17. Co mówił Jezus o Kościele

nadzieja.pl - brak - 17. Co mówił Jezus o Kościele
17. Co mówił Jezus o Kościele
Gdyby Kościół nie był ważny ani potrzebny ludziom, Chrystus nigdy by go nie
zakładał. Jezus zapytał swoich uczniów: „Za kogo ludzie uważają Syna
Człowieczego?” Uczniowie natychmiast odpowiedzieli: „Jedni za Jana Chrzciciela,
inni za Eliasza, jeszcze inni za Jeremiasza albo za jednego z proroków”. Wtedy
Zbawiciel postawił im bezpośrednie pytanie: „A wy za kogo mnie uważacie? A
odpowiadając Szymon Piotr rzekł: Tyś jest Chrystus, Syn Boga żywego. A Jezus
odpowiadając, rzekł mu: Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jonasza, bo nie ciało
i krew objawiły ci to, lecz Ojciec mój, który jest w niebie. A Ja ci powiadam, że ty
jesteś Piotr, i na tej opoce zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne nie przemogą go.
I dam ci klucze Królestwa Niebios; i cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane i
w niebie, a cokolwiek rozwiążesz na ziemi będzie rozwiązane i w niebie” Mt
16,13-19.
Prawda, którą wyznał Piotr w imieniu wszystkich uczniów, stanowi fundament wiary
chrześcijańskiej. Fundament Kościoła jest zatem boski, a nie ludzki, ponieważ jest
nim Chrystus, a nie Piotr. „Piotr” — greckie „Petros” — imię nadane Szymonowi
przez Zbawiciela, oznacza kamień, natomiast słowo „opoka”, na której został
położony fundament, jest odpowiednikiem użytego w tym tekście greckiego słowa
„petra”. Apostoł Piotr w swoich własnych pismach mówi wiele o tej opoce.
W Dz 4,11 Piotr mówi o Jezusie: „On to jest owym kamieniem odrzuconym przez
was, budujących, On stał się kamieniem węgielnym”. W swoim pierwszym liście
mówi o Chrystusie jako o „żywym kamieniu” 1P 2,4-8, i przytacza Iz 28,16. „Oto
kładę na Syjonie kamień węgielny, wybrany, kosztowny, a kto weń wierzy, nie
zawiedzie się”. A dalej mówi o kamieniu, który odrzucili budujący. To właśnie On
stał się kamieniem węgielnym, „ale też kamieniem, o który się potkną, i skałą
zgorszenia” 1P 2,6-8. Zbawiciel potwierdza to również w Mt 7,24: „Każdy więc, kto
słucha tych słów moich i wykonuje je, będzie przyrównany do męża mądrego, który
zbudował dom swój na opoce” (greckie „petra”). Jasne jest, że ta przypowieść ma
na celu zwrócenie uwagi, iż Chrystus jest tą opoką, na której mają budować
wierzący. Przy innej sposobności Zbawiciel użył tego samego terminu, gdy mówił
osobie Mt 21,42; Łk 2,17.18.
A apostoł Paweł mówi, że Chrystus od najdawniejszych czasów był opoką swego
Kościoła: „Pili bowiem z duchowej skały, która im towarzyszyła, a skałą tą był
Chrystus” 1Kor 1,4. Paweł pisze także, że Chrystus, i tylko Chrystus, jest
fundamentem Kościoła. „Albowiem fundamentu innego nikt nie może założyć
oprócz tego, który jest założony, aktórym jest Jezus Chrystus” 1Kor 3,11. Chrystus
jest „kamieniem węgielnym” Kościoła zbudowanego na„fundamencie apostołów i
proroków” Ef 2,2.
strona 1 / 9
nadzieja.pl - brak - 17. Co mówił Jezus o Kościele
Tak właśnie było w czasach średniowiecza, w czasach niewiary; fundament
Kościoła był pewny i bramy piekielne nie przemogły go, kiedy zaczął wychodzić
zwycięsko z próby ogniowej cezaropapizmu, aż zajaśniał pełnym blaskiem
reformacji. Któż nie atakował go, nie usiłował przemóc siłą, groźbą i podstępem? A
jednak prawdziwy duch chrześcijaństwa okazał się silniejszy od ludzkiej złości.
