Równanie z niewiadomymi - Teatr Polski we Wrocławiu

248
249
] Milan Lesiak
Równanie z niewiadomymi
Rozmowa z Michałem Opalińskim
William Shakespeare
Sen nocy letniej
fot. Natalia Kabanow
]
michał
opaliński
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
...............................................................................................................
Milan Lesiak: Zacznijmy „po bożemu”, czyli chronologicznie. Wybierałeś aktorstwo świadomie
czy czułeś, że ten zawód wybrał ciebie?
Michał Opaliński: W moim przypadku nie ma w tej materii żadnej tajemnicy ani ciekawej historii. W pewnym momencie podejmowania licealnych decyzji pomyślałem po prostu: „A dlaczego
by nie spróbować?”. Było to zwyczajnie przekorne i młodzieńcze postanowienie, które spotkało
się raczej z niedowierzaniem mego ówczesnego otoczenia. Nikt mnie nie inspirował, to przyszło
spontanicznie i nie zdecydowały o tym żadne względy rodzinne, protekcyjne czy im podobne.
Kiedy jednak spoglądam na ten moment z dystansu czasu, myślę, że nie był to do końca przypadek, a raczej intuicyjne działanie.
M.L.: Studiowałeś we Wrocławiu?
M.O.: Jestem z Wrocławia i tu spędziłem także moje młodzieńcze lata, aczkolwiek moja droga
na aktorską uczelnię była daleka i kręta. Jak już wybrałem kierunek studiów, zaczęła się ciężka praca nad realizacją tego celu. Oczywiście, za pierwszym razem się do szkoły aktorskiej nie
dostałem, ale byłem już totalnie w moim postanowieniu zafiksowany, pociągały mnie wyzwania. Rok akademicki – w ukryciu przed wojskiem – spędziłem na wrocławskiej slawistyce, gdzie
studiowałem język serbsko-chorwacki, ale jednocześnie uczęszczałem na spotkania w klubie Pod
Kolumnami, który działał przy placu św. Macieja. Tu nastąpił mój pierwszy kontakt z doświadczeniem teatralnym i macaniem tej dziwnej materii. W kolejnym roku z rzędu podchodziłem już
do egzaminów na dwóch uczelniach – w Warszawie i Wrocławiu, w którym wprawdzie przeszedłem do drugiego etapu, ale docelowo przepadłem. Dowiedziałem się wtedy, że w Olsztynie
istnieje Studium Aktorskie, i tam mnie na rok wywiało. To był, jak dziś uważam, pierwszy ważny
krok, jeśli wziąć pod uwagę decyzję o uprawianiu zawodu aktorskiego. I to w dwójnasób: wiedziałem już na pewno, że chcę to robić i... że na pewno nie tam.
M.L.: Co masz na uwadze?
M.O.: W tym prowincjonalnym miejscu zaznałem teatralnego mięsa. Otarłem się o najgorszy
wizerunek teatru – o najbardziej sfrustrowanych ludzi, ich brudy, niedostatki, kompleksy. To był
dla mnie rzetelny sprawdzian, bo musiałem zdecydować, czy to chcę robić, czy chcę być aktorem. I powiedziałem sobie: „Tak”, ale nie tu i nie w taki sposób. Wtedy też nabrałem pewności,
że dostanę się na studia aktorskie, bo jestem już na nie gotów. Tak też się za chwilę stało. Dostałem się i do Krakowa, i do Wrocławia.
M.L.: Wybrałeś jednak Wrocław.
M.O.: Z powodów czysto prozaicznych. Miałem tu gdzie mieszkać, i to osobno, co zawsze
sprzyja dorosłemu człowiekowi. Muszę jednak wspomnieć jeszcze jedną osobę, która pomogła mi podjąć decyzję o opuszczeniu Olsztyna. Mam na uwadze nestora tamtejszego Teatru
im. S. Jaracza Stefana Burczyka z dobrej, przedwojennej szkoły aktorskiej. On powiedział
mi, że zacytuję: „Spierdalaj stąd! Tu nie możesz być, musisz iść w lepsze miejsce”. I to był decydujący kop. A później nastąpił uroczy okres ochronki we wrocławskiej szkole teatralnej.
