Czym różni się HIV od AIDS

Przebieg kliniczny zakażenia HIV u nieleczonych pacjentów
Po zakażeniu HIV, niezależnie od tego, jaką drogą, wirus zaczyna namnażać się w organizmie.
1 – 2 tygodnie później pojawić się mogą objawy infekcji pierwotnej (ostrej infekcji), są jednak bardzo
niecharakterystyczne i na ich podstawie niemożliwe jest rozpoznanie (bądź wykluczenie) zakażenia HIV. W tym czasie w
organizmie osoby zakażonej nie ma jeszcze przeciwciał anty-HIV (od momentu zakażenia do pojawienia się przeciwciał
skierowanych przeciwko wirusowi HIV w ilościach wykrywalnych dostępnymi obecnie metodami musi minąć pewien
okres czasu - jest to tak zwane okienko serologiczne).
Objawy infekcji pierwotnej ustępują, niezależnie od tego, jak wiele ich było, jak mocno były nasilone,
niezależnie też od tego, czy stosowano jakiekolwiek leczenie.
Po ustąpieniu objawów infekcji pierwotnej rozpoczyna się okres bezobjawowego zakażenia
HIV, który trwać może średnio 10 – 12 lat. Przez ten czas osoba zakażona czuje się zupełnie dobrze, nie ma
żadnych objawów wskazujących na infekcję HIV. Jeżeli nie zrobi testu w kierunku obecności przeciwciał anty-HIV nie
będzie wiedziała o swoim zakażeniu.
Okres objawowy zakażenia to objawy takie, jak przewlekłe zmęczenie, nie dające się niczym wytłumaczyć
chudnięcie, niekiedy o wiele kilogramów, gorączka (powyżej 38oC) bez żadnej przyczyny (stadium kliniczne B – patrz:
klasyfikacja stadiów zakażenia HIV).
Po różnie długo trwającym okresie utrzymywania się tych objawów osoba zakażona zaczyna mieć objawy
związane z zakażeniem, krótko później zapada na choroby wskaźnikowe AIDS (stadium kliniczne C – patrz:
klasyfikacja stadiów zakażenia HIV). W początkach epidemii rozpoznanie AIDS było bardzo poważne. Osoby z
takim rozpoznaniem przeżywały jeszcze średnio 1 – 1,5 roku.
Obecnie, w dobie istnienia skojarzonej terapii antyretrowirusowej, możliwe jest zapobieganie wystąpieniu
stadium AIDS – dzięki rozpoczęciu stosowania leków antyretrowirusowych przed obniżeniem się liczby komórek CD4
poniżej 200/mm3. Możliwe jest także odtworzenie funkcji układu immunologicznego u osób, które rozpoczęły leczenie w
zaawansowanym stadium zakażenia. Dzięki obniżeniu poziomu wiremii (ilości wirusa w organizmie) wzrasta liczba
komórek CD4 do wartości chroniących przed chorobami związanymi z upośledzeniem odporności.
Po roku 1996 w większości krajów, w których są dostępne i stosowane we właściwy sposób leki
antyretrowirusowe znacznie zmniejszyła się liczba zachorowań na schorzenia związane z HIV, zmniejszyła się także ilość
zgonów z powodu AIDS.
Dorota Rogowska-Szadkowska
sierpień 2006r.
krajowe centrum ds. AIDS