Sofokles (496-406 rpne) - wielki tragediopisarz - Epoki

Sofokles
Sofokles (496-406 r. p.n.e.) - wielki tragediopisarz grecki. Urodził się w miasteczku Kolon w
pobliżu Aten. Wywodził się z zamożnego mieszczaństwa (jego ojciec był podobno właścicielem
wytwórni broni). Otrzymał staranne wykształcenie, zgodnie z greckim ideałem kalokagathii, czyli
pełnej harmonii zalet duchowych i fizycznych, studiował muzykę, śpiew, taniec, poezję i
gimnastykę. Gdy miał 15 lat dzięki urodzie i talentom muzycznym został kierownikiem chóru
chłopców śpiewającego radosny hymn dziękczynny po zwycięskiej bitwie z Persami pod
Salaminą (480 r.p.n.e.). Relacje współczesnych twierdzą, że natura obdarzyła Sofoklesa
licznymi zaletami. Znany atleta i uczony, czarujący i miły towarzysz zabaw, zachwycający aktor
- budził powszechną sympatię. Przyjaźnił się z Peryklesem i Herodotem. Założył pierwsze
znane nam w dziejach stowarzyszenie intelektualistów, związek skupiał się wokół kultu muz.
Brał czynny udział w życiu politycznym Aten: wybierano go dwukrotnie na stratega i na członka
kolegium skarbników zarządzających kasą ateńskiego związku morskiego. Gdy był starszy
należał do komisji powołanej dla przeprowadzenia zmiany konstytucji. Miał 28 lat gdy zwyciężył
w festiwalu dramatycznym Ajschylosa. W ponad połowie konkursów, w których uczestniczył,
zdobył pierwszą nagrodę, w pozostałych drugą. Napisał około 123 sztuki, w tym 70 tragedii i 18
dramatów satyrowych. Co czwarty jego utwór nawiązuje do wojny trojańskiej. Do dnia
dzisiejszego zachował się 7 jego utworów :
-
Antygona,
Król Edyp,
Elekra,
Ajas,
Trachnik,
Filoklet,
Edyp w Kolonos
częściowo Tropiciele.
Po śmierci uznany za herosa pod imieniem Deksion (Przyjmujący).
Wszystkie sztuki Sofoklesa mają fabułę mitologiczną, znaną doskonale obywatelom Aten, przez
co widzowie mogą skupić się na artystycznej formie teatralnego obrzędu, nie śledząc dokładnie
akcji utworu. Sofokles tworzył w czasie rozkwitu Aten. Najlepsze tragedie Sofoklesa (Król Edyp,
Antygona, Elektra) przynoszą pogłębioną analizę psychologiczną tragicznych bohaterów.
Autora interesuje człowiek, jego pragnienia i namiętności. Spotykamy bohaterów z krwi i kości,
cierpiących i kochających w zwykłej człowieczej rzeczywistości. Los wedle starożytnych
wierzeń,przydzielają ludziom bogowie, często niezależnie od ich win i zasług. Sofokles dążył do
skończoności estetycznej utworu dramatycznego. Widział źródło konfliktów swych bohaterów
przede wszystkim w ich charakterach. Znajomość psychiki umiejętnie łączył z religią.
1/2
Sofokles
2/2