wykłady i ćwiczenia z ekologii (dla studentów kierunku

SYNANTROPIZACJA
Synantropizacja to zjawisko przystosowywania się organizmów do życia w warunkach
przekształconych przez człowieka. W przeciwieństwie do udomowienia (domestykacji) synantropizacja
odbywa się na ogół bez świadomych działań ze strony ludzi. Sąsiedztwo wielu synantropijnych roślin (np.
chwastów na polach i w ogrodach) i zwierząt (szczurów, myszy domowych, much domowych) jest dla
człowieka uciążliwe, a dogodne dla nich warunki stworzył on nie mając takich intencji. Niektóre jednak
gatunki synantropijne (np. szereg gatunków ptaków) człowiek akceptuje, a nawet celowo tworzy im
lepsze warunki życia (dokarmia, buduje budki lęgowe).
Jednym z typów synantropizacji jest synurbizacja czyli przystosowanie organizmów do życia w
miastach. Zjawisko to obserwowano u szeregu gatunków zwierząt. Przyczyna synantropizacji i
synurbizacji może być dwojaka: człowiek przekształcając coraz to nowe tereny zmusza żyjące tam
gatunki do przystosowania się. Gatunki, które się nie przystosują zginą, bądź zmuszone będą opuścić
teren zajęty przez człowieka. Często jednak spotykamy się z inną przyczyną: zwierzęta przenoszą się z
lasów do terenów zabudowanych, a z terenów wiejskich do miast. Sąsiedztwo człowieka okazuje się
bardzo dla nich sprzyjające. Przy osiedlach ludzkich znajdują pokarm, niektóre gatunki znajdują lepsze
miejsca do gniazdowania np. na strychach w piwnicach, pomiędzy dachem a gzymsem itp. W miastach
panują wyższe temperatury niż na otwartych terenach, a stałe oświetlenie niektórych miejsc pozwala
gatunkom dziennym na przedłużenie okresu żerowania. Mniej też jest drapieżników, choć te ostatnie
również wkraczają do miast w ślad za swymi potencjalnymi ofiarami. Przykładem może być tu sokół
pustułka Falco tinnunculatus. Poluje on głównie na gryzonie, a do miast przyciąga go również łatwość
znalezienia miejsc do gniazdowania, gdyż ptak ten wykorzystuje gniazda wronie, a także budynki.
Ostatnio pustułkę obserwować można na terenie AGH, gdzie najprawdopodobniej gniazduje, gdyż
obserwowano ją przepędzającą wronę.
Od ok. 30 lat w Krakowie od marca do października zobaczyć można gołębia grzywacza Columba
palumbus. Kiedyś gatunek ten występował jedynie w lasach. Pierwsze synantropijne populacje pojawiły
się w Europie Zachodniej. W Polsce najpierw spotykano je na zachodzie kraju, a następnie ptak ten
wkroczył do miast środkowej i wschodniej Polski.
Fot.3. Gołąb grzywacz
Inaczej przedstawia się historia gołębia miejskiego (domowego). Jego przodek – gołąb
skalny Columba livia występuje w basenie Morza Śródziemnego, a także u wybrzeży Wysp
Brytyjskich i Francji. Gołębie udomowiono już w starożytności. Pierwotnie hodowano je dla
1
mięsa, później wykorzystywano je też w celach przekazywania informacji, a także rozrywkowohobbistycznych. Przetrzymywane przez ludzi gołębie często uciekały z hodowli lub były
wypuszczane. W warunkach miejskich znalazły znakomite warunki życia (budynki spełniają dla
nich rolę klifów nadmorskich). Obecnie ptak ten rozpowszechniony jest na wszystkich
kontynentach. Jego liczne populacje są bardzo charakterystycznym elementem większości miast.
