8.3.1 Siedliska leśne

8.3.1 Siedliska leśne
9110 - Kwaśne buczyny (związek Luzulo-Fagion) – Do tego typu siedliska należą wszystkie lasy
bukowe w
Polsce, charakteryzujące się ubogim runem z dominacją mezofilnych
i acidofilnych gatunków ogólnoleśnych. W warstwie
drzewostanu, poza bukiem, istotną domieszkę stanowić może dąb,
ewentualnie sosna (zespół Luzulo pilosae-Fagetum na
stanowiskach wyżynnych) lub świerk, a także jodła lub jawor na
stanowiskach górskich (zespół Luzulo
luzuloidis-Fagetum). Na terenie Dolnego Śląska siedlisko to
jest dosyć pospolite, duża część jego obecnych stanowisk ma
jednak pochodzenie antropogeniczne. Drzewostany takie łatwo
rozpoznać dzięki wyrównanej strukturze wiekowej i
gatunkowej, dlatego nie jest konieczne obejmowanie ochroną
wszystkich odnalezionych stanowisk tego siedliska. Podlega ochronie w
rezerwatach Puszcza Śnieżnej Białki, Bukowa Kalenica, Góra
Ślęża, Wodospad Wilczki, Krokusy w Górzyńcu, Jaskinia
Niedźwiedzia w Kletnie (zespół górski) oraz Las
Bukowy w Skarszynie i Wzgórze Joanny (zespół niżowy
opisywany m.in. przez Macicką 1984; Macicką-Pawlik, Wilczyńską
1990 i in.). Występuje także na Górze Chojnik
(Karkonoski PN) oraz w PN Gór Stołowych (Świerkosz,
2004d) (fot.8.3.1).
9130 - Żyzne buczyny górskie i nizinne –
Siedlisko to tworzą żyzne, bogate w gatunki lasy bukowe
Polski. Rozróżniamy dwie główne odmiany żyznych
buczyn.
BUCZYNA POMORSKA – Galio odorati-Fagetum (Melico-Fagetum) - Żyzne
buczyny o charakterze niżowym i podgórskim. W drzewostanie
dominuje buk, czasem z domieszką dębu, grabu, lipy i innych
gatunków gradowych. W runie łanowo rozwija się trawa –
perłówka jednokwiatowa, a w niektórych postaciach
marzanka wonna, szczyr trwały i inne gatunki żyznych lasów
liściastych. Na Dolnym Śląsku jest to zespół rzadki,
notowany był z Wału Trzebnickiego (Wzgórza Dalkowskie,
Wzgórze Joanny), Kotliny Milickiej, Pogórza Izerskiego
i Masywu Ślęży (np. Macicka, Wilczyńska, 1991;
Anioł-Kwiatkowska i in., 1992; Berdowski, Kwiatkowski, 1992;
Świerkosz, Narkiewicz, 2004). Ochronie podlega w rezerwatach
Wzgórze Joanny i Dalkowskie Jary.
ŻYZNA BUCZYNA SUDECKA – (Dentario
enneaphyllidi-Fagetum) - Należą tu buczyny piętra regla
dolnego, rzadko tylko pogórza Sudetów, z runem
ziołoroślowym lub złożonym z wysokich traw, w którym
główną rolę grają marzanka wonna, żywiec bulwkowaty,
żywiec pięciolistkowy, lilia złotogłów, kopytnik pospolity
i wiele innych. Są to lasy zwykle bogate gatunkowo, o dużej
wartości przyrodniczej, także z uwagi na uwarunkowania
faunistyczne. Występuje wyłącznie w Sudetach i na ich Pogórzu
zwykle powyżej 500 m n. p. m., rzadko niżej. Na Przedgórzu
tylko na izolowanych stanowiskach, np. w szczytowej partii Góry
Ślęża (Anioł i in., 1992) oraz na Wzgórzach
Strzelińskich (Pender, 1998, 1990). Siedlisko jest chronione
http://eko.wbu.wroc.pl/eko - WBU Ekofizjografia
Powered by Mambo
Generated: 19 July, 2017, 03:32
w szeregu rezerwatów np. Buki Sudeckie, Góra Miłek,
Jaskinia Niedźwiedzia w Kletnie, Cisowa Góra, Cisy w Górach
Bardzkich, także na Górze Chojnik i w PN Gór
Stołowych.
