Newsletter / 23 lutego 2016 r.

Newsletter / 23 lutego 2016 r.
Str. 2
Zamieszanie z nowymi pełnomocnictwami podatkowymi
Str. 4
Platforma ODR uruchomiona, a polskie przepisy wciąż niegotowe
Str. 5
Zmiany w ustawie o opłatach i podatkach lokalnych – wysoki podatek za
ruiny przedsiębiorców
Str. 6
Nowa lokalna opłata reklamowa
Str. 7
Stawka minimalna na zleceniu możliwa już od lipca
Str. 9
Korzystna dla wierzycieli uchwała SN w przedmiocie liczenia terminu do
wystąpienia ze skargą pauliańską
Zamieszanie z nowymi pełnomocnictwami podatkowymi
Od początku roku wprowadzono obowiązek stosowania urzędowych wzorów pełnomocnictw
w postępowaniach przed organami podatkowymi i organami kontroli skarbowej. Zmiany z początku
2016 roku to nowy urzędowy wzór 3 różnych pełnomocnictw. W praktyce pełnomocnictwa, które nie
będą udzielone na urzędowych formularzach mogą nie być już honorowane przez organy. Dodatkowo
stosowanie nowych wzorów pełnomocnictw stwarza problemy w zakresie udzielania pełnomocnictw
substytucyjnych1.
Nowelizacją Ordynacji podatkowej uregulowano formalnie trzy rodzaje pełnomocnictw: pełnomocnictwo
szczególne2, pełnomocnictwo ogólne3 i pełnomocnictwo do doręczeń4.
Uwaga, pełnomocnictwo szczególne teraz na urzędowym formularzu
Pełnomocnictwo szczególne, sporządzone na piśmie, zgodnie
z nowymi przepisami musi zostać udzielone na urzędowym formularzu
(formularz PPS-1).
Konieczność stosowania urzędowego formularza powoduje, że podatnicy nie wiedzą w jaki sposób przy
jego użyciu wskazać na możliwość udzielania w oparciu o pełnomocnictwo pełnomocnictw
substytucyjnych.
Problem jest szczególnie istotny w przypadku strony reprezentowanej przez osobę niebędącą
profesjonalnym pełnomocnikiem. Wtedy, jeśli możliwość udzielenia pełnomocnictwa substytucyjnego
nie będzie wynikała z umowy łączącej pełnomocnika i mocodawcę, powinna ona wynikać
z pełnomocnictwa szczególnego. Niestety, w formularzu PPS-1 nie przewidziano możliwości
udzielenia substytucji.
W praktyce oznacza to, że jedyną możliwością umocowania pełnomocnika do udzielania
pełnomocnictw substytucyjnych może być złożenie stosownego oświadczenia w treści samego
pełnomocnictwa.
Pełnomocnictwo ogólne niebawem w elektronicznym rejestrze
Do tej pory organy często kwestionowały możliwość działania przez pełnomocnika w konkretnych
postępowaniach w oparciu o pełnomocnictwa ogólne (tj. takie, które nie były udzielane w ramach
konkretnej sprawy). Zgodnie z nowymi regulacjami, mocodawca będzie mógł ustanowić osobę
upoważnioną do reprezentowania go i podejmowania czynności w toku wszelkich postępowań
podatkowych.
2
Zamieszanie z nowymi pełnomocnictwami podatkowymi
Pełnomocnictwo ogólne będzie zamieszczane w Centralnym Rejestrze Pełnomocnictw Ogólnych
(CRPO) prowadzonym przez Ministra Finansów (przepisy wraz z nowym wzorem formularza wejdą
w życie 1 lipca 2016 r.)
Pełnomocnictwo do doręczeń
Pełnomocnik do doręczeń powinien być ustanowiony m.in. w sytuacji w której strona nie udzieliła
pełnomocnictwa ogólnego/ szczególnego i zmienia adres zamieszkania lub zwykłego pobytu na adres
w państwie niebędącym państwem członkowskim Unii Europejskiej.
Zgodnie z nowelizacją Ordynacji Podatkowej również w przypadku
udzielenia na piśmie pełnomocnictwa do doręczeń powinno ono zostać
udzielone na urzędowym formularzu (formularz PPD-1).