Fot. 4. Gołębie skalne i gołębie grzywacze w parku w Londynie
Populacje miejskie często różnią się od pozamiejskich trybem życia. Tak np. mewy śmieszki
(Larus ridibundus) żyjące w miastach nie łowią ryb, lecz żywią się odpadami znajdywanymi na
śmietnikach. W niektórych przypadkach stwierdzono różnice genetyczne pomiędzy populacjami z
miast i terenów poza miastami. Np. u północnoamerykańskiej myszy Peromyscus leucops stwierdzono
postępujący od XIX w. proces synurbizacji. Porównano DNA liczących do 150 lat okazów muzealnych
oraz osobników żyjących współcześnie i stwierdzono zmniejszającą się częstość jednego z alleli.
Można przypuszczać, że gen ten może mieć związek z przystosowaniem do warunków życia w
określonym środowisku.
2
Miary różnorodności biologicznej
Jednym z aspektów ochrony środowiska jest ochrona różnorodności biologicznej.
Różnorodność biologiczna (używa się też terminu bioróżnorodność – dosłownego tłumaczenia
angielskiego terminu biodiversity) rozumiana może być jako różnorodność gatunków lub odmian
genotypów w obrębie jednego gatunku. Czasem pojęcie to rozszerza się na różnorodność siedlisk,
w tym także tych wytworzonych przez człowieka, a nawet różnorodność kulturową.
Istnieje wiele miar różnorodności gatunkowej. Najprostszą z nich jest bogactwo
gatunkowe czyli po prostu liczba gatunków. Oglądając poniższe dwa kwadraty mamy jednak
wątpliwości czy miara ta daje nam pełną informację.
Kwadrat z lewej wydaje się bardziej różnorodny od tego z prawej, chociaż zawiera jedynie cztery
gatunki, a kwadrat prawy zawiera tych gatunków sześć. Dzieje się tak ponieważ w kwadracie z prawej
dominuje jeden gatunek. Prawdopodobieństwo, że dwa napotkane tam osobniki należeć będą do różnych
gatunków jest tam niższe niż w kwadracie z lewej.
Jako jedną z miar różnorodności możemy przyjąć współczynnik różnorodności gatunkowej
Simpsona (D)
S
D = 1 –  (p i 2 ),
i=1
gdzie pi = udział gatunku w zgrupowaniu.
W podobny sposób obliczać można różnorodność genetyczną (polimorfizm genetyczny) w obrębie
jednego gatunku.
3
BIOCENOZY LĄDOWE
Warunki życia na lądzie
Niebezpieczeństwo wyschnięcia oraz konieczność przebywania w rzadkim, nie dającym
naturalnej podpory ośrodku to główne problemy organizmów lądowych, niespotykane w biocenozach
wodnych. Tak rośliny jak i zwierzęta lądowe wytworzyły mechanizmy pobierania wody (wiązki
przewodzące roślin, przewód pokarmowy zwierząt). Wyjątek stanowią tu organizmy małe (np. grzyby,
porosty, mszaki), które pobierają wodę całą powierzchnią ciała i ze względu na swe rozmiary nie
wymagają wiązek przewodzących. Pobraną wodę należy zabezpieczyć przed utratą, stąd oskórek
organizmów lądowych jest trudniej przepuszczalny niż organizmów wodnych.
Mechanizmy podporowe są tym mocniejsze im większy jest dany organizm. Drobne plechy
wątrobowców całkowicie pozbawione są tkanek wzmacniających. Natomiast wielkie drzewa wytworzyły
zdrewniałe łodygi (pnie i gałęzie), podczas gdy olbrzymie brunatnice Macrocystis obywają się bez tkanek
wzmacniających, gdyż ich podporę stanowi toń wodna. Zwierzęta wzmocniły i udoskonaliły struktury
szkieletu, odziedziczone jeszcze po wodnych przodkach.
Innym problemem środowiska lądowego są większe niż w wodzie wahania temperatury. Różnią
się one w zależności od szerokości geograficznej. W terenach tropikalnych najistotniejsze są wahania
dobowe. W strefie umiarkowanej, subpolarnej i polarnej najważniejsze są sezonowe zmiany temperatury.
