Zaburzenia integracji sensorycznej pochodzące z systemu

Zaburzenia integracji sensorycznej
pochodzące z systemu
dotykowego:
• dyspraksja rozwojowa (zaburzenia
motoryczne) - podwrażliwość
• obronność dotykowa (zaburzenia modulacji
sensorycznej) - nadwrażliwość
Dyspraksja rozwojowa: deficyt planowania
ruchowego będący wynikiem zaburzeń S.I.
Dzieci z dyspraksją ruchową :
• są niezgrabne ruchowo
• potykają się, są często poobijane
• potrącają przedmioty i osoby
• przejawiają opóźnienie w zakresie samoobsługi
• wykazują deficyt planowania ruchu motoryki małej i dużej
• mają problemy na lekcjach wych. fiz.
• nie czują schematu ciała
• nie mają zdolności do generalizowania planowania czynności
• problemy z opanowaniem podstaw matematyki, pisania czytania
• prezentują zaburzenia artykulacji (dyspraksja oralna- zab
rozwoju mowy czynnej, zab planowania ruchu w obrębie aparatu
artykulacyjnego)
Obronność dotykowa
Obronność dotykowa - awersyjna reakcja lub
nadwrażliwość na dotyk.
Wg. Ayres to uczucie dyskomfortu i pragnienie
ucieczki od sytuacji, której towarzyszy pewien typ
stymulacji dotykowej. Dotyczy również bodźców;
słuchowych, wzrokowych i węchowych.
Powoduje zbyt duże pobudzenie systemu
nerwowego, a reaktywność na niektóre bodźce
jest znacznie podwyższona.
Obronność dotykowa
Objawy u dzieci:
• nie lubią lekkiego dotyku
• nie lubią np. obcinania włosów
• stale w ruchu: skaczą , boksują, lubią karuzele, huśta
• nie lubią pewnych ubrań
• specyficzne upodobania żywieniowe
• problem z koncentracją uwagi
• przejawiają złe relacje społeczne
• czasem przeciwnie bywają wycofane i lękliwe
• dzieci te określają, że źle czują się we własnej skórze
i nie wiedzą dlaczego.
Zaburzenia informacji sensorycznej
pochodzące z receptorów systemu
przedsionkowo- proprioceptywnego:
•zaburzenia posturalne ( podwrażliwość)
•zaburzenia modulacji sensorycznej
(nadwrażliwość):
1. niepewność grawitacyjna
2. nietolerancja ruchu
Zaburzenia posturalne
Nieprawidłowość ta przejawia się:
• zaburzeniami kontroli postawy,
• napięcia mięśniowego,
• integracji odruchów (TOB, ATOS ),
• dysfunkcjami okoruchowymi
• oraz dysfunkcjami dodatkowymi : zaburzenia mowy,
pisania, czytania, trudnościami szkolnymi w zakresie
matematyki. Mają wpływ na rozwój schematu ciała,
orientacji przestrzennej, koordynacji ruchowej i
integracji wzrokowo – ruchowej.
Objawy zaburzeń
Ruchów posturalnych w tle:
• nieprawidłowa postawa podczas pisania i
czytania
• spadają z krzesła podczas zadań przy biurku
• dzieci te mają trudności z dostosowaniem
położenia ciała do tego jak ułożyć ręce
podczas pisania
• kłopoty z łapaniem piłki ( ułożeniem ciała do
chwytu)
Symptomy zaburzeń
posturalno –okoruchowych:
• ruchy dziecka są niezgrabne, często potyka się, przewraca
•
•
•
•
•
•
•
•
częściej niż inni, nie potrafi asekurować się przed upadkiem
ma trudności z łapaniem piłki, chodzeniem po drabinkach,
równoważniach, nie lubi gier zespołowych
nie ma dominacji rąk, jest obustronne i niezbyt zręczne
często myli prawa – lewa
podczas nauki pisania myli i odwraca litery : d, b, p,
ma kłopoty z przepisywaniem z tablicy, gubi litery, sylaby
podczas pracy przy stole często podpiera głowę
nie znosi dobrze stresów i często jest sflustrowany
nie akceptuje siebie
Niepewność grawitacyjna
Niepewność grawitacyjna – to zakłócenie, które
modulują wejściowe informacje przedsionkowe z
receptorów grawitacji (niewłaściwa modulacja
danych).