Triumf naszego Pana, Jezusa Chrystusa, nad śmiercią i grobem oraz Jego
zmartwychwstanie są głównymi prawdami chrześcijaństwa.
Uwięzienie Jezusa w grobie nie było możliwe i nie leżało w mocy szatana Dz 2,24.
Chrystus zmartwychwstał w chwale i majestacie, a to, co wydawało się
zwycięstwem szatana, okazało się jego klęską. Zbawiciel przez swą męczeńską
śmierć wszedł do domu mocarza i związał go (zob. Mt 12,29). Jezus „śmierć
zniszczył, a żywot i nieśmiertelność na jaśnię wywiódł przez ewangelię” 2Tm 1,1. W
końcu i sama śmierć zostanie zniszczona, jak mówi apostoł Paweł: „A jako ostatni
wróg zniszczona będzie śmierć” 1Kor 15,26. A w Księdze Objawienia jest
powiedziane: „I śmierć, i piekło zostały wrzucone do jeziora ognistego; owo jezioro
ogniste, to druga śmierć” Ap 20,14. Dzięki zwycięstwu Zbawiciela nad śmiercią ani
jeden członek Jego Kościoła, ani jeden prawdziwie wierzący człowiek nie pozostanie
pod panowaniem śmierci. Bramy piekielne nie przemogą Kościoła Bożego. „Skoro
bowiem przyszła przez człowieka śmierć, przez człowieka też przyszło
zmartwychwstanie. Albowiem jak w Adamie wszyscy umierają, tak też w Chrystusie
wszyscy zostaną ożywieni. A każdy w swoim porządku: jako pierwszy Chrystus,
potem ci, którzy są Chrystusowi w czasie jego przyjścia” 1Kor 15,21-23.
Kluczem do Królestwa Niebieskiego są słowa Chrystusa. Wszystkie słowa Pisma
Świętego są właściwie Jego słowami. Określają one warunki, na których ludzie będą
przyjęci lub odrzuceni. Sam Jezus mówi o tych kluczach poznania, które zabrali od
ludzi w Jego dniach ci, którzy przywiązani byli do form i ceremonii Łk 11,52. Te
klucze słów Chrystusowych podarowane zostały światu. Nie były one własnością
tylko Piotra, lecz wszystkich uczniów, wszystkich wyznawców Chrystusa. Jak podaje
Pismo Święte, nie Piotr, lecz apostoł Jakub sprawował władzę administracyjną w
zborze jerozolimskim w najwcześniejszym okresie chrześcijaństwa Dz 15,13.19.
Przy pewnej sposobności apostoł Paweł „sprzeciwił się otwarcie” Piotrowi, gdyż ten
postępował sprzecznie z wolą i planem Bożym Ga 2,11-14. Z pewnością nie pisałby
tak, gdyby rzeczywiście Piotr stał wówczas na czele Kościoła, kierował nim i
faktycznie miał przywilej orzekania o słuszności czy też niesłuszności czyjegoś
postępowania.
W Mt 16,19 czytamy: „Cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane i w niebie”. O
co tu chodzi? O to, że Kościół na ziemi będzie nakazywał lub zakazywał tylko tego,
co niebiosa już nakazały lub czego niebiosa zakazały. Dla uzupełnienia warto
jeszcze zajrzeć do Mt 7,21-27 i Mk 7,6-13, gdzie powiedziane jest, że ten przywilej
otrzymali wszyscy apostołowie.
Kiedy apostołowie podjęli swoją misję, nowonawróceni przyswajać sobie zaczęli
wszystkie prawdy objawione przez Jezusa Chrystusa, wszystkie fakty z Jego życia,
strona 2 / 9
nadzieja.pl - brak - 17. Co mówił Jezus o Kościele
wszystkie Jego nauki, wskazania i przypowieści. Apostołowie nie mieli żadnych
uprawnień do wykraczania poza ewangelię i objawione Słowo Boże, mogli jedynie
je tłumaczyć, objaśniać i przytaczać. Świętym obowiązkiem chrześcijańskich
nauczycieli oraz kaznodziejów jest nauczanie, nakazywanie i zakazywanie tego, co
zostało nakazane lub zakazane przez niebiosa. Nie wolno dopuścić, aby słowo
człowieka przysłoniło słowo Jezusa Chrystusa, aby prawda Boża roztopiła się w
potoku ludzkich dodatków i wymysłów.