M.L.: Nosisz pozytywną pamięć o studiowaniu aktorstwa? O tym, czego się tam nauczyłeś, ale
także – czego szkoła nie dała?
M.O.: Bardzo świadomie wykorzystałem szkołę. Byliśmy rokiem, na którym większość stanowiły osoby po kilka razy „dochodzące”. Byliśmy więc sobie bliscy, ambitni i dobrze się nam
250 Michał Opaliński
współpracowało, bo wiedzieliśmy, po co w tej szkole jesteśmy. A ja dodatkowo dzięki mojej
długiej drodze wiedziałem już także, co mogę w szkole zyskać, a co stracić. Zająłem się więc
odsysaniem najlepszego. I miałem szczęście, spotkałem w szkole kilka ważnych postaci, jak
na przykład Krzesisławę Dubielównę. Ona mnie poczuła i wiedziała, jak mnie uruchomić, żebym
zaczął fruwać, a nie pełzać. W pełni z tego skorzystałem. Podobnie rozwijał mnie Eugeniusz Korin
jako nasz pedagog na pierwszym roku.
M.L.: Dyplom w PWST w reżyserii Pawła Miśkiewicza, czyli Zabawy na podwórku z 2003 roku,
to początek „udręki” z sukcesu i zatrudnienie w Teatrze Polskim?
M.O.: Niezupełnie, nie stało się to automatycznie. Miałem przyobiecane przez ówczesnego
dyrektora Teatru Polskiego Bogdana Toszę, że po dyplomie będę tu zatrudniony. Ale ostateczna decyzja podjęta została po bodaj trzecim namyśle i docelowo zacząłem pracować w Polskim
od 2004 roku.
M.L.: I później było już tylko coraz lepiej. Bo naprzemiennie grasz przecież w teatrze, filmie czy
serialu telewizyjnym. Czy te podmioty artystyczne wymagają od ciebie różnych środków wyrazu
i innego myślenia o samym uprawianiu zawodu aktora?
M.O.: Właściwie w tej chwili żyję tylko teatrem. Z kolei w filmach – do tej pory – zagrałem
tylko epizody, a w serialu moją postać właśnie „uśmiercono”. Niemniej muszę otwarcie przyznać,
że telewizyjne granie cofa, a nie rozwija, choć stanowi znakomite zaplecze finansowe. Teatr
otwiera, ale przecież życie wymaga pieniędzy, które gdzieś trzeba zarobić. Stąd potrzeba balansowania na granicy tych dwóch światów. Granie w serialu nie jest zajmujące, przyzwala raczej
na regres. W dodatku muszę przyznać, że nie byłem tam nadmiernie lansowany czy „zużywany”
jako barman, czyli w zasadzie widmo. I to jest miłe.
M.L.: Bo nie utrwaliłeś się widzom „serializacyjnie”?
M.O.: Właśnie. Uważam, że jest w tym jakiś cel, choć może dziś go jeszcze nie ogarniam. Wierzę
w działanie sił, które takimi ustanowieniami kierują. I mówię o tym z przyjemnością. Prawdą jest
jednak też to, że nie da się żyć bez dodatkowego zaplecza, które granie w serialu gwarantuje.
Bo praca w teatrze to hobby, choć tu właśnie najwięcej z siebie dajesz. I to jest praca dla wybranych, którzy mają odwagę się z tym zmagać.
M.L.: Poświęcasz się?
