FIZYKA I TECHNIKA NISKICH TEMPERATUR Nadprzewodnictwo Historia Nadprzewodnictwa Heike Kamerlingh Onnes W 1908 roku Kamerlingh-Onnes skroplił hel, a w 1911 roku, w Lejdzie, odkrył nadprzewodnictwo jedno z najbardziej fascynujących zjawisk XX wieku. Otrzymał Nagrodę Nobla w 1913 roku. Płynący w nadprzewodniku prąd nie maleje przez wiele lat. W 1933 roku Walther Meissner i Robert Ochsenfeld dokonali odkrycia drugiej niezwykle ważnej własności nadprzewodników zjawiska usuwania z ich wnętrza pola magnetycznego. Zanik oporu elektrycznego i zjawisko Meissnera to podstawowe własności nadprzewodników. B=0 i R=0 Teoretyczny opis tych zjawisk przedstawili w 1935 roku bracia Fritz i Heinz Londonowie, uzupełniając elektrodynamikę Maxwella. W roku 1950 Witalij Ginzburg (Nagroda Nobla w 2003 roku) i Lew Landau (Nagroda Nobla w 1962) opublikowali teorię nadprzewodnictwa opartą na podstawach fenomenologicznej teorii przejść fazowych (sformułowanej wcześniej przez Landaua). 1957 rok – Aleksiej Abrikosov (Nagroda Nobla w 2003 roku) dokonał podziału nadprzewodników na dwa typy: nadprzewodniki I rodzaju i nadprzewodniki II rodzaju. Zaproponowany przez J. Bardeena, L. Coopera i J. R. Schrieffera w 1957 roku opis nadprzewodnictwa, a zwany od inicjałów jego twórców teorią BCS. Nagroda Nobla w 1972 roku John Bardeen, Leon Cooper i John Schrieffer W 1961 roku Deaver i Fairbank oraz jednocześnie Doll i Nabauer doświadczalnie potwierdzili przewidywania F. Londona i wykazali, że strumień pola magnetycznego, zamrożony wewnątrz nadprzewodzącego torusa, jest skwantowany. Nadprzewodzący interferometr kwantowy (SQUID) pozwala na pomiar strumienia pola magnetycznego. Kwantowanie strumienia magnetycznego wykorzystano przez zjawisko Josephsona. Brian Josephson otrzymał nagrodę Nobla w 1962 roku. Brian D. Josephson Jednym z najważniejszych odkryć w fizyce ostatnich lat to odkrycie nadprzewodnictwa wysokotemperaturowego w 1986 roku przez J. G. Bednorza i K. A. Mullera. Alex Müller i Georg Bednorz Nagrodę Nobla z chemii w 1996 roku przyznano Robertowi Curlowi, Richardowi Smalleyowi i Haroldowi Kroto, którzy odkryli nową odmianę węgla (w 1991 roku), tzw. fullereny, które domieszkowane metalami alkalicznymi wykazują nadprzewodnictwo. Struktura cząsteczki C60 przypomina piłkę futbolowa, której powierzchnia składa się z 12 pięcio- i 20 sześciokątów; atomy węgla znajdują się w wierzchołkach wielokątów. Na przykład związek K3C60 ma Tc=18K, a Rb3C60 ma Tc=30K.