Ukształtowany na takiej skale Kościół okazał się niezwyciężony przez wieki
przemian, przez stulecia wzlotów i upadków ludzkości. Wydawało się, że okrutne
prześladowania ze strony pogańskiego Rzymu przemogą pierwszych chrześcijan,
ale niewinnie rozlana krew tylko mocniej scementowała szeregi naśladowców
Chrystusa.
Długie były spisy męczenników za wiarę, prześladowanych i kamienowanych,
rzucanych na pożarcie dzikim zwierzętom i wieszanych na krzyżu. Wiek
prześladowań w końcu minął i przyszła era rozkwitu, bogactwa, politycznej potęgi,
a co za tym idzie zepsucia, pychy i odstępstwa. Kościół Boży jednak przetrwał
zwycięsko i ten okres.
Nadeszło mroczne średniowiecze. Teraz z kolei władze kościelne stanowiły grono
najzacieklejszych prześladowców. Niebiblijne doktryny przyćmiły światło prawdy. A
jednak Kościół dotrwał zwycięsko do czasów reformacji i zajaśniał pełnym blaskiem
wiary. Mimo wielkiego zamieszania, mimo mnogości wyznań i braku tolerancji w
podejściu do tych trudnych i twórczych poszukiwań, nie załamała się główna linia
chrześcijaństwa, nie odstąpiono od ewangelii i słów Chrystusa.
Wreszcie nadchodzą i nasze dni — dni ostateczne. Kościół wciąż trwa, nadal
istnieje, wiecznie żywy i czynny, z olbrzymią armią wyznawców prawdy „którzy
przestrzegają przykazań Bożych i wiary Jezusa” Ap 14,12. Kościół jest
niezniszczalny, o ile trwa na Skale, którą jest Jezus Chrystus. Jak długo Kościół
będzie głosił prawdę o Zbawicielu, o Jego męce na krzyżu za grzechy całego
świata, tak długo będzie trwać i nikt nie zdoła go zniszczyć. Niezniszczalne są
słowa Chrystusa, a słowa te znalazły wyraz w Kościele.
W Księdze Objawienia czytamy: „I ukazał się wielki znak na niebie: Niewiasta
odziana w słońce i księżyc pod stopami jej, a na głowie jej korona z dwunastu
gwiazd” Ap 12,1. Niewiasta symbolizuje Kościół Chrystusa. Przez cały czas
ukazywana jest jako ta, która jest „piękna jak księżyc, promienna jak słońce,
groźna jak hufce waleczne” Pnp 6,10. Jednak najbardziej trafne i zdumiewające
jest, gdy Paweł nazywa prawdziwy Kościół ciałem Chrystusowym Rz 7,4.
Kiedyś zdarzyło mi się oglądać na pustyni miasto z przepięknymi ogrodami,
kwiatami i drzewami. Otaczał je wąski pas żywych zielonych poletek, który
oddzielał je od pustyni. Nie było jednak widać jakiejś strefy przejściowej. Wszystko
dookoła było ciszą, pustką, śmiercią — pustynią. Biegły przez nią jedynie
strona 3 / 9
nadzieja.pl - brak - 17. Co mówił Jezus o Kościele
akwedukty doprowadzające do miasta z dalekich gór wodę — życiodajny płyn. To
ona płynąc przez piaski pustyni niosła z sobą życie wysuszonej glebie.
Tak samo dzieje się z Kościołem. Z gór, z wyżyn Słowa Bożego spływa na jego
wyznawców ożywcza woda. Strumienie i rzeki, którymi ona płynie, biorą swój
początek z wiecznego źródła wody życia, jakim jest Bóg.
Słowo Boże to prawdziwe źródło życia Kościoła. Jeden z tych „wodociągów” to
głoszenie ewangelii, drugi — to Pismo Święte, jeszcze inny — modlitwa i
społeczność wierzących. Dzięki temu spływa woda, aby obmyć nieczystych,
zaspokoić pragnienie spragnionych — nieść życie pustyni.