9140 - Buczyny z Acer pseudoplatanus i Rumex arifolius - Buczyny ziołoroślowe występujące w Sudetach
na wysokości
powyżej 800 m n.p.m., na stromych stokach w otoczeniu źródlisk
i dolin potoków. Siedlisko to charakteryzuje się drzewostanem
bukowym, z domieszką jaworu i świerka oraz runem złożonym z
wysokogórskich gatunków ziołoroślowych takich jak
modrzyk górski, liczydło górskie, ciemiężyca zielona
czy jaskier platanolistny. Ekstremalnie rzadki typ siedliska – do
tej pory z Sudetów znane są tylko stanowiska z Gór
Bystrzyckich i Orlickich (Świerkosz, 2003; Smoczyk in. - ustna),
nie jest chronione.
9150 - Ciepłolubne buczyny storczykowe (związek Cephalanthero-Fagion) - Niskorosłe lasy bukowe
rozwijające się na stromych,
południowych stokach wzgórz, na glebach wapiennych, silnie
szkieletowych. W drzewostanie dominuje buk, rzadko i domieszkowo cis,
brzoza, lipa szerokolistna i inne gatunki. Drzewa są często krępe,
o nisko osadzonych koronach, i mają niską wartość gospodarczą.
Runo jest bogate w gatunki ciepłolubne, rzadkie i zagrożone na
terenie Dolnego Śląska, szczególnie krytycznie zagrożone
wymarciem storczyki takie jak żłobik koralowy, obuwik pospolity czy
buławnik czerwony. Rosną tu również inne bardzo rzadkie i
cenne taksony, np. zawilec wielkokwiatowy czy goryczka krzyżowa. Z
uwagi na rzadkość występowania skał wapiennych jest to siedlisko
bardzo u nas rzadkie – występuje wyłącznie w Górach
Kaczawskich i paśmie Krowiarek. Należy także podkreślić, że na
Dolnym Śląsku siedlisko to osiąga północną granicę
zasięgu, jest więc szczególnie interesujące pod względem
biogeograficznym. Niewielkie fragmenty chronione są w rezerwatach
Góra Miłek oraz Buczyna Storczykowa na Białych Skałach.
Najcenniejsze fragmenty w Krowiarkach, np. na górze Wapniarka,
znajdują się poza jakąkolwiek formą ochrony i są silnie
zagrożone zniszczeniem (Kwiatkowski, 2001a, 2001b).
9160 - Grądy dolin rzecznych (częściowo Galio-Carpinetum) - Siedlisko obejmuje wielogatunkowe lasy
liściaste rozwijające
się na skrzydłach dolin dużych rzek niżu dolnośląskiego
(głównie Odry, także Baryczy, oraz dolnych odcinków
Nysy Łużyckiej i Kłodzkiej, Bobru, Bystrzycy i Kwisy (por. np.
Anioł-Kwiatkowska i in., 1998; Berdowski, Panek 1998; Rast i in.,
2000). Gatunkami typowymi dla drzewostanu w tym typie siedlisk są
grab, dąb szypułkowy, klon polny i lipa drobnolistna, często
przechodzą tu gatunki łęgów takie jak jesion wyniosły,
olcha czarna czy wiąz limak. Charakterystycznym elementem runa jest
gwiazdnica wielkokwiatowa oraz szereg gatunków wskazujących
na wilgotny charakter siedliska, jak czyściec leśny lub niecierpek
pospolity. Ten typ siedlisk jest jeszcze stosunkowo częsty, lecz
silnie zagrożony przez spadek poziomu wód gruntowych
powodowany w dolinach rzecznych przez wieloletnie użytkowanie rzek w
sposób nie biorący pod uwagę ich uwarunkowań
przyrodniczych. Niewielkie fragmenty chronione są w rezerwatach
Grodzisko Ryczyńskie, Kanigóra, Zwierzyniec i Odrzyska (fot.
