Standardy prac dyplomowych i magisterskich

Standardy prac dyplomowych i magisterskich
(wytyczne)
1. Czcionka Times New Roman, rozmiar 12, tytuły rozdziałów i podrozdziałów mogą być
14, tekst wyjustowany.
2. Stosuje się odrębną numerację w ramach każdego rozdziału. Poszczególne podrozdziały
mają podwójną numerację (wg poniższego przykładu). Plan powinien być przejrzysty –
wcięcia dla poszczególnych podsekcji danego podrozdziału (zgodnie z poniższym
przykładem).
Rozdział I. Uniwersytet Śląski
1. Informacje ogólne
2. Wydziały Uniwersytetu
2.1 Prawa i Administracji
2.2 Nauk Społecznych
3. Struktura władz
3. Bolt tylko dla tytułów rozdziałów lub podrozdziałów. Nie stosuje się ani pogrubień ani
podkreśleń w tekście. Kursywą można pisać tylko sformułowania obcojęzyczne.
4. Przypisy: technika zasadniczo dowolna, jednak należy wybraną stosować jednolicie w
całej pracy
Artykuł:
J. Grabowski: Zasada wolności działalności gospodarczej, PUG 2007, nr 3, s. 12
Dalej: J. Grabowski: Zasada …, s.
– a nie tamże, op.cit. itp.
Praca zbiorowa:
J. Grabowski, R. Blicharz, M. Kania, M. Pawełczyk: Publiczne prawo gospodarcze, (red. M. Kania),
Bydgoszcz 2009 r., wyd. Branta,
Dalej: w zależności od autora części, na którą się powołuje R. Blicharz (w:) Publiczne …, s.
Przypisy należy wstawiać automatycznie przez komputer (prawy alt + j), a nie ręcznie
wpisując kolejne liczby 1,2,3.
Przypis wstawia się zaraz po przecinku lub po kropce bez spacji.
1
,1
.2
a nie : , 3
.4
Nie używamy odnośników tamże, opus citatum (op.cit.).
5. Źródła internetowe - nie powołuje się na informacje ze stron internetowych. W pracach
licencjackich oraz magisterskich powoływanie się na źródła internetowe jest
niedopuszczalne. Autor takiej pracy powinien wykazać się znajomością literatury, a nie
zasobów sieci
6. Po raz pierwszy przytaczane akty prawne należy podawać wraz z publikatorem z pełnymi
danymi.
tj. ustawa z 9 kwietnia 2234 r., o zakazie działalności gospodarczej, Dz.U. 123.23.8765.
Dane te, oprócz nazwy aktu prawnego podaje się w przypisie! Jeżeli w pracy będzie więcej
odniesień do tego aktu prawnego, można użyć skrótu dla tego aktu. Skrót podaje się w
następujący sposób:
ustawa z 9 kwietnia 2234 r., o zakazie działalności gospodarczej, Dz.U. 123.23.8765, dalej zwana ustawą o
zakazie lub uzdg
Skrótu „ustawa o zakazie” można używać w treści prowadzonych wywodów, natomiast
skrótu literowego - uzdg używa się tylko przy numeracji przywoływanych artykułów tej
ustawy.
Skrótem można się posługiwać dopiero po jego rozwinięciu. Niedopuszczalne jest użycie
najpierw skrótu, a dopiero później jego rozwinięcia.
7. Karty pracy powinny być ponumerowane, prawy dolny róg.
8. Przecinki i kropki: stosujemy jednolicie w całej pracy. Zasada:
15 października padł blicharz. (a nie „… blicharz .”)
