
odpowiedzialna za obronę powietrzną stolicy. Na terenie
jednostki znajduje się wielokondygnacyjne podziemne
centrum dowodzenia i analizy sytuacji. Według informacji
znajdujących się na tabliczce przy wejściu do jednostki – na
terenie tejże jednostki, polskim naukowcom udało się złamać
szyfr Enigmy.
Sytuacja obecna
Mimo przetrwania wielu burzy dziejowych, obecnie Las Kabacki stanął w obliczu
zagrożenia.
Wraz z coraz większym zbliżaniem się zabudowań osiedla Ursynów-Natolin do
granic lasu, rośnie radykalnie liczba osób go odwiedzających. Jeszcze na początku
lat 90. podczas spacerów po Lesie Kabackim można było sporadycznie spotkać inną
osobę. W chwili obecnej las nabiera coraz bardziej charakteru parku – w każdy
weekend udają się tam setki (jeśli nie tysiące) osób.
Wynika to z faktu, że ostatnimi czasy modne stało się mieszkanie w tym rejonie
stolicy, a nowe budynki powstają w błyskawicznym tempie. Powoduje to, że
intensywna zabudowa coraz bardziej zbliża się do granic rezerwatu przyrody. Stoi to
w sprzeczności z planem zagospodarowania przestrzennego Warszawy z 1992 r.
dotyczącym ochrony rezerwatu, w tym, realizacji projektowanego parku Wyżyny. Park
ten miał być strefą buforową dla rezerwatu, miejscem rekreacji i wypoczynku
mieszkańców stolicy usytuowanym na granicy z rezerwatem przyrody. Miał pozwolić
właścicielom tych terenów na prowadzenie działalności związanej z tą sferą życia.
W 1995 r. dr Ewa Kicińska z zespołem wykonała, na zlecenie ówczesnego
wojewódzkiego konserwatora przyrody Czesława Łaszka, opracowanie dotyczące
znaczenia, funkcjonowania i dopuszczalnego sposobu zagospodarowania otuliny.
Wbrew temu opracowaniu, w otulinie rezerwatu, jak i w samym rezerwacie, wycięto
już dziesiątki drzew.
Pojawiły się protesty społeczne i artykuły prasowe o znamiennych tytułach: Alarm dla
Lasu Kabackiego, Wycięte drzewa, Zabiegi Piłą, Moczydłowska rozpaczy, Drzewa na
stole operacyjnym itp. Protestowali też w tej sprawie radni Ursynowa.
Flora i fauna
Pomimo strat jakie poniósł on w okresie wojennym zachował się tu
wielogatunkowy drzewostan, często o charakterze piętrowym oraz bogate
runo. Są tu duże obszary porośnięte starodrzewiem 120-160 letnim z
licznymi pomnikowymi dębami, sosnami i bukami. W górnym piętrze
drzewostanu występuje dąb szypułkowy, sosna, brzoza brodawkowata,
osika, ale również buk, modrzew, lipa drobnolistna, klon zwyczajny oraz
jesion wyniosły i wiąz górski. W starych drzewostanach dolne piętro tworzą
takie drzewa jak lipa, dąb, grab i klon. Zdarzają się też jabłonie, grusze i
trześnie. W warstwie krzewów występuje też leszczyna. W bogatym runie,
można spotkać bardzo rzadkie już rośliny, objęte ochroną gatunkową jak
lilia złotogłów, widłak babimór, turzyca drżączkowata oraz wspaniałe łany
konwalii majowej. Bogate środowisko roślinne sprzyja bogactwu
występujących tu zwierząt. Spotkać tu można sarny, dziki, lisy, borsuki,
łasice, kuny leśne i domowe, jeże, z ptaków: myszołowa, kobuza, pustułkę,
krogulca, puszczyka, sowę uszatą, dzięcioła zielonego i dzięcioła czarnego,
grubodzioba, krzyżodzioba, gila i inne. Z ciekawszych zwierząt można tu też
wymienić rzekotkę drzewną, padalca i zaskrońca. Dla ułatwienia zwiedzania
rezerwatu i jego bezpieczeństwa jak również bezpieczeństwa turystów
wyznaczone są szlaki turystyczne, którymi należy się poruszać.
Chronione
• ochrona ścisła
Lilium martagon
Lycopodium clvatum
• ochrona częściowa
Carex arenaria
konwalia majowa (Convallaria maialis)
Frangula alnus
Opis wybranych
gatunków
roślin
Lilia
złotogłów
(Lilium
martagon),
okazała bylina z rodziny liliowatych
(Liliaceae), osiągająca 40-150 cm wysokości.