Gdzie tylko zbierają się prawdziwi naśladowcy Chrystusa, tam już jest Jego Kościół.
Zbudowany na Chrystusie jest jednocześnie miejscem, gdzie wywyższa się
Zbawiciela. Wyznanie wiary w Chrystusa to podstawowa zasada Kościoła. Jest
bowiem życzeniem Boga i leży to w Jego planach, żeby zasady niebios realizowane
były i reprezentowane przez Kościół Boży tutaj na ziemi. Gdy Kościół, ciało
Chrystusa, reprezentuje Go i głosi Jego Słowo, staje się duchową potęgą. Kiedy zaś
błądzi, wtedy nie tylko maleją jego duchowa moc i świadectwo, ale zanika jego
uszlachetniający wpływ.
Pewien młody, utalentowany kaznodzieja, bardziej oczytany w pismach
filozoficznych niż w ewangelii Chrystusa, pełnił urząd pastora w dużym zborze.
Zgromadzenie wiernych, któremu przewodził, było liczebnie wielkie, ale nie mogło
poszczycić się głębokim życiem duchowym. Było jak głodna, nie nakarmiona owca,
na próżno wyczekująca pożywienia. Pewnego razu pastor znalazł na pulpicie
kazalnicy małą karteczkę z tekstem Ew. J 12,21: „Panie, chcemy Jezusa widzieć”.
Poczuł się dotknięty tą delikatną skądinąd uwagą. Trudno mu było tego dnia
wygłaszać zza kazalnicy przygotowane rozważania filozoficzne. Pastor nie
zlekceważył tej prośby. Zaczął głębiej zastanawiać się nad tym, czego nauczał, i
wnikać w głąb własnej duszy. Pojął, że w swych dotychczasowych filozoficznych
kazaniach gubił gdzieś Jezusa. Słowa, które przeczytał, uporczywie przychodziły mu
na pamięć, nie ustępowały i niedawały spokoju: „Pokaż nam Jezusa”.
W jego życiu i kazaniach nastąpiła wielka zmiana, co wkrótce dało się zauważyć.
Któregoś dnia kaznodzieja znalazł znowu na pulpicie karteczkę ze słowami z J 2,2:
„Uradowali się tedy uczniowie, ujrzawszy Pana”. Serce kaznodziei napełniło się
radością. Zrozumiał, czym był, czym jest i czym zawsze będzie Chrystus dla świata.
Zrozumiał, co znaczą słowa: „jedyna nadzieja w Chrystusie”.
Kościół jest porównany nie tylko do „ciała Chrystusowego” 1Kor 12,27. Kościół — to
także gmach, którego Chrystus jest kamieniem węgielnym, jak pisze apostoł Paweł:
„Zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, którego kamieniem węgielnym
jest sam Chrystus Jezus, na którym cała budowa mocno spojona rośnie w przybytek
święty w Panu” Ef 2,2.21. Kościół — to nie tylko zgromadzenie wiernych na ziemi,
ale i miejsce przebywania chwały Bożej. Nie zapominajmy o tej niezmiernie ważnej
strona 4 / 9
nadzieja.pl - brak - 17. Co mówił Jezus o Kościele
rzeczy!
Kiedy indziej apostoł nazywa Kościół domem Bożym, „który jest Kościołem Boga
żywego, filarem i podwaliną prawdy” 1Tm 3,15. Zarówno Paweł, jak i Tymoteusz
będąc w Efezie oglądali wielką świątynię Diany, niewątpliwie większą od
ateńskiego Partenonu, zbudowaną według tego samego planu. Świątynia była
przyozdobiona dziełami takich malarzy i rzeźbiarzy, jak Praksyteles, Fidiasz i
Apelles. Dach pokryty białym marmurem mienił się w słońcu. Żeglarze widzieli go z
daleka, zanim jeszcze dostrzegli linię brzegu. Największą jednak ozdobą tej
świątyni były filary o niezwykle szlachetnych kształtach. Aż sto dwadzieścia filarów
wykonano z jaspisu. Jak wspaniale i dostojnie się one prezentowały, może
powiedzieć każdy, kto odwiedzi w Stambule dawny kościół św. Zofii, a obecnie
muzeum, gdzie znajduje się osiem spośród nich. Kiedy bowiem w 262 r. po
Chrystusie Goci zniszczyli Efez, uniknęły zniszczenia, a później zabrano je stamtąd
na rozkaz cesarza Justyniana, aby zdobiły świątynię chrześcijańską.
