HIV (ludzki wirus niedoboru odporności)– wykrywanie przeciwciał

HIV (ludzki wirus niedoboru odporności)– wykrywanie przeciwciał HIV1 i HIV2 oraz
antygenu P24 w surowicy krwi metodą immunoenzymatyczną.
Wirus HIV jest czynnikiem etiologicznym zespołu nabytego niedoboru odporności (AIDS).
Test pozwala na równoczesne wykrycie antygenu HIV, czyli białka 24 (p24) oraz swoistych
przeciwciał anty HIV1 i anty HIV2. Obecność antygenu we krwi można stwierdzić w 2-8
tygodni od zakażenia, natomiast do wytwarzania przeciwciał dochodzi miedzy 4-12
tygodniem po zakażeniu.
Ujemny wynik testu oznacza, iż w badanej próbce krwi nie wykryto obecności antygenu lub
przeciwciał anty-HIV – nie musi to jednak oznaczać braku zakażenia – materiał do badania
mógł być pobrany w okresie tzw. okienka serologicznego.
Wykrycie odpowiedzi układu immunologicznego organizmu na obecność czynnika
zakaźnego jest możliwe przy obecnie wykorzystywanej technice po 4 – 12 tygodniach.
Dlatego test na HIV powinien być wykonywany 3 miesiące po ryzykownej sytuacji, która
mogłaby spowodować przeniesienie zakażenia HIV.