Obok problemów, środowisko lądowe stwarza pewne udogodnienia: o wiele korzystniejsze niż w
wodzie są tu warunki tlenowe. Zawartość tlenu jest bowiem w atmosferze stała. Problem stanowi jedynie
utrzymywanie w ciągłej wilgotności odpowiednio dużych powierzchni przystosowanych do wzmożonej
wymiany gazowej. Narządy oddechowe znajdują się więc wewnątrz ciała (płuca, płucotchawki itp.), gdzie
zapewniona jest wilgoć. Również dostęp do światła na lądzie jest zwykle łatwiejszy niż w wodzie.
Biomy a krainy zoogeograficzne
Zespoły biocenoz lądowych grupuje się w biomy. Biom to zespół biocenoz stanowiących w danej
strefie klimatycznej dominujące stadium klimaksowe, czyli takie, które w danych warunkach nie będzie
już przechodzić w inne stadium. Należałoby szczególnie zwrócić uwagę na określenie "stadium
klimaksowe", gdyż w ramach jednej strefy klimatycznej występować mogą rozmaite biocenozy zależnie
od warunków lokalnych. I tak np. na terenie biomu lasu mieszanego klimatu umiarkowanego spotkać
można biocenozy lasu iglastego, stepu itp. Nie zawsze stan taki wywołany być musi działalnością
człowieka, jak często ma to miejsce w przypadku biocenoz stepowych (nie stanowiących zresztą stadium
klimaksowego). Często mamy do czynienia z klimaksem edaficznym, to znaczy zależnym od warunków
glebowych, np. na glebie piaszczystej zamiast lasu mieszanego spotykamy las iglasty (bór sosnowy).
Wyróżnić można następujące biomy:
1. Obszary okołobiegunowe (pozbawione gleby)
2. Tundra
3. Tajga (borealny las iglasty)
4. Las mieszany klimatu umiarkowanego
5. Wilgotny las iglasty klimatu umiarkowanego
6. Suche zarośla klimatu umiarkowanego
7. Step
8. Pustynia
9. Suche zarośla tropikalne
10. Wilgotny las okołorównikowy
4
Jak łatwo można zauważyć, klasyfikacja biomów opiera się na dominujących zespołach
roślinnych. Oczywiście dla każdego biomu wyróżnić można charakterystyczne dla niego zwierzęta, ze
względu jednak na ruchliwość, mogą one w zależności od warunków przemieszczać się z jednego biomu
do drugiego. Niektóre ptaki (gile, jemiołuszki) w lecie przebywają w tundrze, a w zimie przylatuje na
teren tajgi lub biomu lasu klimatu umiarkowanego. Szczegółowe omówienie biomów znajdziemy w
następnym rozdziale.
Tradycyjnie wyróżniane krainy zoogeograficzne częściowo tylko pokrywają się z biomami. Przy
ich podziale wzięto bowiem pod uwagę nie tylko kryteria klimatyczne, ale i systematyczne (opierając się
głównie na systematyce kręgowców, zwłaszcza ssaków). Przyczynę występowania takich a nie innych
grup systematycznych na danym terenie stanowi nie tyle klimat co czynniki historyczne, związane z
czynnikami geograficznymi, odpowiedzialnymi za izolację pewnych krain. Np. w Australii, która długo
była izolowana rozwinęło się wiele gatunków torbaczy, które pozbawione były konkurencji ze strony
łożyskowców. Torbacze te mogłyby żyć również na innych kontynentach w rejonach o podobnym
klimacie, nie miały jednak możliwości przedostania się na inne kontynenty.
