Wykład XX - 16.04.2010 Na poprzednim wykładzie mówiliśmy o
advertisement
Wykład XX - 16.04.2010 Na poprzednim wykładzie mówiliśmy o pojęciu podmiotów administrujących, omawialiśmy te podmioty, które wchodzą w zakres tego pojęcia. Zaczynając od tej największej grupy organów administracji przez zakłady, agencje, przedsiębiorstwa, instytucje i wreszcie te podmioty niepubliczne o bardzo zróżnicowanym charakterze, wykonujące zadania publiczne na różnych podstawach prawnych no i w różnych formach prawnych. Wspominałam również o fundacjach z tym, że one są wliczane do pojęcia organizacji pozarządowych a nie organizacji społecznych, bo te mają zawsze substrat osobowy, podczas gdy fundacje mają ten substrat kapitałowy. Jest fundator, jest określony majątek, który będzie przeznaczony na wykonywanie określonych zadań. Przypomnijmy, że również są fundacje publiczne, ale które nie działają na podstawie Ustawy o Fundacjach. Wtedy musi być odrębna ustawa, która taką fundacje tworzy, bądź reaktywuje fundacje istniejące już wcześniej. Zanim przejdziemy do zagadnień związanych z administracją rządową dzisiaj jeszcze muszę powiedzieć parę słów o instytucji zlecania zadań i funkcji administracyjnych oraz o prywatyzacji administracji publicznej. Trzeba odróżnić zlecenia zadań od zleceń funkcji administracji publicznej. Zlecenie zadań – chodzi tutaj o przekazywanie zadań wykonywanych w formach niewładczych, innymi słowy są zadania do wykonania, wykonuje się je najczęściej przez świadczenie usług np. prowadzenie przez osobę niepubliczną szkoły publicznej, najpierw występuje ona o zezwolenie. To może być także związane tak jak mamy w Ustawie o przeciwdziałaniu narkomanii, o wychowaniu w trzeźwości, czy w Ustawie o pomocy społecznej, że się mówi że administracja publiczna współdziała przy wykonywaniu zadań publicznych, bo jest taka sfera, w której te organizacje wykonują takie zadania jakie wykonuje administracja publiczna. Zlecenie /przekazywanie funkcji administracji publicznej – przekazywanie możliwości działania władczego. Administracja współdziała z różnymi organizacjami. Zarówno zlecenie zadań jak i funkcji muszą mieć podstawę ustawową. Podstawa zlecenia zadań może być ogólna, wynikająca z przepisów kompetencyjnych. Zlecenie funkcji musi mieć podstawę wyraźnie zawartą w ustawie. Na mocy ustawy, bądź też na mocy aktu wydanego na podstawie ustawy określony podmiot niepubliczny uzyskuje możliwości działania władczego zarachowywanego na rzecz określonego podmiotu władzy publicznej. np. decyzyjne upoważnienie lekarza weterynarii do badania mięsa, funkcja samorządów zawodowych, która została przekazana im przez państwo – postępowanie dyscyplinarne kompetencja do wykluczania z grona członków korporacji, a tym samym pozbawienie prawa wykonywania zawodu. I to wszystkie samorządy mają to uprawnienie, mamy tu przykład, że państwo przekazało im uprawnienie ze wszystkimi wynikającymi z tego konsekwencjami, bo karą w takim postępowaniu przez ograny samorządu może być właśnie wykluczenie z zawodu. To się wiąże z tym, że nasza Konstytucja mówi między innymi, że samorządy sprawują pieczę między innymi nad wykonywaniem zawodu. A w tej sytuacji, gdy państwo powierza samorządom takie procedury powierza im również możliwość działania władczego. Różne organizacje mają taką możliwość z mocy samej ustawy np. Polski Związek Łowiecki – decyduje kto i na jakich zasadach będzie mógł uprawiać łowiectwo, a