M.O.: Nie. Chcę tego. To mój wybór i ostatecznie przecież sam wykuwam sobie ten los. Tak też
traktuję pracę w Teatrze Polskim. Nie czuję się też aktorem „zmęczonym” choćby dlatego, że nie
jestem wykorzystywany do każdej produkcji, co jest plusem i minusem. Plusem, bo ciągle jednak
mam dużo siebie do zaproponowania zarówno reżyserowi, jak i widzom. I gdy zdarza mi się przygoda teatralna, dysponuję zapleczem, które nadaje się do zawodowego eksploatowania. Mam
dużo w zanadrzu i wiem, z czego czerpać, by sięgać do jakichś inspiracji, pomysłów, przemyśleń
– jak w przypadku Snu nocy letniej Moniki Pęcikiewicz. Daję wtedy całego siebie.
M.L.: I lubisz to teatralne „stawanie się na nowo”, co wieczór – bez utrwalania kadrem?
M.O.: Może to za prywatne wyznanie, ale nie mam szczególnej „napinki”, by w teatrze występować co wieczór. Nudzi mnie granie w każdym spektaklu, w takim wymiarze, który nabija kieszeń. Oczywiście, zarabianie jest bardzo potrzebne, ale – choć może to za wcześnie, by wyrokować – teraz mam już przyjemność z grania tego, co lubię.
251
M.L.: Tak jak w przypadku Snu nocy letniej, gdy jest na afiszu?
M.O.: Dokładnie.
M.L.: Nim pomówimy o tym spektaklu, wróćmy na chwilę do twoich aktorskich przygód z filmem.
M.O.: Nie jest to duży dorobek, ale granie w filmie bardzo mnie interesuje i chciałbym tego
doświadczyć. I nie mówię teraz o zagraniu dużej roli; chodzi raczej o to, by mieć szansę i komfort
pomyśleć o postaci w filmie, by jej doświadczyć, a nie tylko wziąć udział w produkcji. To dwie
różne rzeczy. Czekam na taki moment w życiu zawodowym, w którym będę mógł tego zaznać.
Marzę o zagraniu w filmie, w którym udałoby mi się stworzyć postać. Jestem tego doświadczenia spragniony, bo wiem, że to zupełnie inna historia niż budowanie i życie postaci teatralnej.
Bardzo mnie to podnieca, bo tak właśnie zapamiętałem moje, dosyć powierzchniowe przecież,
doświadczenia z dotychczasowej pracy na planie filmowym. Wiem na pewno, że trzeba także
stale się uczyć grania w filmie, nie można myśleć, że się zwyczajnie i po prostu umie to od zawsze.
M.L.: Plan filmowy na scenie i teatr jako taki przewijają się płynnie przez Sen nocy letniej Pęcikiewicz. Czy rola Franciszka Piszczały pomogła ci czegoś nowego dowiedzieć się o sztuce aktorskiej, o artystycznym przepoczwarzaniu, o tym, na czym polega bycie aktorem?
M.O.: W tym spektaklu zadaję sobie właśnie takie
] ] ] ]
pytania. Cała praca Moniki nad naszą – z Rafałem
Kronenbergerem i Adamem Szczyszczajem – częścią
spektaklu skupiła się na poszukiwaniach odnoszących
się do tego, czym zawód aktora jest dla niego samego, co dla niego znaczy. I ile tak naprawdę jesteśmy
w stanie zaryzykować w uprawianiu tego zawodu,
kiedy zbliżamy się do przekroczenia granicy siebie lub
pokonujemy ją przed widzem. Wtedy istotne stają się
pytania: czy gdy jako aktor nie mam żadnego kostiumu
i jestem nago, bez azylu, to rzecz już jest przekroczeniem czy jeszcze nie? Czy jak pokazuję wszystko, co mam poniżej pasa, to już jest przekroczenie
czy też dalej nie? Przyznaję, praca z Moniką nad tymi zagadnieniami była żmudna, niecierpliwa
i burzliwa. A przecież pytania nie doczekały się wyczerpującej odpowiedzi. Efekt końcowy, jeśli
tak można określić grane po premierze spektakle, jest tylko częścią tego, co zrobiliśmy, do czego
udało się nam wspólnie dojść. Nasza, określmy ją jako „główna scena” w spektaklu, czyli scena
próby, jest wynikiem improwizacji, która się zdarzyła po trzech miesiącach eksperymentowania,
i później cała sekwencja weszła do spektaklu. Pokazuje siłę spontaniczności działań teatralnych
i to jest w nich bardzo pociągające. Reżyserka przyznała, że takie wykonanie jest dokładnie tym,
o co jej chodziło, i że do tego właśnie dążyliśmy.
