1 Elementy termodynamiki chemicznej - układ fizyczny otwarty (możliwa wymiana energii i materii z otoczeniem), zamknięty (możliwa tylko wymiana energii), izolowany wielkości ekstensywne – zależne od ilości substancji (masa, objętość, energia wewnętrzna, entropia) wielkości intensywne − niezależne od całkowitej ilości (gęstość, temperatura, ciśnienie) - funkcje stanu (objętość, ciśnienie, energia wewnętrzna, entropia) i funkcje zależne od drogi (praca, ciepło) - energia wewnętrzna, entalpia, entropia, energia swobodna i entalpia swobodna (procesy: topnienia, krystalizacji, rozpuszczania, ew. przemian fazowych II rodzaju) Procesy chemiczne różni od „zwykłych” (fizycznych) przemian termodynamicznych w rodzaju sprężania/rozprężania ustalonej ilości gazu w określonych warunkach to, że w reakcjach chemicznych zmieniają się nie tylko parametry stanu lecz także ilość biorących w nich udział substancji. Entalpia: Definicja: H = U + pV Entalpia jest funkcją stanu, ponieważ są nimi U, p, V. Zmiana entalpii układu: dH = dU + Vdp + pdV W warunkach izobarycznych (p=const., dp=0) zmiana entalpii układu jest ciepłem wymienianym przez układ z otoczeniem: dH = dU + pdV = dU − δW = (δQ ) p 1 lub : ∆H = (∆Q ) p 2 Zmiana entalpii układu jest zwykle ciepłem reakcji, przy czym dH>0 oznacza proces endotermiczny, dH<0 – proces egzotermiczny. Zwykle reakcje chemiczne oraz prawie wszystkie reakcje biochemiczne zachodzą w warunkach stałego ciśnienia; charakteryzuje je wartość ∆H=(∆Q)p Reakcje z udziałem wyłącznie cieczy lub ciał stałych zachodzą przy tym z zaniedbywalnie małymi zmianami objętości reagujących substancji. Wówczas: ∆H = ∆U + ∆ ( pV ) ≈ ( ∆U )V = ( ∆Q )V Zmiana objętości może być jednak istotna dla energetyki reakcji gdy reagują składniki gazowe. Uwzględniając zmiany objętości tylko składników gazowych mamy wtedy: ∆H = ∆U + ∆( pV ) = ∆U + ∆(nRT ) = ∆U + ∆n ⋅ RT lub: (∆Q ) p = (∆Q )V + ∆n ⋅ RT (*) ∆n = liczba moli pojawiającego się (∆n > 0) lub znikającego (∆n < 0) składnika gazowego. Wartość (∆Q)V w wielu przypadkach można zmierzyć przy użyciu bomby kalorymetrycznej, tj. przeprowadzając reakcję w stałej objętości. Następnie (∆Q)V można przeliczyć na (∆Q)p czyli ∆H. Zmiana entalpii układu towarzysząca reakcji chemicznej jest równa różnicy entalpii produktów i substratów: ∆Hreakcji = ∆Hprodukty − ∆Hsubstraty (analogiczna równość zachodzi dla wszystkich funkcji stanu) 2 3 Entalpia tworzenia danego związku chemicznego = zmiana entalpii w reakcji tworzenia 1 mola tego związku z pierwiastków. 