Taniec towarzyski

TANIEC
TANIEC TO:
•zespół zjawisk ruchowych będący transformacją ruchów naturalnych,
powstający pod wpływem bodźców emocjonalnych, zazwyczaj
skoordynowany z muzyką
•forma elementów ruchowych nosząca określoną nazwę (na przykład walc)
•przejaw kultury związany z określonym środowiskiem i określoną funkcją
(taniec towarzyski, taniec ludowy)
•utwór muzyczny skomponowany zasadniczo (lub choćby tylko formalnie) w
celu wykonania tańca
•poruszanie się w rytm muzyki, zazwyczaj parami lub w grupie albo w
pojedynkę.
RODZAJE
TAŃCÓW
TANIEC DWORSKI
Taniec dworski - forma tańca, która ukształtowała
się pod koniec średniowiecza i była popularna do
XVIII w. na najbogatszych dworach europejskich,
wśród koronowanych głów, najwyższej
arystokracji i dworzan. Największym
powodzeniem cieszył się na dworach włoskich,
francuskich i angielskich. Kiedy rozrywce tego
typu zaczęto poświęcać coraz więcej czasu,
powstał nowy zawód organizatora zabaw,
prototyp choreografa.
TANIEC LUDOWY
polskie: cenar, chmielowy,
chodzony, dżek, goniony, taniec
podhalański, kaczok, kołomajka,
krakowiak, krzesany, kujawiak,
lasowiak, mazur, mazurek, oberek,
olender, polonez, szot, trojak,
zbójnicki, kosyder, ryz dwa (taniec
kaszubski), korkowy
TANIEC TOWARZYSKI
•Taniec towarzyski - forma rozrywki wywodząca się z tańców
salonowych i zabaw ludowych, uprawiana od początku XX
wieku. Poszczególne tańce różnią się pochodzeniem,
charakterem, schematem ruchów i muzyką.
•Taniec towarzyski to także dyscyplina zajmująca się tańcami
wykonywanymi kiedyś na salach balowych, a obecnie na
zawodach organizowanych przez Międzynarodowy Związek
Tańców Towarzyskich. W Polsce Polskie Towarzystwo
Taneczne (PTT) istnieje od 50 lat
TAŃCE
STANDARDOWE
Turniej Tańców Towarzyskich
WALC ANGIELSKI
Walc angielski to taniec towarzyski, jest odmianą walca.
Prosty rytmicznie, ruchy i obroty świadczą o silnym
pokrewieństwie z walcem wiedeńskim, pochodzi z Anglii i po raz
pierwszy został wykonany około roku 1910[potrzebne źródło] w
Londynie. Takt 3/4, tempo 30 - 31 taktów/min., którego technikę i
styl ustalono w Anglii w 1921 roku.[1]
Jest tańcem swingowym, także metronometrycznym i wirowym.
Na początku pierwszego uderzenia tańczy się płasko, pod koniec
zaczyna sie akcja unoszenia. W drugim kroku kontynuuje się
unoszenie, zaś pod koniec trzeciego opada. Bardzo często nawet
pary turniejowe popełniają błąd opadając w pierwszym
kroku[potrzebne źródło]. Na turniejach tańca towarzyskiego jest
tańczony przez pary jako pierwszy z tańców standardowych
WALC WIEDEŃSKI
Walc wiedeński – taniec towarzyski, szybsza
odmiana walca. Tempo walca wiedeńskiego
wynosi ok. 60 taktów na minutę, co przy
nieparzystym metrum (zazwyczaj 3/4) daje ok.
180 uderzeń na minutę. Charakterystyczne dla
tego tańca są szybkie wirowe obroty. Po raz
pierwszy został wykonany w 1815, podczas
kongresu wiedeńskiego. Walc wiedeński należy
do światowego programu tanecznego i jako taki
jest tańczony na turniejach tańca towarzyskiego.
TANGO
Tango – taniec towarzyski pochodzący z
Buenos Aires w Argentynie i Montevideo
w Urugwaju. Tango jest także rodzajem
muzyki. Obecnie istnieje wiele form
tanga, zarówno muzycznych jak i tańca tango argentyńskie (i jego odmiany
tango vals, tango nuevo, milonga), tango
amerykańskie, tango fińskie, tango
międzynarodowe. Ten artykuł dotyczy
tańca i muzyki tanga, hasło o historii
tanga jest oddzielne.