Kościół Boży jest filarem i fundamentem żywej prawdy. Kościół to objawienie Tego,
który rzekł : „Ja jestem droga i prawda, i żywot, nikt nie przychodzi do Ojca, tylko
przeze mnie” J 14,6.
Kościół przyrównany bywa również do trzody owiec. „Miejcie pieczę o samych
siebie i o całą trzodę, wśród której was Duch Święty ustanowił biskupami, abyście
paśli zbór Pański nabyty własną jego krwią” Dz 2,28. Jezus to dobry pasterz. W Jego
stadzie znajdują się wszyscy wierzący. Zasadniczym obowiązkiem wszystkich
pastorów, czyli „pasterzy” (bo słowo to oznacza pasterz), jest karmić wszystkich
Słowem Bożym. Takie jest ziemskie przeznaczenie każdego chrześcijańskiego
kaznodziei.
W Piśmie Świętym Kościół nazwany jest również oblubienicą. „Zabiegam bowiem o
was z gorliwością Bożą; albowiem zaręczyłem was z jednym mężem, aby stawić
przed Chrystusem dziewicę czystą” 2Kor 11,2. Jak oblubienica — panna młoda —
przyjmuje nazwisko swego męża i jest mu wierna, tak samo wszyscy ludzie
wierzący, wszyscy członkowie Kościoła nazywają się „chrześcijanami” lub
„członkami ciała jego” Ef 5,3.
Odpowiednikiem słowa „Kościół” jest greckie słowo „eklesia”. Słowa tego używano
na określenie zgromadzenia obywateli powołanych (wezwanych) do udziału w
radzie lub w innych celach, a pisarze biblijni posługiwali się tym słowem.
Chrześcijanie są powołani z tego świata i zjednoczeni w Chrystusie, który jest ich
Głową i największym Władcą. Jak oblubieniec miłuje oblubienicę, tak „Chrystus
umiłował Kościół i wydał zań samego siebie” Ef 5,25. To pomaga Kościołowi
przetrwać zwycięsko wszystkie próby i niebezpieczeństwa.
Kiedy Cezar płynął przez Adriatyk, by walczyć z Pompejuszem, rozpętała się groźna
burza, fale zalewały statek. Żołnierze byli przerażeni. Cezar próbował uspokoić
załogę wzniosłymi słowami: „Pamiętajcie, wieziecie Cezara i jego przyszłość!”. W
strona 5 / 9
nadzieja.pl - brak - 17. Co mówił Jezus o Kościele
stokroć większym wymiarze Kościół jest właśnie takim okrętem, który płynie przez
świat pod wodzą Chrystusa, wioząc Jego poselstwo i skarb Jego zbawienia dla całej
ludzkości. Żadna burza nie jest wstanie wywrócić tego okrętu ani go zatopić.
Na Morzu Galilejskim cały Kościół był w wątłej łódeczce, przewożącej Piotra,
Jakuba, Jana, Mateusza, Andrzeja, Bartłomieja i innych uczniów Chrystusa. Byli to
ludzie, którzy tworzyli zaczątek Kościoła Bożego. Łódka nie roztrzaskała się pod
naporem fal, ponieważ był w niej Chrystus. „Czemu jesteście bojaźliwi,
małowierni?”, zapytał. „Potem wstał, zgromił wiatry i morze i nastała wielka cisza”
Mt 8,26.
Kościół jest rodziną, Bożą rodziną. „Tym zaś, którzy go przyjęli, dał prawo stać się
dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię jego, którzy narodzili się nie z krwi ani z
cielesnej woli, ani z woli mężczyzny, lecz z Boga” J 1,12.13. Apostoł Paweł
przekazał tę myśl w następujących słowach: „Wszak nie wzięliście ducha niewoli,
by znowu ulegać bojaźni, lecz wzięliście ducha synostwa, w którym wołamy: Abba,
Ojcze!” Rz 8,15. Ci zaś, którzy są odkupieni, „usynowienia dostąpili” Ga 4,5. I
dlatego nazywamy Boga Ojcem. Jak ojciec troszczy się o swe dzieci i otacza je
opieką, tak samo czyni Bóg w stosunku do nas, w stosunku do swego Kościoła na
ziemi, do „zebrania pierworodnych, którzy są zapisani w niebie” Hbr 12,23.
