Wirus to stosunkowo mały patogen zbudowany z jednego typu

advertisement
Wirus to stosunkowo mały patogen zbudowany z jednego typu kwasu nukleinowego
(DNA lub RNA, chociaż są wirusy, które w swoim cyklu życiowym przechodzą przez fazę
DNA oraz RNA). Są to cząstki, które nie mogą się namnażać na sztucznym podłożu. Nie
posiadają własnej maszynerii przemiany materii. Wirus może istnieć pozakomórkowo, jednak
wtedy nie zachodzą w nim żadne przemiany metaboliczne. Kompletna forma wirusa, wirion,
jest cząsteczką zawierającą kwas nukleinowy, otoczoną przez białka i niekiedy posiadającą
pewne inne komponenty makrocząsteczkowe. Oprócz wirusów istnieją inne bezkomórkowe
czynniki infekcyjne - złożone tylko z RNA wiroidy, wirusoidy oraz białkowe priony.
Istnieje kilka hipotez dotyczących pochodzenia wirusów. Według pierwszej, wirusy są
patologicznymi czynnymi cząsteczkami makroorganizmu. Przypomina to raka. Komórki
rakowe pochodzą z tego samego organizmu, ale mają zupełnie niezależne, patologiczne
właściwości i zachowują się jak pasożyty. Niektórzy uważają, że wirusy roślinne mogą
powstać wewnątrzkomórkowo, pod działaniem pewnych wewnętrznych bodźców,
wpływających na zaburzenia procesu przemiany materii. Według drugiej hipotezy, wirus jest
przedstawicielem pierwotnej, przedkomórkowej postaci życia. Wychodząc z założenia iż
wirusy są zaczątkami życia na Ziemi, niektórzy badacze chcieliby je uważać za twory
przejściowe między materią martwą a istotami żywymi. Wirusy wykazują pewne analogie do
transpozonów. Gdyby transpozon "ubrać" w białkową otoczkę i umożliwić mu
przedostawanie się do innych komórek, stałby się wirusem. Ale może być też odwrotnie transpozony to uwstecznione wirusy, które utraciły otoczki i zdolność atakowania innych
komórek. Może też być tak, że nie ma między nimi żadnego związku. Inna koncepcja
wywodzi wirusy od pierwotnych, bardzo prostych, ale jednak samodzielnych organizmów.
Początkowo miały one korzystać z zasobów otaczającego je środowiska, a w miarę
pojawiania się innych, bardziej złożonych komórek, wejść z nimi we współpracę. Efektem
tego okazała się utrata samodzielności przez wirusy i przejęcie funkcji związanych z
namnażaniem wirionów przez komórki-gospodarzy.
BUDOWA WIRUSÓW
Rys.1 Budowa wirusa
Wiriony cechuje zarówno różnorodność kształtu jak i wielkości. Są one znacznie
mniejsze niż komórki (około 28 - 200 nm) a ponadto mają dużo mniejsze genomy. Kwas
nukleinowy znajduje się wewnątrz cząsteczki wirionu i otoczony jest przez białkowy
"płaszcz" zwany kapsydem, precyzyjnie uformowany z kilku podjednostek białkowych tzw.
kapsomerów. Informacja dotycząca formy kapsydu zawarta jest w strukturze kapsomerów, a
Niedościgniona natura wirusów
tworzenie otoczki zachodzi na zasadzie samoskładania. Kompleks otoczki z kwasem
nukleinowym zwany nukleokapsydem, często jest dodatkowo otoczony dwuwarstwową błoną
lipidową zawierającą glikoproteiny pochodzenia wirusowego oraz lipidy pochodzące z błony
komórki gospodarza. Błona wirusa jest pierwszym elementem wchodzącym w interakcje z
komórką gospodarza i jej pochodzenie wpływa na sposób infekcji oraz penetracji wirusa
wewnątrz komórki. Wewnątrz wirionu mogą znajdować się specyficzne enzymy odgrywające
pewną rolę w procesie infekowania komórki gospodarza. Wiele wirusów zawiera własne
polimerazy, natomiast retrowirusy posiadają odwrotne transkryptazy. Ponadto w wirusach
występują neuroaminidazy, które rozrywając wiązania glikozydowe glikoprotein i
glikolipidów ułatwiają wirusom penetrację tkanek zwierzęcych oraz lizozym, który
umożliwia wniknięcie wirusów bakteryjnych do komórki oraz powoduje jej lizę.
Rys. 2 - Schemat struktury czterech cząstek wirusowych.
Wirus wścieklizny (a) i HIV (c) mają ściśle przylegające osłonki, wirus Herpes
simplex (d) ma słabo przylegającą osłonkę, podczas gdy adenowirus (b) nie ma osłonki.
Wielkości wirusów: (a) 180 nm, (b) 45 nm, (c) 100 nm, (d) 90 nm. Wirusy posiadają pewną
symetrię budowy. Symetria wirusów odnosi się do nukleokapsydu a nie do całego wirusa z
błoną. Wyróżniamy dwa podstawowe typy symetrii:
helikalna - podjednostki białkowe są ułożone w heliks (obrazowo można porównać do
okrągłej klatki schodowej), którego długość zależy od długości kwasu nukleinowego a
szerokość od wielkości i upakowania podjednostek. Przykładem jest tu wirus RNA
mozaiki tytoniowej TMV
2
Niedościgniona natura wirusów
ikosaedralna - jednostki białkowe tworzą dwudziestościan
Rys.3 – Wirion bryłowy z otoczką.
ZASADY REPRODUKCJI WIRUSA
Replikacja wirusa odbywa się dopiero po wprowadzeniu jego materiału genetycznego
do komórki. Gdy wirus znajdzie się w komórce rozpoczyna się jego reprodukcja. Proces ten
związany jest z infekowaniem komórki gospodarza. W związku z małą wielkością wirus
zawiera jedynie bardzo podstawowe informacje dotyczące jego genomu, regulacji reprodukcji
oraz budowy otoczki białkowej. Wobec tego podczas procesu reprodukcji jest on w dużym
stopniu zależny od metabolicznych i strukturalnych cech gospodarza, dostosowując je w
pewnym stopniu do swoich potrzeb. Wirus zdolny jest do wprowadzania dziedzicznych
(korzystnych lub destruktywnych) zmian w genomie gospodarza. Wirusy można
sklasyfikować w oparciu o organizację posiadanego przez nie materiału genetycznego.