FOXTROT
Fokstrot, foxtrot - amerykański taniec
towarzyski, dotarł do Europy około 1918
roku; metrum parzyste, rytm synkopowany,
tempo szybkie.
Słowo "foxtrot" oznacza krok lisa - pochodzi
od nazwiska aktora Harry'ego Foksa, który
wprowadził do tego tańca kroki kłusujące.
Fokstrot uważany jest za jeden z
najtrudniejszych tańców i nazywany
"najtrudniejszym spacerem świata".
Odmiany fokstrota to: Slow-fox i Quickstep.
TAŃCE
LATYNO-AMERYKAŃSKIE
RUMBA
Nazywana tańcem miłości lub tańcem namiętności. Wchodzi w skład dziesięciu
tańców towarzyskich. Rumba rozliczana jest na "raz, dwa, trzy, cztery". Rozliczenie
tempa kroku podstawowego to wolny, szybki, szybki. Trzymanie podobnie jak w
innych tańcach latynoamerykańskich może być otwarte (za jedną rękę) lub
zamknięte (obiema rękoma). Ciężar ciała musi być stale utrzymywany nad palcami
stóp. Chodzenie w tym tańcu odbywa się na nogach wyprostowanych w kolanach.
Partnerka w rumbie kusi i wymyka się, partner zaś prezentuje swą wybrankę i
pozornie podejmuje jej grę, ale tak naprawdę to on prowadzi. Rumba to taniec,
wymagający dobrej koordynacji ruchów i znakomitej kondycji fizycznej. Ale o tym
tańcu nie decyduje jedynie technika, której można sie nauczyć, ale zaangażowanie
w taniec, zmysłowość. "Bohaterką" tego tańca jest kobieta, emanująca erotyzmem,
który przenika każdy jej ruch, to na niej skupia się nasza uwaga. Rumba to
przepełniony erotyzmem miłosny taniec, pełen zmysłów gestów i wężowych
ruchów całego ciała. Dobrze zatańczona rumba to wręcz miniprzedstawienie
teatralne. Używając wszystkich swoich wdzięków tancerka uwodzi mężczyznę, to
patrzy mu w oczy, to znowu udaje, że go nie widzi, wzrokiem szuka innego, aby
wzbudzić zazdrość partnera, zniewolić go i całkowicie nad nim zapanować.
Kobieta, która tańczy rumbę, jest odważna i zmysłowa - i to właśnie powinien
podkreślać strój.
CHA-CHA
Cha-cha, cha-cha-cha to najmłodszy kubański, latyno-amerykański taniec
towarzyski, wywodzący się z rumby i mambo.
Taniec cha-chy opiera się na kroku chassis czyli kroku w formacie odstaw-dostawodstaw.Do tyłu są wykonywane kroki chasse tzw.back locki a w przód lock stepy.W
cha-chy trzeba mieć mocne i przeprostowane nogi aby wyglądało to efektownie.
Po raz pierwszy zatańczono ten taniec w Niemczech w 1957, a Gerd Hadrich
zademonstrował pierwsze kroki. Cha-cha ma w sobie dużo elementów rumby, beatu.
Wiele osób uczy się tego tańca. Ma on umiarkowanie szybkie tempo.
W bardziej zaawansowanych figurach (ronda, timestepy) kroki wolne (ćwierćnuty) i
szybkie (ósemki) mogą występować w rozmaitych połączeniach. Przeważnie kroki
wolne wykonuje się, podobnie jak w rumbie, na przeprostowanych kolanach, zaś kroki
szybkie na rozluźnionych. Podstawowa technika taneczna cha-chy jest bardzo
zbliżona do techniki rumby. Główną zasadą techniczną są tzw. "przeprosty", figury
polegające na wyprostowywaniu kolan na "raz" oraz w figurze "lockstep" Również
wiele figur w cha-chy zostało zaadoptowanych z rumby. W cha-chy także
charakterystyczne są kokieteryjne ruchy, choć nie aż tak bardzo, jak w rumbie, bo ze
względu na szybsze tempo jest na to mniej czasu.