państwo jednocześnie zobowiązuje tą organizację społeczną do np. dokarmiania zwierzyny w zimie. Instytucja zlecania zadań i funkcji administracyjnych jest stara i ma swoje początki w XIX wieku, u samych początków współczesnej administracji. Zawsze bowiem były takie sytuacje, kiedy administracja publiczna sama, swoimi siłami wykonać określonych zadań nie może, bądź może je wykonać, ale będzie to kosztowało drożej, będzie to związane z większym nakładem sił i środków, niż wtedy, kiesy te zadania powierzy się na zasadzie wyłączności, bądź nie na zasadzie wyłączności Wykład 20. - 16.04.2010 1 jakimś innym podmiotom. Stąd też to pojęcie podmiotów publicznych, bądź niepublicznych, które znajdą się w tej większej kategorii podmiotów administrujących, jest pojęciem dość utrwalonym w doktrynie i orzecznictwie sądowym. Znacznie bardziej kontrowersyjnym, budzącym wiele wątpliwości zagadnieniem jest Prywatyzacja zadań administracji publicznej - miała początek w latach 60-tych w USA, kiedy chodziło o przezwyciężenie kłopotów, trudności finansowych miast amerykańskich. Celem było szukanie sposobów zmniejszania kosztów działania administracji. Można powiedzieć, że później twórczo rozwinęła tą koncepcję M. Thatcher. W Polsce początek prywatyzacji zadań publicznych miał miejsce w latach 90-tych. Prywatyzacja wiąże się z rezygnacją podmiotów publicznych z wykonywania części zadań i przekazywania ich do wykonywania podmiotom spoza administracji publicznej. Takie przekazywanie może mieć charakter generalny – państwo całkiem rezygnuje z wykonywania określonego rodzaju zadań – (NOTARIAT) np. notariusze, komornicy. To przekazywanie może mieć też charakter częściowy – państwo dopuszcza do wykonania zadań publicznych także podmioty niepubliczne, ale samo także zadania te w pewnym zakresie wykonuje. Państwo w tej chwili już nie ma komorników państwowych, są komornicy, którzy działają na własny rachunek prowadząc kancelarie komornicze. W przypadku notariuszy przed utworzeniem Samorządu Notarialnego istniały Państwowe Izby Notarialne i notariusze działali wyłącznie jako urzędnicy państwowi w ramach Państwowych Biur Notarialnych. Ale państwo zrezygnowało z prowadzenia tych zadań i powierzyło je samorządowi zawodowemu i zrzeszonym w nim na zasadach przymusowych notariuszy. To samo stało się z komornikami, z tym, że państwo prywatyzując zadania publiczne nie pozbawia się wszystkich funkcji związanych z określoną kategorią spraw. Państwo zachowuje dla siebie kompetencje nadzorcze w stosunku do sprywatyzowanych podmiotów, na rzecz których sprywatyzowane zostały zadania publiczne. Notariusze, jak państwo wiedzą, posługują się pieczęcią państwową, komornicy również mają prawo posługiwania się pieczęcią urzędową państwa, są oni poddani znacznie silniejszemu nadzorowi niż np. adwokaci. W przypadku komorników to nie samorząd decyduje o dopuszczeniu ich do zawodu, tylko decyduje o tym Minister Sprawiedliwości, a nadzór bieżący sprawują prezesi sądów apelacyjnych. Natomiast takiej sytuacji nie ma w samorządzie adwokackim, jest też pewien zakres nadzoru Ministra Sprawiedliwości, bo chodzi o kwestie dopuszczania do zawodu i z tego zawodu usuwanie. W każdym przypadku jest też kontrola sądowa, jeżeli sam minister nie ma takich uprawnień to dostaje prawo uruchomienia kontroli sądowej albo Sądu Najwyższego, albo sądu administracyjnego. Jest to niesłychanie istotna kwestia, ponieważ ten właśnie