Materiał genetyczny wirusów może występować w kilku formach: DNA jedno- lub
dwuniciowe, RNA jedno- lub dwuniciowe oraz zarówno DNA jak i RNA lecz na różnym
etapie istnienia wirionu. Poza tym dokonuje się podziału na grupy w zależności od rodzaju
infekowanego organizmu: wirusy roślinne, zwierzęce i bakteryjne.
PRZYŁĄCZENIE
Pierwszy etap replikacji wirusa charakteryzuje się dużą specyficznością interakcji
pomiędzy wirusem a gospodarzem. Cząsteczka wirusa posiada na swojej powierzchni białka,
które oddziałują ze specyficznymi elementami powierzchniowymi na komórce zwanymi
receptorami. Zwykle pełnią one w komórce normalne funkcje np. białka transportowe czy
białka otoczki bakteryjnej lub w przypadku grypy jest to glikoproteina na erytrocytach.
Jeśli receptor nie występuje lub jest zmieniony, wirus nie może adsorbować i infekcja
nie zajdzie - gospodarz staje się odporny na wirusa, oczywiście dopóki w wirusie nie zajdzie
mutacja umożliwiająca mu adsorpcję do zmutowanego receptora.
3
Niedościgniona natura wirusów
Przyłączanie się wirusa może zachodzić również na niespecyficznej drodze poprzez
fagocytozę lub inne procesy endocytozy (powszechne wśród wirusów zwierzęcych i
roślinnych).
PENETRACJA
Proces penetracji wirusa do wewnątrz komórki gospodarza zależny jest od charakteru
tej komórki, szczególnie od jej struktur powierzchniowych w wyniku czego penetracja
zachodzi inaczej w komórkach zwierzęcych pozbawionych ściany komórkowej niż w
roślinnych i bakteryjnych.
Przykładem skomplikowanego mechanizmu penetracji jest infekcja komórki E.coli
bakteriofagiem T4 (FIG 6.11) Wirion T4 posiada strukturę głowową, osadzoną na ogonku,
który kończy się zestawem włókien ogonowych. Włókna te jako pierwsze przyłączają się do
powierzchni komórki a następnie obkurczają co powoduje zbliżenie się rdzenia ogonka do
powierzchni komórki. Enzym wirusowy o charakterze lizozymu powoduje powstanie
niewielkiego otworu w ścianie komórkowej, przez który wnika DNA wirusowe.
Na tym etapie istnieje jeszcze możliwość usunięcia kwasu nukleinowego wirusa
poprzez działanie enzymów restrykcyjnych znajdujących się na terenie komórki. Jednakże
wirusy "nauczyły się" przeciwdziałać temu procesowi; modyfikując kwasy nukleinowe w
podobny sposób jak komórki gospodarza lub hamując działanie systemów restrykcyjnych
przez specyficzne białka.
Rys. 4 - Sposoby wnikania wirusów.
PODZIAŁ WIRUSÓW
Podział systematyczny wirusów opiera się na rodzaju występującego w nich kwasu
nukleinowego (DNA lub RNA) oraz na szczegółach budowy kapsydu. Ze względów
metodologicznych wirusy dzieli się na: bakteryjne (bakteriofagi), roślinne i zwierzęce.
Wirusy bakteryjne (fagi, bakteriofagi) zakażają bakterie. Zbudowane są z kwasu
nukleinowego (DNA lub RNA) otoczonego osłonką białkową, często wydłużającą się w
ogonek, przez który nić kwasu nukleinowego jest wstrzykiwana do komórki bakteryjnej.
4
Niedościgniona natura wirusów
Istnieje ogromna liczba wirusów bakteryjnych (bakteriofagów), wiele z nich ma
skomplikowaną strukturę, tylko niektóre posiadają lipidową otoczkę. Większość badanych
wirusów atakuje E. coli lub Salmonella typhimurium.
Bakteriofagi RNA
Ikosaedralne bakteriofagi ssDNA
Bakteriofagi dsDNA
Wirusy łagodne
Wirusy roślinne charakteryzują się zawartością RNA (a nie DNA) i zakażają komórki
roślinne (wnikają do nich po mechanicznym uszkodzeniu ściany komórkowej np. przez
pocieranie lub ukłucie owada) powodując wirusowe choroby roślin.
Wirusy zwierzęce mogą zawierać DNA lub RNA i mają różnorodne kształty.
Zakażają komórki zwierzęce dzięki adsorbowaniu przez nie osłonek wirusowych. Do chorób
wirusowych zwierząt należą m.in. nosacizna, wścieklizna, u człowieka ospa, grypa, katar,
świnka. Wyróżniamy:
Wirusy zwierzęce RNA (+)
Wirusy zwierzęce RNA (-)
Wirusy zwierzęce dsDNA
Retrowirusy
Wirusy onkogenne są przyczyną powstawania zmian nowotworowych.
GENY WIRUSÓW
Genomy RNA kilku retrowirusów. Wirus białaczki mysiej Abelsona nie może się
powielać bez udziału innego wirusa, który dostarcza brakujące białka: odwrotną transkryptazę
(RT) i białka osłonki (EP). Podczas infekcji wirusa HIV różne mRNA, będące transkryptami
genu białka otoczki i innych zachodzących na siebie genów, podlegają alternatywnemu
wycinaniu i składaniu.
Rys.5 – Geny wirusów
5
Niedościgniona natura wirusów
POWSTAWANIE CHOROBY WIRUSOWEJ
Po wniknięciu wirusa do organizmu przestawia on za pomocą swego kwasu
nukleinowego metabolizm zakażonej komórki doprowadzając do syntezy własnych
(wirusowych) części składowych, z których budowane są dojrzałe cząstki wirusów. W ten
sposób dochodzi do namnożenia wirusów w komórce i w konsekwencji do jej zniszczenia, a
tym samym uwolnienia dużej liczby nowych potomnych wirusów.
Wirusy wnikają do organizmu żywiciela przez uszkodzoną skórę i błony śluzowe.
Najczęściej zakażenie wirusowe zachodzi z powodu wdychania wirusów, unoszących się w
powietrzu, spożycia pokarmu i wody zanieczyszczonych wirusami oraz na skutek kontaktu
bezpośredniego z osobą zakażoną (kontakty płciowe, stykanie się z powierzchnią skóry i błon
śluzowych, a także z wydzielinami i wydalinami osób zakażonych). W organizmie wirusy
rozprzestrzeniają się za pośrednictwem płynów ustrojowych oraz dzięki wywołaniu fuzji błon
komórek sąsiadujących ze sobą.