Wyróżniono następujące krainy zoogeograficzne:
1. Palearktyczna
2. Nearktyczna (niekiedy obie te krainy łączy się w jedną - holarktyczną)
3. Orientalna
4. Etiopska
5. Neotropikalna
6. Australijska
7. Antarktyczna
Ponadto jako osobne jednostki zoogeograficzne traktuje się niektóre wyspy, zwłaszcza te duże i oddalone
od lądu: Madagaskar (charakterystyczny z powodu bogatej fauny małpiatek-lemurów), Nową Zelandię
(pierwotnie nie występowały tam ssaki, nastąpił natomiast silny rozwój różnych gatunków ptaków, z
których wiele utraciło zdolność do lotu), Nową Gwineę (bogata fauna rajskich ptaków) oraz Wyspy
Galapagos (szczególne bogactwo fauny gadów).
Kraina palearktyczna obejmuje Europę, Azję (jej część północną i środkową) oraz północną
część Afryki (na północ od Sahary). Charakterystyczne są tu jeleniowate, krętorogie (owce, bydło),
koniowate, a spośród ssaków drapieżnych – wilki, rysie, żbiki i niedźwiedzie. W obrębie tej krainy
napotykamy obszary podbiegunowe, tundrę, tajgę, las mieszany klimatu umiarkowanego, a także step i
suche zarośla klimatu śródziemnomorskiego, zwane makią, a także półpustynie i pustynie.
Kraina nearktyczna obejmuje Amerykę Północną, wraz z przylegającymi do niej wyspami.
Zależnie od szerokości geograficznej spotykamy tu te same biomy co w krainie palearktycznej oraz biom
wilgotnego lasu klimatu umiarkowanego (przewaga drzew iglastych, występują tam np. olbrzymie
sekwoje). Krainy nearktyczna i palearktyczna jeszcze dość niedawno (kilkanaście tysięcy lat temu) były ze
sobą połączone. Stąd też duże pokrewieństwo występujących tam gatunków takich jak: bizon (w Europie
żubr), bóbr amerykański (w Europie bóbr europejski), norka amerykańska (w Europie norka europejska),
niedźwiedź grizzly (w Europie niedźwiedź brunatny) i szereg innych. Charakterystycznym
przedstawicielem kotowatych jest natomiast puma, nie mająca swego odpowiednika w krainie
palearktycznej. Fauna krainy nearktycznej wzbogacona została o gatunki z Ameryki Południowej, takie
jak np. torbacz dydelf. Nie występują one w krainie palearktycznej. Inny przebieg zlodowaceń sprawił, że
fauna płazów (zwłaszcza ogoniastych) jest o wiele bogatsza niż w Europie.
Kraina orientalna obejmuje Azję Południowo-Wschodnią z przylegającymi wyspami oraz
Półwysep Indyjski. Przeważa tu biom lasu okołorównikowego, choć pojawiają się też biomy
5
charakterystyczne dla bardziej suchych siedlisk. Charakterystycznymi zwierzętami są tu tygrys, lampart,
hiena pręgowana, a spośród nieparzystokopytnych – nosorożce i tapiry. Występuje też drugi co do
wielkości współczesne zwierzę lądowe – słoń indyjski.
Kraina etiopska obejmuje Afrykę na południe od Sahary. Żyje tu wiele gatunków spokrewnionych
z tymi, które żyją w krainie orientalnej, takich jak nosorożce, kotowate (lew, lampart, gepard, a także
występujący jedynie na Półwyspie Somalijskim – tygrys), hiena cętkowana i protel (z rodziny hien).
Największym przedstawicielem ssaków (i największym współczesnym zwirzęciem lądowym na świecie
jest słoń afrykański). Zwierzętami typowymi jedynie dla krainy etiopskiej są żyrafy i spokrewnione z nimi
okapi. W krainie tej natomiast całkowity brak jest jeleniowatych. Ich niszę ekologiczną wypełniają różne
gatunki antylop, które właśnie na kontynencie afrykańskim osiągnęły największe zróżnicowanie
gatunków. Spośród ptaków na uwagę zasługują strusie, które poza tym (inne gatunki) występują w krainie
australijskiej i neotropikalnej.
Kraina neotropikalna obejmuje Amerykę Południową. Z uwagi na dość długą izolację od reszty
kontynentów w krainie tej wykształciły się liczne grupy organizmów nie występujące w innych krainach.
