Prezydent RP jako najwyższy przedstawiciel Rzeczypospolitej
advertisement
Warszawa, 16.06.2016 r. Prezydent RP jako najwyższy przedstawiciel Rzeczypospolitej Polskiej. Studium konstytucyjno-ustrojowe Streszczenie Praca doktorska o tytule „Prezydent RP jako najwyższy przedstawiciel Rzeczypospolitej Polskiej. Studium konstytucyjno-ustrojowe” stanowi próbę całościowego ujęcia, wynikającej z przepisów Konstytucji z 1997 r. oraz innych aktów normatywnych, prawnoustrojowej pozycji Prezydenta RP ze szczególnym uwzględnieniem zagadnienia przedstawicielstwa. Praca składa się ze wstępu, sześciu obszernych rozdziałów, zakończenia oraz wykazu literatury przedmiotu, orzecznictwa oraz wykorzystanych aktów prawnych. Pierwszy rozdział poświęcony jest wyjaśnieniu podstawowych pojęć i założeń przyjętych w toku pisania rozprawy. W konsekwencji, w pierwszej części rozprawy przedstawiono istotę i koncepcje podziału władzy, a także charakterystykę i prawne okoliczności funkcjonowania dwuczłonowej egzekutywy w Rzeczypospolitej Polskiej. Ponadto zarysowano pojęcia przedstawicielstwa i przywództwa prezydenckiego a także scharakteryzowano przyjęte na świecie różne formy reprezentacji państwa przez prezydenta. Rozdział II przedstawia proces ewolucji koncepcji Prezydenta jako przedstawiciela państwa w Polsce. W tym celu wskazano i omówiono kolejne najważniejsze akty prawne statuujące ustrojową pozycję głowy państwa od odzyskania przez Polskę niepodległości w 1918 r. W związku z historycznymi losami Rzeczypospolitej Polskiej w ubiegłym wieku, rozdział ten podzielono na trzy zasadnicze części: okres XX – lecia międzywojennego, okres Polski Ludowej oraz okres transformacji ustrojowej lat dziewięćdziesiątych. III rozdział dotyczy natomiast współczesnej roli Prezydenta RP jako gwaranta ciągłości władzy państwowej wynikającej z art. 126 ust. 1 Konstytucji. Mając na uwadze powyższe omówiono zagadnienie ciągłości funkcjonowania urzędu prezydenckiego oraz szereg kompetencji i obowiązków Prezydenta mających zapewnić mu skuteczną realizację powierzonej mu roli, takich jak uprawnienia w czasie stanów wyjątkowych, w szczególności do wydawania rozporządzeń z mocą ustawy. Ponadto rozdział III zawiera omówienie podstaw prawnych i mechanizmów ustrojowych regulujących stosunki Prezydenta z Radą Ministrów, Sejmem i Senatem oraz władzą sądowniczą. Przedmiotem analizy w Rozdziale IV jest pozycja Prezydenta RP jako najwyższego przedstawiciela państwa w stosunkach wewnętrznych. Z niniejszego względu, w rozdziale IV omówiono zagadnienia legitymizacji Prezydenta do sprawowania władzy z wyszczególnieniem legitymizacji o podłożu prawnym i wyborczym. W tym celu omówiono również w skrócie charakterystykę wyborów na urząd Prezydenta RP. Finalnie, rozdział ten traktuje także o kwestii odpowiedzialności Prezydenta oraz o jego zwierzchnictwie nad polskimi Siłami Zbrojnymi. Rozdział V przybliża czytelnikowi rolę Prezydenta RP jako najwyższego przedstawiciela państwa w stosunkach zewnętrznych. W tym kontekście szczegółowo omówione zostały kwestie przedstawicielstwa na arenie międzynarodowej a także kompetencje Prezydenta w zakresie współprowadzenia polityki międzynarodowej państwa, w szczególności uprawnienia w procesie ratyfikowania umów międzynarodowych oraz przyjmowania i mianowania przedstawicieli dyplomatycznych. Rozdział V zawiera również omówienie dyrektywy współdziałania Prezydenta RP i Rady Ministrów w zakresie polityki zagranicznej. Ostatni, VI rozdział pracy zawiera opis zaistniałego w 2008 roku sporu kompetencyjnego pomiędzy Prezydentem RP a Radą Ministrów w przedmiocie uczestnictwa tych organów w posiedzeniach Rady Europejskiej. Niniejszy rozdział zawiera także analizę wydanego w sprawie wyroku Trybunału Konstytucyjnego oraz próbę jego analizy z punktu widzenia koncepcji Prezydenta jako najwyższego przedstawiciela Rzeczypospolitej Polskiej.