8.3.2).
http://eko.wbu.wroc.pl/eko - WBU Ekofizjografia
Powered by Mambo
Generated: 19 July, 2017, 03:32
9170 - Grąd środkowoeuropejski (Galio-Carpinetum poza
dolinami rzek, Tilio-Carpinetum) - Wielogatunkowe lasy
liściaste Wału Trzebnickiego, nizin śląskich, Pogórza i
Przedgórza Sudeckiego (J. M. Matuszkiewicz 2001). W
Sudetach występuje do 500 m n. p. m., rzadko tylko sięga wyżej,
lokalnie do 650 m n. p. m. Pierwotnie siedlisko to zajmowało niemal
cały opisywany obszar, jednak wielowiekowa eksploatacja spowodowała
zajęcie jego żyznych, bogatych siedlisk pod uprawy, łąki i
zabudowania. W typowej postaci siedlisko 9 170 zajęte jest przez
lasy grabowo-lipowo-dębowe, czasem jednolicie lipowe, z domieszką
wielu innych gatunków, takich jak klon zwyczajny, klon polny,
jawor, olsza czarna, jesion, buk, a nawet świerk lub sosna. W runie
odmian wilgotnych i świeżych występują gatunki podawane w
siedlisku 9 160, przez co ich rozróżnienie nabiera charakteru
czysto geograficznego, nie zaś przyrodniczego. Postaci suchsze (tzw.
grądy wysokie) są specyficzne dla tego typu siedliska. Ich częstym
składnikiem jest kupkówka Aschersona. Jest to siedlisko dosyć
często spotykane, lecz głównie w różnego rodzaju
formach zdegenerowanych lub stadiach regeneracyjnych. Najlepiej
wykształcone płaty objęte są ochroną w rezerwatach: Uroczysko
Obiszów, Wzgórze Joanny, Las Bukowy w Skarszynie, Grądy
k. Posady, Zimna Woda, Uroczysko Wrzosy, Buczyna Jakubowska, Buczyna
Piotrowicka, Ponikwa, Skarpa Storczyków i Olszyny Niezgodzie,
Muszkowicki Las Bukowy.
*9180 - Jaworzyny na stokach i zboczach (związek Tilio-Acerion)
– Do tego typu siedliska należą trzy różne
zbiorowiska leśne:
LASY KLONOWO-LIPOWE – Aceri-Tilietum
– Spotykane sporadycznie na stromych zboczach o różnej
ekspozycji. Gleby kamieniste, często z rumoszem na powierzchni.
Zespół zajmuje siedliska o osobliwych warunkach
mikroklimatycznych, gdzie występuje duża wilgotność powietrza,
spowodowana mikroreliefem, występowaniem wysięków i
przemieszczaniem się wód wzdłuż stoku bez możliwości
stagnowania. Drzewostan główny zbudowany z lipy
szerokolistnej, lipy drobnolistnej, klonu zwyczajnego i jaworu oraz
jesionu i wiązu górskiego. Runo bardzo bogate,
wielogatunkowe. Występuje głównie na Pogórzu
Kaczawskim, lecz w rozproszeniu notowane w większości pasm Sudetów,
ich Przedgórza i Pogórza. Chronione w rezerwatach
Ostrzyca Proboszczowicka, Grądy koło Posady, Wąwozy Pełcznicy pod
Książem, Góra Zamkowa we Wleniu, Cisowa Góra, Wąwóz
Lipa i Wąwóz Myśliborski koło Jawora. Dotychczasowa ochrona
nie jest jednak wystarczająca, gdyż obejmuje mniej niż 20% tych
cennych przyrodniczo i krajobrazowo, a jednocześnie mało
użytecznych gospodarczo lasów (Bodziarczyk, Świerkosz,
2004; Świerkosz, 2004).
