Prawo w sensie niewłaściwym
advertisement
Pozytywizm prawniczy Teoria i filozofia prawa Pojęcie prawa • Zjawisko prawa stanowi w cywilizacji zachodniej, wywodzącej się z intelektualnego dorobku starożytnych Greków i Rzymian oraz z wartości wniesionych przez chrześcijaństwo znajdujące silne podstawy w judaizmie, przedmiot rozważań i sporów od ponad dwóch tysiącleci. Wyróżniane jest prawo jako ius i jako lex. Prawo – ius można traktować jako zjawisko co do istoty odrębne od aktów normatywnych, tworzonych przez kompetentne organy władzy publicznej (lex), choć akty te stanowią jedną z kategorii źródeł tego prawa. Można też rozumieć prawo jako zespół tych aktów, tj. przyjmując tożsamość ius i lex. • Z tego powodu można mówić o traktowaniu prawa bądź jako zjawiska autonomicznego w stosunku do instytucji władzy, bądź też jako wytworu organów władzy publicznej, czyli państwa. Pozytywizm • Pozytywizm występował w bardzo wielu odmianach. Należy zwrócić uwagę na pozytywizm twardy (klasyczny) i pozytywizm miękki (wyrafinowany). Podstawowa cecha odróżniająca pozytywizm twardy i miękki skupia się na nieco odmiennym podejściu w zakresie relacji prawo – moralność. Podstawowe cechy pozytywizmu twardego: • Prawo to zbiór norm ogólnych pochodzących od państwa i w większości przypadków zabezpieczonych sankcją (teza społeczna). •Prawo stanowione przez państwo jest porządkiem nadrzędnym na terytorium państwa. •Prawo powstaje z reguły w trybie jednostronnych i władczych decyzji wydawanych przez organy państwowe lub z upoważnienia organów państwowych. • Źródłem prawa są teksty prawne, na które składają się normy prawne, w systemie prawa stanowionego konstytucja, ustawy, akty podstawowe; w krajach common law precedensy. Prawo jest identyfikowane poprzez odwołanie do tych dokumentów (test pochodzenia). • Prawo jest systemem niezależnym od moralności i innych systemów normatywnych, co oznacza, że norma prawidłowo ustanowiona obowiązuje nawet wtedy, gdyby okazało się, że jest ona niesłuszna lub nieracjonalna albo niezgodna z innymi pozaprawnymi regułami (teza o rozdziale). • Podstawowym obowiązkiem organów państwa i obywateli jest przestrzeganie prawa, nawet prawa niesłusznego lub niezgodnego z innymi pozaprawnymi regułami (pozytywistyczna zasada rządów prawa). • Głównymi metodami analizy prawa są metody analityczne (językowo – logiczne), natomiast podstawowym zadaniem prawnika jest egzegeza tekstów prawnych, czyli ich opracowywanie, porządkowanie i wykładnia. John Austin • Najbardziej reprezentatywnym przedstawicielem pozytywizmu twardego jest oxfordzki profesor jurysprudencji John Austin. Wyróżnił On prawo w sensie właściwym i prawo w sensie niewłaściwym. Prawo we właściwym sensie • Prawem we właściwym sensie są prawa ustanowione przez Boga dla człowieka (prawo naturalne); przez człowieka dla człowieka, czyli prawa ustanowione przez osoby działające jako polityczni zwierzchnicy (prawo pozytywne) oraz prawa ustanowione przez osoby nie będące politycznymi zwierzchnikami lub nie działające w tej roli. Prawo w sensie niewłaściwym •Pozytywna moralność •Prawa w figuratywnym znaczeniu tego słowa Pozytywna moralność - obiekty niepoprawnie zwane prawami – przez ich bliską analogię do praw (m.in. prawa mody, kodeks honorowy, prawo zwyczajowe, prawo międzynarodowe). Prawa w figuratywnym rozumieniu – obiekty podobne do prawa na zasadzie bardzo odległej analogii ( m.in. prawa fizyki, ekonomii, matematyki). Cztery kategorie prawa • Porządkując wszystko to co bywa potocznie nazywane prawem można wskazać cztery kategorie: 1) prawa boskie, 2) prawo pozytywne, 3) pozytywna moralność oraz 4) prawa w figuratywnym znaczeniu tego słowa. Prawo jako rozkaz suwerena •Prawo jest rozkazem suwerena. Rozkaz kojarzony jest jednocześnie z trzema elementami: Elementy rozkazu 1) życzenie lub pragnienie istoty myślącej, które inna istota myśląca winna spełnić przez odpowiednie działanie lub zaniechanie; 2) zło/sankcja – nakłada suweren na osobę, która nie podporządkuje się rozkazowi; 3) wyrażenie lub podanie do wiadomości danego życzenia za pomocą słów lub odpowiednich znaków. • Należy pamiętać o tym, iż nie wszystkie rozkazy są normami czy regułami. Rozkaz musi mieć charakter generalny i abstrakcyjny aby mógł być uznawany za normę lub regułę. Suweren de iure • Rozkaz wydawany jest przez suwerena i skierowany do jego podwładnych. John Austin wyróżnił suwerena prawnego (suweren de iure) i suwerena faktycznego (suweren de facto). Suweren de iure staje się nim w wyniku przyznania mu pewnych uprawnień przez przepisy prawa. Suweren de facto • Suweren de facto jest pojęciem socjologicznym, żeby ustalić suwerena w takim rozumieniu trzeba dokonać określonych badań społeczeństwa zmierzających do ustalenia, kto ma w nim posłuch społeczny i kto rządzi, czyli kto wydaje rozkazy. Austin przyjmuje suwerena de facto; suweren w jego przekonaniu jest faktem społecznym, i to faktem pierwotnym w stosunku do prawa. Prawo jest definiowane w odniesieniu do suwerena, nie odwrotnie. W związku z tym jeśli chcemy wskazać suwerena w danym państwie to musimy obserwować społeczeństwo, komu społeczeństwo daje posłuch. Suwerenność • Sama suwerenność ma dwa aspekty: pozytywny i negatywny. Pozytywny sprawia, że suweren otrzymuje posłuch od społeczeństwa; negatywny, że nie ma nawyku posłuchu wobec nikogo innego. Suwerenność w rozumieniu Austina jest nieograniczona, niepodzielna i nieprzerwana. Władzy suwerena nie tylko nie może ograniczyć nikt inny, ale także on sam. Nikt nie może nakładać na suwerena żadnych obowiązków, nawet on sam na siebie. Koncepcja suwerena w rozumienia Austina współcześnie w dobie procesów integracyjnych i globalizacyjnych jest łatwa do podważenia. Ponadto w nowoczesnym społeczeństwie władza jest podzielona pomiędzy poszczególne podmioty.