Nosicielstwo wirusów polega na wytwarzaniu wirusa przez część populacji komórek
żywiciela, podczas gdy pozostała część komórek nie ulega zakażeniu. U nosicieli występują
więc wirusy, ale nie pojawiają się u nich dostrzegalne objawy choroby. Pod względem czasu
trwania nosicielstwo można podzielić na przejściowe, okresowe długotrwałe i przewlekłe.
Nosicielstwo przejściowe jest krótkotrwałe. Nosicielstwo okresowe długotrwałe trwa wiele
miesięcy. Nosicielstwo przewlekle utrzymuje się wiele lat lub przez całe życie (wirus
zapalenia wątroby B, HIV). Zakażenie, czyli infekcja to wtargnięcie wirusów do organizmu.
Miejsca wtargnięcia wirusów określa się jako wrota zakażenia. Gdy nie występują objawy
chorobowe pomimo wtargnięcia wirusów wówczas stan taki określa się mianem infekcji
subklinicznej, albo bezobjawowej.. Zakażenie bezobjawowe występuje u ludzi odpornych na
danego wirusa (np. dzięki szczepionce). Ponadto niektóre wirusy nawet u nieodpornych osób
nie wywołują objawów chorobowych pomimo replikacji, np. wirus polio.
Niektóre wirusy przenikają przez błony płodowe z ustroju matki do płodu. Zakażenie
noworodka może zaistnieć w trakcie porodu oraz karmienia mlekiem. Jest to pionowe
przekazywanie wirusa. W ten sposób potomstwo ulega zakażeniu wirusem odry, cytomegalii i
opryszczki. Noworodek może stać się nosicielem wirusa HIV, czy wirusa zapalenia wątroby
w razie zakażenia matki tymi wirusami przed lub w czasie ciąży. Niektóre wirusy, np.
różyczki, cytomegalii i opryszczki działają teratogennie. Zakażenie kobiety ciężarnej wirusem
zapalenia wątroby B może spowodować poronienie, śmierć płodu lub ciężkie uszkodzenie
wątroby płodu. Wirus odry i grypy może spowodować śmierć płodu.
Istnieje również zakażenie wirusem utajone. Niektóre wirusy wywołują objawy
chorobowe, potem następuje wyzdrowienie (zanik objawów), ale wirus nadal pozostaje w
komórkach organizmu. Po pewnym czasie wirus ulega aktywacji i znów wywołuje pełne
objawy choroby. Często jego aktywacja zachodzi skutek wychłodzenia organizmu, niedoboru
witamin, depresji lub okresowego osłabienia układu immunologicznego. W ten sposób
zachowuje się wirus herpes simplex, czyli wirus opryszczki. W okresie utajenia wirus
egzystuje w tkance nerwowej, a w czasie pełnoobjawowej choroby – w skórze (nabłonki).
Należy rozróżniać dwa pojęcia: zakażenie wirusem i choroba wirusowa.
Zakażenie to każde wniknięcie, wtargnięcie wirusa do ustroju. Choroba wirusowa to
stan zakażeniowy, w którym dochodzi do wystąpienia klinicznych objawów choroby. Zanim
6
Niedościgniona natura wirusów
wystąpią objawy choroby istnieje okres inkubacji, czyli wylęgania. Okres inkubacji może być
krótki (około 3 dni), średnio długi (do 2 tygodni) lub długi (ponad 2 tygodnie). Długość
inkubacji zależy od odległości wrót zakażania do komórek docelowych, czyli komórek w
których zachodzi replikacja wirusa. Na ogół wirusy namnażające się w nabłonkach przewodu
pokarmowego (proszę odróżnić pojęcie układu pokarmowego od pojęcia przewodu
pokarmowego !) czy oddechowego powodują szybkie wystąpienie objawów chorobowych, w
przeciwieństwie do wirusów namnażających się w komórkach ośrodkowego układu
nerwowego.
AIDS
Od roku 1981, kiedy po raz pierwszy zanotowano przypadek AIDS, chorobie tej
towarzyszy wiele niedomówień i nieścisłości. Tymczasem szerzenie prawdziwych informacji
o AIDS ma podstawowe znaczenie w zapobieganiu rozprzestrzeniania się tej „dżumy XX
wieku”.
Mniej więcej w 1980 roku lekarze w Ameryce Północnej i Europie zaczęli
obserwować stały wzrost liczby pacjentów cierpiących na nową, tajemniczą chorobę. W
czasie choroby pacjentów atakowały rozmaite infekcje, prowadzące ostatecznie do zgonu. Nie
była to choroba wrodzona, ale najwyraźniej w jakimś sposób nabyta. Dziwne też było to, że
właściwie nie chodziło o jedną chorobę, ale charakterystyczny zespół objawów, chorób i
infekcji. Zdawało się, że głównym objawem jest osłabienie lub porażenie układu
odpornościowego.
W kategoriach medycznych grupa objawów i chorób, wykazujących tendencję do
występowania jednocześnie, jest określana jako syndrom. Zatem nową chorobę nazwano
AIDS, czyli syndromem nabytego braku odporności (ang. Acquired Immunodeficiency
Syndrome).
Pierwsze przypadki AIDS zostały oficjalnie zarejestrowane w Stanach Zjednoczonych
w 1981 roku. Na podstawie sposobu rozszerzania się choroby i innych czynników lekarze i
naukowcy zaczęli podejrzewać, że przyczyną AIDS jest mikroskopijny zarazek, jakiś rodzaj
wirusa. Mniej więcej w 1983 roku badacze w Stanach Zjednoczonych i we Francji niezależnie
od siebie odkryli wirusa podejrzewanego o wywołanie AIDS. Naukowcy francuscy nazwali
go Lymphadenopathy Associated Virus, albo w skrócie LAV, ponieważ powodował
powiększenie węzłów chłonnych - na szyi, pod pachami i w pachwinie. Amerykańscy
naukowcy nazwali wirusa Human T-cell Lymphotrophic Wirus III, albo HTLV III, ze
względu na sposób, w jaki atakuje on ludzkie komórki. Po początkowych sporach
dotyczących nazewnictwa i ustalenia, kto był pierwszy, okazało się, że odkryte wirusy były
niemal identyczne. Ostatecznie otrzymały nazwę HIV, oznaczającą Human
Immunodeficiency Virus („ludzki wirus upośledzenia odporności”).
Badania nad wirusem HIV
Od czasu do czasu słychać głosy, że to nie HIV jest przyczyną AIDS. Niektórzy
uważają, że ten wirus przypadkowo znajduje się w organizmie osoby chorej na AIDS i że
jakiś inny, nieznany sprawca powoduje zarówno AIDS, jak i obecność HIV. Jednakże wśród
większości lekarzy i naukowców przeważa opinia, że przyczyną AIDS jest wiru HIV.
