Ergoterapia-Ergo-ergon(z gr

Ergoterapia-Ergoergon(z gr. Dzieło),
terapia( z gr.
Troszczenie się,
opieka)-leczenie bez
lekarstw i interwencji
chirurgicznej
skierowane do osób,
które czują się źle fiz.
Lub psych. Cel:
przywrócenie do normy
procesów psych.
Człowieka oraz
umożliwienie mu jak
najpełniejsze włączenie
się do normalnego
życia zdrowych osób.
Ktoś kto zajmuje się
ergoterapia będzie się
zajmował dobrym
samopoczuciem i
sprawnością fizyczną
pacjenta. Poprawa
”jakości życia”, żeby
chory czuł się
potrzebny. Terapia
zajęciowa- Nie
powinno się łączyć w
jedną grupę dzieci i
osoby dorosłe, bo mają
różne potrzeby i inny
sposób rozumowania.
Również osoby o
różnych typach
choroby mają różne
potrzeby. Terapeutawskazania do terapii
daje lekarz, terapeuta
musi potem wymyślać
jakie czynności ma
wykonywać pacjent,
żeby nie myśleć o tym,
że są to jakieś specjalne
ćwiczenia.
ODDZIAŁYWANIE
NA SWERE PSYCH.terapeuta wskazuje
ćwiczenia, lekarz może
jedynie podkreślić
przeciwwskazania.
Terapeuta musi
wiedzieć:
-jakie są możliwości
pacjenta- jaki jest stan
duchowy, ogólny stan
zdrowia, możliwości
fiz.,
- czy osoba rozumie
jaki jest jej stan i czy
się z nim pogodziła
-kiedy powstały
ograniczenia(w jakim
wieku i czy utrata
zdolności była nagła,
czy stopniowa)
- jaki jest wpływ
choroby lub niep. Na
psychikę osoby którą
pracujemy oraz jak
reagują na nią osoby z
bliższego jej otoczenia.
Ergoterapię dzielimy
na 3 grupy:
1.) Terapia zabawą:
Takie działanie, które
nie ma wyznaczonego
celu, spontaniczne,
dowolne. Może być w
każdej chwili
zmienione. Jedyny cel
to zajęcie osoby
czynnością, która da
mu przyjemność
2.) Terapia zajęciowa:
nastawione na
określony cel i jest ta
działalność w pewnym
stopniu zaplanowana.
Nie jesteśmy
nastawieni na ściśle
określony efekt i czas
wykonania
3.) Terapia pracą:
Określony cel i rezultat
i to co powstaje musi
być użyteczne
Zasady które regulują
dobór metod do pracy
z osobami:
1) zasada oszczędzania
niepotrzebnego
wysiłku
2) Zasada wzmacniania
systemu nerwowegoDajemy zadania ciut
trudniejsze, żeby
nauczył się sobie radzić
z niepowodzeniami.
Jeśli dojdzie już do tej
klęski, to żeby od razu
było inne zadanie, z
którym sobie poradzi.
3) Zasada
indywidualizacji
oddziaływań. Nikt nie
może się czuć za
bardzo faworyzowany
lub krzywdzony
zadaniami
SA 2 rodzaje pracy:
-indywidualna
-zbiorowa
Zasady
organizowania
warunków pracy:
1)Dbanie o estetyke
pomieszczenia
2)Pomieszczenie musi
być funkcjonalne, żeby
łatwo było utrzymać
czystość
3) Możliwość
samodzielnego
organizowania swojego
stanowiska pracy
4)Liczba osób
biorących udział w
zajeciach musi być
możliwa do objęcia
wzrokiem przez
terapeute
5) oświetlenienajlepsze dzienne,
najgorsze jarzeniówki
6)czas uczestniczenia z
zajęciach jest rzeczą
indywidualną
7) aktywność musi być
zróżnicowana
tematycznie i
materiałowo
Błędy podczas terapii:
-narzucanie pracy bez
rozwinięcia
zainteresowania i
przedstawienia celu.
Np. ktoś mówi: „dzisiaj
pomalujemy wszystkie
papiery na zielono”
-Wprowadzenie zbyt
wielu nowych i
nieznanych czynności
na jednych zajęciach
-Nie uprzedzenie o
mogących się pojawić
trudnościach
-Standaryzacja rytmu
pracy( wszyscy o tym
samym czasie jedna
czynność)
-Dopuszczanie do
porównania swojej
pracy z innymi
uczestnikami. Można
porównać z tym co
kiedyś umiał.