nadzór jest związany z odpowiedzialnością podmiotów publicznych – państwa za te zadania które prywatyzuje. Sama dopuszczalność prywatyzacji zadań publicznych stała się możliwa, kiedy sformułowano taki postulat, zasadę, koncepcję naukową, że można oddzielić odpowiedzialność za wykonanie zadań od ich bezpośredniego wykonywania. Wcześniej do lat 60-tych ubiegłego wieku uważano, że administracja ma do wykonania określone zadanie to je musi wykonywać własnymi siłami, za pomocą własnych jednostek organizacyjnych, za pomocą własnych środków, wyłącznie na swój rachunek. I dopiero w latach 80- tych, kiedy samorząd doznawał dotkliwego kryzysu finansowego, zaczęto szukać zmniejszenia kosztów. Uznano, że jeżeli te niektóre zadania będzie wykonywał podmiot prywatny to koszty wykonywania tych zadań będą mniejsze, bo on będzie działał bardziej oszczędnie, bardziej ekonomicznie, bardziej racjonalnie. Takie było źródło tych koncepcji, ale jednocześnie, ponieważ to zadania publiczne, no to chodziło o to, że państwo musi być w dalszym ciągu odpowiedzialne te zadania. Państwo zachowuje w dalszym ciągu nadzór i kontrolę nad wykonywaniem tych zadań, może w każdej chwili zrezygnować z prywatyzacji. Prywatyzacja częściowa – państwo dopuszcza podmioty niepubliczne do wykonywania określonych zadań na podstawie zezwoleń, bądź też na podstawie umów cywilnych. Kiedy samorząd ogłasza przetarg na wykonywanie usług opiekuńczych, to nie oznacza,że sam nie może tych funkcji zupełnie wykonywać. Umowa cywilna o partnerstwie publiczno-prywatnym Wykład 20. - 16.04.2010 2 – dopuszczenie innych podmiotów do wykonywania zadań publicznych. Np. władza publiczna dysponuje jakimś terenem ale nie ma już środków to wykonania pewnego zadania, wtedy może ona dopuścić do wykonywania zadania publicznego podmiot niepubliczny. Najczęściej chodzi o drogi, jakieś inne elementy infrastruktury. Administracja nie przekazuje tego zadania w całości, ale po prostu mówi – ja ci dam teren, ty zapłacisz, a później się jakoś rozliczymy. Przekształcenie form organizacyjnych wykonywania zadań publicznych – wyraz prywatyzacji następuje przez przekształcenie jednostek budżetowych i przedsiębiorstw publicznych (komunalne i państwowe) w spółki prawa cywilnego - spółki handlowe. Np. miejski zakład komunikacji przekształca się w spółkę. Korzyścią z tego wynikającą jest to, że za wyniki gospodarcze odpowiada spółka, a nie ten podmiot, który wcześniej przez wakat budżetowy te zadania wykonywał. Oznacza to, że te podmioty przechodzą na własny rozrachunek gospodarczy, występują w obrocie jako samodzielne podmioty prawne, a już nie działają w imieniu tego podmiotu, który je utworzył. Jest to jedna z podstawowych form prywatyzacji wykonywania zadań publicznych. Udzielenie zezwoleń podmiotom niepublicznym na działanie w sferze zadań administracji publicznej – np. usuwanie śmieci, jest to także forma prywatyzacji. Rada może podjąć uchwałę, że te zadania powierzy podmiotom niepublicznym, wtedy podmiot który chce usuwać odpady musi uzyskać zezwolenie. To samo jeżeli ktoś chce prowadzić szkołę albo lekarz chce otworzyć własną praktykę. Władza publiczna dokonuje wstępnej kontroli warunków wykonywania określonego zadania, a także sposobu jego wykonywania i możliwości cofnięcia lub wygaśnięcia zezwolenia. Państwo wykorzystuje środki nadzoru i kontroli nad wykonywaniem zadań. np. prywatna szkoła wyższa w Łodzi, która posiadała zezwolenia do