Założony przez Jezusa Kościół był zdyscyplinowany i rozumnie kierowany. Ci, którzy
żyli na przekór Słowu Bożemu, podlegali publicznemu osądowi zgromadzenia
wiernych. Chrystus powiedział dokładnie, jak postępować w takich sprawach (Mat.
18,17). Spełniając obietnicę Chrystusa, Duch Święty zstąpił na zgromadzenie
naśladowców Zbawiciela w Dniu Pięćdziesiątnicy. Oto dlaczego Kościół okazał się
niespożytą siłą, twierdzą nie do pokonania i z Jerozolimy rozprzestrzenił się szybko
na cały niemal świat.
Pierwsze zebrania chrześcijańskie odbywały się w prywatnych domach. Dopiero w
późniejszych czasach zaczęto wznosić specjalne budowle do wspólnego oddawania
czci Najwyższemu. Uczniowie posłuchali rozkazu Chrystusa, poszli w świat i głosili
ewangelię najpierw w Jerozolimie, w całej Judei, a następnie w Samarii i wszędzie,
aż w najodleglejszych zakątkach świata.
Pierwsze zbory były zborami żydowskimi, gdyż na początku wierzący wywodzili się
z Żydów. Później zaczęli przyjmować ewangelię poganie, jak np. Korneliusz (Dz 10
rozdz.) i inni. W czasach apostolskich przywódcami Kościoła byli ci, którzy jeszcze
widzieli Pana Łk 1,2; 1Kor 9,1. Ci, którzy chodzili z Panem, wybrali siedmiu
diakonów „cieszących się zaufaniem, pełnych Ducha Świętego”. Byli oni Kościołowi
pomocni w każdej potrzebie. Apostołowie pełnili swą służbę modlitwy i „Słowa”.
Wśród pierwszych wyznawców nie brakło również proroków Dz 11,27, nauczycieli
1Kor 12,28 i ewangelistów Ef 4,11. Jezus nie tylko założył Kościół w tym celu, żeby
był zgromadzeniem wierzących w Niego, ale i po to, by głosił na całym świecie
ewangelię. Chrystus powiedział wyraźnie swym uczniom: „Idąc na cały świat,
głoście ewangelię wszystkiemu stworzeniu” Mk 16,15. W Ewangelii Mateusza
strona 6 / 9
nadzieja.pl - brak - 17. Co mówił Jezus o Kościele
czytamy: „Idźcie tedy i czyńcie uczniami wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca
i Syna, i Ducha Świętego, ucząc je przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem.
A oto Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata” Mt 28,19.20.
Tysiące ludzi nawróciło się po kazaniu w dniu Zielonych Świąt. „Pan zaś codziennie
pomnażał liczbę tych, którzy mieli być zbawieni” Dz 2,47.
Jak możemy więc czuć się spokojni i bezpieczni, będąc poza Kościołem, poza jego
nawiasem, skoro czynimy tak wbrew wyraźnemu zarządzeniu Chrystusa. Paweł
pisze, że w jego czasach byli tacy, którzy gardzili Kościołem Bożym 1Kor 11,22. Nie
jest rzeczą człowieka lekceważyć i gardzić tym, co Bóg ustanowił dla niego! W
przeszłości wielokrotnie był taki czas, który nie sprzyjał Kościołowi. Być może, że
będzie się to jeszcze powtarzać, ale Kościół Boży przetrwa i wyjdzie z tych
wszystkich prób zwycięsko. Prawdziwi naśladowcy Chrystusa nigdy nie zapomną
swego wyznania i swego posłannictwa, ponieważ nigdy nie opuści ich Chrystus.
Obecne czasy mogą się wydawać ciemne i niepewne, ale tuż przed końcem świata
powstanie ożywczy ruch przygotowujący świat na powtórne przyjście Chrystusa, by
każde szczere serce połączyło się z Nim.