PASADOBLE
Pasodoble, paso doble) to hiszpański taniec w metrum 2/4. Tematycznie taniec ten
przypomina walki na arenie torreadorów z bykami tzw. corridę. Partner występuje w roli
toreadora (hiszp. torero), a partnerka odgrywa rolę byka.
Sam taniec składa się z trzech części:
•wejście na arenę,
•obrazuje samą walkę z bykiem i zabicie byka,
•parada po zakończeniu walki.
Muzyka o charakterze marszowym wyzwala narastające napięcie, by przez poszczególne
akcenty wzbudzić entuzjazm w ostatnim uderzeniu. Typowe tempo: 60 taktów/min. Bardzo
widowiskowy taniec, a tancerze specjalnie przygotowują się do rozpoczęcia przyjmując pozy
i wprowadzając nastrój, by ruszyć z pierwszym uderzeniem muzyki. Efektowne zatańczenie
Paso doble wymaga od tancerzy dużych umiejętności i sztuki pełnej wyrazu. Pasodoble to
jedyny taniec, w którym pary nie mogą sobie pozwolić na luki czy skróty w prezentowanej
choreografii, ponieważ poszczególne części tańca mają ściśle określoną liczbę taktów.
Każda część w muzyce kończy się mocno akcentowanym uderzeniem, na które tancerze
przyjmują efektowną pozę, stanowiącą podsumowanie dotychczasowego etapu walki. Na
turniejach tańca jest tańczony jako przedostatni taniec latynoamerykański.
JIFE
Jive to taniec towarzyski, powstały w Ameryce po 1910.
Do Europy dotarł z amerykańskimi żołnierzami, początkowo pod
nazwą jitterbug. Jest bardzo podobny do rock and rolla. Jive jest
tańcem bardzo szybkim i dynamicznym. Kroki wykonuje się
dynamicznie wbijając ciężar ciała w parkiet, tak jakby chciało się
szybko porozgniatać te uciekające pluskwy. W bardziej
zaawansowanych figurach możliwe są rozmaite interpretacje
rytmiczne. Charakterystycznymi cechami jive'a są szybkie kopnięcia
oraz elastyczne akcje jazzowe z typowym przeciąganiem pod koniec
frazy rytmicznej, by uzyskać większe przyśpieszenie i większą
dynamikę na początku następnej frazy. Tańcząc jive'a należy mieć
ciężar ciała z przodu. Na turniejach tańczony jako ostatni taniec
latynoamerykański, gdyż jest to taniec najbardziej męczący.
Najbardziej charakterystycznymi krokami i figurami jive'a są między
innymi American Spin, Fall Away Rock oraz Chasse Kontynuowane.
SAMBA
Samba to taniec brazylijski. Obecnie także jeden z tańców towarzyskich, wchodzący w
zestaw pięciu tańców latynoamerykańskich obok rumby, cha-cha (czaczy), paso doble
i jive'a.
Podobnie jak w innych tańcach latynoamerykańskich, figury podstawowe można
tańczyć w trzymaniu zamkniętym (prawa dłoń partnerki trzymana przez lewą dłoń
partnera mniej więcej na wysokości ich wzroku, lewa ręka partnerki leży luźno na
prawym barku partnera, prawa dłoń partnera na lewej łopatce partnerki) lub w
. trzymana przez lewą dłoń partnera na
trzymaniu otwartym (prawa dłoń partnerki
wysokości bioder, lewa ręka partnerki oraz prawa dłoń partnera odprowadzone
naturalnie do boku na wysokości barku).
Jednak poza rzadko tańczonymi figurami podstawowymi, samba ma charakter
progresywny - tańcząca para szybko przemieszcza się po całym parkiecie. Samba
zwana jest tańcem kochanków. Jest tam bardzo dużo ruchów intymnych, wyrażających
uczucia. Ruch samby przypomina falowanie partnerów. W wielu figurach partnerzy
kolejno obiegają się dookoła, jakby starając się przechytrzyć nawzajem i wyprzedzić w
drodze do mety. Tańczenie samby może też przypominać bieganie po rozżarzonych
węglach, na których trzeba jak najkrócej stawać, by się nie poparzyć. By zwiększyć
dynamikę i progresję tańca, ciało jest utrzymywane nad przednią częścią stóp.