prowadzenia działalności, ale dopuściła się pewnych nieprawidłowości i cofnięto pozwolenie. To dotyczy wszystkich prywatnych szkół nie tylko wyższy. Te przepisy mają zastosowanie wszędzie tam, gdzie są wydawane zezwolenia na określone działania. W Ustawie o utrzymaniu porządku i czystości w miastach są przepisy, które regulują wydawanie zezwoleń przedsiębiorcom w tym zakresie, ale jeszcze Rada Gminy może określić w bardzo szczegółowy sposób wymagania jakie musi spełnić przedsiębiorca, by został dopuszczony do prowadzenia tego rodzaju działalności. To zezwolenie może być oczywiście cofnięte, jeżeli okaże się że narusza on pewne zasady. Prywatyzując zadania publiczne państwo zachowuje dla siebie środki nadzoru i kontroli i jednocześnie nadal ponosi odpowiedzialność za to jak te zadania są wykonywane. Państwo ingeruje w to, aby te zadania były wykonywane właściwie. Charakter zadań nie ulega zmianom – one zostają publiczne, tylko że wykonywane są już przez inne podmioty, a nie podmioty publiczne. Mówi się teraz dużo o prywatyzacji ochrony zdrowia, co ma polegać właśnie na przekształcaniu zakładów publicznych w spółki prawa cywilnego. Podstawowy problem przy prywatyzacji zadań publicznych polega an określeniu granic prywatyzacji, jak daleko państwo może posuwać się prywatyzując zadania publiczne? Jest to niezwykle trudny problem W Szwecji część zakładów karnych znajduje się w rękach podmiotów niepublicznych. Przyjmuje się, że zadania związane z funkcją obronną państwa powinny zostać w rękach podmiotów publicznych. Ale nie ma określonych wyraźnie działań, które musiałyby pozostawać tylko w rękach publicznych. Głównym celem prywatyzacji jest proces zmniejszenia kosztów administracji publicznej. Ale ten cel nie zawsze się sprawdza – w Wielkiej Brytanii mówi się powszechnie, że prywatyzacja , do której zmuszano samorządy, niektóre miasta strajkowały, nie chciano przekształcenia jednostek budżetowych w spółki, okazuje się nie być to wcale takie oszczędne, z biegiem czasu koszty rosną w sposób niepohamowany, trudno nad tym zapanować, a w związku z tym usługi, które zostały sprywatyzowane stają się trudno dostępne. W Polsce to państwo reguluje ceny usług notarialnych, czy komorniczych, więc jest to związane z tym, żeby sprywatyzowane działania nie były Wykład 20. - 16.04.2010 3 wykonywane w sposób, który mógłby stanowić barierę do korzystania z tych usług. Zakład budżetowy może wykonywać uchwałę samorządu dotyczącą różnego rodzaju ulg, czy bezpłatnego korzystania z usług środków komunikacji miejskiej. A jak się powierza takie zadania spółce i to jeszcze czasem spółce niepublicznej,( bo może być też spółka z pełnym udziałem samorządu), no to wtedy powstaje problem. Spółka jest skierowana przede wszystkim na osiągnięcie zysku, a jak ją przymusić żeby koszty przejazdu pozostawały na rozsądnym poziomie. To się robi w różny sposób – przybiera to postać voucherów na przejazdy, dotacji lub subwencji dla tych podmiotów niepublicznych, zajmujących się komunikacją. Szuka się sposobów, aby koszty nie rosły. Generalnie rzecz biorąc prywatyzacja była sposobem na rozwiązanie kłopotów finansowych władzy publicznej, związane jest to z szerszym procesem dążenia do zmniejszania kosztów administracji publicznej, do tego aby działała ona na warunkach podobnych do tych, na jakich działają podmioty prywatne, żeby starano się zmniejszać koszty, żeby prowadziło to do chociaż niewielkich