0 Standardowe entalpie tworzenia: T=298 K, p=1 atm, oznaczane ∆H 298 . Entalpie tworzenia pierwiastków przyjmuje się za zerowe. Standardowe entalpie tworzenia Substancja C(grafit) C(diament) H2O H2O CO CO2 CH4 C 2H2 C 6H6 C 6H6 C6H12 CH3OH C2H5OH NaCl KCl HCl HBr HJ CaCO3 CaO ∆H (kJ/mol) 0 +1.884 -286 -241.95 -110.6 -393.77 -74.8 +226.9 +49 +82.96 -156.33 -238.6 -277.6 -411.6 -435.9 -92.36 -36.25 +25.9 -1207 -635 Stan ciało stałe ciało stałe ciecz gaz gaz gaz gaz gaz ciecz gaz ciecz ciecz ciecz ciało stałe ciało stałe gaz gaz gaz ciało stałe ciało stałe ∆H (kcal/mol) 0 +0.45 -68.317 -57.79 -26.414 -94.052 -17.86 +54.194 +11.7 +19.82 -37.34 -57 -66.3 -98.321 -104.1 -22.04 -8.66 +6.2 -288 151.5 W powyższej tabeli można dostrzec ciepło spalania wodoru oraz ciepło skraplania wody i benzenu. Wyznaczyć ciepło skraplania wody i porównać z wartością doświadczalną (43.7 kJ/mol w 30° C). 3 4 Entalpie tworzenia jonów w roztworze wodnym Barrow 143 jon ∆H (kJ/mol) ∆H (kcal/mol) H+ 0 0 OH− -230 -54.96 Cl− -167.5 -40.02 NO3− -206.7 -49.37 SO42− -907.9 -216.9 NH4+ -132.8 -31.74 Na+ -239.8 -57.28 Ca2+ -543.3 -129.8 Ag+ +105.9 +25.31 CN− +151 +36.1 4 5 Wyznaczanie ciepła reakcji Dokładny pomiar ciepła reakcji możliwy jest tylko dla nielicznych reakcji. Wymagania: przebieg reakcji szybki, do końca, bez procesów ubocznych. Szczególnie dogodny jest pomiar ciepła spalania substancji organicznych. Powstają wówczas głównie CO2 i H2O. W obecności innych pierwiastków pomiary kalorymetryczne są trudniejsze, lecz możliwe. Źródłem większości danych termochemicznych związków organicznych są reakcje spalania. bomba kalorymetryczna dopływ tlenu płaszcz wodny izolacja drucik zapłonowy Rozżarzony prądem elektrycznym drucik powoduje zapoczątkowanie reakcji spalania w atmosferze tlenu. Wydzielone ciepło wyznacza się na podstawie przyrostu temperatury wody. Dokładność pomiaru: 0,01%. Oprócz reakcji spalania do wyznaczania entalpii tworzenia przydatne są również reakcje uwodorniania nienasyconych związków organicznych. 5 6 Prawo Hessa: Całkowita zmiana entalpii układu w reakcji chemicznej jest sumą entalpii poszczególnych etapów tej reakcji, lub: ciepło reakcji chemicznej (w warunkach izobarycznych lub izochorycznych) nie zależy od stanów pośrednich reakcji, a jedynie od stanu początkowego i końcowego. Prawo Hessa ma znaczenie podobne do I zasady termodynamiki. Jest przydatne do wyznaczania entalpii reakcji, które bardzo trudno byłoby zmierzyć. Na podstawie prawa Hessa można wyznaczyć entalpię reakcji substraty → produkty syntetyzując oddzielnie substraty i produkty tej reakcji, a następnie obliczając: ∆Hreakcji = ∆Htworzenia produktów − ∆Htworzenia substratów Można wyznaczyć entalpię reakcji substraty → produkty spalając oddzielnie substraty i produkty tej reakcji, a następnie obliczając: ∆Hreakcji = ∆Hspalania substratów − ∆Hspalania produktów =========================================================== Przykład 1: Ile wynosi ciepło spalania węgla pod stałym ciśnieniem? C + O2 → CO2 ciepło reakcji Przykład 2: Skała wapienna (tzw wapień; głównie CaCO3) wygrzewana tworzy tzw. wapno palone (tlenek wapnia). Ile wynosi ciepło reakcji: CaCO3 (s) → CaO (s) + CO2 (g) Dla reakcji rozkładu 