M.L.: I teraz, gdy odgrywacie w spektaklu tę ówczesną improwizację, masz przeświadczenie,
że pamięć o niej i jej odtwarzanie czyni z ciebie aktora?
M.O.: Tak naprawdę po raz pierwszy czuję teraz, że jestem aktorem i że to jest droga, która
mnie interesuje w tym zawodzie. To niełatwe, bo wymaga determinacji, skupienia i przekraczania samego siebie. Uważam, że każdy aktor zna granicę tego przekraczania i nosi ją w innym
252 Michał Opaliński
zawieram kompromisów, bo kompromis nie jest dla aktora ciekawy. Lubię wyzwania
i we wszystkim, co robię na scenie, kieruję się systemem zero-jedynkowym. Nie oznacza
to wszak, że we wszystko wchodzę w postawie „na hurra”, uśmiechnięty i tym samym jestem
na każdą rzecz gotowy. Przecież prawie we wszystkich sprawach, które nas dotykają, człowiek
kieruje się inteligencją.
M.L.: Inteligencja aktorowi pomaga czy przeszkadza?
M.O.: Uważam, że pomaga. A najbardziej wtedy, gdy nie jestem aktorem. Gdy nie pracuję.
Bo wtedy muszę odpowiadać na pytania, których nie zadaję sobie jako tak zwane narzędzie czy
tworzywo w rękach reżysera. Bez teatru jestem przecież zupełnie osobny. Wyznaczam wektory
tego, co chcę w życiu osiągnąć. Muszę wypełnić sobie sens siebie. Myślę wtedy: „Jestem przecież
próżny, a zawód, który uprawiam, bywa smutny, gorzki, a wesoły może okazać się tylko przez kilka chwil”. I to tych, w których uświadamiam sobie, że wystawiłem się pod lupę i na ogląd widza.
To jest rodzaj ekshibicjonizmu. Jak to w teatrze. Przecież od początku młody aktor wsłuchuje się
w opinie tych, z którymi przebywa. I sam często nad rozważanymi tu zagadnieniem się zastanawiam, jak pewnie zresztą i inni. Aktor musi myśleć. Choćby dlatego, że dla mnie rola to po części
matematyka, z której można zaczerpnąć pamięć o proporcjach, liczbach, a z geometrii – choćby
o stereometryczności. Niedawno pomyślałem o sobie, że buduję rolę matematycznie. Muszę
ją najpierw zobaczyć, jakby z góry, tak jak całość świata, którego staję się na scenie udziałowcem. Innymi słowy: piszę równanie z paroma niewiadomymi. Muszę widzieć wstęp, punkt kulminacyjny i koniec historii, muszę znać rozwiązanie. To tak jak z korzystaniem ze zbiorów zadań
z matematyki: sprawdzasz wynik, by wiedzieć, do czego chcesz dojść, gdy rozwiązujesz zadanie.
I tak w teatrze powstaje układ między reżyserem a aktorem: on myśli, że mną steruje, a ja wiem,
że wpływam na niego. W połowie tej osi udaje się nam spotykać, choć nie zawsze musimy się
zgadzać.
] Rozmawiał Milan Lesiak
o b o k]
sceny
miejscu. Mam ją ustawioną daleko i to niczego nie ułatwia w uprawianiu zawodu, raczej skłania
do ustawicznego wymagania od siebie na scenie możliwie jak najwięcej.
M.L.: I praca z Pęcikiewicz uprzytomniła ci, na czym polega sens bycia aktorem, bo pokazała,
jakie są granice aktorstwa?