zysków. Trzeba pamiętać, że administracja świadczy różne usługi nieodpłatnie,usługi które wykonuje najczęściej zysku nie przynoszą. A podmioty niepubliczne są skierowane na osiągnięcie zysku, więc może być to niekorzystne dla wykonywania zadań publicznych. Określa się wysokość subwencji, czy dotacji, jaką musi ten podmiot dostać, żeby ceny pozostały na tym samym, bądź niewiele wyższym poziomie. Także proszę państwa to nie jest tak, że prywatyzacja usług publicznych jest lekiem na całe zło, ona jest sposobem ekonomizacji usług publicznych, poszukiwania sposobów na zmniejszenie kosztów jej funkcjonowania. Nie zawsze jednak taki cel udaje się zrealizować. Trzeba zapamiętać, że państwo prywatyzując określone zadania publiczne zachowuje dla siebie: uprawnienia kontrolne uprawnienia reglamentacyjne (dopuszczenie do wykonywania zadań publicznych, ale na podstawie zezwoleń, następuje kontrola już w tym momencie) uprawnienia nadzorcze. Żeby sprywatyzować państwowy zakład opieki zdrowotnej musi być przeprowadzona kontrola, czy spełnia on wymagania określone w przepisach, a później uprawnione ograny mają prawo dokonywania kontroli. Mieliśmy taki przypadek przecież, że osoba nie mająca wykształcenia otworzyła gabinet dentystyczny i przez długi okres świadczyła ona usługi, nie wiadomi czy z powodzeniem, ale kontrola ma na celu wyeliminowanie takich sytuacji. Przy prywatyzacji trzeba mieć na względzie to, że dochodzi do zastąpienia drogi publicznej dochodzenia pewnych roszczeń drogą cywilnoprawną. Droga postępowania administracyjnego (bez opłat) oraz droga przed sądami administracyjnymi (niewielkie opłaty) – w późniejszym etapie, zostaje zastąpiona umowami cywilnymi. Prowadzi to do zmiany formy ochrony, na bardziej kosztowną i bardziej sformalizowaną. Taka zamiana nosi nazwę cywilizacji administracji. Np. były decyzje administracyjne o przydzieleniu lokalu, to była droga postępowania administracyjnego, później droga przed sądem administracyjnym, ale doszło do zastąpienia tych decyzji umowami cywilnymi, których egzekwowanie można dochodzić przed sądami powszechnymi. Podział terytorialny (administracyjny) podręcznik str. 285 -298 Podział terytorialny jest to względnie trwałe rozczłonkowanie terytorium państwa dla potrzeb wykonywania zadań. Wyróżniamy zasadnicze trzy grupy podziału terytorialnego: 1) podział podstawowy – gminy, powiaty i województwa Wykład 20. - 16.04.2010 4 2) podziały specjalne – dla potrzeb określonych działów administracji rządowej np. górniczej, wojskowej, leśnej 3) podziały pomocnicze – np. na okręgi wyborcze, jednostki pomocnicze w gminach. Obecny podział terytorialny został ukształtowany reformami z 5.06.1998r. - zniesiono dwuszczeblowy podział terytorialny poprzez utworzenie, a właściwie reaktywowanie szczebla pośredniego w postaci powiatu. Zmniejszono liczbę województw z 49 na 16. pojęcie regionu – znajdą państwo w podręczniku Jeżeli będzie pytanie to będzie ono takie – wymienić podziały terytorialne i określić jakie one są. Szczegóły dotyczące historii i zasad tych podziałów trzeba doczytać w podręczniku, aby mniej więcej się w tym orientować. Administracja państwowa i rządowa Prezydent – segment władzy wykonawczej w państwie, wykonujący obok zadań związanych z funkcją głowy państwa, także szereg funkcji stricte administracyjnych. Prezydent ma prawo wydawania rozporządzeń np. dotyczących sądownictwa administracyjnego, mianuje także niektóre organy