Podobnie z przecinkiem:
1
2
3
4
2
Jadąc za samochodem, za późno zobaczyłem drzewo. (a nie: „… samochodem , …”)
9. Pracę lub jej fragment zawsze oddaje się z planem pracy.
10. W pracy stosuje się pojedyncze spacje między wyrazami, a nie ich ciągi.
11. Nie należy używać klawisza „enter” dla powiększenia odległości między poszczególnymi
linijkami, czy częściami pracy
12. Każdy rozdział zaczyna się od nowej strony.
13. Zdanie zaczyna się od akapitu tylko wówczas, gdy w ramach danego rozdziału
(podrozdziału) rozpoczyna się nowy wątek. Natomiast w ramach akapitu możliwe jest
rozpoczęcie nowego zdania od nowej linijki, gdy w ramach prowadzonych rozważań
porusza się kolejne zagadnienie, stanowiące jednak ciąg dalszy głównych wywodów.
Np.
W skład Katedry PPG wchodzą następujący pracownicy: X, Y, Z.
X to wybitny znawca prawa spółek i komercjalizacji przedsiębiorstw. Specjalizuje się w łączeniu spółek i
innych przedsiębiorców.
Y to szczególny artysta o zdolnościach poetyckich …
Natomiast Z specjalizuje się w figlach …
Obok Katedry PPG w Uczelni funkcjonuje katedra GIH. W jej skład wchodzą następujący
pracownicy ……
14. Prace pisze się bezosobowo, z wyłączeniem tych jej fragmentów, w której autor
przedstawia swój pogląd, stanowisko, czy koncepcję. Pierwsza osoba ponadto
dopuszczalna jest we wstępie oraz w zakończeniu.
15. W pracy nie stawia się pytań. W pracy na pytania, problemy czy kwestie - po ich
przedstawieniu - się odpowiada.
16. Na końcu pracy tworzy się: zbiór przywołanej w pracy literatury, tzw. bibliografię, aktów
prawnych – tzw. źródła prawa, orzeczeń – tzw. orzecznictwo, zaś pozostałe źródła,
wykorzystane w pracy zbiera się do tzw. źródeł innych lub pozostałych źródeł. W każdej
grupie należy zachować określoną kolejność: w bibliografii – alfabetyczną wg nazwisk, w
źródłach prawa – wg hierarchii aktów prawnych, orzeczeń – od sądów najwyższych do
najniższych, przy czym orzeczenia należy pogrupować ponadto w kolejności
chronologicznej. Pozostałe źródła powinno się usystematyzować według kolejności
alfabetycznej lub innej najbardziej właściwej dla pozostałych źródeł.
17. W pracy należy stosować język powściągliwy, ostrożny, uważny i wyważony, zachowując
jednocześnie ton poważny, nie sensacyjny, plotkarski czy dziennikarski. Tekst, jego układ
3
a zwłaszcza jeśli się uda – zawarte w nim myśli - mają świadczyć o umiejętności
logicznego myślenia, znajomości przepisów prawa i literatury przynajmniej w zakresie
wybranego tematu pracy, świadomości złożoności zjawisk oraz wieloaspektowości
poruszanych problemów. Dobra praca to tylko praca wartościowa merytorycznie i bez
formalnych, uzasadnionych zarzutów.
18. Przepisów nie przytacza się w cudzysłowie.
19. Do wyliczeń używa się jedynie myślników (-), nie stosuje się gwiazdek, serduszek i innych
ozdobników.
20. Każda podana informacja, teza, pogląd powinny odsyłać do źródła.
21. W pracy nie stosuje się ocen, czy ocennych klasyfikacji typu najlepszy, lepszy, jedynie
właściwy, najważniejszy, chyba że jest to uzasadnione lub poparte źródłem (czyjś pogląd,
dane statystyczne).
22. Praca nie może stanowić zbioru informacji prawnych: tekstów normatywnych, poglądów,
orzeczeń. Informacje te muszą tworzyć system. Wszelkie informacje muszą wynikać z
określonej tezy stawianej w pracy lub jej części (np. rozdziale czy podrozdziale),
przedstawiane poglądy muszą uzasadniać prezentowane stanowisko lub mu przeczyć.
4