Charakterystyczny falujący ruch w sambie w znacznej mierze wypływa z pracy
przepony polegającej na wypychaniu do przodu bioder i potem ich powrocie do tyłu.
Do innych popularnych
tańców należą (nie są to
jednak typowe tańce
towarzyskie oceniane na
turniejach tanecznych lecz
tańce użytkowe):
TANGO ARGENTYŃSKIE
Tango argentyńskie – taniec ulicy miasta i
rodzaj muzyki zapoczątkowany w Argentynie.
Historia tanga oraz historia polskiego tanga
jest opisana w osobnym haśle. Ten artykuł
dotyczy tańca i muzyki tanga argentyńskiego.
Tango argentyńskie jest tańcem ulicy miasta
podobnie jak portugalskie fado czy greckie
rebetiko.
TWIST
Twist - to taniec towarzyski w takcie
dwudzielnym, popularny w latach 60. XX
wieku. Polega na wykonywaniu
energicznych ruchów (skrętów) nóg, bioder i
rąk. Partnerzy tańczą w miejscu nie
trzymając się. Nawiązuje do muzyki rock
and rollowej. Znani wykonawcy
wspomnianej muzyki to głównie: Chuck
Berry, Pat Boone, Chubby Checker.
CHARLESTON
Charleston – amerykański taniec towarzyski nazwany od miasta Charleston,
w Południowej Karolinie. Rytm - tradycyjny wywodzi się z Afryki Zachodniej,
spopularyzowany w USA przez piosenkę z 1923: The Charleston
skomponowaną przez kompozytora i pianistę Jamesa P.Johnsona do
przedstawienia Runnin' Wild , stała się ona jednym z najbardziej popularnych
hitów dekady.
Mimo iż "wynaleziony" został przez wspólnotę afroamerykańską w USA,
Charleston stał się popularny wśród szerokiej społeczności międzynarodowej
w latach 20. XX wieku. Pomimo swojej czarnej historii Charleston jest
najczęściej kojarzony z białymi flappersami i z nielegalnymi barami
serwującymi alkohol w USA w czasach prohibicji (speakeasy). Społeczność
popierająca zarządzenie o prohibicji określała również Charlestona mianem
niemoralnego i prowokacyjnego.
Nieco inna forma Charlestona stała się popularna w latach trzydziestych i
czterdziestych i wiązana jest z Lindy Hop. W tej późniejszej formie
Charlestona, gorący jazzowy metraż z lat dwudziestych został zaadaptowany
do swingu – muzyki lat trzydziestych i czterdziestych. Ten styl Charlestona
ma wiele potocznych nazw, między innymi 'Swing(ing) Charleston'.
ROCK AND ROLL
Rock and roll (ang. kołysać i kręcić się) – podstawowa
forma leżąca u fundamentów wszystkich stylów rockowych.
Sam termin "rock and roll" został wzięty bezpośrednio z
tradycyjnych bluesów, w których był aluzją do aktu
seksualnego. Po raz pierwszy termin ten w znaczeniu stylu
muzycznego został użyty przez Alana Freeda w 1951 roku.
Wywodzi się z uproszczonego i zredukowanego, do trzech
lub czterech akordów, schematu bluesowego granego w
szybkim tempie przy pomocy zelektryfikowanych
instrumentów. Dodatkowo obejmuje wpływy rhythm and
bluesa, country i tradycyjnego jazzu. Termin Rock'N'Roll
powstał kilka dekad przed muzyką.
SALSA
Salsa jest popularnym na całym
świecie tańcem latynoamerykańskim o pochodzeniu
karaibskim rozwiniętym
szczególnie na Kubie i w
Ameryce Południowej i
odpowiadającym muzyce
również nazywanej salsą.