Intensywne badania naukowe prowadzone od początku lat osiemdziesiątych sprawiły,
że wirus ten został zbadany tak dokładnie, jak żaden inny. Naukowcy znają jego dokładną
7
Niedościgniona natura wirusów
strukturę i budowę genetyczną. Odkryli także, że istnieje nie jeden, a kilka rodzajów wirusa
HIV. Różne rodzaje wirusa podlegają regularnym mutacjom, w wyniku, których powstają
nowe szczepy, co utrudnia wyprodukowanie szczepionki
Rys. 6 - Schemat budowy wirusa HIV: a) glikoproteina 120, b) glikoproteina 41, c) lipidowa osłonka zewnętrzna,
d) białkowa osłonka rdzenia, e) proteaza, f) kapsyd, g) RNA, h) odwrotna transkryptaza, i) integraza
HIV a inne wirusy
W porównaniu z innymi wirusami, wirus HIV należy do stosunkowo trudno
przenoszących się drobnoustrojów. Nie może on przetrwać poza organizmem nosiciela,
pozbawiony ciepła i płynów, a zatem nie może unosić się w powietrzu. Oznacza to, że nie
można się zarazić drogą oddechową. W normalnych okolicznościach HIV nie roznosi się
podczas kaszlu i kichania, za pośrednictwem komarów i much, czy też w czasie normalnego
używania tego samego ręcznika, sztućców lub innych przedmiotów gospodarstwa domowego.
Sposób transmisji
HIV przenosi się trzema głównymi drogami, przy czym w każdej dochodzi do
wymiany krwi lub płynów ustrojowych. Do zainfekowania wirusem dochodzi wtedy, gdy
krew lub płyny organizmu (na przykład sperma) zarażonej osoby bezpośrednio zetkną się z
krwią lub płynami ustrojowymi ofiary wewnątrz jej organizmu. Wynika stąd, iż
podstawowym sposobem przekazywania wirusa HIV są stosunki płciowe. Obejmują one
kontakty hetero- i homoseksualne. Wirus przemieszcza się od jednego do drugiego partnera w
płynach ustrojowych. W większości rejonów świata choroba rozprzestrzenia się w ten właśnie
sposób.
Drugą drogą transmisji wirusa HIV jest przekazanie go nienarodzonemu dziecku przez
zarażoną matkę. Wirus może przedostać się do krwi płodu macicy lub podczas porodu.
Trzecia droga zarażenia to wprowadzenie do organizmu krwi lub płynów ustrojowych
najczęściej podczas wykonywania zastrzyków. Zanim zaczęto badać oddawaną przez ludzi
krew, zdarzało się, że niektórzy krwiodawcy byli zarażeni wirusem HIV. Część osób, które
otrzymały zakażoną krew, została zainfekowana. Obecnie w wielu krajach prowadzi się
dokładne badania krwi oddawanej w stacjach krwiodawstwa, aby zapobiec transmisji wirusa
8
Niedościgniona natura wirusów
HIV podczas transfuzji. Jednakże ciągle można zarazić się wirusem, korzystając z nie
sterylnej strzykawki lub igły, użytych wcześniej przez nosiciela wirusa HIV.
Zachowanie wirusa w organizmie
HIV atakuje pewne typy białych krwinek (leukocytów). Kiedy układ immunologiczny
zaczyna zawodzi, leukocyty nie są w stanie spełniać swoich normalnych zadań polegających
na zwalczaniu chorób i zarazków. Mikroby, które normalnie zostałyby szybko usunięte, bez
przeszkód rozmnażają się w organizmie. Objawy AIDS nie są wywołane przez samego wirusa
HIV, jak dzieje się w przypadku zwykłej infekcji wirusowej - ich bezpośrednią przyczyną jest
niesprawność układu immunologicznego, który nie zwalcza infekcji.
Kolejną niezwykłą cechą HIV jest fakt, iż główne objawy dają o sobie znać po
dłuższym czasie, kilka lat po wniknięciu wirusa do organizmu. Bywa na przykład tak, że w
organizmie osoby zainfekowanej wirus zaczyna gwałtownie się rozmnażać. Można go znaleźć
we krwi i płynach otaczających mózg i rdzeń kręgowy. Jednakże na tym etapie pacjent często
nie odczuwa żadnych objawów albo mogą pojawić się u niego dolegliwości przypominające
grypę, katar i gorączka, wysypka skórna, powiększone gruczoły limfatyczne pod pachami czy
częste bóle głowy. Winę za te objawy nierzadko przypisuje się przeziębieniu lub „jakimś
krążącym wirusom”.
Po kilku tygodniach objawy te, jak i również wysoki poziom HIV w organizmie,
mijają. Człowiek znowu czuje się zdrowy. Wirus ciągle jest obecny w jego ustroju, ale nie
jest aktywny. Jednak zarażona osoba może przez cały czas przekazywać wirusa innym. W
końcu, często po wielu latach, wirus HIV „budzi się” i zaczyna ponownie się rozmnażać.
Właśnie wtedy rozwija się choroba AIDS.
Sposób działania
Bardzo intensywnie prowadzone badania naukowe mają na celu dokładne ustalenie, w
jaki sposób HIV uszkadza układ immunologiczny. Wiadomo natomiast, że wirus atakuje kilka
różnych komórek. Należą do nich między innymi białe krwinki, zwane komórkami
pomocniczymi T4, jak również inne komórki układu odpornościowego, które normalnie
pomagają chronić organizm przed bakteriami, wirusami i innymi drobnoustrojami
chorobotwórczymi.
Kiedy jakiś rodzaj zarazka wnika do organizmu, układ immunologiczny produkuje
specjalne cząsteczki zwane przeciwciałami. Przeciwciała unoszą się we krwi i płynach
ustrojowych, unieszkodliwiając zarazki na różne sposoby. Ten proces zachodzi w pewnym
stopniu również wtedy, gdy organizm zostaje zaatakowany przez wirusa HIV. Układ
immunologiczny wytwarza przeciwciała, dzięki czemu w tej fazie badanie krwi może
wykazać, czy dana osoba jest nosicielem wirusa HIV. Test nie wykrywa samych wirusów, ale
przeciwciała obecne w organizmie. Jeśli stwierdzi się obecność przeciwciał HIV, wynik
badania określa się jako „pozytywny”, co wskazuje na obecność wirusa. Tymczasem wirusy
stopniowo przechodzą w fazę zakażenia utajonego, podczas której materiał genetyczny
komórek ulega zmianie.