JAWORZYNY I BUCZYNY ZIOŁOROŚLOWE (gr. Sorbo-Aceretum) - Występuje na
stromych zboczach o ekspozycji północnej, w żlebach i
wąskich dolinach, głównie w piętrze regla dolnego, rzadko
tylko niżej. Drzewostan główny zbudowany z jaworu lub buka,
z domieszką świerka oraz jarzębiny. Runo bogate, z dużą liczbą
barwnie kwitnących, wysokich bylin górskich. Siedlisko bardzo
rzadkie. Zanotowane do tej pory w Górach Stołowych,
Bystrzyckich i Bialskich. Chronione jest jedno ze stanowisk w PN Gór
Stołowych, pozostałe nie objęte ochroną (Bodziarczyk,
Świerkosz, 2004).
http://eko.wbu.wroc.pl/eko - WBU Ekofizjografia
Powered by Mambo
Generated: 19 July, 2017, 03:32
JAWORZYNY MIESIĄCZNICOWE - (Lunario-Aceretum) – Lasy na stromych
stokach z przewagą jawora, z domieszką buka, jodły, jesionu,
rzadko lipy szerokolistnej i innych gatunków. Runo
ziołoroślowe z dużą liczbą gatunków górskich.
Szczególnie charakterystyczne jest obfite występowanie
miesiącznicy trwałej, która często tworzy niemal
jednogatunkowe, rozległe powierzchnie. Występuje w postaci
niewielkich płatów rozproszonych we wszystkich pasmach
górskich. Prawdopodobnie cała powierzchnia jaworzyn
miesiącznicowych w Sudetach nie przekracza 100 ha. Chroniona w
rezerwacie Wodospad Wilczki (Berdowski, Panek, 2001) oraz
(bardzo dobrze wykształcone powierzchnie) w Parku Narodowym Gór
Stołowych (Pender, Macicka-Pawlik, 1996a, 1996b). Pozostałe
fragmenty nie są chronione (Bodziarczyk, Świerkosz, 2004).
*91D0 - Bory i lasy bagienne SOSNOWY BÓR BAGIENNY (Vaccinio uliginosi-Pinetum)
– Siedliska boru bagiennego występują w bezodpływowych
obniżeniach terenu i związane są z głębokimi, kwaśnymi torfami
torfowisk wysokich oraz wodą gruntową utrzymującą się przez
znaczną część roku blisko powierzchni. Drzewostan zbudowany z
sosny, z domieszką brzóz. W podszycie występuje kruszyna
oraz krzewiaste wierzby. Na Dolnym Śląsku występuje głównie
na Wale Trzebnickim i w Borach Dolnośląskich, niewielkie fragmenty
także w Sudetach. Z uwagi na zanikanie torfowisk siedlisko jest
rzadkie i na wszystkich odnalezionych stanowiskach zasługuje na
objęcie ochroną. Obecnie chronione w PN Gór Stołowych, w
rezerwacie Torfowisko koło Grabowa, fragmenty także w pozostałych
rezerwatach torfowiskowych (Borówki, Torfowisko Unickie, pod
Węglińcem).
WYSOKOGÓRSKI, ŚWIERKOWY BÓR BAGIENNY – Zajmuje tereny
zabagnione w miejscach gromadzenia się wód opadowych i
stokowych w strefie regla górnego (zabagnione zrównania
grzbietowe lub wklęsłe stoki, często w partiach grzbietowych i
przygrzbietowych). Preferuje chłodne stoki, ocienione i zaciszne.
Drzewostan zbudowany ze świerka z domieszką jarzębiny, a czasem
kosodrzewiny. Na Dolnym Śląsku tylko w Karkonoszach, w ramach
Karkonoskiego Parku Narodowego.
Górski, świerkowy bór bagienny (ass. Bazzanio-Piceetum) (W
nowszych opracowaniach (Pawlaczyk i in., 2003) siedlisko to
włączane jest do typu 9140)
Występuje w strefie regla dolnego, w miejscach gromadzenia się wód
opadowych i stokowych, gdzie dochodzi do zabagniania terenu –
zwykle w lokalnych zagłębieniach i miejscach o utrudnionym
przepływie wody glebowej, gdzie może tworzyć się grubsza warstwa
torfu. Drzewostan tworzy świerk, z domieszką jarzębiny i brzozy,
wyjątkowo jodły. Na Dolnym Śląsku niewielkie fragmenty zachowały
się na Torfowisku pod Zieleńcem i w Parku Narodowym Gór
Stołowych (Potocka, 1999) oraz w Górach Kamiennych
(Kącki – inf. ustne).