Jej prosta, sztywna łodyga wyrasta z
podziemnej, łuskowatej cebuli. Dolne liście
ma okółkowe, górne zaś pojedyncze,
skrętoległe, rzadziej naprzeciwległe. Brudnoróżowo-czerwone kwiaty tworzą na szczycie
łodygi luźne grono.
Lilia ta kwitnie od czerwca do lipca.
Intensywnie pachnące kwiaty przywabiają
dużą liczbę owadów. Jednak z powodu
specyficznej budowy kwiatów (płatki okwiatu
są gładkie i śliskie) owady mają trudności z
utrzymaniem się na ich powierzchni. Tylko
motyle z rodziny zawisakowatych potrafią
pobierać nektar za pomocą długich trąbek,
zawisając jak helikoptery nad kwiatami.
Motyle te fruwają późnym wieczorem i nocą,
dlatego lilie o tej porze pachną
najintensywniej.
Lilia złotogłów to najbardziej okazała lilia
rosnąca w stanie dzikim. Dawniej pospolita,
stała się ulubionym motywem w sztuce
ludowej i w zdobnictwie.
W Polsce pod ochroną gatunkową.
Turzyca
piaskowa,
Carex arenaria,
rzadko spotykana roślin
wieloletnia z rodziny
ciborowatych
(Cyperaceae). Osiąga
wysokość 15 – 30 cm. Ma
podziemne, pełzające
kłącze, liście sztywne,
rynienkowate. Drobne
kwiaty zebrane są w
kłoski na szczycie łodygi.
Kłącze tej rośliny zawiera
garbniki, olejki eteryczne i
substancje goryczowe.
Wykorzystuje się ją w
lecznictwie. Czasami
stosowana jest do
umacniania wydm i
ruchomych piasków.
Podlega częściowej
ochronie gatunkowej.
Konwalia majowa,
konwalia leśna,
lanuszka
(Convallaria maialis),
bylina kłączowa z rodziny
liliowatych, występująca w
strefach klimatu umiarkowanego
Europy, Azji i Ameryki Północnej.
W Polsce rośnie w
prześwietlonych lasach liściastych
lub mieszanych, przeważnie w
zaroślach, tworząc często duże
skupiska. W stanie dzikim jest pod
częściową ochroną. Jest
uprawiana w ogrodach jako roślina
ozdobna lub roślina lecznicza, w
uprawach zielarskich.
Konwalia posiada podziemne
mocno rozrastające się na boki
kłącza, których rozwój pozwala jej
tworzyć gęste kępy. Z kłączy
wyrastają pojedyncze pędy
kwiatowe, do 30 centymetrów
wysokie, otulone u nasady
pochwami dwóch lub trzech
dużych, szerokolancetowatych
liści. Pęd kwiatowy zakończony
jednostronnym gronem białych
kwiatów, dzwonkowatych,
zrosłopłatkowych, o przyjemnym
zapachu. Owocem jest czerwona
kulista jagoda.
Widłak goździsty,
babimór
(Lycopodium
clavatum),
przedstawiciel rodziny widłakowatych
(Lycopodiaceae), gromady roślin
telomowych(Telomophyta). Jest to widłak
podobny do mchu, z płożącym się pędem
długości do 1 m, obficie, widlasto
rozgałęzionym i gęsto ulistnionym. Liście ma
wąskolancetowate, zagięte ku górze i
zakończone białym włoskiem, w związku z
czym tworzą na końcach pędów białe
pędzle. Pędy zarodnikonośne mają dwa
cienkie, żółte kłosy.
Widłaki goździste rosną w suchych borach,
lasach mieszanych i na wrzosowiskach na
ubogich zakwaszonych glebach. W lasach
górskich tworzą niekiedy silnie rozgałęziony
kobierzec. Są jednym z częściej
spotykanych gatunków widłaków w Polsce.
Niestety, od dawna niszczone są przez ludzi,
którzy wykorzystują je w różny sposób.
Widłaki są zbierane jako rośliny dekoracyjne
do ozdoby świątecznych stołów, do bukietów
itp. Dawniej stosowane były w medycynie
jako środki wymiotne i moczopędne, a ich
zarodniki służyły do osuszania sączących
się ran. Obecnie widłak goździsty (tak jak
inne gatunki widłaków) znajduje się pod
ścisłą ochroną. Dozwolone jest jedynie
pozyskiwanie jego kłosów zarodnikowych.