Podsumowując
•
Zmiany dotyczą każdego, kto ma być reprezentowany przez pełnomocnika w postępowaniach
prowadzonych przez organy podatkowe lub organy kontroli skarbowej;
•
Przed zmianami każdy formułował pełnomocnictwo samodzielnie - teraz organy mogą nie
akceptować pełnomocnictw w innej formie, niż na urzędowym formularzu;
•
W razie chęci umożliwienia udzielania pełnomocnictw substytucyjnych, warto wskazać to w treści
pełnomocnictwa.
Wyjaśnienie terminów:
Pełnomocnictwo substytucyjne oznacza, że pełnomocnik udziela dalszego pełnomocnictwa
w oparciu o otrzymane już pełnomocnictwo.
2 Pełnomocnictwo szczególne upoważnia do działania we wskazanej sprawie podatkowej lub innej wskazanej
sprawie należącej do właściwości organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej.
3 Pełnomocnictwo ogólne nie dotyczyły wprost konkretnej sprawy lecz wszystkich spraw dotyczących danego
podatnika.
4 Pełnomocnik do doręczeń jest ustanawiany, gdy nie ustanowiono pełnomocnika ogólnego lub szczególnego
gdy strona postępowania zmieniła adres na znajdujący się w państwie poza UE, lub
w szczególnych przypadkach gdy strona postępowania nie ma miejsca zamieszkania lub zwykłego pobytu
w Polsce lub w innym kraju UE
1
Więcej informacji: Konrad Misiewicz, tel. 71 75 00 760, Anna Miernik, tel. 71 75 00 748
3
Platforma ODR uruchomiona, a polskie przepisy wciąż nie gotowe
Zgodnie z zapowiedziami, 15 lutego 2016 r. rozpoczęła działanie platforma ODR (Online Dispute
Resolution), która stanowi źródło informacji na temat form pozasądowego rozstrzygania sporów
mogących powstać pomiędzy przedsiębiorcami i konsumentami w związku z umowami sprzedaży
i odpłatnymi umowami o świadczenie usług zawieranymi przez Internet oraz ma służyć polubownemu
rozstrzyganiu takich sporów.
Formalnie z platformy mogą korzystać konsumenci i przedsiębiorcy mający miejsce zamieszkania lub
siedzibę na terenie Unii Europejskiej. Jednak niektóre państwa (w tym Polska) do tej pory nie
dokonały implementacji dyrektywy w sprawie ADR, nakazującej stworzenie systemu podmiotów
zajmujących się na ich terenie rozstrzyganiem sporów, w tym z wykorzystaniem platformy ODR.
W związku z tym, dostęp do oferowanej przez platformę procedury dla konsumentów zawierających
umowy ze sprzedawcami mającymi siedzibę w Polsce jest mocno ograniczony – aktualnie strona nie
udostępnia możliwości skierowania sprawy do organu z Polski.
Choć termin implementacji dyrektywy w sprawie ADR w sporach konsumenckich z dnia 21 maja 2013 r.
(ADR – Alternative Dispute Resolution) upłynął dnia 9 lipca 2015 r., w Polsce prace nad ustawą
o pozasądowym rozstrzyganiu sporów konsumenckich zatrzymały się na etapie projektu założeń,
przyjętego przez Radę Ministrów w dniu 31 marca 2015 r. Zgodnie z treścią założeń, jednym
z ważniejszych efektów implementacji będzie utworzenie rejestru podmiotów ADR, który prowadzić
będzie Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów. Brak jest jednak na ten moment
oficjalnych informacji na temat planowanego ponownego podjęcia prac ustawodawczych nad projektem.
Oznacza to, że obecnie konsument (polski i unijny) nie będzie mógł skorzystać z platformy ODR
w celu rozwiązania sporu ze sprzedawcami z Polski (oraz z innych krajów tj. Chorwacji, Estonii,
Hiszpanii, Litwy, Luksemburga, Malty, Niemiec, Rumunii, Słowenii, Łotwy). Z drugiej jednak strony
platforma może się przydać polskim konsumentom, którzy coraz częściej robią zakupy online za
granicą, do rozwiązania sporu z zagranicznym sklepem, w którego kraju działa odpowiedni
organ.
Na ten moment trudno ocenić, jak w praktyce realizowane będą zamierzenia twórców platformy,
mającej doprowadzić do znacznego uproszczenia i skrócenia postępowań konsumenckich. Wiele
zależy tu od samych zainteresowanych, w tym przede wszystkim od tego, czy Komisji i państwom
członkowskim uda się przekonać konsumentów i przedsiębiorców do zalet korzystania z tej metody
polubownego rozstrzygania sporów.