Po pewnym czasie wirus HIV ponownie zaczyna się mnoży - następuje faza zakażenia
produktywnego, chory zdradza objawy AIDS. Gruczoły limfatyczne na szyi, w dołkach
pachowych i pachwinie stają się obrzmiałe i drażliwe. Oznacz to, że układ odpornościowy
zaczyna się bronić, a liczba leukocytów spada.
9
Niedościgniona natura wirusów
Choroby towarzyszące AIDS
W niektórych przypadkach stopniowo, w innych błyskawicznie, w ciągu kilku
tygodni, zaczynają pojawiać się rozmaite choroby. Mogą być to infekcje skóry i błon
śluzowych, na przykład grzybica i opryszczka. Organizm staje się podatny na infekcje, takie
jak zapalenie płuc i gruźlica, a także zapalenie opon mózgowych i mózgu. Te infekcje mogą
prowadzić do zaburzeń umysłowych. Pojawiają się problemy ze wzrokiem, biegunka lub
zaburzenia trawienne, nieprawidłowości w krzepnięciu krwi, na przykład częste pojawienie
się sińców. Innymi charakterystycznymi objawami są nowotwory. Po kilku tygodniach lub
miesiącach pacjent dochodzi do końcowego etapu choroby, w którym rozmaite dolegliwości
wyniszczają jego organizm.
WIRUSOWE ZAPALENIE WĄTROBY (WZW)
Choroba ta, niesłusznie zwana "żółtaczką zakaźną", wywoływana jest przez kilka
wirusów. Nie ma zatem jednolitej przyczyny. Wirusy, wywołujące zapalenie wątroby, nie są
ze sobą spokrewnione, mają więc inne właściwości biologiczne. Różnią się zakaźnością,
sposobem dostawania się do organizmu człowieka, odpornością na czynniki zewnętrzne, takie
jak temperatura, środki dezynfekcyjne, wysychanie, wywołują w organizmie człowieka
odmienne reakcje odpornościowe i choroby, które, choć opatrzone wspólną nazwą, pod
wieloma względami różnią się przebiegiem klinicznym. Jaki stąd najważniejszy wniosek? Na
WZW można chorować tyle razy, ile jest typów wirusów, ponieważ nie występuje tutaj
zjawisko odporności krzyżowej! Jeżeli na przykład w dzieciństwie przechorowałeś WZW, to
nie oznacza to, że już więcej nie zachorujesz. Podobnie jest ze szczepieniami. Szczepienie
przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B to nie jest szczepienie przeciwko
"żółtaczce zakaźnej", jak często się słyszy. Jest to szczepienie tylko i wyłącznie przeciwko
jednemu z zakażeń - zakażeniu wirusem typu B.
Do tej pory poznano i opisano pięć najważniejszych rodzajów wirusów,
wywołujących WZW. Określa się je dużymi literami alfabetu poczynając od A. Czas pokaże,
czy zostaną "zagospodarowane" kolejne litery alfabetu. Wirusy A i E należą do tak zwanych
enterowirusów, czyli takich zarazków, które dostają się do organizmu człowieka drogą
przewodu pokarmowego. W naszej szerokości geograficznej powszechnie występuje wirus
typu A (HAV), natomiast wirus E (HEV) spotykany jest sporadycznie i w zasadzie jest do
naszego kraju zawlekany, głównie z krajów tropikalnych. Potocznie na chorobę, którą
wywołuje wirus A mówi się "żółtaczka pokarmowa", albo jeszcze mniej szczęśliwie "choroba brudnych rąk". Fachowy termin do "nagminne zapalenie wątroby", albo WZW typu
A. Już z samej nazwy wynika powszechność tego schorzenia. Mało kto w Polsce po 40 roku
życia nie posiada przeciwciał przeciwko HAV. Oznacza to, że prawie każdy zetknął się, lub
wcześniej czy później zetknie, z tym patogenem. W tym miejscu wielu z nas wykrzyknie - jak
to możliwe!? Nigdy nie chorowałem na żadną żółtaczkę! I tu dotykamy istoty problemu,
jakim jest błędne określenie wirusowego zapalenia wątroby mianem "żółtaczki zakaźnej".
Otóż żółtaczka nie jest nazwą choroby. Jest to określenie objawu chorobowego, polegającego
na żółtym zabarwieniu białkówek i czasami skóry, wywołanym nadmiarem barwnika,
zwanego bilirubiną. Fizjologicznym zadaniem wątroby jest wydalenie tego barwnika z
ustroju, który jako uboczny produkt przemian nie jest nam więcej potrzebny i musi być
usunięty. Poziom bilirubiny we krwi jest miarą żółtaczki. Trzeba wiedzieć, że żółtaczka nie
jest objawem koniecznym wirusowego zapalenia wątroby. Może wystąpić, ale nie musi. Co
więcej, żółtaczka w przebiegu WZW występuje stosunkowo rzadko. W nagminnym zapaleniu
wątroby tylko co dwunasty zakażony człowiek będzie miał pełnoobjawowy, czyli
żółtaczkowy, przebieg. Wszystkie inne, poza żółtaczką, objawy WZW (każdego z typów) są
10
Niedościgniona natura wirusów
bardzo mało charakterystyczne. Są to: uczucie zmęczenia, objawy grypowe, gorączka, brak
apetytu, mdłości, wymioty, pobolewania brzucha, które występują u różnych chorych w
różnej kombinacji, a w łagodnych zakażeniach nie występują w ogóle. Możemy więc
przechorować WZW niepostrzeżenie. Bezobjawowy przebieg może wystąpić w każdym typie
WZW, nie tylko w nagminnym zapaleniu wątroby, choć to ostatnie jest schorzeniem
niewątpliwie najłagodniejszym.
Zakażenia wirusami typu B (HBV) i C (HCV) należą do tzw. zakażeń parenteralnych,
czyli pozajelitowych. Drogi zakażenia są wtedy następujące: kontakt seksualny z nosicielem
wirusa - tzw. przenoszenie pionowe z matki-nosicielki na dziecko, najczęściej
okołoporodowo, dużo rzadziej wewnątrzmacicznie, czyli w czasie ciąży przeszczepienie
zakażonych tkanek bądź narządów od zakażonego dawcy zakażenie wskutek manipulacji i
naruszenia ciągłości powłok skórnych bądź śluzówek niesterylnym sprzętem medycznym
(igły, wenflony, wszelkie endoskopy, cewniki, noże, itp.) bądź niemedycznym (igły do
tatuażu, kolczykowanie, golarki, szczoteczki do zębów, itp.) wstrzyknięcie zakażonej
substancji medycznej (np. leku) bądź niemedycznej (narkotyku) przetoczenie zakażonej krwi
i/lub produktu krwiopochodnego. Zakaźność wirusów B i C jest różna i chociaż teoretycznie
każda z wymienionych dróg zakażenia jest w obu przypadkach możliwa, to powyższe przede
wszystkim odnosi się do wirusa typu B, który jest bardzo zakaźny, odporny na wiele środków
fizyko-chemicznych (w tym na gotowanie!) i minimalna nawet ilość materiału zakaźnego,
którym są ludzkie wydzieliny i wydaliny zakażone wirusem (ślina, krew, nasienie, wydzielina
pochwy i szyjki macicy), wystarczy do wywołania choroby.