Kruszyna
pospolita,
kruszewina
(Frangula alnus),
krzew z rodziny
szakłakowatych występujący
w Europie, północno–
zachodniej Azji i Afryce
Północnej. W Polsce kruszyna
rośnie w lasach i zaroślach
często w miejscach
występowania olchy. Jest
krzewem silnie rozgałęzionym,
osiągającym wysokość do 5
metrów. Liście ma eliptyczne,
gładkie, całobrzegie, w
większości skupione na
końcach gałązek. Kwiaty na
długich szypułkach,
zielonkawe, zebrane w
kilkukwiatowe baldaszki
pozorne. Owocem są
pestkowce, wielkości grochu,
zmieniające kolor podczas
dojrzewania, od zielonego
przez czerwony do czarnego.
drzewo charakteryzujące się szybkim
Brzoza
brodawkowata,
Betula pendula,
wzrostem. Korona młodych brzóz jest
stożkowata, kopulasta lub nieregularnie
jajowata, luźno ugałęziona, o cienkich,
wiotkich i najczęściej zwisających gałęziach.
Korowina na pniu i starszych gałęziach
kredowobiała, w dolnej części pnia prawie
czarna (u starszych drzew). Młode pędy
cienkie, nagie, gęsto pokryte białawymi
brodawkami i dlatego szorstkie. Liście nagie,
długości 3-7 cm, jajowatorombowate, z
ostrym, wyciągniętym wierzchołkiem, u
nasady klinowate, nierównomiernie,
podwójnie ząbkowane, z wierzchu
ciemnozielone, od spodu jaśniejsze. Młode
liście na wiosnę charakterystycznie lepkie i
przyjemnie pachnące. Jesienią liście
przebarwiają się na złocistożółto. Kwiaty
wiatropylne, rozdzielnopłciowe, zebrane w
wydłużone, kotkowate kwiatostany. Kotki
męskie widoczne są jesienią, zwisające,
cylindryczne, zebrane po kilka obok siebie na
końcach krótkich pędów. Kotki żeńskie zimą
ukryte w pączkach, na wiosnę zwisające,
osadzone na długich trzoneczkach. Kwitną
jednocześnie z rozwojem liści. Owoce w
postaci drobnych, oskrzydlonych i
spłaszczonych orzeszków. Owoce zebrane w
zwisające owocostany, długości 3-4 cm.
rozsypującą się po dojrzeniu od jesieni do
wiosny. Nasiona dojrzewają w sierpniuwrześniu.
Jesion
wyniosły
(Fraxsinus
excelsior),
wysokie drzewo z rodziny
oliwkowatych, jedyny gatunek jesionu
rosnącego dziko w Polsce. Ma gładki
pień o popielatej korze, długie do 40
centymetrów liście, na długich
ogonkach, nieparzystopierzaste, z
owalnymi listkami ostro
zakończonymi. Kwiaty jednopłciowe
lub obupłciowe, z kwiatostanami
pojawiającymi się przed rozwojem
liści, w formie wiechy. Owocem jest
skrzydlak o długości do 15
milimetrów.
Surowcem leczniczym jest kora
młodych gałązek i młode liście.
Zawierają one flawonoidy, gorycze,
kumaryny, olejki eteryczne i inne
związki czynne. Preparaty z liści
poprawiają przemianę materii działają
moczopędnie, żółciopędnie i
przeciwreumatycznie. Kora ma
działanie przeciwbiegunkowe,
ściągające i zapobiega kruchości
naczyń włosowatych. Stosowana jest
przy miażdżycy, nadciśnieniu, kamicy
moczanowej, zapaleniach błon
śluzowych, reumatyzmie i atretyzmie.
Topola osika
(Populus
tremula),
drzewo z rodziny
wierzbowatych
występujące w Europie,
północnej Azji i północnej
Afryce. W Polsce jest
najpospolitszym gatunkiem
topoli rosnącym na terenie
całego kraju, w
prześwietlonych lasach i na
ich obrzeżach. Drzewo o
wysokości do 10 metrów o
liściach ogonkowych,
prawie okrągłej blaszce,
brzegiem zatokowo
ząbkowanej, błyszczącej,
pod spodem jedwabistej.
Kwiaty w zwisłych,
wielokwiatowych kotkach,
zakwitające w marcu lub z
początkiem kwietnia.
Wiąz górski,
brzost (Ulmus
glabra Huds., U.
scabra),
•
•
•
•
•
•
gatunek drzewa należący do rodziny wiązowatych.