Więcej informacji na blogu prowadzonym przez prawników naszej Kancelarii: tutaj
oraz:
Magdalena Kaleta-Maniak: tel. 22 12 35 236, Dominika Leszczyńska, tel. 22 12 35 228
4
Zmiany w ustawie o opłatach i podatkach lokalnych – wysoki podatek za ruiny
przedsiębiorców
1 stycznia 2016 r. weszła w życie zmiana ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, która zmieniła
dotychczasową definicję gruntów, budynków i budowli związanych z prowadzeniem działalności
gospodarczej. Zmiana ta może istotnie zwiększyć wysokość podatku u przedsiębiorców, którzy
posiadają stare, nienadające się do prowadzenia działalności gospodarczej budynki i budowle.
Do tej pory z zakresu nieruchomości związanych z działalnością gospodarczą wyłączone były obiekty,
które ze względów technicznych nie były i nie mogły być przez przedsiębiorcę wykorzystywane do
prowadzenia działalności gospodarczej. W praktyce oznaczało to, że jeżeli określony budynek został
wyłączony z użytkowania ze względów technicznych (np. jego stan techniczny zagrażał
bezpieczeństwu pracowników) to przedsiębiorca mógł płacić podatek od nieruchomości według niższej
stawki właściwej dla tzw. pozostałych budynków (około 15 zł/m2 mniej). Natomiast od budowli, które
były w złym stanie technicznym podatku nie musiał płacić w ogóle.
W znowelizowanej ustawie z definicji gruntów, budynków i budowli związanych z prowadzeniem
działalności gospodarczej usunięto wyłączenie dotyczące względów technicznych. W obecnym stanie
prawnym przedsiębiorca może uznać, że dane obiekty budowlane nie są związane z działalnością
gospodarczą, a w konsekwencji zapłacić niższy podatek, dopiero wtedy, gdy została wydana decyzja
ostateczna organu nadzoru budowlanego o nakazie rozbiórki. Co do zasady zatem wszystkie
budynki/budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy, także te które są ruinami, powinny być
opodatkowane i to według najwyższych stawek.
Z uwagi na tę zmianę przepisów przedsiębiorcy powinni dokonać weryfikacji posiadanych obiektów
budowlanych oraz rozliczeń podatkowych. Przykładowo, może się zdarzyć, że przedsiębiorca posiada
już dawno zużyte i zamortyzowane budowle, których nie zlikwidował fizycznie i od których od wielu lat
nie płacił podatku – w świetle znowelizowanych przepisów powinien ponownie wykazać je do
opodatkowania.
Więcej informacji: Monika Szczotkowska, tel. 71 75 00 794, Joanna Lentka tel. 71 75 00 756
5
Nowa lokalna opłata reklamowa
Dnia 11 września 2015 r. do ustawy o podatkach i opłatach lokalnych dodano nową opłatę lokalną –
opłatę reklamową od tablic reklamowych lub urządzeń reklamowych (m.in. bilbordów czy banerów).
Opłatę reklamową może nałożyć rada gminy w drodze uchwały na obszarach, dla których
obowiązują zasady i warunki sytuowania obiektów małej architektury, tablic reklamowych i urządzeń
reklamowych oraz ogrodzeń. Opłata będzie się składała z części stałej oraz części zmiennej
(zależącej od wielkości pola powierzchni tablicy/urządzenia służącego ekspozycji reklamy).
Opłatą reklamową będą co do zasady obciążeni właściciele nieruchomości lub obiektów budowlanych,
użytkownicy wieczyści, samoistni posiadacze, posiadacze nieruchomości obiektów lub budowli
stanowiących własność Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego, jeżeli na tych
nieruchomościach lub obiektach budowlanych znajdują się tablice reklamowe lub urządzenia
reklamowe. Opłata będzie nakładana niezależnie od tego czy na tablicy reklamowej lub urządzeniu
reklamowym eksponowana jest faktycznie reklama.
Ustawa przewiduje jednak pewne wyłączenia. Zgodnie z ustawą opłata nie będzie pobierana m.in. od
tablic lub urządzeń reklamowych jeśli nie są one widoczne z przestrzeni dostępnych publicznie,
stanowiących szyld lub będących realizacją obowiązku nałożonego przepisami prawa (np.
informujących o sfinansowaniu danej inwestycji z środków Unii Europejskiej). Dodatkowo, na poczet
opłaty reklamowej będzie można zaliczyć kwotę zapłaconego podatku od nieruchomości od tablicy
reklamowej lub urządzenia reklamowego.