Należy do nich np. podrząd gryzoni Cavinae, którego przedstawicielem jest znana dobrze świnka morska,
ale też przypominająca zająca mara (zwana nawet zającem patagońskim) i osiągająca wielkość świni
kapibara. Przed pojawieniem się człowieka nie występowały tam inne rodziny gryzoni. Charakterystyczne
dla tej krainy są też szczerbaki – mrówkojady, pancerniki i leniwce. Natomiast przedstawiciele psowatych
(wilk grzywiasty, piesek leśny) i kotowatych (jaguar, puma) są stosunkowo nowymi przedstawicielami
fauny. Zwierzęta te przybyły po pojawieniu się Przesmyku Panamskiego. Na dawne połączenie z
kontynentem azjatyckim wskazuje natomiast obecność tapirów (inne gatunki niż w Azji). O połączeniu z
Afryką i Azją świadczy obecność strusi (nandu), a także ryb dwudysznych (występują też w Afryce i
Australii). O połączeniu z Australią świadczy też obecność torbacza – dedelfa (oposa).
Kraina australijska obejmuje kontynent australijski wraz z otaczającymi wyspami, choć większe
wyspy traktuje się zwykle jako odrębne jednostki. Pierwotnie na kontynencie australijskim nie było
żadnych ssaków łożyskowych poza nietoperzami. Rozwinęło się tu natomiast wiele gatunków torbaczy.
Zajmują one nisze ekologiczne odpowiadające żyjącym na innych kontynentach łożyskowcom. Oprócz
torbaczy występują tu jedyne na świecie stekowce (dziobak, prakolczatka i kolczatka). Jedynym
łożyskowcem był tu pies dingo, przywieziony prawdobnie przez człowieka i zdziczały.
Kraina antarktyczna obejmuje Antarktydę z otaczającymi wyspami. Charakterystyczne są tam
pingwiny, które jednak nie ograniczają się do tego obszaru. Różne gatunki pingwinów żyją wzdłuż
wybrzeży Ameryki Południowej (są nawet na Wyspach Galapagos, blisko równika), a także w Afryce
Południowej. Występują tam gdzie są zimne prądy morskie.
Przegląd biomów
1. Biomy terenów borealnych
1.1
Obszary okołobiegunowe
Z uwagi na bardzo niskie temperatury (poniżej zera) obszary podbiegunowe stale pokryte są
lodem. Lody w obszarze Bieguna Północnego pokrywają ocean, natomiast teren Bieguna Południowego
stanowi ląd pokryty lodowcem. W obydwu jednak przypadkach obszary te pozbawione są gleby. Tak wiec
nie ma możliwości przeżycia na lądzie roślin zielonych, nie licząc sinic i innych mikroskopijnych glonów
powodujących "kwitnienie" śniegu. Glony te rozwijają się w cienkiej warstwie wody pokrywającej lód w
momencie okresowego podwyższenia temperatury. Tak wiec głowni producenci (glony planktonowe)
występować będą w oceanie. Sytuacja ta powoduje, że rozwijająca się tam fauna ma charakter
6
ziemnowodny. Różnice w faunie Arktyki i Antarktyki wynikają nie tyle z odmiennych warunków co
przyczyn historycznych. I tak w Arktyce żyją foki (np. foka grenlandzka, foka wąsata), morsy, uchatkikotiki (na wyspach Morza Ochockiego i Morza Beringa), niedźwiedzie polarne.