1 mola węglanu wapnia pod normalnym ciśnieniem: ∆H = (-635) + (-393.8) – (-1207) = +178.2 kJ/mol 6 7 Przykład 3: Podczas reakcji Al2O3 (stały) + 3 SO3 (gaz) → Al2(SO4)3 (stały) w temperaturze 298 K pod ciśnieniem normalnym (p=const.!) wydziela się ∆H=579.65 kJ ciepła. Ile ciepła wydzieli się w tej reakcji w stałej objętości ? (∆Q)V = (∆Q)p − ∆n·RT = −579.65 kJ/mol – (−3)·8.315·298 = = −579650 + 7430 = −572220 J W stałej objętości reakcja wydzieli mniej ciepła, a pod stałym ciśnieniem – więcej. Układ reagując pod stałym ciśnieniem oddaje w formie ciepła także tę pracę, jaką wykonuje nad nim ciśnienie atmosferyczne działając siłą parcia na kurczący się (ubywający) SO3. W stałej objętości oddaje zaś tylko ciepło wydzielające się w reakcji. Przykład 4: Wyznaczyć ciepło reakcji uwodornienia benzenu pod stałym ciśnieniem. C6H6(c) + 3 H2(g) → C6H12(c) (∆H 0 ) p = ∆H C0 6 H 12 − ∆H C0 6 H 6 − 3∆H H0 2 + ∆n ⋅ RT = −37.34 − 11.7 − 3 ⋅ 0 + (−3) ⋅ 0.00198 ⋅ 298 = −50.8 kcal = − 213 kJ Przykład 5: Zastosowanie prawa Hessa ∆H1 =-52.828 kcal/mol 2C + O2 2CO ∆H2 = -94.052 kcal/mol ∆H3 = CO2 + C -52.828 + 94.052 = 41.224 kcal/mol Z prawa Hessa: całkowita zmiana entalpii na obu drogach jest jednakowa ∆H1 = ∆H2 + ∆H3 Można wyznaczyć np. wielkość ∆H3 nie mierząc jej bezpośrednio. 7 8 Przykład 6: ∆H1 = 2⋅( -22.06 - 17.96) = 2⋅( -40.02) kcal 2H+(aq) + 2Cl-(aq) H2 + Cl2 ∆H2 = 2⋅(-22.06) ∆H3 = 2⋅(-17.96) kcal kcal 2HCl(g) (B142) Przykład 7: Znając entalpie reakcji spalania: (a) C(s) + O2(g) → CO2(g) ∆Ha= − 94.051 kcal (b) H2(g) + ½ O2(g) → H2O(c) ∆Hb= − 68.317 kcal (c) C3H6(g) + (9/2) O2(g) → 3 CO2(g) + 3 H2O(c) ∆Hc= − 499.85 kcal można obliczyć entalpię tworzenia 1 mola cyklopropanu: (d) 3 C(s) + 3 H2(g) → H2C CH2 CH2 Mnożąc równania (a) i (b) przez 3, dodając je i odejmując (c) otrzymujemy (d). Podobnie z wyrażenia ∆Hd = 3∆ ∆Ha + 3∆ ∆Hb - ∆Hc = +12.746 kcal/mol otrzymujemy entalpię reakcji (d) (która jest endotermiczna). Ciepło spalania C3H6 można wyznaczyć doświadczalnie. Przykład 8: Reakcje zobojętniania, np.: HCl + NaOH → NaCl + H2O { H+ + Cl− + Na+ + OH− → Na+ + Cl− + H2O } w istocie polegają na tworzeniu wody (prawie nie dysocjującej), zaś jony Cl− oraz Na+ nie zmieniają stanu (pozostają zdysocjowane). A więc ∆H takiej reakcji wynosi: ∆Ht(H2O) − ∆Ht(OH−) − ∆Ht(H+) = −68.317 − ( −54.96) − 0 = −13.36 kcal/mol Z tego przykładu wynika też, że wartości ∆H w reakcjach mocnych kwasów z mocnymi zasadami są jednakowe, co potwierdza się w eksperymencie. 