Jest gatunkiem pospolitym w całej Polsce.
Występuje takrze na Bałkanach, Krymie, Kaukazie i
w Azji Mniejszej.
Pokrój
– Jest imponującym drzewem o wysokiej
koronie, zrzucającym liście na zimę, wysokość
jego dochodzi nawet do 40 m.
Drewno
– Ciężkie, twarde, odporne na gnicie drewno
jasnobrunatnej barwy.
Liście
– Ułożone skrętolegle, na krótkich ogonkach, u
nasady asymetryczne, z wierzchu szorstkie,
zakończone trzema szpicami.
Charakterystyczna, asymetryczna podstawa
blaszki.
Kwiaty
– Niepozorne. Ciekawostką jest to, że wiąz
kwitnie nie na długo przed rozwojem liści i już
w drugiej połowie marca sprawia wrażenie
ulistnionego drzewa.
Owoce
– Małe orzeszki, dojrzewające na początku
czerwca, otoczone błonkowatymi
skrzydełkami.
Biotop
– Najczęściej występuje na wyżynach i górach,
nawet do wysokości 1200 m.n.p.m.; ponadto
na cienistych stokach i wąwozach-rzadziej na
nizinach.
Opis wybranych
gatunków
zwierząt
Dzięcioł
zielony (Picus
viridis),
ptak z rodziny dzięciołowatych, z
rzędu łaźców. Długość ciała 33
cm, rozpiętość skrzydeł 51 cm.
Podobny do dzięcioła
zielonosiwego. Wierzch ciała
oliwkowozielony z widocznym w
czasie lotu kuprem. Na głowie u
obu płci znajduje się czerwona
plama, sięgająca aż na potylicę.
Zamieszkuje prześwietlone lasy
liściaste i mieszane w dolinach
rzecznych. Chętnie przebywa na
ziemi, gdzie żywi się głównie
mrówkami. W zimie rozkopuje
mrowiska do głębokości prawie 1
m.
Dziuple wykuwa w miękkim
drzewie w połowie jego
wysokości. Jest ptakiem osiadłym.
W Polsce jest gatunkiem lęgowym
na obszarze całego kraju, w
górach spotkać go można do
wysokości 900 m n.p.m.
Chroniony.
Grubodziób, grabołusk
(Coccothraustes
coccothraustes
),
ptak z rodziny ziarnojadów i
podrodziny łuszczaków.
Występuje w lasach liściastych i
mieszanych Europy (bez
Skandynawii), Azji Mniejszej,
północno-zachodniej Afryki,
środkowej Azji aż do Japonii.
Osiąga długość ciała do 18 cm,
rozpiętość skrzydeł do 32 cm,
ciężar ciała do 50 g.
Charakteryzuje się krępą budową
ciała i bardzo mocnym, grubym
dziobem przystosowanym do
miażdżenia, z naciskiem
przekraczającym 40 kG, którym
rozłupuje nasiona buka, grabu,
jawora, pestki różnych owoców
oraz orzechy laskowe. Gniazdo
buduje w gałęziach drzew
liściastych, używając do jego
konstrukcji małych gałązek,
porostów i mchu. Wyprowadza
jeden lęg w roku. W Polsce
należy do gatunków niezbyt
licznych lęgowo. Podlega
ochronie.
Sowa uszata
(Asio otus),
ptak z rodziny puszczykowatych
występujący w trzech
podgatunkach w Europie, Azji i
Ameryce Północnej.
Zamieszkuje skraje starych
wysokopiennych lasów iglastych
i mieszanych, zadrzewienia
śródpolne i nadrzeczne oraz
rozległe tereny parkowe.
37 cm długości ciała i 92 cm
rozpiętości skrzydeł. Ubarwienie
obu płci jednakowe, szlara
wyraźna, wokół
pomarańczowych oczu brązowa,
przechodząca w szarobeżową.
Głowę ozdabiają pęczki piór
przypominające uszy.
Upierzenie brązowe z
beżowymi, ciemno nakrapianymi
elementami.
Tryb życia nocny. Poluje na
gryzonie leśne, zwłaszcza
norniki, oraz sporadycznie na
małe ptaki.
Kuna leśna,
tumak (Martes
martes),
ssak z rodziny łasicowatych
(Mustelidae), zaliczanej do
rzędu drapieżnych (Carnivora),
zamieszkujący tereny leśne
Europy i Azji zachodniej.
Długość ciała do 58 cm, ogona
do 30 cm. Ciężar ciała do 2 kg.