Foki żyjące w Antarktyce to foka Rossa czy foka Weddela. Należący do fok słoń morski (Mirounga
leonina) zamieszkuje tereny subantarktyczne. Bogata jest również fauna uchatek (Otaridae), rodziny
charakterystycznej dla całej półkuli południowej. Ponadto w Antarktyce występują ptaki, które
przystosowały się do podwodnego trybu życia. Na ląd wychodzą jedynie dla złożenia jaj. Utraciły one
zdolność do lotu, a ich skrzydła przypominają płetwy. Ptaki te to pingwiny. Ich występowanie nie jest
zresztą, jak już wspomniano ograniczone do Antarktyki. żyją one w zimnych wodach półkuli
południowej, oblewanych przez zimne prądy oceaniczne. W Arktyce do pewnego stopnia ekologicznym
odpowiednikiem pingwinów mogą być alki. Największa z nich - alka olbrzymia została całkowicie
wytrzebiona przez człowieka. Alki jednakże w o wiele mniejszym stopniu niż pingwiny utraciły cechy
charakterystyczne dla ptaków latających.
Wszystkie zwierzęta endotermiczne (ssaki i ptaki) żyjące w terenach przybiegunowych
wyposażone są w grubą podściółkę tłuszczowa. Większość z nich posiada bardzo gęste futro (lub pióra),
silnie impregnowane tłuszczem, więc nienamakalne, choć niektóre z nich, np. morsy są nagie.
1.2. Tundra
Podobnie jak w obszarach przybiegunowych, w tundrze ( a szer. geogr. pn. i pd.) występują
znaczne wahania w długości dnia i nocy. Dzień polarny trwa kilka miesięcy i tyle samo trwa noc polarna.
Pory te pokrywają się z okresem lata i zimy. Tundra pozbawiona jest drzew. Występują tam krzewy
(brzoza karłowata, sosna karłowata), krzewinki i rośliny zielne. W lecie jest to obszar bardzo
produktywny.
Za brak drzew odpowiedzialne są silne wiatry wiejące na wysokości ok. 1,5-2m nad ziemią. W
tych warunkach drzewa nie mogłyby przetrwać. W tundrze występuje też wieczna zmarzlina, to jest
warstwa, w której stale utrzymuje się lód. Odmarza tylko powierzchniowa warstwa gleby. Tundrę cechuje
mała ilość opadów.
1. 3. Tajga (borealny las iglasty)
Występują tu drzewa iglaste. Biom ten występuje jedynie na półkuli północnej, gdyż na
południowej na obszarach o charakterystycznych dla tajgi szerokościach geograficznych nie ma zwartych
mas lądu. W tajdze przeważają drzew iglaste. Są one zdolne do fotosyntezy przez cały rok. Sezon
wegetacyjny jest zbyt krótki na to by wytwarzać duże liście i zrzucać je na zimę. Z kolei utrzymywanie
dużych liści przez zimę doprowadziłoby do nadmiernej utraty ciepła i wody. W borealnym lesie iglastym
produkcja tlenu przewyższa jego konsumpcję, a więc to właśnie ten biom, a nie las równikowy może być
nazwany „zielonymi płucami Ziemi”.
1. 4. Las mieszany klimatu umiarkowanego
Biom charakterystyczny dla Europy (poza częścią północną i południową), Azji wschodniej
(wschodnie Chiny, Japonia, Korea), części Ameryki Północnej (wschodnie wybrzeże USA), a także
Argentyny i Chile oraz Nowej Zelandii. Wilgotność jest tu umiarkowana. Roczna suma opadów waha się
od 700 – 1500 mm. Z uwagi na możliwości tworzenia się próchnicy gleby są żyzne i dobrze
wykształcone.
Występuje tu charakterystyczna sezonowość roślinności. Większość drzew i krzewów zrzuca
liście na zimę. Zabezpiecza się w ten sposób przed utratą ciepła i wody przez powierzchnię liści. Część
roślin przygotowuje się do utraty liści wycofując z nich substancje pokarmowe. Podczas tego procesu
liście przybierają charakterystyczne złoto-czerwone barwy (obecność karotenoidów). Liście te nie są
zdolne do fotosyntezy gdy jeszcze jest stosunkowo ciepło. Toteż niektóre rośliny (np. olsza) rezygnują z
7
tej strategii i utrzymują liście do późnej jesieni, prowadząc długo fotosyntezę. Nie mogą wtedy jednak
przygotowywać zapasów pokarmowych.