Wirus typu C jest natomiast mało zakaźny. Jednoznacznie nie udowodniono zakaźności
pionowej (matka-dziecko) ani przenoszenia drogą seksualną. Co prawda nieco więcej zakażeń
HCV notuje się u mężczyzn o orientacji homoseksualnej, ale nie można wykluczyć, że jest
tak za sprawą używania dożylnych narkotyków, częstszego w tej grupie ludzi. Również ilość
substancji zakażonej wirusem typu C i wprowadzonej do organizmu musi być niepomiernie
większa niż przy HBV, aby doszło do zakażenia i choroby. Stąd najwięcej zakażeń typu C
notuje się u ludzi, którym przetaczano krew, zwłaszcza wielokrotnie i głównie przed 1993
rokiem, i u ludzi stosujących dożylne środki odurzające.
Rys. 7 – Wirus WZW
11
Niedościgniona natura wirusów
OPRYSZCZKA
Wirusy grupy opryszczki należą do największych spośród dwudziestościennych. Do
tej grupy zaliczamy powszechnie spotykane wirusy opryszczki zwyczajnej, powodujące
powstawanie drobnych pęcherzyków na wargach w wyniku przeziębień, oraz wirus ospy
wietrznej (paricella), który może również wywoływać półpasiec. Wprawdzie w tym ostatnim
przypadku czynnik chorobotwórczy jest taki sam, jednak obraz zakażenia jest różny. Ospa
wietrzna jest łagodną chorobą, która występuje przede wszystkim u dzieci. Osobnik dorosły
najczęściej nie zaraża się od chorego dziecka ospą wietrzną, prawdopodobnie wskutek
krążących w jego krwi przeciwciał, ale może zachorować na półpasiec. W tym przypadku
wirus powoduje miejscowe zakażenie korzonków nerwowych. Poszczególne części ciała
unerwione są przez różne nerwy wychodzące z rdzenia kręgowego, pomiędzy kręgami. W
typowych przypadkach wirus wywołujący półpasiec atakuje jedno tylko z tych rozgałęzień,
zwykłe unerwiające centralną część ciała. Wirus wędruje wzdłuż nerwów do skóry, gdzie
powoduje typową dla ospy wietrznej wysypkę plamistą. W przypadku półpaśćca obszar
pokryty wysypką jest jednak ograniczony tylko do miejsc unerwionych przez zainfekowany
nerw. Pozwala to neurofizjologowi na zmapowanie miejsca infekcji wirusowej w układzie
nerwowym. Półpasiec występuje też często u osób, które nie miały żadnego kontaktu z
wietrzną ospą. W tych przypadkach, jak się przypuszcza, przyczyną może być wirus, który
przebywał w organizmie przez długi nawet czas w stanie utajonym i został zreaktywowany
wskutek uszkodzenia pnia nerwowego, raka, urazu, przeziębienia lub innej choroby.
Półpasiec może być bardzo bolesny, a czasem, szczególnie gdy zaatakuje nerw głowowy,
może powodować okresowy paraliż.
Osłonka wirusów opryszczki zbudowana jest ze 162 kapsomerów. Każdy z nich
składa się z 5 lub 6 pałeczkowatych struktur z wydrążonym rdzeniem w części środkowej.
Wildy porównuje je do wiązki fagotów. Wydrążenie jest widoczne w preparatach barwionych
(negatywnie). Wirusy opryszczki formowane są w jądrze komórkowym, gdzie wywołują
charakterystyczne zmiany. Stąd wydostają się do wakuoli, z którą przenoszone są do błony
komórkowej i przez nią wydobywają się na zewnątrz jak nurek z łodzi podwodnej.
Rys.8 – Wirus opryszczki.
12
Niedościgniona natura wirusów
ODRA
Odra (po łacinie morbili, ang. measles, rubeola) to choroba zakaźna wieku dziecięcego
wywoływana przez morbilliwirus z rodziny paramyksowirusów. W okresie prodromalnym
choroby dominuje ostry ból gardła, nieżyt błony śluzowej nosa i spojówek, stan zapalny
górnych dróg oddechowych. Występuje często suchy kaszel. Charakterystycznym dla odry
jest pojawienie się na błonie śluzowej policzków na wysokości dolnych zębów trzonowych,
białawych przebarwień tzw. plamek Koplika. Pojawia się wysoka gorączka. Po kilku dniach
(do 5) pojawia się wysypka o charakterze gruboplamistym, kolorze różowym, zlewająca się.
Najpierw umiejscawia się na twarzy za uszami i na czole, postępuje w dół obejmując całą
powierzchnię ciała. Towarzyszy jej kaszel i wysoka gorączka. Po kilku dniach (4-5) gorączka
cofa się, ustępują również objawy zapalenia gardła, wysypka zmienia kolor na ceglasty, a
naskórek łuszczy się "otrębiasto".
Rys. 9 - Wirus odry
CHOROBA HEINEGO-MEDINA
Choroba Heinego-Medina (poliomyelitis, wirusowe zapalenie rogów przednich rdzenia
kręgowego, H14) - wirusowa choroba zakaźna wywoływana przez wirus polio (wirus
13
Niedościgniona natura wirusów
zapalenia rogów przednich rdzenia kręgowego). Nazwa tej choroby wywodzi się od nazwisk
dwóch uczonych, którzy pierwsi tę chorobę opisali: Jakob Heine i Karl Oskar Medin w roku
1840. Do XIX w. występowała sporadycznie, później nastąpiła pandemia, obejmująca
głównie półkulę północną. Liczba zachorowań drastycznie spadła po wynalezieniu
skutecznych szczepionek. W 2001 WHO uznała Europę za wolną od tej choroby (wcześniej
były plany eradykacji do tegoż roku, później data została przesunięta do roku 2005). Obecnie
w związku z tymi planami należy informować służby sanitarne danego kraju i WHO o
każdym przypadku. Aby rozpoznać polio, należy wyizolować i zidentyfikować wirusa, czy
jest to szczep dziki, czy to zakażenie poszczepienne wirusem po rewersji do pełnej wirulencji.