GÓRSKIE TORFOWISKA WYSOKIE Z SOSNĄ BŁOTNĄ (ass. Pino mugo-Sphagnetum) - Torfowiska wysokie
położone w górach (u nas powyżej 800 m
n.p.m.), na grzędach torfowych, w obniżeniach lub na stokach,
porośnięte sosną błotną i/lub kosodrzewiną, z cennymi i
rzadkimi w Sudetach gatunkami roślin naczyniowych i zarodnikowych w
runie. Występują w Karkonoszach, Górach Izerskich, Stołowych
i koło Zieleńca (Potocka, 1997, 1999, 2001). Praktycznie
http://eko.wbu.wroc.pl/eko - WBU Ekofizjografia
Powered by Mambo
Generated: 19 July, 2017, 03:32
wszystkie stanowiska objęte są ochroną prawną (oba parki
narodowe, rezerwaty Torfowisko pod Zieleńcem i Torfowiska w Dolinie
Izery). *91E0 - Lasy łęgowe i nadrzeczne zarośla wierzbowe - W Polsce ten
typ siedlisk obejmuje dwa, silnie różniące się pomiędzy
sobą podtypy. Pierwszy z nich należy do zanikających na terenie
naszego kraju, znany jest z niewielu fragmentów i nawet w
dolinie Odry na całej jej długości występuje tylko kilka
większych fragmentów tego typu siedliska (Rast i in.,
2000; Świerkosz, 2002b).
ŁĘG WIERZBOWO-TOPOLOWY (all. Salicion albae) – Lasy
wierzbowo-topolowe dla trwałego utrzymywania się w krajobrazie
wymagają 30 dni zalewu w roku, co z uwagi na regulacje koryt
rzecznych i permanentne obniżanie się poziomu dna na odcinkach
skanalizowanych lub podzielonych stopniami wodnymi, jest coraz
trudniejsze do uzyskania. Do tej pory siedlisko to, w postaci
większych płatów, notowane było tylko w dolinie Odry. Nie
jest reprezentowane w żadnym rezerwacie na Dolnym Śląsku.
ŁĘG JESIONOWO-OLSZOWY (Fraxino-Alnetum i inne) –
Zbiorowiska te zajmują tereny o powolnym przepływie wód
– płaskie dna dolin wolno płynących mniejszych rzek i strumieni
oraz brzeżne partie dolin większych rzek. Spotykamy je także w
miejscach wysięku i dopływu wód z wyżej położonych
terenów, na tarasach przyjeziornych, przy źródliskach
oraz na obrzeżach dolin. Drzewostan olszowy z udziałem jesionu,
wiązów, klonu, rzadziej brzozy omszonej. Siedlisko często
spotykane na całym terenie, wykształcone w różnych formach,
wyróżnianych w ramach samodzielnych jednostek
syntaksonomicznych. Reprezentowane w wielu rezerwatach, lecz nie
stanowi w nich głównego przedmiotu ochrony. Większe
kompleksy objęte są ochroną, w mozaice z olesami, w rezerwatach
Uroczysko Wrzosy i Olszyny Niezgodzkie (Macicka-Pawlik,
Wilczyńska, 1996a).