Ubarwienie sierści brunatne,
ogon puszysty, na szyi jaskrawa
żółtopomarańczowa trójkątna
plama, nos czarny.
Doskonale wspina się po
drzewach, jest najgroźniejszym
wrogiem wiewiórek. Tryb życia
nocny, poluje na drobne
kręgowce, atakuje też młode
sarny i zające, żywi się również
pokarmem roślinnym. Ciąża trwa
230-250 dni, samica rodzi 1-5
młodych, nagich i ślepych, które
dojrzewają w trzecim roku życia.
W Polsce jest zwierzęciem
łownym.
Borsuk, jaźwiec
(Meles meles),
ssak zaliczany do rodziny łasicowatych z
rzędu drapieżnych, największy polski
przedstawiciel tej rodziny, zamieszkujący
lasy Eurazji aż po Japonię. Osiąga długość
ciała ponad 80 cm, ogona do 20 cm, ciężar
do 20 kg. Sylwetka ociężała, krępa, głowa
masywna o silnych szczękach, oczy i uszy
małe, kończyny krótkie, silne, zakończone
potężnymi pazurami. Sierść długa,
szczecinowata, wierzch ciała szary,
kończyny i brzuch brunatnoczarne, głowa
biała, z dwoma czarnymi pasami
biegnącymi przez oczy. Borsuk jest
aktywny nocą, dzień spędza w
wykopanych przez siebie rozległych
norach, mających kilka wejść. Często
sąsiaduje w swej norze z lisem.
Wszystkożerny, zjada rozmaite
bezkręgowce i drobne kręgowce, korzenie
roślin, grzyby, jagody, owoce, miód z
gniazd os i trzmieli. W okresie ostrych
mrozów zapada w rodzaj lekkiego snu,
podczas którego wykorzystuje
zgromadzone podczas jesiennego
żerowania zapasy tłuszczu. Okres godowy
trwa od czerwca do września, ciąża - 7-8
miesięcy. Samica rodzi 1-7 młodych, które
dojrzewają w 2. roku życia. W Polsce
borsuk jest gatunkiem łownym, z sierści
wyrabia się wysokiej jakości pędzle.
Lis (Vulpes
vulpes),
ssak z rodziny psów (Canidae),
zaliczanej do rzędu drapieżnych
(Carnivora), zamieszkujący
Europę, część Azji oraz północną
Afrykę. Długość ciała do 90 cm,
ogona do 40 cm, wysokość w
kłębie do 40 cm, ciężar ciała ok. 7
kg. Biega z prędkością do 70
km/godz.
Aktywny głównie o
zmierzchu, także w dzień.
Zamieszkuje lasy, łąki, parki
oraz tereny uprawne, w
górach dochodzi powyżej
granicy lasu. Zamieszkuje
nory, które sam kopie lub
zajmuje po innych
zwierzętach, np. borsukach.
Pożywienie stanowią
głównie drobne kręgowce,
ptaki, ryby, padlina oraz
owoce.
Zaskroniec
zwyczajny (Natrix
natrix),
gatunek węża z rodziny połozowatych,
występujący w Europie (z wyjątkiem
Irlandii, Szkocji i północnej części
Półwyspu Skandynawskiego), w
północno-zachodniej Afryce i w Azji aż
po jezioro Bajkał, zachodnią Mongolię i
północne Chiny. Zamieszkuje wilgotne
środowiska, w pobliżu rzek, jezior i
strumieni.
Wyjątkowo osiąga 150-200 cm długości,
zwykle samce dorastają do 100 cm,
samice do 130 cm. Głowa duża, płaska,
oczy duże, pysk szeroki, szyja wyraźnie
zaznaczona. Ciało masywne, ogon
krótki, łuski z wyraźnym kilem. Barwa
najczęściej szarozielona,
brązowozielona, rzadko z drobnymi,
ciemnymi plamami. Cechą
charakterystyczną są 2 duże,
półksiężycowate, żółte lub
pomarańczowe plamy z tyłu głowy (za
skroniami - stąd nazwa), zwykle czarno
obrzeżone. Brzuch białawy, z
nieregularnymi, ciemnymi plamami.
Spotykane są osobniki melanistyczne,
czyli całkowicie czarne.
Zaskroniec zwyczajny żywi się płazami,
rzadziej rybami. Połkniętą żabę trawi
całkowicie, ze szkieletem włącznie, w
ciągu 72 godz., w temperaturze 25°C.
Dobrze pływa i nurkuje.
Autor
Ola Szcześniak Ib