Rys. 10 – Wirus Polio
HISTORIA BADAŃ NAD WIRUSAMI.
Z historii badań nad wirusami. Odkrywcami wirusów, jako czynnika
chorobotwórczego, byli Iwanowski (1892) i Beijerinck (1898), którzy stwierdzili, że mozaikę
tytoniową wywołuje jakiś zarazek tak mały, że przechodzi przez filtry zatrzymujące wszelkie
bakterie; powstało przypuszczenie, że jest to zarazek płynny. Dalsze badania wykazały, że
choroby wirusowe są częste nie tylko u roślin, lecz także u zwierząt i człowieka; Frosch
(1898) wykrył, że pryszczyca jest chorobą wirusową, a Reed (1901), że wirusową naturę ma
żółta febra, natomiast Twort (1915) wykrył wirusy bakteryjne. Następnym ważnym etapem w
zdobywaniu wiedzy o wirusach było otrzymanie przez Stanleya (1935) kryształów wirusa
mozaiki tytoniowej; Schaffer (1955) otrzymał kryształy wirusa paraliżu dziecięcego.
Ogromnym krokiem naprzód było zastosowanie mikroskopu elektronowego i
specjalnych technik przygotowywania do niego preparatów. Dalszym krokiem było
zastosowanie metod hodowli wirusów na tkankach żywych. Badania biochemiczne i
przeprowadzone w ostatnich latach badania w zakresie genetyki molekularnej pozwalają na
coraz głębsze poznanie natury wirusów, co z pewnością przyczyni się do wynalezienia
skutecznych sposobów przeciwdziałania chorobom wirusowym i ich leczenia.
Techniki rekombinacji DNA i metody pokrewne, włącznie z sekwencjonowaniem
DNA, PCR i analizą restrykcyjną, ujawniają wiele szczegółów budowy genów i genomów.
14
Niedościgniona natura wirusów
Uzyskane tą drogą dane potwierdzają fundamentalną jedność struktury informacji
genetycznej, jej organizacji i ekspresji w różnych organizmach. Zwracają też uwagę na
ogromne bogactwo mechanizmów biologicznych wykorzystywanych do przekładania
genomów na sprawnie działający organizm. Rozmaitość strategii genetycznych wydaje się
nieograniczona. Ogólnie rzecz biorąc, wszystko, co zdaje egzamin, może zostać
wykorzystane w toku ewolucji. Jednak bogactwo rozwiązań genetycznych, które
doprowadziły do powstania tak wielkiej różnorodności organizmów pod względem ich formy,
działania, zachowań i zajmowanych środowisk, dopiero zaczynamy rozumieć. Żeby poznać je
lepiej, trzeba zbadać współzależności łączące geny i ich produkty.
Dzięki rozwojowi dwóch technik: metod rekombinacji DNA oraz hodowli
komórkowych dysponujemy już bardzo szczegółowymi opisami molekularnymi kilku
wirusów i ich cykli życiowych. Hodowle komórkowe pozwalają na badanie wirusów bez
komplikacji nieodłącznie związanych z wykorzystaniem całych organizmów roślinnych i
zwierzęcych.
Choć ciągle pozostaje wiele do zbadania, jeśli chodzi o replikację wirusów w
zainfekowanej komórce, opracowano już leki przerywające replikację niektórych wirusów
chorobotwórczych. Są wśród nich AZT (azydotymidyna) i ddI (dideoksyinozyna)
powszechnie stosowane do łagodzenia skutków zakażenia wirusem HIV, powodującym
AIDS. Gancyclovir jest obecnie używany do zwalczania infekcji powodowanych przez wirusa
opryszczki. Ciągle poszukuje się nowych substancji blokujących etapy cyklu życiowego
wirusów w celu skuteczniejszego leczenia wirusowych chorób zwierząt i roślin. Jednak dla
kręgowców najskuteczniejszą ochroną przed wieloma zakażeniami wirusowymi jest
zapobieganie, czyli szczepionki.
Techniki rekombinacji DNA odegrały wielką rolę w badaniach nad wirusem zapalenia
wątroby typu B, choroby szeroko rozpowszechnionej wśród ludzi na całym świecie. W tym
przypadku alternatywne metody miały wyjątkowo ograniczone zastosowanie, ponieważ
jeszcze do niedawna nie znano hodowli komórkowych odpowiednich do wzrostu tego wirusa.
Badania trzeba było prowadzić na materiale pobranym od chorych. Sytuację dodatkowo
utrudniał fakt, że z ludzkiej krwi można było uzyskać bardzo niewielką ilość kolistego
genomu wirusa. Jednak ta niewielka ilość wystarczyła do sklonowania i powielenia
wirusowego DNA, umożliwiając jego charakterystykę. Wirusowy DNA wprowadzony do
wektorów ekspresyjnych produkuje białka wirusa używane w produkcji szczepionek.
Zsyntetyzowanie w komórkach drożdży białka płaszcza wirusa zapalenia wątroby typu B
umożliwiło wyprodukowanie pierwszej szczepionki otrzymywanej metodami rekombinacji
DNA, jaka została oficjalnie dopuszczona do stosowania u ludzi w Stanach Zjednoczonych.
Podobne techniki doprowadziły do sklonowania genu białka płaszcza wirusa zapalenia
wątroby typu C, bardzo groźnego patogenu ludzkiego, co umożliwia opracowanie szczepionki
przeciwko niemu. Wyścig, mający na celu takie przekonstruowanie genów HIV, aby
otrzymać białka, które mogłyby służyć do uodporniania ludzi przed tym wirusem, trwa.
Zastosowanie technik rekombinacji DNA ma wyjątkowe znaczenie również w badaniu
wirusów zawierających RNA, ponieważ bezpośrednie określenie sekwencji nukleotydowych
dużych cząsteczek RNA jest absolutnie niemożliwe. Co więcej, geny wirusów RNA,
sklonowane w formie DNA w odpowiednich zrekombinowanych wektorach, mogą być użyte
do produkcji białek wirusowych w komórkach bakteryjnych i zwierzęcych, co ma duże
znaczenie dla badań biochemicznych oraz prac nad nowymi szczepionkami. Na przykład
wirus powodujący pryszczycę przysparza szczególnie wielu problemów badawczych,
ponieważ jego genomowy DNA składa się z 8000 nukleotydów. Wwożenie tego wirusa do
Stanów Zjednoczonych jest surowo zabronione. Zsyntetyzowano i sklonowano jednak cDNA
kodujące białka jego kapsydu, a manipulacje takimi genami są bezpieczne. Dzięki ekspresji
15
Niedościgniona natura wirusów
tych sklonowanych sekwencji w bakteriach uzyskano polipeptydy, których użyto do
opracowania szczepionek. Ponieważ klonowanie dostarczyło także informacji o sekwencji
aminokwasowej białka kapsydu, badano również skuteczność chemicznie zsyntetyzowanych
polipeptydów jako szczepionek.