Miara na krzesło:
- wysokość: od zgięcia
w kolanach do podłogi
-głębokość siedliska :
od tylnej części
pośladków do zgięcia
w kolanach
-wysokość poręczy
krzesła: od siedliska do
łokcia
-szerokość siedliska:
szerokość pośladków +
szerokość 2 palcow
Prawidłowy siadgłowa lekko wysunięta
do przodu, pośladki
dotykaja oparcia
krzesła, plecy proste,
nie przechylają się na
żadną stronę. Nogi
lekko rozchylone,
stopy oparte płasko na
podłodze.
Wielkość blatu- żeby
można ją było objąć
rękami. Jeśli człowiek
nie może utrzymać
pionu potrzebny jest
blat z wycięciem np.
dla ludzi po wylewie.
Rozwój dziecka:
Odruch toniczny-działa
tyle ile czynnik, który
go wywołuje (np. jak
niemowlę ściska cos w
ręku)
Odruch chwytnypowinien zaniknąć ok.
3-4 mies. Życia
Dziecko, które nie
umie podnieść głowy
nie ma szans na
prawidłowe poruszanie
rękami. W celu
utrzymania głowy w
pionie podnosimy
ramiona a ruchy rąk są
ograniczone. Kiedy
dziecko jest zdolne do
złączenia rąk zaczyna
się orientować, ze to
nie przedmioty, tylko
części ciała.
Żeby dziecko
stymulować do
chwytania najpierw
musimy mu pokazać
zabawkę. Zabawki
powinny być duże i
jaskrawe
3-4 mies.
-opanowanie
umiejętności łączenia
rąk nad klata piersiową
-Leząc na brzuchu
dziecko coraz wyzej
podnosi głowę, co
umożliwia mu coraz
dalsze wysuwanie
kończyn do przodu.
Dziecko chwyta 3
palcami( mały,
serdeczny i srodkowy)
4-5 mies.
-dziecko świadomie
kieruje ręce w stronę
widzianego przedmiotu
-w lezeniu na brzuchu
podpiera się na
wyprostowanych
rękach, podnosi głowę,
bo ma wtedy większe
pole widzenia
-Dziecko chwyta
palcami II-V a kciuk
jest przywiedziony do
przedmiotu
-nadgarstek nadal
zgięty dłoniowo i kciuk
może być jeszcze
częściowo schowany w
dłoni
5-6 mies.
-dziecko zbliża ręce do
przedmiotu poruszając
ramionami w stawach
barkowych przy
jednoczesnym
wyproście kończyn
górnych w stawach
łokciowych
-chwytanie przy użyciu
4 palców dłoni, które
pchają w kierunku
opozycji kciuka
-potrafi odciąży jedną
stronę ciała i sięgać po
przedmiot reką po str.
Odciążonej
-nie są jeszcze chwytne
bardzo małe
przedmioty
7-8 mies.
-zaczyna używać
kciuka przy chwytaniu,
choć nie od razu
przeciwstawia go
pozostałym palcom
-nadgarstek przechodzi
od zgięcia dłoniowego
do pozycji pośredniej
-pojawiają się próby
chwytania drobnych
przedmiotów
-chwyt przedmiotowopalcowy- umie trzymać
przedmiot miedzy
dalszymi odcinkami
palców II-V, a kciuk w
opozycji
9 mies.
- pojawia się chwyt
pestkowy
(przeciwstawienie
kciuka i palca
wskazującego
-zwiększa si9ę zgięcie
grzbietowe nadgarstka
-może chwytać drobne
przedmioty między
kciukiem, a opuszkiem
palca wskazującego
--umie wkładac
przedmioty do dużego
pojemnika
ZABAWAspontaniczna
aktywność podjęta dla
przyjemności
Nie każda zabawa ma
określony cel.
3 fazy zabawy:
*kiedy dzieci są na
najmłodszym etapie.
Pojawia się
manipulacja. Musi być
chwyt pod kontrola.
Dziecko musi
świadomie sięgać po
przedmiot
*zabawy
konstrukcyjne- 2-3
rok zycia. Dziecko
wchodzi w faze
tworzenia. Potrzebuje
kilku przedmiotów:
-budownictwo z
klocków
-elementy
przystosowane do
łączenia
-budownictwo z
piasku, śniegu i
plasteliny
- budownictwo z
dużych elementów
*wiek przedszkolnyzabawy tematyczne,
naśladowcze, albo
zabawy w role.