Strefa tego biomu jest pod silnym wpływem człowieka, który karczując lasy zamieniał je na pola
uprawne. Obecnie pierwotny las mieszany klimatu umiarkowanego zachował się w niewielu miejscach.
Jednym z nich jest Puszcza Białowieska położona na granicy polsko-białoruskiej.
1.5. Wilgotny las iglasty klimatu umiarkowanego
Charakterystyczny dla wybrzeży Pacyfiku USA. Występują tam drzew iglaste (np. sekwoja
olbrzymia). Z uwagi na dużą wilgoć jest tam wiele roślin epifitycznych – żyjących na innych roślinach
(np. korze drzew), nie będących jednak pasożytami. Czerpią one wilgoć z powietrza, a substancje
mineralne z butwiejącej kory drzewa.
1.6. Suche zarośla klimatu umiarkowanego
Charakterystyczne dla wybrzeży Morza Śródziemnego, południowych wybrzeży Stanów
Zjednoczonych, wybrzeży Meksyku, a także Kraj Przylądkowy w Afryce Południowej oraz wybrzeże
Australii. Opady występują tu głównie w zimie, w lecie natomiast jest sucho, stąd rośliny często mają
cechy charakterystyczne dla roślin pustynnych.
1.7. Step (formacje trawiaste)
Ilość opadów jest tu niższa niż w lasach, wyższa jednak niż na pustyni. Formacje trawiaste
występują tak w strefie umiarkowanej (Ameryka Północna - prerie, Ameryka Południowa - pampa,
Europa południowo-wschodnia i Azja Środkowa - stepy), jak i w klimacie tropikalnym (afrykańskie
sawanny). Duża ilość traw stwarza korzystne warunki dla rozwoju dużej fauny roślinożerców. W Azji
Środkowej żyją konie (koń Przewalskiego w Mongolii), kułany (również z rodziny koniowatych), a także
antylopy suhak (sajga). Te ostatnie miały kiedyś szerszy zasięg, występowały również we wschodniej
części Ukrainy). W Ameryce na preriach występują bizony, a po przywiezieniu koni, niektóre konie
zdziczały tworząc tam dzikie stada tzw. mustangów. Na pampach dużymi roślinożercami są lamy, które
schodzą czasem z terenów górskich na tereny wyżynne. W Australii ekologicznym odpowiednikiem
kopytnych roślinożerców są kangury. Afrykańskie sawanny obfitują w licznych roślinożerców takich jak:
słonie, żyrafy, zebry oraz liczne gatunki antylop. Występowanie roślinożerców przyciąga też dużych
drapieżców. Obok dużych organizmów występuje tu szereg małych gatunków gryzoni, żywiących się
nasionami traw.
Obfitość pokarmu nie uszła też uwadze człowieka. Wiele terenów stepowych przekształcono w
pastwiska, na których wypasa się bydło. W niek™órych rejonach doprowadziło to do dewastacji
środowiska, gdyż bydło żywi się głównie soczystą trawą, inne zaś zwierzęta (np. antylopy) wykorzystują
różne części roślin. Wiele terenów trawiastych przerobiono też na pola uprawne. W niektórych miejscach
mamy do czynienia z wtórnym stepowieniem, wynikającym z faktu wycinania lasów.
1.8. Pustynia
Pustynie i półpustynie spotykamy wzdłuż zwrotników. Klimat tam jest suchy, co powoduje
trudności w zdobywaniu wody. W dzień na pustyni temperatury mogą nawet przekraczać 50oC, a w nocy
mogą spadać do kilku stopni powyżej zera. Przyczyną tych dużych amplitud jest pozbawione roślinności
podłoże, które łatwo się nagrzewa, ale też łatwo oddaje ciepło. Rośliny pustyni można podzielić na trzy
grupy:
8
sklerofity – mają zwykle małe, łuskowate listki na sztywnych gałęziach. Wyparowują bardzo
mało wody, natomiast dobrze pobierają wodę. Mogą mieć bardzo długie korzenie. Przykładem jest
tamaryszek.