władzy publicznej, bądź aprobuje np. ambasadorów, dowódców, powołuje sędziów, nadaje tytuły naukowe, nadaje obywatelstwo polskie, kontrasygnuje niektóre decyzje podejmowane przez Rząd i Prezesa RM, współdziała w powoływaniu Rządu. Prezydent w porównaniu do ministrów, czy Rządu nie ma dużej ilości uprawnień, ale są one znaczące, związane z przepisami wykonawczymi do ustaw regulującymi np. postępowanie przed sądami administracyjnymi. Prezydent jest organem administracyjnym mającym kompetencje przekraczające zakres funkcji administracyjnych. Sytuacje prawną administracji rządowej w Polsce kształtują podstawowe trzy akty prawne: Ustawa z dnia 8.08.1996 roku O Radzie Ministrów tekst jednolity z 2003 roku Dz. U. z 2003r. Nr 24 poz. 199 ze zmianami (13 zmian od tekstu jednolitego w tym ostatnie z końcówki 2009 roku) Ustawa z dnia 4.09.1997 roku O działaniach administracji rządowej Dz. U. z 2007 r. Nr 65 poz. 437 Ustawa z dnia 23.01.2009roku O wojewodzie i administracji rządowej w województwie Dz. U. Z 2009r. Nr 31 poz. 206 Status, organizacje i zasady działania innych organów centralnych określają odrębne ustawy. np. Ustawa o Policji, Ustawa o Państwowej Straży Pożarnej, Prawo Telekomunikacyjne, Prawo Energetyczne. Większość przepisów prawa administracyjnego materialnego obok zadań wykonywanych w terenie przewiduje zadania wykonywane przez organy centralne. Ustawa o Radzie Ministrów – reguluje sposób działania Rządu,(nie reguluje kompetencji Rządu , bo one wynikają z Konstytucji,) art. 1 stanowi że Rada Ministrów (Rząd) działa kolegialnie na posiedzeniach, a poszczególne sprawy może rozstrzygać w drodze obiegowej (czyli korespondencyjnego uzgadniania stanowisk) ten tryb zarządza Prezes RM. Dotyczy to najczęściej projektów przepisów wykonawczych, o nich wszyscy ministrowie muszą się wypowiedzieć, a większość nie będzie tymi przepisami zainteresowana, więc stosują drogę obiegową, albo zatwierdzają bez żadnych uwag. RM wykonuje zadania określone w Konstytucji i ustawach. Prezes RM wyznacza w drodze rozporządzenia zakres działania ministrów, zwołuje Wykład 20. - 16.04.2010 5 posiedzenia Rady Ministrów i w nich przewodniczy. Ma on również prawo zażądać informacji i sprawozdań dotyczących poszczególnej grupy spraw od kierowników urzędów centralnych. Rozstrzyga on także spory kompetencyjne między ministrami. W razie niemożności wykonywania zadań przez Prezesa RM, jego obowiązki wykonuje wiceprezes RM, a jeśli jest ich wielu to ten, który został wskazany przez Prezesa RM. W przypadku braku (niepowołania lub nieobecności)wiceprezesa kompetencje te wykonuje minister. Prezes RM w drodze zarządzenia tworzy organy pomocnicze Rady Ministrów lub Prezesa Rady Ministrów, a w szczególności: Stały Komitet lub Komitety Komitet do rozpatrywania określonej kategorii spraw Rady lub Zespoły opiniodawcze Przy Prezesie RM działa RADA LEGISLACYJNA, (złożona z osób które są związane z określoną dziedziną prawa, powoływane są w drodze rozporządzenia Prezesa RM )oraz Rządowe Centrum Legislacji – zawodowy organ administracji, który działa przy Prezesie RM i jest jemu podległy, kieruje nimi Prezes (musi posiadać określone kwalifikacje) powoływany przez Prezesa RM (może on też go odwołać) wyłoniony w drodze otwartego konkurencyjnego naboru – jest to wyjątkowa forma powołania. Rada Ministrów w drodze rozporządzenia może tworzyć komisje kodyfikacyjne do opracowania projektów kodyfikacji określonych