Odgrywaja to co
wczesniej
zaobserwowały.
Potrafia naśladować
przedmiotem różne
funkcje, w zabawie
odgrywać różne role.
*zabawy ruchowezaspakajanie potrzeby
ruchu 5-7 rok
*zabawy, gry
dydaktyczneumiejętność
podporządkowania się
regułom
Są zabawy które:
*rozładowują napięcie
*ułatwiają integrację
*Pomagają dokonać
samooceny
WPŁYW ĆWICZEŃ
NA POSZCZ.
UKŁADY:
*na stawy: ćw.
Zapobiegające
przykurczom
stawowym,
utrzymujące
prawidłowy zakresu
ruchów w stawie,
kształtujące pow.
Stawowych,
uelastyczniające
torebkę stawową
*układ kostny- ćw.
wzmacniają poprzez
wapnienie kości.
Bezruch sprzyja
osteoporozie
*układ mięśniowyćw. wzmacniają siłę
mięśniową, zwiększa
się objętość,
zapobiegają się
zanikom mięśni,
poprawiają
elastyczność,
zapewniają prawidłowe
krążenie. Przepływ
impulsu nerwowego.
*układ nerwowy- ćw.
rozwijają pamięć
ruchową, szybkość i
łatwość oddziaływania
na bodźce zew. ,
zapobiegają
zaburzeniom ruch,
poprawiają prace
ośrodkowego układu
nerwowego
*układ oddechowypoprawiają ogólną
wydajność , zwiększają
życiową pojemność
płuc, kształtują klatkę
piersiową
*układ krążeniapowodują zwiększenie
wydajności układy
krążenia, wspomagają
wytworzeniu
obocznego krążenia w
chorobie wieńcowej,
ułatwiają dopływ krwi
tętniczej do obwodu,
odpływ krwi
* układ trawiennydzięki ćwiczeniom
organizm jest bardziej
wydajny zanik
kamieni. Nie
dopuszcza się do
zastojów żylnych
Funkcje ćwiczeń
fizycznych:
*stymulacjapobudzanie przez
stosowanie
odpowiednich bodźców
*f. adaptacyjna
*f. kompensacyjna
*f. korekcyjna
*f. rozwijająca wolę,
sferę emocjonalną
człowieka, kształtuje
postawy społ-moralne,
rozwija intelekty
współdziałające z
wychowaniem
estetycznym
Podział ćw.:
-indywidualne(bierne,
czynne, relaksacyjne
synergistyczne,
samoobsługi)
-grupowe, zbiorowe
-metody terapeutyczne
Nauka jedzenia*najlepiej dawać
dziecku naturalny
pokarm, bo jak
dostanie za wcześnie
butelkę, to może mieć
krzywy zgryz. Jak pije
z piersi to ni musi brać
powietrza i musi się
napracować, a z butelki
jak je to musi brac
oddech i uczy się
„jeździć” językiem po
podniebieniu a jak
potem rosną mu zęby
to je wypycha do
przodu, a potem
szczęki się nie łączą i
przez to się ślini
Pierwsze jedzenie:
Mówimy jak się
nazywa pokarm i jaki
ma smak, a jak
podrośnie to uczymy
też kolorów i kształtów
Ćwiczenia
usprawniające ręce:
*bezpieczna pozycja
*diagnoza- ocena
osoby-zobaczyć jaka
jest możliwość ruszania
rękami, jak wykonuje
najprostsze czynności
-czy są
przeciwwskazania
lekarskie
-ćwiczenia pomagające
rozluźnić rece
-machanie rękami w
wodzie i odbijanie na
tablicy
-pisanie w powietrzu
palcem, lub gumką na
ławce
-ruch zaczyna Się od
barków, więc
ćwiczenia uspr. Ręce
tez zaczynamy od
ruchów całej reki, ruch
musi być inicjowany z
barków (podnoszenie
rąk góra-dół, wymachy
rąk, mona to robić przy
wolnej, spokojnej
muzyce
-nadgarstek, otwieranie
i9 zamykanie dłoni
-usprawnianie
czynności palców
(odrysowywanie
szablonów, nawijanie
włóczki, nawlekanie
koralików, zabawy
kartami,
szydełkowanie,
majsterkowanie
CHWALIĆ
PACJENTA ZA
WSZYSTKO, ŻEBY
CHCIAŁ PRZYJŚĆ
JESZCZE RAZ!!!!