M.O.: Granic z pewnością nie, bo przecież nie wiem, czy one w ogóle istnieją. W każdym spektaklu zastanawiam się nad tym od nowa, gdy czuję fałsz, prawdę, łatwizny, trudności. I wtedy
roztrząsam, czy odgrywana scena jest w istocie skupionym wyzwaniem i pozostaje taka, jak nie
przymierzając monolog Hamleta. Bo nie wierzę, że aktor może się pozbyć zewnętrznego oka,
które jest obserwatorem siebie samego czy swoich kolegów na scenie. Znam wszak reżyserów,
jak na przykład Miśkiewicza, którzy wymagają czy uczą aktorów, by się tego „podglądacza” skutecznie pozbyć. Nie jestem jednak przekonany, że to bywa możliwe. Może udać się uruchomienie
pewnego mechanizmu i sposobu myślenia na temat siebie i aktorstwa czy człowieka na scenie.
Nie ma natomiast reguł, które gwarantują sukces w kontakcie z osobnym człowiekiem, jego bezwzględną oddzielnością, nad którą reżyser musi zapanować.
M.L.: Tak jak nad twoją vis comica, która – być może – za łatwo widzów zwodzi?
M.O.: To komplement, bo jak sądzę, rozśmieszanie ludzi jest przecież niełatwe, a ja terminowałem w tej mierze – i to namiętnie, bo ciężko pracowałem przy budowie tej sceny – w teatrze
Ad Spectatores, z którym już – po ośmiu latach – nie współpracuję. Mam świadomość siły rozśmieszania, którą dysponuję. I tego, że łatwo mnie obsadzić w pogodnych rolach. Ale to już wiem
o sobie i czekam na reżysera, który dostrzeże we mnie tę poważną, ciemną stronę, tę bardziej
rozedrganą w środku, nie tylko tę na przyjemnym zewnątrz, bo z natury jestem przekorny. Pęcikiewicz jest taką reżyserką i ryzykantką, choć uważam, że jesteśmy dopiero na początku drogi,
która dla nas docelowo może okazać się wzajemną inspiracją i wyzwaniem. To, jak reżyser pracuje z aktorem, jest przecież najważniejsze i wyznacza, czy jako aktor jestem w stanie wejść
w jego świat czy też nie.
M.L.: Bo pomaga ci wyznaczyć sposób rozumienia aktorstwa jako zawodowej drogi?
M.O.: Tak, bo dla mnie to przede wszystkim warsztat. I nie mówię już o tym, że aktorstwo
to zawód, bez którego nie potrafiłbym żyć. Nie wypieram się żadnych innych zajęć. Wiem,
że odpowiada mi praca, którą określa się dziś jako rozwój, work in progress, co w uprawianiu
zawodu artystycznego jest raczej starciem z Niagarą. Nie stawiam sobie jednak zadań, które
przekraczają moje możliwości, a jestem przecież ich świadom.
M.L.: Czyli istnieją takie zadania aktorskie, których byś się nie podjął? Czy są takie kawałki,
których byś z siebie w drodze zawodowej nie oddał?
M.O.: Nie potrafię na takie pytanie odpowiedzieć. Sam też sobie nigdy go nie zadawałem.
Wydaje mi się, że moja droga zawodowa układa się w przeciwnym kierunku: żeby iść jak najdalej i siebie samego niezmiennie zaskakiwać. Do końca więc tego nie wiem. Ale myślę,
że są jakieś estetyczne bariery, których przekroczenia bym się nie podjął. Na przykład – nie
zjadłbym na scenie kupy. A już surowe mięso, choć mnie brzydzi, owszem – jeśli wbijanie w nie
zębów byłoby w roli uzasadnione.
M.L.: Jesteś perfekcjonistą i dla roli potrafisz się nauczyć wszystkiego?
M.O.: Tak, choć wiem, że ta cecha w życiu zawodowym i prywatnym może być męcząca.
Daje efekty w pracy, ale już w życiu prywatnym bywa raczej uciążliwa. Zawodowo jednak nie
253
Paweł Demirski
Śmierć podatnika
fot. Bartosz Maz
]
michał
opaliński