Obecnie gminy prowadzą prace przygotowawcze w celu podjęcia odpowiednich uchwał.
Więcej informacji: Monika Szczotkowska, tel. 71 75 00 794, Joanna Lentka tel. 71 75 00 756
6
Stawka minimalna na zleceniu możliwa już od lipca
W dniu 20 stycznia na stronie internetowej Rządowego Centrum Legislacji został udostępniony projekt
ustawy nowelizującej ustawę o płacy minimalnej i ustawę o Państwowej Inspekcji Pracy, który ma
wprowadzić w życie zmiany w prawie pracy dot. m. in. płacy minimalnej dla umowy zlecenia i umowy
o świadczenie usług.
Ścieżka legislacyjna nie została jeszcze zakończona (obecnie projekt podlega opiniowaniu), jednak
zgodnie z zapowiedziami rządu projekt nowelizacji powinien zostać przyjęty w niedługim czasie. Mało
prawdopodobne jest także wprowadzenie zasadniczych zmian do projektu.
Najistotniejsze z planowanych zmian dotyczą:
•
ustalenia minimalnej stawki godzinowej w wysokości 12 zł brutto dla osób fizycznych
przyjmujących zlecenie lub świadczących usługi oraz osób fizycznych prowadzących działalność
gospodarczą, które przyjęte zlecenie lub usługi wykonują osobiście;
•
ustanowienia obowiązku prowadzenia pisemnej ewidencji czasu pracy takich osób, która
dodatkowo będzie musiała zostać potwierdzona na piśmie przez osobę, której dotyczą zawarte
w niej dane;
•
braku możliwości ustalenia niższego niż płaca minimalna wynagrodzenia pracownika w okresie
jego pierwszego roku pracy (obecnie możliwe jest ustalenie wynagrodzenia takiego pracownika na
poziomie 80% płacy minimalnej).
Nad wykonywaniem powyższych obowiązków ma czuwać Państwowa Inspekcja Pracy, która zostanie
uprawniona do prowadzenia kontroli w szerszym zakresie, a także m. in. do nakazania stronie
umowy wypłaty wynagrodzenia w wysokości równej wynagrodzeniu minimalnemu określonemu
w projekcie.
Dyscyplinować do przestrzegania nowych obowiązków ma także możliwość nałożenia na
przedsiębiorcę kary grzywny w wysokości od 1 000 zł do 30 000 zł zarówno za brak prowadzenia
ewidencji, jak i za wypłacanie wynagrodzenia w wysokości poniżej stawki minimalnej.
7
Stawka minimalna na zleceniu możliwa już od lipca
Warto zaznaczyć, że ustalona kwota minimalnego wynagrodzenia ma obowiązywać niezależnie od
sposobu ustalenia jego wysokości. Ma to uniemożliwić próby obchodzenia przepisów.
Zmiany dotyczące umów zlecenia i umów o świadczenie usług mają mieć zastosowanie do umów
zawartych od dnia wejścia w życie ustawy nowelizacyjnej (1 lipca 2016 r.) W zakresie dotyczącym
umów zawartych przed tą datą, przedsiębiorcy będą mieli 3 miesiące na dostosowanie ich do nowych
przepisów. Zmiany dotyczące wysokości wynagrodzenia dla pracowników w okresie ich pierwszego
roku ich pracy mają natomiast wejść w życie od 1 stycznia 2017 r.
Więcej informacji: Magdalena Bednarz, tel. 71 75 00 811
8
Korzystna dla wierzycieli uchwała SN w przedmiocie liczenia terminu do
wystąpienia ze skargą pauliańską
W dniu 28 stycznia 2016 r. Sąd Najwyższy w sprawie o sygn. III CZP 99/15 podjął uchwałę dotyczącą
następującego zagadnienia prawnego:
Czy w sytuacji, gdy osoba trzecia rozporządziła uzyskaną od dłużnika korzyścią w warunkach
określonych w art. 531 § 2 k.c., a wierzyciel ubezskutecznił czynność między dłużnikiem a osobą
trzecią w drodze skargi pauliańskiej, termin o którym mowa w art. 534 k.c. należy liczyć od daty
czynności między dłużnikiem a osobą trzecią czy od daty czynności między osobą trzecią a "osobą
czwartą"?