Dane dopływają do mózgu w sposób ciągły, a
wzmagają się gdy np. poruszamy głową.
Niepewność grawitacyjna
Dziecko z niepewnością grawitacyjną:
• ma nienaturalny strach przed wysokością
• nie lubi wspinania się, chodzenia po drzewach, murkach
• nauka chodzenia po schodach trwa dłużej niż u innych dzieci
• niechętnie przyjmuje pozycję w której musi oderwać stopy od
podłoża
• unika zabaw na placu zabaw, na drabinkach na huśtawkach,
zjeżdżalniach
• nie lubi być w pozycji do góry nogami
• nie lubi obracać się, kręcić, karuzeli
• nie potrafi dobrze oceniać odległości, przestrzeni podczas ruchu
• wpada w popłoch, gdy pchnie się je nagle do tyłu nawet gdy
siedzi
• jadąc samochodem nie lubi, gdy ktoś nagle i szybko skręca
Nietolerancja ruchu
Nietolerancja ruchu – to zakłócenie informacji
z kanałów półkolistych, które odpowiadają za
ruch rotacyjny. Informacje tu są zbyt mocno
wzmacniane stąd nadwrażliwość
(przedsionkowa)
• Pewne dzieci czują się źle podczas nagłego,
gwałtownego ruchu obrotowego. Te dzieci
częściej dostają choroby lokomocyjnej, czują
nudności podczas zabaw typu karuzela.
• Temat ciągle mało zbadany.
Prawidłowo zintegrowane funkcje:
• dotykowe,
• przedsionkowe
• proprioceptywne
stanowią fundament do rozwoju wyższych
procesów korowych.
Końcowym produktem integracji sensorycznej są:
• język – mowa,
• percepcja słuchowa,
• percepcja wzrokowa.
Aby dziecko mogło prawidłowo
funkcjonować wszystkie zmysły musza
prawidłowo działać i harmonijnie ze sobą
współpracować
Mózg musi sobie radzić z napływem
bodźców, w prawidłowy sposób je
integrować i przetwarzać dostarczając
człowiekowi dokładnej informacji o nim
samym i otaczającym świecie.
Objawy zaburzeń S.I. zauważane
przez rodziców i nauczycieli:
•
•
•
•
•
•
•
•
•
Hiperaktywność
Hipoaktywność
Problemy z koncentracją uwagi
Nadpobudliwość emocjonalna
Niezdarność ruchowa
Obniżony poziom koordynacji wzrok.- ruch.
Problemy w relacjach społecznych
Problemy w samoobsłudze
Niska samoocena
TERAPIA
Terapia S.I. może być prowadzona po wcześniejszych kompleksowych
badaniach prowadzonych przez kwalifikowanych terapeutów .
Głównym zadaniem S.I. jest dostarczenie kontrolowanej ilości
bodźców sensorycznych w szczególności przedsionkowych,
proprioceptywnych i dotykowych w taki sposób, że dziecko
spontanicznie będzie formułowało reakcje adaptacyjne
poprawiające reakcje bodźców.
Efekty terapii S.I. (w organizacji oun)można uzyskać, gdy podczas
terapii stosowane są takie ćwiczenia, które są wyzwaniem dla
uczestnika stymulujące dla mózgu
Ćwiczenia muszą być dostosowane do poziomu rozwojowego
dziecka. Ciągłe balansowanie na granicy możliwości dziecka
poprawiając organizację OUN wpływa na zmianę zachowania w
sferze motorycznej i emocjonalnej, poprawiając funkcje językowe
i poznawcze, a przede wszystkim przejawia się lepszą
efektywnością uczenia się.
Terapia S. I to postać naukowej zabawy. Dziecko nie uczy się tu
konkretnych umiejętności , ale poprawiając S. I. wzmacnia
procesy nerwowe leżące u podstaw tych umiejętności.
OPRACOWAŁA: AGATA
DRAŁUS