91F0 - Łęgowe lasy dębowo-wiązowo-jesionowe (Ficario-Ulmetum
minoris) – Mieszane, wielogatunkowe,
bardzo żyzne lasy niżowe, występujące na obszarach poddanych
zalewom rzecznym, szczególnie w dolinach większych rzek
Dolnego Śląska. W drzewostanie występują m.in.: dąb szypułkowy,
jesion wyniosły, olcha czarna, topola biała, topola czarna, wiąz
limak; na wilgotniejszych stanowiskach w skład wchodzą wierzby, a
na obszarach rzadko zalewanych także lipa drobnolistna, grab i klon
polny. Najbardziej charakterystyczne dla drzewostanu są jednak wiąz
polny, grusza pospolita i jabłoń. W drzewostanach znajdujących się
w stanie zbliżonym do naturalnego warstwa koron jest często
rozluźniona, pojawiają się luki szybko zarastające krzewami i
bylinami. Zjawiska takie należą do naturalnych elementów
cyklu rozwojowego łęgów, i nie powinny być argumentem za
„gorszym” stanem siedliska – wprost przeciwnie świadczą o
jego wysokiej naturalności. Runo jest bogate, ziołoroślowe, z
wieloma gatunkami wysokich bylin oraz zakwitających wiosną
geofitów. Spotykamy tu liczne storczyki (miejscami masowo
występuje kruszczyk szerokolistny) i największe w regionie
populacje śnieżyczki przebiśnieg. Siedlisko występuje przede
wszystkim w dolinie Odry, gdzie jest jeszcze stosunkowo często
reprezentowane w obrębie międzywala i, sporadycznie, na zawalu w
miejscu przesiąkania wód zalewowych pod wałami (Rast i
in., 2000, Świerkosz, 2002b). W postaci mniejszych fragmentów
spotykane także w dolinach Kaczawy, Bobru, Jezierzycy, Nysy
http://eko.wbu.wroc.pl/eko - WBU Ekofizjografia
Powered by Mambo
Generated: 19 July, 2017, 03:32
Kłodzkiej i Baryczy, a także mniejszych rzek i potoków, choć
identyfikacja tych ostatnich nie jest pewna. Na Dolnym Śląsku tylko
niewielka część siedliska podlega ochronie w rezerwatach: Łęg
Korea, Grodziska Ryczyńskie, Kanigóra, Zwierzyniec i Olszyny
Niezgodzkie (Anioł-Kwiatkowski i in., 1998 i cyt. tam
literatura).
91I0 - Dąbrowy ciepłolubne (rząd Quercetalia pubescentis)
– Świetliste lasy dębowe lub dębowo-sosnowe o bardzo
dużej różnorodności gatunkowej z udziałem zarówno
gatunków leśnych, jak i łąkowych, licznym udziałem
storczyków i wysokich, kolorowo kwitnących bylin. Zbiorowiska
te mają charakter antropogeniczny – wykształcały się w efekcie
ekstensywnego i długotrwałego wypasu zwierząt gospodarskich
prowadzonego w lasach dębowych. Przy zaniku wypasu zbiorowiska te
stopniowo przechodzą w lasy grądowe lub acidofilne dąbrowy, z
których się uprzednio rozwinęły. Na Dolnym Śląsku
zbiorowiska te były podawane z kilku stanowisk w dolinie Odry i z
Przedgórza Sudeckiego, lecz w większości wypadków pod
nazwą tą opisywano różne postaci degeneracyjne dąbrów
bądź też ciepłolubne grądy. Nie wiadomo w chwili obecnej czy do
tego typu siedliska zaliczane są także ciepłolubne dąbrowy
podgórskie znane z Masywu Ślęży i Pogórza
Kaczawskiego, gdyż znacząco odbiegają od typu siedliska
opisywanego w INTERPRETATION MANUAL. 9410 - Bory górnoreglowe (górnoreglowy bór sudecki -
Calamagrostio villosae-Piceetum) – Górnoreglowe bory z bezwzględną dominacją świerka, z
domieszką jarzębiny, brzozy karpackiej, kosodrzewiny, w najniższych
partiach także buka. Występują powyżej 1 000 m n.p.m. i stanowią
na tej wysokości potencjalny typ roślinności. Występujące na
Dolnym Śląsku zachowane fragmenty są lasami o charakterze
naturalnym, a do typu siedliska należy wliczać także przejściowo
odlesione wskutek tzw. klęski ekologicznej z lat 80-tych
powierzchnie zajmowane przez zarośla i lasy jarzębinowe oraz
brzozowe na siedliskach borów wysokogórskich. Na
stanowiskach tych zachodzi spontaniczna, choć bardzo wolna
regeneracja borów wysokogórskich i należy wstrzymać
się z próbami przyspieszania tych procesów w tak trudnych klimatycznie i siedliskowo warunkach.