KOŚCIÓŁ CHRYSTUSA JEST WIECZNY
Kogo ustanawiano w każdym ze zborów w pierwszych wiekach chrześcijaństwa?
„A gdy przez wkładanie rąk wyznaczyli im w każdym zborze starszych, wśród
modlitw i postów poruczyli ich Panu, w którego uwierzyli” Dz 14,23.
Jakie inne miano nadawane jest prezbiterom?
„Pozostawiłem cię na Krecie w tym celu, abyś uporządkował to, co pozostało do
zrobienia, i ustanowił po miastach starszych, jak ci nakazałem. Takich, którzy są
nienaganni, mężami jednej żony, którzy mają dzieci wierzące, które nie stoją pod
zarzutem rozpusty lub krnąbrności. Biskup bowiem jako włodarz Boży powinien być
nienaganny Tt 1,5-7. Widzimy, że słowa „prezbiter”, „biskup” i „starszy” używane
są zamiennie.
Czy kiedykolwiek zgromadzenia członków Kościoła odbywały się w domach
prywatnych?
„Pozdrówcie Pryskę i Akwilę (...) także zbór, który jest w ich domu” Rz 16,3.5.
Do czego przyrównano Kościół?
„On także jest Głową Ciała, Kościoła; On jest początkiem, pierworodnym z
umarłych, aby we wszystkim był pierwszy” Kol 1,18.
Jakie dary otrzymał Kościół od Boga?
strona 7 / 9
nadzieja.pl - brak - 17. Co mówił Jezus o Kościele
„Wy zaś jesteście ciałem Chrystusowym, a z osobna członkami. A Bóg ustanowił w
kościele najpierw apostołów, po wtóre proroków, po trzecie nauczycieli, następnie
moc czynienia cudów, potem dary uzdrawiania, niesienia pomocy, kierowania,
różne języki” 1Kor 12,27.28.
Czy były jakieś trudności w organizowaniu Kościoła w czasach biblijnych?
„Napisałem do zboru krótki list, lecz Diotrefes, który lubi odgrywać wśród nich
kierowniczą rolę, nie uznaje nas” 3J 1,9.
Gdzie były czytane listy apostolskie?
„A gdy ten list będzie u was odczytany, postarajcie się o to, aby został odczytany
także w zborze Laodycejczyków, a ten, który jest z Laodycei, i wy też przeczytajcie”
Kol 4,16.
Czy Saul występował przeciwko Kościołowi, gdy nie był jeszcze chrześcijaninem?
„A Saul tępił zbór; wchodził do domów, wywlekał mężczyzn i niewiasty i wtrącał do
więzienia” Dz 8,3.
Co czynił Kościół, gdy Piotr był więziony przez Heroda?
„Strzeżono tedy Piotra w więzieniu; zbór zaś modlił się nieustannie za niego do
Boga” Dz 12,5.
Do jakich miast w Azji Mniejszej zostały wysłane listy do siedmiu zborów?
Efez, Smyrna, Pergam, Tyjatyra, Sardes, Filadelfia i Laodycea Ap 2,1.8.12.18;
3,1.7.14.
O co stale troszczył się Paweł?
„Pomijając te sprawy zewnętrzne, pozostaje codzienne nachodzenie mnie, troska o
wszystkie zbory” 2Kor 11,28.
Jaki wspaniały symbol Kościoła znajdujemy w Księdze Objawienia?
„Co do tajemnicy siedmiu gwiazd, które widziałeś w prawej dłoni mojej, i siedmiu
złotych świeczników; siedem gwiazd, to aniołowie siedmiu zborów, a siedem
świeczników, to siedem zborów” Ap 1,20.
W jakim oświadczeniu Jezusa znajdujemy ostatnią w całym Piśmie Świętym
wzmiankę o Kościele?
„Ja, Jezus, wysłałem anioła mego, aby poświadczył wam to w zborach. Jam jest
korzeń i ród Dawidowy, gwiazda jasna poranna” Ap 22,16.
strona 8 / 9
nadzieja.pl - brak - 17. Co mówił Jezus o Kościele
strona 9 / 9
Powered by TCPDF (www.tcpdf.org)