8 9 Ciepło spalania QV np. węglowodorów można wyznaczyć spalając substancję w bombie kalorymetrycznej, a następnie - uwzględniając pracę objętościową według wzoru (∆Q ) p = (∆Q )V + ∆n ⋅ RT (p. powyżej) - wyznaczyć Qp Przykład 10: W reakcji spalania 1.285 g cykloheksanu C6H12 w bombie kalorymetrycznej (w stałej objętości) wydzieliło się 59913 J ciepła: C6H12(c) + 9O2(g) → 6CO2(g) + 6H2O(g) + 59913 J 1. Przeliczamy ciepło na mol cykloheksanu. Masa cząsteczkowa: 84.15. QV = − 59913 ⋅ 84,15 = −3923486 J 1,285 2. Ponieważ w reakcji uczestniczyły substancje gazowe, wyznaczając Qp należy uwzględnić pracę objętościową (rozprężania). Zmiana liczby moli gazów wyniosła: ∆n = (6 + 6) − 9 = 3 a zatem ciepło spalania cykloheksanu w warunkach stałego ciśnienia wynosi: ∆H spal = Q p = QV + ∆n ⋅ ( RT ) = −3923486 + 3 ⋅ 8.315 ⋅ 298 = −3916052 J = −934618 kcal/mol Przykłady procesów, do których stosuje się pojęcie entalpii: jonizacja ∆Hi Na(g) → Na+(g) + e−(g) przyłączenie elektronu ∆He F(g) + e−(g) → F−(g) parowanie ∆Hpar H2O(c) → H2O(g) sublimacja ∆Hsubl CO2(s) → CO2(g) reakcja chemiczna ∆H Fe2O3 + 3Zn → 2Fe + 3 ZnO reakcja tworzenia z pierwiastków ∆Htw 2Fe + 3S → Fe2S3 rozpuszczanie ∆Hrozp NaCl(s) → Na+(aq) + Cl−(aq) solwatacja ∆Hsolw Na+(g) + Cl−(g) → Na+(aq) + Cl−(aq) 9 10 Postępowi reakcji egzotermicznych sprzyja obniżenie temperatury otoczenia układu (a zatem i jego samego) ponieważ sprzyja odprowadzaniu ciepła, zaś w reakcjach endotermicznych należy podwyższać temperaturę (dostarczać ciepła). [le Chatelier] Prawo Kirchhoffa (zależność entalpii od temperatury): T2 gdzie : ∆C p = ∑ C pprod − ∑ C psub ∆H T 1 − ∆H T 2 = ∫ ∆C p dT T1 Umożliwia obliczanie entalpii w temperaturach innych niż standardowa. Zależności ciepła właściwego Cp od temperatury w formie C p = a + bT + cT , wyznaczone doświadczalnie, są stabelaryzowane (stałe a, b, c). 2 Entropia Stan równowagi to taki stan, który bez zmiany warunków zewnętrznych nie ulega zmianie z upływem czasu. Proces odwracalny to taki, w którym kierunek przepływu energii może być odwrócony przez nieskończenie małą zmianę warunków, w jakich ten proces zachodzi. W procesie odwracalnym układ musi przechodzić przez ciąg stanów równowagi w sposób nieskończenie powolny (kwazistatyczny). Termodynamiczna definicja entropii: dS = δQ T Statystyczna definicja entropii: S = k B ⋅ ln W Entropia jest funkcją stanu. W procesie nieodwracalnym energia jest przekazywana w taki sposób, że jej część zostaje rozproszona (tj. ta część energii przepływa wskutek istnienia skończonych różnic temperatur). Tej części energii przekazywanej z jednego ciała do innego nie można już odzyskać, a w celu odwrócenia procesu należy wykonać nad układem pracę dostarczając mu energię z zewnątrz. Entropia układu izolowanego (tj. układ + otoczenie) nigdy nie maleje: 10 dS≥ 0 11 Entropie standardowe w temperaturze 298 K (Barrow 180) substancja S0 [cal/(mol·deg)] substancja S0 [cal/(mol·deg)] ciała stałe NaCl 17.3 Ag 10.20 Si 4.51 C (grafit) 1.37 Pb 15.51 C (diament) 0.6 ciecze Br2 36.4 H2O 16.73 Hg 18.17 gazy H2 31.21 CO2 51.08 O2 49.01 CH4 44.50 H2O 45.11 C2H2 48.00 N2 45.77 C6H6 64.34 Energia swobodna i entalpia swobodna (potencjały termodynamiczne) W drugiej połowie XIX w. J. Thomsen i W. Berthelot