dziecin prawa. Prezes RM ma także uprawnienia o charakterze nadzorczym. Są to sprawy pozostające poza działami administracji rządowej, kierują nimi określone organy. Z 14 urzędów centralnych, których zakres działania był wyłączony z zakresu działów administracji rządowej, Prezes RM sprawował nad nimi bezpośredni nadzór, zostało tylko 7 organów, urzędów centralnych, nad którymi Prezes RM sprawuje nadzór. Jest to kierunek dobry, bo odciąża Premiera od takich działań związanych z bieżącym administrowaniem. Prezes Rady Ministrów sprawuje nadzór nad działalnością administracji rządowej wykonywaną przez: Główny Urząd Statystyczny Polski Komitet Normalizacyjny Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów Urząd Zamówień Publicznych Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego Agencja Wywiadu Urząd Służby Cywilnej Ustawa o Rządzie reguluje nie tylko sposób działania samego Rządu i Prezesa Rady Ministrów, ale także określa zadania ministrów. Ministerstwa – jest to aparat pomocniczy ministra, rozporządzenie Prezesa RM określa szczegółowe funkcje ministra niezwłocznie po powołaniu Rady, albo powołania Ministra. Premier wskazuje dział lub działy, którymi ma kierować minister, następnie minister kierujący działem administracji rządowej ( minister posiadający tekę) w drodze obwieszczenia ogłasza wyraz jednostek, które jemu podlegają. Minister bez teki nie ma takich jednostek, które mu podlegają. Ministerstwo tworzy, znosi lub przekształca Rada Ministrów w drodze rozporządzenia. W skład ministerstwa wchodzą ustawowo określone: 1) Departamenty – zajmujące się realizacją zadań merytorycznych 2) Biura – tworzone dla obsługi samego ministerstwa 3) Sekretariaty – obsługa ministra, komitetów, rad i zespołów Wykład 20. - 16.04.2010 6 4) Działy – jednostki organizacyjne w ramach trzech poprzednich kategorii (departamentów, biur i sekretariatów) Ustawa o działach administracji rządowej obecnie (często się ona zmieniała) przewiduje 34 działy i określa zadania należące do określonego działu. Wskazano sprawy należące do danego działu i organy, nad którymi właściwy minister sprawuje kontrolę. Działy administracji publicznej obejmują sprawy procedur administracyjnych. Działy wymienione i określone w ustawie: 1. Administracja Publiczna 2. Budownictwo 3. Gospodarka przestrzenna i mieszkaniowa 4. Budżet 5. Finanse publicznego 6. Gospodarka 7. Gospodarka morska 8. Gospodarka wodna 9. Instytucje finansowe 10. Informatyzacja 11. Członkostwo RP w Unii Europejskiej 12. Kultura 13. Kultura fizyczna i sport 14. Łączność 15. Obrona Narodowa 16. Oświata i Wychowanie 17. Praca 18. Rolnictwo 19. Rozwój wsi 20. Rozwój regionalny 21. Rynki rolne 22. Rybołówstwo 23. Skarb Państwa 24. Sprawiedliwość 25. Szkolnictwo wyższe 26. Transport 27. Turystyka 28. Środowisko 29. Sprawy rodziny 30. Sprawy wewnętrznego 31. Wyznania religijne oraz mniejszości narodowe i etniczne 32. Zabezpieczenie społeczne 33. Sprawy zagraniczne 34. Zdrowie Ten wykaz był bardzo często uzupełniany. Przykładowo co obejmuje dział administracji publicznej – sprawy administracji, w tym organizacji urzędów administracji publicznej i procedur administracyjnych, resort organizacji struktur administracji publicznej, zespolonej administracji rządowej w województwie, podział administracyjny państwa oraz nazw geodezyjnych, itp., prowadzenie rejestru podmiotów dokonywujących działalność lobbingową. Wykład 20. - 16.04.2010 7
