biebrzanski3

FLORA - Park leży w geobotanicznej krainie zwanej Kotliną
Biebrzańską a ta należy do Działu Północnego. Jedną z jego
charakterystycznych cech florystycznych jest dominacja świerka i
duży udział gatunków borealnych i reliktów glacjalnych: brzoza niska,
trzcinnik prosty, turzyca strunowa, turzyca życicowa, bażyna czarna,
bagno zwyczajne, żurawina błotna, gnidosz królewski, tłustosz
pospolity, wielosił błękitny, wierzba lapońska, skalnica torfowiskowa,
niebielistka trwała, wełnianeczka alpejska, borówka bagienna i szereg
mszaków.
Flora jest tu równie bogata i porównywalna z podobnymi obszarami
terenów sąsiednich. Występuje tu ponad 1000 gatunków roślin
naczyniowych, w tym ponad 900 w granicach Parku. Stwierdzono 90
gatunków podlegające ochronie całkowitej i 17 pod ochroną częściową.
45 gatunków tu występujących znalazło się na "Czerwonej liście roślin
naczyniowych zagrożonych w Polsce". Do najrzadszych gatunków
należą: zanokcica zielona, skrzyp pstry, widłak wroniec, rosiczka
długolistna, wąkrota zwyczajna, tłustosz zwyczajny, płesznik
zwyczajny, zaraza niebieska, niebielistka trwała, szachownica
kostkowata, kosaciec bezlistny oraz 20 gatunków storczykowatych z
najokazalszym krajowym gatunkiem obuwikiem pospolitym
(najliczniejsza w Polsce populacja !).Do najbardziej interesujących
pod względem bogactwa florystycznego siedlisk zaliczyć należy obok
mechowisk turzycowych - mineralne wyniesienia "grądy".
W dolinie Biebrzy obserwowano 271 gatunków ptaków, w tym ponad
180 lęgowych. Jest najważniejszą ostoją dubelta, kropiatki, orlika
grubodziobego, rybitwy białoskrzydłej i derkacza w Europie
Środkowej i Zachodniej. Jest też ważnym "przystankiem" dla
migrujących siewkowców, kaczek, gęsi i żurawi. Dlatego też dolina
Biebrzy została uznana przez BirdLife International za ostoję ptaków
o randze światowej. BPN jest też na liście Konwencji Ramsarskiej.
Batalion jest to średniej wielkości ptak
wędrowny należący do rodziny bekasowatych.
Występuje w Europie północno-wschodniej i
na Syberii. Zimuje na Bliskim Wschodzie,
Afryce i Indiach. Przebywa u nas od kwietnia do października.
Bataliony gnieżdżą się u nas nielicznie (ok. 200 par). Zamieszkują
mokradła, łąki, bagna oraz czasem brzegi rzek. Ich pokarm stanowią
owady i ich larwy, mięczaki, skorupiaki, nasiona, jagody oraz rośliny
wodne. Średnie wymiary tych ptaków to 25-30 cm-samce oraz 20-25
cm-samice. Mają dość długie zgniłozielone, pomarańczowe lub nawet
czerwonawe nogi oraz ciemny dziób. Grzbiet i skrzydła u wszystkich
ptaków są koloru szarobrązowego z ciemnymi plamkami, brzuch jasny.
Samce są większe od samic, a w czasie toków przybierają szatę
godową. W tym okresie samce mają wokół szyi kryzę składającą się z
barwnych, błyszczących piór oraz dwie kępki piór po obu stronach
głowy. Upierzenie ma wtedy najróżniejszy kolor, od bieli, beżu, żółci,
pomarańczu, po niebieski, purpurowy i czarny. Różnorodne wzory,
takie jak prążki i plamki nadają samcom niepowtarzalny wygląd.
Podczas toków samce nieustannie walczą o względy samic. Bójki,
które przybierają charakter zbiorowy, trwają cały dzień. Ptaki puszą
się i podskakują, nie wydają jednak żadnych dźwięków. W okresie
godowym i przed odlotem żyją w stadach. Gniazda zakładają na ziemi,
w suchym miejscu, wśród traw i kęp. Samice składają 4 jaja w okresie
od maja do czerwca i wysiadują je przez ok. 3 tygodnie. Młode
uzyskują zdolność do lotu po 4 tygodniach. W ostatnim 40-leciu
liczba tych ptaków w Polsce drastycznie spadła. Głównym tego
powodem było zarastanie łąk i osuszanie terenów podmokłych.
Bataliony są objęte ścisłą ochroną gatunkową.
Wodniczka (Acrocephalus paludicola), ptaszek z
rodziny wróblowych, najrzadszy i najbardziej
rozwiązły ptak śpiewający Europy, zamieszkiwał
niegdyś bagna i mokradła całej Europy. Na
początku XX wieku liczono go w milionach. Dziś
pozostało ledwie 13-20 tysięcy par.
Obie płci ubarwione jednakowo. Podobna do
rokitniczki, lecz przez środek głowy biegnie biały
pasek otoczony z obydwu stron paskami w kolorze
czarnym. Przez górną część oka przebiega biała brew. Wierzch ciała
brązowy, ale w porównaniu do rokitniczki ma odcień bardziej piaskowy
i ciemniejsze, intensywne kreskowanie, podkreślone jaśniejszymi
pasami. Kuper rdzawy, brązowo kreskowany. Spód ciała jasny, na
piersi i po bokach drobno kreskowany.
Źródło – Strony internetowe wikipedia.pl