- sukulenty (gruboszowate) – magazynują wodę w swoich tkankach. Przykładem mogą tu być
kaktusy, agawy, a także gruboszowate wilczomlecze.
- efemerydy – rośliny żyjące bardzo krótko. Wykorzystują rzadkie, ale intensywne opady spotykane
na pustyni. Okres suchy mogą przetrwać jako nasiona. Po spadnięciu deszczu nasiona kiełkują, a
cykl rozrodczy zamyka się w okresie 1-2 tygodni, kiedy to ziemia nie zdąży jeszcze całkiem
wyschnąć.
Zwierzęta pustynne również przystosowane są do braku wody. Szczególnie dobrze przystosowane są
owady i gady, ponieważ ich skóra pokryta jest odpowiednio pancerzem czy łuskami. Małe zwierzęta
najczęściej prowadzą jednak tryb życia nocny. Duże zwierzęta (np. wielbłąd) mają szereg
przystosowań fizjologicznych. Wielbłądy np. mogą tolerować duże różnice w stężeniu płynów
fizjologicznych, co pozwala im pić niejako "na zapas".
-
1.9. Suche zarośla tropikalne
Podobne do pustyni, występuje tam nieco większa ilość opadów. Przykładem może być busz
australijski.
1.10. Wilgotny las okołorównikowy
Najbogatszy gatunkowo biom. Występuje tu duża ilość opadów, w związku z czym wegetacja jest
bardzo obfita. Gleby są jednak ubogie, natomiast składniki biogenne zawarte są w organizmach żywych, a
po ich śmierci bardzo szybko wchodzą do obiegu pierwiastków.
9
BIOCENOZY WODNE
Biocenozy wodne podzielić można na biocenozy wód słodkich, słonawych i słonych. Biocenozy
wód słodkich to biocenozy rzek, strumieni, stawów i większości jezior. Wody słonawe to wody
estuariów (ujść rzek), a także wody Bałtyku (zwykle 0,2-1,0% zasolenia). Wody słone to wody mórz i
oceanów o przeciętnym zasoleniu 3,5 %, ale w niektórych morzach, do których nie dopływają większe
rzeki (np. w Morzu Czerwonym) dochodzi do 4,5%. Jeszcze silniejsze zasolenie jest w jeziorach
słonych. Organizmy żyjące w wodzie muszą przystosować się do różnych warunków zasolenia.
Niektóre organizmy wykazują niską tolerancję na zmiany zasolenia, inne zaś, np. mały skorupiak
słonaczek (solowiec – Arthemia salina) żyją zarówno w wodach niemal słodkich, jak i o silnym
zasoleniu (nawet powyżej 20%). Wysoka tolerancja cechuje zwykle organizmy żyjące w estuariach,
gdzie na skutek zmiany prądów rzeki i morza możemy mieć do czynienia z szybkimi zmianami
zasolenia.
Tak w morzach i oceanach, jak również w jeziorach mamy do czynienia ze strefami.
Strefę przybrzeżna to litoral, w oceanach mówimy o szelfie kontynentalnym. Toń wodna to pelagial,
a dno to abysal (w jeziorach profundal). Organizmy żyjące w toni wodnej to plankton lub nekton.
Plankton to organizmy, które nie przeciwstawiają się prądom wodnym. Do planktonu należą
mikroskopijne bakterie i sinice (nanoplankton), nieco większe drobne skorupiaki (mikroplankton),
kilkucentymetrowe krewetki (makroplankton), a także jeszcze większe meduzy czy ryby planktonowe
(megaplankton). Glony stanowią fitoplankton, a zwierzęta zooplankton. Organizmy żyjące w toni i
zdolne do aktywnego pływania (większość ryb, żółwie morskie, ssaki morskie) stanowią nekton.
Organizmy żyjące na dnie to bentos.
Fot. 5. Delta Dunaju – przykład ujścia rzeki.
10