W przedmiotowej sprawie powódka wystąpiła o uznanie za bezskuteczną czynność rozporządzającą
korzyścią pomiędzy osobą trzecią a osobą czwartą oraz osobą czwartą a osobą piątą. Dotyczyło to
m.in. umów sprzedaży i darowizny nieruchomości. Co istotne, już wcześniej sąd w odrębnym
postępowaniu prawomocnie orzekł o bezskuteczności czynności rozporządzających nieruchomościami
pomiędzy bezpośrednim dłużnikiem a osobą trzecią.
Pojawiła się więc wątpliwość, od kiedy należy liczyć termin, w którym można żądać uznania czynności
prawnej dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli za bezskuteczną. Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną
w art. 534 k.c. nie można tego żądać „po upływie lat pięciu od daty tej czynności”. Przepis nie precyzuje
jednak wprost o którą czynność chodzi – czy pierwotną (pomiędzy dłużnikiem i osobą trzecią) czy
o każdą kolejną czynność rozporządzającą (pomiędzy dalszymi osobami).
W związku z istotnymi wątpliwościami w ww. zakresie Sąd Apelacyjny wystąpił do Sądu Najwyższego
z zagadnieniem prawnym w przedmiocie poprawnego sposobu liczenia terminu do wystąpienia ze
skargą pauliańską w przypadku czynności pomiędzy dalszymi osobami. Sąd Apelacyjny
w uzasadnieniu wniosku wskazał, że przyjęcie koncepcji, w której termin w każdym przypadku należy
liczyć od daty czynności bezpośredniego dłużnika, zbyt daleko ograniczałoby uprawnienia
wierzycieli i nie byłoby zgodne z intencją ustawodawcy. W efekcie mogłoby również dojść do sytuacji,
w której sam czas trwania procesu w przedmiocie uznania pierwszej czynności za bezskuteczną
uniemożliwiałby zapewnienia wierzycielowi ochrony, gdyż w chwili wytoczenia powództwa dalsze
czynności nie miały miejsca, a termin upływałby wraz z toczącym się procesem.
Sąd Apelacyjny zwrócił również uwagę, że z brzmienia przepisu art. 534 k.c. nie wynika, że czynność
taka musi być dokonana przez dłużnika. Ponadto zdaniem Sądu Apelacyjnego, przyjęcie wskazywanej
przez Sąd Okręgowy koncepcji, że termin na wniesienie skargi pauliańskiej liczyć należy od daty
czynności dłużnika, czyniłoby ochronę wierzyciela w określonych sytuacjach iluzoryczną.
9
Korzystna dla wierzycieli uchwała SN w przedmiocie liczenia terminu do
wystąpienia ze skargą pauliańską
Sąd Najwyższy w odpowiedzi na zagadnienie prawne, uchwałą trzech sędziów potwierdził stanowisko
Sądu Apelacyjnego i wyraźnie rozstrzygnął, że po uznaniu przez sąd bezskuteczności czynności
prawnej dłużnika z osobą trzecią z powodu pokrzywdzenia wierzyciela, termin do wystąpienia
z żądaniem uznania bezskuteczności czynności rozporządzającej korzyścią między osobą trzecią,
a osobą czwartą liczy się od daty jej dokonania. Uzasadnienie do uchwały nie zostało jeszcze
opublikowane.
Ww. uchwała jest niewątpliwie korzystna dla wierzycieli i rozstrzyga wiele pojawiających się wątpliwości
praktycznych. Przy takiej interpretacji przepisu ochrona wierzycieli jest znacznie szersza. Czekamy na
szczegółowe uzasadnienie uchwały.
Więcej informacji: Dariusz Sołowiński, tel. 32 41 62 105
10
Jeśli są Państwo zainteresowani uzyskaniem szerszych informacji, prosimy o kontakt
z doradcami Kancelarii, z których porad zazwyczaj Państwo korzystają lub kontakt
z wyżej wskazanymi autorami tekstów.
Niniejszy Newsletter nie stanowi porady prawnej ani podatkowej. Kancelaria nie ponosi
odpowiedzialności za wykorzystanie informacji w nim zawartych bez wcześniejszego zasięgnięcia
opinii Kancelarii.
Olesiński & Wspólnicy KANCELARIA ADWOKACKA,
Adwokat Rafał Olesiński
ul. Powstańców Śląskich 2-4,
53-333 Wrocław
www.olesinski.com
Tel. +48 (71) 75 00 700
Fax: +48 (71) 75 00 789
[email protected]
11