wyznaczyli efekty cieplne wielu reakcji. Sądzono wówczas, że wydzielana energia cieplna jest miarą „powinowactwa” reagentów. Jednak wydzielanie ciepła niekoniecznie oznacza samorzutność reakcji; reakcje endotermiczne też nie są rzadkością. O kierunku przebiegu reakcji oraz o stanie równowagi decydują również wielkości termodynamiczne inne niż ciepło reakcji. Łącząc I i II zasadę termodynamiki otrzymujemy wielkości fizyczne o dużym znaczeniu dla opisu procesów termodynamicznych, w tym reakcji chemicznych. 11 12 Energia swobodna Gibbsa (entalpia swobodna): Całkowita zmiana entropii (układ + otoczenie) w procesie chemicznym: ∆Scalkowita = ∆Sotoczenia + ∆Sukladu Dla zmiany entropii otoczenia w warunkach izobarycznych można napisać: ∆Soto ∆Qoto −∆Qukl −∆H ukl = = = T T T i w rezultacie: ∆Scalk = − ∆H ukl + ∆Sukl T || ·(-T) −T ⋅ ∆Scalk = ∆H ukl − T ⋅ ∆Sukl Definiujemy funkcję układu reagującego: G = H − TS = U + pV − TS ← entalpia swobodna której zmiana w warunkach izobaryczno-izotermicznych wynosi: ∆G = ∆H − T ⋅ ∆S Z powyższych równań wynika: −T ⋅ ∆Scalk = ∆G ∆Scalk = − ∆G ≥0 T ∆G ≤ 0 Ponieważ samorzutny kierunek reakcji odpowiada wzrostowi entropii całości, to zmiana entalpii swobodnej układu musi być ujemna. Upodabnia to funkcję stanu G do potencjału, np. w mechanice. G jest jednym z potencjałów termodynamicznych. Inna funkcja, zdefiniowana jako: F = U − TS ← energia swobodna jest potencjałem termodynamicznym w warunkach izotermicznoizochorycznych. 12 13 Z drugiej zasady termodynamiki wynika, że w procesach zachodzących samorzutnie entropia (układu + otoczenia) wzrasta do wartości maksymalnej, a zatem funkcje: F = U − TS G = H − TS maleją do wartości minimalnej, po osiągnięciu której przestają się zmieniać. W tym stanie równowagi dowolnie mała zmiana parametrów stanu nie zmienia wartości funkcji F lub G. ∆F, ∆G W warunkach izotermiczno-izochorycznych w stanie równowagi termodynamicznej: dF = 0 W warunkach izotermiczno-izobarycznych w stanie równowagi termodynamicznej: dG = 0 stopień zaawansowania reakcji 13 ξ 14 Przykład 1: Obliczmy ∆G utworzenia 1 mola wody z wodoru i tlenu. H2 + ½O2 → H2O(c) Podobnie jak dla entalpii, przyjmuje się ∆G pierwiastków za zerowe. ∆G = ∆H − T⋅∆S ∆H = − 68.317 kcal/mol ∆S = SH2O(c) − ½SO2 – SH2 = 16.73 – (½)49.01 − 31.21 = −38.99 cal/deg tak więc: ∆G = −68317 – 298.15·(−38.99) = −56.69 kcal/mol = −237.3 kJ/mol Wartość ∆G jest duża i ujemna, co oznacza, że reakcja przebiega samorzutnie. To, że reakcję należy zainicjować, nie wynika z termodynamiki lecz z kinetyki tej reakcji. Standardowe entalpie swobodne tworzenia związków chemicznych związek stan skupienia H2O H2O CH4 C2H2 C6H6 CO2 HCl NaCl ciecz gaz gaz gaz ciecz gaz gaz ciało stałe ∆G0 (kcal/mol) -56.69 -54.635 -12.09 50.00 30.64 -94.26 -22.778 -91.894 14 ∆G0 (kJ/mol) -237.35 -228.745 -50.618 209.34 128.283 -394.647 -95.366 -384.742