Od podstawowych badań nad wirusami zawierającymi RNA, które powodują
nowotwory u ptaków i ssaków, do tak naglących problemów klinicznych, jak nowotwory
ludzi i zespół nabytego niedoboru odporności, AIDS, wiedzie bezpośrednia droga. AIDS
wywołuje retrowirus zwany HIV, który zakaża i zabija pewną klasę limfocytów T, powodując
ogromne zniszczenia w układzie odpornościowym. Inne ludzkie wirusy, HTLV-1 oraz
HTLV-2 również infekują limfocyty T, ale efektem ich działań są chłoniaki i białaczki.
HTLV-1 był pierwszym poznanym ludzkim retrowirusem. Ze względu na uprzednie
intensywne badania nad retrowirusami kręgowców i dostępność technik rekombinacji DNA,
zarówno budowę HIV i HTLV-1, jak i ich biologiczne właściwości, poznano bardzo szybko.
Pozwoliło to na opracowanie odpowiednich sond molekularnych i przeciwciał – środków
diagnostycznych umożliwiających analizę krwi używanej do transfuzji. Eliminowanie
zakażonej krwi jest jednym z ważnych sposobów zapobiegania szerzeniu się chorób
powodowanych przez te wirusy. Szczegółowa wiedza o HIV ułatwia również
zaprojektowanie właściwych doświadczeń, których celem jest opracowanie skutecznych
metod leczenia AIDS.
Badania retrowirusów mają także ważne konsekwencje dla zrozumienia własności
onkogennych niektórych wirusów zawierających DNA. Na przykład potencjał rakotwórczy
wirusa SV40, niektórych papillomawirusów, adenowirusów i herpeswirusów wstrzykniętych
do nowonarodzonych gryzoni jest związany z jednym lub z kilkoma genami wirusowymi.
Jednak według aktualnej wiedzy onkogeny wirusów zawierających DNA nie mają
normalnych odpowiedników komórkowych. Wydaje się, że są one niezbędne do namnażania
wirusa w komórkach odpowiedniego gospodarza, jednak w pewnych warunkach ich ekspresja
może zaburzać kontrolę wzrostu komórek i w efekcie doprowadzić do powstania raka.
Porównanie ze sobą produktów różnych onkogenów – pochodzących z onkogennych wirusów
DNA oraz z retrowirusów, a także produktów zmutowanych komórkowych onkogenów oraz
genów supresorów nowotworów mogłoby wyjaśnić wielość dróg prowadzących do rozwoju
nowotworów.2
Inną ważną konsekwencją badań retrowirusów jest ich wykorzystanie jako
zrekombinowanych wektorów. Wektory te okazały się szczególnie użyteczne w przypadku
wprowadzania nowych genów do zapłodnionych komórek jajowych ssaków (a więc tym
samym do wszystkich komórek zwierząt doświadczalnych, włącznie z komórkami linii
płciowej). Otrzymane w ten sposób zwierzęta określamy mianem transgenicznych.
Rys. 11 -– Uproszczony model DNA wirusa.
16
Niedościgniona natura wirusów
ZNACZENIE WIRUSÓW W PRZYRODZIE I W ŻYCIU CZŁOWIEKA.
Znaczenie w przyrodzie i w życiu człowieka. Znaczenie wirusów dla człowieka ma
przede wszystkim charakter negatywny, gdyż w wielu przypadkach są one czynnikiem
chorobotwórczym, wywołującym różne, czasem bardzo groźne schorzenia u człowieka, roślin
i zwierząt. Dlatego wiele wysiłków człowieka skierowanych jest na zwalczanie tych chorób
lub zapobieganie im. Niestety, zwalczanie chorób wirusowych, ze względu na brak
skutecznych leków, polega głównie na leczeniu objawowym. To samo dotyczy zwierząt i
roślin. Dlatego w akcji przeciw wirusom chorobotwórczym ogromne znaczenie ma dzisiaj
profilaktyka - zapobieganie zakażeniu. Realizuje się to przez izolowanie osobników chorych,
likwidowanie nosicieli wirusów (np. owadów przenoszących wirusy chorobotwórcze roślin) i
wreszcie stosowanie szczepionek. Ten ostatni sposób w wielu przypadkach okazał się bardzo
skuteczny. Skutecznie zapobiega się ospie, paraliżowi dziecięcemu, a u zwierząt wściekliźnie i pryszczycy. Również negatywne dla człowieka w wielu przypadkach jest
działanie bakteriofagów atakujących bakterie przynoszące pożytek gospodarce ludzkiej.
Odczuwa się to w niektórych działach przemysłu spożywczego i fermentacyjnego, które
produkcję swą opierają na działalności bakterii. Również szkodliwa dla gospodarki ludzkiej
jest infekcja bakteriofagami bakterii glebowych oraz bakterii brodawkowych (asymilujących
azot atmosferyczny); zachodzi wówczas zjawisko tzw. zmęczenia gleby.
Bakteriofagi mogą być jednak również użyteczne dla człowieka. Stosuje się je do
zwalczania niektórych bakterii chorobotwórczych, a także w diagnostyce niektórych zakażeń
bakteryjnych.
Warto jeszcze dodać, że wirusy, ze względu na bardzo prostą budowę i łatwość
przeprowadzania na nich doświadczeń, są bardzo dobrym obiektem dla badań genetycznych.
17
Niedościgniona natura wirusów
BIBLIOGRAFIA:
1. „Mikrobiologia lekarska. Podręcznik dla studentów
medycyny” Zaremba Maria Lucyna, Borowski Jerzy;
PZWL, 2004.
2. „Zdasz maturę z biologii .Wirusy bakterie…”
Dudkiewicz - Świerzyńska Małgorzata, Olechnowicz Gworek Krystyna; Piątek Trzynastego, 2001.
3. http://www.parazyt.gower.pl/virus_virus.htm
4. Encyklopedia Multimedialna „Wiem Onet 2004”.
18
Download