TANIEC
JAKO FORMA
SPEKTAKLU
KLASYCZNE TAŃCE
INDYJSKIE
Klasyczne tańce indyjskie – tańce
religijne pochodzące z terytorium
Indii, dzielą się na siedem
podstawowych stylów, z których:
cztery pochodzą z południa kraju:
•Bharatanatiam
•Katakali
•Kuchipudi
•Mohini Attam
a trzy z północy:
•Katak
•Manipuri
•Odissi
BALET
Termin balet posiada kilka
powiązanych z sobą znaczeń:
rodzaj widowiska teatralnego, w
którym głównym środkiem wyrazu
jest taniec wykonywany przez
tancerzy według choreografii, z
towarzyszeniem muzyki, na tle
dekoracji;
•zespół baletowy (na przykład balet
Teatru Wielkiego);
•utwór muzyczny napisany
specjalnie dla widowiska
baletowego;
•całokształt sztuki baletowej danej
epoki lub kraju (na przykład: balet
romantyczny, balet polski).
KANKAN
Kankan– francuski taniec z 2. połowy XIX wieku, pochodzenie niepewne.
Towarzyszy mu muzyka bardzo szybka, w rytmie galopu, w metrum 2/4.
Po błyskawicznej karierze we Francji, u schyłku XIX wieku kankan
rozpowszechnił się szybko również i w innych krajach. Kankan powstał
dzięki młodym pannom/dziewczętom, które same szyły sukienki i tańczyły w
miastach dla rozrywki i dla "przypodobania się", swoją popularność
ugruntował przez paryskie teatrzyki variétés. Charakterystycznymi dla tego
tańca są takie figury akrobatyczne, jak: szpagat, gwiazda, wyrzut prostej
nogi do góry. Początkowo wywoływał oburzenie obrońców moralności.
TANIEC BRZUCHA
Taniec brzucha (taniec arabski, taniec
orientalny, raqs sharqi) jest to rodzaj
tańca solowego, wykonywanego
głównie, ale nie wyłącznie przez kobiety,
popularnego na terenach Bliskiego
Wschodu i Afryki Północnej. Jego
najważniejsze cechy to ruchy bioder,
brzucha, biustu i ekspresyjne gesty rąk.
Elementem bardzo charakterystycznym
jest tzw. shimmy, czyli drżący ruch
bioder wprawiającego w drgania również
brzuch tancerki. Można wykonywać
także shimmy innych części ciała np.
ramion lub biustu. Właściwe ruchy
mięśni brzucha występują bardzo
rzadko i jest ich tylko kilka. Oprócz
typowych elementów dla tego gatunku,
można zauważyć elementy zaczerpnięte
z orientalnych tańców folklorystycznych,
tańca współczesnego, a nawet baletu.
MUSICIAL
Musical – typ anglo-amerykańskiej sztuki muzycznej. Geneza musicalu
sięga drugiej połowy XIX wieku, jednak dopiero w latach 20. XX wieku
gatunek zyskał prawdziwą popularność, a przez następne dekady nadal
jeszcze kształtowała się jego formuła. Wraz z nastaniem ery kina i telewizji
zaczęły powstawać musicale filmowe.
Tradycyjny musical zawiera sceny mówione, śpiewane i tańczone. Od tej
konwencji odszedł jednak rewolucjonista gatunku, Andrew Lloyd Webber,
rezygnując całkowicie z kwestii mówionych.
TANIEC NOWOCZESNY
Mianem tańca nowoczesnego zostaje mylnie określany taniec
współczesny (ang. modern dance), który jest dalszym rozwinięciem tańca
wyrazistego, powstałego w Niemczech w latach 1920-30, ujętym w reguły
specyficznej techniki. Krystalizował się w Ameryce w latach 1930-50,
wykorzystując elementy folkloru afrykańskiego i indiańskiego. Czołowymi
reprezentantami tańca współczesnego byli:
•Isadora Duncan
•Doris Humphrey
•Charles Weidman
•Martha Graham
Taniec nowoczesny wymaga od tancerza niezwykłej koordynacji ruchów,
które muszą być bardzo wyraziste. Aby stać się dobrym tancerzem
nowoczesnym, należy również opanować podstawy tańca klasycznego.
DZIĘKUJĘ ZA OBEJRZENIE
MOJEJ PREZENTACJI..
Klaudia Wilk