Występuje w najwyższych partiach Karkonoszy, Gór Izerskich, Śnieżnika
oraz Gór Bialskich (Matuszkiewicz, 2001). Izolowane
płaty rozwijają się na szczycie Wielkiej Sowy w Górach
Sowich (Pender, 1975) i (prawdopodobnie) na szczycie
Szczelińca w Górach Stołowych (Świerkosz, 1994d.).
Większość płatów siedliska znajduje się pod ochroną w
ramach Parków Narodowych (Karkonoskiego i Gór
Stołowych) oraz rezerwatów (Śnieżnik Kłodzki, Puszcza
Śnieżnej Białki). Poza ochroną prawną pozostają stanowiska w
Górach Izerskich i na Wielkiej Sowie.
941P - Acidofilne bory z jodłą (Abieti-Piceetum)
– Górskie bory świerkowo-jodłowe, niegdyś
prawdopodobnie bardzo rozpowszechnione na terenie Sudetów na
wysokości (600) 700-1 000 m n.p.m. (Matuszkiewicz, 2001).
Wielowiekowe pozyskanie drewna i późniejsza gospodarka leśna
protegująca świerk oraz zamieranie jodły w drugiej połowie XX w.,
całkowicie zatarły pierwotny obraz rozmieszczenia tego siedliska.
Obecnie można kwalifikować do tego typu siedliska niektóre
fragmenty borów świerkowych z udziałem jodły i z bogatym
samoodnowieniem, rozwijające się na stromych stokach lub w jarach
wąwozów, gdzie gospodarka leśna była mniej intensywna. Lasy
http://eko.wbu.wroc.pl/eko - WBU Ekofizjografia
Powered by Mambo
Generated: 19 July, 2017, 03:32
te przypominają formy naturalne siedliska składem runa i strukturą
pionową, pomimo często sztucznego pochodzenia części lub całości
drzewostanu. 91O0 - Wyżynny jodłowy bór mieszany (Abietetum polonicum) - Bardzo rzadkie zbiorowisko leśne wyżyn
południowopolskich z
dominacją w drzewostanie jodły (Abies alba), z domieszką
innych gatunków, jak sosna zwyczajna, buk zwyczajny, świerk i
dąb bezszypułkowy. Runo jest stosunkowo ubogie w gatunki, dominują
w nim acydofilne gatunki leśne, takie jak borówka czernica,
trzcinnik leśny czy orlica pospolita. Nie ma pewności, czy jest to
zbiorowisko naturalne na obszarze Dolnego Śląska, czy też powstało
w efekcie XIX-wiecznych nasadzeń jodły na siedliskach kwaśnych
buczyn, jednak obecna dynamika drzewostanu (odnawianie się jodły) i
jego skład nakazują traktować powyższe fragmenty jako przynależne
do typu siedliska. Znane fragmenty objęte są ochroną w
rezerwatach: Jodły Ostrzeszowskie, Gola i Jodłowice. Zbiorowisko
notowane tylko na obszarze Wału Trzebnickiego.
91T0 - Bory chrobotkowe (Cladonio-Pinetum) –
Suche bory sosnowe wykształcone w typowych postaciach na
szczytach wydm subkontynentalnych i rozmywanych wzgórzach
morenowych. Charakteryzują się prawie wyłącznym udziałem sosny
zwyczajnej w drzewostanie o niskiej bonitacji, oraz runem bardzo
ubogim w rośliny zielne, natomiast bogatym w mszaki i porosty.
Szczególnie charakterystyczne są chrobotki, które
typowym postaciom nadają w warstwie runa srebrzystobiałą barwę.
Nie należy do tego typu siedliska włączać upraw sosnowych, które
poprzez długotrwałe protegowanie sosny przypominają bory
chrobotkowe, a jedynie postaci o charakterze naturalnym. Znane z
Borów Dolnośląskich i Wału Trzebnickiego
(Macicka-Pawlik, Wilczyńska, 1990, 1991). W żadnym z
rezerwatów siedlisko to nie jest zanotowane, choć może
występować w postaci niewielkich płatów na obszarach
chronionych w północnej części regionu.
http://eko.wbu.wroc.pl/eko - WBU Ekofizjografia
Powered by Mambo
Generated: 19 July, 2017, 03:32